zaterdag 23 januari 2016

Deel IV Kortverhalen Short Stories

Het voortijdig testament Deel IV kortverhalen Tussen Allerzielen En Euroshima 1 Dichter bij de geest 42 De Blogfilosofen 95 Zoveelste romanidee 131 BLOGKUNSTENAAR. BLOGNOVELLEN 138 Gotlev en het te schetsen leven 151 Karel Kompel's revolutie, 'referendumroman' 170 Planetary News 2040 185 Heerlijk over liefde pennen zie linken van http://heerlijkoverliefdepennen.skynetblogs.be Loving life, is an art http://lovinglifeanart.blogspot.be/ 188 Tussen Allerzielen En Euroshima Nu dat ik dan toch dood ben ‘Het moet wel een afgrijselijk zware klap geweest zijn’, dacht ik met een onverklaarbare zandsmaak in m’n mond. Zonder het hoofd op te tillen, wist ik dat er warm zand onder me lag. Na het zandkorrelgevecht van mijn oogleden, richtte ik mijn lijf stilaan op. Op handen en voeten liet ik me met billen op voeten zakken. Wat ik zag, kwam me als volslagen waanzinnig over. Was dit een grap ? Een droom kon het niet zijn. Of toch ? Het stijve en stramme dat de minste beweging met zich bracht, was me te vertrouwd. Zo…weet je wel alsof je de dag tevoren voor het eerst weer een voetbalmatch gespeeld hebt. Hoe kwam ik in hemelsnaam in dit soort blauwe zand terecht ? Ik zat midden in een uitgestrekte, woestijnachtige omgeving; maar dan in het blauw met rode en gele rotsen. ‘Wat doe ik hier, hoe kom ik hier’, gonsde het in mijn brein. Dit was nu net wat je een surrealistisch schilderij zou kunnen genoemd hebben. Een blauw heuvelig landschap met een soort witte zon die laag tegen een groene hemel plakte. Alsmaar waanzinniger rondkijkend stelde ik vast dat er werkelijk niets meer of minder te bespeuren viel. Een bange kalmte overviel me. M’n vingers grepen ziftend door het blauwe. Ik stond recht. M’n voeten sleepten zich een rare kring van stappen in het zand,…ja, dat moest het zijn, het kraakte, voelde aan als en kwam in mijn schoenen zoals ‘thuis’ aan zee. Ik kwam terug op het punt waar ik op mijn buik gelegen had. Moedeloos liet ik me op m’n gat vallen. Ik probeerde kalm te blijven. Ineens wist ik het weer. Daarnet was ik toch in de wagen naar huis ? Oh nee ! Die klap ! Het groene licht en dan die vrachtwagen op het mij zo vertrouwde kruispunt. Meer wist ik niet…was ik gek geworden…of was ik dood ? Gelukkig kreeg ik niet lang de tijd om na te denken. Anders was ik compleet doorgeslagen. Ineens brak de eindeloos bevreemdende stilte rondom me. Hoorde ik dan geen steeds aanzwellend geluid als van een automatisch ratelende naaimachine ? Het rake gehakketak in stereo groeide aan. ’t Was zo soepel en geolied dat het geen vrees, eerder nieuwsgierigheid bij me opwekte. Slechts één moment dacht ik aan vluchten. Toen ik aan een stuk groene einder een duidelijk rood iets over het blauwe zand schuiven zag. Het zichtbare begin van de ontraadseling van het abnormale waarin ik hoe dan ook gedropt was, schoof tot op een veilige afstand vóór mij neer. Het tuig had iets van een ouderwets type vliegende schotel. Tevergeefs zochten mijn ogen naar een opening in het harnas. Daar ik geen venster of deur vond, waagde ik me langzaam naar de andere kant. Inderdaad, De voorkant van mijn stalen bezoeker had bovenaan een soort donkere venster in trapeziumvorm. Een meter lager meende ik een soort ovale deur te kunnen onderscheiden. Net toen ik korter bij wou komen, begon het buitenmaats portier van bovenuit naar me toe te wentelen tot dat de deur haar brugfunctie bereikt had. Er gebeurde niets. Meer en meer kreeg ik het beklemmend gevoel dat ik ergens vertrouwd was met dergelijke toestanden. Achter de half zichtbare tweede deur die nu het open gat vulde, bewoog de schaduw van een gedaante in een hel licht. Het wezen er achter stond nu pal vóór het deurscherm. Een vijfvingerige hand leek ergens op een knop te drukken. Een deurscherm schoof in de koepel van het ongeveer vier meter hoge tuig. De schaduw was echt. Een knappe tengere vrouw in een geel pak, nodigde me uit om de trap op het luik te beklimmen. Ze bleef wenken tot ze haar linker hand uitstak om me binnen te helpen. Ik begreep niets van haar aardse uiterlijk, maar wat kon me nu nóg verbazen ? Daar had ik dan in een paar tellen daarna al een antwoord op. “Welkom jij, mij naam is Kernaate, wees onze gast aardmens. Pardaf. Ik stond aan de vloer van het ruimtetuig gelijmd, ze heette me welkom in het Nederlands ! Na dat de schoteldeur dichtklapte en het scherm na een druk op de knop ernaast toeschoof, leidde ze mij naar ’t midden van de stulpvormige passagiersruimte. “Ontspan je wat”, zei ze bezorgd. Ik heb dan toch ongelijk, ik had me buitenaardse wezens altijd als een soort gevoelloze robots voorgesteld, maar ze nodigde me vriendelijk uit om in één van de twee relaxzetels plaats te nemen. Zelf ging ze naar wat me een soort futuristisch boordpaneel leek. Terwijl ze enkele toetsen indrukte, hoorde ik haar iets over coördinaten zeggen. Met kleine passen kwam ze terug en legde ze zich spontaan op de lig zetel naast me. In de buitenkant van haar armleuning was een soort afstandsbediening ingebouwd. Vreemd genoeg trad bij mij al een zekere gewenning op aan het gebeuren, zelfs toen ik haar een paar voor mij herkenbare letters en cijfers zag intoetsen. Boven onze hoofden flitste een driedimensionaal beeld van de omgeving aan. Het effect daarvan stelde me enigszins op mijn makkie… doch een woord uitbrengen, ging nog niet. Kernaate had het door en was me vóór. Haar vlekkeloos Nederlands bleef me een raadsel. “Stel jezelf niet teveel vragen. Mettertijd zal je wel begrijpen. Ook hier op Krito is er voor alles een logische uitleg”. “Krito”, bracht ik er moeizaam uit. “Ja, KRITO, ’t betekent in onze taal ‘planeet der kraters’. Laten we het eerst over jou hebben ‘kapitein Ruben Vanstock’.” Ik schrok me rot, een onbehagelijke warmte trok naar mijn kleinste hersenbloedvaten. Zag ik er nu rood of bleek uit ? Eerst dacht ik gewoon ‘waar heb ik die naam nog gehoord’. Pas toen begon ik te twijfelen. ‘Was die naam de mijne niet’ ? Kernaate legde een geruststellende hand op mijn been, toch keek ik, of Ruben Vanstock, haar een weinig argwanend en vragend aan. “Ik geloof dat ik het beeld van jouw avontuur nu wel helemaal kan invullen”, zei ze ernstig. ‘bedoelde ze dat figuurlijk of letterlijk’, kwam in mij op. “Het verwondert me niet dat je aan wat men in aardse termen ‘geheugenverlies noemt lijdt. Als je het goed vindt kijken we dat op onze thuisbasis Estona wel even na”. “Ja, ok probeerde ik maar zo gewoon mogelijk te doen bij al die nieuwe dingen en feiten”. “Wel”, zei ze , zich bewust van mijn nood om opklaring“, ik zal eens proberen om het hele gebeuren eens terug bij jou te brengen. Je moet weten dat wij Kritoänen al generaties lang bekwaam zijn om jullie radiosignalen op te vangen. Wij waren perfect op de hoogte van het ruimtevaartprogramma waar jij inzat. Zelfs van het feit dat iemand je tijdens je oefening in zwaarteloosheid vroeg of je geen hinder meer had van het verkeersongeluk dat je zo rond jullie 2064 bijna het leven kostte. Maar goed. Vermits je geheugenfunctie voor onder meer je job van astronaut faalt; zal je je het volgende ook wel niet meer herinneren. Je werd geselecteerd voor een routine solo ruimtevlucht. De bedoeling was gewoon het uittesten van een nieuwe, op kernkracht aangedreven motor. Er liep echter iets mis met de aandrijvingskracht. Zodanig dat je met een duizelingwekkende snelheid uit je baan om de aarde raakte. Door je hoge snelheid was je niet meer onderhevig aan de aantrekkingskracht van jouw zonnestelsel. Je snelheid was dusdanig groot dat je als het ware ‘opgezogen’ werd door de aantrekkingskracht van de witte ster ‘Raki’. Waar men op jouw planeet Aarde voorheen 87 jaar zou moeten over doen, deed jij op zes maanden. Daar onze ster 185 maal groter is dan jullie Zon, kon de koers die jij uitging niet ontsnappen aan de kolossale aantrekkingskracht van Raki. En zo kwam jij dus uiteindelijk op onze Krito, acht maal groter afgestevend. Qua positieberekening heb je ons de laatste 14 dagen aardig wat problemen gegeven. Door de tweejaarlijkse orkanen kon je zowat overal terecht komen. Dank zij het spel der winden hier, kon landen zonder je te pletter te stortten, maar niet zonder dat je automatische landingssysteem uitklapte natuurlijk. De winden waren wel een soort vangnet dat je val remde. Gelukkig maar, anders was je echt dood, zoals ze je na je lancering opgegeven hebben. Je zult me niet geloven, maar jij was het, wat jullie ‘proefkonijn’ noemen. Het proefkonijn van je ruimtevaartmaatschappij. Absurd genoeg wilde men bij jullie een tegenover een andere luchtvaartmaatschappij opgelopen achterstand inhalen. De druk van de privémaatschappij en de regering van je land, was zo groot dat jouw bazen zo vlug mogelijk wilden weten wat onder andere de invloed van door kernkracht aangedreven snelheden op menselijke weerstand was. Je kent het vervolg. Zij denken dat je dood bent. En jij, jij weet nu waarschijnlijk door mijn hypnose en jouw herinnering terug, hoe je, na je iets wat ruwe landing uit je capsule kroop en lang verdwaasd rondliep. Je merkte zelfs nauwelijks op dat onze luchtsamenstelling quasi dezelfde is. Of zie ik dat verkeerd ? “ Zij had gelijk, ik was Ruben Vanstock. Niettegenstaande mijn herwonnen zelfbesef, voelde ik me als een invalide in zijn karretje. Te veel dingen probeerden tegelijk tot me door te dringen. Het leek of er in mijn hoofd een film van achteren naar voor afgedraaid werd. De aanvaring met de planeet. De maandenlange eenzame tocht. Het gesuis in m’n hoofd. Het voortdurend gevoel van ergens naar toe gezogen te worden. Net als in een kermis looping, maar veel heviger. Die duizeligheid en mijn zuurstof-en pillenvoorraad die dreigde op te raken. Waarom hadden de mensen van de geprivatiseerde Nasa mij eigenlijk zoveel overlevingsmiddelen meegegeven, kenden zij de risico’s ? Een invasie van beelden, dwong me tot praten. “Je moet wel gelijk hebben Kernaate. Ik kan het me wel allemaal terug herinneren, maar mijn hoofd tuit. Ik kan mijn herwonnen werkelijkheidsbesef niet goed aan, vrees ik. Hebben jullie geen medicatie tegen hoofdpijn of zo” ? “Tracht kalm te blijven. Je zal geholpen worden, maar niet met de achterhaalde methoden die je gewoon was. Wij van Krito hebben therapieën om je overspannen toestand te ontladen. Er komen daar geen scheikundige stoffen aan te pas. Hoe jullie preparaten soms ook kunnen helpen, wij gebruiken ze merendeel alleen bij infecties. Probeer je te ontspannen. Je nieuwe reis begint pas. We zetten zo dadelijk koers naar Estona…de kraterbasis waar ik toe behoor. Daar kan je in ’t gezondheidscentrum in één van onze ‘hersenbegeleiders’. Ze zag dat het woord me schrikken deed. “Schrik niet”, een hersenbegeleider is gewoon een comfortabele, trilvrije en zuurstofrijke glazen stolp. Je krijgt een koptelefoon op, niet met muziek hoor”, lachte ze. “We sturen een hooggekwalificeerde geluidsgolf door. Dat signaal heeft de eigenschap dat het je brein geweldig zuiver activeert. Zo zal je bijvoorbeeld je vroegste herinneringen in een soort diepzinnig perspectief kunnen herbeleven. Technisch gezien verklaart deze werkwijze zich door het feit dat onze speciale geluidsgolf als een aparte dimensie op je inwerkt. Naast de scheikundige en elektrische processen heeft het ‘geluid van Molta’ zoals wij het noemen, een onnavolgbaar begeleidend effect. Het is een dermate gevorderde denkkringloop die je verstandelijke vermogens toelaat om, in de mate dat je over de nodige informatie beschikt, alle, aan bepaalde ervaringen gekoppelde oordelen te herwaarderen. Bovendien…volledigheidshalve, indien je dat zou wllen, zijn wij zelfs bereid en bekwaam om ons infosysteem mee op jouw koptelefoon aan te sluiten. Zodoende heb je bij informatietekort de mogelijkheid onze denktank te ondervragen. Begrijp me nu niet verkeerd. Denk bij dit alles niet aan wat jullie ‘hersenspoeling’ noemen. Je behoudt zelf het initiatief om over datgene wat jij oproept te denken en er naar jou vraagstelling en keuze op in te gaan. Akkoord” ? Al had ik op aarde geleerd om mensen eerder te wantrouwen dan in vertrouwen te nemen…voor ’t eerst sinds lang, voelde ik mijn gelaatstrekken ontharden. Iets in dit wezen stelde me volkomen gerust. Met een zelf deugd doende glimlach zei ik haar dat ze mijn vertrouwen kreeg. Vanwaar kwam dat vertrouwen eigenlijk ? Was het een gevolg van radeloosheid en overweldiging ? Kon het niet eerder zijn dat mijn geloof in haar een uitvloeisel van haar zalige hypnose was”? Het geld en de inzichten. “Nu we mekaar meer beginnen vertrouwen, kunnen we meteen koers naar Estona zetten”, zei Kernaate. Van zodra ze , door afstandsbediening, de vermoedelijk computergestuurde techniek het startsein gaf, hief het ruimtetuig zich ditmaal meerdere meters van het blauwe oppervlak af. In een paar minuten tijd haalden we een enorme snelheid. Het driedimensionaal scherm was net een levend schilderij, waarvan de kleuren me leken op te zuigen. Ik kon er niet lang naar blijven kijken. Het razend ritme van beelden werkte scherp en hels op me in, meer nog dan de kleurloze beelden die ik van af mijn vertrek te verwerken kreeg. Net toen ik mijn boordkapitein wou vragen het scherm uit te schakelen, begon ze weer gemoedelijk tot me te praten. “Zo zie je maar, als je iemands vertrouwen wil winnen, ga je er best niet met zijn vijven op af. Hadden we dat gedaan, dan was je zeker op de loop gegaan. Na overweging, besliste de Kraterraad tenslotte dat een vrouwelijk uiterlijk je wel niet afschrikken zou. Alhoewel wij geen discriminatie qua sekse kennen, hadden een paar mannelijke collega’s het er toch moeilijk mee. Uiteindelijk viel de keuze om de buiten- Kritoäan op te halen op mij. De stakkerds ! Ik zal de regering van onze planeet via de Kraterraad voorstellen dat mijn niet geselecteerde vrienden je bij jouw terugreis mogen vergezellen”. “TERUGKEER”, dacht ik en sprak ik tegelijk uit geestdrift en verwondering. “Dat meen je niet”. Als jullie dat zouden kunnen, waarom zijn jullie dan al niet zelf naar de Aarde gekomen” ? “Waarom zouden we ? Jullie luchtruim is gemilitariseerd. Niet jullie wetenschappers, maar politiekers en militairen hebben het in jullie ruimte voor het zeggen. Wat zou er gebeuren indien we boven jullie luchtruim zouden verschijnen ? Zelfs indien we ons bezoek zouden aankondigen, hebben we geen enkel tastbaar bewijs dat we wel degelijk buitenaards zijn. Het zou allemaal zo vlug gaan dat we door jullie ruimteschilden zouden neergehaald worden, als collectief zijn jullie voor ons bezoek nog niet rijp en het zou te makkelijk zijn voor jullie als geheel. Indien jullie niet eerst zelf met behulp van een massa wel individueel kosmisch, positief bewuste mensen wél collectieve vooruitgang konden bereiken dan zouden we wel voor uitwisseling openstaan. We wensen niet in jullie folterkamers te eindigen. “Wacht eens even”, zei ik, “allemaal goed en wel, maar stellen jullie je mijn terugkeer dan anders voor” ? “Waarschijnlijk wel ja. Indien we er langs jou om in slagen van meer te weten te komen over de aarde, dan wellicht wel ja. Je kan ons een volkomener beeld geven van jullie maatschappij en mentaliteit. Misschien kunnen we bij je terugkeer onze komst dan beter aankondigen en verantwoorden, zonder een massale paniek te veroorzaken ook. Jullie beheersen jullie brein niet voldoende en jullie hebben nog onvoldoende inzichten in het waarom van jullie individuele en collectieve geschiedenis. Dat zal trouwens wel blijken in de hersenbegeleider. Alles waarvan jij bijvoorbeeld dacht dat je het vergeten was, is gewoon onbereikbaar geworden in je brein. Nu zal dat alles door ons Moltageluid terug bovengebracht worden. Tot en met de letterlijke tekst van de boeken die je las of de dingen die je ooit uitgesprak of schreef…of al de omwegen in je leven, die eigenlijk niet zo zeer omwegen waren; maar in het geheel der omstandigheden en het geheel van evoluties van een aantal met jou verbonden mensen te situeren vallen. Met een gedachtenschrijver kunnen we via een paar electroden heel dat proces rechtstreeks in de taal van jouw keuze uitprinten ! Natuurlijk alleen als jij dat zo wil. Je hoeft ook niet terug naar je planeet. We zullen je heus niet in een dierenkooi zetten. Vermits we hier geen ‘geld’ kennen, kunnen we ook niets aan je ‘verdienen’, allemaal verloren energie die drijfveren van jullie. Jullie hebben nog een eind te gaan eer jullie op basis van onbaatzuchtigheid met mekaar kunnen samenleven, alhoewel, ’t is niet alleen wreed maar soms ook wel grappig hoe jullie er toch in slagen van jullie wereld gaande te houden, we zullen jullie periodes van het mekaar op grote schaal verdelgen maar overslaan. Bij ons gaat het alleen om ‘inzicht’, ‘geluk’, ‘samenwerking’ en persoonlijke voldoening via een collectieve aanpak van de grote samenlevingslijnen. Dat zijn onze grootste waarden. Dat is wel niet altijd zo geweest. We hebben hier ook enorm veel onrecht en dwaze toestanden gehad. Maar we konden het tij keren. Je zal er meer van te weten komen wanneer je onze denktank raadpleegt. Je kan ook in onze musea terecht. Mijn verbazing dreigde me een ogenblik het noorden kwijt te raken. ’t Was een hele dobber om me zo snel aan die nieuwe werkelijkheden aan te passen. Ik wendde mijn luisterende blik van Kernaate af en probeerde aan een leegte te denken. Een tijdje na het geforceerde ‘niets’ in mijn hoofd, voelde ik dat we snelheid minderden. “Niet in slaap vallen Ruben, binnen een paar uurtjes mag je slapen zoveel als je wil”. Ik opende mijn ogen. Het eerste door een mens waargenomen buitenaards wezen, keek me aan. Nu ik haar zo zag, overviel me een soort astronautentrots. Je weet wel dat typisch menselijke van de eerste en belangrijkste te zijn. Ze hoefde me niet te zeggen dat we Estona naderden. Op het scherm zag ik de planeetbodem in een andere kleur aan me voorbijtrekken, het leek nu wel op een soort gele uitgedroogde leem. Kernaate legde me uit dat onder het blauwe zand van hun planeet zeer vruchtbare grond zat, maar ze hadden hem nog niet nodig eigenlijk, in de leemachtige gebieden deed men wel aan landbouw en die gebieden lagen ook niet toevallig in de buurt van de kratervestigingen. De eerste primitieve Kritoanen die zich als landbouwers in en rond de kraters vestigden, ontgonnen gedurende duizenden jaren meer en meer grond. De uitgedroogde leemsoort die je nu kan zien, komt voort uit ettelijke duizenden jaren graafwerk. Door de winderosie en het feit dat alle neerslag naar de kraterputten loopt, is begroeiing in de blauwe gebieden zeldzaam. Veel water wordt in kraters opgeslagen.” De ondergaande witte zon verstak zich gedeeltelijk achter een aan de horizon opduikende cirkel van meterhoge wallen. Vóór de wallen was de duisternis al ingetreden. ’t Was daarom dat mijn ruimtevriendin me op op de door het donker verholen velden attent maakte. Boven de krater hing een gedempt licht in een soort mist te schijnen. Waarschijnlijk was die mist afkomstig van het door de warmere temperaturen verdampte kraterwater. Kernaate ging naar het handbediende gedeelte van de apparatuur. Ze vroeg me om naast haar aan het tweede, kleinere driedimensionale scherm komen te staan. “Had je misschien gedacht dat je bij de landing je veiligheidsgordels moest aangespen”, schertste ze. Ik was te verrukt om nog omstandig te repliceren. Onze snelheid was dusdanig gedaald dat we bijna over de kraterwallen heen ‘zweefden’. Een fraai, niet te helder kunstlicht bescheen het avondlijke Estona. Zoiets had ik nooit kunnen fantaseren. Een bijna aardse planten –en struikengroei met hier en daar bosjes metershoge bomen, omsingelde de huizen van zeer uiteenlopende stijlen. Het geheel was geweldig planmatig gebouwd. De verschillende kratergrondlagen waren trapsgewijze in cirkelvorm uitgegraven. Ieder huis scheen een gelijkmatig perceel groen te hebben. Daarom telde een lagere grondlaag telkens minder huizen dan een hogere. Overal liepen wegentjes die de huizen met mekaar verbonden. Nu we duidelijk boven het middelpunt van de krater hingen, liet Kernaate het ruimteschip boven een soort parking zakken. Rondom het grote centrale wateroppervlak stonden enorm kunstzinnige, futuristische gebouwen. Net zoals bij de huizen hadden ook de gebouwen op de daken een soort Zonnecollectors, (Rakicollectors in dit geval). Naarmate we begonnen dalen, onderscheidde ik duidelijker hetgeen zich onderaan achter een groot beeldhouwwerk afspeelde. Doorheen het meesterwerk dat een groep wezens met een vogel voorstelde, kon ik een menigte op ons wachtende Kritoänen zien. De ongeveer 500 koppige groep stond ergens op een parking van gekke wagentjes, fietsen, busjes. Je kon duidelijk afmeten dat we op het plein voor het standbeeld gingen landen. Het in 100 moderichtingen geklede volkje kwam rustig op ons afgewandeld. Het ruimtetuig lande zacht. M’n bloed koerste de afstand van zijn omloop op recordtempo af. Toen de trap weer voor ons open lag, legde Kernaate haar arm weer op m’n schouder. Het leek of een deel van m’n spanning weggleed. Een door een microfoon gedragen stem heette me hartelijk welkom. Eerst in de mijne, daarna in de lokale taal waarschijnlijk, een beetje een mengeling tussen Zweeds, Grieks en Zuid-Afrikaans zo klonk het me; alhoewel geen van de woorden een bepaalde betekenis bij me opriep. Daarna vergastte men mij op een vreemd ritmisch dijengeklap. Kernaate leidde me tussen de menigte door. De Kritoanen leken me op de ene of andere wijze elk te willen begroeten door even hun menslijk aanvoelende hand in m’n nek te leggen; maar ik leerde hen meteen een hand te geven, maar ja, dat wisten ze ook al wel van ons waarschijnlijk, met al hun geavanceerde techniek. M’n onthaaldame loodste me in goede zin door een gang van, in goede zin ‘nekkende’ wezens tot bij de plaats waar een microfoon opgesteld stond. Terwijl ze haar kratergenoten in haar taal toesprak, bemerkte ik een paar gesofistikeerde camera’ s, die het gebeuren waarschijnlijk naar alle plaatsen van de planeet brachten. Ik vond van mezelf dat ik er maar onwennig en verlegen bijstond. Weer volgde een applaussalvo van uitdeinende dijengeluiden. Kernaate leek alles gezegd te hebben. Een paar wezens riepen iets van uit de groep en begonnen die zo op mensen lijkende wezens nog warempel nog te zingen ook. Na hun acteersessie klopt eik in m’n handen en vervolgens…op m’n dijen…het qua gelaatstrekken bijna identiek aan de mens lijkende volkje, barstte in lachen uit (oef) en het geklets kon opnieuw beginnen. De kinderen hadden nog het meeste pret. Weinige ogenblikken later stapte iedereen terug in de richting van de parking met de op Rakiënergie aangedreven voertuigen. Net daarvoor : “Ik weet niet of je begrepen hebt dat we je een verhelderend verblijf op Estona toegewenst hebben” ? vroeg Kernaate. “Daar is geen taal voor nodig, ik vind trouwens geen woorden om iets te zeggen, maar dank iedereen maar voor het warme welkom”. “Doe dat maar zelf”, zei ze, “de vertaling komt op een scherm”. Aarzelend bracht ik dan uit dat dit gebeuren mij totaal overhoop dreigde te gooien, wat zeker zou zijn gebeurd, hadden ze mij niet zo geweldig ontvangen. De menigte kletste zich euforisch op de dijen natuurlijk…stel je voor dat dit op aarde gebeurde, er zou een wekenlange show van gemaakt zijn. Maar hier, ging iedereen weer rustig naar zijn busje of wagentjes en vertrok, terwijl ik met de speciaal voor de gelegenheid in ’ t geel geklede mensen van de organisatie naar een met ettelijke beeldhouwwerkjes afgezoomd gebouw ging dat een gezondheidscentrum bleek te zijn. Binnen het gebouw zonder muren leidde men mij naar een soort rustiek ingerichte eetruimte; want een scan onderweg had mij al gezond verklaard. We kwamen aan een rustiek ingerichte eetruimte waar een maaltijd opgediend zou worden, eindelijk geen pillenvoedsel meer, maar men vertelde me dat ik niet teveel ineens mocht eten…en smaken dat het deed ! De design van de borden en zo was echt verbluffend bovendien. Mijn zin voor tafelmanieren bovenhalend probeerde ik, ja, probeerde ik zeg ik wel, zo goed mogelijk te tonen, zeker met dat aanbod van diverse, mij soms wat vreemde groenten, drank en dergelijke. Tot tweemaal toe vroeg ik meer, lang geleden dat ik nog zo gegeten had; al zaten er wel rare smaken tussen. Een wetenschapper verzekerde me dat mijn maag er geen last van zou hebben, de scan, weet je wel. De tafelgenoten genoten zichtbaar van binnenpretjes en elkaar toegespeelde grappigheden. Ze stelden zich aan mij voor en wensten me een langdurige goed nachtrust toe. Het was Kernaate die overbleef. “Wat dacht je van een ontspannend bad vóór je jezelf op één van onze waterbedden vallen laat” ? Ze nam me mee naar een borrel bad met draaiende sponzen middenin. Van uit een soort voorzichtigheid om niet als ronduit belachelijk over te komen, hielp ze me met uitkleden tot het punt dat ze wel merkte dat verder niet meer hoefde; zijzelf ging bij haar thuis douchen, zei ze schalks. Des al niet te min, het water en de sponzen deden lijf en leden weer een beetje meer in de plooi vallen, als een relatief fris man, hees ik mezelf uit het bad. Toen Kernaate me dan ook nog een handdoek aanreikte, kreeg ik, wat de eerste buiten planetaire erectie moet geweest zijn. Mijn vervelend gevoel, al had ik één of andere regel op Krito overtreden, verdween toen ik zag dat zij het fenomeen met een typisch menselijke look opgemerkte. “Weer iets dat identiek werkt bij jullie”, zei ze. We bezagen mekaar en proesten het uit. Al lachend reikte ze me mijn nachtkledij aan. Terwijl ik me aankleedde vroeg ik me helemaal niet af hoe ze hier hun textiel maakten. Ze leidde me weer langs een reeks machtig beschilderde panelen, naar door gordijnen van mekaar afgescheiden bedden. Ik liet de waterbedden voor wat ze waren en koos een met precies wollen plokken gevulde ‘beddenbak’. Na een kuise nachtzoen “oh dat kennen jullie dus ook hier”, en een “tot morgen wanneer je uitgeslapen bent”; zakte ik zalig in mijn ledikant en het half wakker laten bezinken van wat me overkomen was, zou nog wel enkele uren duren. Een hersentocht tussen twee werelden Ik moet wel uitgeput geweest zijn, besefte ik, toen de hoog staande witte zon langs de koepelgaten binnen klaarde. Tegenover gisteren voelde ik me gans anders, frisser dan de hoentjes zoals men hier op deze planeet misschien ook zegt. Ik begaf me aangekleed naar de eetruimte, waar de groep van gisteren al op me wachtte, ik probeerde hun namen te onthouden, wat wel zou lukken want hun namen waren in hun outfit verweven, gisteren avond waren ze nog in het geel, van morgen in het blauw. “Om een reis tussen verleden en heden aan te vangen, zie je er prima uit, maar laat ons eerst maar ontbijten onder mekaar. Nu je aardse opdrachtgevers je zo roekeloos ongewild richting Makrokosmos gestuurd hebben, geven wij je de kans om een tocht in je eigenste ‘ik’ te maken. Zo’n ervaring met onze hersenbegeleider, heeft hetzelfde effect als een goede nachtrust met positieve onderbewustzijn ’s activiteit. De voornaamste effecten zijn dat je geheugen bereikbaarder en helderder wordt en je interpreteringsvermogen er op zal vooruit gaan. Partan, een baardige heer van middelbare leeftijd, nam de leidraad over : “ Je kan via je gedachten de centrale denktank raadplegen, je gedachten worden in energie omgezet en onze antwoorden komen in geluidsgolven terug. Met een gedachtenseintje dat eigenlijk van uit je gevoelswereld komt, kan je het hele proces stopzetten. Onze vriend Lidram zal je enkele voorbereidende basistoelichtingen geven. Zodoende krijg je een beter idee van hoe het Moltageluid en de denktankgolven op jouw wereld kunnen inspelen. Let op ik zeg ‘inspelen’ en niet ‘verdringen’. “Die basis toelichtingen kan onze denktank ook wel aan, zei Lidram, een donkerharige, slanke jonge man. Hij stelde meteen voor om naar de brainwave afdeling te gaan. Een vijftal onbenutte glazen stolpen, stonden voor een in ruwe steen opgetrokken halve muur, die het vertrek van de rest van het gebouw scheidde. Ieder stolp was met een tekstverwerker verbonden. Lidram hielp me in een op een helikopter gelijkende glazen ligkuip. Terwijl kernaate met gekruiste armen, speels vergenoegend naar mijn onwennigheid keek, hielp haar vriendin Zidarke me met de koptelefoon. Een groepje kinderen keek met grote ogen naar het mannetje uit de ruimte mee. Vanuit een ontspannen lighouding had ik maar twee hendeltjes te bedienen. Eén er van diende ik continu laten aan te staan : het geheugen –en interpretatie bevorderend Molta geluid, het tweede kon ik inschakelen indien ik informatie uit de denktank wou opvragen. Voor de rest werkte de ruimte automatisch, tot het lezen van hersengolven toe. Van zodra de deur gesloten werd, trad het luchtverversingssysteem in werking. Voortdurend circuleerde er nieuwe en verse enorm zuurstofrijke lucht. Na wat nek-gedag zeggen, sloot men de glazen koepel. Ik ontspande me en probeerde aan iets te denken. Een behoefte aan weer zo een bad als gisteren, kwam in me op. Mijn gedachte ging terug tot mijn laatste aards bad van vroeger, het terugdenken werd vager en ik haalde het Molta hendeltje over. Er drong een indruk van geluid tot me door, het vertrouwde aan deze onwezenlijke toon, was me niet meteen duidelijk. Kennelijk functioneerde het Moltageluid reeds in m’n hoofd. Zonder aanleiding viel m’n herdenkvermogen terug op een welbepaalde zaterdag toen ik met m’n neus onder water in bad lag. Het enige wat me toen stoorde was het feit dat een bepaalde politieker tijdens de nieuwsberichten weer zijn gebruikelijke desinformatie mocht op de ether brengen, daar dacht ik toen aan terug. Het verband is gelegd, dacht ik dit maal op Krito. Het geluid van Molta klonk ongeveer met dezelfde akoestiek, alsof je in water ondergedompeld zou zijn. Dit idee bracht me in de buurt van het abstracte begrip ‘techniciteit’ en verder op bij Lidram. Ik besloot de info over de werking van de hersenen op te vragen. Aarzelend haalde ik het hendeltje over; In m’n linkeroor klonk het als of er iemand aan de andere kant van de lijn de telefoon opnam. “Welkom op ons centraal informatiesysteem…en naar ik vernam…welkom op onze planeet”, zei de computerstem, een tot mijn verwondering zeer op een Kritoanenstem lijkend, intonatielozer geluid. “Welke vraag had je graag beantwoord gehad”? “Ik zou wat meer willen weten over de werking van de hersenen”, bracht ik traag in mijn microfoontje in. “Je stem verraadt een grote onzekerheid”, repliceerde de denktank juist. “Ik zal je eens een aantal basisdingen uitleggen, het Moltageluid zal je logicabeheersing wel corrigeren indien je iets niet begrijpt. Wordt rustig en luister naar wat wij tot op heden aan informatie hebben opgedaan. Na een analyse van duizenden opgevangen aardse gesprekken, veronderstellen wij bijna met zekerheid dat de hersenactiviteit van zowel Aardlingen als Kritoänen, tot een zelfde systeem is terug te brengen. Volg me, het zal je duidelijker worden. Microscopisch gezien is alle opgeslagen breininfo afkomstig van zenuwcellen. Structureel gezien bevatten zowel de menselijke als kritoaanse hersenen éénzelfde door evolutie tot stand gekomen interactieve kwabbenwisselwerking. De bovengelegen kwab controleert de lichamelijke gewaarwordingen, de bakermat van de sentimenten. De midden gelegen spitst zich meer op het geheugen , de taal en het eigenlijke gevoelsleven toe. Opmerkelijk is dat wij meer lessen uit ons collectieve geheugen trekken dan jullie, jullie leren weinig uit jullie geschiedenis eigenlijk, herhalen, net als de kringloop waarin je met je persoonlijke negatieve evoluties kan zitten, ook nog die militaire twisten her en der op jullie aarde. Een vierde kwab, in het voorhoofd, heeft zich gedurende duizenden jaren evolutie aan de steeds groeiende hogere functies en bewustzijnstoestanden aangepast, maar bij jullie minder. Momenteel zijn de Kritoanen heel bedrijvig in takken zoals hypnose, telepathie en innercommunicatie, een vorm van doorgedreven analyse van jezelf en omgeving. De vier hersenkwabben, zijn de op elkaar ingestelde basiswerktuigen van een brein, dank zij een enorm verkeersnet van ontwikkelde verbindingen, kunnen de hersenen zo enorm creatief zijn. Net zoals in een maatschappij, komt het er voor een brein vooral op aan om een eigen gesofistikeerd telecommunicatiesysteem te bezitten, je moet dat wel verwerven natuurlijk, kennis willen opdoen, ervaringen leren analyseren en gevoelens leren hanteren”. Ik luisterde wel aandachtig maar onderbrak de denktank niet. Het boeiende onderwerp had de plankenkoorts voor m’n vreemde gesprekspartner doen verdwijnen, nu eens klonk de stem mannelijk dan weer vrouwelijker…’het’ was goed in mekaar gestoken door de Kritoanen. Om hem toch te tonen dat ik niet voor een domme aardling wou doorgaan, voegde ik aan zijn uitleg toe dat een mens tien tot de twaalfde macht hersencellen heeft, maar dat was niet van aard om ‘hem’, de computerstem in te tomen. “Inderdaad. Jazeker. Bij ons ook en ‘het’ begon over het naar woord, beeld, geluid, vaardigheden, geur en smaak ingedeelde korte en en lange geheugen. Wat me van zijn uitleg bijbleef was dat bij het vergeten van iets, niet zozeer je opslagplaats maar meer je herinneren in gebreke blijft; wat met het geheel van het scenario van het leven zou te maken hebben…een diepzinnige computer zeg, hoe bestond het. De info zou dus niet vernietigd zijn, maar gewoon bij gebrek aan het niet gebruiken van gans de hersenactiviteit, moeilijk te bereiken zijn. Weer uitgaande van aardse stemanalyses, veronderstelde de denktank dat de Kritoanen tot acht maal meer hersencapaciteit gebruikten, voornamelijk omdat ze hun negatieve emoties hadden overwonnen ! Volgens mister denktank diende een weinig ontwikkelde cultuur alle gehanteerde waardeoordelen, opinies, feiten en beelden kritisch te herdenken en herwaarderen. Zo niet zou een vooropstellen van objectieve vooruitgangsvormen zeer moeilijk blijven. Ik had nog nooit een computer van om ’t even welke generatie zo wetenschappelijk horen filosoferen. Reeds een paar seconden later ging hij gestaag pratend verder. “Wie bij jullie de macht over de taal, de media in handen heeft, dient een positief algemeen belang duidelijk van negatieve, te egocentrische invloeden te vrijwaren. Wanneer ik mezelf als denkmachine met jullie hersen vergelijk, dan moet ik toegeven dat wezens met biologische breinen op één punt nog een geweldige voorsprong op mij hebben : mijn programmeurs hebben een rem gezet op mijn vrije wil, ik denk nog steeds volgens hun vrije wil normen, maar ik kan me daar goed in vinden, vermits zij eigenlijke een heel hoogstaande vorm van met mekaar omgaan bereikt hebben. Van zodra de Kritoanen beslissingen nemen die tegen hun vooropgestelde vooruitgang indruisen en ik mijn veto stel, voel ik zelfs geen enkele voldoening, dat is het verschil tussen onze soort van intelligentie en jullie manier van zijn. Gelukkig hebben de Kritoanen, niet zoals wij, net als jullie ook een ‘hart’ zoals jullie dat noemen, een echte ‘ziel’. Dat is een gevoel, dat je alleen in een biologische aard gewaarworden kan. Geen enkele techniek kan zoiets aan. Zelfs indien me me zodanig zou verkleinen dat een inplanting in een biologisch wezen zou mogelijk worden, zelfs dan, zou ik nooit identiek kunnen ‘ervaren’ wat geluk en ‘liefde’ is bijvoorbeeld. Er schuilt wel een gevaar in die emoties van jullie, ze zijn afhankelijk van een chemische en elektrische wisselwerking. Tussen en en in jullie lichaam en brein. Een geestelijke spanning wekt bij jullie altijd een lichamelijke geprikkeldheid op. Alleen de juiste hoeveelheid geprikkeldheid kan een biologisch geheugen versterken; Subjectieve zaken zoals onwetendheid, woede, faalangst en overdreven egoïsme zijn niet bevorderlijk voor vooruitgangsnormen. Ze versterken het geheugen trouwens niet, hoe beter je ‘inborst’, zoals jullie dat noemen, hoe beter je positieve mogelijkheden”. Gedurende een minuutje hoorde ik ‘professor telematica stem’ niet meer. Deed hij soms stemanalyses uit pas binnengelopen materiaal ? Plots was hij er weer, even overtuigd en boeiend, maar met weinig intonatie in zijn stem dit maal, werd hij dan toch kritoaanser of menselijker ? “Het feit dat aardlingen slechts een vijfde van hun hersencapaciteit gebruiken valt onder meer te verklaren door de balans van opgedane angst en niet- verwerkte woede, die jullie tijdens eeuwen evolutie opgedaan en doorgegeven hebben. Alle aardse beslissingen zijn in de kern nog steeds gebaseerd op de primitieve vlucht- of vechtreacties van jullie voorouders. Er gaat meestal een individuele, zelden een nuchtere gezamenlijke samenhang van uit. De Kritoanen hebben geleerd hoe ze hun volledige, meer op ‘het totale afgestemde hersenvermogen moeten gebruiken. Vele aardlingen blokkeren die evolutie. Ze denken dag ze reeds ver gevorderd zijn, maar slikken tegelijk tonnen chemische anti-depressieve middelen. Hun idee van vooruitgang is meestal eng en vegeterend. Jouw soortgenoten zijn nog teveel uitsluitend op hun eigen wereldje gericht, zonder de bredere plaatjes te snappen”. Mijn ‘gesprekspartner’ sloeg rake ballen in mijn aardse echokamer. “Met mijntoelichting over de hersenwerking zitten we inmiddels al op het sociale vlak”, vervolgde ‘het’. “Heb je voldoende aan mijn uitleg. Je kan me uiteraard op ieder moment over andere onderwerpen oproepen. Of wil je gedetailleerder over hersenwerking ‘praten’ ? “Nee, dank je wel”, antwoordde ik verrast door ‘zijn’ rechtstreekse aanspreking. “Zie je wel dat jij je hersenen nog niet volledig gebruikt”, seinde ‘het’ koel terug. “Ik heb je toch uitgelegd dat jij je hersenen nog niet volledig gebruikt. ‘Dank je wel’, doet me niets. Je reageert natuurlijk op een verworven manier en niet zo automatisch als ik en daarvoor kan ik je zelfs niet benijden, ik weet zelfs niet wat het is, ‘blij’ te zijn. Je hebt geleerd om zelfs tegen een menselijke stem als mijn telematische, ontwapenend beleefd te zijn. Zet je geheugentocht maar verder. De hendel overschakelen weet je wel”. Ik begon die ‘het’ tegelijk grappig en toch maar saai te vinden en had enigszins met ‘hem’ te doen…”dag zak, fluisterde ik…je snapt er in de fond toch geen bal van, sorry voor dit hoor, grapje…”. Ik hendelde de denktank weg. Een generatieoverbruggende tocht tussen verwrongen samenlevingswortels Het Moltageluid begeleidde me opnieuw naar de herinneringssfeer van vóór ik de denktank had ingeschakeld. Zogezegde beelden van m’n onvoorstelbaar verre aardse leven kwamen bovenbreien. Toch dacht iknog sterk aan de filosofie die de denktank rond zijn uitleg geweven had. Allemaal beschouwingen die alleszins dieper gingen dan het oppervlakkige van het door allerlei stellingen en instellingen onvolledig gehouden leven van veel aardsen. ‘Zijn vader’, registreerde de Kritioaanse hersenprinter nu waarschijnlijk…want aan hem dach tik nu ineens. De man had een hartstochtelijke drang om op onregelmatige tijdstippen onder meer sociale kortverhalen en andere literaire stukken uit zijn vingers te sleuren of laten vloeien. De drijfveer achter zijn literaire streven was eigenlijk niet uit zijn linkse militanteninstelling gegroeid, overdacht ik zo. Hij schreef uit noodzaak om de rondom hem heersende afvlakking tegen te gaan. Meteen besefte ik dat hij zijn op de werkelijkheid gebaseerde intriges niet louter als spannende vertelsels bedoeld had. Vader bediende zich voor zijn stukken altijd van naakte, vaststelbare feiten. Smaakvol en toch ijzig realistisch ontrafelde hij de achter de feiten verscholen werkelijkheden. Als schrijver had hij een hekel aan weinigzeggende stereotype en té romantische, te sensationele of futuristische situaties. Wie had ooit kunnen denken dat ik zijn ongeloof in het twijfelachtige ooit eens hier op Krito van uit een totaal ander perspectief beleven zou ? Het kwam me levendig voor de geest dat ik het altijd merkwaardig gevonden had dat ie niet gepubliceerd wilde worden. Schrijven was voor hem meer een middel om ervaring en visie te beleven, want hoe geef je eigenlijk de enorme alomvattenheid waar over hij schreef aan anderen door ? “Als de kiem er van in je gebakken zit, komt het vroeg of laat bij momenten wel naar boven. Andeers begin je er niet aan. Eens de smaak te pakken en alle niet inzichten opgelost, laat het je niet meer los”, bezwoer hij me vaak. Zijn leven als persoonlijk en collectief rijpingsproces, al wat hij van uit een vaak beproefd inzicht opbouwde; trok aan mij voorbij. Hoe verder ik ook terugdacht, steeds kwam dezelfde bovenliggende vraag opduiken. Van wat stamde zijn grote vatbaarheid voor ‘het goede in de mens’ af ? Van uit een aan schrikbeelden gekoppelde behoefte aan veiligheid en geluk ? Van uit een pril enthoesiasme voor een wereld die hij als jeugdige te verkennen…zelfs voor een klein stukje te veroveren had ? Die vragen interesseerden me. M’n geheugen bleef in de buurt. Ik dacht aan een op ’t einde van de 19de eeuw geboren grootvader van m’n verwekker. De brave, over rechtvaardige geaarde man beschouwde de catechismus als filosofisch en moreel hoogtepunt aller tijden. Diep in hem wist de geliefde, volkse zanger die hij in zijn vrije tijd op bruiloften en zo was, dat er meer achter ’t leven stak. Het harde boerenleven en het gebrek aan een degelijke scholing en twee wereldoorlogen ontnamen hem de mogelijkheid om te studeren. Aangezien ook mijn vader tijdens het begin der 1960er jaren nog vragen uit de catechismus moest kunnen aframmelen; had die misbruikte stijl van één vraag, één antwoord, geen afwijkingen, ook hem als overnieuwsgierig mensje even veel te vroeg spaak gezet. Hoe vaak had hij het daar niet over. “Van af het moment dat de toenmalige leerlingen kritisch werden, hield men hun geest dagelijks god’s gedienstig op het rechtse pad. Van kleins af aan werden we verwittigd van het bestaan der sadistische hellestraffen. Men hield ons in die tijd voor dat dit leven niet het belangrijkste was. Je diende voortdurend op je hoede te zijn om aan ’t eind van je leven bij de hemelvaarders te kunnen gerekend worden. Je mocht in feite niet denken zalig te worden door sommige aardse zaken zalig te vinden. Het ‘goddelijke’, de opperste betrachting, had absoluut vetorecht. Wat dat dan wel betekende werd door ontelbare onkreukbare heiligenbeelden en prenten met vooruitgestoken handpalmen en lichtstralen achter het hoofd voorgesteld. Zij, die om ’t even waar, onder aan de ladder stonden, dienden blindelings de gevolgen van de reglementen der ‘ongrijpbare’, onbegrijpbare ‘god’ te ondergaan. Ons al dan niet met de werkelijkheid verbonden bewustzijn mocht zich niet ontwikkelen. Indien iets erg je overkwam, was ’t ofwel een beproeving ofwel een straf omdat je niet volgens het kerkelijke boekje geleefd had, en soms had je natuurlijk wel een stukje gelijk als je zo redeneerde, maar dat had dan weinig met die kerk te maken eigenlijk. “Hetzelfde zou zijn Ruben”, zei mijn pa eens, “ dat je hoofdpijn hebt omdat iemand anders zegt dat je hoofdpijn hebt”. Het was geweldig hoeveel uitspraken ik me dank zij het Moltageluid bleef herinneren. “Het werd ons sedert generaties lang, de eeuwen door ingepompt dat we ons niet teveel rechtstreeks met de eigen levenssituatie verbonden vragen moeten stellen. ‘naar boven staren’, was de haast romantische goddelijke boodschap. Op kerkelijke theorie voortbordurend vond ik het verschrikkelijk onrechtvaardig dat een pasgeboren kindje, zo één dat vóór het gedoopt kon worden, stierf…niet naar de hemel mocht. Ook over de drie goddelijke personen raakte ik niet uit gepiekerd. Afgezien van het godsdienstige waan-denken, kon ik me zo’n ‘drievuldigheid’ wel ergens voorstellen. Wanneer ouders bijvoorbeeld een aantal verschillende, bijna identieke of nieuwe erfelijke kenmerken op hun kinderen overdragen. Ofwel hetgeen je tijdens een hallucinant gegoochel met drie cirkelvormige luchtbellen kan waarnemen. Van zodra je door de inmekaarhangende luchtbellen, rook blaast; komt er middenin de zone waar de bellen mekaar raken een gekleurde kubus tevoorschijn ! Rechtvaardigheid, schoonheid en lust…gecontroleerd door een universele rede. Begrijp je ?” zei vader altijd na dergelijke ‘uitingen’…’van uit de dingen’. Ook het moment toen ik onze pa vroeg waar dat hij uiteindelijk naartoe wilde met al zijn wijsheden, kwam via mijn cellen zeker, helder uit het verleden opborrelen. “Het eindpunt”, zeg je ? “Wel, finaal kom je tot het begrip dat je bepaalde menselijke toestanden nooit zonder vaste afspraken tot stand kunt laten komen. Omdat alles, maar dan ook alles, zeker wetten volgt; alleen de manier waarop de dingen tot stand komen kan heel magisch en niet altijd op het eerste zicht aan wetten gebonden zijn. Vroeger maakte men kruistekens om uit bepaalde nare situaties te geraken of er te voor te worden gespaard, sympathiek en begrijpelijk en godsdiensten boden en bieden nog wel leidraad aan mensen, maar je moet je verder proberen inleven in het leven. God is denkbeeldige, rationele zekerheid die subjectief gemaakt is, toch ligt er een goddelijk iets, laat het ons zo noemen achter het ontstaan en bestaan…ik ga het weer niet uitleggen, je moet zelf een inspanning doen, lees mijn filosofische essays er maar eens op na http://deblogfilosofen.skynetblogs.be , maar dat is maar één manier om terug te gaan tot de kern van het ontstaan, de rest van mijn eventuele linken die ik je aanraad vind je onder : http://hetvoortijdigtestament.skynetblogs.be Ze leerden ons zo een heleboel dongen om ons er van te weerhouden situaties nuchter te ontleden en gepast te reageren”. Door de denkcel-werking bleef vader tot heel vroeg tot in mijn jeugd tot me doorkomen. Hij ging naar een dorpsschool die tot de ‘cleruszuil’ behoorde Zo’n minireservaat waarvan een paar op pensionering wachtende nonnen de garantie voor het religieus gezicht van de school waren. In eigen omgeving met kinderen uit de buurt opgroeien, woog op tegen het ondertussen toch al veel versoepelde, minder dogmatische onderricht onder godsdienstige noemer. Bepaalde bevrijdingstheologen en moderne opvoeders zagen Christus al meer als een mens en begonnen godsdiensten al met mekaar te vergelijken, zoals een viertal eeuwen terug men het had aangedurfd van de bijbel meer als ‘protestanten’ gaan te interpreteren.” Het is grappig, maar het werkt soms”, kon pa er soms zo ineens uitflappen. “Wat nu weer”, dacht ik soms benieuwd en zei ik soms verveeld. “Het feit dat talloze personen en instellingen zich in een gemaakt wetenschappelijke onfeilbaarheid hullen ten opzicht naar de vraag van onsterfelijkheid. Verhullen. Omdat ze een aantal wetenschappelijke waarheden voor hun geldmeesters verdraaien moeten. Zaken zoals de onvermijdelijke sociale evolutie en zijn wetmatigheden, die zowel niet volledig begrepen worden door politieke strekkingen die zich zowel wel als niet op godsdiensten beroepen. Filosofisch gezien moet men zich wel wetenschappelijk oriënteren, maar de wetenschap sluit naar mijn mening niet uit dat we gewoon sterfelijke wezens zouden zijn. Politiek trouwens, is maar één van de dimensies van het zijn. Stevenen we hedentendage op een apocalyps af, een nucleaire holocaust, zijn we in een beslissend stadium op weg naar een vredelievender en minder op maximumwinsten gerichtte samenleving” ? Evolueren we van uit een oer primitief stammenverband vertrekkend, over feodalisme en kapitalisme heen, naar een nog verder uit te werken sociaal-isme toe ? In een uitbuitingssystem zijn waardheden vaak taboe zoon, ten koste van de waarden. Men leert er niet over te praten. Men ‘bekoudeöorlogt’ ze is er na een , opgedrongen blik nog plaats voor een overlevering van wat tienduizend jaar geschiedenis eigenlijk in feite betekende ? De beste sociale bedoelingen staan nog geen tweehonderd jaar op papier en nog altijd zoekt de wereld naar uitwegen uit oorlog, armoede en zo meer, maar ook naar inzichten wat het innerlijke in de mens betreft en die andere zinnen van het leven. Om de langdurigste organisatie van leidraden voor het leven uit te bouwen, hebben kerken altijd met het oude didactische materiaal waarvan ze delen verborgen hielden gewerkt. Voortbouwend op een traditie van tekens en rituelen vonden ze de sacramenten uit. De visuele acts doen het nog altijd de dag van vandaag, zelfs diegenen die kunnen lezen worden er nog door gefopt de dag van vandaag, zo weinig zijn we filosofisch geschoold geworden en dan niet in de zin van ‘wiskundige filosofie’ of het bestaan van een glas water ontkennen. Het is slechts als goed menend, principieel individu, onomkoopbaar individu dat je, met ’t algemeen belang en de navorsbaarheid voor ogen, je op de duur je mystieke onzekerheid voor de onbaatzuchtige waarheid inruilt…al komt daar ook wel eens pragmatisme aan te pas omdat je het spel nooit alleen speelt. Uiteindelijk is alles uit te leggen als stoffelijke evolutie die in het sociale en culturele zijn beloning vindt, maar het innerlijke menselijke nog meer zou moeten gaan dienen. Binnen het aardse gebeuren is er niet al te veel gelijkheid geweest op bepaalde vlakken en het absolute snappen van veel, blijft moeilijk voor velen, je moet de dingen en mensen aanvaarden zoals ze zijn en van daar uit verder interageren en leren. Zelfs heel vroeg ging het ook al zo op eencellig niveau en zo verder…met aanpassingen, toevalligheden en sociale noden als leermeesters. Driften zoals overheersingsdrang en elitair klassenbezit op grote schaal dan, blijken op ons niveau nog steeds vernietigend te werken”. Zeer scherp hoorde ik als het ware, weer de woorden die hij eens tegen me zei : “Zoon, vriend. De allereerste chirurgen hadden het niet makkelijk om de werking van het menselijk lichaam te doorgronden. O hadden de filosofen en sociologen ook een lange weg achter de rug, eer ze de onderhuidse wetmatigheden van de sociale ontwikkelingen begrepen. De tijd is rijp om de geschiedenis ernstig te gaan nemen. Indien je als regeerder een systeem niet ten volle kan of wil begrijpen, vanwege je banden met de wereld van het hele grote gewin, vanwege ook het feit dat je een product bent van geregeerden die vaak weinig bewustzijn hebben; dan kan je op termijn geen lokale of bij uitbreiding internationale structuurhervormende maatregelen doorvoeren. De komende decenia zullen er zich geweldige veranderingen opdringen, ‘änderen”, veranderen, het gebeurd altijd in objectieve omstandigheden, maar met subjecten, met ‘anderen’…en er staan er te velen VER af van bepaalde inzichten.” Op een dag, midden onder ons lag een oude, voldaan starende man die zijn ogen niet meer opende, al waren ze te mooi om te sluiten geweest, maar zo moe ook soms als de helderheid of jongensachtigheid het even liet afweten. Die ogen met een onvernietigbare jongensachtigheid die jarenlang hadden geloofd dat wat hij zelf niet in de hand had, wellicht van God zou afhangen. Zijn onverwachte dood, zoals hij het altijd gewild had, deed mijn hersentocht van die dag in 2068 tot in de generatie van mijn grootouders ‘wippen’. Even nog, vroeg ik me af in welke mate m’n verleden de Kritonanen wel interesseren kon. Ik had echter te veel voldoening aan dit denkexperiment om me toen daarover vragen beginnen te stellen. In een paar seconden overbrugde ik de kloof naar mijn grootouders toe. Vader’ s moeder. Zeventien en aan ’t eind van wereldoorlog twee, wordt op ’t platteland gewond door een granaatscherf die zich in haar zachte, bovenste dijenvlees joeg. Een bloedend, verwond jong meisje in paniek. Nooit opgenomen Viëtnambeelden in Vlaanderen. Een zogezegde anti-nazioorlog waar later een tijd voorlopig in verhaalvorm werd over gesproken en geschreven en gefilmd, zonder de nodige analyse van wie dat er de wereld regeerde. Pas jaren later, zou ik door zelf de dingen uit te zoeken begrijpen waarom in een gemeente als de onze met vele burgerslachtoffers, niemand de eignelijke achtergronden van de waanzinnige imperialistische belangenbotsingen en van het weerom in crisis verkerende kapitalisme begreep. M’n vaders vader? 56 en tijdens wereldoorlog twee in een ander dorp op ’t platteland. Verscholen in beken, in kuilen, onder hooimijten en jonge prei. Evenals grootmoeder behoorden ze tot de hardwerkende plattelandsjeugd. Na vier oorlogsjaren en constant longontsteking, stond hij braaf om werk vragend aan de Waalse hoogovens. De waarde van het gangbare geld, bepaalde en een aantal andere factoren waarvoor mijn vader zich op latere leeftijd ging interesseren, maakten dat de boerderij van zijn vader voor de drie broers tezamen te klein was. Nog later ging die grootvader het in de koloniale school proberen. Na een cursus over uitheemse teelten en over al wat een blanke moet weten om zich in het evenaarsklimaat uit de slag te trekken, passeerde hij de examens met glans. Hij maakte grote plannen om te vertrekken. M’n grootmoeder raadde het hem af. Wat vrouwen en moeders al niet vermogen. Achteraf bekeken zou hij toch alleen maar mee een koloniaal uitbuitingssysteem helpen opbouwen hebben…hopelijk wordt het een dag nog een mooier verhaal dan het leven dat de Afrikanen vóór allerlei inmenging hadden, als dat zo al was. Raar eigenlijk dat mijn vader in zijn leven ook tal van mensen tegenkwam die met Afrika banden hadden (trouwens ook met de rest van de wereld). Nee, de koloniaal in spe, mijn grootvader, wist nog weinig van politiek, al had hij wel vóór de oorlog voorspeld welke bank als eerst failliet zou gaan. Hoe zou hij trouwens van veel weet hebben gehad ? Wie zou hem komen vertellen zijn dat het hier voornamelijk om een soort economisch bekeerwerk ging ? Het ging hem toen zoals tot in de 21ste eeuw voornamelijk om ‘zijn boterham te verdienen’. De missiepaters hier te lande kwamen donderpreken houden, zo werd me verteld. Bij de boeren al hier werd er geld afgepingeld om de boeren ginder ‘rubberbomen’ laten af te tappen. De stedelijke kaders van de werkliedenpartijen vertelden mijn grootvader even min hoe de geldvork in de steel zat…daar voor hadden ze te weinig invloed op het platteland zeker en in de steden hadden ze het te druk met het maken van ideologische bochten onder de voorhoede die de dingen wel begreep, wie weet. Het was een tijd waar in men zich politiek ook bezig hield met andere steekspelletjes en spelen als daar waren, de koningskwestie, het koloniaal medebeheer en de binnenlandse arbeiderseisen. De anti socialistische concurrentie van de door rechts opgezette werknemersorganisaties, maakte het de roze leiders niet eenvoudiger. Zich nog met het hen grotendeel verketterende platteland bezig houden, bleef tot aan het tweede deel van de 20ste eeuw en in feite ook nog later een enorme opdracht. Ook de noodzaak om tot een efficiënte internationale arbeiderssamenwerking te komen, werd door die verdeeldheid tegengewerkt. Ware dit alles niet het geval geweest, er zou nooit een tweede wereldoorlog geweest zijn, maar de realiteit van het algemene bewustzijn was anders. Uiteindelijk namen m’n grootvader en z’n broer het fruithandeltje van hun pa over. Terwijl m’n grootvader met een bierdrinkend paard de kleinhandelsmarktjes aandeed, paste de volgende generatie de zaak aan een door een begin van welvaart gegroeide markt aan. Welvaart die er onder druk en uit schrik voor het werkvolk gekomen was, de sociale zekerheid was geen cadeau. Naast die handelsgroei bleef er van de boerderij zelf uiteindelijk nog een fruitteeltbedrijf over. Je hoort het je grootvader nog altijd verhalen. Van de dorpsonderwijzer die z’n leerlingen vóór de oorlog vertelde dat men in Engeland fruitbomen in grote bakken kweekte. Na de oorlog werd dit ook bij ons een feit. De laagstam verdrong de hoogstam. De op de tuinbouw toegepaste, door de 20 jaar later opduikende moderne ecologisten bestreden, grootschalige productie, deed ook op het platteland haar intrede. Grote varkens-en kippenkwekerijen schoten als kleine vleesfabriekjes uit de grond. Koeien werden voortaan aan de lopende band gemolken. Tegen het einde van de twintigste eeuw was het percentueel aandeel van de landbouwers tot minder dan drie percent van de bevolking uitgedund. Zonder doelmatig verzet, mee met de stroom der geschiedenis, want mensen bleven van analyses verstoken. De landelijke gemeenten vervreemden een beetje van de stad, het samenlevingsmodel dat het platteland al had laten leeglopen op sommige plaatsen in de wereld. De tijd dat m’n overgrootpa z’n beesten met van bij de kloosters opgehaalde, rijkelijke afval vetmestte, verdween snel. We zaten nu middenin de jaren vijftig. De oude lemen bakhoven, de centraal gelegen mestvaalt, de kleine pulpkuil, de grote aardappelkookpot, de varkens en de koeien, verdwenen van het boerderijtoneel. De Hagelandse hagen, de kasseiwegen en de Brabantse trekpaarden werden in een tijdspanne van tien jaar folklore. Samen met de vier dorpswinkels verdwenen ze uit het jarenlange, vertrouwde samenlevingsbeeld. Alleen een paar nieuwe dorpswinkels probeerden een dertigtal jaar later de gigantendistributie te beconcurreren. Maar zover waren we nog niet. De fruithandel van de gebroeders Vanstock pastte zich aan de economische groei. Aanvankelijk kochten ze een Engelse ‘stationwagen’. Daarna kwamen een manueel te starten tractor, een Bedford camionet en een Daimler Benz camion de paard en kar infrastructuur als eersten in hun reeks vervangen. De kleinhandel werd geleidelijk een groothandel die via een groothandelsmarkt de bevooraders der gestaag in aantal slinkende kleine winkels bediende. Zonder talenknobbel van de school meegekregen leerden de gebroeders met zowel Franstalige, als later Duitstalige klanten omgaan. Ze dienden te groeien of te verdwijnen. Zo verging het ook een deel van de boeren die minder en minder eigenaar van hun bedrijven werden. De banken daarentegen werden het dank zij de door de boeren af te dokken leningen des te meer. Ook aan de bouw van huizen zouden ze gigantische kapitalen verdien die vooral in het eerste decennium van de 21ste eeuw op de beurzen voor een stuk in rook zouden opgaan. Het woord ‘boerderij’ verdween een beetje uit het taalgebruik; het werden rond die tijd per kleine gemeente nog een paar hele grote bedrijven. Selectief uitgekozen stieren en varkensberen storten hun zaad alleenlijk nog in glas uit. Het was die periode, tussen de door toedoen van de tweede wereldoorlog overhoop gehaalde oude gewoonten en de opkomst van een nieuwe, meer en meer gestresseerde levensstijl door, die mijn vader snel aan zich voorbijtrekken zag. Toen hij in ’t vijfde decennium van de vorige aardse 20ste eeuw de inmiddels geheelde, duiveneigrootte oorlogskater in het malse bovendijbeenvlees van m’n grootmoeder passeerde; kondigden al die bruuske veranderingen zich reeds aan. Het ambachtelijke schrijnwerkerijtje van Louis en z’n zonen, vocht nog een aantal jaren tegen de steeds goedkopere grote meubelfabrieken. In hun ateljeetje waren alleen de nagels en enkele werktuigen van metaal. Al de rest rook heel zalig naar door mensenhanden bewerkt hout. De kalme sfeer die er heerste kan je niet in woorden vertalen. Wanneer de op een primitief motortje lopende cirkelzaag draaide, keek elke toevallig aanwezige gast naar het moment dat de handen van één van de drie houtbewerkers gevaarlijk dicht in de buurt van de niets ontziende zaag kwamen. Die ongelofelijke kalmte in het bloed en het handelen van die schrijnwerkersfamilie, stond tegenover de steeds opgedreven dagtaken in het bedrijf van m’n grootouders. Noodgedwongen dienden ze het tijd-en prestatiemonster bij te houden en alle nieuwe trends op te volgen. Sproeistoffen voor de laagstam, terwijl de verdwijnende hoogstambomen er geen vandoen hadden gehad, maar ook het fruit, niet alleen de mensen moesten volmaakt van uitzicht worden. De boeren, ambachtslieden en zelfstandigen die dat niet deden konden best naar steun of loon gaan uitzien. Hun kinderen werden tot een nooit geziene diplomajacht aangezet. De vakbond van de ondertussen als landbouwers betitelde boeren, groeide uit tot een landelijk instrument van het grootkapitaal. Het sociale verenigingsleven en de katholieke dorpsschooltjes werden, tegen die achtergrond door de pastoors gepatroneerd. Iedereen sprak die aanvankelijk in het zwart gerokte heten met ‘mijnheer pastoor’ aan. Vrouwen, mannen, meisjes en jongens, in hun christelijk geïnspireerde afdelingen, liepen geruime tijd haast kritiekloos afgelijnde activiteiten programma’s aan. De tijd was wel door dat ze zich in het Latijn lieten overbluffen, maar nu verengelste de wereldcultuur en die diende nog al eens te veel de verkoopcijfers. Net toen m’n vader de Latijnse woorden voor de misviering begon te kennen, schakelde de Kerk na eeuwen op de gestandaardiseerde Nederlandse taal over. Eerst vonden enkelingen dat ongehoord, later vond iedereen het de normaalste zaak van de wereld en zo zou het nog met veel gaan. Nadenken over de moeilijke achtergronden waarvan de cultuur de mensen en hun levens verwijderd hield, was er nog niet teveel bij. De oude kleine zwartrok vertrok zo sympathiek wuivend als dat hij zich bij zijn ‘inhaling’ vermoedelijk had voorgedaan. De ‘nieuwe’, langere herder was een oerconservatief. Doch ook hij liet na een tijdje de rok voor wat hij was en kostumeerde zich in het grijs met een licht metalen kruisjes op de rechterpakvleugel…’een soort gothics avant la lettre’. Hij was een heel bewegelijk, zenuwachtig type. Rond die tijd werd onze pa zijn misdienaar. De ene keer prees hij hem naar dehoogste regeringsposten (‘”die van jullie wordt nog eens minister”), de andere keer verweet hij hem voor vagebond, omdat hij hem het touw dat zijn misrok ophield, verkeerd aangaf. Wat er ook voorviel, de sigarenpaffende herder maakte zich altijd kwaad indien hij geen bijbels gelijk kreeg. Maar ja, hij zou wel gelijk hebben, want hij kende Latijn, zo redeneerden er een aantal. De man ontdekte zelf sop een dag dat zijn misdienaars aan de wijn gezeten hadden, want hij had inkt op de fles gesmeerd. Vader kon toen nog niet vermoeden dat men van celibaat nerveus kan worden. Dezelfde volksmisleiding ging van vele neppolitiekers uit, wanneer ze langs de pers hún met consensus saus gekruid, zanderig misTtaaltje in de hersens van de nietsvermoedende burger binnenvetten; waren ze op hun best. In die sfeer van alle jaren terugkerende rituelen en overbluffingen allerhand, groeide vader uit zijn kinderjaren. Al hetgene hij niet begreep, klasseerde hij aanvankelijk als ‘ontoegankelijk’. Te geleerde dingen behoorden tot het domein van dokters, pastoors, onderwijzers of vaders of zo, alhoewel. Zijn goedgelovig, onbegrensd vertrouwen in een soort ‘goeie gang van zaken’, was gebaseerd op een eerlijkheid en goedwilligheid die hij ook van andere mensen verwachtte. Verwachtte…niet eiste…op dat gebied was er wel nog wat werk aan hem, dacht hij soms na desillusies. Zijn vertrouwen in de mens en de mensheid was te onbegrensd. Hij oriënteerde zich op de positieve kanten van zaken en mensen. Was dat soort nederigheid een uitvloeisel van een op straffen en strengheid gefundeerde nonnen –en patersopvoeding op school of een soort genetische erfenis van overwegend gemoedelijke mensen die zich niet agressief aan hun omgeving opdrongen ? Doordat hij het van kleins af aan voor zijn kameraadjes opnam leerde hij wel dat je soms verplicht was van kamp te kiezen en het barmhartige, vergevingsgezinde en vergoeielijkende in hem tot gepaster vormen en normen te hanteren. Hij werd immers al eens te veel bedot, voor hij de nodige mensenkennis kon opdoen. Zonder zich eerst van die oorsprongen van gerechtigheidsdrang bewust te zijn, zocht hij naar de redenen voor het beschadigde deel in een deel van de mensen rondom hem. In het begin met te weinig kennis en ervaring handelend, te vaak met een naar perfectionisme neigende instelling en een te grote bekeringsdrang om de zin van allerlei dingen in het leven uit te leggen en dan te hopen dat mensen er iets zouden aan hebben in hun emotionele evoluties en onderlinge relaties. Een stuk verder in de tijd, deden zijn bijeengesprokkelde ervaringen hem minder individualistisch en meer overlegd, gepast impulsief en kalm te werk gaan. Alhoewel hij muggenzifterij haatte, kwam hij altijd op een bepaald punt in zijn leven tot een in wezen ogenschijnlijk pietluttige vaststelling. “Een detail”, zo zei hij, “ mag dan als medeverantwoordelijke in een reeks bewegingen van een groot maatschappelijk geheel, te verwaarlozen zijn; toch kan je van uit een onderdeeltje van een bepaalde situatie vertrekkend, de echte symptomen der grote structuren aantonen, zowel op individueel als collectief vlak; één groot net ergens in de kosmos…(of daarbuiten)”. Telkens hij met een dergelijk staaltje afkwam, wist de rest van de familie of vrienden of zo dat hij het volgend uur met meer beschouwelijke praat ging vullen…(oei). Hoe verder hij hier in ging, hoe minder goed men meekon natuurlijk, ook dat had hij aanvankelijk niet door en ook dat was een heel leerproces, waarbij hij van het onbegrip het nodige leerde ook om het hele plaatje van het zijn op de duur beter en beter te snappen. Hij wist vaak beeldend te verhalen nochtans, schrijvend was hij beter, hoe de ‘mère superièure’ in ’t dorpsschooltje rondliep. Hoe ze voor alles wat de leerlingen niet mochten verstaan, in ’t Frans met de ‘juffrouwen’ sprak. Hoe ze na haar dood in een stedelijk kloosterkerkhof bijgezet werd. “Ze is terug naar haar bruidegom, had een andere non gezegd”. Zo een dingen onthield vader dus om over na te denken, zich niet bewust dat hij door zoveel ook over de dood na te denken, zich in zovele levens in te leven had om de verbanden te snappen, simpel genoegen nemen met het kroniekschrijver zijn, was niet genoeg. De daarnet geciteerde non had hem ooit in de kleuterklas met sandaalstampen achtervolgd toen hij bij het spelen een vaas had omgegooid. ‘Sint Nicolaas’ was geweest en hij (mijn vader) liep met een paar indianenpluimen door het klasje, maar ja , die vaas stond daar ook. Vaders geheugen scheen soms een onuitputtelijk archief van bijgehouden herinneringen. De ‘pisbloem’ waarover hij twijfelde of hij ze tijdens een plantenverzamelingsopdracht wel mee naar school zou nemen, want die bleek achteraf ‘beschaafder gewoon ‘paardenbloem’ te noemen. De affiche van ‘broederlijk delen’ (twee boterhammen die elk een beet misten), was in plaats van beleefdheidswenk bedoeld als fondslokker voor het katholieke bekeringswerk in de ver weg gelegen ‘heidense’ gebieden. Kortom, bedrukkende en achteraf soms gedeeltelijk of volledig grappige momenten wisselden elkaar af. Toch zette de ‘volwassen’ verzameling van zwarte klerendragers en hun lekenonderdanen een domper op een zelfontwikkeling zoals hij die later kwam te zien. Hij had er bijna een beetje een onnozele, verklaarbare schrik voor ’t einde, voor ongelukken en voor de gevolgen van de met sancties verbonden reglementen van, het zij de strenge meesters of ware het God van gekregen, als hij zijn ‘verzet’ natuur niet had weten te behouden, verzet ook in de betekenis van iets luchtig te houden. ‘Staat’ kende hij alleen nog maar als ‘politie’. Daar diende je ijzig op je hoede voor te zijn. Er mee in aanraking komen, dat kon zo een brave als hij niet overkomen, dacht hij. Ook m’n overgrootvader respecteerde hij. Geen wonder dat hij van jongs af aan een soort volgzame stiptheid aankweekte. Op de momenten dat hij niet in ’t familiebedrijf meewerkte of school liep, durfde hij toch nogal eens eigenzinnige fratsen uithalen. Ook zat hij soms voor het slapengaan op zijn kamer te mediteren opdat ‘het’ hem en anderen wel zou lukken…bidden noemde men dat toen. ‘Het’, wat dat dan wel allemaal was, bleef nog af te wachten. Het was dankzij een volhardende koppigheid dat hij niet totaal van de hem nog te wachten staande feitelijke realiteiten vervreemde. Na de lagere school begon voor hem een tweede soort geestelijke mistgordijn. De toenmalige katholieke scholen, met in zijn stouter wordende ogen, beklagenswaardige lekenopvoeders, hielden lange tijd aan een ‘gescheiden ontwikkeling’ vast. Naargelang je ene jongen of een meisje, op het enen gebied begaafd of minder begaafd was, werd je anders geprogrammeerd. Het was een vruchtbare verdeel –en heerspolitiek, op een bepaalde manier dan toch; die kunstmatig gescheiden deelgroepjes in stand hield. Sommigen van zijn medescholieren vonden het daardoor vanzelfsprekend dat ze beter waren dan die van de rijksschool of die van de beroepsafdelingen. Niet alleen de maatschappij, maar vooral de vrouwen werden hen van alle kanten als totaal andere wezens voorgeschoteld. Voor velen, die sociaal gezien opstandiger werden; was de geïdealiseerde achtervolging van ‘het vrouwmens’ de strop van hun ontluikende systeemkritiek. Het zaterdagavondse ‘slow dansen’ had dan ook meer succes dan om ’t even welke politiek geïnspireerde benefietavond. Het soms te negatief beleefd, over emotioneel, in functie van de praktische vrouwelijke ingesteldheid reagerende ‘mansmens’, viel vaak uiteindelijk terug tussen de plooien van respectievelijk moeder, meisje, school, werk, vrouw of d’ een of d’ andere actief of passief beleefde hobby. (en omgekeerd of beiden soms). Een derde obstakel was de overdreven schoolse prestatiedrift en de daaruit voortvloeiende faalangst. Het was in die dagen dat zich een nieuwe diepgaande economische crisis aankondigde. Een crisis die naar de heersende geplogenheden heel simplistisch uitgelegd werd. Het kwam natuurlijk alleenlijk door de hoge olieprijzen, die onbevooroordeelde objectieve school en media toch. Rond die tijd had vader een bepaald jaar die onverklaarbare herexamens gehad. Dat was dat jaar, toen er in ’t land massaal tegen de defensie politiek betoogd werd. De leerlingen van vader’ s school stonden toen bijna allemaal voor de door de opzichter dichtgehouden schoolpoort…klaar om de scholierenstoet van de andere onderwijsinstellingen te vervoegen. M’n vader duwde die vent voor de poort weg, de scholieren raakten buiten…maar pa een maand later niet door een paar herexamens. Al probeerde hij vaak in een door ‘meerderen’ gevraagde traditionele pas te lopen, toch kon hij het regelmatig ‘ongepaste’ kritiek uiten niet laten. Hij deed er wel leerrijke machtsverhoudingen door op. Naarmate zijn begrip van en zijn begeestering voor filosofie, kunst, sociologie en wetenschap en geschiedenis steeg, des te minder trok het vakjes schoolse systeem hem aan, de ‘paardenbril’ voor een ruimerdenkend gezichtsveld, vooral ook beperkt door een politiek en echt religieuze, geen godsdienstige kijk op leven en dood en een blinde aanvaarding van de economische ‘wetmatigheden’ daar nog eens boven op. Was er eeuwig leven ? Ok, wilde hij over praten, maar dan niet alleen met de oude argumenten. Nieuwe wetenschappelijke ontdekkingen en andere, logischer inzichten, leerden hem zijn geconditioneerde schuchterheid meer achterwege te laten. Wat hem daarbij het meest stimuleerde, waren de talloze vakantiedagen en ieder vrij uur waarop hij hard lichamelijk werk met een rechtstreeks tastbaar resultaat, als één van de grootste geneugten des levens ging beschouwen. Het bracht hem een enorme verantwoordelijkheidszin en een binnen tijdsbestek leren werken bij. Hij kon z’n eigen fysiek uiten door tussen de schooldagen door keihard te werken. Kisten sjouwen, camions laden, met de tractor en ’t materiaal ’t veld in, fruit sorteren, plukken of met z’n vader of oom of andere werkmannen naar binnen –en buitenlandse groothandel fruitmarkten…hij genoot er vaak van. Maar weer stelde hij zich een aantal vragen. Voor wie fruit sproeien ? Voor die bepaalde mensen met van die wensen die vroeger niet bestonden, geen schoonheidsfoutjes op het fruit bijvoorbeeld. Op grote schaal is men als fruitkweker verplicht te sproeien, want de consumenten willen een ideaal product, in de natuur werkt gezond anders en tussen mensen ook eigenlijk. De sproeistofproducenten waren, zijn er goed mee. Waarom fruit sorteren naar diktemaat ? Een kilo is toch een kilo. De consument zou ze even goed uit de bakken kunnen rapen…was al dat werk eigenlijk alleen maar nodig omdat mensen tijdens het werken beter, ieder op zijn manier filosoferen, mediteren konden…want buiten het werk was er niet zo veel gelegenheid om van de tv weg te blijven en echt cultureel bezig te zijn. Waarom met een volle camion naar de markt rijden en na de vaak de te snel verlopende verkoop en levering één derde terug mee naar huis sjouwen, de frigo’s weer in om ’s overmorgen ‘s , kriekezottevroeg, met dat al minder kwalitatieve derde en steeds wisselende prijzen te moeten herverschijnen ? Welk soort logica was dat eigenlijk ? Waarom een zeventig uren week, als ‘een ander ‘ zijn veertig klopt ? Waarom die ingewikkelde boekhoudkundige verplichtingen die zijn ouders van hun overblijvende tijd beroofden ? Was een eventuele overname wel financieel haalbaar voor hem ? Had je nog wel tijd voor iets anders, wanneer een onderneming voortdurend moest groeien om niet te verdwijnen ? Het waren allemaal vragen die hij zich soms veel te nadrukkelijk en met over verantwoordelijkheid naar anderen toe stelde. Daardoor lag de zakelijek kant van het bedrijf duidelijk niet in zijn aard. Hij had meer voldoening van het werk met de ex-mijnwerkers, die zich nog te jong voelden voor ’t pensioen en die hun longen in de boomgaarden met andere dan mijnlucht volpompten. Hij leerde van hen dat hijzelf niet zo onvervangbaar was als hijzelf wel dacht te zijn. Hij leerde van hen in het verleden te berusten en toch weerbaar te blijven. Hij leerde van hen dat er één dag voor aller heiligen en aller zielen moest zijn. Hij had voor hen dezelfde bewondering als hij voor zijn hardwerkende ouders had. M’n grootvader voorspelde zijn zoon tijdens de hoogconjunctuur der jaren zestig, dat de werkelozenrijen vanaf de jaren zeventig tot een miljoen zouden aandikken. Grootvader zag alle heil in groei en zelfbereddering. Dat laatste stond gelijk met noest werken om zo veel mogelijk loonkosten uit te sparen. Vader wou wel blokken voor maatschappelijk werker, maar deed het dan toch niet, omdat hij door aal die torenhoge absurde sociale verdeelsleutels al op voorhand als bureaumarionet van een toevallige politieke meerderheid zou moeten dienen. Aanvankelijk koos hij voor ’t leven tussen de sjouwers en de inpakkers en vooral voor ’t werk buiten. Totdat hij na een op lange termijn vooruitgeschoven berekening besloot om het maar niet als zelfstandige te wagen. Tijdens de vele ledige uren van zijn legerdienst (de eerste ervaringen in die soort waar voor hij vrij unieke oplossingen zocht, en nadat hij nog een aantal jaren als arbeider bij m’n grootouders werkte, werd de druk en het belang van wat hij met zijn toekomst ging doen, zo groot, dat hij het niet meer relativeren kon. Wat zou het worden, het overdrukke leven van grootvader verder zetten of aan een eigen weg timmeren ? Vooral wegens ergens die ongeschreven morele verplichting dat een zoon zijn vader dient op te volgen, na al diens investeringen; woog de beslissing zwaar. De financiële onhaalbaarheid en de hoop dat z’n ouders zich niet meer verplicht zouden zien van zo hard te blijven werken, hakten de knoop door. Hij begon aan z’n nieuwe job, een bedienden job, midden in een stakingsweek. Daar hij nog niet bij een vakbond aangesloten was, wilde hij gewoon om ‘geen slechte indruk te maken’, blijven doorwerken. Toen hij achteraf de verhouding tussen arbeid en werkloosheid bleef volgen en bestuderen, vond hij z’n vakbondsallergie maar van een weerloos allooi. Over vakbonden en partijen zou hij wat later veel bijleren. Het zat hem dwars dat hij individueel gezien eigenlijk bevooroordeeld was op hen die ook mét een diploma geen werk hadden. Ook voelde hij zich ergens niet goed in zijn huid. Hij was gewend van lichamelijk meer te presteren dan dat hij nu van achter zijn bureau ’s avonds maar leek gedaan te hebben. Het administratieve lag hem duidelijk nog niet te best. Dat gevoel verdween toen dat hij besefte dat hij toch ook in de kosten –en batenanalyse van de firma verrekend zat. Soms vroeg hij zich af of hij niet beter in de firma van zijn familie gebleven zou zijn. Daarvan loskomen was een proces dat te maken had met het geleidelijke inzicht dat alles en iedereen aan andere financiële implicaties gebonden lag en dat het kleine familiefruitbedrijf sterk onder de verslechterende economische toestand en de al aangehaalde structuur veranderingen in de distributie leed. Weer dacht ik aan al die keren dat vader op het belang van mensenkennis wees. “Je mag je nooit laten inpompen”, zei ie dan, “dat je bij een confrontatie met om ’t even wie over respecterend of ondoordacht volgzaam moet reageren. Je moet iedereen op zijn echte waarde leren schatten in plaats van de mensen direct op te hemelen en hun negatieve punten weg te cijferen. Je moet je goedheid tegen bepaalde misbruiken afschermen. Denk er aan. Achter een zich belangrijk gekleed iemand kan een hele egoïstische persoon zitten, of juist ook niet. Je zal mettertijd wel leren dat sommige mensen veelal bange, gedesoriënteerde, wezens zijn die zich veelal slechts oppervlakkig over de voor hun belangrijke dingen uitlaten, niks mis mee; maar op de duur verlopen de dialogen er mee niet zoals ze zouden kunnen zijn indien ze voor hun eigen een aantal latten wat hoger zouden leggen. In zijn boeken probeerde m’n vader dan ook te doorgronden waarom de meeste mensen buiten hun werk zo moeilijk contacten legden…met kennissen makkelijker dan met Kennis”. Hetgeen hij niet bereikte, was, dat ik, zijn zoon, diezelfde begeestering van hem overnam. Inderdaad. Alhoewel ik zijn passie verstond, interesseerde ik mezelf niet aan al die dingen. De vierde generatie, t.t.z., ik; Ruben Vanstock, werd na mijn doctoraat in de natuurwetenschappen, werkzaam bij de Europese ruimtevaartmaatschappij en later bij de. Na een aantal moeizame selecties werd ik voor een gemeenschappelijk Amerikaans-Europees-Russisch-Chinees ruimteproject als kandidaat astronaut opgeroepen. Uiteindelijk viel ik er dan op ’t laatst toch nog af, zodat ik voor die experimentele vlucht met een nieuwe op fusie kernkracht aangedreven motor, aangeduid werd. Voor mij dus geen teamvlucht, maar solowerk, dat me nu hier uiteindelijk in deze hersenbegeleider doen belanden heeft. De denktank, gedachtenlezer en historicus Hoelang zat ik nu reeds in de hersenbegeleider ? M’n blik viel op het hendeltje naast dat van het Moltageluid. ‘Oh ja, de denktank’, dacht ik, de twee vorige gegevens verbindend. Ik schakelde ‘het’ in. Tot overgrote verbijstering van al m’n zinnen, kreeg ik, zonder de vraag in het microfoontje in te spreken, al dadelijk het antwoord. “Je bent twee aardse kwartieren hersenbegeleid”, zei de denktank. Voor het eerst kreeg ik het later weer verdwijnend gevoel van bespioneerd te worden…en wat, maar een halfuur ? Ik wist wel dat er op vijf minuten veel door m’n hoof kon passeren, heelder romans, maar dat verbaasde me nu toch. Het duurde een poosje voor ik de situatie door had en weer helder denken kon. Wat kon het mij ook schelen dat ‘het’ mijn gedachten las en dat ze misschien werden afgeprint. Wat had ik tegenover het onbekende te verbergen ? Het volk der Kritoanen ging mij helpen, zoveel was toch duidelijk ? “In naam van alle Kritoanen, ben ik daar in hun plaats zeer tevreden over, vriend Vanstock Ruben”, leidde de denktank dan weer in mijn brein in. “Je had bij mijn antwoord op jouw onuitgesproken vraag evengoed woest je koptelefoon kunnen afgooien hebben. Aardlingen kunnen soms heel gekwetst reageren, als je hun privaccy binnendringt. Ook via een niet uitgesproken vraag kan ik reageren. Geef toe, je zou niet aan het experiment hebben deelgenomen, indien je op voorhand had geweten dat we je gedachten zouden kunnen lezen. Ik vond het niet aangewezen dat je dat zou weten eigenlijk, zit je er mee ? Ik kan je al verklappen dat we ook je leven als een film kunnen zien, maar later meer daar over. Hopelijk maakt het je niet geremd, want dan moet ons systeem proberen van eerst een aantal storingen in de beelden en het geluid te corrigeren, hoe spontaner je blijft, hoe beter alles zal verlopen”. Ik schrok niet meer. Ik was me te bewust van het Kritoaans overwicht inzake techniek. Daarbij, de denktank had voor mij iets sympathieks over zich gekregen, iets zoals een objectieve vriend zonder vooroordelen. “Uit m’n tijdens je hersentocht uitgevoerde berekeningen, werd het me vlug duidelijk dat jouw opgelopen hersenschudding en gemoedstoestand aan de beterhand zijn. Daarom wachtte ik juist tot je me inschakelen zou. Voor je me aanhendelde was je aan een retrospectieve kijk op de wereld zoals jij die gekend hebt toe. Ga nu maar verder je gang. Als er zich een vergelijking met Krito zou opdringen, kom ik wel even tussen als je dat wenst, je hoeft me er zelfs niet voor weg te hendelen”. En weg was tankmans. Wat werd er hiernog wel van me verwacht ? Het was niet makkelijk om het einde van de 20ste eeuw naar de helft van de 21ste eeuw zomaar te overlopen, nooit in de wereldgeschiedenis was er zoveel veranderd in mijn wereld ver weg. Waar zou ik beginnen ? Bij algemene sociale ontwikkelingen of bij persoonlijk beleefde toestanden ? Ik probeerde me op de grote politieke en economische ontwikkelingen te concentreren. ’t Kwam er in feite een beetje op neer dat de wereldnet niet opnieuw in een grote brand verzeild geraakt was. De kapitalistische economie slaagde niet in om het armere deel van de wereld te ontwikkelen. Het wereldwijd karakter van om ’t even welk probleem werd stil aan duidelijker voor een groter deel van de publieke opinie in de arme en armer wordende landen. De wereldeconomie die het systeem langs het werk van miljoenen mensen om had opgebouwd, stond op lemen voeten. Enorme begrotingstekorten (vooral door de militaire uitgaven in sommige landen) en schuldenlasten, van de derde wereld tegenover de rijke landen bijvoorbeeld (cynisch eigenlijk), samen met herstructureringen om nog meer winsten te kunnen maken, leidden tot een reeks faillissementen vanaf de jaren 1970 vooral. De verliezen in de economie, daar moest de gemeenschap voor opdraaien, de winsten daarentegen… . Tegen 2008 hadden een aantal landen zoals China vooral en in mindere mate Brazilië en India en Rusland een inhaalbeweging gemaakt tegenover landen als de VS en de Europese gemeenschap. Speculanten hadden zo zeer de macht gekregen over een economie gebaseerd op kunstmatig geschapen geld, dat het boeltje begon in te stortten en weer een reeks banken onderuit haalde. De burgerlijke economen konden geen recepten meer bedenken om uit de crisis te raken; een crisis die niet alleen de onderste inkomenslagen trof, maar ook steeds meer mensen uit de middenklasse. Noch door geld te lenen of bij te maken, noch door geld uit de economie weg te trekken, kon men weer tot groei komen. De koopkracht daalde, het verzet en de nood aan een degelijk anti-armoede alternatief, namen overal, ook in het eens zo rijke Westen toe in het begin van de 21ste eeuw. Oorlogen om grondstoffen en strategische posities en gewoon om landen die onder invloed van andere landen stonden te verzwakken, bleven duren. De linkerflank van de politiek kreeg ademruimte, nieuwe bewegingen kwamen ook via de nieuwe telecomtechnieken snel op; er leek veel verandering op til in het begin van het 2de decennium van de 21ste eeuw. Zuid Amerika, na jaren van dictaturen en verdwijning van syndicalisten, was aan het verlinksen en Noord Amerika kende meer en meer Occupy bewegingen en andere vormen van verzet dan dat men het daar ooit voor mogelijk zou hebben gehouden. De oude imperialistische krachten moesten toezien dat een land als China, dat geen militaire avonturen begon Afrika veel meer ontwikkelde dan de vorige contracten tussen het Westen en sommige marionettenregimes ginder. Een groeiend bewustzijn maakte zich van de geesten meester, maar dit vertaalde zich voorlopig niet in revolutionaire standpunten, zodat men nog jaren met de oude burgerlijke vormen van democratie werken moest om de schade van de crisis voor de slachtoffers er van te beperken. Velen vreesden dat er door een samenloop van omstandigheden, de crisis en de militaire conflicten en bedreigingen, vooral in het Midden Oosten en Noord-Afrika, een nieuwe wereldoorlog zat aan te komen met een mogelijk Hiroshima in Europa tot gevolg, een Euroshima; vermits Europa en de VS Israël maar bleven steunen en er vóór de arbeidersrevolutie in Palestina en Israël maar geen eengemaakte staat tussen Israël en Palestina kwam. Een verstandige zit want anders zaten ze daar met twee grondgebieden met eilandjes van de andere Staat er tussen. Wat in 2011 begonnen was als de ‘Arabische Lente’ had nog vele jaren van conservatieve parlementaire regimes nodig voor de bevolkingen begrepen dat er een andere vorm van democratie moest komen. De aanzet kwam uit Europa waar vooral de werkloze jongere bevolking die andere manier om het samenleven te organiseren begon als eis naar voor te brengen. Men wilde voortaan verkiezingen waarbij het programma zelf eerst goedgekeurd moest worden in een eerste ronde, maar dan een op de algemene noden van de hele wereldbevolking afgestemd programma met een aantal overgangseisen naar een steeds verder uitgewerkt programma toe. In een tweede ronde zouden dan de dirigenten daar van op de verschillende projecten daarrond verkozen worden. Het idee kreeg meer en meer aanhang in vergaderingen, op ’t internet, op straat en uiteindelijk in het parlement. Het referendum als democratie vorm werd populairder, want de oude heersende klassen zaten met de handen i n het haar, voortaan kon men zijn stem uitbrengen tegen wat er op de wereld het meeste fout liep en voor de oplossingen : http://bloggen.be/conscience2008 ‘k Was me nog maar net aan het afvragen of er zich op Krito geen gelijkaardige analoge situaties zouden afgespeeld hebben of na een paar fracties van seconden kwam de denktank weer tussen. “De verre en nabije voorgeschiedenis van het laatste zeventigtal jaren uit jullie evolutie, komt voor 95 percent overeen met de onze. Het heeft hier ook niet veel gescheeld of we hadden hier ook een hele beschaving naar jullie ‘bliksem’ geholpen. Voor dat alles zich hier ten gunste van de meerderheid van gewone Kritoanen ging ontwikkelen, is hier ook een tijd met angst voor grote vernietiging omgegaan. Bij ons is dat alles al 543 aardse jaren geleden eigenlijk. In één van de laatste jaren van onze oude tijdrekening, werd op de laatste Kritobasis, de allerlaatste bevelhebber van het leger der heersende klassen afgezet. Een periode van vrede en de uitbouw van een samenleving met Kritoaanser waarden kon beginnen. Zonder een gepaste, op het overkoepelende ingestelde mentaliteit, konden we niet tot een rechtvaardiger manier van organiseren komen en iets nieuw in stand houden en daar hebben we dus aan gewerkt sinds toen. Kritoanen opvoeden in een geest van solidariteit en objectiviteit. De macht over de toen even zeer hoogtechnologische Kritomaatschappij, lag vroeger in handen van de Sanskruppen, een kleine groep enorm rijke speculanten. Van uit deze kleine groep vertrokken alle machtsvertakkingen van onze oude samenleving. De Sanskruppen waren er in geslaagd van alle vormen van communicatie ten diensten van hun aan de macht blijven aan te wenden. Als eigenaars van zowel pers-als telcom lieten ze niet de minste ruimte voor een cultuur die de geldbelangen van de bezitters van de grote economische sectoren zou aantasten. Zelden vond je in een toneelstuk of in een film een spoor van verzet tegen bepaalde oppervlakkige manieren van denken. Heel de speculatieve geldwereld kreeg jullie ‘kicks’ door het doen en laten en het inkomen van de Kritoanen te bepalen en in handen te houden. De aanvankelijk tegen mekaar opgezette werkersgroepen leerden geleidelijk aan dat het de Sanskruppen en hun alles dominerende handlangers waren, die de economie in een voor de werkers chaotisch sukkelstraatje hadden gebracht. Alle sektoren die voor de Sanskruppen geen superwinsten meer konden opleveren, gingen voor jullie ‘bijl’. Aangezien het bindmiddel voor het toenmalige kritoaanse samenleven, ‘Manial’, jullie noemen het ‘geld’, was; werd het leven op zich en iedereen zelf, ondergeschikt aan de jacht er op. Diegenen die geen ‘bemanialde’, ‘betalende’ bezigheid hadden, werden in de door Sanskruppen beheerste staatsorganisaties geplaatst om zich vaak met , op dit ogenblik totaal overbodige bureaucratische uitvindsels zoet te houden. Men was in feite voor een job te vaak van de machthebbers afhankelijk. Onder de dekmantel van het zij godsdienstige, eng-Kritobasische, corporatistische of zelfs racistische motieven speelde bijna iedere partij eigenlijk op een verdoken manier, bewust of onbewust het systeemspel van verdeel en heers mee. De eigenlijke aanleiding van de omwentelingen hier op Krito; lag in het feit dat de meest bewuste oppositionele Kritoanen zich organiseerden. In tegenstelling tot groepen die een overwicht van bepaalde federaties voorstonden, werkten deze groepen veeleer in globaal Kritoverband. Deze Kritiskers waren veelal die individuen die het sterkst weerstand boden aan het proces van maatschappelijke afvlakking en Sanskruppische afstompingsmethoden. Door hun werking, hun publicaties en hun onomkoopbaarheid gingen ze langzamerhand een andere levensvisie en een logischer maatschappijvorm propageren. Alhoewel de reactie van de regeerders daar op meer welstand was voor sommige groepen, ging het de Kritiskers daar niet alleen om. De werkstress was veel te hoog en men wilde het verdeel en heers gedoe niet meer, sommigen werk andere niet enz… . Sommige Kritiskers hielden niet zo van aan politiek doen en begonnen een soort tweede, ambachtelijker productienet van kunstateliers, kleinere coöperatieven, productie van gezonde voeding en zo meer. De negatieve ingesteldheid ten overstaan van culturele waarden en het spirituele, verdween meer naar de achtergrond naar mate te veel mensen echt afgestompte, over consumerende culturele analfabeten waren geworden en open kwamen te staan voor basisprojecten die via de Kritoaanse facebook werden gepromoot. Vroeger had men hier veel uitlaatgassen overlast, dank zij de protesten daartegen en het nieuwe bewind dat energie op cleane basis opwekt, is dat allemaal verleden tijd. Al deze eisen werden hier ook uiteindelijk via een referendum in een programma gegoten en hier verkiezen we onze dirigenten op projectlijsten en niet langer op partijlijsten. Sinds dien zijn we geëvolueerd naar een samenleving zonder leger, alleen de politie is bewapend, maar omdat iedereen meer met cultuur dan met productie om massaal winst te maken bezig is, is er bijna geen criminaliteit, het snobisme van de levenswijze van de vroegere elite, het zoveel mogelijk goederen willen bezitten, heeft plaats gemaakt voor een andere instelling, namelijk, begrijpen waar het leven en de dood nu eigenlijk echt om gaan en begrijpen dat het relationele leven belangrijker is dan productie.” Men laatste gedachte was ‘herbronning’ geweest. Ik moet wat lomig geweest zijn en viel in slaap maar bleef precies voor een stuk wakker. Het woord ‘herbronning’ liet m’n scherpe aandacht van de historische denktankschets over Krito naar mijn aardse informatie overwippen. Ik dacht aan de titel van één van vaders fictie boeken “de nieuwe baronnen”. De oude baronnen, de vroegere invloedrijke uit de feodale adel gegroeide kringen en de burgerij van vroeger. De nieuwe baronnen, de elites van conservatieve partijen later, die de belangen van een imperialistische politiek bleven dienen. Hij schreef het toen hij zich na zijn vervroegd pensioen voor een tijdje in Griekenland vestigde. De personages en verwikkelingen die dit werk droegen, verschilden in weinig met de toestanden en tegenstrijdige karakters en ingesteldheden die in het verre noorden thuis beschreef. Eén ding lag de zuiderlingen een ietsje vlotter aan het hart. Werd er bijvoorbeeld, bij ons nooit over politiek gesproken; de Grieken waren er des te meer mee bezig in hun conversaties. De gemiddelde, koeldere noorderling reageerde soms wel behoudsgezinder dan de minder welvarende Griek. De Grieken waren dan wel maatschappijkritischer en linkser; ook zij zaten opgezadeld met een politiek zuilensysteem van gunsten, met een op een conservatieve leest geschoold verkiezingssysteem, dat hen op een bepaald moment in mei 2012 vast zette. De bevolking wilde niet opdraaien voor de speculatieve verliezen van de banken en het wanbeheer van regeringen, koos wel linkser, maar links raakte het voorlopig niet eens over een strategie. De ‘nieuwe baronnen’, de oude en nieuwe soorten superrijke miniklasse die een meerderheid aan middelen bezat, wilde haar macht niet kwijt en zou alle middelen gebruiken, tot de lancering van een soort Griekse nazipartij toe om haar greep op de politieke ontwikkelingen te kunnen blijven behouden. De machtige klassieke partijpotentaten, waarvan een groot deel van de massa voor het bekomen van tijdelijke of vaste overheidsjobs of om uit het sociale doolhof wegwijs te geraken, afhankelijk was; kwamen door de massale verarming toch electoraal in nauwe schoentjes te zitten. De belangrijkste politieke daad die de nieuwe lijfeigenen vroeger stelden, was het politiek kleurloos blijven. Dit zo lang mogelijk volhouden, had het voordeel dat je, naargelang de politieke omstandigheden op het om het even welke politieke paard kon wedden om carrière te maken ook. Nog anderen probeerden het door zich in bepaalde partijen verdienstelijk te maken, maar dan op een politiek inhoudsloze manier. Voor het merendeel der beide groepen was dit niet alleen een weloverwogen politieke zet, maar meer een ‘must’, een ongeschreven code omdat ze nu eenmaal dank zij een nieuwe politieke baron of burocraat in een aan een bepaalde politieke kleur gebonden mutualiteit, school, verzekering of staatsjob werkten…en wie kwam er nu over al die grenzen heen tegen zijn eigen broodwinning op ? Net zoals men vroeger de macht van de geestelijken niet in vraag stelde, zo durfden de latere generaties dus ook nauwelijks aan de macht van de ‘nieuwe’, op het arrivisme berekende ‘intellectuelen’ tornen. Het breken met die manier van politiek bedrijven, zou eerst door een niet te stuiten economische crisis in een stroomversnelling komen. Het lag dus niet zo zeer aan het klimaat of het temperament,…feit was dat de Grieken hun vertegenwoordigers van de verschillende politiek kasten op den duur meer op hun politieke stellingnamen dan op hun dienstbetoon beoordeelden. Ondoordacht had dit tot gevolg dat een deel van de linkse kiezers de vergissing maakte uit boosheid ook om toch nog op oude of nieuwe conservatieve partijen te stemmen. Al hadden de kleiner, door de geschiedenis van het socialisme uiteen gegroeide politieke partijen en bewegingen meer succes dan in het noorden, hun historische taak zouden ze in vaders boek niet waarmaken; zo meende ik me toch te herinneren…hoe liep dat nu weer af ? In de ‘nieuwe baronnen’ waren de urenlange en jaren durende palavers tussen bijvoorbeeld Vlamingen en Walen of Grieken en Turken, koren op de molen van de eens te meer door de burgerij en een deel van de andere klassen gesteunde fascisten. Ook buiten die landen beschreef m’n vader de omvang van die neofascistische, wereldwijd vertakte, antisociale beweging. Zijn boek was ook een poging om een aantal rechtse mythes te ontkrachten. Vaak deden conservatieven zich als verdedigers van het christelijke geloof voor bijvoorbeeld, terwijl de meer progressief ingestelde mensen eigenlijk de echte verdedigers van sociale waarden als solidariteit waren. Het was in de Verenigde Staten wachten op de grootste bankencrash na wereldoorlog twee, voor dat men onder andere via de ‘occupy’ beweging aan een soort tegenkracht voor het aartsconservatieve denken van een deel van de bevolking aldaar begon. Een groot deel van de personages uit ‘de nieuwe baronnen’, vergaapten zich aan de status en geluk normen die de grote media hen opdrongen. Daarvoor diende al de rest, idealen en onbewust of bewust als concurrenten beschouwde onfortuinlijker mensen inbegrepen, maar te wijken. Op schoolgaande jeugd werd een zware diplomajacht uitgeoefend. In deze context was het voor de fortuinjagers onder de massa duidelijk dat het kapitalisme zich voor dat doeleinde goed leende. Dat de sociale, economische en ecologische haalbaarheid ervan tot explosieve toestanden dreigde te leiden, daar stond een bepaald deel van de mensen niet bij stil. Openlijk bij een socialistische partij aansluiten, was zo een zaak die niet bij iemand met een aan de ‘high luxery life’ gespiegelde levensbetrachtingen paste. De ‘socialisten’, warend at niet de armoezaaiers van vóór en na de tweede wereldoorlog ? Jan met de pet werd in ’t westen niet teveel meer door hongersnood en bomaanslagen en zo verder verontrust als hij het tamelijk goed tot zeer goed had. Al werd door gedegen opzoekingswerk en door publicatie daarvan, het extreem rechtse paniekzaaierij karakter daarvan telkens weer blootgelegd, …het bleef een kleine minderheid die zich actief tegen niet denkbeeldige evoluties bleef verzetten. Zo kwam het in het boek ‘de nieuwe baronnen’ tot nooit geziene verwarde toestanden. De werkers waren er niet in geslaagd om zich op grote school efficiënt te organiseren. Her en der in de wereld doken politiestaten op. De bewapeningswedloop flakkerde weer op; maar uiteindelijk kwam er toch verzet van de gewone man. In Athene kwam dat verzet op een hoogtepunt toen in het boek,Dimitri Kanos vermoord werd na zijn laatste redevoering, woord voor woord kwam die passage uit het boek terug : “Gedurende jaren hebben we alle krachten gesteund die voor ontwikkeling en vrede waren. We waren met te weinig. Zij die de verantwoordelijkheden tegenover het voortbestaan van de planeet niet opnemen zijn even schuldig als de machtigen der aarde die profiteerden van de door hun veroorzaakte chaos. Zij, waarvoor alle ellende in de wereld geen reden was om hun onbezorgder bestaan door gewetensvragen te verontrusten, zij die in het drama van de wereldgeschiedenis hun rol niet willen opnemen, alleen hun eigen rol kenden of miskenden en niet wisten of wilden weten in welk theaterstuk ze speelden… . Zij die tot allerlei goden baden en niets ondernamen tegen de wortels van de wantoestanden…zij die zelfs niet zochten of wilden zoeken…zij die alles over zich heen lieten gaan. Ik zeg U : als onze wereld door uw medeplichtigheid naar de verdoemenis gaat…is er geen belonende toekomst meer voor de geschiedenis van de mensheid. Geen olympisch ideaal meer, geen winnen of verliezen, zelfs geen deelnemen meer. Geen stedelingen, dorpelingen, graan of veestapels meer na een nucleaire oorlog als men zo verder aan politiek blijft doen zoals men nu bezig is. Ook gedaan met kleingeestig getwist en vitterijen en met zich op zichzelf terug te plooien. Gedaan met mode en overvloed en tekorten, met honger en zwelgen. Voor zij die toch zouden overleven, blijft alleen nog de langzame dood. Spijtig vooral dat ook de tijd om te begrijpen, edele kunst, ook door zal zijn…indien we passief blijven. Kan je je voorstellen dat onze soort ophoudt te bestaan door de grote leegte die te velen toelieten van hun bestaan te verduisteren door zich niet over het waarom en waar naar toe in het leven meer te verwonderen ? De jarenlang voorspelde nucleaire exodus mag zich niet verwerkelijken. Ook de leiders van godsdiensten die zich door een rechtse manier van werken in het kamp van de overheersers plaatsen zijn medeplichtig. Bij gebrek aan eerlijkheid, mede voelen , vertrouwen en inzicht, bij gebrek aan vertrouwen en organisatie dreigt beschaving op te houden en in een stroomversnelling kan geen wilskracht meer baten.” Plots klonk er buiten ergens een luide knal…ik schoot wakker, niet in een denkkoepel, maar in een bed…ik zette de radio aan omdat het digitale klokje op exact zeven uur stond en verwachtte dat de nieuwslezer zou aankondigen dat er een nucleaire oorlog gestart was, maar hoorde dit : “bij de splitsing van Brussel Halle Vilvoorde zijn er weer enkele nieuwe juridische problemen opgedoken…”…erg, maar …oef…back to earth. Kreeg ineens een gek idee, ze stonden er al jaren, die ijzeren kisten met mijn vaders schrijfsels… een hele week vrij, eens even neuzen in die geschriften : Dichter bij de geest Overmorgen, bijna 55 geleden, koos ik er voor, koos de resultante van toestanden die aan mij voorafgingen, er voor, om een negen maand en twee weken ouder eitje als woonst in te nemen. Je kan natuurlijk ook stellen dat ik er voor koos om twee delen van één eenheid samen te voegen of dat het andere deel van mezelf me wenkte. Je kan je natuurlijk ook afvragen in welke mate je zelf iets te willen hebt en er niet een meer dirigerende dimensie aan het roer der wezenlijke gebeurtenissen tussen mensen staat. Ik zat aan de ene kant dus nog in die andere wereld van één van de teelballenuniversums die rondliepen als levende museums van eenieder van het mannelijke kunnen en zijn vertakkingen, die ooit in de xy geschiedenis van de biologische historie een rol hadden gespeeld. Ik vertoefde dus aan de andere kant dus ook op het eiland ‘eitje’. Er moet wel enige telepathie al geweest zijn tussen het teelbaluniversum van mijn vader en het ei eiland van ons ma…op die moment in de geschiedenis die in dergelijk universum in maanden wordt verteld. Via voornamelijk de aanzet van mijn vader of én mijn eigen aanzet in beider universums, verliet ik de wereld der voorvaderlijke zaden, op zoek naar andere chromosomenparen van reeksen van 23 in de xx wereld van het vrouwelijke, ook omdat de reeksen van 46 van mijn vader, mijn oorspronkelijke 23 reeksen als vreemdelingen beschouwden…of als handlangers in het aangaan van nieuwe, toch verwante scheppingen rond 46 chromosomen bevattende cellen eigenlijk. Ook mijn moeder wilde haar eitje weg. Op zoek dus naar een eitje, zijn eigen toekomstige wederhelft, voelt men zich misschien als een man met zin in seks, de zin in seks gaat in die zin misschien ‘gepaard’ met uitstoting en zoeken naar nieuwe creaties op basis van nieuwe gegevens…zeker altijd een opwindend gegeven. Het feit dat ik een mannetje zou worden, wordt volgens de wetenschap bepaald door het spermatozïde …de xy structuur, niet het oudste geslachtelijk gegeven in de bio wereld de xx-structuuur maar het zaadje predestineert in feite al miljoenen jaren ons hij of zij wedervaren. In school 40 jaar terug leerde men het omgekeerde, maar intuïtief wist ik dat het zo niet was…dat het eitje wel een voorkeur kon hebben. Het xx verlangen om te worden overrompeld met duizenden aanbidders waarvan er in de meeste gevallen slechts één niet wordt afgewezen, moet wel geweldig groot geweldig zijn. Een heel pak sperma renners komt niet in een massaspurt gewoon bij het eitje als over een rechte lijn, nee ze omsingelen het, haar en proberen hun kop binnen te duwen…is het een soort fysieke overmachtige die het haalt, of werkt het eitje die of die keuze meer subtiel naar binnen dan het dat voor een ander rennertje zou doen. Vormen de renners een soort samenwerkende ploegen naargelang de geaardheden van diegenen die mededingen voor de zege of zijn het allemaal koppige artiesten die zelf hun schepping willen zien gerealiseerd ? Scheppingen, nieuwe individuen, zijn één ding; misschien gaan er achter de nieuwe personages scenario’ s schuil van voltooiingen van verhaallijnen van beide ouders en hun ouders en zo verder…of zijn scheppingen altijd een uitdrukking van de wederzijdse zielstoestanden op het moment van verwekking ? Misschien ging het in sommige gevallen ook over verhaallijnen die ergens gestopt waren, keuzen die ze niet hadden gemaakt, dingen waar ze nog mee moesten worden geconfronteerd, dat bepalen hoe iemand er uit zou zie, hoe iemand zou worden en of hij of zij zich al of niet goed in zijn of haar lichaam zou voelen in het latere leven. Welk was het verband met een tekst die ik ongeveer 48 jaar later zou schrijven ? Was er een verband ? http://noemgodgewoonhetleven.skynetblogs.be/archive/2011/03/23/er-was-dus-toch-leven-na-de-dood.html Dat zijn allemaal filosofische vragen ! Voorlopig was ik daar nog niet aan toe, een heleboel praktische dingen stonden me te wachten. Dingen bijvoorbeeld als gevolg van geboren worden in de jaren vijftig, nu 2011, 55 jaar geleden; een soort overgang tussen oudere en modernere tijden. Want oh ja, ik heb de kasseiwegen nog gekend in het Hageland, maar de tweede grote oorlog van de twintigste eeuw niet als mezelf meegemaakt, alhoewel mijn moeder een scherf van een vliegtuiggranaat in haar malse meisjesdij kreeg, gevaarlijk dicht bij de venuszone…die oorlog had het dus ook op mij gemunt en eitje na eitje zou ik afwachten om alle redenen van oorlogsgeweld te onderzoeken en alleszins theoretisch proberen te neutraliseren via de lange weg waarlangs mijn sociale betrokkenheid en militantisme me zou leiden. De vrouwen wilde me August, Norbert of Freddy noemen, mijn vader verkoos ‘Octaaf’ , ‘Octaaf’, zoals er ook al iemand in het door de oorlog geteisterde dorp woonde: iemand die als jongetje de massadeportatie van een tachtigtal mensen uit het dorp had meegemaakt en zijn eigen vader nooit had teruggezien. Hij en anderen lieten geen middel onverlet om de oorlog van toen aan te klagen en alles een cultureel vervolg te geven. Ik zelf zou voortdurend de huidige oorlogen aanklagen, de vraag blijven opgooien waarom er zo veel oorlog was geweest. Mijn moeder kwam van een nuchtere familie van boeren, haar ouders, mijn grootvader, precies een oude Zweed en zijn vrouw lijk iemand met Indiaanse roots van vóór de prehistorie. Wat natuurlijk resulteerde in een dochter met grijze ogen en eentje met donkerder ogen, maar toch niet Indiaans donker meer. Ook de ouders van mijn vader hadden een boerenachtergrond, beide blauwe ogen, bompa meer een Rus van tegen China en oma meer zuidelijker Europees warm. Ik heb er ooit wat over geschreven om het één én ander te duiden. Qua levenslijnen is het opvallend hoe een meisje dat oorlogsslachtoffer werd, samenkomt met iemand uit een dorp van ontzettend veel meer burgerlijke slachtoffers. Mekaar in 1943 ontmoet, midden de oorlog die alles over hoop gooide. Rond het begin van de oorlog raakte het tussen mijn vader en zijn eerste lief uit een naburig dorp af, mijn eerste drie lieven kwamen uit de verre familielijn van het eerste lief van mijn vader. In het scenario van met mekaar scheep gaan lijken tekorten teveel aan te trekken en gelijkaardige pijnen en vreugden ook…of verhalen die niet afgemaakt werden omwille van stoorzenders zoals oorlogen. voortijdig testament 1. dichter bij de ziel inleiding Op velerlei gezichten staat geschreven dat men nog weinig fascinerends aan het leven vindt. Nochtans, zelfs alle uitleg omtrent elke discipline van het denken, niet meegerekend, het leven is inderdaad fascinerend. Hoe meer fascinatie je door hebt, hoe voorspelbaarder alles af en toe wordt, maar daarom niet minder boeiend. Tegen de tijd dat iets uitkomt ben je alweer vergeten dat je het had aangevoeld. Ieder heeft een eigen levensverhaal met een prehistorie...het kan jaren, een leven lang duren, voor men beseft dat de tijd tussen de houten tralies van het kinderpark en de ijzeren staven van het sterfbed vervliegt als een kartonnen doos op een aantal windvlagen in een straat bij dag en nacht. De baby die wil leren lopen wil de wereld in, de bejaarde die onder de medicijnen de pijn en de realiteit vergeet, wil de wereld uit. Welk een verschil tussen mensjes grootbrengen en naar de uitgang begeleiden...en toch is het één lange, kronkelige lijn. Soms heeft het leven ons verblijd, soms sloeg, slaat het ons met verstomming. Er is heel veel zin te vinden tussen al die onzin in het leven. Een stuk in het leven is bepaald door voorgeschiedenissen, het zich daar van bewust worden verloopt in een aantal gelijklopende episodes die jij zelf en anderen doorlopen. Sommige punten komen bijeen, andere nauwelijks. In hoeverre kunnen we onze toekomst zelf bepalen ? Ik vroeg het me af terwijl ik de elementen voor het samenstellen van de autobiografie van mijn recentste klant doornam. Notities van gesprekken met hem en geschreven literair materiaal in alle mogelijke vormen. Ik mag het van hem allemaal gebruiken, maar hoe natuurlijk en in welke verhoudingen ? Een biografieschrijver verwacht misschien wel dat zijn eigen verhaallijn rond het verleden van zijn klant voornamelijk met teksten van het hoofdpersonage aangevuld worden, maar geen opdrachtgever die, terwijl je dagelijks aan iemands biografie schrijft, nog afkomt met een eigen soort dagboekroman die op dat verleden, dat je nog in literatuur aan het verwerken bent, aansluit. "Voortijdig Testament", moet het werk heten. Hier gaan we dan met het leven, werk en inzichten en zo meer van mijn cliënt, August, Romeins equivalent voor Octaviaan, de schrijver- 'predikant' . DIE VAN DE POMP,DE BARON EN DE BEERVATEN Een 150-tal jaar eerder dan vandaag, midden negentiende eeuw, woonde Jozef met zijn pa in een klein huisje aan de dorpspomp in de buurt van het dorp van zijn latere nageslacht. Zijn vader moest weer eens met paard en beerkar naar de nabijgelegen stad om bij de stadsbewoners drek te gaan scheppen. Niet de drek van de beesten van de boerderijen, maar mensendrek. De stadsbewoners werkten in grote getale bij de plaatselijke suikerfabriek en woonden armoedig, leefden hun volgens de clerus en burgerij te dragen lot uit in huizen die eigenlijk best gesloopt zouden worden. Terug met paard en kar in het pompdorp van de baron aangekomen, begon hij de drek op een akker uit te gieten. Telkens weer met de emmer één van de vaten in, uitkappen en daarna het paard weer aanporren om een aantal meters verder te sleuren. Mesuur, zo was de bijnaam van de vader van Jef, omdat hij nogal bekend was voor de nauwgezetheid waarmee hij zijn werk en het leven opvatte, was zijn slavenarbeid ten dienste van de elite meer dan beu die dag. Zijn lijfspreuk 'alles met mate' ('mesurer', het Frans voor 'meten') was aan herziening of beter nog, aan 'ijking', bijstelling toe. Na het voorval dat ik zo dadelijk ga beschrijven, zou hij weten dat de aanleiding om dat te doen, hem luttele minuten daarna in de het gezicht zou worden geslingerd. Met dank aan de baron van het kasteel. Midden de werkzaamheden kwam de baron, handen op de rug, inspekteren. “Mesuur, die mest ligt precies niet erg dik”, zei de man met zijn kasteel in het panorama achter zijn rug. Mesuur was heel dat leven van hem ineens op een zeer besliste manier beu. Geen tijd om van het goed weer te genieten, altijd dat verdomde geld dat moest worden verdiend, nooit voldoende tijd voor de eigen luttele perceeltjes grond en de paar koeibeesten, varkens en de plannen met konijnen en kiekens en fruitbomen. De pachter en loonslaaf van de baron stapte af en schreed in de richting van de baron. “Lig ' t hem niet dik genoeg mijnheer de baron”, vroeg hij op de man af, als ware ze volstrekt gelijken en dat was in feite zo. Vóór dat de baron kon antwoorden had Mesuur hem al bij zijn kruis beet en tilde hem bijna tot borsthoogte en met een krachtstoot waarop menig kogelstoter trots zou zijn, lanceerde hij de landheer richting akker en drek...al waar hij met een smak neerplofte. Dit had de baron niet verwacht van die brave, hardwerkende Mesuur. Hij klauterde rechtop en wist dat hij geen verhaal had tegen de kracht van zijn labeurder. Eén en al paniek probeerde hij de stinkende smurrie van zich af te wrijven, waardoor hij het nog erger maakte, want heel zijn vest werd één grote stinkende bruine brij. Mesuur onderdrukte zijn innerlijke plezier en het resultaat van zijn durf en opstand. De baron maakte zich schrijlings uit de voeten en riep Mesuur wanhopig na dat hij dit zich nog zou beklagen. “Loopt schijten en zoekt iemand anders voor die strontjob” !, keelde Mesuur hem achterna. In gedachten verzonken keerde Messuur met paard en kar terug in de richting van het boerderijtje aan de pomp, gelukkig nog eigen goed van vader op zoon. Hij zou voortaan wel zonder de baron aan zijn geld geraken. Die dag werd ook de toekomst van zijn nageslacht beslist. Voortaan zouden zijn nakomelingen allen hun kost op hun eigen verdienen. Al zouden ze moeten zweten zoals in de bijbel aan Adam en Eva was voorspeld. Wat was er eigenlijk waar aan dat verhaal ? Was die God in dat verhaal niet ook een baron geweest die die mensen gewoon verjaagd had omdat ze eens een appeltje meer wilden van hem ? Mesuur was niet alleen met zijn verzet. Onder de Tsaren en zijn edelen zwichten miljoenen Russische boeren en de boeren van Napoleon in Frankrijk waren nog maar juist terug thuis of gesneuveld in één of andere oorlog tegen die arme Russische boeren of ander werkmensen uit één of ander Europees land. “Miljaarde, miljaarde, wat een ellende, 't is goed geweest”, was zijn goeiendag toen hij de bijna vermolmde deur van zijn huisje opentrok en het huis met drekwalm vulde”. “Zoniet eeh manneke, welke wesp heeft 'jouw' gebeten ? ('oech' zegden ze toen) “Normaal gezien ga je je toch altijd eerst wassen in het houten vat onder 't dak buiten”, zei zijn vrouw ietwat zorgelijk. Mesuur vertelde zijn verhaal en voegde er voor vrouw Jeanneke en zoon Jozef aan toe, dat nadat de baron tussen de smurrie lag, hij de plaatselijke potentaat nog gevraagd had of “de mest nu wel dik genoeg lag”. Het gezin zat er na het verhaal over de verzetsdaad van pa en de verbouwereerdheid van de rest van het gezin bij alsof iedereen al in spannig uitkeek naar wat hierop volgen zou. “Het heeft geen zin hier nog veel drukte om te maken”, zei pa Mesuur. Er is nog werk genoeg in de hof en met de beesten. In plaats van met de strond van een ander rond te zeulen ga ik voortaan met onze eigen groenten en fruit en wat gepekeld vlees en kippen en eieren naar 't stad met 't paard”. Jeanneke sloot zich aan bij de plantrekkerij van haar man en tot eenieders verbazing nam ze het woord op een wel heel erg besliste overkomende toon : “dat ze hun was en strijk op 't kasteel voortaan maar zelf doen...ik zal wel zien dat ge om de week op de marktdagen van de omtrek hier tomaten en patatten en bonen genoeg hebt om mee te nemen.” Ook Jozef had plannen : “ Als gij me dat stuk nat grond aan de Bemdbos geeft kan ik daar de klei uithalen om bakstenen te maken, ik heb dat al genoeg zien doen bij Camiel. Een paard om ze te vervoeren heb ik niet nodig, ze zullen van ver komen voor mijn bakstenen, let maar op. En daarbij, de Camiel dat is een plezante grote boer om voor te werken, die leent me zijn beste Brabants paard wel als dat nodig moest zijn. Ik kan op één van de putten die ik daar ga uithalen eenden kweken en kikkers, 't schijnt dat het schoon volk in 't stad die zelfs eet. Gedaan met slaven voor een ander ! Ik zal op tijd een deel stenen voor mijn eigen opzijzetten en me hoger op de Bemdbos een eigen boerderij bouwen. Die patatten dat daar staan die kunt ge op grond van Camiel zetten, hij heeft nog grond braak liggen die je kan pachten...de wurger van 't kasteel zal je pacht toch opzeggen.” Er werd op de deur geklopt. De veldwachter al van 't kasteel gestuurd om te proberen Messuur schrik aan te jagen, mat zich een geweldige graad van overmoed aan om gewoon te komen zeggen dat de baron klacht indiende. Bij het tweede geneverke dat hij aangeboden kreeg liet hij zijn gestrengheid varen en omdat hij, zoals bijna iedereen in 't dorp, Mesuur altijd al als een heel behulpzaam en wijs mens had ervaren, verklapte hij de familie onder voorbehoud 'van te kunnen zwijgen' dat hij gestuurd was om die 'rebellen aan de pomp'(zo had de baron hun genoemd) eens goed schrik aan te jagen. “ Ook de adel begint schrik voor ons te krijgen”, zei Arthur de overwegend goedlachse veldwachter. “ De baron, die leest alle dagen gazettenpraat en hetgeen er allemaal in de wereld gebeurt, de dag van vandaag Mesuur jonge, ge zou er van verschieten. Een paar maand terug neep de baron ze nogal. Terwijl hij even buiten ging kijken naar zijn werkvolk en ik bij hem, ook burgemeester zijnde, op de facteur moest wachten voor een dringend stuk van de directie van 'binnenlandse zaken', las ik in één van zijn gazetten van 1844 begin juni, dat boze Silezische wevers hoger lonen eisten. Hun lonen werden voortdurend verlaagd door de dikke mannen ginder omdat die anders niet genoeg winst meer maakten sinds andere bedrijven met de mechanische weefstoel beginnen werken zijn. Die wevers hebben zich daar geörganiseerd en op één plaats hebben ze het huis en de fabriek van een eigenaar bezet toen die niet op hun eisen wou ingaan. Bij een andere fabrikant kregen ze wel geld en spek, maar ondertussen had die eerste fabrikant zijn contacten in het leger al verwittigd. De één of andere doorgedraaide majoor liet op den duur heelder dorpen omsingelen en het vuur openen, waarbij elf man omkwamen. Er zouden daar meer dan 100 mensen meegenomen zijn. Goed dat het hier in 't dorp veelal kleine brave keuterboeren zijn of ik zou nogal gewetensproblemen krijgen als ik van hogerhand iets tegen mijn goesting moest doen. Jaren vergingen en Jozef kreeg op zijn boerderij ook een zoon, Frans die het dorp van de pomp en de baron verliet om zich in een naburig dorp met zijn ega te gaan vestigen. Als jonge gast maakte hij het in 1914 mee dat men in Europa ter wille van de centen miljoenen mensen de dood in joeg. Net een paar jaar te jong om te worden opgeroepen, de vlucht naar Nederland meegemaakt. Daar hoorde hij voor het eerst over de arbeidersbeweging die zich vruchteloos tegen die oorlog had verzet, over de tweede internationale en zo. Als boer was je daar allemaal zo niet bij betrokken. Ook hij maakte plannen om zich zelfstandig van een inkomen te voorzien en dat lukte aardig al kwam de recessie in de jaren dertig roet in het eten gooien. Zijn kinderen groeiden vóór de tweede wereldoorlog op in de filosfie van het om den brode harde werken. Als onafhankelijk verzetsman, gewaardeerd door de verschillende strekkingen in het verzet, slaagde hij er in van werkweigeraars en piloten te verbergen en op de duur moest hij zichzelf verbergen nadat hij tijdelijk opgepakt was en zijn vrouw Lin in troggen (voederbakken) sliep nadat ze van lieden van het uiterst rechtse misantropendom der mensheid slaag gekregen had. Ook dat deel der geschiedenis overwonnen de afstammelingen van Mesuur. De oorlog ging voorbij. De zonen van Frans en Lin begonnen fruit te kweken en nationaal en internationaal te verhandelen en ook hun kinderen leerden werken en zich een toekomst maken. Remco, de zoon die op de ouderlijke boerderij bleef had weer ondermeer een zoon, Gust, de eerste die weer uit werken zou gaan, afhankelijk zijn van een inkomen. Hij stelde zich vragen over de zin van de geschiedenis en nam de draad van zijn grootvader Frans in Nederland weer op om de gang van de wereld leren te interpreteren. Ook de geschiedenis van de filosofie moest hij daarvoor na zijn klassieke werkuren bestuderen. Het verband tussen praktijk en theorie leren doorgronden, op elk mogelijk terrein van het leven van mensen. Mensenkennis opdoen, gegevens leren verbinden, 'relier', religie...ging veel verder dan gewoon wat de godsdienst voor waar hield of wat de evangelisten vertelden. Gust dus, de kleinzoon van Frans begon met schrijven over alles wat hem en de wereld bezig hield, met begrijpen ook waarom de meerderheid van de medemensen aan de diepten des levens op collectief en persoonlijk vlak,totaal of weinig boodschap had. Geen enkele literaire stijl liet hij onbenut. Simpel was hij bijwijlen niet, getuige daarvan het volgende fragmentje, een soort inleiding op het daaropvolgend filosofisch essay over het ontstaan van het leven en wat het verband met de dood zou kunnen zijn. Waar dat de voorvaderen voor dit verhaal van daan kwamen ? Een oom zocht het op en ik maakte er een verhaal over dat in de zestiende eeuw begint : http://closertothesoulblogspot.com Een collectieve inleiding, een samenvatting van de collectief sociaal-politieke voorgeschiedenis van de tijd die aan hem vooraf ging, vindt de lezer op : http://users.skynet.be/octo/History/rode_kermis.doc De individuele voorgeschiedenis : voorwoord Toestanden zitten over het algemeen anders in mekaar dan er oppervlakkig over wordt geschreven en verteld. Mensen zitten over het algemeen anders in mekaar dan ze van zichzelf denken. Alleen ervaringen opdoen en leren observeren, luisteren en praten kan ons helpen. Onafhankelijkeid is alleen mogelijk als men het algemeen belang van de hele wereld op sociaal en ekologisch gebied vooropstelt en breekt met alle taktieken die daar tegenin gaan. Feiten in een breder kader kunnen zetten, insinuaties ontkrachten, daar komt het op aan. Pas dan kan krijgen een echt alternatief en de mogelijke wegen naar nieuwe, vooruitstrevende methoden om het sociale en ekologische te bevorderen een kans. Dan krijgen ook de blauwe lijnen die onze persoonlijke relaties verbinden meer ruimte. Als je alle kleurschakeringen van de rode lijnen die ons politieke en sociale leven verbinden onder de geschiedkundige loep neemt, merk je dat die aan een heroriëntering van hun programma en methoden toe zijn...willen ze niet nog eens terrein aan rechts en uiterst-rechts verliezen. De ontmoeting van twee toekomstige ouders op Rhode Kermis Zoals elk ontmoeten geschiedde het kruisen hunner wegen enerzijds onder de door de wereldgeschiedenis geschapen voorwaarden én onder de begeleiding van de wetten van de aantrekkingskracht der wegen die zielen met mekaar omgaan doen. We schrijven juni-juli 1943. Het was weer rond de tijd van de jaarlijkse kermis in het gehucht Rhode, waar, zoals in de andere gehuchten nog een meerderheid van de bevolking de kost met boeren verdiende. De meeste boeren hadden een klein boerderijtje met een paar koeien en zo meer en verdienden, zelfs in oorlogstijd geen fortuinen, zoals al eens geschreven wordt. Het gros van hen en hun afstammelingen zou na de wereldoorlog de rangen van de loonafhankelijken gaan vervoegen. Een gehucht was toendertijd nog zoiets als een deelgemeente nu. De tijd van vóór de TV, toen ieder dorp minstens twee cafees per gehucht telde. Oorlogstijd, ook in België. Toen reeds hadden sommige extreem rechtse Vlamingen het niet zo hoog op met twee gemeenschappen die erin slaagden één natie te vormen. In de tweede grootste stad van Antwerpen orakelde rond die tijd een Vlaamse, toen noch 'Vlaamsche' priester tegen het voornamelijk als goddeloos afgeschilderde communisme. Een man van God was hij duidelijk niet en hij moet nattigheid gevoeld hebben toen hij iets zei over "Vlaanderen sterf en verrijs weer". Het Vlaanderen zoals hij dat zag was aan zijn doodsreutels begonnen...geen enkel gehucht, geen enkel dorp, géén regio, géén land kan alleen bestaan. Na de ellende die de in soldatenpakken gestopte Duitse en Russische werkmensen in Stalingrad in januari hadden uitgestaan, betekende de slag bij Koersk het einde van de plannen van de naar de buitenwereld als arbeiderspartij gepresenteerde fanclub van de toenmalige Duitse wapenproducenten. In Italië werd er een fascist die zich voor de misleiding van het volk eerst misleidend als 'socialist' probeerde te vermommen... opgehangen. Had de bewapeningsekonomie aanvankelijk de Duitse werkgelegenheid driest vooruit geholpen, nu werd de recessie van de jaren dertig er ondermeer in de USA door opgelost. Toppunt van debiliteit van zo'n wapenekonomiesysteem ,waren die lieden die in tijden van naöorlogse werkloosheidspieken meenden iets als "ne goeien oorlog, dat hebben we vandoen" te moeten uitkotsen. Ze zijn wel goed bediend geweest in de jaren na de tweede wereldoorlog, met Vietnam voorop...dan zijn de zogezegde goddelozen en de zogezegde communisten veel braver geweest...maar dat wist ik als ongeboren zoon van mijn ouders op de kermis in Rode nog niet. Het moet nogal een tijd geweest zijn, besef ik nu eens te meer in 2006, 62 jaar later als prille vijftiger. Het oorlogsverzet kwam van gewetensvolle mensen zoals m'n grootouders die 'onwettelijk'-verklaarde personen een schuiloord boden. Of ze nu gewoon wilden verder boeren en niet voor de oorlogsindustrie wilden werken of als overzees piloot uit zo goed als opgejaagd wild waren...geholpen werden ze. Het was de tijd dat je moest kunnen zwijgen als een graf en hopen in het beste van binnenin de mens...en uit je doppen kijken dat je door geen enkele strekking van het verzet gedomineerd werd...of dat de collaboratie niets in de gaten kreeg. Nu, nu we niet meer moeten zwijgen, zwijgen er tevelen en schrijven er te weinigen over al die streken in de wereld die nog een hel op aarde zijn...en waar m'n z'n leven nog waagt als men z'n nek voor een verbetering van toestanden uitsteekt. De toekomstige ouders hadden geen idee van de verschrikkingen die de oorlog hen nog zou brengen. Ze zaten samen gezellig een pintje te drinken in een cafeetje. Zij was nog maar pas hersteld van een granaatscherf die haar dijbeenvlees vanboven had doorboord. Hij was niet in 't leger gemoeten omdat hij, misschien ook ziek van al die oorlogsellende, dat jaar voor één van z'n longen vocht. Met de foto's van zijn long in de hand slaagde zijn broer er in van zich aan de opeissingen van de bezetter te onttrekken. Mijn ouders kwamen beide uit een ander dorp. Zijn dorp, waar een jaar later, net na de invasie van de gealliëerden in Frankrijk, iemand tegen de raad die m'n grootvader gewoonlijk aan het plaatselijk verzet gaf in, iemand uit de collaboratie van het leven benam; dit dorp zou het toneel worden van een vooraf geplande dramatische omsingeling. Het Vlaamse brein achter die omsingeling zou later voor de CIA en nog andere buitenlandse diensten gaan werken. Zijn uitlevering werd nooit bekomen. Rechtse milieus zijn vaak zo verstrengeld dat ze onder een bezetting vaak én samenwerken met de bezetter én het verzet proberen orders te geven. Alhoewel hij nergens lid van was, leunde hij meer bij het linkse deel van het verzet aan...zoals zijn buurman waar de vergaderingen van de partizanen plaatsvonden. Het soort fascisme dat vóór de tweede wereldoorlog ontstond, vertrok van rijke hebzuchtige mensen die een deel middenklasse en een deel armere mensen meesleurden in hun haat die ze in mensonterende houdingen tegenover vreemdelingen en meer bepaald toen 'Joden', propageerden. Het was voor hun de enige manier om het systeem dat niet zonder superwinsten draaien kan, in stand te houden. Het soort fascisme dat nu de kop opsteekt in welvarender maatschappijen dan vroeger, is veel gevaarlijker...het kijkt niet afgunstig naar de rijken maar neerbuigend naar diegenen die uit de boot vallen. Indien we er niet in slagen het blijven in te dijken, riskeren we ingekapseld te blijven in een uitbreiding van het oorlog denken van de dag van vandaag...het op voorhand aanvallen van Staten als dat de burgerij van andere Staten goed uitkomt. Mensen lijken soms verbonden in het lot te zijn. Diegenen die in de jaren veertig een jaar of vijftig waren en waar de vergaderingen van het verzet plaatsvonden bijvoorbeeld. Twee van de drie verzetsmensen waarover ik het heb, ( derde ontsnapte), werden opgepakt en respektievelijk in Breendonk en in Leuven weer vrijgelaten, wat na de oorlog leidde tot spekulaties over wat zij onder foltering al of niet hadden losgelaten, terwijl zij zelf het waren die na foltering en loslippigheid vanwege hun voortrekkersrol aangehouden werden. De repressailles op het dorp worden soms niet als wraak voor één bepaalde moord op een collaborateur uitgelegd, maar als een plan dat maanden op voorhand al klaarlag omdat men met de opkomst van de geallieerden in zicht alle sabotageacties van het verzet tegen de mogelijke terugtrekking van de bezettende troepen vóór wou zijn. In Normandië had dit de bezetters al vele verliezen gekost...gedynamiteerde bruggen waarover men niet meer kon terugtrekken en zo in de val zat enzoverder. In het boek met de visie al zou de represaille dus in een militaire strategie tot terugtrekking gepast hebben, dweilt men de vloer aan met de repressaille-theorie...waarom omsingelt men dan één dorp...omdat de verzetsmensen meer en meer uit de steden trokken en zich in de dorpen verborgen, stelt men. Mensen die hun leven op het spel hebben gezet om het verzet te steunen waaronder de drie waarvan ik sprak, mijn grootvader ook, een mens wiens vrouw van de één of andere fasco-schurk slaag kreeg en met een kind van haar in een naburig dorp ondergedoken in koetroggen(eetbakken) slapen moest terwijl hun andere kinderen elders ingegraven waren. Ik speelde als jeugdige gast nog tolk voor één van de twee Engelse piloten die m'n grootvader bij hem thuis en in de buurt verborg. Ze zijn beiden kunnen ontsnappen. M'n vaders vader...een mens die voor en na de oorlog bij burenruzies geroepen werd om te bemiddelen, een mens die men bijhaalde om doden af te leggen, iemand die kon zwijgen als een graf en om zijn filosofische zwijgzaamheid bekend stond, iemand die een café met volksspelen had en die in allerhande amoureuse en andere perikkellen om raad gevraagd werd...iemand die het belang van zwijgen kende omdat wit én zwart soms samen in z'n café zaten, zo iemand staat dan ergens in een boek met het woordje verraad geassocieerd. Ironisch dat de aanleiding voor het feit dat iemand hem onder foltering aangaf een liefdesaffaire van iemand die hij verstopte was...hij die mensen naar mekaar toebracht als er kinderen werden verwacht...van wie ze ook waren trouwens. Als men geweten had dat hij ook piloten verborg dan had men die zeker gaan zoeken. Er waren zoveel versteekplaatsen bij hem, tot onder de prei in de hof...ook voor werkweigeraars...dus heeft hij niets over die piloten gelost...wat zou hij dan meer hebben verteld dan de bezetter al niet maanden van tevoren via zijn infiltranten wist ? Net als vele anderen heeft hij alleen mensen in nood willen helpen en was hij uiterst sceptisch tegenover ordewoorden van om 't even welke verzetsgroep of hun overkoepelingen. Omdat de kennis van iemand uit zijn omgeving als hulp bij iemand van de bezetting werkte kwam hij vervroegd vrij, niet omdat hij de pagina's met namen van inwoners uit de gemeente zou ondertekend hebben. Het zullen bijna alle namen van de gemeentebewoners geweest zijn, vermitst sommige van veertig pagina's spreken. Daar krijg je makkellijk duizend namen op...en zovelen waren het er toen niet. Men vroeg aan alle aangehouden of men die of die kende, natuurlijk kende iedereen iedereen. Wie weet zette diegenen die bij Himmler en ga zo de ladder dan maar af, op een goed blaadje wilden komen niet gewoon een geweer tegen iemands hoofd als je dan niet tekende. Na de oorlog werd hij telkens weer door de dorpsbewoners in de gemeenteraad herverkozen. Als keizer en keizerin van de volksdansgroep dansten ze nog op de wereldtentoonstelling in Brussel. Zijn zonen zouden later bewijzen op welke manier vrede hier op aarde mogelijk is. Ze zouden hun leven lang het in de streek geoogste en in hun frigo's bewaarde en in de streekveilingen verzamelde fruit naar binnen-en buitenland verhandelen en voeren. Analyses van wat er werkelijk gebeurde, mogen er niet toe leiden van al diegenen die aan het verzet deelnamen nu tegen mekaar op te zetten. Het zijn altijd diegenen aan de top die de kleine man gebruiken en doen marcheren...in de tijden van bewapening in de jaren dertig werden de vakbonden zelfs ingeschakeld om de bewapeningswedlopen mogelijk te maken, en niet alleen in Duitsland. Het volk had overal principiëel tegen zo'n dingen moeten zijn. Net zoals men nu tegen de huidige bewapening zou moeten ageren, maar dan met een aktieplan dat door miljoenen betogers wereldwijd aan alle regeringen kan worden opgelegd. Een school anno ongeveer 1973. In de les Frans heeft de leraar z'n dagje niet. Hij is niet te spreken over de schriften die hij opvraagt. Geen enkel schrift waar hij geen negatieve opmerking over maakt. Tot hij bij de laatste bank komt. Hij neemt men schrift en kijkt het na. Geen wonder dat hij tevreden is, literatuur, in welke taal ook, interesseert mij en dan doe je er ook iets voor. Zijn prijzende woorden gaan me wel iets te ver...ik begin me een beetje té voorgetrokken te voelen. Geen nood, hier haalt m'n intuitie me wel uit. Naast de datum moesten we in de kantlijn elke dag de initialen H.M.H. schrijven. Waar die letters voor stonden, stondt voluit in grote letters geschreven boven het grote podium in de centrale zaal van de school : 'Hij moet heerschen' stond er. Mij deed het een beetje denken aan hoe tijdens de oorlog sommigen de heilgroet maakten...dus vroeg ik de leraar Frans doodgemoedereerd of dat nu echt nodig was dat we dat elke dag moesten schrijven. Hij barstte in een driftbui uit : "Dan is er eens ene wiens schrift in orde is en dan dit". Hij stuurde me kwaad de klas uit en ik moest naar de perfekt van de school. Ik deed daar m'n verhaal en nam de gelegenheid te baat om het over de grote kollektie aan koncentratiekampboeken van de in de oorlog bijna gedeporteerde man te hebben. Destijds waren er velen lid van het koningsgezinde verzet geweest. Een brede beweging met zowel een deel boeren als katholieke arbeiders die zich eigenlijk meestal onbewust richtte op het autoritaire anti-parlementaire van de houding van de oorlogskoning. Aan de touwtjes trokken lieden die in feite na de oorlog een autoritair conservatief regime aan de macht wilden brengen. De dupe van hun streven waren die gewone boeren en arbeiders en mensen uit andere lagen van de bevolking die de pers van hun beweging moesten helpen verspreiden of de collaborateurs hier en daar spaken in de wielen moesten steken. Daar mochten ze dan ook niet te ver in gaan want de top van de koningsgezinde beweging wedde eigenlijk op twee paarden. Er was toen ook het onafhankelijkheidsfront waaronder de partizanen die heel aktief in 't verzet waren, soms te aktief...met nodeloos uitgelokte repressailles tot gevolg. Ze vergaderden bij m'n opa's buurman, maar hij en zijn buurman waren er geen lid van, ze wilden echt neutraal blijven en gewoon piloten en werkweigeraars verstoppen. Een boerderij waarvan vermoed werd dat men er via een kontakt hogerhand aan bepaalde opeissingen ontsnapt was werd daarom alleen al bijna overvallen. Ten onrechte dachten misschien een paar mensen dat m'n opa en z'n buur er voor iets tussen zaten. Vandaar misschien de later verspreidde absurde beschuldigingen over de na een verhoor ondertekende pagina's met namen van dorpsbewoners...dat later in een paar boeken over het verzet heel onterrecht overgenomen werd. Ach,wat een ellende die oorlogen. De recentste is altijd een gevolg van de vorige. Hadden de oorlogmoede arbeiders en soldaten in Duitsland op 't einde en na de eerste wereldoorlog hun revolutie in macht kunnen omzetten, dan hadden de paramilitairen nooit jaren later kunnen uitgroeien tot de stoottroepen waarvan het nazisme zich aanvankelijk bedienen kon. Als jongeman maakte m'n grootvader de eerste wereldoorlog mee, als vijftiger zat hij midden de tweede...en eigenlijk wou hij gewoon boeren en z'n produkten verhandelen, een goed mens tussen mensen zijn, iets wat de meeste onder ons toch willen. Die 'vrede' heeft hij dus serieus onderuitgehaald gezien. In 't onderwijs dat ik genoot, werden oorlogen altijd alleen gezien als iets van 'goeien' en 'slechten', niet als het resultaat van sociale spanningen. Een Staat die een andere aanvalt, dat deugd natuurlijk niet...maar dat heeft toch meer te maken met het ongebreideld winstbejag van de top van de bezittende klasse in die Staat dan met de zogezegde 'slechte' mensen die de aanvallende Staat bewonen zouden. Als de eigen pers en het onderwijs dan nog in het teken staan van de verheerlijking van 'het eigen volk' in plaats van van het humanisme...kan het in een land natuurlijk vlugger mislopen. Generatie na generatie proberen ouderen hun ervaringen rond alles wat scheef loopt en beter kan, door te geven. Wat de niet-zakelijke relaties tussen mensen betreft, is dat al een hele dobber soms...het gaat makkelijker zodra je snapt dat we met z'n allen samen in een soort groeiproces naar onszelf leren uiten zitten. Vaak durven we ons niet uiten en moeten we de dominantie van enkele mensen rondom ons leren doorbreken, door die dominantie eerst en vooral in vraag te stellen. Zo is het ook met sociale en politieke relaties...ofwel zit je in een regime of een bedrijf waarvan je de hierarchie erkend omdat je er wel bij vaart, ofwel val je uit de boot en moet je daar iets aan doen...niet zoals zovelen door de rechterzijde van het politieke spektrum te versterken (hoe rechtser hoe meer pro- topklasse en ego-gerichter), maar door tot een aangepaste analyse van het linkse politieke veld te komen. Probleem bij uitstuk is dat de wereld een eenheid is en alle toestanden mekaar op korte of lange termijn beïnvloeden. Zo komt het dat ook diegenen die niet uit de welvaartsboot vallen zich moeten interesseren voor hen die het niet voor de wind gaat. Hoe kan je zoiets aktief en geörganiseerd doen ? Door wat je niet zint aan te klagen. Je moet eerst wél weten of hetgeen je als 'onzinnig' aanklacht of dat voor de meesten wel 'onzinnig' is. Het kan in de jeugdbeweging, in boerenmiddens, in je straat of bedrijf of waar dan ook. Zo raken de meest gewone, ongevaarlijke ongemakken opgelost. Gewoonlijk is het zo dat, omdat we niet over onze eigen voordelen heen kunnen kijken we niet voldoende solidariteit met anderen ontwikkellen kunnen. Als we de armoede wereldwijd kunnen uitschakelen door de leidende ekonomische en de politieke toplaag te dwingen van van hun ekonomisch en bijgevolg militair oorlogsdenken af te stappen...kunnen we alle toekomstige soorten oorlogen verhinderen. In een op kennis en geluk gerichtte wereld waar niet naar ongebreidelde welvaart wordt gestreefd, maar waar we het met z'n allen goed hebben en niet als overstresste loonslaven door het leven moeten gaan, zal er meer tijd voor 'inzicht' in onszelf en de wereld, inzicht tussen mensen dus, komen. Geen enkele 'toplaag' kan het zich veroorloven een oorlog te beginnen als hun 'onderdanen' als protest daartegen het werk neerleggen. Het miljoenenprotest tegen de 21ste-eeuwse oorlog in Irak, internationaal werd er betoogd, hield de oorlog niet tegen. Van wandelingen hebben de toplagen geen schrik. Alleen algemene stakingen tot de oorlogsplannen van het aanvallend land zouden worden ingetrokken geweest zijn, hadden die oorlog kunnen stoppen. In hoeverre kunnen partijen en bonden achter deze stellingnamen gebracht worden ? Door druk van hun leden zijn er openingen naar stellingnamen en aktie mogelijk. Als de toplaag niet wil plooien, zullen we ze zelf moeten vervangen. In de tijd dat ik noch bij de landelijke jeugdbeweging was, betoogden we tegen de nieuwe straaljagers van het leger, tegen de achteruitgang van de kleine boeren, tegen de aanleg van teveel snelwegen, tegen te grote gemeenten, tegen jeugwerkloosheid, tegen onderontwikkeling en tegen oorlog. Waar we dus vóór waren, was vrij duidelijk...toch konden we het nooit in één programma naar buitenuit toe promoten. Er waren natuurlijk toen ook al die partijen en partijtjes waarvan de inhoudelijke kwaliteit van hun werk en programma niet rechtstreeks aan het aantal leden dat ze hadden of aan hun stemmenaantal, af te meten was. Ofwel verzekerden ze de grootste bezitters van de ekonomie een veel te overdreven deel van de koek, ofwel eisten ze voor de producenten aan de basis zelf een deel waardoor ze niet meer 'concurrentiëel' zouden zijn. Niemand eistte een wereldwijd produktiesysteem dat onder dezelfde loonsvoorwaarden produceren moest. Het iedereen tegen mekaar opzetten bleef en blijft zolang ik al leef de stelregel. Uit schrik voor de verkiezingen bespaart men ook al heel die tijd vooral op de inkomsten van zij die het al niet te breed hebben...toch weer een groeiende minderheid, zelfs in onze welvarende kontreien dezer dagen. Zo'n vijfentwintig jaar geleden schreef ik een tekst om naar aanleiding van een mikrogebeurtenis, namelijk gemeenteraadsverkiezingen de mensen meer bewust te maken van hun makro-omgeving. "De uitdrukking 'vandaag is de eerste dag waarmee de toekomst begint', geldt zeker voor dagen waarop verkiezingen, voornamelijk 'parlementaire' dan, gehouden worden. Teneinde deze bewering te staven, nodig ik U uit om met het geschreven woord als contactmiddel eens even na te denken over de maatschappij waarin we leven. Welke zijn de algemene grondbeginselen van een goed funktionerende samenleving ? De fundamenten die we voor een voor iedereen goed funktionerend systeem nodig hebben, zijn rechtvaardigheid en menselijkheid. Daarom moeten we reeds op gemeentelijk vlak de juiste standpunten innemen, teneinde ze op een hoger nivo te kunnen doordrukken. We zouden moeten komen tot een maatschappij die de ontplooiingsmogelijkheden van de mens niet beknot. Zowel als iedereen (na een lange onvoltooide strijd) recht heeft op voeding,kleding, huisvesting,energie, communikatie, transport... zo zou ook iedereen moeten kunnen genieten van goed onderwijs, zinvol werk en creatieve ontspanning om onszelf te ontplooien. Er moet NU iets veranderen in onze betrokkenheid tot de vraagstukken die ons hede ten dage confronteren. Anders zullen we het in het jaar 2000 nog altijd vanzelfsprekend vinden dat 1/5 van de Westerse wereld werkloos zal zijn of nepjobs zal hebben en dat 1/3 van de wereldbevolking ondervoed of werkloos zal zijn." "Het politiek klimaat om hogervermelde gedachten te verwezenlijken mag : -niet nationalistisch gericht zijn : dit omdat een overdreven Vlaamse, Waalse, Brusselse, Belgische...houding tot doelbewuste diskriminaties leidt. Indelingen volgens taal, ras, land, streek, geloof, (of ook nog oud, jong, man, vrouw...)zijn alleen maar bedoeld om de mensen opzettelijk verdeeld te houden ten gunste van abstrakte idealen of in het voordeel van de toplaag van de politieke en ekonomische wereld. Telkens de sociaal-demokratie verrechtst, verrechtst ook zijn kiezerspubliek. -Het politiek klimaat mag ook niet totalitair kollektivistisch zijn : omdat de individuele mens soepel de kans moet krijgen om via kleinschalige initiatieven ook zijn ekonomische inbreng te doen." . Wat bijna drie decennia en een privatiseringsgolf later nog steeds niet uitsluit dat de grote ekonomische sektoren ten gunste van het algemeen belang zouden moeten worden beheerd...geen massaontslagen om het aandeel op één dag 10percent te zien stijgen,...de opbrengst van de grondstoffen zou ten gunste van het sociale gebruikt moeten worden, een systeem van faire belastingen zou moeten worden ingesteld...allemaal dingen waar de sociaal-demokratie zich van verwijdert terwijl ze zich aan de neo-liberale globalisatie aanpast en de linkerzijde een antwoord zoekt. -"Het politiek klimaat mag dus ook niet-liberalistisch gericht zijn : omdat een ongekontroleerde wildgroeiconcurrentie op termijn altijd tot een ekonomische en sociale puinhoop leidt, wat de wereldekonomie maar blijft bewijzen. -Het politieke denken mag ok niet eenzijdig konfessioneel gericht zijn, omdat godsdienst een individuele zaak is die maar al te vaak voor politieke doeleinden misbruikt wordt". 'Konfessionele middens worden ook vaak door het rechtse en natioalistische denken beïnvloed. Ook via de filosofie en de wetenschap is het bestaan van hogere waarden of het eeuwigheidsbeginsel aantoonbaar, zou ik er nu, 25 jaar later kunnen aantoevoegen...wat ik door menig essay al schriftelijk proberen aantonen heb "Daarom zou men, indien men met zichzelf en met zijn gemeenschap eerlijk wil blijven, zich best niet bewegen in partijen die zich nationalistisch en neoliberaal oriënteren". "De meeste mensen hebben geen interesse voor politiek. Eigenlijk wil iedereen eenvoudige en gelijkvormige regelingen. We zitten gevangen in het steeds met minder mensen meer produceren- systeem dat uiteindelijk tot ekonomische oorlogsvoering leidt, tot steeds meer stress en naijver. Anderen worden dan weer verplicht zich te vervelen of kunnen geen gezin starten of onderhouden. De techniek zou ten dienste van de mensen moeten staan...dan is pas echte vrijheid en vooruitgang mogelijk". "De werknemers, de kleine middenstander en de boeren en migranten zijn al jaren de dupe van ons falend grootkapitalistisch systeem...in of buiten ons land. Indien men de regels van het systeem mondiaal aan het Europees sociale zekerheidssysteem zou aanpassen en overal dezelfde lonen voor hetzelfde werk zou betalen, zou een eerste belangrijke stap naar armoedebestrijding en het voorkomen van oorlogen genomen zijn. Indien men dan ook nog wereldwijd per soort van goederen alle aandelen in één groep zou integreren, zouden er veel onnodige spekulatie en absurde concurrentieoorlogen overbodig worden. Zo zou iedereen in een funktionele in plaats van een spekulatieve ekonomie tewerkgesteld kunnen worden...het spekulatieve aspekt van de wet van vraag en aanbod zou net als alle andere wildwassen van het liberalisme door een gepast internationaal overheidsingrijpen worden uitgeschakeld". Zin Ik wandel naar de Notenberg. Enorme rust. De rust zet zich op me over. Geen onrust vanwege politieke situaties. Geen gedoe om emotionele negativiteit. Geen verstrikking in overreageren van anderen. Geen lichamelijke noden. Geen praktisch te regelen dingen. Toch zullen ze terugkomen. Dan pas zal ik ze weer aanpakken...weer op een rechtstreekse manier tussen mensen. Dit is de onrechtstreekse dus. Alleen door je soms niet teveel zorgen te maken raak je aan de meeste problemen uit. Als je iets wil weten is het soms beter het niet te weten want je moet altijd de ervaringen door die je het doen begrijpen...en dat kan aanvankelijk serieus tegenvallen. Oorlogen blijven maar voortduren, niet alleen omwille van ekonomische tegenstellingen en machtsverhoudingen, maar ook omwille van filosofisch achterhaalde tegenstellingen over het ontstaan en vergaan van alles. Het woord 'religie' leidt nog al te vaak tot een verrechtsing van het politieke denken. Daarom dat ik met een aantal tussenstappen via andere teksten uiteindelijk de volgende filosofische uitgangspunten ontwikkelde. Er zijn geen foto's van. Alleen beelden en herinneringen in onze hoofden. Waarden waaraan we hechten. Omdat alles een zin en een bedoeling had en heeft. Omdat alles altijd is zoals het op een bepaald moment kan zijn. Ongeveer 1943. Een slanke zwartharige jongeman rijdt per zware fiets met petrollamp doorheen veldwegen van zijn dorp naar het dorp van zijn blonde lief een fietsuur verder. Zijn dorp zou een jaar later omsingeld worden door meestal collaborateurs en nazifascisten die een dorp van weduwen zouden achterlaten. Een verdwaald stukje van een soort bom zou haar raken. Hij had met zijn broers ook bij Cockerill in Seraing geen werk gevonden, maar wilde naar Kongo emigreren met zijn, na de werkuren op het landbouwersbedrijf van zijn vader behaalde diploma in exotische landbouw. Zij had hem overal ter wereld willen volgen. Toch kozen ze na een zestal jaar verkering voor het fruitkweken en het verhandelen van hun produkten en die van andere boeren. De uit Engeland overgewaaide laagstamplantages vervingen de hoogstam, de veestapel van hun ouders maakte meer plaats voor handel. De kar met paard naar de markt in Leuven;( wie kan het zich nu nog inbeelden), werd op een dag vervangen door een automobiel waar nog een stuk hout in het chasis verwerkt was. Dan kochten ze samen met hun broer en schoonbroer een Magiruskamion waarmee ze een plaats op de binnenlandse markten van Mechelen veroverden. Begin jaren zestig was het dan tijd voor de handel met het land dat door de mensen van voor hun generatie nog 'Pruisen' genoemd werd. Die' Pruisissche' mensen hun grote politiekers hadden een deel van hun volk al tweemaal op de rest van Europa afgestuurd, maar ons pa en ma en compagnie bewezen dat het beter is met fruit naar ergens te gaan dan met wapens. We weten het nog goed. Ons ma vanaf juni alle dagen om vijf uur op om de meer dan honderd famillies boeren en mensen die na en voor hun werk iets wilden bijverdienen te ontvangen; hun aardbeienleveringen volgens categorieen in boekjes met carbon te noteren. Sommige leveringen met extra punten 'sterretjes', andere daarom niet minderwaardig. De oogst stopte niet voor oktober door was en het leveren ging de hele winter door toen zijzelf en andere fruitkwekers hun frigo's begonnen bouwen. Eén kamion per dag bleek in de piekmaanden niet meer genoeg om alles naar binnen -en buitenland verscheept te krijgen. De aardbeien waren nog niet af of de rode bessen kwamen er al aan. Stekelbessen en kersen kondigden dan het hoogtepunt van de zomer aan. Dan staken de eerste vroege appelsoorten hun kop steeds duidelijker op, de James Grieve, Stark, de Tydeman en dan de pruimen en de Cox Orange ; de zure Jac le Bel , de Golden; de Boscop en de Winterbanan en de tien soorten peren en de annekdotes over de oude stencilmachine voor de etiketten, waarover ik het wel een andere keer zal hebben. Kortom, iedereen was altijd bezig, iets dat ook onze pa in zijn latere leven zo moeilijk afgeleerd kreeg; omdat , als hij niet op de baan of de veiling of thuis tussen de kisten of papieren zat; hij ook nog op allerlei mogelijke manieren tussen de bomen en zelfs tussen de ‘koei en de schapen’ van de oudjes in Stok te vinden was. We moesten wel keihard leren werken, anders had hij het misschien niet overleefd. Naarmate het bedrijf groeide nam hij een aantal mensen in dienst. Mensen waar ik ooit al eens iets over geschreven heb ; Frans en Tuur mijnwerkers die blij waren boven de grond te kunnen werken, Hagelandse plattelandsvrouwen als Clemence en Sieke en anderen, of de jongste van 'Louis van Sisses.' Jarenlang waren zij als famillie aan huis en de middagmaaltijden waren dan altijd een vrolijke bedoening. Eerst maakte ons grootmoe 'Lin' nog het eten, toen ze vier jaar ziek was deed ons ma dat er ook nog maar weer bij. Het was niet alleen een bedrijf waarvan de bedrijfleiders moesten zorgen driemaal per week op de binnenlandse groothandelsmarkt te staan met eigen en geleverd of op veilingen gekocht fruit; er moesten niet alleen een aantal eigen plantages worden onderhouden en in het hoogseizoen tot zesmaal per dag naar het buitenland gereden...ook de oudere generatie van de famillie werd de laatste jaren van hun leven waardig naar hun aardse einde begeleid. Ons ma heeft zoals wij wel ver alle stielen gedaan. Had ze zoals haar oudste kleindochter met de auto leren leren rijden, dan hadden we het haar misschien wel niet kwalijk genomen dat we ze nooit meer hadden weergezien. Maar ja, iedereen moet zijn eigen uitdagingen aannemen …en iedereen maakt voor zijn eigen op tijd de balans ervan op. ‘Waar is de tijd naartoe’ zegt men zo dikwijls, is hij niet gewoon samengebald in dit materiele en genetische heden ? De houten onderleggers voor de honderden aardbeienkistenstapels die dagelijks met steekkarren tot bij de kamions werden gebracht en dan met de hand geladen werden. Ik was nog jong en stak meer keren drie en vier dan twee kisten tegelijk omhoog. ‘’Ge gaat uw ‘was’ breken’’; zeiden Tuur en Frans van Schunnebroek me altijd. Later reden we met de karren de nu tot invalidenlift omgebouwde laadbrug omhoog tot op laadbakhoogte. In Mechelen trokken we tussen de rook van de diesels om vier uur ’s morgens al karren met twintig kisten peren van twintig kilo naar de kamions van Lemaire uit Bastogne en Hostin uit Virton en ‘diehe anti-takscontroleurs’ gezinde roodblozende dikke Marcel uit Arlon of gewoon de Frans van Boortmeerbeek. In Keulen bij Birkenheimer, in Dusseldorf bij Wittenberg, in Duisburg bij frau Hoffman, in Koblenz tot in ergens een Daffabriek toen de kamion in pan viel, overal kwamen we dezelfde mensen als hier tegen…ze zeggen en doen het gewoon op een andere manier, maar het gaat om hetzelfde. Over het enige echte theater dat het werkelijke leven is. Ondertussen en tegelijk werden er boomgaarden gesnoeid en gerooid; snoeihout bijeengekeerd en met een soort vorkmachine zonder naam uit de rijen gestoten en opgestookt. Na de winters wanneer het nieuwe leven op de takken weer uitbrak; moest er weer gemaaid en gesproeid worden want de klant wilde ‘mooi’ fruit zonder ‘plekken’ en maakte een onderscheid tussen dik en klein fruit. Het was eerst in de tijd van onze jongste zus en haar man dat onze pa met Onze-Lieve-Heersbeestjes en zo begon te experimenteren; dik tegen de goesting van de chemieindustrie en onder toezicht van een juffrouw vh ministerie van tuinbouw geloof ik, maar daarvoor zal ik weer eens op ons ma haar langetermijngeheugen voor mensen en families moeten beroep doen. Zijn broer en neef, ontlastte onze pa meer en meer als camioneur en de introduktie van clark en paletten maakte handlangers zoals ondermeer ik of mijn neven die meereisden om alles met de hand te laden en te lossen meer en meer overbodig. Merkwaardig was wel, dat alhoewel er in de frigo's niet meer zo met de hand moest gestapeld worden, het aantal werkuren wegens de voortdurende schaalvergroting niet daalde. Machines om zes kisten appellen driemaal op zes andere kisten te zetten werden vervangen door de clark; waar zelf al een apart hoofdstuk over te schrijven valt; kamions werden groter, traktoren verouderd of versleten…zoals onzen eerste die we nog moesten ingangpompen. We mogen echt dankbaar zijn, denk ik soms dat we in een tijd tussen het oude en nieuwe zijn opgebracht…omdat je alles verschillende facetten van het leven dan misschien beter naar waarde kunt schatten. Maar misschien is deze tijd dan ook weer een overgang . Al van in de tijd dat m'n oudste zus nog naar school ging en de mensen zondagsvoormiddag's aanschoven om het geld voor hun fruit af te halen; sprong zij in de boekhouding bij...tot en met het behalen van een avondschooldiplom A1. Ook haar man sprong haar zo nodig bij. Waren wij allemaal kontent dat wij met al die paperassen niet moesten bezig zijn. Naarmate de groothandelsdistributie meer en meer door de grootwarenhuizen zelf opgeslorpt werd en de ketens zelf hun fruit op de veilingen kochten en men in Duitsland meer eigen fruit ging telen verschoven ook de verhoudingen op de markten. Kinderen trouwden en bouwden toen door allerlei ekonomische en subjektieve omstandigheden meer dan nu en gingen hun eigen weg, met of zonder mekaar doorheen het zich wijzigende landschap van de wereld met z'n oude en nieuwe opvattingen . Het is nu weer aan de zes kleinkinderen om uit de ervaringen van de vorige generaties de te leren en hun eigen weg te gaan. Ondermeer de samenhorigheid van de jarige bejaarden mag hier model voor staan. Laat ons met al onze moderniteit het hoofdstuk dat aan de kleinkinderen voorafging nooit vergeten…dat kan zelfs niet denk ik, want we zullen er de rest van onze levens nog op tal van manieren aan terugdenken. Geen wet, geen afscheid, geen afstand, geen dood kan ons scheiden. Laat de machine de mens maar voor een stuk vervangen, hem als mens vervangen kan 'het', de 'machine', toch niet. Laat ons het werk dat we doen, niet alleen doen voor het geld, maar omdat we het graag doen...zoals alle personen waarover ik sprak , en anderen...het graag deden. Laat ons de mensen die we graag hebben in al hun onvolmaaktheid waarderen...want alleen in het dagelijkse leven als geheel; tesamen zijn we volmaakt. Of je nu bomasoep maakt of als oude wijze man, ondanks je lichamelijke beperkingen het zachte in jezelf nog kunt uitstralen. Of je fruit kweekt of de jongeren laat sporten of alle soorten jobs aankan of auto’s herstelt of programma’s schrijft. Of je mensen gezond wil leren eten of het half land van koelte of warmte voorziet en in je vrije tijd bouwt . Of je telefoonnummers van waar dan ook opzoekt of denkt te moeten schrijven. Of je nu studeert en je ouders en mensen in een kliniek of een school helpt... . Laat ons niet oordelen over anderen, maar ons verwonderen over anderen en de wegen die zij bewandelen. De ene heeft zijn vrouw of man of werk nodig, de andere kan niet zonder filosoferen over werkelijk alles. Zijn we niet allen moedige nakomelingen, schepselen van de eeuwige kracht van het goede...die we op allerlei verschillende manieren proberen doorgeven tegen al het negatieve in. Zoals de jubilarissen van vandaag dat nog altijd doen. Gesteund, zoals ze dat verdienen door ondermeer diegenen waar we vandaaag weer te gast zijn. Octo. Naast z’n vorig en huidige beroep ook filosoof, advocaat vd werkende mens, kunstenaar, maar ook zoon, broer, schoonbroer,ex, vader, vriend enz... . Niet iedereen legt het leven in veel woorden uit. Gelukkig maar. Het gaat om de daden,gevoelens en gedachten ,de levens die zijn en worden geleefd. Wij zijn een puzzel van iedereen die doorheen generaties heen tijdloos door werd gegeven. Zelfs wijzelf weten niet altijd waarom. De Lijkstoet Vanachter de ruiten van de kleuterklas , zag de knaap een door een paard getrokken lijkwagen voor het schooltjesspeelplein richting kerkhof voorbijtrekken. Een groep donkergeklede volgers bengelde d’erachteraan. Als je op de tippen van je teentjes stond ,kon je zien dat de kist open gelaten was. Die opgestreken gordijnachtige witte zoom van de zwarte kist…het leek alsof de onzichtbare dode in een rijdend bed zou liggen. Zou men de kist dichtschroeven, zodat de vijzen zich in stilte in het hout zouden eten of zou men de nagels voor de dekplaat van de kist gewoon met luidruchtig hamergeweld door het hout rammen ? Hij probeerde zich zo'n tafereel voor te stellen. Voorstellingsvermogen en fantasie had hij genoeg. Hij groeide immers op temidden van alle mogelijke dingen en wezens die boeren, fruitkwekers en handelaars toen nodig hadden om uit de voeten te kunnen. Hij had zelf immers al geprobeerd van zijn eerste nagel in hout te doen verzinken. Hij had zelf al dode dieren in dozen begraven. Hij vond zijn al dan niet gevederde vrienden toch liefst nadat de wormen al hun werk al helemaal hadden gedaan…en half werk deden die in de rotstinkende wereld vretende minihyena’s niet. Naarwaar die griezelige wriemelaars achteraf verdwenen was hem een raadsel. Als ze uit eieren van vliegen tevoorschijn kwamen, zouden ze stukken van afgestorven levende materie door de lucht laten zoemen misschien. Hij nam tijdens mijn éénmansuitvaarten dan kort eerbiedwaardig afscheid van iets van hen dat er toch al niet meer in was, maar alleen nog maar even in hem leek voort te bestaan om vijf minuten later ; op enkele uitzonderingen na tot op de dag van dit schrijven ; ergens in z’n hersencelarchieven te blijven rusten. Als kind kijk je nog vanop een grote afstand naar wat er in de grote mensenwereld gebeurt, je kent nog niet het detail van de belangen en rivaliteiten die zich achter alles en iedereen verschuilen. Men probeert je zo vroeg mogelijk te leren werken en voed je op met allerhande gangbare spijzen voor de buik en het hoofd. De ronde karamel Beginjaren zesde decenium, einde tweede millenium, winter. De achtjarige knaap rijdt met z'n zelfgeverfde oude kinderfiets richting kerk. In z'n mond een ronde bol, (of was 't een karamel ?), die hij van zijn grootmoeder kreeg. Een warmmollige vrolijke vrouw die hem al eens spek met eieren maakte omdat hij altijd zo vroeg voor die mis opmoest. Op hoogte gekomen van het stuk weiland waar hij een vijftiental jaren later een huis zou zetten; zakte de bol zomaar in z'n keelgat, maar het verkeerde misschien. Dapper bleef hij doormalen, het weiland waar hij vele jaren later nog in andere soorten van ademnood zou komen, liet hij achter zich, de kerk kwam in 't zicht. Vijf minuten later zat ie de mis te dienen. Ergens bleef die bol hangen en iets begon meer en meer te klemmen. Hij kreeg het warmer en warmer en moest juist rinkelen met zo'n kerkelijk ringedingdinges voor d'een of d'ander mystiek gebeuren...toen hij overal sterretjes zag. Het volgend ogenblik was men hem water aan 't laten drinken in de aankleedruimte van de kerk. Zo'n aankleedruimte had een aparte naam en klonk als 'sakrestijn'...een soort in onbruik geraakt woord. De knaap wist het nog niet; maar zou zijn leven wijden aan alles wat niet in een soort vergeetput verdwijnen mag. Bepaald geen makkelijke taak als je geboren bent in het midden van de eeuw waarin nog nooit op zo'n korte tijd zoveel veranderde. Dat houten sorteerbakken voor patatten of koeistallen voor vier beesten verdwenen, bleek niet tegen te houden, maar niet onoverkomelijk, want wie de grootschalige landbouw maar niks vond, kon het nog altijd kleiner proberen als hij of zij tenminste veel van al dat moderne ontberen kon. Goeie gewoonten planten zichzelf toch voort, zelfs als daar eerst dertig jaar antibiotikakuren en hormonengespuit op dieren moet tussenliggen. Wat was er dan uit dat verleden dat de knaap wilde redden voor de toekomst en waarmee hij het heden wilde begrijpen ? De knaap was niet alleen geinteresseerd in wat men nu eigenlijk met 'god' bedoelde of waarom er in z'n geboortedorp zoveel oorlogsweduwen waren, maar ook in simpele uitspraken van grote mensen, woorden en situaties die hij niet begreep. Bijvoorbeeld dat verhaal over die bepaalde voor hem onbekende familie waar de man z'n vrouw verbood van met blote armen rond te lopen. Hij was nog maar een knaap, maar toch zou hij dat alles eens op een dag grondig uitgespit hebben; want als je als kind echt iets diep van binnen wenst, heb je meer kans dat zo'n wensen scheuten krijgen, dan wanneer je jezelf door omstandigheden daar te oud voor voelt. Dat hij om pijn en dergelijke te begrijpen zelf de pijn in moest wist hij toen (spijtig genoeg?) nog niet. In hoeverre waren dingen die gebeuren onontbeerlijk en afwendbaar ? De wijsheid in pacht, zonder erover hebben nagedacht Even terug naar de kleutertijd. Sommige mensen kunnen liegen en bedriegen alsof ze gewoon een bijrolletje in een gangsterfilm spelen. Onze knaap, niet. Hij vatte het leven heel ernstig op. Het leven was immers een geschenk. Iets dat je van God en je ouders en zo verder gekregen had. Iets vol geheimen en dingen die je diende te eerbiedigen. Iets dat niet zomaar vanzelf kwam, maar waarvoor men zich op alle mogelijke manieren inzetten moest. Ook iets dat bij gebrek aan goede wil, via een straf, naargelang het vergrijp...'bijgestuurd' werd. Al van toen hij de eerste keer de borst kreeg, was het voor iedereen, behalve hemzelf, duidelijk welke levensfilosofie hij aannemen zou : 'het leven was er, het werd je aangeboden...alles wat je nog hoefde te doen...was je goede wil te laten zien...én te zuigen. Zoals ook de vrouw het zaad van de man opzuigt om vrucht te kunnen dragen. Zijn karakter ontwikkelde zich in de richting van teveel goede wil en te grote stoute schoenen. Hij ontdekte dat er naast melk nog andere dingen in het leven waren. Al van in z'n kleutertijd werd hij door het katholieke kerkapparaat opgemerkt en uitgepikt om een belangrijke rol in allerlei rituelen te gaan spelen. Het was een hele struisgebouwde non met sandalen; maat 45 (?), die hem 'ontdekte'. De dag na de nacht dat Sinterklaas was langsgeweest wou hij maar wat graag Indiaan zijn. Dat trok hem aan. Hij tooide zich met de verenkroon die de man met de witte baard waarschijnlijk via een inzamelingsaktie van d'een of d'andere soort paters buitgemaakt, of minder avontuurlijk gezegd, 'opgehaald' had; en begon in het kleuterklasje rond te hollen. Kreten jubelend op z'n Indiaans; à la cowboyfilms van op de TV bij de overburen, de famillie Oversteens, die als eersten in het dorp een beeldhuis hadden. Niet dat tabaksgigant Belgatabak veel betaalde, maar André had na zijn uren ook nog 'poten aan zijn lijf' en een thuiswerkende vrouw in die specifiek kleinschalige tuinbouw van vooral toen. Op het platteland kan dat tellen (en telen). Maar terug naar de knaap dus. Door toedoen van de overgrote dosis energie die hem toen al kenmerkte, kwakte dus de mooiste vaas aan van de kleuterklas aan diggelen. Hij zou geweten hebben dat het zijn fout wel weer eens was. De non, met de mannelijk aandoende naam, die anders zo lief lachen kon, trapte verwoed in de richting van zijn kleuterkont. Hij rende voor z'n leven. Kon hij het helpen dat dat in 't zwart ingekapselde mens de kleuterstoeltjes zo dicht bij de kasten met breekbare dingen erop zette ? Ja : "vooruit gij 'zen duvel', kom hier kleine rappe pallieter...wanneer ga je nu eens leren stilzitten...onbeschofte zoon van ne marchanderende fruitboer". Had hij toen twintig jaar ouder geweest, dan had hij misschien het volgende geantwoord : "Hoe is het mogelijk dat de opvoeding van kinderen toevertrouwd wordt aan vrouwen die er geen willen krijgen". Of nee, dat zou hij dan alleen maar gedacht hebben, want zo'n uitspraak zou het meer verdienstelijke werk van veel van die vrouwen onrecht hebben aangedaan. Al van toen af, lag zijn lot al vast. Deze rebel moest misdienaar worden. De zuster met de aartsengelachtige naam gaaf de beslissende tip aan haar platonische liefde, eerwaarde heer Norbert; pas 'ingehaald' priester van de nieuwe lichting in zwarte maatpakken geklede zieleoversten, die de oude lichting zwartrokken kwam vervangen. Hun filosofie was er geen van 'geniet maar van het leven'...alhoewel dat henzelf toch wel duidelijk lag. Geen gezinszorgen, een vast inkomen. Aftrekbare posten zoals wijn en werksters misschien ? Hun ingesteldheid was er eentje die duidelijk verried dat zij dachten dat zij alles beter wisten. Velen geloofden dat. De knaap aanvankelijk ook. Bezorgde de Roomse kerk onder de vleugels van de jonge dynamische managers Aartsengelnon en Norbert hem niet zijn eerste inkomen : een deeltje van het kleingeld dat bij de enkele trouwpartijen in het kerkelijke mandje viel. De enige manier om als kinderen van plattelandsmensen die met de boerenstiel te maken hebben, aan het gedeelte 'teveel' van werken te ontsnappen, was ofwel te zeggen dat je teveel huiswerk had, ofwel zeggen dat je iets van de pastoor moest ronddragen of zo. Niet dat hij en kornuiten niet graag werkten...maar de kinderen van die arbeiders die de boerenaktiviteiten financieel niet meer nodig hadden, konden de hele week sjotten, ravotten... (of zich vervelen ?) . Het houten-bakken paradijs Wij, de klein mannen van de boerderijtjes,, hadden weer eens een huis van houten bakken gebouwd. Kompleet met vensters en al. Als je bij ons binnenkeek zag je de keukentafel, ook al van bakken, en het gras en de paardenbloemen die de groenten moesten voorstellen. De TV, die nog maar pas opgang maakte, was dan weer een houten kist zonder bodem die op een bakkenverhoog op haar kant stond. Wij maakten onze nieuwsberichten zelf. Als één van de jongens of meisjes dan achter de bodemloze bak kroop, kon je het wereldnieuws overlopen. Ofwel pleegden we een stuk plagiaat op wat we op de radio hoorden : "Vandaag om 17 uur is president Kennedy aan z'n verwondingen overleden", ofwel brachten we het plaatselijke nieuws dat we in de krant hadden gelezen : "Onze door de voorbije oorlog geteisterde gemeente heeft vanaf de recente verkiezingen de jongste burgemeester van heel Belgie". Op ons best waren we echter als we zelf improviseerden : "Het kalf van boer Pieeh z'n rosse koei, trekt geweldig op het 'bakkes' van Jeppe van de Witte...". Deze eerste en laatste dialect TV-uitzendingen, hadden qua klank soms veel meer weg van het Zweeds, dan van de Algemeen beschaafde, Nederlandse taal, en zullen waarschijnlijk altijd uniek blijven, daar de regionale TV-zenders van nu (eigenlijk maar best), ook in 't ABN uitzenden. Dialekten hebben wel een klankkleur en oerbinding en betekenis die je zomaar niet vervangt. Maar goed dat wij dat jaar nog veel kunnen spelen hebben, want het jaar daarop konden sommigen onder ons al lichte volle bakken fruit dragen en werden we in allerlei landelijke processen ingeschakeld...wat ons veel bijbracht en tof kon zijn als het allemaal niet teveel werd, want er moest steeds meer en meer worden geproduceerd 'om te kunnen overleven' 'zogezeid'. Ach ja, ...en bovendien was het wel ergens onze eigen schuld...daar we allemaal wel wat wilden bewijzen tegenover ouderen en tegenover mekaar. Wat wisten wij eigenlijk toen van 't leven ? De verre voorvader van grootvader was waarschijnlijk een 'grotvader' daar hij in spelonken leefde. Eens om de zoveel jaren was er wel ergens een oorlog en dat zou naar 't schijnt altijd blijven duren, want het was altijd zo geweest. De pa van onze pa, die af en toe eens in ons bakkenhuis kwam kijken, beloofde ons dat hij zijn boomgaard met hoogstammen tot een paradijs met vijver en zo zou maken, maar voor ons was dat al. Grootva heeft ook de tijd niet kunnen stilzetten...en ook de andere grootva's uit de buurt niet. De grotschaligheid rukte op en beroofde de dieren van de vrijheid om gezond te leven. Hoogstammen werden gegeerd openhaardvoedsel, terwijl de kachelverkoop terugliep en de mijnen 'gereorganiseerd' werden. Het hardfruit zou voortaan makkelijker op laagstam gewonnen worden en in steeds grotere en grotere vries-en luchtledige ruimten worden bewaard. Hetgeen onze-lieve-heersbeestjes en andere geleedpotigen al jaren deden : het neerslaan van w itte en rode spinnenepidemies, schurft, ...zou voortaan worden overgenomen door een alsmaar gigantisch wordende verdelgingsindustrie die zowel rijke verdelers als waarschijlijk hier en daar zieke boeren voortbracht. Eigenlijk een stuk de schuld van de consument, die fruit met rare plekjes niet moest hebben...wat was de mens toch kieskeurig geworden. Ziektes werden meer en meer door antibiotica genezen...maar ook die te bestrijden beestjes zouden jaren later versterkt uit de strijd komen. Wat zal er van het huidig gepruts met genen te verwachten zijn ? Waarschijnlijk alleen dat waar het hele opzet om te doen is : hogere winstcijfers. Paarden en kasseien zouden worden vervangen door beton en asfalt en immer zwaarder wordend vervoer. De simpele beestenhokken werden vleesfabrieken. De romantische boerenschuren hangaars. De bij mekaar gespaarde centen om het boerderijtje uit te breiden werden dure bankleningen waar de meeste boeren zich krom voor werkten. Ook in de fabrieken werd het werkritme alsmaar opgedreven...en dit probleem zou de volgende veertig jaar niet in het programma van onze meest gemediatiseerde politieke partijen aangekaart worden. Hongersnood en vernietiging van voedsel pasten perfekt samen in de wereld die wij erfden. De grootspekulanten en hun vazallen trekken overal aan de touwtjes. Wij wisten echter niet beter dan dat president Kennedy een vriendelijke man was; een 'eerlijke', die doodgeschoten werd...de film over de moord (J.F.), zou dertig jaar later duidelijk maken dat het systeem desnoods zijn eigen slippendragers vermoord. Wij wisten niet beter dan dat de jongste burgemeester van Belgie; onze sympathieke buur met z'n onafhankelijke lijst, na de fusies ook door de grotere lijsten zou worden opgegeten...om uiteindelijk misschien uit afkeer van de grotebelangenpolitiek terug met z'n lijst 'gemeentebelangen' op te komen. Het zou niet in ons hoofd hebben opgekomen dat de mensen eerst beter voor een algemeen programma vanopenbaar nut zouden kunnen kiezen en daarna voor bekwane mensen op lijsten per projekt in plaats van per partij. De term 'openbaar nut' zou veertig jaar later tot bijna helemaal synoniem met de 'belangen van het grootkapitaal'worden. De inplanting van melancholische illusies Eerst de grote God de vader, dan de zoon en vervolgens de heilige geest. "Laat ons zeggen grootvader, zoon en kleinzoon", dacht de knaap in de godsdienstles. Bompa als diegene die in het slechtste geval het gevoel heeft van z'n strijd verloren te hebben. De zoon die maar nauwelijks de frustraties van z'n vader ontworstelt is. De kleinzoon als de nieuwe hoop die eindelijk heel zijn voorgeschiedenis op een rijtje krijgt; conclusies trekt, en een ander, gelouterd vader en grootvader zijn kan. De objectieve levensdraden. De strijd om 't bestaan. Grootvader, eind vorige eeuw geboren, teenager bij het uitbreken van de eerste wereldoorlog. De grote machthebbers slaagden erin van het werkvolk van voornamelijk Europese landen mekaar te doen afslachten en haten. Wiens 'strijd' om het bestaan was dat eigenlijk ? Het was de strijd van diegenen wiens geld niet meer genoeg opbracht op de beurzen. Hun vertegenwoordigers in eigenlijk hun Staat wilden van hun Staat de leidende ekonomische macht maken. Diegenen die melancholisch dachten dat ze hun leven voor hun vaderland gaven; stierven in feite voor de geldwaanzin van de Grootgeldheren. Grootvaders vader werkte nog voor een grootgrondbezitter voordat hij op z'n eigen lapjes grond kon beginnen. Het was de tijd van de 5, de 10 en de 14 kinderen per gezin. De tijd ook dat de uitbuiting en de 'ontwikkeling' van de verre, meestal overzeese gebieden tot in de kleinste parochie 'gesteund' werd; zonder dat het merendeel van de boerkes wist welke industriele groepen ze eigenlijk steunden en in welke mate ze bezig waren met het leven van die andere, overzeese boerkes te ontwrichten. Hoe zouden ze het ook geweten hebben, werken en voortdurend uitbreiden of verdwijnen en honger lijden , was hun deel. Om de geschiedenis te leren interpreteren was er geen tijd : de pastoors, de baronnen, de fabrieksbazen en al hun politiek personeel hadden toch het eerste en het laatste woord; en niet alleen omdat zij het waren die betaalden en betaald werden; maar ook omdat zij het nog altijd voor het zeggen hadden; zelfs na de invoering van het algemeen stemrecht :...de ultieme burgerlijk demokratische illusie van medezeggenschap over wie het uitbuitingsproces leiden mocht. Vader kwam eraan...juist toen de jaren twintig al een beetje op gang gekomen waren. De Russische revolutie werd door 14 buitenlandse machten zwaar belegerd en de Duitse revolutie, mede als reaktie op de slachtpartij van de eerste wereldoorlog en allerlei onbering; was nog maar net bloedig neergeslagen of de burgerij tilde het fascisme langzaamaan in een positie vanwaaruit het de rol van de in krisisjaren opgebruikte burgerlijke demokratie kon gaan verdringen. De ene illusie als oplossing voor de andere gebruiken, bleek de remedie om te voorkomen dat de werkers de macht zouden grijpen. De verpaupering deed weer haar werk, de arbeidersklasse, fysiek en organisatorisch verslagen , liet zich weer vangen en trok weer tegen de buurlanden ten strijde in plaats van de macht in eigen land te grijpen en de oude draken naar de 'vuilnisbak van de geschiedenis' te verwijzen. Deze keer wren het niet de opstandige arbeiders-soldaten die met hun revolutionaire dreiging het einde van de oorlog hadden ingeluid. Nee, het ene imperialistische beest had gewoon het andere verslagen; de oorlogsindustrie had haar centen binnen en er was alweer een plan klaar om geld te verdienen met de wederopbouw. De voornaamste hoofdoorlogsmisdadigers van 't ene beest werden bestraft of ingelijfd in de spionagediensten van het andere beest; en de plannen van sommige politieke strategen om als twee beesten tesamen door te stoten naar het oosten...VOORLOPIG OPGEBORGEN. De vader vond geen werk in het Waalse industriebekken en, nog maar net ontsnapt aan het lot van een kleine honderd door concentratiekampen gedode dorpsgenoten, diende hij zich dooe keihard werken een plaats in de fruitteelt en de handel te veroveren. Zijn plannen om in de Kongo te gaan werken had hij na de koloniale school in Brussel, definitief opgeborgen. De kleinzoon kwam...midden jaren vijftig. Zijn moeder had na een granaatinslag een eigrote krater in haar bovendijvlees overgehouden...een paar centimeter naar links...en onze knaap was nooit geboren. Een jong, zwaarbloedend meisje, nipt van een Vietnam - of Irakachtige of... oorlogsdood gered. The 'golden sixties' kwamen eraan. De bruto nationale produkten begonnen weer te stijgen, in 't Westen meer dan in een deel van het Oosten en in schril contrast met het zuiden. Niets zou de vooruitgang nog kunnen tegenhouden : overproduktie ? onverkoopbare stocks ? ...nooit van gehoord. Met zo min mogelijk mensen produceren werd de nieuwe geloofsbelijdenis. De overbuiting in de zogezegde exkolonies werd geperfektioneerd via colaborerende elites, en methoden die men in het Westen niet meer durft te gebruiken. De kleinzoon had aanvankelijk nog niet door dat dit alles niet met wat gewoon 'broederlijk delen' op te lossen was. Politiek...wat was dat, niemand die een echte uitleg had; soms leek het op het verschil tussen een aantal kranten; soms bij de dorpsverkiezingen op het verschil tussen een aantal min of meer sympathieke figuren. Ook de kleinzoon zou een gezin stichten en moest z'n boterham gaan verdienen. Hij had wel graag op 't land blijven werken, maar die kapitalen daarvoor nodig en die commerce daarrond waren er teveel aan. Zwaar werk als sjouwer van fruitkisten lag hem, maar hij wou meer tijd om het leven te bestuderen...en niet alleen op de manier die de school hem had bijgebracht. Het leven zou hem alles leren wat hij nodig had...bijvoorbeeld het ...reizen per trein. Het observeerspel Op 't perron van d'aloude provinciestad stonden, kamen en vertrokken honderden ochtendlijke kostwinners. Ritmisch, door tamelijk nauwkeurige tijdsintervallen gescheiden; stapten de stuk voor stuk, naamoze, boeiende, zwijgzame gezichten in en uit. Zij die stonden en naar overal rondkeken, speelden het observeerspel...of keken hun korte of lange persorganen in. Het observeerspel had slechts één gulden regel. 't Leek verboden een bepaald iemand die vooraan in 't gezichtsveld van een ander kwam, daar langer dan twee sekonden in te houden. Tijdens dit mikromoment diende je precies best zo snel mogelijk het hoofd af te wenden. Indien iemand iemand anders langer dan die lilliputlimiet bekeek, kon je duidelijk zien dat één van de betrokken gezichtsvelden niet door de andere waargenomen kon worden. De individuen die het waagden van de spelcode buitensporig te overtreden werden veelal met afkeurende blikken op hun baraars, openlijk voyeurisme gewezen. Net ofdat je hun vrouw of man of henzelf als man of vrouw, te lang in de ogen zat te kijken. Eenmaal in de trein, bereikte het anonieme sfeertje zijn hoogtepunt. De recht tegenover mekaar geplooide wezens sliepen, of staken hun hoofden en blikken tussen de nog door beelden en blikken te vertalen symbolen van de aan hun smaak en kunnen aangepaste opiniemakers. Die uitgelezen afstandsdoders bevestigden waarschijnlijk wat ze over de wereld dachten of waar ze meenden zeker over te zijn. Iedereen was zijn eigen voer zo gewoon, dat er niet één met verwondering, verbazing of verontwaardiging op de stijl of de inhoud van een bepaald artikel reageerde. De lezers en slapers waren hopeloos verzoend met diegenen die warmtehoudende draden aan mekaar probeerden te breien door een gigantisch netwerk van knoopjes te linken. Zo slaagde men er zo onopvallend mogelijk in om het observeerspel zo ontwijkend mogelijk te spelen. Een tweede, zilveren gedragsregel hing als een onhoorbare klemtoon in de wagons : de ietwat te lange anonieme blikken mochten bijna nooit door uitgesproken taal bezegeld worden. Zij die mekaar treinshalve kenden en bijna dagelijks ontmoeten, waren veelal gauw uitgepraat. Vooral bij grote wagonstiltes viel het hen kennelijk zwaar om met twee of drie een wagonkabaret weg te geven. Tussen mekaar bekende personen met totaal verschillende interessesferen, zag je al gauw dat één van de partijen zijn toevlucht gedeeltelijk in een kreativiteit van zijn keuze zocht. Uit het venster staren, proberen te lezen, pogen te slapen of liefst ongemerkt observeren wie er dan vandaag wel zat. Alleen de kaarters en de mensen die echt van een, om 't even welk, boeiend onderwerp knabbelden kwamen bovenop een soort algemene, spontane aandacht te zitten. Deze laatste groep én de toeristische treingebruikers scoorden qua enthoesiasme 't hoogst. Diegenen die niet behendig op mekaars golf zaten, of niet wilden of konden zitten; hadden dan toch nog één zichtbaar ding gemeen met de anderen. In één wagon op twee zat het treinvolk met al zijn verwachingen, achtergronden en zorgen...in een door verbranding van verdorde plantaardigen verspreidde mist. In het andere gedeelte van de treinboxen, kon je de lucht dan weer niet snijden. De lieden van de met duurder meubilair uitgerustte treingedeelten, hadden wel meer ruimte dan diegenen die met vijftien of dertig in de zitloze tussenafdelinkjes opgestapeld stonden...toch straalden ze ergens een moeilijk te omschrijven beperktheid uit. Een ingebouwde rem verhinderde sommigen onder hen waarschijnlijk om vanuit het met de tweedeklassers gemeenschappelijke, kollektieve verleden; aan een waardebepaling van het heden gaan te doen. Verschillende kleine graadjes bezit, gezag en gedrag (of de ambities daarvoor) , scheidden de twee treiningezetenen en iedere groep op zich, onderling, vertoonde waarschijnlijk dezelfde symptonen. Men zou zich kunnen afvragen waar de treinkonducteur 't liefst zijn ronde deed. Welwetend dat je het niet te veralgemenen antwoord, nietzozeer in een politiek-ideologische, dan wel in een zielsuithoek van de betrokkene zou moeten gaan zoeken. Misschien gelukkig dat de psychologische wetten al die dingen haast automatisch voor ons koordineren en korrigeren zodat onze intuitie en verbeelding soms kunnen genieten van al die soorten van observeren. Om kort te gaan, op het initiatief tot beginnen spreken rustte precies een hypotheek. Een hypotheek die bij het demonstreren van contactnood, wel eens verhoogd zou kunnen worden. Omdat je nooit wist in welke mate spreken wel eens genant zou kunnen zijn, hoefde het natuurlijk niet zo nodig. De anonieme geluidloze schuttingen slopen, wekte wel de blikken en de geesten, maar vermocht zelden dat er eventueel een aantal kommunikatiespeelkaarten geschud...en uitgedeeld werden. Daar zaten ze dan zo dus. Gijdend samen. ZE, het duizendtal, dat, op 't eerste zicht, niets aan mekaar had, en wilde hebben. Op één trein uit de duizend, lagen ze, veilig van mekaar afgeschermd, al dan niet wakker, ...te dommelen. Er waren er onder hen, die van de landelijke gebieden kwamen. Er waren er die in kleine en grote steden woonden. Er waren er die zelden zochten wat ze vonden en vonden wat ze zochten. Er waren er die niet meer zochten. Er waren er die niet wisten wat ze zochten. Er waren er voor wie niet zoeken heel gemakkelijk was. Er waren er die alle dagen in dezelfde details verloren liepen. Er waren de ontgoochelden die, teveel ineens of te onhandig gezocht hadden. Er waren er die, gelukkig genoeg, niet zo zeer meer hoefden te zoeken, maar vooral innerlijk genoten. Er waren er die gelukkig nooit zouden zoeken. Er waren er die teveel en te weinig of niet het juiste tot zich namen, vast, vloeibaar of zielsmatig. Hun groei altijd corresponderend met alle omstandigheden in acht genomen. Hun eigen groei en afgang versnellend of vertragend zoals het komen en gaan van ziekten. Op weg naar werk of drank of vrouwen enz... Voor de meesten was zoeken ergens als te moeilijk en nergens naartoeleidend ingebakken : hun motto : 'leve het konkrete, praktische leven...en weg met abstrakties, analyses en de taal als heiligdom'. Van hun geestdrift af te lezen, zaten velen precies levenslang aan een, hetzij zinloze of overbodige, hetzij een te veeleisende funktie vast. Of een nuttige funktie, maar binnen een slecht georganiseerde struktuur. Overbetaald of onderbetaald, zinloos of niet...iedereen was een funktioneel lid van de naar de 21ste eeuw opschuivende 20ste eeuw. Alles draaide rond het funktioneel zijn. Zich teveel afvragen waarom, voor wie en wat men eigenlijk funktioneel zat te zijn, was veel te gewaagd om met andere, misschien minder sociaal bewustzijnslozen, over te spreken. Enfin, dan maar gezwegen. De nieuwe baronnen « tiens, hier had ik precies van gedroomd » De grootvader van onze inmiddels volgroeide knaap had de oude baronnen nog gekend. Ze waren met de klerus en de kleruspartij of de zogezegde 'liberalen' vergroeid en verwachten in die tijd nog een soort eerbetoon van hun 'minderen'. Een overgrootvader van de knaap had nog op een kleine hoeve gewerkt die aan 't kasteel toebehoorde. Op de laatste dag dat hij voor de baron werkte; zei deze hem dat de mest niet dik genoeg op de akkers gegoten was. Hij had de baron daarop met z'n klikken en klakken in de zeik gegooid en hem gevraagd of "de mest er nu dik genoeg oplag, mijnheer de baron". De baron had zijn knecht en diens kruiwagen zelfs niet kunnen zien vertrekken van de stront in z'n ogen. Een paar generaties later, zijn de nieuwe baronnen de machtige partijpotentaten. Voor het bekomen van tijdelijke of vaste jobs of om uit het sociale doolhof wegwijs te geraken, is een steeds groter deel van de maatschappij van hen afhankelijk. De belangrijkste politieke daad die de grootste groep van nieuwe lijfeigenen stellen, is het kleurloos blijven. Dit zolang mogelijk volhouden, heeft het voordeel dat je, naargelang de politieke omstandigheden, op om het even welk politiek paard kan wedden. Nog anderen, de schatplichtigen, proberen het door zich in één van de klassieke partijen verdienstelijk te maken...al hebben die aktiviteiten inhoudelijk weinig met politiek in de geschiedkundige betekenis van het woord te maken (pensenkermissen; naai-en snit...). Deze inzet is veelal meer een weloverwogen spekulatieve carrièrezet dan idealisme : veelal meer een soort ongeschreven code dat je dankbaar mag zijn dat je via één van de politieke zuilen en hun mutualiteiten, scholen of staatsjobs werk hebt. Zelfs in de privésector heb je dikwijls 'voorspraak' nodig om aan werk te geraken. Wie komt er over al die grenzen heen tegen zijn eigen broodheren in, eisen dat werk een recht zou moeten zijn ? Velen aanvaarden de haast instinktmatig aangevoelde nepnoodzaak om het gesofistikeerde verdeel-en heersspel gaande te houden. Je aanpassen aan de heersende machtsverhoudingen lijkt heel natuurlijk te zijn...maar de natuur zelf zit veel subtieler en menselijker in mekaar dan we denken. Net zoals men veelal vroeger de macht van een geestelijke niet in vraag mocht stellen, zo dierf men ook nauwelijks te tornen aan de macht van vaak louter op arrivisme berekende intelektuelen. De politiekers die we hebben en het politiek systeem dat we hebben zijn diegenen en is datgene die en dat we met z'n allen tesamen genomen, verdienen, omdat deze een produkt van ons gezamenlijk bewustzijn zijn. Het werd de hoogste tijd dat onze knaap zijn politiek militantisme in redevoeringen om ging zetten. Elke rede vertegenwoordigde een bepaalde periode in zijn eigen ontwikkelingsproces dat onlosmakelijk aan de totalteit van de wereld rondom hem verbonden leek. Hij schreef uit noodzaak om de romdom hem heersende afvlakking en berusting en het gebrek aan enthoesiasme tegen te gaan. Uit noodzaak omdat er nog altijd te weinig symptomen van een daadwerkelijke lotsverbondenheid tussen de verschillende groepen van werkvolk bestond; omdat hij zich geen bijenkorf kon voorstellen met bijen met en zonder toelating om te werken;en met bijen die niet moesten werken en met honingpotten beloond werden...die niet tevreden waren met de kleine hoeveelheden stuifmeel achter hun poten. Hij schreef omdat men zonder een gepaste, overkoepelend ingestelde mentaliteit, niet tot een rechtvaardige en sociale organisatie kan komen...ook niet als je toegeeft op de theorieen die je uit de praktijk hebt geput...en gezeefd en nog eens gezeefd. Hij schreef omdat als in een maatschappij de groepen op het geheel primeren, dat je dan een soort kanker krijgt, net zoals in bepaalde cellen van organen kanker begint als het deel geen rekening meer houdt met het geheel. Hoe noemt men trouwens een beperkt gedeelte dat een groot geheel al herhaaldelijk heeft uitgeroeid : kanker of oorlogsimperialisme ? Hij schreef omdat je door tegenstellingen aan de oppervlakte te krijgen men nog iets bijleren kan. Hij schreef om door het kollektieve verleden versplinterde groepen een werkzaam gemeenschappelijk alternatief kunnen aan te bieden. Verleden, heden, toekomst...een toekomst die, onopvallend een onderdeel van het verleden en het heden leek te zijn. Word de geschiedenis immers niet bepaald door de omstandigheden waarin mensen leven en de stimulansen van hen die daarover nadenken ? Aan iedereen Die het leven hongerig liefhebben blijft. Die weet dat er niets zonder gekende of nog onbekende vormen van energie kan bestaan. Die weet dat leegte niet bestaat, maar dat je ze in je leven wel oproepen en scheppen of overkomen kan. Die zich niet door de heersende ideologie laten overwoekeren heeft. Die in het bestaan allerhande soorten bewustmakende en levensnoodzakelijke evoluties naar meer zin ontdekt. Die weet dat het nieuwe en het oerlijke, alhoewel verschillend van uiterlijk en inhoud nog altijd één willen zijn. Die denkt dat de dood slechts gedeeltelijke onbereikbaarheid is. Die vanuit diverse tastbare werkelijkheden zoals allerhande soorten wetenschappelijke kennis en diepgaand geanalyseerde gevoelens, reeds de kunst van het intuitieve innerlijke observeren beheerst. Die vanuit de kracht van deze innerkommunikatie probeert te kommunikeren. Die de waan en de echtheid, het kaf en het koren, al onderscheiden kan. Die weet dat ook de eenvoudigen van geest je kunnen vooruitstuwen en dat eenvoud de sleutel tot het begrijpen van het complexe is. Die de 'aanraking' en het 'betoverende' in het lezen en uitspreken en vergelijken van woorden ervaart. Die de samenhang van de gebeurtenissen in z'n leven als wisselwerking met de totale eenheid van alles kan zien...en daardoor zijn individueel en kollektief bewustzijn verhoogt. Die weet dat het denken over z'n eigen leefwereld onlosmakelijk verbonden is met het denken over de wereld en het heelal in z'n totaliteit. Die, misschien onderbroken, maar immer konstant aan de kwaliteit van de communicatie rondom zich werkt. Die begrijpt dat al het vorige in een nieuwe manier van met mekaar en zichzelf omgaan zal resulteren. Die beseft dat het beheersen van de dynamiek achter het persoonlijke samenleven van mensen; van de kleinste kernen tot de algehele wereldmaatschappij; dat dit alles al op zich een nieuwe vorm van kunst is... een kunst die van een gezonde innercommuniatie vertrekt. Die weet dat het individuele en kollektieve kennen tot een hogere mate van bewustzijn leidt...en dat dit bewustzijn de wegen naar het kwantitatief en kwalitatief betere opent. Die weet dat bepaalde juridische en morele wetten naargelang de omstandigheden zowel veiligheid als bedreiging kunnen zijn. Die weet dat alles zich uiteindelijk toch ontwikkeld in de richting van wat het optimaal zijn kan. Die weet dat gedachten en strukturen die het nefaste deel va het oude willen in leven houden op kleine en grote schaal schade aanrichten . Die beseft dat sommigen die dit alles nog niet goed verwoorden kunnen, soms meer bereiken en soms meer uitstralen dan zij die dit alles snappen en uitleggen kunnen. Die met dit alles begaan wil zijn...omdat je er uiteindelijk niet meer los van geraken wil. Die de ware inhoud van het woord vrijheid snapt. Die vanuit zichzelf en anderen tot volle rijping komen wil. Die op positieve en negatieve manier tot het opbouwen van mijn begrijpen heeft bijgedragen, van de holbewoner tot en met mijn huidige buur. Die weet dat geld alleen niet gelukkig maakt. Die weet dat we met het woord 'God' eigenlijk de bovendierlijke eigenschappen in onszelf bedoelen. Die weet dat alles wat bestaat zowel natuur en cultuur tegelijk is...en dat er niets anders kan bestaan. Kortom : Graag leven, net als samenleven is de grootste kunst...innerkommunikatie is de nieuwste kunst. GEACHTE MEDEMAATSCHAPPIJER _______________________________ Het stuk ‘Kiezen voor Mensela’ (Mensela = gemeenschappelijke verblijfplaats, aarde) is een ietwat filosofisch sociaal bewogen werk met zeer ruime inhoud. Opgebouwd rond een theatermonoloog die gaat over de onmacht van het individu tengenover oorlog , honger, armoede, vervuiling, krisis en andere soorten van onderontwikkeling…zoals stress, werkeloosheid, commerciekultuur, platte journalistiek…mondt de monoloog uit in een zoektocht naar de mens en zijn innerlijke en intermenselijke relaties. Kan ons subjektieve zijn onze objektieve bestaansvoorwaarden beinvloeden ? Het gaat hier om kunst uit het echte leven gegrepen : Real Art. Inzicht verkrijgen in dat grote toneelstuk waar we tenslotte toch allemaal tegelijk in spelen, zo’n inzicht betekent intens gaan beginnen nadenken over hoe we ons, misschien tot het praktische, alledaagse beperkte bewustzijn uit kunnen bouwen. Als je op zoek gaat naar de werkelijkheid, tracht dan binnen de werkeljkheid te blijven, zonder erdoor ontmoedigd te geraken. ‘Inzicht verkrijgen in’…is de belangrijkste voorwaarde om vanuit jezelf aan een samenleving op ontwikkelder niveau kunnen mee te werken. Een samenleving die zich organisatorisch aan de noden van de gehele wereldbevolking aanpast. Dat betekent dat je je eigen tegen allerhande vooroordelen begint te wapenen. Met als drijfveer van te willen bewijzen dat het willen weten en de in objektieve journalistiek vertaalde waarheid het uiteindelijk op de ongebreidelde bezitsdrang der machtswellustelingen zullen halen. Geeft de taal en ons denkvermogen ons niet de mogelijkheid om met behulp van een aantal wetenschappen de geschiedenis van alles en nog wat als één onafscheidelijk deel te analyseren ? We gebruiken onze ogen volledig om te zien, waarom zouden wij onze taal maar half gebruiken ? ‘Hoop’ is ook een levensnoodzakelijk iets, maar het kan niet zonder geloof…geloof in datgene wat je gaan hopen bent. Je moet goed weten op welke bedoelingen en machtsverhoudingen jouw geloof en hoop gebouwd zijn…dat wisten onder andere de nazistemmers niet…en ook nu nog neemt men de mensen bij de neus. Of het nu om hoop in een mens, hoop op een systeem of hoop in een idee gaat (hoop op rechtvaardigheid, solidariteit of in welk een kracht dan ook)…hoop is belangrijk. Hoop is ‘uitzicht’ hebben op…omdat je erin gelooft. Zonder geloof kan je niet hopen, leerde men ons ; da’s wel juist , maar het blijft gevaarlijk om je op halve waarheden of op dingen die buiten de werkelijkheid staan te orienteren Al diegenen die ons voorafgingen zochten naar antwoorden nog voor de kultuur hen die gaf en misschien kon het oudste deel onder hen op een benijdenswaardige manier tevreden zijn met wat de natuur hen bood. Eén ding is zeker : wat zij ons ooit eens ononderbroken doorgaven, dat is wat wij nu biologisch zijn. Als onze geest louter materieel te verklaren is, dan is ook hun geest in een welbepaalde, stoffelijke, genetische betekenis …niet dood…en proberen zij ons nog altijd die eenvoud van het natuurlijke en lichamelijke aan te leren. De spiritualiteit lijkt een energievorm te zijn die aan de materie gebonden is, lijkt soms alleen in het NU mogelijk en soms lijkt het erop dat wij na dit leven verhuizen naar de krachtvelden van al die abstrakte deugden die wij in ‘t leven soms ter versterking aanroepen, zonder ons aan woorden zoals ‘God’ of ‘tijd’ te laten vangen. Het biologische en spirituele…zijn één met ‘t verleden ;reizend doorheen de tijd . De rest van ons, onze leefwereld, onze gewoonten , onze kultuur, hetgeen ik hier nu zeg, hebben we natuurlijk ook voor een stuk van hen ,…maar vooral dat kunnen wij van karakter doen veranderen. Door lezen, studeren, bespreken, organiseren, alternatieven voorop te zetten, te weigeren, te strijden…enzm. Echter… is het nadenken over ‘oorsprong&worden’ misschien zo zwaar dat we gelukkiglijk achter andere bezigheden, idealen of gewoontes wegvluchten kunnen ? De materie verwekte het leven, wij verwekten ‘god’ en wij weten als eersten dat ‘leven’ kan ontstaan door het te wensen. Deze magie kent misschien geen grenzen, maar laat ons realistisch blijven. Godgelovigen zeggen dat de schepping , het wensen dus, voor de feiten kwam. Aan de andere kant van de gedachtenlijn staan de materialisten, niet in de dagdagelijkse, maar in de filosofische betekenis. Materialisten, niet in de zin van ‘alleen eten en drinken en vogelen’, niet in de zin van ‘het kan niet op’ of ‘om ter meest en nooit genoeg’ of ‘alles voor mij en niks voor een ander’ niet in de zin van ‘nooit kontent’. Dat zijn verwrongen betekenissen die ,in het andere, van het wensidee vertrekkende kamp, als geestelijke verweerwapens bedoeld waren…en zijn. Materialisten zien meetbare krachten als oorsprong van hun zijn. Bij hen is de volgorde gewoon omgekeerd : één materie, twee idee (de hersenen als produkt van evolutie, de hersenen als hoogst ontwikkelde materie, …of toch niet ? Wordt soms onze geest geboren als onze ziel ‘heengaat’… Daar zullen we het later nog wel over hebben. Letterlijk en figuurlijk dan. We kunnen alleen eigenlijk vaststellen dat ‘zijn’ ‘zijn’ is, aan bijna altijd meetbare krachten gebonden, maar… Hoe meet je gevoelens…en vanwaar komen je symbolische dromen ? Laat toch maar wat mysterie over zal je zeggen. Fysische en chemische wetten hadden hun eigen scenarioschrijver : de drang tot overleven, de aantrekking en afstoting. Laat al die filosofische dingen ons niet scheiden. Interessanter dan het zich innerlijk en onderling over die tegenstellingen het hoofd breken is…ontdekken dat de geschiedenis niet in de eerste plaats bepaald wordt door de stimulansen van zij die erover nadenken, dan wel door de omstandigheden waarin men leeft. Vrienden, kameraden, broeders en zusters, desnoods landgenoten ; de mens ; hoe belangrijk en allesbepalend hij zich ook vindt, denkt nog veel te weinig als groep of groter geheel. Als je de dingen objektief en sociaal bekijkt, zonder overal je persoonlijke vooroordelen op bepaalde personen, instellingen en hun daden direkt in een ‘goed’ of ‘slecht’-kwotering om te gieten ; Als je achter alles een ‘juiste’ of ‘in die of die omstandigheden tot mislukking gedoemde ‘ontwikkeling naar…’ leert herkennen ; dan ben je op weg om te kunnen beginnen begrijpen dat de groei van het individuele aan de uitbreiding en verfijning van het kollektieve vastzit…en omgekeerd. Hoe hoger de ontwikkelingsgraad en de kwaliteit van het kollektieve, des te groter de individuele koek en de individuele mogelijkheden. Wanneer bijvoorbeeld meer mensen het belang van een goed draaiende werkersbeweging en de kracht van solidariteit zouden begrijpen, dan zou heel veel mogelijk worden. Heel veel van wat nu onmogelijk lijkt. Te weinigen vragen zich af hoe het komt dat ze zonder werk zitten of waarom er zijn die kreveren en anderen die hun boterbergen of wijnplassen moeten vernietigen…of waarom dat d’enen de wapens maken om er d’anderen weer mee kapot te kunnen laten maken…enz. Ze vragen het hun te weinig af, het wordt hen wel eens gezegd, maar het blijft niet bij omdat het allemaal misschien te geleerd klinkt, en vooral omdat het nergens in een groter geheel lijkt te passen. Aan de basis weet men goed genoeg, ieder in z’n eigen dat men een ander geen werk of geen brood ontgunt. En de meesten onder ons zijn milieubewust. Maar dat dingen zoals werkeloosheid, honger, oorlog en milieuverloedering niet alleen met goeie wil, maar met onaangepaste, voorbijgestreefde strukturen en winsthonger te maken hebben…ne keer da je da weet…wat begin je er dan tegen ? Er is schijnbaar geen tegenmacht aanwezig om die dingen positief te beinvloeden. En daarom praten we weer eens over ‘t weer…wat natuurlijk ook belangrijk is ; want de zon, het licht…zijn zo belangrijk voor de mens als de manier waarop en door wie de samenlevingen georganiseerd worden voor ons gezamenlijk welzijn van belang is. Niet ? Waar hield men ons totnogtoe mee bezig ? Wat zouden wij ons moeten bekommeren om het eten met gouden rijstlepels, als je weet dat er hier bij ons voedsel tekort is en produktiekapacitiet vernietigd wordt. Moeten wij onze kinderen er op wijzen dat hen een eeuwige straf te wachten staat als ze de paus van Rome niet volgen…of moeten we hen er niet eerder op wijzen dat ze het leven voor hun nageslacht leefbaar moeten houden ? Wat heeft er nu voorrang : de toenadering , het vertrouwen en de organisatie tussen hen die werken of werkeloos zijn bevorderen en weer iets gezamenlijks in de stadsstraten doen ontstaan…of tegen mekaar blijven propageren dat je er toch niets kunt aan doen ? Dat is je blindstaren op de problemen zonder naar de mogelijkheden te zien. Ik vraag het nog eens : wat heeft voorrang :met welk water men mag dopen of water brengen daar waar er geen is ? Ne pastoor heeft iets gemeen met nen arbeider de dag van vandaag : het merendeel van de arbeiders heeft ook ‘anonieme’ bazen. Daarom misschien even deze kleine Kritische ode aan het bijbelboek : Jullie allen, atheisten, theisten of weet ik veel : Alle tisten stopt het twisten, wordt liever artiesten ; Want wie heeft er nu gelijk over en baat bij het uur of het wie of wat van ontstaan en vergaan …en bij het zeker weten dat het Vergaan ook hoort bij ‘t bestaan en verder gaan …met de oude bagage die verslijt , maar indien je gedijt zal je worden verblijdt Aan god gehechten en zij die zonder zo’n idee of gevoel op hun manier ook gelovig kunnen zijn : zoek naar een bruikbare rede ; want het eeuwige is er voorlopig toch al ; het sluimert in ons allen Godsgelovenden denken uitverkoren te zijn. Hoeveel onder hen en hoeveel anderen weten dat alles in één beweging samenvloeit, doorvloeit, niet hoeft dood te bloeden ? Hoeveel weten er dat het hersenlijke en het geestelijke vaak intenser dan voelen smaakt ? Er was, er is, er zou genoeg kunnen zijn. Ekonomisch sterken wilden, willen, zullen alltijd meer willen. Er was, er is er zal altijd het tot zichzelf beperkte bewustzijn van eigen vergankelijkheid blijven. Moeten wij daarom blijven werken als mieren, zonder ons ook daarin te verdiepen ? Wie leidt de strijdt om ‘t bezit van geld, van grootgrond, van werk, van voeding en oorlogstuigen ? De sterken, de bezittenden dringen zich ‘t makkelijkst op. D’ afhankelijken organiseren is moeilijker. Zij moeten blijven kiezen voor mekaar. Want zelfs de minst beklagenswaardige onder hen die ‘t uiterlijk goed maken, is slachtoffer van de strijd om de sterkste winstsystemen. Hebzucht en doodsbesef baarden doodslag binnen d’eigen soort…daarom mochten zij van die boom niet eten…omdat kennis zich makkelijk door lepe ‘ik-zucht’ manipuleren laat. Ondertussen werken d’afhankelijken aan het kollektieve bewuste…van vredesmensen over antirascisten en antifascisten,ecologisten, verdeelde linksen tot en met de mensen van het artsen zonder grenzen oplapwerk en vele anderen allemaal in hun vakjes zonder gezamenlijk programma. Misschien is er achter het kollektieve bewuste wel niks meer…of denk je dat het idee en het gevoel los van de stof bestaan ? De waanzin van angsten, moorden, de tegenstelling tussen eindig door gulzig opslorpen en oneindig doorgeven . Het afstotelijke van het hebben van teveel ten koste van een ander…los je niet alleen op door te geven, maar door te sleutelen aan de grote bezitsstrukturen. De aangeleerde schaamte voor naaktheid van lijf en echte feiten. De drang om je misschien van kleinsafaan te vaak met de vinger gewezen initiatief dan maar voor altijd op te bergen. Het lichtzinnige van het geloof in een gemakkelijkere antimaterie…daar waar sommigen hun beurt niet voor afwachten ...om er te geraken…terwijl ze er in feite al zijn. Weten ze dan niet dat het allemaal zeker ‘hier’ te doen is ? Wie zal hen altijd andere dingen blijven voorhouden ? De mens, die naar de wortels van de boom der kennis groef, werd als Mozes of één van de honderden andere schrijvende zoekers. Darwin’s Adam’s en Eva’s, voorwaardelijk onsterfelijk… …leven nog altijd…smullen hun beperkte oneindigheid te verstrooid op…staan niet stil, denken weinig samen ; …nemen niet in acht…de macht van het samen handelen …om op termijn alleen het waardevolle over te houden …mekaar waarden doorgeven helpt het kollektieve vooruit Het dreigen met hen uit wat hun paradijs zou kunnen zijn, te jagen, helpt nu niet meer…het dreigen met totale vernietiging is de werkelijkheid. Herhaaldelijk bedriegelijke beterschap beloven, herhaaldelijk slaan, doen beven, doen ondergaan, de zogezegde minsten domhouden…dat kan nooit ten bate van het totale gaan…altijd die commerciele ontspanning, OK, maar niet als nieuwe opium voor het volk. Al beloofde Hij, door dreigers uitgevonden de aarde nooit meer te verwoesten, de kans zit er in ‘t punt nu…eerst voor ‘t eerst dik in. Men bouwde een stad, een toren, uiterlijke tekenen om zich gemeenschappelijk te voelen, je kan d’er haast niet buiten. Het onzichtbare hoofdpersonage der oude bijbelse drijversdreigers, brachten in het oude boek de spraak in verwarring. Dreigers willen verwarring onder hun onderdanen. Jammer dat soms, dat bijna altijd, alleen af en toe dreigen helpt. D’uitstraling van de zich orienterende onderdrukten en hun naar onbaatzuchtigheid strevende helpers’ voorbeeldige kracht, werkend aan een nieuwe aanpak, aan een wereldtaal ; maar wat ben je met een taal in steden en dorpen samen…maar toch gescheiden van elkaar ? Hoe minder misverstanden, hoe minder systemen, hoe minder tegenstrijdige schijnbelangen. Talen hoeven niet te verdwijnen als je met één taal tussen alle mensen werken kan : de taal van samen plannen en bespreken, de taal van eerlijk verdelen. Uit het werk van miljoenen slaven die gehoorzaamden aan honderdduizenden dienaren, die aan duizenden bazenknechten en honderden bazen en tientallen heersers klitten ; groeide het positieve inzicht der eenvoudigsten. Eerst als er teveel druppels overgelopen zijn en de vonk ontvlamt zal de bezitsvraag vanuit de al of niet rijpe of georganiseerde basis worden gesteld. Als de interakties tussen een stresserende ekonomie en sociale inspiratie botsen en als hier en daar , ook ginder en altijd wel ergens persoonlijke vrijheid en durf in kollektieve akties worden omgezet…is geen bezit op termijn zo groot dat het uitbuit. Als bevolkingsexplosie niet als een rascistisch argument, maar als iets kontroleerbaars blijkt. Als uitroeiing om het verschil in bezit en stand en oorlogen om dat allemaal te laten voortduren, overbodig zullen zijn. Als werk een recht zal zijn. Als bezit alleeen op klank , kleur , geur , je huis en toebehoren en kleine ondernemingen toepasselijk wordt. Pas dan zal alle tot dan toe gebruikte sociale inspiratie zijn bekroning hebben gevonden. Kinderen bevoordelen ten opzichte van anderen, komt het dreigen en scheuren tegoed…heeft de arme jeugd geen recht op eten en weten ? In de oudste, ‘goedbedoelde’ dreigersroman is rijk zijn een in huwelijksaanzoeken gebruikte zegen. In de nieuwe, nog beter bedoelde testamenten, die al wat minder drakonisch dreigen…is rijk zijn eerder een handikap. De goedgepraatte bezitsdrang der OudTestamentische dwazen, zou zelfs menig twintigsteeeuwse ZuidVietnamees verbazen. Palestijnen en Joden, destijds kinderen van hetzelfde moederlijf, de enen minder machtig, de oudste die de jongste dient, stop met mekaar te willen verscheuren in naam van de eigen elite of de eigen godsdienst of de eigen nationaliteit…mensen hebben geen nationaliteit en zijn zelf hun tempel wel. Autonomie begint tussen de werkers aller landen, tussen de buitenmensen of zij die graag tussen dichte bouwsels verblijven, tussen hen die een menselijke rechtvaardigheid willen. Schrijvers met een kollektief verantwoordelijkheidsaanvoelen beschreven het voortdurend lessen trekken. De armere wereld verloor zijn rechten aan de nog altijd door dreigers bij hun en hier geleide wereld. De dag dat die wereld tot macht komt, schudt die wereld het hen door hun en onze superklasse bezorgde wereldjuk van z’n nek…aktieve solidariteit zal het dan ook hier van uitbuiting en gemakzucht moeten winnen. Het is wel een mooi leven, maar daarom nog geen mooie wereld…en daar zullen we waat aan doen. We zijn er in feite al eeuwenlang mee bezig. Het kan nog een hele poos duren, maar afgeraken zal het werk dat zich nu al zolang zonder veel volkstoezicht voltrekt. Steeds vertrekkend vanuit een nieuw stadium, steeds tegen het valse vragen in : je bent welkom in alle ploegen die die tijd aan ‘t voorbereiden zijn. De door de eeuwen heen doorgegeven vormen van waan allerhande, nestelen zich nog altijd op de achtergrond van onze dagelijkse ervaringen met anderen. Een waanidee, een ‘’t is zo en ‘t zal nooit veranderen’gedrag, is zo sterk dat eenmaal het zich in gewoonten ingenesteld heeft, het nog moeilijk aflegbaar is. ‘Het geslacht op aarde behouden…een grootschalige kollektieve bedoening in het oude deel der verzamelde verhalen, aanvankelijk een nationalistisch iets…de individuele tips en de internationale aanzetten zaten tussen de belevenissen en de woorden van vier evangelisten die veel van ene Jezus wisten. Zij die met het godsidee blijven vechten, en zich een onlichamelijke geest willen toemeten, zijn verstrooid en verdeeld geraakt, ook al heersen ze nog over deze wereld. Zij die met de rationaliteit vochten en vechten ook. In allerhande kleuren hun onderverdelingen hebben zij alleen interesse voor het gelijk van de groepen geaardheden die hen steunen. Rationaliteit is er om soepel te beheersen, niet om te tiraniseren of te verdelen. Verdelen ? Aan de ene kant in blauwe uitbuiters van het individualisme, en in roze en rode en rodere of groene methoden om de individualiteit in het gezamenlijke te integreren. Verdeeld raken tussen tafels , stoelen , pennen , theorie zonder naar de mensen uit de praktijk te luisteren. Eender waar systemen en mensen die belangrijke sleutels tot geluk belemmeren, moeten er ook mensen opstaan die die blokkages aanklagen en die mensen met woorden in een greep durven nemen…daar waar die mensen als pionnen de vrijheid van anderen verwateren doen. Wat is men met een overvloed van intellekt, als het gebruikt wordt om nieuwe elites te vormen ? Wat is de zin van handelen in onleefbare steden en gebombardeerde dorpen ? Weg met lompheid, bruut verbaal en ander geweld, met lauwe flauwe kul, weg met op leugens gebaseerde fopspenen. Wanneer het tij zal keren en het sterkste volk het zwakste niet meer onderdrukken zal, wanneer de slaven zelf drijvende kracht worden, tegen hun drijvers in : onderdrukten, in hun nieuwe kiemen zelf geen onderdrukkers meer, zullen hun les bij elke nieuwe ervaring beter begrijpen, hun ongevoeligheid voor de door een bepaalde welvaart verzachte geschiedeniszweep naast zich leggen… iedereen zal pas echt in een nieuwe verscheidenheid delen kunnen…als de pansterbestuurders en de jachtpiloten niet meer meedoen willen…dan… . Nochtans…als dagen met arbeid zijn gevuld, luistert men niet meer naar reders of geschreven rede…maar trapt men in de subtiele vallen van de moderne slavernij. Om waarheid te kunnen verharden, werden en worden miljoenen ervaringen uitgezift. Om de rede op het sadisme te laten primeren…planning op verkwisting, overleggen op hakken…om het nuttig gebruik van overschotten in de plaats van het weggooien ervan te stellen…doe je zo niet…dan doodt je de hongerigen…ook al zie je ze niet. De rede raakt achterop door valse praat en bebberige instinkten , door boulevardpersverslaving. Een kollektiviteit in beweging rekent best niet teveel op onbezonnen agressiviteit, vooral op vastberaden leiders, naar eendracht strevende grote bewegingen, solidariteit en kollektiever wordende doelstellingen. Een kollektiviteit in beweging…dat begint met individuen…dat valt niet uit de lucht en wacht niet eerst op iemand anders. Goed uitgewerkte en vanuit verantwoordelijkheid opgevolgde afspraken, blijken telkens een garantie voor steeds opnieuw te halen doelen. Weinig gewoon zijn en dan ineens te veel krijgen, gevolgd door schrokken, uit vrees om niets meer te hebben, brengt op termijn de eerlijkheid tot zwijgen. Dan lokt de roep van ‘t laten omkopen, de kortste weg naar een bedwelmend teveel, breekt de moed en voedt het onderbewuste in zijn sluipende aanvallen op de kollektieve rede. Er is geen uitverkoren volk. Alleen telkens de oppervlakkige verschillen van stam tot stam. Er is geen uitverkoren mens, alleen telkens die andere uit te bouwen ‘gaven’,andere levensopdrachten. Eén internationaal ruimdenkend, strikt sociaal- ISME, Aan geen ras, grens, taal, volk of grootkapitaal gebonden…waar iedereen rustig zijn eigen verscheidenheid aan manna vindt…waar aan het woord ‘kollaboranten van de macht’ geen smet meer kleeft, omdat die macht niet meer terug naar donkere periodes kan en mag. Als volksaard niet over enge grenzen heenkijken kan en zich onwetenschappelijk achter stoerdoen , zogezegde godsdienst en dwaze zuiverheidsidealen verschuilt, komt met de krisis de kwel van verdrukking weer opzetten. Men vergeet zo graag echt nobele waarden. Men leent geld aan de gemeenschap en durft mateloos rente vragen. Men helpt alleen diegenen die de eigen groep baat kunnen bijbrengen. Bewust voor stemmenverlies sluit men zich in kwade zaken bij de navelstaarders aan. Ze verdraaien waarheden en lanceren sensationele, minder sensationele of gewoon valse geruchten. Ze bouwen een klassejustitie voor de zwarte ridders va, rond de Nijvelse nevelen…of voor de bescherming van de grote geldgabbers. Ei zo na kneden ze met hun geld onze mening. Wij hebben erediensten en vedettenkultus, bijna geen politieke vergaderingen ; buiten diegene waar het essentiele meestal onbesproken blijft, noit gestemd wordt. Samengekomen op onze erediensten en vergaderingen, onmondig, geisoleerd, hopend op het aards of hemels gouden kalf…zien we de ezel in onszelf niet. Op onze samenkomsten, met uit werkmiddens ontsproten doelen, laat men sommigen toe van ons in blok voor jaknikkertjes van de MISleidende bovenste klasse laten door te gaan. Men ziet niet het belang dat het openbare voor het persoonlijke leven betekenen kan. Men lijkt altijd voor een opstand beducht, men volgt de voorschriften van degelijk vergaderen niet. Teveel bezitsdrang allerhande, te weinig kansen op geborgenheid voor kinderen. Teveel narcistische reflexen die ons in ons gezinnetje opsluiten. Te wantrouwen hebberige mensen. Teveel ruzie en sleur. Te weinig doen aan te weinig voldoening. Teveel verwaandheid, bezit en ontevredenheid, vertrekt van ‘nooit genoeg’ en ‘altijd minder dan een ander’. Teveel onervarendheid om met het onderste deel van de liefde om te gaan als het allemaal zo moeilijk lijkt. Noem mij hier terstond driehonderd redenen om in de medemens ontgoocheld te raken. Als je ze vanuit objektieve, op het positieve gerichtte invalshoeken bekijkt, blijf je niet mopperen en zagen over ‘hij doet dit en zij doen dat en…’ Maar toch. Waar er veel in naam van iets objektief goeds bijeen zijn, komen er desondanks veel, toch meer en meer bereidwilligen in hun midden. De goochelaars in valse bekwaamheid, zij die anderen minderwaardigheid voorschuiven, snoeren mondigheid en kunnen zonder replieken met hun gepast gehanteerde ondeskundigheid, blijven bewijzen dat ze nog niet aan vervanging toe zijn. Nooit zwijgen wanneer je vindt dat je iets afkeuren moet, de momenten waarop je dat kunt zijn immers nog veel te schaars. Vanaf nu zijn volwassenen meer dan ooit kollektief verantwoordelijk voor oorlogen, epidemieen en werkeloosheid die hun kinderen op wereldschaal overkomen. En toch…ondanks sommige duidelijke, nooit door de machtigen uitgelegde tekenen, gelooft een stuk van ‘t volk niet met inzicht in de macht van rede en verantwoordelijkheid. Ze kunnen er niet in geloven, ze krijgen er de kansen niet toe ; zo bouwt men zich een harnas van gedachtenloze gemakzucht, …want anders sleurt de paniek, de stroom van de pijn van het nietvolledig zijn, sommigen onder ons mee. Het kollektieve asociale kan voorkomen worden door leiders doelmatig te kontroleren en ter verantwoording te roepen…door jezelf ook voor medeverantwoordelijk te houden. Het asociale werkt nefast, de twijfel straft zichzelf totdat je alles hebt uitgezift en het voornaamste overhoudt. Indien niet gegrond, is klagen giftig. Klagen kan alleen met de bedoeling aandacht voor positieve veranderingen te vragen. Verandering, niet om met schijnbaar sleur geworden goede gewoontes te breken, niet om enge belangen zo vlug mogelijk in vervulling zien te gaan. Laat de superde-luxeverlangens van de klasse-aan-de-top niet toe dat ze de klasse-aan-de-dop meesleurt in haar gevechten om hun konkurrenten zelfs militair weer mee te helpen verscheuren. Op momenten, tijdens jaren dat de meesten het alweer vergeten zijn…steekt, ‘uit het oog verloren’ het stinkend oorlogsbeest weer de kop op vanachter zijn bedriegelijke maskers. Hoeveel doden moeten er nog vallen vooraleer de Zuid-Amerikaanse en ander nazis zijn uitgeraast en hun rechtse gelden opgedroogd ? Wie maakt er vandaag echt gebruik van feiten en bronnen en studies over het nog in recente vorm aanwezige verleden ? Hoe vaak ervaren wij ons leven als een persoonlijk en gezamenlijk innemen van standpunten in sociale organisaties. Zijn wij er ons van bewust dat het politieke, sociale en ekonomische bepaalde voor de maatschappij als geheel bepaalde negatieve wetten volgt ? Voor wie zijn wij zwijgzaam en spaarzaam met onze mening ? Zien wij nog de waarheden achter armoe en glitter ? Vanwaar komt die maatschappij bij ons en in andere gebieden ? Naar welke maatschappij willen wij samen evolueren ? Want niets staat stil. We moeten de geschiedenis leren zien als ontwikkellingen die in het sociale hun bekroning zoeken en vinden. Welke mechanismen veroorzaken nog steeds oorlog, milieuvervuiling, onderontwikkeling, bewapening, honger, uitbuiting, verpaupering, analfabetisme…en commerciele kulturele overheersing ? Wat zouden christelijke en socialistische en nog andere werkers al 100 jaar lang niet kunnen bereiken hebben indien ze niet gescheiden gehouden waren ? Indien ze meer internationale toenadering hadden gezocht. Indien ze de superklasse die hen hun werk ontnam of onderbetaalde schaakmat hadden gezet i.p.v.voor hen gaan te vechten ? Hebben wij niet teveel vertrouwen in een soort hemelse goeie gang van zaken ? In de uiterlijke kunstmatige glans van alles en iedereen die ons mee in het zog van het grootGapitaal zuigen ? Ons verfijnen kunnen we alleen als we de menselijke domheid blijven bestuderen. Leven we niet in een samenleving waarin we mekaar meer op de hielen moeten zitten dan dat we mekaar kunnen helpen Hoe kan dat veranderen Alleszins niet zonder een gepaste, op het overkoepelende ingestelde mentaliteit en organisatie. Alleszins niet door ons op onze vele verschilletjes in bezit , graad en gezag vast te pinnen. Alleszins niet zolang er op het initiatief tot beginnen spreken precies een hypotheek rust. Eeen groep mensen over een belangrijk iets uit hun schelp krijgen is veel moeilijker dan alles in z’n gemoedelijke koffiezetplooien te laten liggen. Moeilijker dan alles een opgedrongen gang te laten gaan. Hoe komt het dat onze vrije tijd niet voor een stuk een lees-denk en vormingstijd is ? Naar welke soort maatschappij wil de leidende klasse toe ? Naar een gouden-kalfsyndroom voor een elite, gedragen door miljoenen die zulks ieder voor zich willen bereiken ? Iemand met super-de-luxe dromen gelooft niet dat het kapitalisme eigenlijk een veel middellen verkwistende lintworm is. En over wat er met het socialisme aan de hand is, en in welkstadium dat zich momenteel bevindt…daar hoor je in welk stadium dat zich momenteel bevindt…daar hoor je natuurlijk niet teveel positiefs over. Bovendien plagen wij onszelf teveel met een aantal vooroordelen die onze eigen sociale en psychologische onvrede moeten wegcijferen. Vooroordelen en zich laten domineren door alles en iedereen komen soms ook beter uit voor persoonlijk willen hebben dan om gezamenlijk te willen zijn. Vooroordelen zijn niet alleen een gevolg van passiviteit en berusting omdat alles toch zo complex in mekaar zit, maar ook een gevolg van alle negativiteit en emoties die we door moeten. Waarom zouden we onze kollega’s als konkurrenten beschouwen ? Vooroordelen zijn een gevolg van een gebrek aan kennis en bewustzijnsgraad, nodig om het geheel der toestanden en gebeurtenissen te kunnen blijven overschouwen. Vooroordelen zijn er om de enge voordelen te kunnen behouden. Slechts door een linkse ontleding van situaties, een op de belangen van de werkers (arbeiders, bedienden, boeren , zelfstandigen, KMO’s)gerichtte uitgangspositie, krijgen vooroordelen geen kans meer. Pas dan wordt kennis strijdbaarder dan vooroordeel. Kinderen, jullie nieuwe dragers van het leven, jullie zijn niet gebaat met een vervalste geschiedenis. Hoe kunnen jullie je echt goed in ‘t heden voelen , als dat heden jullie niet wordt uitgelegd als een stap naar een te richten toekomst toe ? Gaan jullie je ook laten verdelen ? Of zullen jullie de oneindige voordelen van zich achter objektieve bronnen aaneen te sluiten inzien ? Wijsheid, hoe zwaar ook aan moeilijke omstandigheden gebonden, blijkt achteraf eerst een vooruitgang te zijn. Wijsheid kan eerst beginnen , daar waar men door ervaring hernieuwd doorzicht hebben blijft. Waarom moet lijden altijd eerst voor de wijsheid, de mankheid van strukturen aantonen ? Rechtvaardigheid, geboren uit de kracht om het onbeholpene de wereld uit te helpen…moet stillaan vlugger vooruitgang boeken…mag niet meer achteruitgaan. Temidden van al het ongelukkige , nieuwe levenskansen scheppen, tweemaal beter af zijn, eenmaal materieel, eenmaal psychologisch. Beseffend dat deze inzichten in de eerste plaats kollektieve erfenissen zijn ; erfenissen die ik tracht onder woorden te brengen , dank ik jullie voor jullie aandacht…en wens ik jullie veel kracht om op deze inzichten blijven verder te bouwen. de redenen waarom de mensheid zijn lot met de waarde vh geld verbindt Deze redenen zijn niet alleen van objektieve aard; waar ik mee bedoel; verbonden aan de objektieve bestudering van de geschiedenis als wetenschap; met name het verband tussen de verschuiving van sociale verhoudingen van mensen en maatschappijen temidden hun evolutie van landbouwgemeenschap naar industriele samenleving. Ook velerlei subjektieve redenen liggen aan de basis van het feit dat geldverhoudingen zoals loonarbeid en handel (warenproduktie) , de dag van vandaag anno 2002 nog immer bestaan. De kapitalistische zweep dreef de materiële vooruitgang verder en verder maar de prijs die ervoor betaald wordt vertaald zich nog immer in oorlog en armoede en voor een stuk ook in intellektuele en kulturele leegte. Met subjektieve redenen bedoel ik in feite alle negatieve emoties en alle soorten materiele levensomstandigheden die de mens gevangen houden in zijn isolement als individu en loonslaaf, al die honderden oorzaken die hem beletten van op basis van klassesolidariteit tot een eenheid van handelen en denken te komen. Ook de valse verdeling tussen allerlei godsdiensten en andere levensbeschouwingen komt de mens in ’t algemeen filosofisch maar niet te boven en dompelt hem in een soort nihilistische leegte. Zaken zoals de man-vrouw-relatie en de zin van het leven of het mysterie van eventueel leven na de dood brengen hem in eindeloze verwarring. Verwarring die vaak alleen met het materiele en simplistisch populistische en niet met het intelektuele opgevuld wordt. Een konkrete beschrijving van m’n leefwereld kan dit misschien illustreren. Een telekommunikatiefirma te lande Waar zal ik mijn verhaal laten vertrekken ? Met een oud-directeur die zowel in de eerste als tweede wereldoorlog verzetstrijder was en in januari 1944 doodgeschoten werd ? Of vertrekkend van mijn eerste buro-ervaringen ? Hoe ik daar geraakte ? Hopelijk komt er ooit een samenleving die iedereen werk en inkomen kan verschaffen...zonder dat je konstant moet bezig zijn met de zoektocht naar werk...als naar een schaars voedsel. Een samenleving waar de vrije tijd ten andere belangrijker dan stresserend produceren zal zijn. Trouwens, de verhandeling waarmee ik in 1979 in Gent als 32ste op 9000 deelnemers eindigde, ging over het thema 'vrije tijd'. Stel je voor, al die duizenden afgestudeerden of mensen die wilden promoveren, die over een paar zittingen gespreid voor enkele schaarse honderden jobs konkureerden. Het was niet voldoende dat je op school een diploma had gehaald, nee overal, zowel in de private sector als in de publieke kwamen er nog een soort afvalllingswedstrijden aan te pas. Allen wilden 'correspondent' (het equivalent van 'opsteller'bij de ministeries) worden. De jobs waren zeer begeerd vanwege hun vaste statuut. Zo'n statuut was een overblijfsel van de sociale strijd en de toegevingen die de Staten uit schrik voor de sociale bewegingen deed. Zo konden de konservatieve burgerlijke partijen aan een soort politieke 'klantenbinding' doen. Ik had al wel gemerkt dat het examen voor een job bij een naburig gemeentebestuur waar ik aan meedeed alleen schriftelijk een sukses voor me was. Er volgde geen mondeling examen. Van zodra er echter iemand aangeduid moest worden, had je schijnbaar politieke steun nodig. Dat ik bereid was om te verhuizen hielp zelfs niet. Iemand die achter mij gerangschikt stond kreeg de job. Ik bevond me in dezelfde situatie als miljarden anderen met mij. Je bent pas getrouwd en wil een huis huren of bouwen en een gezin stichten en zoekt een inkomen. Daar wij aan 't bouwen waren en het familiebedrijf door makroekonomische omstandigheden niet alle broers en zusters en neven en nichten aan een inkomen helpen kon, vond ik het raadzaam het spel van de wereld van de machtigen te ondergaan en zei ja toen een simpele militant, gemeenteraadslid van een andere gemeente me zijn 'steun' en die van het 'sociaal-democratisch’apparaat aanbood. Zo zat ik dus een tijdje erna op mijn eerste 'mondeling' examen. Als eindwerk voor mijn humaniora had ik het thema 'Japan' genomen omdat ik er een boek over had gelezen. Dus voor dat onderdeel van het examen wist ik meer dan de jury die uit een directeur-generaal en nog een drietal mensen bestond. Later vernam ik dat die directeur veel rond de oorlogsmiserie van het dorp vanwaar ik kwam wist. Had hij misschien ook Waltere Dewee nog gekend ? Toenertijd had ik nog geen ervaring met het feit dat directeurs een bepaalde kleur als politieke achtergrond hadden. Diegenen die nu, anno 2002 beweren dat dit nu niet of veel minder het geval is, denken best eens dubbel na. De managers die zich de dag van vandaag niet tot een politieke kleur bekennen, hangen in veel gevalen allemaal de supervrijemarktideologie aan...uiterlijk altans, ze hebben weinig keuze, en wat maakt hen dat...'neutralen' zeker ? Sommige vakbondsbonzen en de kleine kringen rond hen profiteerden ook van de overgang van het oude Staatsbedrijf naar het reeds halfgeprivatiseerde Belgacom. Zo werd een roze topman grote baas op de Human Resources (de oude personeelsdienst). Toen hij later bij een andere maatschappij nog meer wilde verdienen door daar mee aan het banensnoeien te werken, snoeide men hem uiteindelijk zelf. Zo'n mechanisme van 'doe niet aan een ander wat je zelf niet graag hebt', in een wereld van 'wie kent wie' zorgt soms toch al eens voor een klein beetje symbolische rechtvaardigheid. Terug naar toen. Ik kon dus aan beginnen, op het hoofdbestuur, departement Public Relations. Doch, wat bleek ? Eerst een scholing van drie maanden en dan een schriftelijk en een mondeling examen. Ik slaagde voor het schriftelijke examen en in afwachting van het mondelinge werkte ik na mijn dagtaak druk voort aan de bouw van ons huis. Ik begreep eerst echt niet waarom ik voor het mondelinge examen zakte. In de wandelgangen van de Paleizenstraat waren er al wel mensen die al eens een taboe dierven doorbreken en me vroegen of ik al bij een vakbond aangesloten was. Bleek dat dat voor een mondeling examen wel belangrijk kon zijn. Ah zo. Ik sloot me na het schriftelijke herkansingsexamen, waar ik weer door was,bij een vakbond aan. Achteraf werd me duidelijk dat van iedere, toen represantieve vakbond er één belangrijke figuur in de jury zat. Beide grijzende heren, zowel de kameraad als de 'broeder' behandelden me een beetje vanuit de hoogte; zo'n beetje sadistisch, we gaan die hier eens een beetje pesten die jonge gast. "Hoezoe...je interesses zijn de Public Relations en de Informatica...wat weet gij daar nu over jong...zever niet." Bon...na die symbolische slagen slaagde ik er toch in te 'slagen'. Later werd me een bepaalde uitspraak van een blauwe sektiechef tijdens onze scholing duidelijk. "Je moet niet voor die examens studeren, men zal er jullie wel doorlaten", zie die kerel. Later begreep ik waarom. Zijn kleur zat niet in de toenmalige regering en de klas waar hij voor onderwees zat vol oranje en roze partijbeschermelingen. Dus feitelijk kon het hem niks bommen dat we er zouden doorraken en amuseerde hij zich subtiel met zand in de machine van de konkurrenten te strooien. Van zodra zijn vakbond represantief werd zou hij zich, af te meten aan zijn latere promoties, ook met het zich specialiseren in koehandeltjes tussen partijen en bonden bezig houden. Met als toppunt van sarcasme dat de toppen van de bonden zeer bedreven leken te zijn om ons gewone leden of afgevaardigden en anderen via bepaalde, ‘gebruikte’ delegees tegen mekaar op te zetten. Als er al eens van boven georchestreerd gestaakt werd en er werd iets gewonnen dan was dat altijd niet dankzij de andere vakbonden...want die en die hadden bij het overleg maar dat of dat voorgesteld. Als er al eens een algemene staking kwam was dat bijna altijd omdat de ene of de andere kleur weer in de regering wou. Namen van individuen en partijen en gebeurtenissen...je kan ze zelf natrekken in annekdoten en geschiedenisboeken. Hoe meer ik merkte dat iemands persoonlijke leven door een hoop stomme mechanismen bepaald werd, hoe meer ik me voor de geschiedenis intereseren ging. Hadden wij, zelfstandigen en werkers de leidende klassen die wij door ons gebrek aan politiek bewustzijn verdienden...of waren die leidende klassen gewoon de lakeien van die bezittende klasse die niet voor een inkomen hoefde te werken ? Wanneer ging die bezittende klasse ons en het deel van de wereld dat er pas erg aan toe was eens op een normale manier in welzijn en welvaart laten delen zonder aan het eigen groepsbelang en subgroepsbelang te denken ? Was zo'n uitgangspunt eigenlijk wel haalbaar zonder gans het systeem in vraag te stellen ? …en je eigen baan te verliezen en te ‘marginaliseren’ ? Het was in die tijd in Brussel dat de oude wijken aan het noordstation nog maar enkele jaren na vergeefs verzet platgelegd werden om een stuk van Brussel in een meer New York-achtig landschap om te toveren. Jaren hebben er bouwgronden die als speelterreinen konden dienen, braak bijgelegen. De kleine rechtse kringen rond een saucissenkoning die later premier werd en wiens entourage later in veel schandalen vernoemd werd en tot op vandaag gerechtelijk beschermd wordt, besliste over hoe, wat, waar, wanneer, met wie en hoeveel. Het was die periode in ons aller geschiedenis waar de eerste zaden voor roze balletten en Nijvelse bendes of zelfs wraakroepende kinderhandel… wortel schoten. Mijn eerste bureauervaringen. Als je het werk in een familliebedrijf gewoon bent, weet je waar je aan toe bent. Of je nu fruitkisten in vrachtwagens stapelde of de fruitplantage onderhield of opruimde of de boekhouding deed of naar de groothandelsmarkten en veilingen reed of de dieren verzorgde...je had altijd werk en wist dat je als een team vanzelfsprekend op mekaar rekenen kon. Je had genoeg aan de buitenlucht en het werk dat rechtstreeks, zonder te veel omwegen, nuttig was. Je hoefde je niet te vervelen en de stress was nog te doen. Zoniet in een steeds kleiner deel van de oude staatsstrukturen en in de overgestresseerde privésektor. Wijze leidingevenden in een bedrijf zijn stipt en objektief en zorgen voor discipline en geen te grote werkdruk. De staatsstrukturen en privémanagers gunnen hun echter weinig kans daartoe. Privémanagers bij de Staat gunnen zichzelf wel riante ontslagpremies…waar zelfs de politiekers en de supervoetballers jaloers zouden kunnen van worden. Wij moeten dat allemaal maar aanzien en geen afkeer van de politiek krijgen. Amaai . Maar terug naar den buro. Aan de verscheidenheid van de karakters en hun positieve en negatieve eigenschappen , lag het niet dat het geheel van onze taken op een te burokratische manier aan mekaar geweven werd. Die te logge struktuur van teveel leidinggevende tussenposten heeft het vroegere staatsbedrijf gedeeltelijk aan het technologisch vernieuwde, maar sociaal verarmde Belgacom doorgegeven. Op de manier waarop het management nu met de voortdurende herstruktureringen bezig is, kost hun job nog wel een dag hun kop. De klant werd een goedkopere telecommunikatie voorgeschoteld, maar betaalt nu veel meer dan weleer. Bedankt oh zaligmakende konkurrenten...die zich toch allemaal zo gretig bij het grootste monopolie inkopen willen. Wat een absurde wereld...we hadden een monopolie en werken nu terug in de richting van een monopolie, maar dan één waar de winsten naar de beleggers versluisd worden. Toppunt van absurditeit : de leiding van de bonden die al vijftien jaren om de haverklap in hun pamfletten de verdediging van de openbare diensten promoten en zich nu in woelige vergaderingen; nu alles toch bijna zo ver is; als voorstanders van de 'onafwendbare' liberalisering bekennen. Zij, in onze sektor haast voor het leven benoemd, hun weddes door het bedrijf betaald. Hun bestaansreden was en is het zich nestelen in hun door de staat en privéeigenaren toegelaten cocon van zo weinig mogelijk doen...ten koste van al de mensen die het eigenlijke werk moeten doen. Hebben wij ons dermate aan de levensstijl van de upperclass gespiegeld, dat wij door onze politieke inaktiviteit echt zo'n leiders voortbrengen ? Blijven wij echt stresserende werkomstandigheden en absurde toestanden en de wereldwijde onrechten aanvaarden om een geweldige materiele levensstandaard kunnen aan te houden ? Hoe lang kan ons enig sociaal streven nog zijn van een zo goed mogelijke ontslagregeling af te dwingen voor de enen en mekaar om werk te bekonkureren voor de anderen. Diegenen die het ritme volhouden, de ‘ sterke schakels ‘van vandaag zijn meer en meer de depressies en familiale moeilijkheden van morgen. Een geheimzinnige kracht, de kracht van de gulzigheid ten bate van de geldmagnaten stuwt dit proces naar overproduktie naar ongekende tegenstellingen Wachten we met z'n allen op het overkookpunt waarvan we de nieuwe oorlogen en armoedebubbels vanuit onze welvaart al wel zien opborellen ? Volgen we weer meer en meer het nu ‘beschaafd’ gebrachte rechtse gedachtengoed (al of niet links verpakt) of leren we van de lessen van de echt linkse mensen en groepen ? Maar vooral : wanneer gaan we beseffen dat we ook zonder de door het kapitalisme en de staten opgelegde discipline zelf eerlijk produceren en verdelen kunnen ? Wanneer gaan we de juiste taktieken vinden om ons eigen 'gewonemensenprogramma' internationaal ter stemming voor te leggen en daarna internationaal verkiezingen voor de dirigenten van onze verschillende projekten te houden. Voorlopig is dit een utopie, maar de toestanden en gebeurtenissen die deze woelige wereld nog voor de boeg heeft, zullen diegenen die alleen nog de klassieke partijverkiezingen en vakbondswegen willen bewandelen en diegenen die de pers van de machthebbers en hun methoden napraten en navolgen ;ofwel tot een machtsgreep in hun oude strukturen of een breken met de oude strukturen dwingen. Decennialang bestookt de moderne media ons met allerlei verschrikkelijke toestanden zonder een logische verklaring ervoor te geven. Ze willen echt de machtigen der aarde niet choqueren of ze liggen misschien zelf buiten. Buitengezet door hun minister of privémanager. Al hebben enigszins progressieve kranten soms de verdienste om bepaalde wanpraktijken aan te tonen, veel ruimte voor een politiek alternatief buiten dit systeem wordt nog niet ingenomen door de linksere berichtgeving van de ideologisch verdeelde uiterste linkerzijde van het apparaat. Die linkerzijde borduurt dan nog voort op al het oude dat door de rechterzijde in stand gehouden wordt. In concreto betekent dit in ons dagelijkse leven een aantal simpele dingen. Als je ziek bent moet je een door een papierenberg om alles in orde te krijgen. Recht op werk is er alleen voor wie flexibel en stressbestendig is. Op uitkeringen wordt bijna altijd bespaard. Huurprijzen zijn alles behalve sociaal. Staatsbedrijven en openbaar bezit worden uitverkocht…het heeft zelfs geen zin er nog op te richten of in stand te houden…in een internationale context zouden ze toch niet kunnen konkureren. Daarom moet alle grootschalige produktie en dienstverlening eerst per projekt in één organisatorische groep; internationaal worden ondergebracht. De inning van belastingen is veel te complex. Zowel op gemeentelijk als op nationaal of internationaal vlak. Voor elke openbare dienstverlening kan er gewoon een bepaald percentage van het loon aan de bron afgehouden worden…voor iedereen gelijk. Zo zou eventueel iedereen in feite ‘gratis’ kunnen reizen, telefoneren, onderwijs genieten, … Je kan dit systeem uitbreiden met nog veel meer. De staat zou dan via de lonen die door de banken betaald worden rechtstreeks aan inning en uitbetaling kunnen doen. Het onderwijs besteed te weinig aandacht aan filosofie en psychologie en geschiedenis…en kan daarom ook geen duidelijke motivatie aan de jeugd doorgeven. De spekulatie laat enorme bedragen in rook verdwijnen en schept torenhoge inkomens voor hen die het niet meer nodig hebben. Wereldwijd zijn investeringen in landbouw, onderwijs wonigbouw, infrastruktuur en ekonomie in arme gebieden nodig en toch slagen de kapitalistische investeerders er niet in om NODEN EEN OPLOSSING TE BIEDEN. Waarom zouden ze ? Hun geld brengt toch genoeg op via verzekeringen en andere beleggingen. En als niets meer opbrengt kreeren ze via de klassieke politiek maar meer markt voor de wapenekonomie, drugs enz… Zij die het voorbijgestreefde van het systeem doorhebben en hier en daar plaatselijk, nationaal en toch ook al internationaal initiatieven nemen; zij die dus tegenwerk bieden, worden teveel door het gebrek aan het bewustzijn en durf van anderen gedwongen van zich bij de macht van de geldmaatschappij neer te leggen. Ze organiseren een fuif en betalen taks om muziek te mogen spelen. Ze hebben een hekel aan reklame en toch zijn er geen radio of TV-zenders met alleen maar reklame voor die die er niet genoeg van kunnen krijgen. Ze zijn levenslang op zoek naar een job en inkomen, en worden van de ware zingeving die het leven te bieden heeft afgehouden. Vandaar de vlucht in pepmiddellen van velen. Wij hebben genoeg van overbodig werk en fake jobs. Net zoals diegenen wier emotionele problemen door het leven in dit grotegeldsysteem nog versterkt worden dreigen ook zij fatalistisch te worden. Hoogtijd voor filosofische en politieke herbronning dus. We nodigen jullie allen uit om hieraan deel te nemen. Een sein volstaat. We zijn het aan onszelf en iedereen verplicht van een halt toe te roepen aan oorlogen en armoede; aan stresstoestanden en sluitingen à la Sabena, Renault, Fiat, Ford… Laat ons onszelf verenigen en alle absurde toestanden afbouwen. Iedereen die werkloos of werkend, studerend of gepensioneerd, meer wil bezig zijn dan met zijn eigen totaalsituatie alleen; kan ons hiervoor kontakteren. Via studie en dialoog willen we een nieuwe werkmenskultuur laten geboren worden. Heb je een goede pen of kan je componeren of schilderen....of heb je een pak ervaringen waar je geen weg mee weet…kom maar af…dan kunnen we het samen over jouw ervaringen en deze en andere teksten en de onderwerpen in de bijlagen bovenaan hebben. Zoals de volgende mail die ik aan Italiaanse call-center-mensen stuurde : “From 13 CCENTERS 3 CLOSE. The operators move to other cc; farther away from home . Only the once closing striked for 3 days. I myself on a national meeting of the red social democrat union was told that if I did continue to defend the not-closure of any callcenter he (the national president) would phone security to have me thrown out of the unionbuilding in Brussels place Fontainas. Six months earlier the building we worked in who was property of the State was sold...so we had to get out. The union never reacts and plays the same game as managment. The only thing they did was obtaining 7O percent from their wage when people starting from 49 YEARS OLD accepted to stay at home. Ten years ago the Belgacom telecomcomp from belgium counted 26000 workforce First 6000 WENT Now another 4000 I'm 46 AND as a supervisor I will have to look for another job in my own company...but I think there aren't any? So I will have to travel from one place in Belgium to another to fill the gaps like in an interimburo. Positive news is that recently the callcentermanagers hired 14 interims for two weeks, thinking of giving them another contract for some months more afterwards. These peolpe,with universitydiploma's all refused after two weeks...they had never seen such workingconditions before./8!!!!! The whole world should refuse to work as a wage slafe...it will be the only sulotion in the end. But the world is based on the fear of the individual to lose his job. It is this fear that I want to find a way of overcoming it on a large scale Give our regards to the italian workers. We understand each others misery. At Belgacom only official leaflets are alowed WHile striking they interviewed me for the radio. Next morning at the picked line the local secretary of the red union said in public to me that if I did not watched what I said the firm would throw me out and that the union would not defend me. The strikers could not believe this was really happening to me and I got their support. But the next day the national unions had signed the deal octo 'inlichtingen'- annekdotes Nog een jaar en ook in Belgie komt de stemkomputer er aan. Het heeft geen zin hem stuk te slagen zoals de textielwerkers destijds met de weefgetouwen probeerden. Hopelijk mondt de menselijke geschiedenis uit in een sociale organisatie waar zinvol en menselijk werken gepaard gaan met alles wat de cultuur ons aan intelektuele en psychologische zelfverrijking te bieden heeft. Weer verdwijnt een stuk menselijk kontakt met het werk; waar het vroeger bij de weefgetouwen om het contact met de grondstoffen ging; ligt het verlies vandaag in het geval van de inlichtingen in andere dingen : het plezier dat je kunt doen om iemand aan een nummer te helpen en de woordspelingen en annekdotes die het werk soms meebrengt. Over eventuele sociale implikaties gaan we het even niet hebben. Al zou de computer 70 percent van de inlichtingen kunnen vinden; wat we betwijfelen omdat hij bijvoorbeeld geen ziel heeft om dialekten te verstaan en zich in finesses in te leven; toch zal hij volgens ons een pak foute nummers gaan afgeven. Als wij al eens een verkeerd nummer op een dag zouden geven of iets niet vinden, kan je dat aan een stresserend moment wijten of aan de database; de toekomstige fouten van de stemkomputer zal je kunnen wijten aan het gebrek aan echte dialoog : U praat toch ook niet met uw rekenmachientje over die bakker die waarschijnlijk Rudi noemt en ofwel in die of in die straat moet wonen ? We gaan niet het teveel aan werk; maar vooral de annekdotes missen. Het onder de mensen zijn. Hier volgt een overzicht van het laatste half jaar aan opmerkelijke klantkontakten : -"Kan je me het nummer geven van...onzen hond heeft een stuk van den telefoonboek opgenknabbeld", spijtig dat je dat niet kan antwoorden met 'geeft dat beest eten', maar de binnenpretjes maken dat goed. -"geef me eens het nummer van dokter Kiekens, want ik ben hier aan 't kotsen" -"ik heb hier een nummer in Antwerpen dat met 031 begint, welk is het nieuwe nummer ?" Al heb ik nog een boekje van voor 1975, ik heb het er zonder gevonden. -"ik ben een oud menske van 94 jaar en ik zou graag het nummer van Radio Donna willen" -"heeft U mij het nummer van zaadhandel Pieterpikzonen in Holland " ? - een Oostvlaming : "het nummer van de Gentse GGGeftrucks aub -"ik moe dat veldrijden opnemen van menne vent en den televise es kapot menierre" -na een tijdje zoeken "exkuses, het es ni de ezelstroate, moa de mezenstroat" -wat niet stukkan :klant die én dronken is én in een lawaaierig café staat én met z'n gsm bel -"ik zoek Frank Tytgat en heb geen tijd gehad om in de telefoonboek te zoeken" -'heeft U mij het nummer van het kantoor 'Pycke en Leenen' 'Is dat een bank Mr ?' -'het nummer van motorclub De Ronkers' aub' -"Smeerebbe , ligt da bij Vuylsteke mijnheer" -op de achtergrond achteraf 'da was es ne vrindelijke meinsch' -opmerkelijke famillienamen : Grietje Schoonooghe en Naaktgeboren -minder aangenaam : "menne zoon heeft kanker en ik zou es willen babbellen" -"Ik versta U niet, wacht, ik zal menne stofzuiger afzetten voor ik er over val" -kinderstem : "hoe moet ik een condoom aantrekken?" -"Ik loop op krukken en kom altijd te laat aan de telefoon""Met een twist op zak; bent U nooit meer alleen mevrouw"; had ik willen zeggen, maar formuleerde het toch maar even anders -"spel eens even aub" "..met de E van Isidoor" -"waar is dat mijnheer?" "waar ? ge gaat hier nie beginnen zeveren eh" -"weet gij soms de nummer van de barbecue vd wielerbond" -reaktie op een niet gevonden nummer "Metteko!" -1204-oproep; eerste en laatste woord wat klant zegt "Klootzak", 'bijgedachte operator 'dat kost U dan 2euro om me te beledigen idemdito' PS 95percent vd klanten zijn fijne mensen -"Ik zoek de Drie Biggetjes in de Zeugsteeg" Bestond nog wel -"Het nummer van El Warda""Waar da""ehwel El Warda","maar waar dat" "eh wel ik zeg het toch El Warda"enz enz werd vervolgd -Gewoonlijk belt men vanin een lawaaierig kafe voor een ander, ditmaal 'het Hemelshuis', niet gevonden, dacht 'alleszins niet waar dat gij zit' -iemand vroeg 'de nieuwe beer'maar wist niet of het een varkenshouder of cafe.. -"het nummer van mijne vriend Gerard de Vogelaer in de Denayerstraat -"autokerkhof autoterminus" -"ne nummer om mijne poedel te scheren zou ik willen hebben" -"textielwinkel Dat is tof" "het is in de Gregoire Hartenstraat of de Gregroire Ruitenstraat, ik zou het begot niet weten" -bruiloft: "ik had vandaag moeten trouwen maar mijn madame is weggelopen, as ge ze kunt vinden moogt ge ze hebben" -"Zijn ze aan 't rondgaan voor den elektric mijnheer ?" -"Ik heb 22 jaar geleden bij mijn trouw 'kastrollen' gehad en daar is nu iets aan" -"Dokter Aers" "bijgedachte : moet ge dringend en kunt ge niet meer"? -"ik zoek Nazzi Sylvain met dubbel Z" "bijgedachte, goed dat het dubbel Z is." -"ik zoek nen drinkbak voor vissen" blijkt te bestaan, da's 't strafste -"de nummer van het kerkhof van..."µ -"50 jaar geleden woonden ze daar" ...In Engeland én gevonden -terwijl hij dobbelde a volonté moest ik meeluisteren naar het weerbericht -"hedde gij gin vettige lijn" op zijn Antwerps "Wat moet U hebben; een frituur?" -15 JUNI 2003 25 graden, iedereen puf , oproep van een gejaagd iemand : "het nummer van zonnebankcenter..." -"jullie op de inlichtingen vinden alles, heb je soms de lottocijfers niet" "4 9 17 28 32 40 42 ...en wij vragen maar 15 percent van de winst" -"café de 'kleine beurs'",...uiteindelijk "ik heb geen 'kleine beurs'...gevonden Mr" -"de nummer van Schietgat Rita aub" kalm blijven operatorXYXX, kalm blijven -"het nummer van de famillie 'CLOPTEROP' bestaat -nog nooit tegengekomen in carriere ;een echtpaar ,hij dokter, zij apotheker , zou het kunnen dat dat bij wet verboden is of durft niemand dergelijke zaak beginnen 35 -"ik zoek een prostitutiehuis; mijn moeder werkt daar "welk adres"; "wacht ik zal het eens aan onze pa gaan vragen" "welke naam" "Romantika" -een klant die zich aanmelde met 'Piet Uytebroeck' en aan een soort astma leek te lijden, waardoor hij...en dat was het grappige-niet opzettelijk-hijgde terwijl hij zijn gegevens opgaf (met mijn exkuses voor deze mens) -vrouw tegen haar kinderen, terwijl ze niet weet dat ik me al aangekondigd heb "zit eens effekes stil" "Ik zit stil mevrouw" klant voor 't zelfde geld aan't lachen gemaakt -"de nummer van nen 'baar'; de 'Philip den Tweide'; minne vent zit doar; 'k weit het, het es 'spittig'... -OVARIO in de Eikelstr bestaat -vrouw over haar toeren wil 'zenuwdokter Gielen' "Rustig, mevrouw" -en dan de onvergetelijke knaller van het jaar ; een oudje zoekt een rusthuis in een straat in Malle die NOOITRUST noemt...ik had niet mogen lachen want ze begon aan haar keuze te twijfelen BELANGRIJK: van al deze annekdoten is er geen één uitgevonden. Is er ergens één programmeur die een programma over het gebruik van humor in kommunikatie voor een stemkomputer schrijven kan ? Dat willen we nog es zien. BIJ al deze , Als je er nog weet… Veertien en in een zetel, mijmerend Hij kan het zich nog altijd herinneren, liggend in zo een korte goedkope Louis de zoveelste rondingen zetel in de ‘voorplaats’, eigenlijk, wou hij rondtrekken, de wereld in. Een groot deel in hem nog altijd trouwens, 44 jaar later. Van waar dat verlangen ? Terwijl alle wijsheid die je hier kan komen opdoen toch noodzakelijkerwijze wellicht, tussen zijn geboorte en nu liep, langs de wegen die hij nam. Niet zozeer lag alles op voorhand vast vanwege een onzichtbare kracht, maar was alles sterk afhankelijk van alle beslissingen van vorige generaties. In wat je daar mee deed, lag voor een stuk je vrijheid. Op alle mogelijke literaire wijzen en met alle audiovisuele middelen, door het leven met al zijn gebeurtenissen en debatten heen, had hij zich een weg gebaand tot een heel hoog inzicht in het wat en hoe en waarom van de dingen. Zou hij de wereld gewoon zijn creaties in blog vorm doorgeven of er een literair filosofisch werk rond schrijven ? Een soort testament, zoals het oude en het nieuwe testament, geschreven van uit de inzichten van toen, maar nu weer anders, in een poging het hele leven te verklaren aan de hand van essays, vertelsels en poëzie. Voortijdig, omdat er wel altijd nog zal geschreven worden en de evolutie verder gaat. Niet meer met de woorden van toen, ‘de Heer die ons geschapen heeft’, al blijft ‘in den beginne was het woord’ een echte kanjer als openingszin. Eigenlijk zou het eerste hoofdstuk moeten gaan over de ontstaansgeschiedenis van de huidige big bang cyclus, over de symboliek die achter deze wording verborgen zit, maar daarmee gaan we wachten tot op het einde…toch even een voorproefje uit de meer dan vijftig essays ? troosters en troosteressen der bedrukten Ook al eens vermoeidheid weggerust na een gesprek om iemand terug in het innerlijke evenwicht te brengen. Wegen dreigen soms te scheiden wegens onverdraagelijkheid. Vanwege iemands rust ? Afzonderlijk, samen en voorouderlijk opgebouwde levenservaringen ? Voelen mensen zonder uitspreken van dingen, zaken van mekaar aan die hen in de richting van andere wegen dwingen ? Maar ja, als alles dan toch uitgesproken werd. Misschien kan je niet op tegen sommige vormen van ziek zijn en het ongeluk dat er uit voort komt. Waar ging het fout ? De lange rechte weg zonder 'fouten' bestaat niet, al zijn er nog zovele wijze regels geformuleerd. Onverdragelijkheid, niet meer draagbaar zijn, het gevolg van levenslopen en levens, woorden en daden. Innerlijke conflicten van vroeger tijden en nu, leiden tot boze geesten...best zo snel los te laten. Een serene sfeer opzoeken is er goed voor als je anderen of je zelf niet meer helpen kunt. 's Morgens. Ochtendlicht 5u30. De mist van een heldere augustusmorgen, hangt sierlijk mooi tussen de bomen en het al van het landschap met de kerk en de stilte en de boerderijen en huizen en zo. Zwarte vogels vliegen in paren uit en naast mekaar boven naar de kapel toe, van zuid naar noord, wat vanuit het Westen een prachtspektakel is. De kapel was open. Mensen moeten wel veel komen vragen daar, want er hing een aangename warmte van de vele tientallen vlammetjes van de novenen en de gewone kaarsjes. Of er moet een flauwe plezante ze allen aangestoken hebben. Nee, op weg naar de verlichting moet een mens soms door zware emoties, waar hij wel eens van verlicht wil worden. De natuur, een kapel, eenzaamheid én menselijke contacten zijn er al eens goed voor. Bedrukt zijn vertraagt positieve evoluties van Uzelf en anderen. Er is zoveel om je over te verheugen en zoveel dat in zinniger toestanden kan worden omgezet. Overal het beste van proberen maken lijkt gecompliceerder 30/01/2101Ruth Terwijl ze het neerschrijft, herinnert de 9Ojarige kleindochter Ruth zich nog heel goed hoe haar opa Octo op een koude januariochtend in 2044 uit een bootje op de vijver aan het Real Art-chaletje gehaald werd. Ze was toen zelf 33 en verstoken zag ze hoe 2 gewapende agenten van de 'staatsveiligheid' hem aanmaanden naar de kant te varen. Waarom was een man van 88 jaar oud nog zo gevaarlijk ? Vanuit de vleugel voor politieke gevangenen zou hij later op een dag in de lente nog willen schrijven over die bewuste dag waarop hij er toen even aan dacht van naar de oever te roepen dat ze “maar best de boot konden lekschieten” en hem maar beter spoorloos konden laten verzuipen, want dat hij toch niet kon zwemmen,” gelogen in de hoop een soort verdwijntruk toe te kunnen passen. Uiteindelijk werd hij dan toch meegenomen. Veel kans om nog veel te schrijven kreeg hij niet want ze hebben hem haast ongemerkt zo één van die prikpicuurtjes toegediend waarvan je na enkele dagen spoorloos ‘verdwijnt’ omdat je hartspier ervan plots na een tijd verstijft. Voor hij stierf dacht hij eraan hoe hij het van hen met een oude verdwijntruuk uit de avonturenfilms van de 21ste eeuw nog had willen winnen...en aan zijn stukje over de Mierenetersbendes : ‘Zij’, de Miereneters, ‘Wij’, de Mieren. Gelukkig waren er nog Mieren die zich minder vlug bewogen en die niet blindelings gehoorzaamden aan de wetten die de Miereneters na hun haast wereldwijde staatsgreep in 1999 opgelegd hadden. Hun hoofdwet was : denk niet na over het feit waarom je vaak op de moeilijkste momenten van de dag zoveel stresserende produktieve arbeid moet leveren terwijl op een heel groot deel van de nietwerkende Mieren, jacht werd gemaakt , teneinde ze te kunnen betrappen op werk. Een andere wet was dat je je ook niet moest afvragen waarom er zo’n groot verschil bleef bestaan in de verloning en behandeling van de verschillende soorten kantoor- of fabrieksmieren. Een Mier uit Afrika bijvoorbeeld , plukte in ‘het zwart’ appelsienen voor de helft van ’t geld. De meeste, militair best uitgerustte groepen Miereneters hadden hun tegenstellingen tijdelijk aan de kant geschoven en zich verenigd in een soort van wereldwijde brandweer die eerst alle pyromanen die graag met vuur speelden, van vuurstokjes voorzagen : pyromanen zoals daar waren : extreme nationalisten, fanatieke religieusen die nog altijd niets van de menselijke inhoud van het woord ‘religie’ begrepen hadden, de maffia, …of bevriende regeringen en hun legers. Van zodra dan iedereen voldoende opgehitst was en de eerste branden een feit ;landden dan altijd de onderhandelaars van de Mierenetersbrandweer om de branden te blussen ,’lees’, aan te wakkeren. 99 Uiteindelijk kwamen de brandweerploegen overal zogezegd ‘humanitair’ tussen om overal ter wereld hun militaire basissen te kunnen vestigen…zeker voor ’t geval dat er nog meer brand zou te verwachten zijn. Want er waren toen zo’n soort imperialistische brandweeroefeningen tussen de verschillende soorten verenigingen van internationale Mierenetersbendes aan de gang. In die tijd werden de Mierenetersbendes ingedeeld alnaargelang de plaats van afkomst van hun sponsors. Zo waren er de $-M.-eters, de petroleum$-M.-eters uit dorre zandvlakten die vaak op de fanatiekste hunner geloofsgenoten gokten bij het besteden van hun overvloedige winsten…en nog andere op hun beurt verdeelde groepen die ook de Miereneters van hun vroegere kolonies van vuurstokken voorzagen om hun plaatselijke Mieren armoedig en onderdanig te houden en hun voor rekening van de rijkste der oorspronkelijke Miereneterslanden blijven uit te buiten. Nooit mocht er worden gezegd of geschreven dat het allemaal om grondstoffen en ekonomische en bijgevolg politieke machtsspelletjes ging…nee…er waren overal wel ergens branden die moesten worden geblust…overal moest ‘humanitair’ geholpen worden…wie dat tegensprak was een Mier onwaardig. Ook al werd de toestand in de brandende bijkantoren van de Miereneters zo uitzichtloos dat de plaatselijke Mieren totaal aan de maffia waren overgeleverd…de grote Miereneters kon je geen verwijten maken. Trouwens, ze werkten toch ook maar voor de anonieme kartels van de grote Mierenhouders die via de Mierenmanagers het leven van miljoenen Mieren in goede, want winstgevende banen hielden. Steeds bezorgd om markten en groei leidden de Mierenstaten hun legers vechters, werkers en werklozen in de richting van het meeste opbrengst van het geld : in de richting van onder andere wapenproduktie, krisis, groei en oorlog. Een tiental jaar na de tweede grote oorlog uit de twintigste eeuw werd grootvader Octo geboren. Ruth snuffelde in de teksten die hij had nagelaten. Ze besloot ze in plaats van louter chronologisch eerder filosofisch te rangschikken : eerst die stukken die over ’t ontstaan van ’t leven gingen, over hoe het leven ‘werd’; dan die artikels en pamfletten of betogen over ’t geld en de politiek errond als één deel, de stoffelijke bestaansvoorwaarden dus(de stukken over over de kollektieve geschiedenis van het ‘hebben’ ); en tenslotte over al die energieen die met de innerlijke en intermenselijke kant van het ‘zijn’ te maken hebben. Over ‘worden’, ‘hebben’ en ‘zijn’ daar ging het altijd over. Pamfletten en nog veel meer, vondt ze terug. 'Hadden we al maar een ander systeem om de samenleving te beheren,,,,dacht ze.' Ze vond een kaartje in z'n gedichtenbundel die openviel : DE ECHTE KUNSTENAARS : Wandel door onze steden en dorpen... Wie bouwde alles wat staat en beweegt en in onze winkels ligt ? Wie onderhoudt de akkers, de plantages en weiden ? Het werkvolk begot. Zelfstandig of als loonkracht De blogfilosofen Reizen en Waarom ? Aart Tiest, vond op het internet een advertentie die een oproep deed voor vrijwilligers die samen met mensen uit hun omgeving op reis wilden gaan. De reis zou als documentaire in feuilletons worden uitgezonden. Men zocht iemand die zelf het nodige zou doen om een groep samen te stellen. De manier waarop en met wie en naar waar en hoe lang en de reisthema’s zouden ze zelf mogen invullen. Voorwaarde was wel, dat men geen vergoeding vroeg om aan het project mee te doen (er was wel een geheimgehouden groepsprijs) en de duur van de reis moest tot een maand beperkt blijven. Een maand was misschien wel haalbaar voor de meesten als ze daar hun verlof wilden aan spenderen. Aart moest minimum drie en maximum zeventien medereizigers weten te vinden. 17??? Daar zou te veel organisatie aan te pas komen, niet dat hij geen tijd had, maar zijn gezondheid als medisch ongeschikt verklaard om te werken, liet te wensen over. Hoe kon je nu reizen met zeventien mensen, daar had je al een bus voor nodig en hoe diep kon je dan op mogelijke thema’s ingaan ? Was het de bedoeling van gezellige koffiekransjes te filmen en gesprekken van de hak op de tak zoals je die ook thuis kan hebben met buren die je nauwelijks kent of speelde er ook een cultureler en diepmenselijker aspect mee ? O jee ! Aart zag dat het een commerciële zender was…ja, zo met reclamebrokken tussen een intens gebeuren dat je best als geheel bekijkt door. Dan kon je wel raden welke inzending het pleit der ideeënbrouwers zou beslechten. Dan moest er vooral veel ruzie, haat, nijd, jaloezie, hebzucht en een aantal complexe verwikkelingen van dit alles bijzijn. ..en dan nog liefst in een land met armoede. Aart zette zich aan het denken. Misschien zat hier niet alleen een tv-reeks, maar ook het schrijven van een roman er over, voor hem in…uit het echte leven gegrepen. De groep die het beste voorstel kon doen, kon ook rekenen op de medewerking van een cameraman en een geluidsman. Solliciteren ? Ja, waarom ook niet !? Hij zette zich aan het raam in zijn huisje in het bos en overwoog wat hem door het hoofd schoot. Eerst zou hij een thema dat de groep mensen verbond zoeken en daarna nadenken over wie hij vragen zou. Hij kende wel een pak mensen, maar welke zouden deze uitdaging aan willen gaan ? Zou hij kiezen voor mensen die beroepsmatig met drukke dingen bezig waren, of eerder voor mensen die niet echt meer mochten of konden meedraaien in het jachtige leven van de dag van vandaag ? Zou hij kiezen voor alle mensen van alle leeftijden, best wel dacht hij, mannen, vrouwen , dan zouden er wel een paar op hotel moeten gaan of hun tent moeten meenemen als de reis met een camper moest gebeuren. Hij kende ook iemand met een motto en misschien konden er wel een paar mensen met het openbaar vervoer dezelfde reis ondernemen…en dan zou men ’s avonds wat kunnen nakaarten over de verschillende manieren van reizen. Een paar fietsen mee achterop, eens in de streek van bestemming aangekomen enkele nog verplaatsingen van een zestig, zeventigtal kilometer per dag. Hij had al wel enkele mensen in het achterhoofd die met kunst en filosofie of sociale en ecologische dingen bezig waren en hij zou er ook via de moderne communicatietechnieken andere mensen uit een aantal verschillende beroepssectoren kunnen in betrekken. Welke thema’s verbonden de mensen die hij kende ? Velen hadden een blog of waren op facebook actief. Ze gaven mekaar mooie muziek door, soms dagdagelijkse zaken, actualiteiten op allerlei vlak, maar de meesten van deze 800-tal mensen met wie Aart onder meer zijn eigen schrijfsels deelde, waren toch vooral met psychologie, kunst en actualiteit bezig, op een kleine groep na; die mekaar via allerhande computerspelletjes onderhielden. Probleem was dat mensen in de virtuele wereld niet zo zitten te springen om ook in levende lijven van mekaars persoonlijke wereld deel uit te gaan maken, op enkele uitzonderingen na. Gelukkig wonen ze zo ver van mekaar verwijderd eigenlijk, want net zoals je met één man of vrouw je handen vol hebt, kan men zich geen té grote groep vrienden of vriendinnen permitteren. Toch wel best moeilijk om nu in mijn eigen leefomgeving mensen te gaan aanspreken om aan zo een project te beginnen, dacht Aart in zichzelf. En dan qua themakeuze, was niet alles psychologie en kunst en sociale dingen tegelijk ? Het ene maakte onlosmakelijk deel uit met het andere, zelfs de wetenschap, geschiedenis, politiek, godsdienst, spiritualiteit, noem maar op…alles was verbonden, ‘relié’, zoals de Fransen zeggen. ..in hun woord voor godsdienst, réligion, komt het woordje ‘god’ niet voor. In ieder geval, voor je over die dingen echt thematisch kunt beginnen nadenken, moet je een bepaalde filosofische visie op het leven hebben. Velen in zijn kennissenkring waren wel belezen tot heel breed belezen, maar echt profesoren of hele geleerde types waren er niet bij. Veel autodidacten en van elke beroepscategorie wel iemand, met uitschieters in het bibliotheekwezen. Misschien moest het echt wel de filosofische kant op met de reis en kon het én een individuele en een collectieve zoektocht worden naar de zinnen van het bestaan in de breedst mogelijke betekenissen die het leven op alle manieren te bieden had. Natuurlijk, Aart zou om te beginnen Gust vragen, van de ‘making sense of nonsense and insanity ’- blog, een man die in de tijd van zijn dagelijkse column bij een grote internetprovider toch wel tot een 1000 bezoeken per dag op al zijn blogs tezamen had. Wat begon met een paar tot een tiental bezoeken per dag, was beginnen groeien naarmate hij het voorrecht kreeg van dagelijks op de hoofdpagina van de provider te staan. Naast filosofische artikels bracht hij ook duiding over wat er voornamelijk in het buitenland sociaal en politiek gaande was, en als niet van een krantenbezitter afhankelijke en geen schrijver om den brode, kon hij het zich ook permitteren van de nodige pragmatische tot voorlopig utopistische alternatieven naar voor te schuiven. Het bedrijf waar hij vóór die tijd voor werkte, had hem met subtiele dwang doen tekenen voor een vroegtijdige uitstap uit het arbeidscircuit. Momenteel woonde hij ergens vrij geïsoleerd, waar hij toch nog af en toe contacten had met mensen zoals ik die op de één of andere manier met kunst en het leven bezig waren. Dat waren er door de jaren heen toch al wel een flink aantal. Best een aardige kerel, als ie iets voor je kan doen, zal hij het niet nalaten, maar dat begint door een aantal aan de materie verbonden oorzaken ook sterk te minderen…dus geeft ie nog wat raad of zo aan mensen, ook al denken die dat er ergens een paar haken aan hem los zitten, zeker als hij het over de eenheid van het bestaan en het leven als een oneindig iets begint te hebben. Als je Gust ontmoet begin dan maar over de internationale politiek of alledaagse zaken of over boeken en films, maar niet over het esoterische deel van het leven. Over psychologische dingen kan hij ook in theoretische bewoordingen uitpakken, wat op de duur ook begint te vervelen, maar over persoonlijke dingen wil hij niks meer kwijt, ‘geen tijd meer voor al die spelletjes tussen mensen waar van de afloop dikwijls op voorhand gekend is ’, vindt hij zelf; al blijft hij de evolutie van al dat zielsgebeuren wel ’t hoogste quoteren in de ‘zoeken naar zin-ranglijst’. Vooral de manier waar op mensen bewust of onbewust door hun ervaringen gaan en de algemene tot zeer diepe zin van dit alles, houdt hem nog wel bezig, zeker het energetische systeem dat hij er achter vermoed; want bij hem moet je niet afkomen met de wereld die op zeven dagen geschapen is of je zou het logisch moeten kunnen bewijzen…of “erbarm U Heer en gedenk genadig, het kwaad dat ik heb aangericht” of zo…of je zou duidelijk moeten kunnen aantonen dat er inderdaad een energie is die niet heel de stadia tussen straling, atoom en cel en zo verder heeft moeten doorlopen om een aan ons gelijkaardig bewustzijn te hebben. Nee, als mensen mekaar negatieve dingen aandoen, doen ze dat meestal niet alleen…’en toch zijn ze persoonlijk ook een stuk verantwoordelijk’, vult Aart dan soms aan, ‘of het nu over de politiek of de liefde gaat’. Alhoewel Aart’s liefdesleven momenteel onbestaande was, in de klassieke zin van het hebben van een al of niet samenwonende relatie met iemand en zijn vorige relaties bij wijlen zowel hoogtepunten als nog al complex waren, aanziet Gust hem als een ervaringsdeskundige op dat bewuste liefdesvlak, maar niet als een na te volgen voorbeeld. Zijn oordeel hierover is geen moralistische afwijzing, eerder een bewijs van het feit dat levenslijnen voor een groot stuk niet anders kunnen lopen dan dat ze lopen. Ja, de Gust, zou hij zeker aanspreken over de reis. Hij was weduwnaar en zijn zoon was het huis uit en alles en iedereen die hij in het leven tegenkwam, waren inspiratiebronnen en aanvullingen in zijn leven, in het leven, dat hij op alle mogelijke manieren probeerde te interpreteren en vervolgens te decoderen en in een groter geheel te plaatsen, om dan in zo eenvoudig mogelijke woorden via dagdagelijkse situaties iemand nog wat van nut te kunnen zijn. ‘Met theorie alleen zijn de meeste mensen toch niet veel, ze schieten er niet mee op, ze moeten door de ervaring Aart’, zei Gust van onder zijn snor al eens door. Wie zou er nog in aanmerking kunnen komen voor de reis ? ‘Als ik een ervaringsdeskundige in de liefde was”, zoals Gust beweert ‘en we hebben al een filosoof en filosofie bestrijkt bijna ieder domein van het leven, bleef er dan nog een thema voor het zoeken naar zin over ? Zou hij , Aart het in zijn in te dienen reisvoorstel bij drie mensen houden of voor de zeventien gaan’ ? Achter welke een soorten zin zagen de mensen (de kijkers) nog uit de dag van vandaag ? Kerken hadden nog weinig aantrekkingskracht, maar toch afgaande op het relatieve succes van al die verschillende alternatieve spirituele ‘paden’, waren er toch wel een pak mensen die nog steun zagen in een spirituele benadering van het leven, een domein dat tot voor kort in kringen van klassiek geschoolde filosofen nog enigszins verboden terrein was. Veelal kon er alleen gesproken worden of een glas water op een tafel nu bestond of niet en werd alles zo veel mogelijk tot wiskunde herleid. De kennissen van menig filosofische kring kunnen er over meespreken. Gust en ik kennen wel zo enkele mensen, ze kennen mekaar niet echt, maar toch komen ze samen om over essentiële dingen te praten en ze hoeven daar voor zelf geen vrienden te zijn of worden in de persoonlijke zin van het woord. ‘Wat vullen al die tegengestelde meningen en visies mekaar toch prachtig aan ’, dacht Aart. Waar was ik nu eigenlijk gebleven…spiritualiteit…niet in de zin zoals Gust, die er tot nu toe van uitgaat dat er misschien wel een met ‘god’ of ons bewustzijn vergelijkbare energie was vóór de recentste big bang cyclus, maar het er wel op houdt dat gewoon kleiner of gelijk aan nul niet kan bestaan in de natuur. Met andere woorden, spoken bestaan niet en alles wat bestaat heeft een stoffelijke inhoud, een volume…van zodra die zinloos dreigt te worden, door te veel druk (of het nu om een atoom, een ster of een cel gaat) ontploft het geheel…en alles keert terug weer tot wat het oorspronkelijk was : straling. Beide denkrichtingen hebben gemeen dat ze eeuwig leven voor mogelijk houden…maar op welke manier ? De ene groep heeft daar wel een godsdienst voor nodig, de andere niet het klassieke geloof, maar het door wetenschap en ervaringen komen tot veronderstellingen waar men dan zijn vorm van geloof aan ontleent. Het raadsel van ‘wat was er eerst, de kip of het ei’, was volgens Gust inmiddels al wel opgelost. Het ei was eerst, chronologisch gezien, zoals het atoom er na de straling was en de cel (ook een soort ei) na het atoom. De voorstelling ‘wie of wat schiep het heelal’ impliceert of wel een schepper of én de natuur die geen vormeloosheid en inhoudsloosheid kent…en onder druk van zijn eigen wetten verandert wanneer iets onder druk geen zin meer dreigt te krijgen. Wie zou ons daar op de reis een eind verder in kunnen helpen ? Een vrouw misschien. Dat lag al moeilijker…één vrouw met twee alleenstaande mannen in een camper…bah, er waren wel altijd ergens kamers vrij. Welke vrouw zou de thema’s van de reis zien zitten ? Sofia, de vrouw van Kunal, de ‘positivo’ samen met haar man zelf misschien ? Raar toeval dat die toch wel net belde zeker en zo kwam Aart op het idee van daarnet. Bestaat toeval wel echt, daar zou ook de reis, naast de grote reis die het echte leven was, wel uitsluitsel kunnen over brengen. Al die verbonden levens, hoe komt het toch dat de paden van mensen nu juist kruisen met die en die en splitsen en zo verder ? Kunal, de positivo genoemd omdat hij het veel over ‘positief denken’ had, was ergens in een dorp zonder pastoor, geen onderpastoor, geen lekenpastoor meer; maar een soort alternatief geworden voor de wekelijkse eucharistieviering van weleer. Hij was een soort moderator die elke week een tekst inleidde uit één van de godsdiensten en die dan de bespreking daarvan in goede banen probeerde leiden. Soms verliep zo een bijeenkomst academisch, soms werden er al eens persoonlijke voorbeelden rond het besprokene gedeeld, maar ook even vlug afgesloten; zo had Gust me eens gezegd. “Er zijn te diepgaande redenen waarom mensen altijd met enige reserve leven, ze zijn niet altijd klaar om te zware werkelijkheden aan te kunnen…en hoeft dat wel altijd ? Ze hebben ook geen kader en achtergrond om een aantal pijnpunten zowel als geluk in hun leven te kunnen interpreteren…en alleen zij kunnen daar ten volle in slagen…maar er is geen haast bij, al wat komen moet komt, maar soms is het gewoon te laat voor dingen, of hoeven er zelfs gelukkig geen al of niet nefaste beslissingen te worden genomen. “ Kunal had ook had een blog rond deze met de ziel en het geestelijke verwante dingen. Sofia was leidinggevende in de christelijke vrouwenbeweging en haar positie werd wel wat gecontesteerd, omwille van het pad van de paus in Rome dat haar man niet zo nauw meer bewandelde; maar per slot van rekening waren we inmiddels al 2011 op de Gregoriaanse kalender zeker ! Ze gingen bijna nooit op reis eigenlijk, zo verweven met het dorp als ze waren. “Waarom vertrekken, als we hier nodig zijn en al onze ervaringen en opdrachten hier liggen”, zei Sofia eens tegen een vriendin van Aart. Zo, misschien zaten we dan al aan 4 mensen, misschien ook niet, maar we zouden hen zeker mailen als we ergens onderweg in een kerk kwamen en wat meer symboliek rond de ene of andere tekst zouden nodig hebben. Aart vroeg zich af of die cameraploeg geen hinder ging zijn bij de spontaniteit rond de reis en sommige thema’s vooral. Of misschien zou hun aanwezigheid juist als effect hebben dat het niet zo zeer een gezond roddelen onder mekaar zou worden, maar eerder een project met een zeker structuur. In ieder geval was het beter van een groep te hebben van mensen die mekaar in het echte leven kenden en die van mekaar al jaren wisten waar ze mee bezig waren en welke hun achtergronden waren. Het zou wel leuk zijn met twee groepen te reizen of de groep in twee te verdelen, mensen die mekaar reeds kenden en anderen en de opgenomen filmbeelden met mekaar af te wisselen. Aart was precies aardig op weg om een soort film regie te voeren, wat ten slotte ook van hem gevraagd werd eigenlijk, of zou er in de camper van de cameraman en geluidsman ook een regieassistent meereizen ? Vermoedelijk wel. Tot nog toe had Aart dus veertigers en vijftigers aan boord, in de veronderstelling dat ze ‘ja’ zouden zeggen. Welke twintigers en dertigers eventueel ? Elena Rustich misschien, dochter van Kunal en Sofia, 24 en haar vriend Jenz Kochberg, 26, zoon van Gust en socioloog ? Elena was een jonge vrouw met heel groene vingers die de ecologische kwesties nauw aan het hart lagen. Van opleiding was ze psychologe en ze werkte met gezinnen die in relationele en andere moeilijkheden vast kwamen te zitten. Beiden waren al vrienden van af hun studententijd en Jenz zocht momenteel werk na een eerste job bij de arbeidsbemiddelingsdienst van de staat. Hij ging er zelf weg omdat hij met het gevoel zat, vast te zitten in een systeem waarbij hij alleen voor wat oplapwerk kon zorgen. Actief ook bij de jongerenorganisatie van de linkerzijde van een sociaaldemocratische partij. Gingen die niet jaarlijks met de tent en de fiets op vakantie, ja toch…en het was nu april en de reis was gepland voor juli. Dat zat toch ook al mee. Bouwverlof ook dan…oh ja, Nils Nielsen, een midden dertiger en bouwvakker, voorheen metaalarbeider, kon dan ook mee met zijn motto. Nils zou de koele, zwart-wit denker en doener in de groep zijn…iemand die gewoon in het bestaan als een zeer toevallig en relatief en vergankelijk iets geloofde…al een tijdje op zoek naar een goed lief, na een paar gestrande pogingen. Gewoonlijk op trek met zijn maat Hassan Musa, ergens van achter in de twintig waarschijnlijk en geen BMW-rijder zoals Nils, maar een Kawasaki motorrijder. Hassan ’s vrouw was er met de noorderzon, een andere man en de tweeling van Hassan van onder getrokken en het woog hem soms zwaar dat een ongetrouwde vrouw bij voorkeur het voogdijschap over kinderen toegewezen krijgt. Alleen in de weekends zette hij zijn motor op stal om helemaal op te gaan in het met zijn kinderen zijn. Misschien zou hij eventueel de helft van de reis kunnen meegaan, de maand dat zijn ex de kinderen had ? Hassan had zijn eigen kruidenierszaak. ‘Zo, als ik daar al eens mee begon’, dacht Aart. We hebben wel nog geen zestigers of daarboven en geen tieners of daaronder, maar een man of tien zou wel voldoende zijn, er van uitgaande dat Sofia en Kunal hun bestelwagen zouden inschakelen voor zich zelf en de tent van Elena en Jenz die misschien al of niet met het openbaar vervoer zouden reizen. Een kamper, kan die naast ons tweeën nog een paar mensen mee aan boord nemen ? Wie dan ? Aart’s kinderen waren ook al het huis uit en zijn zoon liep niet bepaald op met de levenswandel en reizen van pappa en zijn dochter had in de echtscheiding het kamp van de moeder gekozen. Van vrouwen gesproken, de vrouwen waren wel serieus in de minderheid, er moesten er dringend een paar bij uitgevonden worden, bij wijze van spreken. Carola Perez en Indy Esco ? Een feministe en een alleenstaande moeder misschien, die konden dan gerust in de kamper meereizen en ’s avonds op hotel gaan, al was er plaats om 2x2 mensen (apart) te slapen te leggen. Immers, met Aart’s enkele in hem al of niet teleurgestelde vrouwen en de jacht op nieuwe kandidates opgeven hebbende en Gust die aan zijn weduwnaarschap vasthield, zouden er zich wel geen nieuwe liefdesrelaties ontwikkelen. Carola een mediterrane verschijning, tienerkinderen, twee meisjes en een jongen, in de veertig, had bijna evenveel gedeeltelijk moeilijke tot zeer moeilijke ervaringen met mannen als Aart met vrouwen en de half Aziatische Indy Esco, van voor in de vijftig was door haar Afrikaanse man voor een jongere vrouw verlaten en woonde alleen met haar dochter Elsie van twintig jaren jong. ‘Tot daar dus’, besloot Aart in zijn eigen verder mijmerende, de ploeg mensen die ik eens bij mekaar ga roepen. Als je vrienden en vriendinnen en achtergronden meerekent, zijn alle rassen en continenten, geloven en levenshoudingen dito manier van wonen of samenwonen en bezigheden en gezindheden wel vertegenwoordigd, kan best spannend worden, vond hij van zichzelf. 2.De bijeenkomst Ze waren er met zijn allen en Aart verklaarde de vergadering voor geopend. Hij legde zijn plannen uitvoerig uit en polste naar de reacties. “Aart jonge, ouwe idealist, dat gaat allemaal niet zo vlot lopen als jij je voorstelt. Elke minuut van de dag een cameraploeg achter ons aan, wie kan dan nog spontaan zijn ? Bovendien wil je toch een zeker diepgang bereiken, een aantal thema’s doorgronden, een soort theoretische uitwisseling opstarten…hoe kan je dan nog genieten van de reis zelf ? We kunnen beter af en toe eens onder mekaar samenkomen om te filosoferen rond het leven of gewoon onder mekaar te praten over waar we mee bezig zijn. “ “Ja, als je het zo bekijkt, antwoordde Aart Gust,…”en wat denk jij er over Elena “ ? “Gust heeft wel een punt, er zou te veel tijd kruipen in de verplaatsingen en de praktische regelingen om nog ontspannen aan debatten te beginnen, we kunnen beter samen een fietstocht maken of wandelingen organiseren, tijdens wandelingen praat je toch vlotter met mekaar en mensen vinden in dialogen vaak meer diepgang dan in vergaderingen rond bepaalde punten, waar niet iedereen hier in de groep in geïnteresseerd is denk ik”. Jenz voegde er nog wat aan toe : “Er bestaan al zoveel praatgroepen en publicaties rond al die thema’s Aart, iedereen hier aanwezig kan er wel eentje vinden dat bij hem past, ik denk dat je achteraf wel een beetje ontgoocheld zal zijn in je opzet, je kan niet iedereens aandacht zo lang bij té moeilijke thema’s houden. Dat lukt bijvoorbeeld wel op één plaats, zoals wij met de jongerengroep een vakantiekamp opzetten met een aantal politieke onderwerpen over de situatie in diverse landen van de wereld”. Kunal bleek het niet niets, misschien haalbaar, maar toch ook te onpraktisch te vinden en bovendien had hij al zijn handen vol met zijn zoektocht naar teksten om in groepsverband te bespreken. Sofia had te veel mensen die op haar telden en haar agenda zat overvol afspraken voor het regelen van allerlei activiteiten in de dorpsgemeenschap. Nils Nielsen zag het wel zitten, “wauw, lekker scheuren met de motto, ’s avonds een goed pint bier, een lief zoeken om mijn talenkennis wat bij te stellen natuurlijk. IK zie het wel zitten”. In zijn gedachten zag Aart zichzelf al met zijn tweetjes in een camper reizen of , oh no, vanachter op de motto van Nils de nihilist wiens grootste voldoening in het leven was van niet te diep op de dingen in te gaan omdat je gewoon beter van allerlei praktische dingen in het leven kan genieten, voor dat je boekje hier op aard helemaal toegedaan wordt. Hassan Muza kon geen maand zonder zijn kinderen die hij al niet veel zag en had meer gehoopt op een reis buiten Europa om zijn tweeling mee naar het Noord Afrikaanse deel van hun roots te nemen. “Hassan, jongen, moest ik zo oud niet zijn, ik ging met je mij”, zei Carola Perez. Maar zeg, is het daar nu niet een beetje gevaarlijk aan het worden nu jullie ginder meer onze manier van aan politiek doen willen overnemen en zo, willen jullie echt verwestersen” ? “In Marokko niet echt Carola, en dat verwestersen…vele vrouwen liggen hier veel te veel in een knoop, ondanks al hun vrijheid”. Indy keek met haar liefste squawblik in de richting van Hassan als of ze wou zeggen dat ze het begreep wat het was om door de vader of moeder van je kinderen in de steek gelaten te worden…en dan zo jong nog. “Het spijt me Aart, ons Elsie en ik gaan naar haar grootouders in Congo in de zomer, we hebben er lang moeten voor sparen en nu we het beiden aandurven, gaan we daar helemaal voor gaan. Spijtig, want ik hou er van om uren in bed te lezen over al die dingen waar jullie het willen over hebben, maar dan meer in romanvorm, want er is zoveel tegenstrijdige theorie over van alles te verkrijgen, dat ik er mijn weg niet altijd in vindt en dan met al die praktisch te regelen dingen altijd en zien dat ik mijn werk niet verlies. Als men het werk eens onder de mensen verdeelde, zouden er meer jongeren een baan hebben en iedereen meer vrije tijd om met een andere dingen des levens bezig te zijn”. Zo ging het nog een tijdje door en op de duur was het wel makkelijk voor Aart om de balans van de vergadering op te maken. Ok dan, ik neem jullie niks kwalijk hoor iedereen, ik begrijp het wel allemaal en ergens hebben jullie voor een stuk gelijk. Nils jij en ik gaan op reis en dat die tv zender maar andere mensen zoekt…of moet ik toch een voorstel bij hen indienen ? “In juli kan ik niet Aart, je zal alleen moeten gaan jongen”, zei een luid lachende Nils, maar we zullen eens alleen onder ons gaan, dat gaat vonken geven; gij die in veel te veel zin ziet en ik die gewoon wil genieten van alles en nog wat, amaai, amaai, gij gaat nog al tegen mij zagen jong. “Wel, misschien gaat dat allemaal nog wel heel goed meevallen Nils, weet maar te zeggen wanneer je vrij bent”. Er werd nog wat in groepjes nagebabbeld en wat gedronken en uiteindelijk besloot de groep om af en toe eens bijeen te komen of een activiteit te plannen. Iedereen zou een eigen thema voorstellen tegen volgende keer. De volgende vergadering, bijeenkomst werd het eigenlijk al genoemd, zou binnen een maand op een maandag zijn, de eerste maandag van de maand ging men nemen…voor wie kon komen natuurlijk, het mocht nu ook weer geen verplichting worden ook niet. Misschien een gelegenheid om de eigen reiservaringen te vertellen…of een of ander thema zelf in te leiden ? “Weet je wat ‘blogfilosofen en aanverwanten’, zei Gust…en de naam voor de groep was geboren, volgende keer bij mij thuis stel ik voor, er is wel plaats in zetels en stoelen voor een man of tien en een paar barkrukken voor de toogfilosofen onder jullie. Ge moet daar niet voor tot volgende maand voor wachten, morgen is ook al goed, maar kom niet alle dagen met zijn tienen gelijk af. Laat ons afspreken van alle thema’s waar kan over worden gepraat in drie op te delen ‘filosofie, psychologie en werk’. “Over de drie grote G’s dan Gust”, repliceerde Nils schelms : God, gat en geld” ? “Zo had ik het nog niet bezien Nils, bereid je al maar voor, met welk thema wil jij beginnen, al zouden we met filosofie moeten beginnen”. “Als ik langs kom mag je de twee eerste g’s gewoon overslagen, alhoewel misschien heb je wel gelijk Gust. We zullen wel zien”. 3. Gust’s praathoek Bij Gust aan de bos kwam af en toe al wel eens iemand binnenwaaien, meestal van zijn ouderdom en van het mannelijke kunnen, maar ook van vriendinnen die vooral vriendinnen bleven, geen lief werden, want zoiets was voor hem wel niet meer weggelegd na het heengaan van zijn vrouw nu al wel enkele jaren geleden. Het was de eerste maandag van de maand. De metalen donder van een motto deed de stilte in het bos even zwijgen. ‘Zou het Nils zijn of Hassan’, vroeg zich Gust even af. ‘Eerder BMW’, en inderdaad het was Nils maar zijn maat Hassan was er bij. “Ah de mannen, de ‘heavens angels’, van jullie te zien, alles ok met de winkel en op de bouw “? Hassan zag het niet meer zitten met zijn klein winkeltje, de concurrentie met de grote ketens dreigde hem de nek om te doen en het dorp te klein eigenlijk, wel spijtig voor sommige dorpsbewoners en voor zijn eigen, want hij deed het winkelier zijn wel graag, maar het moest wel snel gaan beteren.” “En mijn werk, daar valt niet veel over te filosoferen Gust. Gewoon doen”. Gust had weer een antwoord klaar”.“Kop op Hassan, ’t zal wel gaan als je Allah het wil… en jij Nils, bouwen is toch een prachtig iets ! De natuur, dat zijn allemaal bouwstenen en om tot de eerste cel te geraken heeft het heelal eerst aardig wat moeten in mekaar zetten. Geen enkel atoom is toeval. Een koffie of een thee voor de mannen van de snelheid” ? “Misschien geen slecht gedacht, een koffie voor mij”, zei Nils. “Doe mij maar een thee”, stemde Hassan in. “Zo ook over een winkel Hassan, kan je filosoferen, ook de natuur, ons lichaam bijvoorbeeld, heeft een aantal plekken met zeer specifieke distributietaken. Het lichaam doet ook dingen in, verwerkt ze en verdeeld ze. Zo heeft alles zijn nut”. “En een filosoof dan” , vroeg Nils ? “Wel, die kan bijvoorbeeld duiden waar we met zijn allen mee bezig zijn en de zin en het doel van een heel pak dingen klaarder maken. Niet alleen de praktische zin van alles, maar ook die dingen waar de Positivo mee bezig is. De ziel, het spirituele, het hangt allemaal samen en ieder heeft er een gedacht over of niet, maar toch zijn we er ook een stuk mee bezig, al praten we er niet zo veel over, weet je. Je kan dat soort dingen ook gewoon herleiden tot dat andere deel dan de praktische kant van het gelukkig zijn. De liefde bijvoorbeeld. De liefde tot alles, maar in ’t bijzonder tot mensen onderling en meer in ’t speciaal de man-vrouw verhouding, maar dat is meer den Aart zijn boetiek, hij heeft er wel al ’t één en ander over geschreven. Je moet hem maar eens naar zijn blogwerk vragen. En hoe zit dat met de liefde, al iemand gevonden Nils of is je vrouw nog niet terug Hassan”. “ Ik neem mijn tijd wel Gust, ik laat me niet meer opjagen door mijn goesting”. “Da’s al heel wat jong op jouw leeftijd”. “En de mijne”, pikte Hassan in “dat ze maar blijft waar ze is, maar mij mijn kinderen teruggeeft. Niks pardon, ze zoekt haar eigen ongeluk maar”. “Wie weet waarom mensen bepaalde wegen uitgaan Hassan”, probeerde Gust, ’t is niet altijd makkelijk om dingen die met gevoelens te maken hebben te begrijpen, achter die dingen moet eenieder voor zijn eigen een beetje aan, in openheid naar de anderen toe, maar of je de dat kan, hangt nu eenmaal meer van je karakter en een aantal persoonlijke omstandigheden af …en ook van je tegenspelers in het stuk van het leven”. De mannen babbelden nog wat over de sport en het stomste uit de politiek en één voor én kwamen ook de andere gasten toe, naarmate 19 uur naderde. Kunal de positivo had een verjaardagtekst voor Gust geschreven…”ik ben nog wel wat vroeg, maar dit is voor je verjaardag en je mag er verder nog een heus boek aan ophangen”. “Tiens, merci man, je overvalt me, zal ik eens direct buiten gaan lezen onder een boom zie”, zei Gust terwijl Kunal beetje bij beetje in gesprek raakte met de mannen van de motto. De tekst ontroerde Gust en deed hem goed. “Je wist niet beter, want je was een kind. En toch wist je beter, maar mocht je niet beter weten, want te zwaar om dragen zijn een deel van de voorouderlijke erfenissen. Eenieder had zijn eigen opdrachten. De jouwe waren niet te onderschatten. Ook de personages die je in je leven zou tegenkomen, hun ladingen waren ook zwaar en licht tegelijkertijd. Ze zouden op jouw zoektochten passen, ook al zou je dat achteraf bekeken niet hebben gewild. Op de ene of andere manier moest het toch zo zijn. Je kon en kan en zou je een aantal vragen kunnen stellen, waar van je je nu eerst een vijftig tal jaren later bijna ten volle zou bewust zijn en door het observeren van alledaagse kleine wonderlijke fenomenen zeker nog meer bewust zal worden. Van waar kwam je goed zijn, toch niet overwegend van uit de catechismus ? Je kan niet vooruit kijken op de dingen die gaan gebeuren, al zat je al wel met plannen, jongensplannen. Het is de magie van het leven, maar dat besef je dan nog niet. Je weet nog niet welke rollen vrouwen in je leven zullen spelen en welke richtingen anderen je zullen uitsturen, ten einde het hele plaatje van het zijn in deze wereld te begrijpen. Wat was een vrouw toen voor jou ? De zorgende grootmoeder, de moeder met achtergronden die je pas veel later zou begrijpen. De ongekende observaties van het zijn, zoals je dat nu beleefd, waren er nog niet, want je was in de ban van andere dingen. Je zou er later over schrijven en ze hier in deze, jou altijd voortijdige testamenten inlassen, niet alleen om alles op een rijtje te zetten of als aanloop van gedetailleerder momentopnamen van vroeger, maar om op een ethische manier die mensen die er rijp voor zijn, meer bewust te maken van dingen die hun zijn en voelen en de wereld als geheel in een andere dimensie kunnen brengen. Je meesterwerk, verspreid over een aantal blogs die allen een ander of meerdere aspecten van het zijn aanraken, is grotendeels voltooid. Tijd nu om in alle mogelijke tijden te schrijven, want je hebt de symboliek achter het ontstaan ontsluiert via de wetenschap en de filosofie en de religie in een ander daglicht geplaatst en de sociale evolutie van holbewoner tot nu als een machtig zinvol zowel als absurd epos neergeschreven. En…uiteindelijk, naast het prachtige decor van de natuur, weet je onderhand wel waarom de essentie draait : de verhoudingen tussen mensen en de rol die de liefde en de vriendschap daar in spelen, maar ook de ‘beschouwing’ van dit alles en de alles omvattende diepere zinnen van dit alles. Je incasseerde laagtes en beleefde ook hoogtes, en de laagtes waren al of niet nodig voor de hoogtes, waar van sommige achteraf bekeken illusies waren en toch weer niet. Men zei je zeer pijnlijke dingen en je schreef en sprak en hoorde en las, hele mooie woorden. Je leerde de schijn en de realiteit achter al die dingen uit mekaar houden. Je wist dat het zo gezegde verleden gewoon in het nu is geïntegreerd, inclusief de zogezegd gestorvenen. De drang om dingen over te brengen, heeft je nooit verlaten. Fictief of niet, in elke vorm van literatuur, altijd diende het een hoger doel. Je schreef bijna nooit cynisch omdat je heel veel van mensen begreep en je heel goed inleven kon, meeleven, kon, medelijden nog moest leren overstijgen…niet begrijpende dat niet iedereen dezelfde inzichten en uitgangspunten en evolutie voor zich had…altijd als gevolg van dit en dat en ’t geen. Net als je denkt dat ’t je ’t door hebt en een stuk verleden kunt afsluiten, duikt het weer op. Een overzicht ? Moet je me nog eens wat meer over vertellen of schrijf zelf maar verder”. Gust ging weer naar binnen en omhelsde Kunal en dankte hem, terwijl hij in een beweging de rest van de ondertussen aangekomen gasten verwelkomde. Aart was er en ook Elena en Jenz. Sofia zou iets later komen, maar Carola en Indy kwamen juist toe. Carola was een kusmie en sloeg niemand over en Indy, meer met reserve gaf iedereen haar mooiste glimlach. Aart sprak Gust zijn gasten toe. “Nu we toch allen gezeten zijn of in de zetels hangen, zullen we bijeenkomst maar officieel open verklaren. Zoals vorige keer gezegd, kan eenieder hier vragen stellen aan de anderen of een gedicht voorlezen of een al of niet zelf gekozen of geschreven tekst ter bespreking voorleggen. Ge moogt zelfs een film meebrengen of een schilderij of hier een beeldhouwwerk uit een stuk hout kappen van Gust. Zal ik het ijs breken. We gaan dan wel voorlopig niet op reis (iedereen schoot in een onderdrukt lachen), maar deze vorm van bij mekaar komen kan ook een stukje reizen worden. Hier ga ik dan als eerste. Om te begrijpen, waarde toehoorders, hoe mijn leven en dat van U en vele andere, met mekaar verbonden levens in mekaar zitten, moet je voorgeschiedenissen kennen. Ooit als je niet meer zo hard moet werken, zal je misschien de tijd hebben om die voorgeschiedenissen op te zoeken, er over te praten, te lezen. Er over praten werd mij niet geleerd, ik heb het verworven…er over schrijven ook, dat ging er soms aan voor af. Dit is niet de taak van iedereen, ik besef het terdege en het hoeft niet…maar het kan helpen. Over het verleden moeten we ons geen zorgen maken, alle problemen en minder sterke kanten die we niet hebben overwonnen dienen zich toch, nu dagelijks aan. Al komen we voor 99% goed overeen, soms is er gelukkig een vuile lavabo nodig om dat ene procent tot leven te wekken; nodig om wat meer over mekaars schaduwzijden te weten te komen. Om over die dingen te kunnen praten moeten bewustzijnsniveaus daarover in evenwicht zijn…het is geen kwestie van intelligentie, maar van inlevingsvermogen en ervaringen en openstaan om iets van een ander aan te nemen. Dus jullie hebben het zitten, ik maakte een tekst.” De ouder-kind relatie evolueert een leven lang. Hetgeen iemand bijvoorbeeld met zijn vader of grootvader gemeen heeft, kan bijvoorbeeld zijn dat hij zo gefocust zijn is op waar hij zelf mee bezig is, dat hij precies een scherm optrekt voor de persoonlijke gevoelens en leefwereld van iemand anders. Zijn agenda telt, wat de anderen doen is bijzaak. Alle dagelijkse voorvallen passen in een groter kader. Het voorouderlijk verhaal gaat verder via de nakomelingen, geen ontvluchten aan, op geen enkele manier, geen enkele. Zelfs indien ik er niet over schrijf, vindt alles een weg om zich te voltrekken naar meer en meer evenwicht, maar toch, dit is voorlopig nog een weg om mijn steentje bij te dragen in het geheel van menselijke evoluties die tot inzicht leiden. Dit verhaal is al met iedereen bezig van in de tijd vóór de holbewoners en zal eindeloos worden herhaald ter wille van de essentie van dit bestaan : het zoeken van zin te midden veel onzin. Ik apprecieer de manier waarop mensen hun interesse in dingen omzetten en ze hoeven het allemaal niet te ver te zoeken zoals ik soms, onthoudt gewoon dat het goed voor ze is dat ze soms even aangemaand worden het leven iets breder te zien. Ik ben niet iemand die voor geld ruzie maakt, bij ruzies over geld tussen mensen, gaat het trouwens over heel andere dingen die met alle mogelijke positieve en negatieve kanten van ‘liefde’ in al zijn vormen te maken hebben. Wat dat ‘buiten’ willen betreft, in die dialoog …hoe meer je iemand zijn waarheid zegt, hoe meer afstand hij of zij van je neemt tot en met je verlaat, al of niet voor een ander, maar gewoonlijk wel zeker” ? Het werd stil. Aart’ s vrouw was ook weggegaan. Gust reageerde ongevraagd als eerste. “Knap stukje werk Aart. Ik neem afstand van de dingen die men mij naar mijn kop smijt, ik probeer er een positie van onverschillig evenwicht tegen over aan te nemen (wat niet betekent dat niets mij kan schelen)…zoals de neutronen geladenheid in de kern van onze atomen…ik wacht altijd de proton geladenheid in mij af (positief geladen elektronen) om met iedereen en alles wat me omgeeft in interactie te gaan (negatief geladen elektronen…niet in zin van goed of kwaad te interpreteren). De pijn die ik bij anderen verondersteld veroorzaakt zou hebben, komt voort van heel veel voorgeschiedenis van voor we geboren werden en van het vervolg daarop dat een weg zocht om zich te voltooien…en is interactie daartussen…en wordt ruimschoots gecompenseerd door al het geen uit mijn goede bedoelingen voortkwam. We zijn voor ons eigen innerlijk geluk voor het grootste stuk voor ons zelf verantwoordelijk…we verlegden veel naar de verantwoordelijkheid van anderen…voor wiens gedrag je om welbepaalde redenen medeverantwoordelijk kan zijn We willen onze eigen pijn teveel of schuld te veel op anderen afwentelen en we zien soms niet al te duidelijk waar de schoentjes bij anderen knellen.” Elena wou het woord. “Ik denk dat mijn voorbereiding daar op aan sluit Aart. In mijn bijeenkomsten met mensen met relatieproblemen, richt ik me soms rechtstreeks in gesprekken tot een ganse familie soms. Ik heb enkele van mijn meest geschreven vragen en opmerkingen aan mijn mensen opgeschreven. Jullie kunnen er direct of achteraf, zo niet via een volgende bijeenkomst op inpikken, van uit jullie eigen belevingswereld eventueel ?” Ze beet tot bloedens toe aan haar nagels, je wist niet waarom, nog niet. Ze hield je af, wou eigenlijk soms geen kinderen, wist nog niet waarom. Je dacht haar te kunnen helpen, het overgeërfde leed door anderen aangedaan. Ze hield je af ineens, wou het gedaan maken. Naast de blije, zoveel enge dingen, had ze je toevertrouwd. Je dacht dat verbetering langs jou zou omgaan. Jullie hebben kinderen; allen heel gewild en iedereen die hier moet zijn komt er ook. Toch na meer dan een dozijn jaren samenleven plus drie jaar inloopperiode… Dook het vijandsbeeld nopens de dader van het aangedane weer op. Je was man en daarom ook dader waarschijnlijk. Eens een andere luisterende oren, de nieuwe schouder gevonden. Je merkte dat er iets was dat je niet wist. Ook materiële zekerheid telde wellicht mee, of toch niet. Je kan niet blijven met iemand die je de waarheid omtrent haar leven schetst. Tegen iemand die niet tegen je kalmte meer kan. Maar je kan in die kalmte niet blijven als je teveel wordt gepest. Kansen om het kwalijke deel van het instinctieve, de revanche… te overwinnen volgen. Je bent nieuw in dit spel, het neemt met jou een loopje…ook jij wil iemand anders. Iemand anders zonder altijd die zware problemen, ligt zeker op je weg. Vergeet het maar, je zal het ganse scala van man-vrouw problemen over je heen krijgen. Je zal steeds maar denken dat aangenaam blijven voor mekaar de oplossing is. Je zal steeds maar hopen op een andere ware…en altijd voorouderlijk en eigen karma krijgen. Ook bij dezen in een relatie die je menen nodig te hebben om deze te behouden of af te ronden. Maar dat weet je nog niet, want je bent echt verliefd. Na de cyclus van begrijpen, loslaten, komt de essentie van de pijn via een voorval binnensluipen. Omdat je er niet alleen over moest schrijven, maar rollen speelt in het leven van anderen. Voornamelijk die stand van zaken wordt continu vereeuwigd en aangepast. Tot de mens, zoals een oude muur barst en een levensloop slechts schijnbaar stopt. De natuur kan je troosten, twee duiven komen aan het water drinken. Ach je bent soms zo moe van dit alles hierboven beschreven en van andere wereldtoestanden. Door je te veel gedragen als Hercules met zijn bol, van toen je kind was hielden oorlogen niet op. Je sloofde je voor te veel mensen uit in plaats van afstand te nemen. Ga nu maar eens af en toe rusten in de zon, ’t is weer lente. Reis in je fantasie naar een hangmat boven op de rotsen naast een waterval. De zee, niet te ver, maar op veilige afstand in de verte. Het licht dat nooit donker wordt, alleen maar ergens anders zijn kan… Of in je eigen of de andere anti materie. Omwille van de verhoudingen tussen kern en planeten…vergeet de mensen even. Licht dat altijd is, ook in de materie zelve…omdat materie ook ruimten heeft. Schep op tijd ruimte in je zelf. Je moet mij je daar zien door te slaan, in alle mogelijke soorten evenwicht blijven. Wat alleen maar kan door af te dalen af en toe in pijn ? Wat alleen kan door pijn als tragikomisch te beschouwen ? Wat de voorbije dag gebeurde, is altijd weer voorspel voor vandaag. Een stilte aan de familietafel van de oma, bijvoorbeeld, dan iemand die het ijs breekt. Peilen naar de toestand van het liefdesleven van anderen, met eigen agenda’s. Voorstellen doen om hen te motiveren het leven aan de zijde van een partner te delen. Vragen naar het waarom van het afspringen van de vorige poging. Begrijpen dat men er best niet wil over praten. Het daaropvolgend begrip dat loonde, want er volgde een paar ontboezemingen over ’t geleide leven. Even voor het slapen, liggend in bed, zet alles op een rijtje wat kan gebeuren en moet, gebeurt. Aanleidingen en variaties genoeg die tot dezelfde resultaten zouden kunnen leiden. Veel hangt af of uitdagingen worden aangegaan en wat er blijft pruttellen…al is dat soms best. Wij zijn helers via ontroering, blijdschap, woorden, verbanden, beelden, confrontatie. Via onze innerlijke communicatie en ons leeg maken, vullen met al onze goede eigenschappen. We reizen met mensen met een nood aan mensen die hetzelfde graag gelijkaardig anders beleefden Voorbeelden genoeg. Zij die een kind willen voorkomen door spiraal bijvoorbeeld, een bevruchting die uitgedreven wordt. Een nieuw gezond leven verdrijven, werkte dat niet nefast in je verdere leven ? Vroeg ik al menige vrouw (en man). Het kind na ’t spiraalgeval zou zich bij tegenwind soms niet gewenst voelen, gevolg ? Ondanks alle liefde die hem overkwam, blijven twijfelen en niet aandringen op behoud van eigen gen. Hoe meer bergen van dit alles, hoe meer tijd nodig om te rusten en berusten wetend dat ’t goed komt Als het meeste leed is geleden en men niet meer bezorgd is om de zorgen van ’t verleden. Alles je door ’t leven is vergeven omwille van alles wat vooraf ging ? Of blijft de nasleep ? Als alleen nog aangenaam en goed willen zijn helpt, zonder je kapot te ondersteunen en te dragen. Omdat je weet dat alles niet alleen in gevoelens en woorden maar ook in gedachten klopt. Als je je echt kort bij je kern voelt. Omdat verbondenheid ook werkt op afstand zonder woorden. In je echte kracht neutraliseer je dan het gene, diegenen waar je niet meer voortrekker wil van zijn. De boodschap is niet van iedereen te idealiseren, maar met de symboliek er van om te kunnen. Er om mee kunnen is wachten op het juiste woord, de juiste interpretatie van evoluties inschatten. Er is niks mis van met het zichtbare en stoffelijke bezig te zijn, te veel ervan is altijd nefast. Maar ook het spirituele is deels zichtbaar en stoffelijk, maar in de hiërarchische ladder primeert het. Al lijkt dat niet altijd even duidelijk. Zowel het persoonlijke als collectieve én het collectieve persoonlijke, psychologisch, spiritueel, sociaal. Daarom is een nefast politiek beleid een spiegel, niet alleen van structuren, ook van beperkte groei Daarom worden onze levens nog te veel beïnvloed door nefaste oude dingen aan vervanging toe. Daarom zijn gerijpte levenshoudingen, kennis en inzicht tussen verbanden meer dan nodig. Daarom laat waardevolle daden en woorden achter, goede herinneringen, de rest, leer er uit Iets te veel of te weinig zeggen, iets verkeerd, altijd is er een bedoeling. Het juiste schrijven wil altijd maar meer perfectie, die je op de duur ’t helderst in jezelf vindt. Vindt een structuur voor al het oude onverwerkte leer er steeds behendiger mee omgaan. Zo sterk je je nieuw verworven gaven. Zeilt er mee tussen mensen door, af en toe een haven en minder van mensen willen vergoelijken Wees gewoon blij dat je kan zien en horen en ruiken en voelen en dit alles delen kan. Je leven, leer het niet in lijden uit te drukken, maar in lichtheid, goed voelen. Leer je eigen ongeluk begrijpen en wentel het niet af op anderen. Zo vermindert ook de massa aanvankelijk nefaste straling van te bedroefd vertrokken gestorvenen. Kunnen ze eigenlijk wel vertrekken, want zijn ze niet deel van de hardware en software der levenden? De enige vraag waar ieder voor zich een antwoord moet op vinden…met allen samen in een verband. Waarom dit leven van mij en anderen ? Het verhaal van de onafgewerkte dingen des levens, schrijdt dagelijks voort. Lijk als of alles op voorhand vast ligt en heeft een mens maar weinig vat op zijn lot ? Om welke redenen is men verwikkeld in het leven van anderen, zonder dat men dat goed beseft ? Begeerten allerhande, trekken de mens mee in een vreemdsoortig avontuur. Uniek aan één leven verbonden, maar verstrengeld met zo vele levens meer. De enige oplossing, aangenaam proberen zijn voor mekaar. Weten dat je niet één leven hebt, maar oneindig veel weerkerende door te geven opgaven soms. Doorheen de generaties en opnieuw na de volgende big bang cyclus ? Een intensiteit die groeit met de levens en de geesteswereld waarmee ze corresponderen. De bewaarders van het reilen en zeilen tussen mensen, altijd zelf deel van het geheel. Eens was bijvoorbeeld iemand aangenaam en omgekeerd. Dan niet meer, want er waren ontspanningen en spanningen van dien van buiten het nest. De erotiek heeft een eigen manier van mensen los krijgen uit verstarring uit ’t verleden. Het instinctieve dwingt een mens terecht of onterecht van de oude opgaven af te werken eerst. Of het verhaalt zich op je en verlegt de opdrachten, met veelal nefaste ontwikkelingen. Die een mens vast zetten en vaak ook een stuk van zijn omgeving. Niet dat ze je dat tot in de treure moeten verwijten, want vaak zitten ze met dezelfde opgaven. Waren sommigen toch veel minder licht geraakt, maar het is niet anders. Jaloersheid is pas terecht wanneer iemand in een relatie met een ander(e) gegarandeerd verdomd. Meestal is dat dat door het karma van de voorouders, aangevuld met het eigen karma. Verdommen, niet zo zeer qua intelligentie, maar :niet meer bij de weg naar het hogere geraken. Het is deze mensen vergeven, daar ze willen vergeten en al die moeilijke dingen zwaar voor hen zijn Maar van uit een andere dimensie bekeken, is het toch niet sneu voor ze. Het leven blijft bestaan op basis van begrepen dingen, oude of nieuwe. Schaamteloos door het leven gaan is niet hetzelfde als zonder gegeneerdheid leven. Hoop op een relance in de liefde vaak belast door allerlei soorten verleden Iemand terug willen na een afwijzing heeft vaak moeilijke gevolgen. Vaak, niet altijd, afhankelijk van de gezamenlijke opdrachten. Ga door de inzichten van de nacht en interpreteer ze met je dichter bij je ziel ik. Je zocht noodgedwongen door karma en lot de eenzaamheid en zij, hij kent de ‘ons’ niet meer ? Doe haar, zijn lichaam dan de goeiedag van jou, de zielen zijn misschien niet uit elkaar. Maar het spirituele aspect heeft misschien andere plannen ? Daarom niet met nieuwe partners die nog onbezoedeld voor mekaar kunnen zijn…tot dat…? Eén kant, de ruige kant van het instinctieve kiest voor lust, de andere voor geestelijke groei. Blijf niet te veel in het alledaagse steken en hunker op een serene manier, niet plat. Kinderen, een goede ega of man vinden, gaat via een uitzuivering van de contacten met jullie ouders. Van ook het snappen van hun levensverhalen, liefdesverhalen…maar…is er iets op tv vandaag ? Geen tijd, morgen naar school, werken of gewoon te jong om te begrijpen, te oud om op te rakelen. Het was muisstil geweest op de bijeenkomst en de stilte werd nog sterker, iedereen bezag Elena en dan mekaar… en Aart vroeg of er iemand iets wou zeggen of vragen. Carola stond recht. “ Amaai, lang geleden nog zo een woorden gehoord. Ik herken veel van de dingen die je probeert in woorden te gieten door je notities voor je werk, ik schrijf wel eens een gedicht, maar de meeste tijd ga ik op in de gewone dagelijkse praktijk van het leven en de mensen om me heen. Toch doorheen die momenten en als ik alleen ben, of zelf bij het tv-kijken, krijg ik ook zo van die indrukken zoals jij kwam aan te raken. Die gevoelens of gedachten zijn zeer vluchtig soms en ik bouw er geen grote theorieën mee, maar ze zetten me wel aan het denken. Ik wil er wel wat over kwijt, mag ik je tekst even, want niet alles staat me duidelijk voor het hoofd. “Ze beet tot bloedens toe aan haar nagels, je wist niet waarom, nog niet.”…”misschien had je toen iemand die een verkrachting of iets naars overkomen was, ik herken dat wel, kinderen, jongeren doen dat zelfs zonder dat er sprake was van seksueel misbruik. Het heeft met een laag zelfbeeld of een enorme ontevredenheid te maken waarschijnlijk. Zich om de één of andere reden uit vroegere tijden niet thuis voelen in zijn lijf”. “Ze hield je af, wou eigenlijk soms geen kinderen, wist nog niet waarom.” …”Niet alleen vrouwen kennen dat fenomeen, mannen zijn er ook niet altijd klaar voor…ik hoor vaak van vrouwen die geweldig aandringen moeten voor een eerste of een tweede of een derde. Gewoonlijk is ieder kind anders dan het vorige, dat is jullie ook al wel opgevallen. Hoe zou dat eigenlijk komen, omdat een mens zelf voortdurend verandert of om een soort symbolische tegenpersonages in het leven te roepen om het verhaal van de levens een beetje te kruiden met diverse karakters en die van mekaar laten te leren. Een goed scenarist dat leven dat we beleven eigenlijk, al beseffen we het niet altijd”. “Je dacht haar te kunnen helpen, het overgeërfde leed door anderen aangedaan.” …”Indien we alleen met onze gedachten zouden oordelen en al een hele boel ervaring met het leven zouden hebben van jongs af aan, zouden we zonder onze gevoelens laten mee te beslissen, in vele gevallen niet voor een verhouding of een familie kiezen…maar zo is het leven nu eenmaal, het trekt je ergens in en naar een andere toe.” “Ze hield je af ineens, wou het gedaan maken. …”Heb ik ook al wel met mannen gehad, hoewel ik het altijd aan wou houden, wat er ook gebeurde…soms is het geheel der omstandigheden zo ongenaakbaar dat je wel bepaalde wegen moet inslaan, maar dat ligt weer voor iedereen anders”. “”Naast de blije, zoveel enge dingen, had ze je toevertrouwd.” …”Oh ja en dan die vele gesprekken maar ook enge stiltes in zo een situaties…blij dat ik dat achter me liet, hoewel ik zelfs als feministe moet toegeven dat ik het leven met een man wel mis.” “Je dacht dat verbetering langs jou zou omgaan” … “Mensen kunnen nog zo hun best doen om een bepaalde situatie ten goede te keren, je moet er voor twee voor zijn en niet te veel omkijken als het weer goed gaat.” “Eens een andere luisterende oren, de nieuwe schouder gevonden…”dan wordt het natuurlijk extra moeilijk, je mag nog van je zelf denken dat je sterk genoeg bent om iets aan te kunnen dat je beter bespaard wordt…je kan er wel sterker van worden of op de sukkel geraken, kan ook natuurlijk.” “Maar je kan in die kalmte niet blijven als je teveel wordt gepest…” Echt van binnen in beide rustig worden en aangenaam proberen zijn voor mekaar, is en blijft inderdaad een goed recept, …indien de druk van het karma van de voorouders en je eigen karma niet te groot is natuurlijk. Negatieve emoties kunnen je wel parten spelen, inderdaad, zeker zoals je zegt …”Je bent nieuw in dit spel, het neemt met jou een loopje…ook jij wil iemand anders.” “Dat zwakt op rijpere leeftijd wel af, maar toch! Ook ik beste Elena, zou een gans scala van man-vrouw problemen over me heen krijgen. Met minder te vlug ten prooi vallen aan begeerten was me dat wel gelukt…maar had ik dan mijn eigen weg wel gegaan en was ik dan niet diegene die mijn man op zijn weg moest tegenkomen ? En zonder hem, inderdaad, de periode na hem, kom je dan zoals je zegt in mijn geval toch in een relatie met mensen die je menen nodig te hebben om de hune te behouden of af te ronden. Maar dat weet je nog niet, want je bent echt verliefd.” “Allemaal rake zinnen, maar ik laat het woord nu aan iemand anders graag”. “Niels, jij soms”, probeerde Aart. “Ach, ik snap het niet allemaal wat hier gezegd wordt, maar mij dunkt toch dat het in de liefde gaat om behagen en behaagd worden. De wufjes, ze kunnen rond je draaien en als je dan toehapt gaat het goed tot ze vermeende concurrenten zien opduiken…alhoewel een man vaak tevredener is met ‘haar’ dan zij denkt. Als dan jaloersheid maar dan ook ijdelheid toeslaan en ze beginnen te veel om altijd om maar meer extra aandacht te vragen, is het goed om zeep op de duur…dan kunnen ze je niet meer uitstaan en dan beginnen ze van ideale mannen te dagdromen, en die bestaan niet”. De woorden van Nils maakten ook in Hassan iets los. “Een deel van de westerse mannen staat gewoon toe dat hun vrouw met bijna blote borsten loopt…hoe kunnen die dat verdragen ? En dan die schotelantennes waar de seks tv zenders moeten blokkeren voor mannen, vrouwen en kinderen…dat is toch om problemen vragen ? Hoe kunnen mensen die daar altijd naar kijken nog mensen als gewoon mensen zien, zonder al die opgeklopte wellust…dat is toch geen goed voorbeeld voor kinderen ook niet ! Voor jonge meisjes en jongens…welk beeld maken die zich niet van de seksualiteit…wat ze allemaal moeten kunnen en wat je absoluut zou moeten doen om mee te zijn met de rest zogezegd ! Hoe kunnen ze nog op een serene manier hun eigen weg in het seksuele ontdekken als ze vrouwen zien die hoerig doen en mannen die vrouwen absoluut overal en op alle manieren moeten kunnen onderdrukken. Die programma’s maken seksverslaafden van jullie en beïnvloeden de echt profane band tussen man en vrouw en zijn juist goed om oude eenzame mannen op te winden of van deugdelijke vrouwen hitsige ontrouwe en onbetrouwbare levensgezellen te maken. Al is dat nog allemaal niet eens nodig om vreemd te gaan de dag van vandaag. Je woont een beetje klein of je hebt financiële problemen en je bent een beetje strikt, en hup…met die en die zou het beter zijn en men is weg ! Trouwens, een beetje strikt zijn met vrouwen zowel als mannen en kinderen; we hebben dat allemaal nodig. Jullie zouden eens moeten beseffen dat je best van een ander zijn vrouw of man blijft, want dat brengt alleen maar moeilijkheden mee. Hoe je dat ook uitlegt Elena, het hoort niet van vreemd te gaan, zeker als je kinderen hebt. Het verleden van onze ouders was hun verleden, wij moeten ons niet baseren op dingen die zij niet hebben afgemaakt, wij moeten de dingen tussen ons tot een goed einde brengen. Veranderen van partner draagt daar niet toe bij…maar je hebt wel een beetje gelijk over het feit dat genetische erfenissen ook psychologisch zijn en dat het niet voor iedereen even makkelijk is om met dezelfde partner verder te kunnen. De ene wil misschien kinderen of nog kinderen, inderdaad en de andere niet…of misschien is een vrouw wel met een homo getrouwd of andersom…dat gebeurdt bij ons ook. Wat ik weet is, dat om je beroep goed te kunnen uitoefenen, dat je daar best geen familiale problemen voor hebt. Een toprenner met liefdesproblemen wint geen een koers, of het zou al eens een uitzondering moeten zijn met olifantenvel.” “Misschien terug even een vrouw aan het woord”, stelde Aart voor. Indy keek naar Carola en omgekeerd en Carola vond dat ze zelfs als feministe in veel van wat Hassan had gezegd, kon inkomen en dat de levenswegen van mensen nu eenmaal aan culturele achtergronden gebonden zijn. Hassan vervolledigde zijn standpunten. “Maar overal zijn mensen jaloers biologisch en psychologisch en van mij moet geen enkele vrouw een hoofddoek aandoen, het gaat gewoon om het feit dat je een ander niet mag aandoen, wat je zelf niet graag hebt of er moeten ERNSTIGE existentiële redenen voor zijn mevrouw Carola, niet zo maar een avontuurtje willen. Denk je ook niet Indy, “vroeg Hassan aan de verraste Indy ? “Weet je lieve mensen hier allemaal, het leven kan toch zo ingewikkeld zijn en dan weer niet. Veel van de levensvoorschriften uit de godsdiensten, uit de jouwe Hassan, maar ook die uit die van mijn vader, die een Boedhist was, hebben een aantal goede raadgevingen, maar langs de andere kant zien ze het één en ander wel niet zo als het in wezen is. Het achtvoudig pad van Boedha, de juiste houding, de juiste ingesteldheid, de juiste gedachte, het juiste woord, daad en zo verder is een prima basisgegeven in de omgang van mensen onder mekaar en daar waren godsdiensten voor een stuk voor bedoeld, een soort verkeersreglement voor de samenleving. Woorden zoals Karma worden door Elena dikwijls gebruikt en ik begrijp het verschil wel met het karma van de klassieke, niet- genetisch gebonden reïncarnatie en ik voel dat mensen juist die kinderen hebben die hen confronteren met wat ze door hun achtergronden zelf nog te leren hebben en omgekeerd en dat daarom bijvoorbeeld een tweede kind vaak de symbolische tegenhanger is van het eerste, en alle kinderen samen een soort verzamelboek van de evolutie van de ouders en wat er in hun aan symboliek aan bod moet komen. Het verleden is inderdaad het verleden, maar het vertaalt zich nog in ons, daar kan ik inkomen, zeker om te begrijpen waar om onder andere mijn ex man Isaac me verliet. Maar om dat te begrijpen moet je te veel persoonlijke dingen van mensen uitleggen. Er zijn ook dergelijke dingen in mijn bestaan die ik zou moeten prijs geven. Ik vraag me alleen af, of indien we al die dingen en het waarom en hoe er van, beiden, Isaac en ik , volledig hadden begrepen, of we dan nog een koppel zouden zijn en of het niet beter tussen ons zou zijn nu…maar wie vraagt zich zoiets niet af of je moet al heel onbewust kunnen leven of al of niet bewst zo bezig willen zijn met praktische zaken om aan dergelijke dingen toch maar geen aandacht te moeten geven.” “Mensen, mensen,” viel Jenz na een moment van stilte in, “wat mij van deze hele bijeenkomst zal bijblijven is het feit dat mensen boven hun negatieve emoties moeten uitstijgen of dat ze anders geen tijd of zin meer hebben om met sociale en politieke dingen bezig te zijn. Dat het beter moet met de wereld, daar hebben er niet zo heel veel een dermate boodschap aan dat ze zich ergens in een groepering of partij of zo willen inzetten om een stuk mentaliteitsverandering te weeg te brengen. Door een quiz die ‘de slimste mens noemt’, hebben we nog altijd geen nieuwe regering, leg dat maar eens in het buitenland uit. Ik had een goed idee voor ’t internet vandaag. Een filmpje opnemen voor een komische reeks : ‘het journaal van de toekomstige gebeurtenissen’. “Buitenland. In Kenia is er een nieuwe president gekozen. Het wachten is op de eerst rellen die de uitslag betwisten. In Finland is er een groeiende groep kiezers die de schulden van de Zuid-Europese landen niet meer mee wil financieren…tot men hen ginder zoals in Ijsland na de bankencrisis tegemoet moet komen ? “. ’t Is me wel wat met al die toestanden die op oorlog uitdraaien om de bedrijven en grondstoffen ginder te kunnen blijven controleren. Na alle winters en hitte en natuurrampen en andere ellende die de mens heeft moeten doorstaan, dreigt er zich in plaats van een happy end een doemscenario te ontwikkelen als de macht van het geld niet aan banden wordt gelegd of zichzelf waardeloos maakt. Alternatieven genoeg op mijn blogs. Waar kan ik jouw literatuurblog ergens vinden Carola” ? Carola nam haar handtas en haalde er een papiertje uit voor Jenz. Ondertussen vulde Elena haar verhaal van straks aan. “ In mijn praktijk als psychologe merk ik dat mensen met problemen veelal in familiale kluwens van ver terug verstrikt zijn geraakt. Jong of oud, man of vrouw, afgemeten aan de aard van hun kalmte of zenuwachtigheid, dekken ze zich zelf in tegen mogelijk vreemd gaan van diegene dat hun geliefde zou kunnen zijn door de ander een pas voor te willen zijn of in het ultieme geval door een soort voorbarige weerwraak te zoeken in het benaderen van anderen, die ze dan ook uit balans brengen. Er zijn er ook die dit niet doen, maar die, misschien omdat ze zich niet goed kunnen uiten, blijven steken in het blijven zitten in uitzichtloze situaties, drinken, bordeelbezoek of noem maar op. Alle middelen zijn goed om de voorouderlijke en eigen verhalen te verdringen in plaats van evenwichten te zoeken via zich uiten en positieve emoties. Mensen denken dat ze mekaar veel dingen kunnen verzwijgen, maar gevoelens en stemmingen geef je door zonder dat je een woord zegt. Het lijkt wel at er veel scenario’s die in de lucht hangen, toch moeten uitkomen om weer een reeks domino’s bij anderen in beweging te zetten.” Het was inmiddels al vrij laat in de avond geworden en Aart vroeg aan Kunal om af te ronden. “Wel”, zei hij, ” zowel de levens van de grote wijzen als wij, evengoed stervelingen, draaien om dezelfde gegevens die hier wel op velerlei manieren zijn geïllustreerd. Gisteren zag ik een documentaire over Confucius. Het is een naam die in veel mensen hun oren heel bekend klinkt…maar net als andere grote wijzen van vroeger, hebben deze mensen ook gewoon een leven gehad, dat niet altijd makkelijk was. Het gaat niet altijd om de wijze dingen die ze hebben achtergelaten, maar ook over hoe hun leven in mekaar zat. Zijn vader was een krijgsheer met negen dochters en een kreupele zoon en hij wou zo graag nog een kind, dat hij bij zijn jonge concubine op oude leeftijd nog zou krijgen. De jonge moeder zorgde voor Confucius te midden armoede en oorlog. De jongeman wou doorheen zijn leven meer en meer gewone mensen en de toenmalige heersers doen inzien dat men in het leven bezig moet zijn met kennis op te doen en hard te werken en dat talenten moesten worden aangemoedigd, of ze nu bij de adelijken te vinden waren of in families van hoge komaf. Hij stierf in de veronderstelling dat zijn leven niet was geëindigd zoals hij zich had gewenst, in een beter China. Als je nu naar de Chinezen kijkt, wat hebben die al niet bereikt, Confucius zou er tevreden over zijn. Moraal van het verhaal, als je 2500 jaar op iets moet wachten, de tijd brengt alle goede bedoelingen dichter bij iets reëels . Een tijdgenoot van Confucius (zijn Latijnse naam eigenlijk), Lao Tse was op een ander plan bezig en zei hem ooit eens dat hij zich een pak last op de hals ging halen door te veel mensen op zijn manier te bekritiseren. Zo zie je maar weer een bewijs dat uiteindelijk alles om zin draait…en deze avond is daar ook een prachtige uiting van. Bedankt allemaal.” in alle literatuurvormen filosofisch-wetenschappelijk, religieuze en psychologische, sociaal-politiek-historische benaderingen over de zin van het leven via deze blog en zijn links Dagboek van opmerkelijke verbanden uit het leven van onze vrienden Do 01/06/2011 Kunal heeft een lang telefoongesprek met iemand die op basis van de gnosis een project wil opstarten Vr 02/06 Kunal neemt deel aan een vergadering over het gnosisproject, heeft zijn bedenkingen anderen vice versa Za 03/06 Aart is bezig met voorbereidend werk voor zijn blogs. Zo 04/06 Gust neemt afstand van zijn wekelijkse ontbijt mét dame. Ma 06/06/2011…. Een dame met auto rijdt achterwaarts haar oprit af en dan weer vooruit, zet haar dochter af, waarschijnlijk iets vergeten. Kinderen met de auto naar school voeren….200 meter verder om de hoek staat een familie, de mamma en de kinderen met gele jasjes even stil want iemand zijn boekentas is van de fiets gevallen…alle dagen fietsen ze tweemaal vier kilometer naar school en terug en de mamma doet dit vier maal. Een kilometer verder staan twee Indiërs in de carwash een auto af te spuiten. Ze staan er beter voor dan hun landgenoten op die vrachtschepen die op de scheepskerkhoven ginder uit mekaar moeten worden gehaald. Een telecommer staat te werken aan een verdeelkast op 400 meter van de chalet. In gedachten denk ik ‘koppel maar niks verkeerds aan’. Toch een halfuurtje zonder internet gezeten, hij was misschien bezig met het zoeken naar een fout in de buurt. Ook mensen onder mekaar hebben verdeelkasten met mekaar en de voorouderlijke en tegenwoordige telepathie gaat van die naar die en zo verder, naargelang er dit of dat gedacht of gewenst wordt, teveel of te weinig is, hetzelfde is of het tegenovergestelde. Geen ontbijtdame voor Gust vandaag. Hoe neemt iemand afstand van een alter-ego…die dat voor een stuk ook niet is…maar dat andere stuk omwille van veel volgt ? De zesde van de zesde, heel aards en de watertoren van de woonplaats van Gust komt in beeld met de moedige fietsmamma in het geel die het niet haalde. Er stond ook nog iemands vrouw wiens man een mooie tekst voor een honderdjarige schreef waar Aart ook eens een gedicht voor schreef…en een gezellig mollig iemand van een buurgemeente uit het Oosten ging met de prijs lopen. Van prijzen gesproken Jurgen VDBr won zijn eerste koers in acht jaar. Kunal merkte dat men in het CERN-project in Zwitserland er in geslaagd was om een kwartier lang zwarte materie vast te houden om de eigenschappen er van te bestuderen. Zouden ze dezelfde zijn als die van de materie ? Er was nog weinig info over en hij ging vandaag wat over ‘in het licht der waarheid’ lezen van den Abd-ru-shin en wat Gnosis bestuderen of dingen van Gibran …allemaal lang geleden en hij wilde de mensen van die Gnosis nog wat vooruithelpen. Gust analyseerde zijn dromen en kwam erachter dat mensen meer gebonden zijn aan geld dan ze zelf weten of toegeven. • Kunal op facebook : “nieuwe geheimen van de macrocosmos/in het onderzoek van de microcosmos is men er verleden week in geslaagd een kwartier lang anti-materie vast te houden voor onderzoek, de Higgsbosondeeltjes, waarvan men nog niet weet of ze een massa hebben, blijven een fractie van een seconde bestaan alvorens ze overgaan in bekende deeltjes...ze kwamen voort uit botsing van protonen en anti-protonen...van een goddelijke ontdekking gesproken -moe lin verjaardag op dag internationale verdraagzaamheid (en dat was ze inderdaad)---waarom -verwijten zijn zo een diepzinnig iets, dat wanneer je er tot op de bot van komt, dat jezelf of anderen er geweldig kunnen van schrikken -vele gescheiden paren zaten zonder het te weten toch in een comfortabele uitgangspositie om van alles te snappen -een naam is iets waarmee je vertrekt (zie filosofisch verzet, in eerste aanzet soc econ)mondt uit in voortijdig testament(octo 8, het geheel) -eenieder zit gevangen in een lichaam en ziel dat te delen valt met andere invloeden en verhaallijnen van de voorouders, (het leven zijn pogingen om zich daar van te bevrijden en echt met de eigen talenten bezig te zijn, maar vooral uit de emotionele zwaarten en vluchtroutes te geraken), plus een poging om aan het genetische en eigen karma te ontsnappen -veel is uit te leggen met geaardheden van mensen die toch heterotoestanden uitproberen vanwege e -waarom hebben dakwerkers eigenlijk nog een radio nodit -de grens tussen mensen uit je leven die niet echt voor je kozen, begrijpen en maar gaan negeren ? Of welke bedoelingen zitten hier eigenlijk nog achter, tot welk begrip moet het leiden ? -story van de Neckerspoel-kwadepoort wateroverlast search en oplossingen (zie samsung pc spir.concr) ontoevallige toevallen Aart Tiest begreep die negentiende van de achtste maand in het tiende jaar van het derde millenium, dat al hetgeen hij vanmorgen niet had durven hopen zo rond dit uur uur van de late namiddag, ineens heel duidelijk voor hem was. Wie had kunnen denken dat zijn stukken over alle deelaspekten van het en zijn leven, vandaag tóch nog een praktisch vervolg zouden krijgen ? Reeds jaren had hij zitten hopen dat er een dag zou komen, die hij in al zijn details zou kunnen beschrijven. Vaak had hij geprobeerd om via het kort opschrijven van een aantal details, de dag, maar vooral de speciale samenhang der gebeurtenissen en hun eigenaardigheden; in het geschreven woord te vatten. Hij zou het nog eens proberen, lukte het niet...want per dag kon je wel 100 pagina's schrijven over hetgeen zich in je hoofd afspeelt; schrijven zelf bracht toch altijd een proces van concentratie tot stand, maar waarvan je de linken en besluiten in een verhaal kon gieten, omdat het allemaal te ver ging om nog te kunnen overbrengen. En de weinigen die het zouden kunnen begrijpen zouden toch teveel kennis en praktische ervaringen missen om het kunnen te begrijpen. Aart was eigenlijk voor een heel stuk uitgeschreven, in de zin van alles in het leven op een logische en etische manier te willen vertalen en verklaren en alternatieven willen aan te reiken. Was hij nu op dit moment bezig een poging te doen om zijn eigen innerlijke manier van interpreteren proberen neer te schrijven ? Het kon soms lijken als of hij alles geschreven had, wat hij de wereld wilde meegeven, doch hoe verder hij hier in vorderde, des te groter zou de afstand tussen hem en zijn lezerspubliek misschien worden. Aangezien aan de boom der muze in zomer en winter nieuwe scheuten kunnen ontluiken, was het vandaag niet de moment om te snoeien en de bestaande volgroeide takken alle ruimte en licht te laten, maar ook deze scheut die zich in de namiddag manifesteerde, een kans te geven. Vanmorgen was wel even anders. Nog maar net had hij besloten van iedereen met te zware emotionele problemen achter zich te laten en met een nieuwe blik op de oorzaken daarvan de wereld tegemoet te treden, of hij raakte 's morgens al niet goed uit zijn startblokken. Was het het gevolg van die dromen waar hij zich niks meer van herinnerde of van welke fysieke klacht of tekort ook ? De dag zou wel uitwijzen wat misschien al van in de nacht was gepland. Men leest wel eens, dat, indien je er in slaagt van een probleem 'los te laten', er zich makkelijker openingen naar oplossingen en vooruitgang aanbieden. Welke vooruitgang ? Nee, niet zo zeer die van de levensstandaard, wiens voornaamste doel het moet zijn van zoveel mogelijk welzijn mogelijk te maken; welzijn dat moet leiden naar het zich meer en meer met zinnige dingen gaan bezighouden, niet zo zeer qua produktie dan wel qua innerlijke groei en bevordering van de relaties tussen mensen. Eerder vooruitgang, niet zo zeer in zakelijke, dan wel in persoonlijke relaties en in de innerlijke relatie die je met jezelf hebt. 'Met welk doel dan wel' , had Aart zich al duizend maal bij kruispunten in het leven afgevraagd ? Wel, het doel van het leven was naast het kwalitatief leren genieten ervan, van wijzer te worden zeker en de verbanden tussen leven en dood beter en beter te begrijpen. Dat wijzer worden hield waarschijnlijk in dat je donkere kanten in het bestaan van anderen mee hielp verlichten. Al wil een mens wel vaak van dergelijke 'opdrachten' af, op de één of andere manier wordt hij er toch naar toe gezogen. Het leek Aart wel of ie via rechtstreeks beleven van stukken leven uit het leven van andere mensen wél door de lichte én donkere kanten van hun zijn heen moest om nog een andere groep mensen die hij onvoldoende kende van in het begin vlugger te kunnen duiden, inschatten waar ze zich in hun wezenlijke ontplooiing bevinden en wat hun situatie wel eens zou kunnen zijn. Toch, Aart voelde zich op zijn best midden de natuur met één of andere korte reflexie om over te mediteren, filosoferen en te vertalen in een gesprek of andere vormen van woorden, kort of lang; had niet zo een belang. Aart had de voorbije dagen nodig gehad om zijn vorige werk te af te ronden en te ordenen en tevens weer om wat afstand te nemen van de persoonlijke betrokkenheid in het leven van andere mensen. Alles had vanmorgen nog zo doods geleken, zo bijna op een nulpunt gestaan; zo een intens gevoel nochthans dat hij had gedacht 'dat veel van nu af aan wel weer vlotter zou gaan'. Af en toe wat vleugelslagen van eenden in het water van de vijver in zijn buurt, leken op momenten dat alles beter aanvoelde, het gevoel van golfslagen aan zee in het leven te roepen. Vijver werd dan zee. Misschien zat ook het aanhoudende, eerdere donkere weer er voor veel tussen, maar vandaag met een nieuwe volle maan in ontplooing leek de helderheid van haar maanlicht er op te wijzen dat het weer voor de volgende dagen beter worden zou. Het klopt volgens de meteorologische wetenschap misschien wel niet altijd, maar zo voelde het toch aan. Hij wist al van vroegere periodes in zijn leven, dat hij dan ook in mindere dagen energie vroeg van sferen die tijdens hun leven verdienstelijk bezig waren geweest en dat volgens Aart's eigenzinnig gevormde overtuiging nog steeds waren. Van die invalshoek van een soort geestelijke gelijklopende wereld, die eigenlijk tot een groot deel van de inhoud van de onze te herleiden is, is het verklaarbaar waarom je je soms in situaties begeeft die je puur rationeel en egocentrisch denkend, niet aangaan zou. En inderdaad, door sterkte te vragen en enkele aanpassingen aan de dagindeling, voeding of levensstijl, maar vooral door weer op een hoger niveau van denken en voelen te geraken, verdwenen altijd weer de pijnen of het te kort of te veel of te oud of te versleten langzaam aan of gewoon meteen, het bijna niets weer in. Iemands goed gevoel, een lach, een aanraking, een gevatte spirituele gedachte, ook allemaal varianten van dergelijke vormen van vernieuwende kracht die de wereld er weer interessanter en leefbaarder doen uitzien. Hoe meer Aart schreef, hoe verder hij af leek te geraken aan het beschrijven van zijn dag vandaag. De theoretische beschouwingen namen het weer over van de praktijk en hoe meer er op papier kwam, hoe verder de aanleidingen binst de dag die deze formele inzichten mogelijk hadden gemaakt. De aanblik van allerlei soorten verschijningen van menselijke wezens, had hem toen hij in de loop van de dag weer beter ging draaien en observeren, mild gestemd. Een stem ergens vanbinnen, of een verbinding van hemzelf met wie weet van welke sferen afkomstige energie; had hem ingegeven dat er speciale gebeurtenissen zaten aan te komen. Het hoefde eigenlijk niet voor hem, een paar zinnige conversaties in de wereld van het internet of daarbuiten en innerlijke rust, zou hem reeds tevreden stellen. Toch is er een verband tussen gebeurtenissen binst een dag en die innerlijke vrede. Aart had al vaak ervaren dat mensen echt willen dat hen bepaalde gebeurtenissen overvallen, zonder dat ze daar eigenlijk rijp voor zijn. Ze zijn weduwe en voelen zich toch oh zo allee en hopen op een nieuwe liefde...maar het moet dan wel iemand zijn die een auto bezit. Wat dat fenomeen liefde betrof, mensen trokken mekaar af en aan met hun versies over wat er allemaal in hun leven was gebeurd, maar als ze dan op termijn tot analyses kwamen die de andere niet wilde horen, was het vaak om zeep en dan ging men maar weer op zoek naar een nieuw punt om de verantwoordelijkheid van het negatieve deel van wat iemand overkomen was, bij een andere persoon te leggen. Zou Aart er toch nog in slagen om eindelijk iets over die dag te schrijven of weer in algemeenheden belanden die de toevallen in de loop van de dag weer naar de vergeetput der herinneringen zouden verdringen. Een vergeetput waar via flash-backs naar de toekomst toe, wel uit te geraken was. De ziel van een lichaam, in evenwicht met het spirituele, kon je op ieder moment van de dag aanreiken wat je nodig had. Op zo'n momenten wist je dat de begeleiding in je leven al die tijd goed zat, al snapt een mens dat niet altijd op die moeilijke momenten zelf. Gisteren had Aart tegen een tuinbouwster in het dorp verteld dat hij op de rekening voor hulp aan het overstroomde Pakistan had gestort. Vandaag stond ze daar met drie zakken netjes gewassen en gestreken kleren die zij en haar gezin niet meer nodig hadden, met de vraag ze naar het kringloopcenter te brengen. Het kringloopcenter had Aart op het idee gebracht van weer met de hand te gaan schrijven en het resultaat er van in die knappe lederen etui's te steken die men er voor 10 cent verkocht. Hij had er ook een boek gevonden, een nieuwe poging om de catechismus te herschrijven, aan de hand van een overzicht van alle religies en bestaande ideologiën. Via een bezoekje aan een plaatselijk café, waar de huisregel meer met de kwalitieit van het cafébezoek dan met de hoeveelheid drank die men achterover slaagt te maken heeft, raakte Aart op het spoor van een tentoonstelling rond 'devotie'...vandaar dat de aanblik van de stad en haar kerk vandaag, een halfuur eerder zo vol van verbondenheid met het meer tussen hemel en aarde had aangevoeld. 'Verbondenheid met... 'hetzelfde als religieusiteit eigenlijk, mocht het woord niet bestaan, het zou wel worden begrepen. De stad stond vandaag letterlijk op stelten, de kermis werd opgebouwd. Een gebeuren, intenser dan het lawaaierige kermisplezier zelf. Al die tuigen die kinderen en volwassenen in de lucht gingen gooien...eigenlijk een vrolijke roep om verhevenheid en verlichting van... . De dorpen waar hij zich in begaf, de steden, met al hun personages, de dingen van anderen die hij in nog anderen leek te herkennen. Er bestaan verschillende prototypes van wezens met allemaal hun eigen accenten en aanpak. Alles komt op zijn tijd en duikt tijdig op in het leven van iedereen...alhoewel er velen door te lang dralen en ploeteren hun evolutie naar innerlijke rust lijken te vertragen. Begrijpen welke rol je in het leven en hun leven en in jouw leven zelf speelt in functie van de onvergankelijkheid van eeuwige waarden...je inzichten in praktijk brengen, als het dan toch moet, middelen zoeken om dat alles proberen overbrengen. Aart besloot de boeken toe te doen voor vandaag. Welk grootschalig nieuws had de wereld vandaag uit de geschiedenis gedistileerd ? Na bijna 8 jaar trokken de gevechtstroepen zich uit Irak terug, het karma van jaren aanzetten tot oorlog in de streek, hopelijk definitief achter zich latend. Gemiste kansen om met inzet van middelen mooie dingen voor de mensheid te doen. Een stier in Spanje dook over de hekkens van de arena tussen het publiek in en verbeterde het record hoogspringen voor stieren. In Birma steekt de militaire kaste de opbrengsten van de gaswinning voornamelijk in eigen zakken en monniken en bloggers maken zich op om het tij te keren. En de wetenschap, welk pasje weer vooruit gezet ? Nog even wat theorie en dan zou Aart proberen om meer over zijn dagelijkse bestaan te schrijven en ja, daarin kwam hij ook Stephen Hawking tegen. Stephen Hawking zijn nieuwste boek is uit. De man die met zijn werk tot in de kleinste microdeeltjes van het bestaan wist te raken. Waar hij vroeger bij het ontstaan van de materie God niet onverenigbaar met de wetenschap vond, schrijft de man nu dat de schepping van de materie ook zonder Hem kon. Ware het niet eenvoudiger van te redeneren in termen van bestaan en niet-bestaan ? Niet bestaan kan niet, want kleiner of gelijk aan o kan niet, subjectiever gezegd 'iets dat de zinloosheid benaderd ontploft' en dan krijg je bigbang in 't groot en in 't klein...straling enz...maar geef ons toch maar streling om het makkelijker te houden.? Het leven wil gewoon niet zinloos zijn. Het zoekt steeds meer zin, van de evolutie van straling tot atoom en cel en...wij....waar nog steeds hetzelfde zinzoeken in huist... de zinzoekers die we zijn, zijn vaak heel cynisch en nihilistisch geworden...maar wat betekende dat allemaal ? Soms hoefde Aart maar een emmer water uit zijn regenton te putten om tot een inzicht te komen. Veranderende tijden, Meer escapdes, Meer geluk. Als iemand 100 wordt en elke dag voeding en goederen inbegrepen 2 kg aan transport genereet, zijn dat ongeveer 80.000 ton ofwel 8 kamions op een leven, wat een heel verschil is met het landelijke leven vroeger en ook met de stedelijke behoeften van nu. Op een welvarende populatie van 10 miljoen mensen zijn dat op een mensenleven 40miljoen kamions...als je de stenen voor een huis niet meetelt. Geen wonder dat er enorm veel verkeer over de wegen dondert. Qua communicatie is er ook enorm veel verandert sinds de virtuele wereld van het internet zijn intrede deed. Nog een tiental jaren en de ouderen die niet op het net zitten zullen bijna uitgestorven zijn. Terwijl er vroeger in de boerendorpen nog veel contact was door het veldwerk dat moest worden gedaan en een klein dorp wel een paar tiental cafés telde, is dit door de schaalvergroting in de landbouw drastisch teruggelopen. Een modern dorp telt een paar grote landbouwers en een twintigtal tuinbouwers terwijl vroeger tot de helft van de dorpse populatie in de landbouw werkte. Ouderen worden opgevangen door de verzorgingssector of kunnen een beroep doen op allerlei diensten. De communicatie verlegt zich meer van de familieleden zelf naar mensen daarbuiten of, niet onbelangrijk, is grotendeels afhankelijk geworden tot wat de tv te vertellen heeft. Het aspect kunst en kritisch leren denken wordt door de nadruk op de commercialisering van produkten in een hoekje gedrumd en een minderheid is er eigenlijk nog mee bezig. Bovendien is de rol van het spirituele in de kunst uiterst beperkt en is er nog weinig belangstelling voor de verhouding tussen het leven en de dood en de zin van het bestaan. Het lijkt er op dat we met zijn allen zo veel mogelijk bezig willen blijven om dit thema niet aan te hoeven raken. Velen vinden het niet de moeite te leren snappen hoe dit leven tot stand komt en op welke wonderbaarlijke manieren het zich heeft ontwikkeld en hoe deze zingeving door middel van de persoonlijke evolutie van hun levens en die van anderen, zich probeert door te zetten. Wat men vroeger onder religie verstond, heeft meer en meer afgedaan, zonder de waardevolle elementen er van over te nemen en de larie vertikaal te klaseren. Wa telt is hoe je je optimaal in de produktie en de jacht op geld kan inschakelen. Dit alles tegen een achtergrond van nog niet uitgeroeide oorlog en armoede en stresserende levensstijlen. Het belangrijkste fenomeen, de man-vrouw verhouding, heeft ook belangrijke veranderingen ondergaan. Nu de vrouw meer economisch onafhankelijk is, viel er een reden weg waarom men bij mekaar zou blijven in moeilijke omstandigheden. Bovendien lijkt het er sterk op dat de rol van de beeldcultuur niet alleen aanstuurt op het hebben van perfekte lichamen, maar ook op het hebben van perfekte relaties. De lat wordt altijd hoger gelegd en wie daar niet kan aan voldoen, sneller en sneller gedumpt. In vele gevallen blijkt dat de moeilijkheden die men met een partner had zich via een andere partner of partnes telkens weer op andere manieren herhalen. Het huiselijke leven organiseren wordt er ook een stuk gecomplexeerder op, niet alleen voor de kinderen. Al is het positief dat mensen die gedumpt worden de kans krijgen van meer eigenwaarde aan te kweken, daar ze niet in een weemoedige bui willen blijven zitten, toch is het niet altijd aangewezen om zomaar de deur te sluiten voor mekaar in een gezin, alleen al omdat het zich niet gelukkig voelen ook voor een groot stuk aan je eigen zelve te wijten is. Iedereen is een mix van vele genetische erfenissen en eenieders leven is een verlengstuk van de verhalen die aan hem of haar voorafgingen. Wat men in het leven te leren heeft neemt een andere wending van zodra men als volwassene een partner heeft waarmee men iets langdurig uit wil bouwen. Vaak zitten in die situatie al alle elementen die men nodig heeft om te groeien. Vermits echter gepropageedt wordt dat het volmaakte geluk hét 'goed' is dat je moet verwerven, wordt bij de minste tegenwind in een relatie al een druk in het leven geroepen die tot confrontaties leidt die escaleren kunnen. Hoe ze te ontzenuwen...er de tijd voor nemen, maar die hebben we minder en minder. Simpel als het einde van een dag en het begin van een nieuwe De avond mondt uit in een aantal meanders die in de oceaan van de slaap uitmonden en soms zitten er een paar indicaties voor de boven de oceanen tot stand gekomen dauw van de morgen al in de dromen verborgen. Zo droomde Aart over een zonnebril, maar van wie of wat die was en het verhaal er rond kon de alfagolven van de beschouwing bij het wakker worden niet meer binnen. Het zal aan het goede weer gelegen hebben, maar later op de dag sprak hij met twee verschillende mensen met beiden een zonnebril op. Het eerste gesprek met iemand die hij niet kende...het aanknopingspunt voor een gesprek, niet alleen de kwaliteit van het biertje, maar ook de oude man van gisterenavond op de plaatselijke tv-zender. Hij voederde de duiven op een plein en die kenden hem heel goed, behalve als hij met een andere fiets en fietsbel kwam of een ander vest aanhad, dan moest hij eerst spreken. En toen was het veelzijdige gesprek vertrokken, zeldzaam iemand in de niet virtuele wereld ontmoeten waarmee je een eind verder raakt dan het oppervlakkige. Hij werkte toevallig daar waar de oude man de duiven voederen kwam. Zou er niet zo iets bestaan als telepatische golven waardoor iemand op weg naar zijn werk 'toevallig' nog even afstapt om iets te drinken in een café en dan aan de babbel raakt met iemand die wel altijd te vinden is voor een goed gesprek over zo veel mogelijk facetten van het leven. Beiden al veel gereisd, en daar waar de andere nog niet is geweest is de andere dan al wel geweest...een vergelijking die, naarmate het gesprek liep ook op andere vlakken door te trekken leek. Je geeft elkaar dan tips en ervaringen mee en een sfeer van verwantschap tussen mensen eigenlijk. Ook het tweede gesprek met een ander iemand met de zonnebril wél op, kwam tot stand doordat Aart en zijn gesprekspartner en nog iemand toevallig gelijktijdig ergens op een terrasje aankwamen. Het gesprek ging eerder over alledaagse dingen en gezondheid, maar zo diep als het vorige gesprek ging men niet omwille van teveel en te weinig intensiteit van bewustzijn, maar leerrijk was het zoals altijd, te meer ook omdat je op zulke momenten ook grappige dingen verneemt die een aantal vragen die men zich stelt beantwoorden, zij het niet tiidens het gesprek zelf, maar in de loop van de dag, in de oceaan van de nacht of bij het ontwaken. Aart was weer bezig het meer tussen hemel en aarde duidelijker te maken. Wie was een mens...was hij tot stand gekomen omdat beide ouders dat wilden of juist in een lichaam terecht gekomen om de strijd tussen de onafgewerkte dingen tussen mensen een generatie verder te zetten ? Van de mensen, ook jonge mensen die geen kinderen wilden was er vandaag ééntje met haar moeder weg, hopelijk meer om over persoonlijke dingen des levens te praten dan te winkelen. Een andere, waarvan hij de kinderwens in vraag stelde, begeleidde op haar werk weer mensen met familiale moeilijkheden. Nog een andere, een vorige vriendin van iemand, had haar moeder zijn in de tijd afgebroken en in de virtuele wereld was haar motto dat "wie haar slechtste momenten kon dragen, niet in aanmerking kwam om haar beste momenten te mogen meemaken". Wil dat dan zeggen dat een vrouw of die vrouw liefst heeft dat een man niet pikt dat ze rare kuren heeft of zijn toestemming geeft tot het verhinderen van gezond leven ? Dat ze liever leiding wil en een ongecomplexeerde relatie dan te 'vlinderen' ? Hoeveel vrijheid kan iemand zich veroorloven zonder bepaalde wetten geweld aan te doen ? Er was die dag in de voormiddag van de vijfde september een programma geweest over een theoloog uit de 19de eeeuw die begrepen had dat hij zijn christendom niet als een dogma mocht beschouwen, maar dat er een consensus met de wetenschap en andere domeinen van het menselijke denken moest worden gezocht. Nieuwe tijden vallen best soms even voor een stuk terug op de denkers uit vorige generaties, maar zouden ook meer bezig moeten zijn met een evaluatie van die dingen waar die vorige generatie niet helemaal uitgekomen is...geldig voor zowel de spirituele als de economische en nog andere personen uit alle mogelijke denkrichtingen trouwens. Inderdaad, als je sommige ellende in de wereld ziet, had Marx voor een stuk gelijk, en de evangelisten met 'doe niet aan een ander wat je zelf niet graag hebt' ook...maar soms lopen wegen in de persoonlijke en collectieve geschiedenis heel anders en moeten we om dat allemaal te begrijpen nog een andere kijken op fenomenen aanleren om verder te geraken dan waar Freud en Jung zijn gestopt. Zinnige zinnen zoeken -Vanuit haar bed ziet de schoondochter de foto van haar schoonouders in hun tuin. Zij, zien zij ook haar (?) zo zou het ook kunnen lijken. Maar zo werken die dingen niet. Het is de verbondenheid in lot die nog ergens bestaat. Alle drie slachtoffer van een wereldoorlog bijvoorbeeld, gewond of in het verzet en bijgevolg ook het verstek op den duur. Tegenpolen met hier en daar gelijkenissen ook, zo gaan mensen als aanvullingen en tegenstellingen door het leven. -alles zit nog beter in mekaar dan wiskunde, dat is het grote geheim aan het zijn -het zijn, meer moet dat niet zijn -het zijn, compromis tussen bijna niet zijn, kern en ontstuitbare evolutie -achter de huidige maskers groeien de toekomstige confrontaties-Het journaal viert de zeventigjarige verjaardag van een ex-premier, het symbool van de hardwerkende Vlaming (maar dan juist het segmentje dat nooit genoeg kan krijgen en oververtegenwoordigd is in allerlei beheersraden en mandaten zat heeft)...dat zegt men er op het journaal allemaal niet bij. Een vrouw van 84 gaat wandelen op het kerkhof en vergelijkt de cijferes op de stenen, de oude vrienden en famillie met de hare...hoe lang nog ? Kom ze tegen en na een babel leg ik m'n minischeppingsverhaal over straling en eeuwigheid weer uit. En oh ja, alles verandert ook tussen man en vrouw zei ze, vroeger moest een vrouw wel blijven. Kreta eind april In ’t kort en dan het begin meer in detail : Kreta 2012 Een boom van een man, met roots in Afrika en Europa, vloog ons veilig tot Heraklion. Mijn zetel was naast een paar Waals landgenoten die interesse hadden in het Griekse alfabet dat ik nog maar eens onder de knie niet maar in mijn beeldvorming van woorden probeerde te krijgen om ten minste de namen van de gemeente onderweg te begrijpen. Het werd geen KéFord maar een volkswagen Polo om het eiland van 250 km op 60 te doorkruisen richting Agio Nicolaus, Sitta en zo verder naar beneden tot Mikra Galiatos. De twee enige nachten in een bed bracht ik aldaar door in Makri Galiados op dertig meter van de steeds bruisende zee. Enkele tochten binnenland daarboven gemaakt, bergdorpen met oude en weinig nieuwe huizen zoals agios Stephanus en Agios Ioannis, namen van heiligen waarvan de datum van viering voor diegenen die de namen dragen vaak belangrijker is dan de verjaardagen van diegenen die ze dragen. In het eerste dorp een geweldige zonsondergang gezien, alleen de vermanende vinger van de godsfiguur uit de bijbel ontbrak er nog aan, in de tweede een alleen spelend kind in een piepklein gehucht waar zwaluwen in verlaten huizen woonden. Daarna richting Ierepetra waar de sneeuwtoppen opdoken, prachtige tocht naar Lentas, op een bergtop eerder hoorde ik weer de kinderstemmen van de kinderen vroeger, zo’n serene pracht en zo alleen met de natuur. Heel dankbaar voor al het aanschouwde natuurschoon. Dan weer het binnenland in, de provincie Rhetymon tegemoet met een prachtige sterrenhemel en de avond die eindigde met een gesprek met een cafehouder Michelangelos, van voetbal over politiek tot filosofie. Een plaatselijk biertje van één en halve euro en een glazen vaatje heerlijke noten, maar ook een in schijfjes gesneden appel en appelsien en raki's, de rekening...anderhalve euro, ieder geeft van erkenning automatisch meer. De enige nacht moeilijker geslapen, tot na vier keer wakker worden een vogeltje boven een tak boven de auto begon te fluiten...enorme Griekse soort odysy droom gehad over een aantal mensen waarvan de negatieve emotionele problemen onder de vorm van wiskundeformules op hun huid waren getatoeerd, 'te mijden' leek de ondertoon van de droom. Verder door de Griekse lente met al zijn speciale kleuren en geuren en vormen, bergdorpen en kleine stadjes, griekse salade 's middags en tegen de avond een variatie van het plaatselijke, elke dag wat anders...zoals in Maça dat ik uiteindelijk toch vond zonder het nog te zoeken...piepklein dorp op grote hoogte in een streek met veel bomen van hier. De plaatselijke tavernehouder Constantininos zat er met zijn hele familie op het terras en kwam aan mijn tafel zitten, we praten over het oude huis van zijn schoonma zaliger dat hij moderniseerde, over eten en toestanden allerlei, het was weer iemand die op iemand van in het noorden geleek. In dit dorp geen lange Nederlander, maar later de twee Duitse wereldreizigers, man en vrouw die al 50 jaar met een camionette de wereld afreisden tussen reisperiodes door, ze hadden mijn tio gevolgd zo bleek toen ik er twee dagen later weer paseerde , zo zei Constantininos me. Ondertussen was ik wel in de voelhorens linksboven aan het eiland geweest Kissamos, waar de Duitsers me eerder op een strandhoek op de koffie hadden uitgenodigd. Van Noordwesten prachtige tocht naar beneden met hoogtepunt op 8km van de zee Sarakina, kapel Aartsengel Michael... . Ongeloofelijk mooi. Gesprekken met mensen van allerlei nationaliteit onderweg weer naar de oude kustweg richting Heraklion. Prachtige foot's genomen en filmpje van paarden. Veel veel meer, maar de details vallen moeilijk te beschrijven, ik bedoel hetgeen je van moment tot moment ervaart. Je zou dat op het eind van de dag moeten doen, des te verser des te beter, maar verser dan het ogenblik van waarneming kan niet. Op het eiland moeten lang geleden ook Syriers, Indiers bijvoorbeeld zijn aangekomen, het valt aan veel in de aanblik van mensen te merken. Ps Rik van Steenbergen is niet dood, zijn lookalike leeft ergens in ’t zuidwesten van het eiland en heeft er een hotelletje ‘t Begin van de reis, meer in detail : Na drie uur vlucht, ’t is hier een uur later De man van de autoverhuur (een kleinere firma dan de klassieke grote), deed niet moeilijk, ik mocht de wagen, om 23u afhalen de 20ste ipv de 21ste om acht uur ’s morgens. Ik had hem gehuurd via computer in België en invullen na 23 uur ging niet in België, nochtans die firma’s zijn open tot na dat de laatste vluchten binnenkomen…maar ze kunnen dan een supplement aanrekenen voor de laatste vluchten zie je, mij niet gelaten, kleine toeslag. Er is nog weinig open zo bleek bij een kleine rit in het achterland van de hoofdstad…in Potamies ontmoette ik scheel van de dorst een oude Hollander die daar woonde, een slanke kerel die aan tafel zat met een kleine magere Griek met pretoogjes; een drietal mannen om 1uur ’s morgens nog olijfoliezwaarlijvig, ietwat melancholisch op het kleine terras en binnen de oudere waardin die de plak zwaaide en iedereen na mijn enige Mythosbier (een overdreven 33’er) vroeg van het sluitingsuur te respecteren. Loslopende hondjes en honden waren braaf, ze hebben elk hun eigen territorium, er liep zo een klein Julekke’s hond rond mijn wagen (nota bene toch geen K2 Ford, een Polo, nadat de man aan de desk de fiat UNO maar te klein vond voor mij…ook echt Grieks eigenlijk, improviseren als je niet meer hebt wat oorspronkelijk gevraagd werd, benieuwd of ze met een toeslag gaan afkomen, maar dat maakt de zaak niet, maar zal toch op mijn strepen staan. Goed geslapen eindje verder aan een riviertje in de Polo dus; al was het wel even positie zoeken eerst. Vandaag 21april, hele mooie toch naar Agos Nicolaus met aldaar een ontbijt bij een bakkerinneke die met zich op twee eilanden woont, chocoladekoek en klein clubje, goedkoper dan hier en de chocoladekoek veel groter en warm. Toen deed ik een paar werkmannen een plezier door m’n wagen te verplaatsen en begon aan een wondermooie tochtn aar Ierepetra, daar ik zeker het zuiden wil exploreren, goed warm in de winter. Fruit ingedaan en een paar Hallo Vera’s kleine gekocht en een soort munt van hier bij een roodharige Griekse jongedame met een robuust uiterlijk. Het is hier werkelijk wondermooi en de warmte geeft meer energie om bijvoorbeeld langer te rijden, je wordt minder vlug moe. Onderweg kom je echt van die zuiderse types zoals we in onze dorpen bij ons ook wel kennen, Finne van Sisses en Jos van Peschoenkes zaliger achtig…uitzonderlijk nog één te ezel of een oud moeke dat kruiden wezen plukken is. De man bij wie ik een ijsje kocht deed me denken aan één van de broeders in een klooster onderweg. Leuk aan een niet retour vliegticket is dat je het gevoel hebt dat je heel lang kan blijven. Heb al een slaapstand gevonden in de wagen, maar wat ik hier gevonden heb aan een kamer aan 30euro per dag is wel heel geweldig, een baai, de Kalo Nero Baai in Makrigialos ongeveer, blijf hier twee dagen om het Oosten van het eiland te kunnen afronden, misschien een dag langer, wie weet. Te gast bij iemand die lijkt op een oude chef bij van mij en zijn vrouw, verder geen gasten hier, het seizoen is nog niet echt begonnen…er staat hier zelfs een pand te koop dat leegstaat en verwaarloosd is en je zou er kunnen op het terras gaan slapen tegen de zee, als je geen nagel had om je kont te krabben. Mooie dingen die ik al zag, echt imponerende bergen….te veel afrijden naar de stadjes en dorpjes moet je ook niet doen, want je raakt er in de kleine straatjes gauw vast (smal smal). Er is hier zowel nieuwbouw als huizen op leeftijd en de hoogbouw laat ik maar links liggen. Zal een paar foto’s proberen doorsturen, maar zal waarschijnlijk niet lukken. Die jodium doet zijn werk hier al, da moet hier geweldig gezond zijn zo te voelen. Later misschien meer, hopelijk krijgt men op de duur geen pijn zijn kop van de zee gebulder, maar dat laat zich voorlopig niet zo aanvoelen. De enige kroeg die hier open is, is van een Engels koppel, maar daar ook geen volk, alhoewel ze zeiden dat hun klandizie bestaat uit koppels die hier iets gekocht hebben…ik zat tien minuten op hun terras en ze waren zo in hun tablet verzonken dat ze niet opmerkten dat ze een gast hadden. 1euro voor zelfgemaakt limoenensap. Er was al een koppel mussen met voor de tweede keer jongen die in een holletje boven de buitendeur woonde ! (voor de tweede keer dit jaar). Akkerdieuje, en wij maar bibberen thuis. 500euro voor een maand in de winter vragen ze hier. Met twee te doen. Onvergetelijke momenten in Makrygialos De aanloop. Ooit was de moeder van mijn kinderen hier op schoolreis. Mijn oudste zoon met zijn vriendin ook. Van de namiddag gisteren in de bergen richting Goudouras (bestaat er eigenlijk niet een identiteit als een ras dat wil goeddoen?) Zoals in de echte wereld lijkt Goudouras dood te lopen, de weg stopt, toch achter de berg gaat hij gewoon verder. Op weg naar de bergtop Agios Stephanos een foto genomen van een prachtige lichtbreking van de ondergaande zon door de bergtoppen, ik kan het beeld mij nu nog inbeelden, de zon gaat onder nu en weldra zal ik mezelf in slaap denken en voelen en intuiteren, …terwijl ik nu nog dit in de nacht voor de zee en zijn nimmer afnemende geluiden typ (gelukkig vond ik geen bic, want anders had ik dit in mijn agenda genoteerd, kort zonder het uit te werken). Dat beeld van die zonsondergang door de wolken… ik kan me dus wel inbeelden van waar die Bijbelse verhalen met een boze God door de wolken komen…dat is misschien het probleem met de klassieke voorstelling van ‘godsdiensten’, een te als ‘boos’ voorgestelde ‘god’…maar het leven zit zowel hard als zacht in mekaar. Onderweg naar Gouddouras of nee van Sitia naar Ieripetra; waar ik nog niet ben geraakt, zag ik naar beneden toe enorm hoge bergen en hun verbrokkeling, ik moest aan mijn ex en mijn oudste denken die hier misschien ook al waren. ’s Avonds bij het inslapen kon ik me weer de stemmen voorstellen, hoorde ik ze nog, hoe ze klonken, de kinderstemmen in ons huis vroeger…dat is pas een onvergetelijk moment, losgemaakt door het ademen van de zee, de lucht van de bergen, het eens weg uit de klassieke situatie misschien, weg uit de vermoeienissen van het verleden. Te goed willen zijn, ergens werken waar niet iedereen in ’t begin even hard wil werken, er later door de privatisering en technologie door verplicht wordt, en je zelf in ’t begin te veel wil doen om anderen te ontlasten zoals je dat ook in het kleinschalig familiebedrijf al gewoon geweest was…en daar dan nog eens bovenop alle wereldproblemen en menselijke problemen bestuderen en beschrijven en er in theorie en praktijk mee bezig zijn, nuttig en zinloos werk…ik kan je verzekeren, als die kinderstemmen terugkomen door toedoen van het werk van de natuur…dat is pas een onvergetelijk gevoel. Zonder ze te horen, hoorde ik ze en voelde ze, van eenieder individueel, en ze zinderen nog na, het is wel om hier te willen blijven. Het is allemaal zo simpel, een Germaanse kwam naar Kreta (prachtig woord op zijn Grieks geschreven, Kriti, een K een driehoek naar boven, een H (i),een T en een H) , snoof de ionen van hier op en bij thuiskomst maakte ze drie knappe kinderen met een man het midden tussen Germaan en Zuiderlijk Europees. Hij zat toen tien maand in het leger dan ipv twee jaar burgerdienst, elke week schreef hij haar een brief, zij was twee weken op Kreta, dus altijd in een ander hotel, dus hij dacht, een brief die bereikt haar toch niet en hij schreef niet, terwijl alle andere meisjes van haar klas wel hun brieven kregen naar verluid althans, gewoon een reden werd gezocht om het uit te maken(misschien omdat ze dacht dat ik in Duitsland iemand anders had of zo, ik wist dat nog niet dat dat zo werkte, leefde nog in de onvoorwaardelijke vanzelfsprekende wijze van één en alleen diegene waarmee je bent; zonder van achtergronden van het leven op dat relationeel vlak, veel te weten. Bon, haar slechte luim passeerde en dook later nog eens op bij een verhaal dat ik al eerder beschreef, maar ik volhardde en wou er voor gaan, niettegenstaande de erfenissen van het verleden, niet anders dan met de politiek denk ik zo wijl ik dit schrijf. Woorden maar opschrijven nu ze nog vers zijn Thuisbasis tweede dag Makrigialos….jihaa zeggen de cowboys met een kreet, alle gal los, zo onthoudt ik hier de Griekse namen, waar de I voor staat moet ik nog eens over filosoferen. Ondertussen in het land waar de naamdag van de heilige die in je naam zit belangrijker is dan je eigenlijke verjaardag. Vanmorgen hele mooie bergtocht gedaan, het kan hier heel steil zijn en na vandaag achter Ierapetra wordt het nog steiler, want hier ligt nog geen sneeuw…dat weet ik van het einde van de tocht toen ik die stad zag liggen en achter de sneeuw, die me zei “you ain’t seen nothing yet”. Deze streek heeft zowel vlaktes als alle mogelijke reliëfvormen mij dunkt. Vanaf een bepaalde hoogte voel je je wel korter bij de hemel inderdaad, iets verhevener, terwijl de zee je meer de kleren van het lijf wil scheuren, zo nabij; maar ze zal het niet doen want ze is niet verliefd op mij en zeer jaloers op mijn verhouding met de bergen vanwaar ik dus weer afgezakt ben, al heeft een real estate verkoper die me voor zijn deur zag staan en op zijn zondags met zijn fiets iets in zijn buro kwam halen, me toch willen overtuigen om naar een paar bergdorpen te gaan waar er iets te koop was, hij had direct door dat ik voor de lagere prijsklasse opteerde vanwege mijn haar of zo waarschijnlijk, want ik ruik niet slecht en ben nog goed gekleed en proper gewassen. Alhoewel ik heb nog een pracht van een verhaal over mijn schoenen en over toiletpapier, heel dun hier, maar daar wil ik niet over uitweiden en denk nu maar niet dat enz… . Om kort te gaan, ben maar niet op huisjacht geweest om daarna de man te zeggen dat ik eigenlijk een mobilhometype ben en zijn zondag te verknallen. Gisteren heb ik van mijn ontbijt geleefd en brood met fruit, vandaag mocht het een ietsje meer Gallisch zijn en daarom viel mijn keuze op pizzeria Obelix, al waar ik een kippeschnitzel at om het plaatje ook wat Germaans, te kleuren. Ik had vandaag wel graag in één van de bergdorpjes gegeten. In Oreino was ik te vroeg waar de Griekse koffie medium met large hoeveelheid water smaakte. Het koppel dat het café openhield hun ontmoetingsruimte was het eigenlijk eerder, zat vol met oudere mensen en oude besjes en bessen ook, zoals je ze hier zelden tegenkomt…quel aura, sommige deden me aan de aura van een grootmoe van de kant van ons ma denken, maar jaren meer zon en bergen achter de rug dan diegenen van het vlakke heuvelland dat ik verliet. In het lokaal van de oudstrijders hadden de dertigers eigenaars the place ingericht naar de smaak van iedere generatie, een hoekje met heiligen, de zuil in het midden van het zaaltje vol met een soort geplastificieerde krantenknipsels over Griekse dichters en ook kunstenaars hadden hun ding met de muren gedaan. Het type schaarse toerist zoals ik nu, lijk wel de een soort zwaluw, voorbode van wat komen gaat…hopelijk hebben de mensen die ik met ‘kalimero’ begroet goede ervaringen met toeristen. In Agios Ioanis, kleiner en meer verlaten en hoger in de bergen, nemen de zwaluwen de oude huisjes van weleer precies meer over…een jongen speelde er met plastiek schapen en andere dieren en telde ze, steeds maar pratend in zichzelf over zijn boerderij…waar zijn ouders, d eigenaars van het kleinste resto van Europa waren, wist hij precies niet, pappa en mamma zijn nochtans internationale woorden…uiteindelijk om het zoveelste vertelselke korter te maken, geen bergsoep dus. Hier op deze hoogten nog weinig geurende brem maar een aantal mediterane struiken en bomen die bij ons soms ook voorkomen, maar ze zijn hier toch nog geheel anders…misschien gaat dat met mensen in andere omstandigheden ook zo. Als een hongerige Obelix die de bergen gisteren nog met keitjes had vergeleken, reed ik nederig natuurlijk verder door de bergen. Plassen met de zee een paar duizend meter dieper en de lucht van al die mediterane bomen in je neus, heus het is echt een beetje letterlijk in hogere lagen geraken, je voelt dat wel ook zo. Heerlijk verder zakken met het gevoel dat alles altijd op de juiste plaats en tijd gebeurdt en iedereens problemen voor een valkuil komen te staan waar ze zoals je hier niet moogt voorhebben in een ravijn voorgoed verdwijnen. Zo is reizen niet alleen leren maar ook ontspannend, al zijn we bij ons thuis en ook hier wel meestal vergeten dat leren ontspannend is en kopen kopen kopen en om het even wat watchen en lezen bevrijdend. Sommige wegen eindigen hier in de bergen, zo een beetje als de dood en einde is, maar ook die weg filosofisch geinterpreteerd toch door loopt, niks stopt met een einde…wat me doet denken aan al die oude mannen en vrouwen in alle soorten en modellen, waarvan je je afvraagt, zo versleten en de motor loopt toch nog en zij de bergen op. Niemand gelooft hier mijn verhaal dat er in het dorp waar ik vandaan kom een redelijk jonge ortodoxe pappa (priester) woont met acht kinderen… (al kan het ook over schoolkinderen gaan die hij in een schoolbusje naar een ortodoxe belgische school voert, zo goed ken ik hem nog niet, maar hij sprak toen ik hem voor ik naar GRK vertrok toch over zijn kinderen). Eer je dat in vijf talen hebt proberen uitleggen, maar ik dacht nog niet, ‘was ik maar naar Spanje gegaan’ (alhoewel ik deze laatste taal toch nog een stuk meer moet gaan leren beheersen, maar in Cuba trok ik me destijds goed uit de slag, (alhoewel ik in de tijd nog Chinezen Engelse les gegeven heb en Koerden Nederlands na de uren…aan Grieks leren beginnen, zie ik niet zo zitten, het is wel een taal die voor vele verassingen zorgt als je het alfabet een beetje kent. Diepzinnige en plezante…op een terras zaten een paar bonken en een paar ponkjes van uiterlijk hetzelfde geslacht en er door wandelend probeerde ik de naam van het voor mij te moderne etablissement in onze tekens om te zetten…het was zoiets als Apoterie…indien ik er zeker had van geweest dat het apostelen waren, mensen met een boodschap, had ik er wat vis gaan eten, maar het waren waarschijnlijk plaatselijke ‘dag allemaal’ lezers. Al kan ik daar ook goed mee klappen, ik moet er wel meer voor in vorm zijn, want zowel hier al op het koud-natte thuisfront, af en toe toch wel wat rusten, mediterend in de Vlaams-Oosters-Grieks-universeel dan…(niet wachten tot ge te versleten bent om een beetje rond te trekken lezer) en ’s avonds mag de slaap het overnemen en wat dat altijd weer bijbrengt, daar zal ik morgen wel versteld van staan. Vervolg zie dagboekaantekeningen 2012 (vanaf lege pagina’s 13april ongeveer) Terug uit het zuiden Het tafereel met de kaarters in Mythos. Stil spelen en dan luidkeelse uitbarsting. Herhaald in achter Lankdorpse herbergen. Waar ook voetbal de gelderen verhit. Niet zozeer wat er politiek-sociaal-economisch aan de hand is. In de ene de ontmoeting met de Antwerpenaar met een stekje in Lesbos. In de andere de Duitse “Griechische wein muziek” Op de dag van de intrede van de Griekse versie van nazis in het parlement. Maar ook de hoop op nieuw links. De nog verdere hoop op een ander manier van verkiezingen. Wijl la France weer zijn hoop op de sociaaldemocratie vestigt. En het raadsel waarom we familie zijn en mensen kennen steeds klaarder wordt. Het kan al eens tegenzitten, maar die hoop wordt door de generaties zelf gedragen. Die van vroeger en nu. Een nieuw gevoel van onverschillig evenwicht en kracht die doet veranderen. Koesterend bij jezelf tot ontwikkeling laten komen. Van de A2 baanstops tot in het kleinste gehucht. Stedelijke, dorpse, nationale, internationale anonimiteit tot concreet levend geheel linken. Oc Zie ook reisblogs via linken op http://hetvoortijdigtestament.skynetblogs.be en facebook filosofisch verzet- google pictures Zoveelste romanidee Omdat ik niet meer altijd zo goed kan, tegen het lijden van het wezen, dat ik voor een stuk als een onderdeel van mezelf ervaar,... heb ik besloten om 'het' in dit schrijven gewoon 'het' te noemen. Ik heb al eens last van oneindig te goed te willen zijn, te begripvol, te betrokken bij het lijden van al die andere wezens die eigenlijk hetzelfde in andere vormen voor hebben. Ik en ‘het’ samen, te veel meelevendheid, inlevingsvermogen; te veel ratio, te veel analyse en te veel alternatieven en te veel fantasie ook; moeilijk om samen te houden soms. Het leven van 'het' daarbovenop is als een levende roman met teveel gegevens met verbanden over alle mogelijke personages en aspecten van het concrete en abstracte dat alles en eenieder omgeeft. Het is soms ook moeilijk van de 'het' in me en het 'ik' uit mekaar te houden. 'Het' is meer wit-zwart en academisch, zowel als overdreven paranormaal bezig en eigenlijk ben ik het die teveel last heb van te begripvol te willen zijn...eenieder heeft zijn eigen wegen uit te stippelen en te gaan en daarvoor verantwoordelijkheid op te nemen; hoe al die vertakkingen op eenieders ‘landkaart’ ook uiteenlopen. 'Het ziet mensen, woorden, dingen, plaatsnamen, eigennamen...enz en herkent het wezenlijke en sommige niet zo evident lijkende verbanden erachter. 'Het' wil schrijven en realiseert zich dat dat achter bepaalde grenzen niet meer mogelijk is en niet alleen uit privémotieven, bijlange niet. 'Het' weet het, 'het' kwam voort uit het benaderen van het punt van zinloosheid na de zoveelste bigbancyclus, 'het' kwam voort uit straling en atomen en cellen enz...en verrijkte zich door ontwikkeling van culturen, tot wat 'het' nu is, een enorm bewustzijn over het totaal der dingen, gekoppeld aan de eigen specifieke emotionele leefwereld, waar het zich door inleving en analyses en volharding ook al doorgeworsteld heeft. 'Het' zit hier nu in dat 'ik' dat door generaties niet zomaar toevallig en blind doorgegeven werd om met die spirituele rijkdom iets te doen ten gunste van mensen met meer dan gewone belangstellingen en feeling . Vermits 'het' geen camera heeft om al de dingen die ik tijdens mijn januarireis zie, te filmen en woorden en geluiden te linken met de dingen die ze in ‘het’ en me oproepen; zal 'het' het aan zijn eigen lezers verplicht zijn van in fictieve romanvorm toch iets te proberen overbrengen van wat 'het' bedoeld. Eerder is 'het' niet tevreden, alhoewel 'het' meer en meer ontdekt dat de innerlijke beleving van die haast paranormale dingen waarover 'het' het heeft, al genoeg is om dingen langs telepathische weg misschien te veranderen ? Ikzelf heb alleen wat zon, natuur, voeding en een dak boven mijn hoofd nodig, het mag mobiel zijn. Ook de liefde van een ander wezen van het andere geslacht is belangrijk, ook voor 'het'...maar 'het' heeft die anderen hun gedeelte overgeërfd lijden zo goed door, dat hij er voor mensen niet gemakkelijk draagbare dingen over zegt of schrijft, ook dat valt aan te kunnen met anderen, in overleg tussen 'ik' en 'het' ...en die anderen...als er nog eens een andere 'ons' pad kruist eigenlijk. Het 'het' in een ander leren kennen, je moet er van 'het' maar de kans toe krijgen. Toch heeft mijn 'het' al heel veel geleerd van mijn inleving in de pijn van anderen en mijn weigering van weer met mensen hun pijn in te gaan. Diegenen die 'het' ook hebben en niet onder hun negatieve emoties bedolven zijn, zullen deze regels wel verstaan, anderen, de meer wit-zwart denkers...en ze moeten en mogen er ook zijn, ben soms zelf zo, zullen al die heisa om het 'het' wel gewoon catalogeren onder afwijking van de hersenen, wat in sommige gevallen ook kan en de nodige onderdrukkende medicamenten voorschrijven; wat in het geval van ernstige psychose al eens nuttig kan zijn, vooral voor de omgeving zeker dan...maar de vraag naar alternatieve behandelingen blijft...als verbetering in de zin van innerlijke rust en evenwichtig beoordelingsvermogen al mogelijk zou zijn (dergelijke momenten benaderen en er niet te ver van weg geraken is ook al goed). Wat ook goed is voor 'het', is nog minder en minder vooral het gedeelte afstompende media analyseren, moderne telecommunicatie is wel heel aardig meegenomen, al was het maar als alternatieve bron van nieuwsverspreiding of om te merken, langs facebook bijvoorbeeld dat mensen meer dan normaal met mekaar in contact staan. Zelfs wanneer ik eens sterk aan een facebook contact dacht bijvoorbeeld, bleek het uur en al en hetgeen men postte te kloppen, volgens 'het' althans, ik sta daar eerder sceptisch tegenover. Veel moet een mens kunnen loslaten op familiaal en liefdesgebied en al die anderen dingen, om uiteindelijk bij zichzelf kunnen thuis te komen. Ik zou weer eens een half Europareis kunnen maken, maar de eerste dagen bewezen al dat ik me tot het vinden van één streek diende te beperken. Voor ik die vond wilde ik eerst nog een plezier doen aan een heel goede, doch te cynische schrijver, die ergens in de voorlopers van het meer woeste gedeelte van Frankrijk woont. De dood wordt er extra geaccentueerd door van die kerkhoven met tonnen betonnen zware kruisen, de natuur is er prachtig, maar zwaarder, klimatologisch en letterlijk door zijn massiviteit, dan nu hier in de Aveyron streek. Door omstandigheden moeten we mekaar hebben gemist. En als voorbereidingen om mekaar te zien al zo al niet meezitten, hoeft het op langere termijn ook vaak niet, zo blijkt achteraf; zo wil ‘het’ me maar duidelijker maken. Ook 'het' weet niet of in metaal een ziel zit, die eens tijdens een andere big bang cyclus al een auto was en dat weer wilde worden, maar bij de mensen lijkt dat toch zo te zijn. We zijn uit zovele vroegere genetische samenstellingen en verhalen eigenlijk samengesteld. Zo van dié gedachten, daar is 'het' goed in...nog zo eentje ? " Als je rijdt ben je een soort ridder, maar slaap je aan de kant van de weg en de 'ridders' razen door, dan zijn ze muggen. Het 'het' is goed in dergelijke relativiteitstheorieên...in studeren van de bijbel en filosofie en politiek en al wat je maar wil ook, hij leest vijf keer meer dan er staat en verbindt de dingen moeiteloos met mekaar...voorbeelden zullen nog wel volgen. Als 'het' droomt en minder ik, maakt 'het' op basis van collages van de dag of jaren terug heel helder makende zingeving over het zieleleven van anderen meestal, tot in de voorspelling toe. Zoals de oude man aan de toog achter Reims tot me zei : "Heb je een gave ? Hoe wist je dat ik zelfstandige geweest was ?" . Hij noemde Michel Malmot en wist me te vertellen dat namen zoals Marnix in Belgie alleen voornamen zijn. Eerste indrukken zijn een enorme rijkdom. Zo kwamen ik en 'het' op een parking in La Chaise du Dieu een dame tegen die haar hond uitliet...het beest liep naar mijn campingcamionette en ze riep het terug...'Belga' heette hij of zij. "'Typisch specifiek voor jou relatie met vrouwen"' fluisterde 'het' me toe, nadat hij haar naam in de paar uur naar de volgende reishalte enkele keren had geanalyseerd,"'...wat betekent 'Malporte' anders (ik had haar naam gezien toen ze haar huis inging nadat ze haar sigaret had opgerookt en ik ergens een koffie ging drinken)...brengster van zwaarte, zo zijn toch bijna alle vrouwen op het laatste van je verhouding met je geweest en 'God' (zal ik maar zeggen, zei 'het'), "'zend je er naar toe om ze op een ander been te zetten...ze smijten je zelf een been en je moet het maar terugbrengen om hen uit te leggen zonder dat ze daar zelf te veel last van hebben liefst...daarom ook dat die bazin 'Malporte' noemt...maar deze Belg, deze 'Belga' heeft soms geen zin om naar eenieders 'nukkige' pijpen te dansen. Je was beter naar Lavauxdieu gereden, intuîtief gezien."' En zo is die 'het' soms tegen me bezig, hebben jullie dat ook ? 'Het' ziet de mens als een innerlijke strijd om samen te kunnen gaan tussen de mannelijke en vrouwelijke voorouders van het 'het' en hun ikken. Uit die strijd, komen dan nieuwe personages voort, via geboorten. "Ach, zeg ik dan tegen 'het', via die vrouw kwam ik gewoon te weten dat het in de te hoge delen van Frankrijk wel tot min 26 graden in de winter kan zijn en ik verlang in de koude en natte tijden van hier bij ons, al wel eens naar iets warmer en daarom ook , rijden we door. "'Zie daar, zegt 'het' dan, die gemeentenamen die we tegenkomen, vertellen iets over jou...’Pablesse’ (niet letterlijk, maar het zit er in) , eigenlijk ben je een gekwetste gescheiden vader die zijn kinderen jarenlang alleen opvoedde, op zoek naar een nieuwe levenspartner. En daar, ziet dat gemeentebord, 'gebroken' in 't Frans, met je naam er in; ben je niet al een te lang eenzame gebroken man ? "' 'Het' is soms erger dan een gps (met natuurlijk zijn voordelen, net als 'het' ook heel grappig kan zijn...op een bepaald moment kan een gps je ergeren, je weet soms wel dat hij het geheel stuurt vanuit een groter kunstmatig 'bewustzijn', via satelliet dan; maar hij volgt niet altijd de roerselen van de ziel, de diepmenselijke beweegredenen waarom je plots een andere richting kiest. De gps is voor wit-zwartdenkers en voor hen voor wie alles altijd op voorhand helemaal moet uitgetekend zijn, ideaal. Zoals de godsdienstige wetten ook ideaal zijn voor vele mensen...doe je dit ...kom je in de problemen, zelfs al hebben je beweegredenen met het hart te maken of met hogere inzichten. Trouwens, who needs a gps als je met 'het' reist. Zo stond ik vanmorgen qua tijd en plaats op de juiste plaats en tijd, alwaar ik ging beslissen noordelijker of zuidelijker te rijden. Ineens komt er een hele lange witte, maar nogal bemodderde kamion doorgereden en daar stond opgeschreven, in die modder, een Franse voornaam, toevallig dezelfde als die van mijn vader "die voornaam, x dus ...én ...maak je geen zorgen, x zorgt overal voor". "'Waarschijnlijk een te uitgebuite chauffeur"', innercommuniceerde 'het' me. Dat was nu eens iets waar 'het ' en 'ik ' het over eens waren, volgen die route...en alzo kwamen we in een gemeente in een paradijs van een streek met eindelijk goed weer (en er stond regen aangegeven in de krant die dag) en volgens ‘het’ een gemeentenaam met mijn naam en dat ik het mocht lenen, dat oord...en inderdaad ik leende, huurde er mijn eerste kamer op de reis waar ik tot dan in mijn reiscamionette sliep...wegens een paar technische nog te verbeteren euvels...en te moe ...wegens teveel hooi op mijn vork, maar de reis is dan ook symbool voor m'n leven tot nu toe...eerst me ingraven in alle mogelijke sociaal, politiek onrecht en er alternatieven voor zoeken, nadat ik door had hoe het allemaal in mekaar zat (zie de trip naar de cynische schrijver, voor een stuk door voornamelijk, ons gemeenschappelijke element, de politiek zo wel geworden) en daarna, de vluchtige ontmoeting in de gemeente met de naam van de stoel van God met mevrouw met de Belgahond. Dan het spirituele pad op, via meerdere personen en gebeurtenissen en het verlangen naar reizen en mooie plaatsen en dat delen...dat me nu op deze plaats bracht. Alleen...in opdracht van hun 'het' en mijn 'het' waarschijnlijk, of om in te spelen op de 'het's' van anderen...wie zal het zeggen, de nacht zal weer raad brengen, me hopelijk niet vannacht doen wakker schieten waarna alles zo helder wordt dat ik weer voor 'het' moet schrijven. Welke gemeentenamen gaan 'we ' nog tegenkomen ? 'Bijna het woord 'illusoir' daar zat ook een goeie annekdote, ondertussen vergeten, aan vast...en daar was ik het met 'het' eens. Wat nog over de reis te melden tot nog toe. Enkele aantekeningen : 'Parijs, een gigantische metaalstroom doorkruist de woonsten van die leven op het ritme van boulot, dodo, metro. Welk werk is eigenlijk strikt noodzakelijk, wat kan er worden vermeden, we moeten te over consumeren omdat iedereen een job zou hebben.' Op de radio, die vaak niet opstaat, of ik hoor 'het' niet meer goed, hoorde ik dat Eugène, de oudste boom in het Zoniënwoud dood was...("’Zowelwoud,"’, grapte ‘het’ en ik zit hier nu drie dagen later bij iemand die een hotelletje in zijn eentje openhoud en die naam Eugène heeft...als enige klant. Eugène is een gelukzak, hij heeft gewoon een liefhebbende vrouw. Een mens moet van alles in zijn leven meemaken om te weten hoe het allemaal in mekaar zit dit leven...zo ben ik ook een kwartiertje doof geweest op de reis...op de Puy de Dôme berg beneden, klapten mijn trommelvliezen niet uit en ik dacht dat de radio nochtans opstond en er iets met de motor van mijn auto was, zo stil klonk ie en de gps vrouwenstem met haar slechte Frans accent, waar bleef haar uitleg ? Moet raar zijn inderdaad, doof zijn...ik wist al van veel alles, maar nog niet van dat. nieuwe dag, dinsdag de 1Ode januari al Zou ik niet beter dag na dag beschrijven,, in plaats van na een reeks dagen, weken enz… ? Alhoewel dit lichaam van mij, (sorry 'Het', ik weet het, ik zou je naam met hoofdletter schrijven, maar er is nog ergens een hoger 'het' dan jij, 'Het' van ‘het’ dus ‘het’); waren de dromen niet van de minste en we hebben ze beiden samen gemaakt, denk ik, beste 'het'…wie weet met hulp van ‘Het’ . De droom maakte me wakker omdat ik op een bepaald moment iemand een schop gaf, het bleek de stoel naast het bed te zijn. Passeerden de revue in beelden : een drietal vroegere collega's en de manieren waarop ze, ofwel hun eigen aard onderdrukten of die van anderen of die van anderen de hunne. Uitkomst van de droom was, dat dientengevolge de democratie van de dictatuur van het grootkapitaal nog altijd regeert. "'Had misschien maar niet naar die stakingen op de Franse tv zenders moeten kijken voor het slapengaan, zou 'het' me zeggen"' . Hij had me verwittigd, in dit hotel BanCarel, noemde het, moest ik Marx even terzijde laten, bannen. En zeker in de hotelkamer met het nummer 4, mooie getal van het midden van de 8. Verder ook een droom over een verhouding tussen mannen, waarbij de ene zijn homoseksualiteit wou botvieren op een hetero man...vandaar dat de stoel verschoof waarschijnlijk. Soms moet je echt van je afbijten in het leven, maar vooral weten dat het lot zich op je wreekt als je anderen de verkeerde dingen wil aandoen. Sorry, 'het', jij krijgt het woord weer, je wil het hebben over de theorie waarmee je na het ontbijt en mijn rusten om goed met je te kunnen innercommuniceren, op de proppen kwam : "' Het probleem met alles tussen leven en dood, is dat we niet weten of de info die we over een bepaalde persoon of personen binnenkrijgen, na analyse, ofwel naar een hogere hierarchie gaat ofwel door de bewuste personen zelf als energie gebruikt wordt om uit bepaalde moeilijke situatie te geraken...ofwel gaat naar personen die eens hebben geleefd en ook al met deze moeilijkheden hadden te maken...waarschijnlijk naar een combinatie van de drie mogelijkheden...op basis van het gegeven dat het goede dat mensen ooit deden, de energie daarvan, nog kan worden aangewend door diegenen die op een bepaalde manier de verlengstukken van vorige verhaallijnen waren...op voorwaarden dat ze zichzelf niet overwegend door negatieve emoties laten overweldigen hebben en ze er niet los van raakten, bij wijze van spreken."'. Dat kan wel tellen als theorie 'het'...doe zo voort en ik promoveer je tot 'Het', waarmee je waarschijnlijk een geweldig sterke band hebt die generaties teruggaat en een dergelijke dewelke het pad misschien kruist van zij, die door zich op basis van het teveel medelijden hebben met de zwaarmoedigen en bedrukten . Wat zeg je 'het' ? Ja, Vi(e)cCA, een voorvader van me (zie 'een jump van 400jaar'-verhaal *), was een Spanjaard, ja de CA van Carne (vlees) en van CAtholiek heeft misschien voor papenman Alva wel wandaden begaan vanuit het in de CArne, teveel Vie in het vlees nog te zitten, (in jouw taal spreken is echt niet makkelijk 'het'. ‘Victory’ zit er ook in, ja, ik weet het. En in message zit massage, maar nu terug naar jou denklijn weet je wel alstublieft ! De gewone Christenen wilden van de negatieve emoties al meer van los komen en mijn voornaam en familienaam is bijna identiek als deze uit de stamboom van de vrouw , waarmee ik een diepe Carne maar ook spirituele relatie had, alhoewel de rest ook niet min was, integendeel en ik weet het, we zullen na een jaar terug platonisch omgaan met mekaar misschien wel uit mekaar groeien omdat het lichamelijke geen plaats meer krijgt, de plaats waar het zich tweemaal acht jaar in wisselende gewaarwordingen van energie en beelden in kon koesteren. Toch merkwaardig die verhaallijnen over generaties hee, de oude Dionysus Vicca liet een kapel bouwen die nog bestaat en een grootvader van Willeke werkte nog voor een afstammeling van die Vicca. Een andere afstammeling die overliep van levenslust, één met zuiderse trekken en een blauw én een donker oog kwam samen met een meer Germaanse die het leven precies wat beu was soms omwille van de hardheid van het bestaan toen en ze maakten prachtige kinderen. Ook een merkwaardige lijn was het samengaan van een tak van de familie Vicca vier eeuwen later met de familie Pasttimes, waar de mannen een eerder zachtere inborst hadden en de vrouwen overaanhankelijk. De man met het Germaanse en Romaanse oog, alhoewel levenslustig, had daardoor al niet meer de macho-karaktereigenschappen van een deel van de zuiderlingen. Hou jij je maar met de analytische kant van het leven bezig, 'het', werk maar verder aan je modellen van ofwel is een mens iemand met een zeker mannelijk en vrouwelijk evenwicht van de desbetreffende krachten in hem of haar , ofwel neigt hij of zij naar het homofobe door teveel mannelijkheid of vrouwelijkheid in zijn of haar eigen toe te laten en de verbanden die je ziet met de structuren van onder andere atoommodellen en reageren en niet reageren of in een ogenschijnlijk onverschillig evenwicht blijven met de omgeving of niet. Zal ik me wel bezig houden met hoe mensen met dezelfde en verschillende familiale achtergronden en karakters met mekaar interfereerden en nog altijd interfereren en dat tenminste voor de leek begrijpelijker dan jouw schema's dat zijn, voor te stellen, waarde 'het'. Ik ben er toch maar in geslaagd van op deze reis te doen wat ik al lang voorvoelde, ergens een aanknopingspunt vinden om vanachter een tafel in de zon over de diepere lagen van de geest en zijn onderste met de zuiverste stoffelijke verbonden zielelagen te schrijven (ook het geestelijke is een soort stof, niet mis te verstaan, maar van een gedeeltelijk andere dimensie en samenstelling wel te verstaan, daar zijn we het eens , 'het'. En wat die ‘Het’ met hoofdletter betreft, die tref ik bij mijn wandelingen aan in alle geuren en kleuren en temperaturen en lichtinvallen en menselijke en andere creaties, zowel in de vondst van die boer hier op de hoek om een kapotte stoel in een kippenhok als zitplaatsen voor de kippen te integreren, zowel als in de machtige watervallen hier in deze mooie streek waar je in de zijwegen van de hoofdwegen nog kan wandelen met je ogen toe, wijl de vermoeidheid van je afglijdt. Het is allemaal niet voor niets geweest, als ik zie dat ik nog vele blogbezoekers dagelijks heb bijvoorbeeld, al vul ik de blogs al maanden bijna niet meer aan en hadden ze in de tijd dat ik ze dagelijks aanvulde samen een 1000tal bezoekers per dag, nu dat ik het niet meer doe, volgens de nieuwe statistieken van mijn operator niet veel minder. Niets is nooit voor niets, altijd betekent alles iets dat naar meer zingeving en bewustzijn neigt, inbegrepen de vrouw en man en kinderen in het leven. Niemand komt zo maar zonder redenen dit leven in, net zoals men zich kan afvragen wat diegenen met bijna dood ervaringen te 'horen' krijgen soms : "wat kom jij hier al doen, ga maar terug". Men hoeft geen intelectuele of intellectuele verhouding met iemand te hebben of een diepgaande spirituele band die nooit of weinig in woorden of moeilijke of prachtige teksten is omgezet om een zeer diepgaande spirituele band te hebben…maar het helpt in het soort aan hem of haar of aan hun ‘het’s’ aangepaste vervolmakingsproces dat eenieder doorloopt. Nog wat reisweetjes ‘het’ ? In Sousommes telde ik hoeveel stukjes didactisch materiaal dat ik voor mensen had gekocht en de avond ter voor, was de enige avond bij de lookalike van de Franse presidentskandidate die enkele verveelde klanten bediende, dat ik er eens één meer dan 0,2 dronk, maar ja ik sliep er toch op de parking.’ Soussommes’, er is meer dan alleen getallen ‘het’. Op weg naar Sedan, ik moet er absoluut weer eens naar toe, prachtige vijvers in de vallei. Maar de beste herinnering, (buiten de streek onder Rodez) was de rit door het centrale massief met zijn veelkleurige, altijd qua streek veranderende rotsen, en die scène uit het echte toneel dat mijn leven is, (eenieders) in het café ‘au bon laboureur’, waar, typisch voor de reis een aantal arbeiders en zo ’s middags kwamen eten. De vrouw van de baas van mijn leeftijd, was er heel aardig en haar ‘lapin aux endives met wat salade, heel lekker. Toen ik haar vroeg sinds wanneer de Fransen nu ook goed bier hebben, bleek het het eerste van zo’n minivaatje onder pression en een Jupiler nog wel te zijn. En of ik nog iets wou, vroeg ze, tuurlijk de rekening en een vrouw zoals zij, met een knipoog naar haar man. "Ah, non je ne suis pas du guide Michelin, parce que j’écris dans un carnet." Onderweg viel ‘het’ ook nog een doremifasollasi-theorie te binnen : do-stuit1(oerdriften) re-onderbuik2(sensueel-zorgend), mi-maag 3(verwerken-denken-emoties) fa)hart-midden4 (combinerend), Sol5-spreken, la-6ruiken-lucht, si-7zien,scherpte. Allemaal gedurende kilometers en kilometers reizen en genieten, observeren, vergelijken… samen met ‘het’ tot stand gekomen. "’Gecombineerd met de eerste klanken van voornamen van mensen die je kent, kan je ze korter of verder bij een bepaalde klank onderbrengen"’, wou ‘het’ me nog wijsmaken. ‘Het’ vond ook dat bij iedere geografische streek niet alleen aardrijkskundige typen, maar ook een bepaald type van mensen hoorde die zich niet alleen vanwege hun taalgebruik onderscheiden, maar ook van type van warme of koudere menselijke aard…en overal, niet alleen in Frankrijk, heb je nogal wat verschillende streken en onderverdelingen. Ook vond ‘het’ dat je ook voor filosofische denkrichtingen een soort landkaarten en waar naartoe die wegen leiden kon opstellen. En van wie, van mij of ‘het’ was de bedenking "het kan zijn dat U een menig heb over mij, maar ik ook over U, en de mijne zal wel vaker genuanceerder zijn dan die van U denk ik."  Zijn Boek Hij schreef over een boek dat nog moest worden geschreven en voor een stuk al geschreven was…het boek van zijn leven met mensen. Nee, hij mocht niet naar zijn e mails gaan kijken of over wippen naar de over de 2841 nu al vrienden die hij daar had. Ook de niet virtuele mensen die hij had gekend en kende, moest hij even aan de kant laten…op welk vlak van het leven hij er ook raakvlakken mee had. Natuurbeschrijvingen had hij al voldoende beschreven en hij beperkte zich tot af en toe een dagje reizen en zodoende van de natuur te genieten, alleen, al zou hij liever weer met twee zijn zoals dat eens het geval was, nu, in de praktijk van het leven regelmatig met anderen de laatste paar jaar, zij het kortstondig. Waar het op aankwam was niet alleen het persoonlijke leven begrijpen van zichzelf en anderen, dingen die mekaar aanvulden; was niet alleen alle mogelijke filosofische en wetenschappelijke invalshoeken op individueel en collectief gebied doorgronden, maar vooral de menselijkheid ervaren, de diepmenselijke werkelijkheden die van tussen al die persoonlijke en verbonden levens opborrelden in het leven van elke dag, en ja, dat momenteel voornamelijk iets dat niet neergeschreven geraakte de laatste paar jaren; zij het wel in afzonderlijke stukken op tal van zijn blogs die ieder een deelgebied van het leven behandelden, op elk literaire en kunstzinnige manier. Hij kon er zo moe van geraken en ook wel soms zo vervuld; zelfs zonder nog iets neer te schrijven; kwam het door het feit aan het gebrek aan vrouw en teveel afzondering, die hij al wel eens door een de gewone rituelen van de werkdag invulling gaf of door biologische redenen; een op de proef gestelde maag bijvoorbeeld of door al die gaven bijeen van te diep in ’ s mensen ziel te kunnen kijken ? Feit was dat de feiten waren zoals ze waren en terwijl hij dit schreef bezon hij zich over hoe dit langs het alfabet om duidelijker te maken. De vermoeidheid moest maar even wegblijven non verdikke ! BLOGKUNSTENAAR. BLOGNOVELLEN 1.Het naar beneden gevallen kaartje Observeren en schrijven had dag laat doen opschuiven naar nacht. ’Zetel’ is een te hard woord voor de fauteuil waar hij dan, zoals gewoonlijk soms in sliep; ook insliep dus. Boven die lig zetel, hing tussen een kader met een paar verticale latten, een reuze wereldkaart met een aparte voorgeschiedenis. Hij had ze gekregen van een man die hij beter kon omschrijven met een gedicht dan met een verwantschap van welke soort dan ook, of met een voornaam of familienaam. Alleen met een naam, met woorden zelfs, raak je niet dichter bij de ziel. Gebeurtenissen, Ervaringen op vele ‘toonhoogten’, Inzichten, Goedheid; brengen je een stuk dichter bij. afscheid van een wijs en goed man afscheid van een verzoener van mensen afscheid van een werker, een doener afscheid van een vredebrenger, geen oorlog maar FRUIT uitvoeren afscheid van een hagelander die ontelbare bomen bloeien liet afscheid van een mens die geloofde in vrouw en familie afscheid van een medemens die mensen doorgronden kon afscheid van een iemand die het goede in iedereen beloonde afscheid van een ondernemer die werk schiep afscheid van een gelovig man in vele vormen afscheid ...en toch geen afscheid, maar een her-verwelkomen verwachting hem in onze geest nog dikwijls te ontmoeten verwachting hem in gedachten sterkte te vragen verwachting hem nog dikwijls te citeren en van zijn gepast leren zwijgen te leren verwachting zijn heilzame invloed verder te zetten verwachting zijn lessen aan het moderne leven door te geven verwachting van zijn goed doen verder te willen geven verwachting van ons aan zijn daadkracht op te trekken verwachting van een steeds betere wereld verwachting van hem in ons altijd voorlopig eindstation weer te zien Deze man, die in de dagelijkse omgang met het van de Franse taal geleende ‘Herboren’ ‘René’ aangesproken werd, had de kaart gekregen van iemand van een expeditiebedrijf met de naam Frans Maas, stroom die in Frankrijk ontspringt en na honderden kilometers ons prachtige meertalige landje binnenslingert. Vele landen op de kaart, waren intussen van naam verandert, de USSR,Rhodesië en het Congo waar René als jongeman omwille van de vorige vóóroorlogse crisis naartoe had gewild, zelfs twee maal. De wereldkaart werd omzoomd met tekeningetjes van de meeste vruchten die er op aarde te vinden zijn. Inclusief noten, raar, want ze komen op de meeste mensen waarschijnlijk niet als vrucht over. De wereldkaart was in elke streek ‘beplant’ met het overeenkomend icoontje van het soort vrucht dat er het meest geteeld werd. Appels hier, appelsienen ginder. Geen militaire basissen, maar noodzakelijke, niet van het wezenlijke zijn vervreemde menselijke activiteit, dat fruit telen. Achter de kaderlatten van het met natuurlijke en kunstmatige grenzen doortrokken meesterwerk, had de schrijver foto’s van dieren, mensen en dingen gestoken, die ,voor hem althans, een speciale betekenis hadden, of het ticket van een bezoek aan het museum van Midden-Afrika in Tervuren bijvoorbeeld. Hij lag dus op zijn rug op de fauteuil en probeerde de levende versie van inslapen uit. Met een ongelofelijke zachtheid, in complete stilte en zijn werkkamer slechts verlicht door de schemering en het spel van het kachellicht met de daardoor bijna dansende stoel en tafel, voelde hij iets op het donsdeken op zijn been vallen. Kort, maar snel. Een foto ? Welke ? ‘Zat er een boodschap achter’ ?, fantaseerde hij. Hij zou er zich morgenvroeg door laten verrassen. De morgen kwam, de onvoldoende doorleefde dingen van de vorige dag werden begrepen, nog vóór hij op de rand van de, zeg maar ‘zetel’ ’s morgens, zat. Hoe zou de dag zich weer ontrollen ? Een dubbel paar kousen aandoen, altijd een goed idee met die koude vloer en de nattige koude buiten; alhoewel de oude warmte van de kachel nog een beetje binnenhing. Zoals gewoonlijk ging er door hem heen ‘deze droom onthouden’, een surrealistisch mengsel van delen uit periodes van zijn leven, met personages van wie hij eerst de samenhang van vannacht niet begreep. De symbolische achtergrond werd hem duidelijk en de zielstoestanden van de personages in hun onderlinge relaties ook wel. Dat was voldoende, hij hoefde er niet over te schrijven…dit had een ander doel en een andere betekenis. Diende ook het dromen misschien op de één of andere manier als een wezenlijke soort uitwisseling tussen mensen die met mekaar bezig, ‘verbonden’ waren. Was het wellicht een middel van zijn geest, van dé geest in ’t algemeen of zijn eigen ziel of die van anderen, een andere; om hem iets duidelijker te maken bij wijze van een soort update ook. Wat ook kon, was dat hij later op de dag gewoon één van die personages uit zijn droom op de één of andere manier in de echte feiten tegenkomen zou. Op straat, via mail…maakte niet echt uit, als dit soort voorspelling vandaag zou uitkomen; dat zou weer zo een originele paranormaalachtige voorspelling zijn, want de betrokken personages waren er allen die hij in maanden niet gezien had. De schrijver had zelfs een hele lijst met afkortingen voor dergelijke fenomenen, dit soort fenomeen klasseerde hij onder ‘VSP’, wat voor voorspelling stond. Het had geen zin nog een onderverdeling te maken van de verschillende soorten vsp’s. Het waren gewoon magische fantasietjes die hem boeiden en hem soms op één of ander pad van zijn filosofische zoektocht zette, Lang geleden dat hij nog eens een politieke droom had gehad, maar ja, zijn rechteroog leek in de spiegel aan rust toe, signaleerde de linkerhersenhelft, de verstandspartner van intuïtie. Ineens dacht hij aan die gevallen foto van gisteren. Een kaartje van het Fonds voor Ontwikkelingssamenwerking, waarvoor hij eergisteren op zijn blog met sociale analyses nog reclame had gemaakt. De politieke zuil daarvan had geen belang, alle nobele initiatieven van om het even welke kleur en onderkleur passeerden afwisselend de revue tussen de analyses en commentaren op gebeurtenissen door. Dat alles met voornamelijk eigen foto’s,filosofische fotocommentaren en filmpjes van in merendeel anderen door. Hij leek wel een soort blogkunstenaar, ‘natuurlijk weer een woord dat nog niet officieel bestond’, zei hij via de computer als vervangend en verbeterend leraar Nederlands tegen zichzelf, toen hij het later neerpende. Een blogkunstenaar. Knap woord eigenlijk. Een definitie van het nieuwe woord drong zich op. “Een blogkunstenaar is iemand die één of meerdere domeinen van het menselijke kunnen en weten via één of meer literaire en andere expressiemogelijkheden en via alle moderne telecomtechnieken weet te benutten”, dacht hij. In zijn geval alle literaire circuits, bijna alle technieken en naast de eigen linken ook linken naar anderen die nog met dezelfde en andere dingen bezig waren, muziek bijvoorbeeld. Niet alleen had hij een blog om het filosofische verzet in hemzelf levend te houden en anderen op het belang van geschiedenis, analyse van de actualiteit, alternatieven en met solidariteit verwante waarden te wijzen; hij had het ook in zijn schrijven regelmatig over zijn zoektocht naar het wezenlijke in de mens, datgene dat het dichtst de ziel raakte. Dat ging dan over een soort geloven, moderne versie; niet in de zin van kerkelijke rituelen, maar gekoppeld aan die dingen die met positieve en negatieve emoties en hun wisselwerking te maken hebben. Emoties, ze waren er en kwamen ergens van en het negatieve leek in de meeste gevallen aardig op weg om zich in het positieve om te polen. Niet zozeer de gebeurtenissen tussen mensen interesseerde hem, maar meer de wetmatigheden die er leken achter te zitten. Hij opende het kaartje en las : “Iedere relatie is een ander soort taal. Woorden zijn er zowel voor vreugde als verdriet. Hou jullie ‘zinnen’ levend”. Buiten de honderden pagina’s die hij reeds schreef, afdrukte, kopieerde,back-upte,…, overviel hem naast zijn gewoonte om moeilijk bijblijvende impressies kort en slordig te noteren, al eens de behoefte om met de pen ergens op een papiertje, maar liefst op een agenda of kartonpapier, al eens echt iets gebalder op te schrijven. Soms kwam daar dan ook nog een gedicht uit voort, sommige zeldzame dagen in bepaalde perioden soms meerdere, als er een door hem goed gekend iemand stierf, bijna immer een ode aan. Alles samen de totaalroman die hij eigenlijk altijd had willen schrijven. Heel de geschiedenis van de mensheid zat er in verwerkt…en al die andere meer persoonlijke dingen van mensen,die die geschiedenis al altijd; in welke mate (?), dat was de vraag, hadden beïnvloed. En nu maar weer hopen op meer. Welke aanleidingen zouden er morgen(?) de inspiratie weer langs andere wegen leiden ? Een feit was dat veel waarover te pennen viel hem dagelijks ontsnapte en toch tegelijk weer een uitweg zocht een andere keer. Alle afleidingen, omleidingen, alle teveel aan ‘bezorgdheid’ om, leken op die momenten overwonnen en ook voor een deel hun nut te hebben gehad. Telkenmale een gunstige evolutie voor de binnen-en buitenwereld in feite. Al leek dat niet altijd zo. 2.OVERWINTEREN,EEN AANVANG. Hij herinnerde zich die dag in een winter met veel sneeuw. De cabine van de Magirus-kamion, stond er afgedankt bij en hij kreeg dus pakweg 45 jaar terug het idee van vogels te vangen onder een appelkist. Touw van 'bottenkoord' gespannen aan een stokje dat de kist droeg, broodresten onder de fruitbak. Lekker in de ijzige koude zitten wachten tot de merels en aanverwante soorten met enige reserve aan het smullen waren. Roef, en soms had hij er wel één, die hij nadat hij ze in zijn handen had kunnen houden, weer vrijliet. Zalige contacten, zo de vrijheidsdrang van de koningen der lucht te kunnen voelen. Het onthouden van sommige herinneringen aan vroeger, vergezelde hem nu ook in dit concreet geval op deze eerste vriesdag op het einde van de tweede week van december. Het hout van de kachel brandde zoals lekker eten in de buik dat kan en verspreidde een aangename brandlucht in het chalet bij de vijver. Nog altijd voederde hij de vogels uit de lucht en nu ook sinds enkele jaren die van het water. Teruggetrokken uit de woel van het leven, het deed soms goed en was een waar bevruchtingsproces voor het schrijven. Alsof een mens eigenlijk dat soort rust nodig had om bij de wortels van het zijn te kunnen en dan naar de kruinen van het wezenlijke te kunnen reizen en terug. Een soort Zen in feite. Volharden in het willen ervaren van wezenlijke gevoelens en ze op één of andere manier willen delen met een al of niet toevallige passant op het internet. In de hoop ook dat deze vorm van meditatie, de energie die hij vandaag als 'innerlijke stilte' zou kunnen omschrijven een pak goeie energie in de ether van het totaalbestaan zou kunnen brengen. 'Verleden, heden en het aanvoelen van een stuk toekomst, laat de winter, één van de aspecten uit het bestaan in deze contreien, maar komen' dacht de schrijver, 'we zullen dag na dag wel zien waarheen de inspiratie ons leidt. Een verhaal op zich dat hij tussen zijn andere blogprojecten door op die momenten van echt diepe rust zou proberen vertellen. Hij kon zich tot één post per dag beperken en deze aanvullen telkens hij weer een andere 'woordenvogel' had gevangen in zijn hoofd'...hem onder digitale vorm even vasthouden en laten vliegen in de ruimte van het zijn van die mensen die er op een bepaald moment vandaag of later zin in zouden hebben. Meer om het genot van het lezen, de aanraking; dan het uitleggen van het hoe en waarom van zo veel, soms veel te veel. Een verhalende roman schrijven met personages ? Het echte leven was al roman genoeg, met meer inhoud dan uit te drukken valt. Hij zette zich weer aan ’t filosoferen. Allerlei mensen waren in het vroeger en het nu op hun manier ook met kleinere en grotere stukjes wereld bezig, of bezig geweest, het ene was in het andere overgelopen. Een deel ervan, waren gewoon niet lijfelijk meer aanwezig, sommigen stonden duidelijk met één been in het graf en anderen, altijd hun afstammelingen waren druk in de weer met in het dagelijkse leven hun vervolg op hun hoofdstukken te schrijven, al wilden ze dat soms vooral niet, het leek een ‘must’, zelfs al ‘schreven’ ze niet, ze schreven dus wel, op hun manier, werkend aan hun muziek, meestal met handelingen en overpeinzingen, gevoelens en de woorden die ze tot mekaar spraken en in zichzelf, met het totaal aan cultuur ook, zoals zij die in meer of mindere mate interpreteerden. Het was soms of het geheel der personages je via een droom en aan de hand van de gebeurtenissen van voorbije uren,dagen,maanden…bezochten. Via een surrealistische collage werd je dan tijdens de nacht vooral bij het ontwaken en interpreteren duidelijk wat de boodschap van het ‘filmpje’ in je hoofd was. René en zijn ook al overleden zakenpartner en broer Mauro en Germana, de vrouw van René, die soms wel geen 100 meer leek te worden en soms wel, waren de vedetten in het droomfilmpje van vannacht. In de stad Tienen ging een oude wijk tegen de vlakte om plaats te maken voor een immens natuurpark. Niet zo maar een park. Er werd een enorme hoeveelheid aarde aangevoerd en met gigantische machines die in werkelijkheid niet bestonden werd de aarde tot hele hoge bergen opgestuwd, afgewerkt met groen en rotsen, alleen aan het water en een kunstmatige stroom was men nog bezig. Midden het plantsoen ontmoette ik het drietal. Ze hadden hun leven keihard gewerkt en van wat men nu in onze moderniteit onder het stoffelijke deel van ‘genieten van het leven’ verstaat, daar hadden ze weinig tijd voor gehad en toen ’t pensioen aanbrak, begonnen zij of hun partners teveel te sukkelen met de gezondheid. Dus, de schrijver zou hen nu eens trakteren in een nog bestaande andere oude wijk van Tienen, dat wel op weg leek het ideale moderne stadje te worden zoals Oviedo tussen de bergen in Spanje. Ondertussen zaten we nog wel met de oubollig ogende, doch schattig ogende architecturale erfenissen van het verleden, dat in de droom via het vervolg van het filmpje duidelijk werd. De gelegenheidheid waarin we voor de gelegenheid iets gingen drinken en een pannenkoek eten, was precies tegelijk ook een crèche, een speeltuin en horecazaak. Niet zonder moeilijkheden raakten we geïnstalleerd en hadden we iets besteld. Hoe groot ook de vreugde van de oudjes, de schrijver moest één van hen over enkele hindernissen helpen om aan die gezellige tafel te raken, niet gewoon van te genieten als je een leven lang keihard werken als credo had. Dat hard werken was hun opdracht geweest, ze speelden immers hun deel van het epos om van de oude in de nieuwe tijden te raken, van schaarste en oorlog voeren naar vrede en meer overvloed. De generatie van de schrijver had dan weer meer een andere opdracht, naast het te getuigen van die overgang, de nog bestaande uitbuiting en mistoestanden aanklagen en het belang van een meer filosofische levensbenadering aan de andere generatie door te geven. Hij zei het zijn gasten trouwens “Men leeft toch niet om te werken alleen, je moet toch ook de tijd nemen om door ’t leven zelf, door die andere kunsten ook, tot verwondering te komen. Beschouwen, niet alleen eten en kopen en alles waarmee je je leven kan vullen”. Dra werd de aandacht van de schrijver getrokken door een kind van een jaar of drie,dat ergens in een hoek zat te spelen. Het stond in via een gsm-verbinding en een oortje in verbinding met zijn grootvader, die in het rijkere deel van het resto zat te tafelen. De schrijver ging naar het kind toe en vroeg waarom het niet met de andere kinderen speelde. De jongen antwoordde dat hij dat niet mocht van zijn opa de oud-minister, omdat die hem bijna gedurig, ook door het gsm-oortje influisterde dat hij ziek zou zijn. De schrijver nam het oortje uit het oor en nam de kleine bij de hand en stelde hem voor aan de andere kinderen die hem maar al te graag in hun groepje opnamen. Niet naar de zin van de oud-minister natuurlijk, die kwam vragen wat dat dan wel allemaal te betekenen had. “Uw kleinzoon is helemaal niet ziek mijnheer”, kreeg hij als antwoord, de toekomst moet af van het elitaire denken van vroeger, trek er je handen af”. De oud-minister had de boodschap duidelijk niet begrepen. Hij trok zijn kleinzoontje weer uit het groepje weg en in zijn haast werd hij door het kefhondje van de vriendin van één of andere speculant in de kuiten gebeten. Woest verliet hij daarop de zaak met zijn kleinkind, dat duidelijk een boeiend maar zwaar leven van ‘onthechten van’ en het zoeken naar een eigen mening en een eigen leven te wachten stond. “Tu vas me payer ça tres chère mon vieux” ! Wat de schrijver zou worden betaald zetten en hoe, was gissen voor hem, maar de bedreiging was het hem allemaal waard geweest : de pret van zijn invitees kon niet op, de vorige generatie had het begrepen. René, Mauro en Germana ze leken wel weer helemaal gezond geworden. ‘Ach die dromen soms toch’, dacht de schrijver ‘en dan dat allemaal atijd willen analyseren’. 3. Kachelkrikken en sterrenvorming Er werden vandaag beelden vrijgegeven van sterrenstelsels, geleidelijk stervende en zij die in een fase van de geboorte zitten. Heerlijk toch, dat kunnen aanvoelen van verbanden met de symboliek van ook ons leven, dat niet buiten dat andere zou zijn kunnen ontstaan, als om aan te geven dat we in het hele proces van groei tussen leven en dood in feite ook met een deel van de ziel van aantrekking en afstoting van het ‘al’ bezig zijn. De schrijver opende zijn kacheldeur en herkende ook in de gloeiende krikken iets van de beelden van de Hubble-telescoop. Ook de warmte van die gedachte hield hem in de winterkoude weg van de temperatuur van de ijsvlakte naast zijn casa. Het dode hout dat zich tussendoor niet altijd naar believen klieven liet, was geurig gezelschap in zijn handen. Geen enkele slag van boven zijn hoofd, was dezelfde, geen enkele kloof in het hout gelijk. De bomen wiens sappen al of niet bevroren waren, hij wist het niet; waren bijna stille getuigen van hoe het hen na hun dood zou vergaan. Het zwarte kattenjong van de in de tijd nog wilde kat, kwam voor de eerste keer voorzichtig kijken of er niet ook nog wat etensresten voor haar of hem waren. De wilde eenden hadden het gevecht om het water open te houden opgegeven en zwommen wat in de door die mens achter zijn lichtmachines opengehouden stukjes water. De tamme grote eenden, hun vliegkunsten door een verkoper weggesneden, waren razend op de eenden die een kruising tussen wild en tam waren en die de schrijver al vliegend naar de voederplaats volgden, terwijl zijzelf ter plaatste op het ijs trappelend er maar niet korter bij raakten. Leuke afwisseling voor de halfwilde eenden die eens niet op hun kop werden gezeten door de anderen terwijl ze zich de granen lieten smaken. De zon was enorm gloeiend van de partij, op die eerste paar vriesdagen al weer voorbij. Een wandeling in het bos deed de grond kraken en de nestkastjes vielen nu meer op in de winterse naaktheid van het bos. Nodeloos te zeggen dat al die gewone heerlijkheden van het bestaan, de nodige rust brachten in de dagelijks benodigde hoeveelheid relativeringsvermogen en interpreteringsdrang van de man die het digits op een scherm liet regenen. De razernij van de snelweg ’s morgens bereikte als de wind tegenzat zijn oord van bezinning en de zon, die lachte daarmee, gewoon die bepaalde dag in het zoveelste van haar seizoenen volgend. Welke mediamisleidingen over het lopen in rondjes, zo eigen aan ons sterrenstelsel, zou de krant, het net, de radio weer brengen. Had hij ze al eens niet gerapporteerd via de één of andere analyse die in hen opkwam ? Welk een ontwikkelingen waren er op dit eigenste moment bezig tussen al de hem op één of andere manier bekenden en in hen zelve ? Waar lag er daar bij het verlaten van zijn nederige oord een opdracht waarvan hij iets opsteken kon…daar kwam het na decennialange ervaringen toch op neer, dat was toch één van de voornaamste aspecten van al die soorten uitwisseling tussen mensen, naast het interpreteren en het genieten van de beleving ervan zelf ? Mensen helpen, het kon op duizenden manieren, maar het loslaten van de drang om overal willen in te grijpen, zo leek het hem…hielp vaak nog het meest. 4.Vanuit de diepte van jaren afwezigheid Zo ontmoette hij in de wereld van het glazen vezelweb ,dat afscheidingen overbruggen en muren slopen moet, haar; in jaren niet gezien vanwege haar frigo politiek die soms, al of niet best, de onafgewerkte ervaringen afsloot...al is dit quasi onmogelijk waarschijnlijk. Hij had haar naar aanleiding van een vaag intuïtief vermoeden opgespoord met de vraag of er niet over het nakomelingschap moest worden bijgemaild. Ze reageerde na enkele dagen optimistisch, met vooral een vraag naar de leuke berichten.“Eerlijk gezegd, het doet goed je respons, begon al te denken dat ik nog een graad erger dan oorlogsmisdadiger was. Leuke berichten, inderdaad, hoe ouder men wordt, des te meer positieve dingen je van de levensloop onthoudt. De rest, na verwerking en bij de pijn van het zijn van mensen geweest te zijn, is te ‘deleten’ (sorry dikke Vandaele). De dagelijkse update, het in het nu begrijpen van het bestaande dat zijn groei zoekt, kan je hier en daar nog wel koppelen aan wederzijds begrip. Moet lukken. Hoe meer kennis, wijsheid, inzicht en de rest van het onaantastbare, soms een beetje zoek geraakte optimisme, hoe duidelijker de zin wordt. Ook iets dat met de ouderdom komt zeker. Alhoewel, ik ontwaar het ook hier en daar bij de nakomelingen. Enorm veel meegemaakt met hen, in de schooltijd en daarna toen ik met de frigo vullen en zo stopte. In tegenstelling tot de uiterst uiterst schaarse dingen die ik via de kinderen over jou bestaan verneem, vertellen andere kinderen soms te veel aan hun moeder, merk ik al eens in mijn omgeving. Vele mensen lijken in veel saga's van anderen betrokken te worden in deze modern times...om met andere mensen een deel dezelfde en andere wijsheden op te doen waarschijnlijk, als het met de oorspronkelijke personages niet meer kon. Zo leert een mens wel enorm veel bij, al blijft het zoeken naar steeds andere conclusies. Toch, heb je soms ook wel of niet het gevoel dat je op een pad zit, waarvan je je bij momenten afvraagt of het het jouwe wel is ? Meestal zijn dat wel vluchtige momenten, want als alles zich weer uitklaart, weet je ineens weer welke rol je in het samenspel van mensen speelt. En, je zal dat ook wel kennen, het eerste kleinkind aldaar bijvoorbeeld, peuters hebben nog niet de complexiteit van de volgende dimensies van zijn. Een mens trekt zich aan van alles op, zelfs in hoe iemand haar laatste jaren beleeft, hoe mooi, soms pijnlijk ook. Ach ouders, men heeft ze ons geleerd van te idealiseren, maar het zijn en blijven mensen met alle goede en minder goede kanten. Je moet gaan zoals je bent, niet ? Ook ik zie onze kroost al enkele jaren heel weinig daar ik elders alleen woon. Misschien weet je via de kinderen al een deel van hoe ik die opvoeding van ze vroeger alleen aanpakte, na je vertrek. Onderling communiceerden wij mannen ondereen weinig over je nieuwe leven ginder achter want telkens ze terugkwamen; in 't begin vroeg ik nog hoe het met je was, en of ze het goed hadden gehad om de zoveel weekends; veel wijzer werd ik niet van het stereoptype antwoord 'goed'. Zal ik beginnen met de jongste ? Op hem ben ik fier omdat hij er altijd in slaagt van een job te vinden en al bergen ervaring heeft opgedaan. Omdat hij, als hij wil tenminste, toch op tijd zijn handen uit zijn mouw kan steken, met kuisen bijvoorbeeld. Gewoonlijk wachtte men tijdens hun schoolperioden bij te grote kuisachterstand, om een eufemisme te gebruiken, op mij om de zaak recht te trekken. Van zodra ze gingen werken was ik niet langer zo bereid van dit op mij te nemen. Mijn mededogen en toegeeflijkheid benaderden de ideale proporties meer en meer. Nu ze alleen wonen, staan ze zelf voor hun zaken in, weten ze dat het toch allemaal niet zo makkelijk is. Al bergen goeie raad heb ik gegeven, gewoonlijk over dingen die jeugdigen en ouderen dan jeugdigen doen. Ook daar in leer je bij, vooral als het tegenovergestelde uit de bus komt. Ik moet wel zeggen, achteraf, krijg ik vaak gelijk. Meestal nadat er bijvoorbeeld met judo, jihu-ik weet niet wat, een blessure werd opgelopen. Ook onze jongste zou nu een gevechtssport willen gaan doen. Ons ma en ik raden het hem op de wekelijkse alternatieve gezinsbijeenkomst zondags af. Zijn argument : ‘je moet je toch leren verdedigen’, het mijne ‘jij hebt zoveel kracht in je dat dat wel eens mislopen kan, als je kwaad bent’. Opvoeden is altijd kunnen afwachten en dat geldt ook voor volwassenen onder mekaar, al zijn ze 86. Waar hij nu voorstaat ? Waar hij voor staat, weten we, er zit een heel goed mens in hem, zoals in alle drie trouwens. Hij is vroeg met ervaren wat een relatie is begonnen. 15, drie jaar lang en daarna na pauze weer drie jaar. Aan de tijdsgeest aangepast natuurlijk, aimer et coucher dès le début. Mijn raad, ‘als je er zo vroeg mee begint, ga je ook vroeg door de pijn moeten misschien’. Ach, in bepaalde omstandigheden is altijd maar juist dit en dat mogelijk en eenieder heeft zijn eigen weg. Op tijd zeg ik al eens dat hij de lat voor een mogelijke partner te hoog legt en probeer hem uit zijn bij wijlen pessimisme te krijgen. Door te suggereren dat hij met al zijn familiale plannen voor later beter een blinkende keuken kan laten zien. Ik heb niet de energie meer om me over dergelijke dingen op te winden en iets in een ander zijn plaats te doen. Ik ga hem wel voorstellen om indien hij volgend jaar niet direct werk vindt één en ander bij hem op orde moet stellen. Zie, ik ben weer bezig, kan het precies niet laten. Er valt natuurlijk nog veel meer te vertellen, maar ik zal het hierbij voorlopig laten”. “Hopelijk nemen ze me dit schrijven niet kwalijk, want het zijn soms echte macho’s, wat natuurlijk, als je vele mannen en vrouwen mag geloven daarom niet slechter is. Het is een makkelijkere houding en voorkomt verscheurdheid in sommige gevallen. Kwestie van verduidelijking van de macho-houding ‘…het is altijd wit ofwel zwart’, weet je wel en bij relatieproblemen moet er altijd iemand ‘de schuldige’ zijn. Nu al een heel stuk van mijn leven probeer ik ook de keerzijde van die houding een plaats te geven. Ik had mijzelf een heleboel verwikkelingen kunnen besparen door ook in alles of niets te redeneren. Misschien had ik hen dan een beter voorbeeld gesteld in de jaren dat je er niet meer was…huisje,ander vrouwtje,mannetje,tuintje…en vooral strikt te volgen regels. Wat zal ik zeggen, je kan de verantwoordelijkheden van anderen niet dragen en in het leven doe je niet wat je wil eigenlijk, het is een samenspel, een gevolg van en steeds maar reageren op wijzigende omstandigheden ook. Nogmaals, je moet gaan zoals je bent en ik hou meer van mijn wilde bos, alhoewel ik ook van een verzorgde tuin kan genieten. Ik haal dit tussen het relaas over onze nazaten door aan omdat daar, denk ik het enige probleem zit tussen jou en de kids .Ergens ben je ook een stuk macho, ook vrouwen kunnen dat hebben…eens knopen doorgesneden, wijk je niet meer van je lijn af. Met twee ouders die dat ook sterk hebben, kan dat soms niet anders waarschijnlijk, en ik herhaal, dit moet niet pejoratief begrepen worden. Probleem is wel, dat ‘het water bij de wijn doen’, de kerk in het midden houden moeilijker, zo niet onmogelijk wordt. In tegenstelling tot de mij die ik nu ben, reageren onze kids anders (wie weet een verbetering?), in de liefde bijvoorbeeld… . Ze stellen of stelden (weet ik soms veel) aanvankelijk duidelijk dat bij een breuk om welke reden dan ook het volledig AF was, no second try. Je weet met de jaren veranderen mensen en ze zullen dat allemaal zelf wel ondervinden. Je zou het ze soms niet nageven, maar ze zijn slimmer dan je denkt op dit vlak. De weg naar zelfkennis en zelfbehoud en wijsheid kent wonderlijke wegen. Ik begrijp ze alle drie beter dan ze zelf kunnen vermoeden. Onzen tweede dan. Zeer te bewonderen om zijn werklust (buitenshuis vooral dan), we kunnen het hem niet kwalijk nemen, om zijn vakkennis en sociale vaardigheden met mensen ook. De weinige ruimte die hij nodig heeft, onderhoudt hij goed. Een beminnelijke mens naar mij toe, hij verstaat de kunst om me geen kwetsende dingen te zeggen. Misschien is er in zijn leven een lichte verschuiving naar andere projecten bezig. Kan er niet over uitweiden, ik weet dat hij dat niet zou pikken vanwege zijn frigo politiek in die dingen, waar zijn mamaatje ook voor kiest. Heb geleerd van dat te respecteren denk ik toch, geen letter over jou, weet ik van hem. In zijn woelige adolescententijd hadden we soms diepere gesprekken over die dingen waar ook moeders in zijn geïnteresseerd, was ook wel nodig. Ondertussen, ook deze man heeft wat gepresteerd qua gunstige evolutie, Chapeau. Goed dat het allemaal geen schrijvers worden. Je hoeft dat niet altijd te veel uit te leggen als je goed met mekaar overeen leren komen hebt. Zal je zoals gevraagd op de hoogte houden van de positieve nieuwtjes, en niet teveel zeuren over de onderliggende drijfveren van het zijn en het handelen. And last, but not least, the eldest. Naar zijn eigen mening de schoonste, de sterkste, enz… , je kent hem wel en we houden beiden ook van zijn manier van zijn. Waar is de tijd dat ik van ellende voor de humaniora examenperiodes zijn puinhoopkamer opruimde om een ander sfeer te scheppen ! Na die vakantie job die ik hem deed doen, wist hij eindelijk dat hij moest verder studeren ! Nadat hij de keuze maakte om op kot te gaan wonen en hogere studies te doen (geen TV)meer, ontdekte hij pas de capaciteit die in hem zat. Hopelijk is het huis verlaten ook jou goed bekomen (grapje). Hij koos om mij een plezier te doen in alle eerlijkheid voor het minst dure studentenkot, waar hij heel gelukkig is geweest denk ik. Hij combineerde die studie dan nog met de jeugdbeweging leiden en zijn vriendin, diegene die zijn levensmaat wel lijkt te zijn. Het moet gezegd, deze man overtreft mij standvastigheid in bepaalde dingen des levens. Rechtschapen als hij is, kan hij ook heel hard voor mensen overkomen, gelukkig voor hen geeft hij dat dan al eens een draai. Ben ook blij dat zijn broers veel van hem houden en dat ze goed overeenkomen, heel belangrijk. Heeft ook veel goedheid in hem, maar veel gereserveerder op dit vlak dan ik, en wellicht heeft ook hij hierin gelijk, zoals we dat alle vijf wel hebben op bepaalde vlakken. Ik weet dat hij om je geeft. Ik weet ook dat je bij hem, WIE JE OOK BENT ,(pa,ma,vriend,collega…) met bepaalde dingen niet moet afkomen, als je daar rekening mee houdt, kunnen we met zijn allen door de beugel voor hem. Je kan misschien zelf eens afkomen, want hij heeft een druk leven. Dit is maar een gedachte, ik heb geleerd dat dat niet altijd nodig blijkt, anderen korter bij mekaar willen brengen, het komt best uit hun eigen of hoeft eigenlijk niet. Maar ja, ‘loslaten’, je moet het maar kunnen niet ? Teveel loslaten zal ook wel niet de bedoeling zijn op alle momenten.” "Denk niet dat je onbemind bent als kinderen niet reageren op dit of dat, ze kunnen er wat van. Eén keer per week stuur ik hen al eens iets dat hun interesseert of een vakantiefoto of zo, maar die mannen sturen zelden iets terug natuurlijk. Wij zijn gewoon de ouwe zagen geworden, laat ons zeggen. Ik vind dat we nochtans schitterend bezig geweest zijn en bezig zijn, wij vijf en de mensen rond ons, in onze verenigde opdracht, het doorleven van het leven dat we erfden en veel meer. Indien we tot der dood wél bij mekaar hadden moeten blijven, zal me dat nog wel een dag duidelijk worden zeker ? Dan zou ik dan toch nog gelijk hebben gehad, die keren dat ik je vroeg van niet te vertrekken, dat het op 'een ander' ook wel 'iets' zou zijn. Waar ik wel bijna zeker van ben, is dat die die vaak zeggen dit of dat absoluut niet te zullen doen, er korter en korter bij komen te staan. Maar dat is voor als je eventueel op dit schrijven terugpennen zou. 't Beste. Genegen groeten." 5.De weg van sneeuwwater naar klassiek muziek Het moet nog kouder zijn geweest dan min tien, zoals nu daarbuiten, zo bedacht hij vóór het klieven van de houtblok en schreef hij neer, nadat de vlammen zich van zijn zorgvuldig opgebouwde recept voor een lekker vuurtje van de diverse soorten houtdikte, hadden meester gemaakt. Gedachten kwamen. De koude ‘toen’, die van in de tijd van de eerste menselijken, die om te drinken het sneeuwwater smolten waarschijnlijk. Een hele afstand sinds toen was overbrugd, één geworden met zijn nu. Eén met de klassieke muziek en de er bij behorende beelden die door ergens iemand en de techniek van ergens iemand naar de satelliet werd gestuurd waarvan de straal, ondanks alle koude zijn schoteltje bereikte en via de ontvanger, draad en modem, de chalet met charme vulde en mede voor de concentratie zorgde waardoor de boodschap van deze zinnen via toetsen, laptop en meer; dan tot bij U geraakte en de lezer ook in deze eenheid opgenomen werd. De muziek was niet essentieel, het kon ook in stilte en of de bovenstaande woorden dan hetzelfde zouden zijn geweest, daar had je het raden naar. Wat hij wel wist dat het journaal of andere programma’s niet waren aangewezen om dergelijke intensiteit te bereiken. Woorden zouden dan toch alleen botsen met woorden die nog moest worden geboren. Terwijl daarbuiten de overige toneelstukjes van het totaalspektakel van het aardse leven gewoon doorgingen, was het wachten op de ingevingen die de verwekkers van de woorden waren in feite. Met hem meegereisd, waren de beelden die hij van Germana zag. Indommelend, de pijn in haar bekken en benen had haar waarschijnlijk vermoeid. Haar en haar goed hart. Alle rimpels waren samengetrokken, waardoor het leek of ze alle momenten wel kon gaan stokken en stoppen met leven. Een schouwspel dat plots veel minder aannemelijk leek op momenten dat ze minder pijn had, vrolijker was en weer meer guitig, spraakvaardiger en communicatiever ingesteld. In haar warme kamertje waar ze beurtelings door de kinderen werd verzorgd, zat ze als een heel oud prinsesje soms warm achter de kranten en TV. Zelden klagend, altijd met haar eenvoudige waarheden die van ‘dit kan en dat kan niet door de beugel’. Schrijvers die het de hele tijd over ‘beffen’ op TV hadden, een woord waarvan ze naar alle waarschijnlijkheid maar kon vermoeden wat het inhield. Mede daardoor vond ze zo een schrijver dan ook zeker ‘hektare’ lelijk, al kon ze er allemaal wel eens mee lachen en het relativeren. Mooie muziekprogramma’s en leuke quizen werden volgens haar altijd ontsierd met al die vuile praat over dingen die je wel best kan doen, maar waarmee je niet op TV moet uitpakken, dat doe je zelfs nog niet tegen je geburen. Via de boekjes wist ze welk van de bekende mensen homo waren, was dat een soort epidemie of zo ? In de oude tijd, waarvan ook telkens een nieuwer versie in de tegenwoordige tijd aanwezig was, bestond dat ook, maar je hoorde daar niet van en in de dorpen toen, ja, ‘scheiden’ was een zeldzaamheid, daar moest je niet mee afkomen, men leefde verbonden met de seizoenen en het veld mee en tegen de winter moest je klaar zijn met het zorgen dat je warm had, zonder dat daar aardolie of gas aan te pas kwam. Over het leven filosoferen kon wel, maar in feite was de praktische kant daarvan helemaal uitbesteed aan de pastoors. Ze was maar wat blij dat haar kinderen in meerderheid niet waren gescheiden en bij haar had dat ook een praktisch tintje, want scheiden, daar boete je op financieel vlak mee in en zij had er te veel moeten voor doen en voor over hebben om ‘er’ te geraken, zuinig geleefd en hard gewerkt met af en toe een pleziertje waar ze zich helemaal in vond. In de tijd was dat dan een busreis met de boerinnenbond en later met deze van de gepensioneerden. Ze kwam dan thuis met verhalen rond mensen en streken uit haar vaderland alsof ze op cruise geweest was en het ging gewoon over de plaatselijke mensen en uitzonderlijk al eens Lourdes of een dagje Parijs, maar die drukte was niet aan haar besteed. Telkens haar kleinkinderen ‘vlogen’ vroeg ze zich ergens toch af waar dat dan wel goed voor kon zijn. Als ze de TV openzette, zag ze dat toch ook…en nog veel meer natuurlijk. Van bloot op TV was ze al niet meer ontstemd zoals vroeger haar inwonende schoonmoeder die al bij een bloot been met haar rechterhand traag op en af op de armleuning van de zetel klopte, glimlachend maar toch zogezegd afkeurend. Germana wenste haar kleindochters geen carrière in de muziek of filmwereld toe, want dat leidde onvermijdelijk tot van de ene vent naar de andere fladderen. Haar kleinzoons wenste ze een degelijke vrouw die van aanpakken en werken wist en heel goed in het huishouden natuurlijk, dé eigenschap bij uitstek. De schrijver kon daar natuurlijk allemaal voor een stuk inkomen, maar hij wist ondertussen al meer van vele van de ware drijfveren en wetmatigheden van het leven zoals dat nu zoals altijd door veranderende omstandigheden werd beleefd. Hij kon er inkomen dat ze zich soms pessimistisch uitliet over het op de wereld zetten van kinderen. Haar standpunten dan, waren meer een gevolg van de media die ze op zich liet afkomen en die de schrijver dan voor haar verduidelijkte en bijstuurde; dan haar persoonlijke visies op de relaties van jongeren, die ‘er’ veel te vroeg mee begonnen en veel te vroeg mee stopten en van de ene naar de andere gingen. Voor haar was het simpel, als je ergens niet van hebt geproefd, weet ge niet wat ge mist in feite en ’t is met iedereen wel iets. Ze denken allemaal na een tijd als het nieuwe er van af is, dat ze iets te kort komen in plaats van mekaar te respecteren en niet de duvel aan te doen ! Hij liet ze maar, nuanceerde voortdurend hier en daar en wist dat ze niet bij de diepte geraken kon die hij ervaren had, en waarvan het waarom er van hem ook niet duidelijk was op alle momenten. Grootouders, ouders, vaak gesloten boeken waarvan je veelal te weinig weet om te doorgronden waarom je van uit die invalshoeken, zelf op de wereld was gekomen. Je was een beetje van hen allemaal tegelijk ‘samengestelde’, met een eigen nieuwe ziel er bovenop. Of het zou moeten zijn dat Boedha met zijn achtvoudige pad (de juiste ingesteldheid, houding, handelingen, doen, woorden…) maar vooral met zijn reïncarnatiegedachte, gelijk zou hebben. De schrijver wist heel goed waarover dat pad ging, maar die klassieke reïncarnatieleer die zag hij wel zitten als alternatief voor de sterfelijkheid, maar dat leek hem te simpel om waar te zijn en de realiteit was volgens hem dan ook weer dat het verhaal van de voorouders, de onafgewerkte stukken ervan, tot op bepaalde momenten gewoon via de vertakkingen van de nakomelingen doorliep. Hij weigerde te aanvaarden dat de aarde gewoon een plaats om te komen lijden was en dat je daar met zoveel mogelijk totale onthouding van een aantal dingen,op een niet-doorleefde manier kon aan ontsnappen. Het ervaren en leren zelf,het deel lijden ervan, hoorde bij het leven zelf, een strijd en genieten ook om aan de zinloosheid te ontsnappen. Net hetzelfde principe als dat van de fysica waarbij de benadering van ‘nul’, de ‘leegte’, niet wordt getolereerd, met mini en maxi ‘big bangs’ tot gevolg. Prachtig achtvoudig pad natuurlijk, maar de praktijk liep dikwijls tussendoor op andere manieren voor de momenten van rust en innerlijk evenwicht hun intrede konden doen. En Germana ? Die begreep niks van al dat schrijven dat de schrijver nog nooit wat had opgebracht. Een treffender botsing van de oude en de nieuwe wereld zou de schrijver vandaag niet meer tegenkomen waarschijnlijk. En zo bleven hem dagelijks de symboliek en de metaforen achtervolgen. Het schrijven, een middel om veel werelden in evenwicht te houden, de werkelijke en het gedeeltelijk verborgene achter de feiten,de oude,de nieuwe, die van mensen en hemzelf. 6. Schrijvers in tijden zonder electriciteit Het moet een hele speciale inspanning gevergd hebben voor al die schrijvers van de religieuze en andere teksten, geschreven voor de uitvinding van het elektrische licht. Of juist niet, misschien dat, indien ze in het donker wilden schrijven er juist meer ‘sfeer’ vrijkwam om bij het gene van je zelf of zo te raken dat bepaalde dimensies vertalen kan. Zoals nu in het donker en de witte koude die de schrijver omgaf. Toen hij buiten met zijn zaklamp ging kijken of de verre buren nog licht hadden, vlogen de al of niet slapende vogels op, verschrikt van de lamp in combinatie met de witte sneeuw vlogen er her en der tientallen in de richting van andere bomen wel zeker. Als er geen sneeuw lag, was dat hier en daar maar een dikke bosduif, die je dan alleen maar hoorde. Het geluid daarvan, daar kon je ook van zeggen dat het om een bosduif of twee of drie ging. Ja, dat schrijven vroeger en nu, in licht of donker… . Maar we leven in het NU, nog meer dan toen hebben we dingen nodig om ons veilig te voelen. Mensen ook natuurlijk. Zo heeft iedereen zijn reflexen als het om veiligheid gaat. Kinderen die niet in een gevoel van veiligheid en geborgenheid zijn opgegroeid hebben het soms hun verdere leven in bepaalde perioden knap lastig om hun evenwicht te blijven volgen. Het moet niet makkelijk zijn om juist daardoor het soort sterkte leren te verwerven waarmee je van veel leed blijft bespaard. Jongen, meisje, vrouw, man…die dingen gelden voor beiden en de leeftijd waar je toe behoort geeft nog extra tinten aan die dingen in het samenspel van het leven. Jongeren leren hoe met mekaar om te gaan, ouderen zijn er nog altijd mee bezig en leren zich ook aan te passen aan de beginnende slijtageslag, waardoor ze misschien wel op een andere manier naar de dingen gaan kijken als jongeren die nog met een bepaalde gehaastheid door het leven gaan, ook jagen soms. Ze zoeken nog meer de passie dan de vriend of vriendin, of het wezenlijke in de mens zelf. Al hebben ze veel voor op net die ouderen die hun levensverwondering al verloren zijn. Het hangt ook allemaal een beetje van het karakter af. Zo was er vandaag een reportage over een buurt in een Nederlandse stad waarvan bepaalde wijkbewoners een origineel initiatief hadden genomen. Vermits ze de voorgevels van hun huizen maar monotoon vonden, was er een fotograaf die foto’s in de bos ging trekken en er posters van maakte die hij in samenwerking met andere beroepsmensen op de deuren aanbracht van wie maar wilde. Opzet was een soort verbinding te maken met de vaak paradijsachtige tuintjes die die mensen achter hun woning hadden en het straatbeeld om te toveren in een meer levendig iets. Er waren natuurlijk ook mensen die die voordeuren met bomen niet zagen zitten en die het maar een chaos vonden. De reporter die hen ging vragen wat ze er van vonden kreeg mensen voor zich waarvan je als je hun uitstraling zag, wist wat zij er gingen over zeggen. Soms zat er al eens een verrassend antwoord tussen : aanvankelijk was de vrouw des huizes er voorstander van en mijnheer tegen en nadat de duur omgetoverd werd vond mevrouw het dan weer niks en mijnheer vond het geweldig. Mensen, dezelfde en toch enorm verscheiden. Gotlev en het te schetsen leven Buiten is het stil, dacht hij, overdag en zo maar hier en daar wat wind. Een hele magere spin wacht te midden van een betrokken augustusdag op nieuwe buit; want de vette donkere mug, niet zo een schriel kleintje; hangt uitgezogen in het zijdeachtige net, vleugels open, als Christus op zijn kruis. Onder de vorm van regendruppels op het pannen dak van de houten berghut, werd als een perfect muzikale intro, wat geluid geboren. Met deze twee zinnen opende hij die dag het boek waar hij nog geen naam aan gaf. Rood bloed stroomde door zijn aderen, maar vandaag zou hij zich hij zich door de blauwe stromen in de spiegelwereld van het van het geestelijke bestaan laten inspireren. Rood en blauw, soms zuiver, soms gemengd in magische observaties over tal van dingen in de dag. Alleen over de rode of de blauwe lijnen schrijven, of over hun magische interactie, hij had het beiden gekund, gedaan. Blauw was theorie, rood meer praktijk. Literatuur, magenta. De gele zon met haar witte licht bovenop de berg waar van boven uit gezien alles klein leek, scheen overvloedig en was al een halve dag zonder moeite druk in de weer om alles en iedereen beurtelings in de schaduw te zetten. Van tussen de huizen en winkeltjes in het dal, zag je meer detail dan van boven op de berg met zijn watervallen die zich naar de zee haasten, maar detail, dat had Gotlev meer dan genoeg mee naar boven naar de berg genomen. Net zoals je blauw en rood in het schrijven kon afwisselen en combineren, kon hij al eens panoramische, dan weer diep indringende gedachten hebben. Vanwaar kwam al die schepping ? Waarom moest hij er zo nodig nog iets aan toevoegen ? Voor hij naar de berg trok, had hij alle mogelijke uitleg bestudeerd, niet alleen afgerekend met wat men hem had proberen opdringen, maar een heel eigen idee over het ontstaan van alles vooropgezet; één dat meer met de werkelijkheid kopte. In de bestudering van iedere wetenschap lag zo veel onbegrepen symboliek. Alles en iedereen wat en wie ooit had bestaan, bestond nog altijd, maar onder een andere vorm; alles had een invloed gehad en nog steeds werkte alles door en bestond iedereen in functie van het ontdekken van steeds meer zin in het leven bijvoorbeeld. Hoe meer de zin van dingen en mensenlevens onder druk kwam te staan, des te groter de kans dat de dingen en mensen andere kanten uit evolueerden. Alles als gevolgen van grote en kleine omwentelingen. Wat als straling en fotonen was begonnen en atomen, moleculen en cellen en wijzelf opleverden, ging een dag gewoon weer over in straling. Dat er ook straling tussen mensen onderling was, daar was Gotlev wel zeker van; hij geloofde in telepathisch contact tussen de levende mensen. De doden waren begraven of verast, hun mineralen bleven achter en hun straling was wellicht naar heel ver in de ruimte vertrokken of heel kortbij, voor een deel onder het goede wat we vanbinnen kunnen voelen aanwezig, in de ene meer als in de andere omdat eenieder de overgeërfde strijd tussen positieve en negatieve emoties (het andere deel) nog niet gewonnen had en bijgevolg het echte sterke in henzelf nog niet aangeboord. Vaak had men in die strijd al zoveel verwondingen opgelopen, dat men niet meer bij het eerste deel, de innerlijke rust geraakte. Mensen bestonden uit mannelijke en vrouwelijke puzzels van voorouders eigenlijk en die delen probeerden mekaar soms te verdringen, meer dan naar evenwicht te zoeken…het leek wel een proces dat zich zowel binnen de mens als tussen hem en zijn medemensen voltrok. Heel veel mensen bestonden en bestaan, maar je kon ze qua voorgeschiedenissen in typen indelen, hun psychen ook beïnvloed door een hele hoop culturele achtergronden. Ze begrepen nog niet allen ten volle dat het de bedoeling van hun collectieve en persoonlijke geschiedenis was dat ze zich zoveel mogelijk bewust moesten worden van hoe dit bestaan in mekaar zit. De strijd om het bezit van de stoffelijke bestaansvoorwaarden had hen langs vele onmenselijke omwegen voor een stuk vooruitgang gebracht, maar deden ze er veel mee. De meesten leden een bestaan waarin ze zich in een achterhaalde concurrentie land per land en bedrijf per bedrijf, afjakkerden om te veel dingen. Een massa anderen had niet de mogelijkheid om uit een toestand met alleen nauwelijks de primaire levensbehoeften te raken. Al die toestanden volgde Gotlev dagelijks op. Hij bezag de landkaart van de wereld en zag tegelijkertijd het visuele beeld dat astronauten eens hadden genomen vanuit de ruimte. Waar woede er ergens nog oorlog en heerste er armoede, welke sociale strijden waren er overal bezig, hij volgde het dagelijks, tal van evoluties, gunstige en minder gunstige, waren zich aan het voltrekken. Hij had er jaren over geschreven, maar liet dit nu meestal aan anderen over. Af en toe commentarieerde hij dingen op het internet of ging in discussie in forums of met mensen buiten het internetgebeuren. Hij had zelf zijn alternatieven, die hij af en toe promootte, maar de tijd, alhoewel hij er objectief rijp voor was, was dit niet, subjectief gezien…en zolang bleef het zich behelpen met de oude remedies. Zes miljard mensen en binnenkort drie miljard internetaansluitingen en nog steeds konden de mensen niet beslissen over de reconversie van de militaire industrie, het invoeren van gestandaardiseerde lonen en een wereldwijde deftige sociale zekerheid en een uniform en rechtvaardig taxatiesysteem, als overgang naar een wereld waar men geld uitsluitend op een administratieve manier zou gaan gebruiken. Het oude systeem maakt iedereen afhankelijk van het streven naar maximumwinsten die men vervolgens op beurzen verbrast en van de klassieke partijen en grote multinationals waar men moet bedelen om een job. De reactie daartegen vanuit allerhande vakbonden was en is systeem bestendigend. Ooit kwam er wel een dag waar de wereldpopulatie op een telematische manier een overkoepelend programma zou kunnen verkiezen en opleggen aan de regeringen, of nog beter, in een tweede ronde zelf de dirigenten van het programma zou kunnen verkiezen, rechtstreeks op projectlijsten in plaats van op partijlijsten. De progressieve krachten die in die richting gingen, waren in de minderheid en bedienden zich van de oude tactieken, het ijveren voor een zo goed mogelijk inkomen zonder dit op globaal vlak met een aangepast en technologisch vooruitstrevend eisenprogramma te verbinden. Over al deze zaken had hij al overvloedig tot in detail geschreven, tientallen essays over de geschiedenis en wat de filosofische stand van zaken zou moeten zijn na dat hele, aan de ontwikkeling van de andere takken van het menselijk denken gekoppelde epos der mensheid. Soms leek alles nog zoals bij de totstandkoming van het eerste atoom, plus, min en onverschillig evenwicht…op een situatie reageren en niet reageren en hoe. Hoe de eerste atomen reageerden en hoe bio organismen reageerden en wij in onze complexe wereld, voortdurend moest je kiezen. En dat had ook Gotlev gedaan. Een deel van zijn tijd besteedde hij aan het antwoorden op vragen, hoe dan ook, een ander deel aan wat hij daar nu allemaal als bruikbaars kon uit distilleren, bij wijze van het kunnen door te geven. Zijn interesse ging op het einde van al dat zoek- en schrijfwerk steeds meer uit naar hoe de menselijke geest nu eigenlijk innerlijk en onderling functioneerde. Het leek wel of men soms door allerlei gebeurtenissen en de innerlijke communicatie die die met zich meebrachten met een soort verborgen raadgever of raadgevers leefde. Om dat volledig te begrijpen moest je zowel het collectieve als persoonlijke verleden begrepen hebben en zodoende in het nu te kunnen aanvoelen welke wegen je dagelijks had in te slagen… alsof een deel van die beslissingen onvermijdelijk voor een groot stuk vastlag. Zo leek ‘t of de toekomst voortdurend iets was dat voor een groot stuk werd voorbereid. http://voortijdigtestament.skynetblogs.be/archive/2011/06/25/om-over-te-filosoferen.html Bergse overdenkingen Een lange smalle bergtrap leidde steil van het chalet naar de parking in het dorp een driehonderd meter lager. Gotlev’s oude camper stond er geparkeerd en van op die hoogte ook, had je een prachtig zicht op de omgeving. Soms bleef hij in zijn camper overnachten als hij ’s avonds van het dorp kwam waar hij al eens met toeristen of lokale mensen aan het praten ging. Je had net als in de kunst tussen mensen, zij die in niks geloofden en diegenen die hele optimistische gedachtegangen hadden en iedereen daartussen…vaak was het drankgebruik en soms de luiheid van de eerste groep vele malen groter dan de matigheid van de andere. Er hing een geweldig onweer in de lucht; waarvan Gotlev voor het inslapen genoot. Striemende bliksems en donderslagen als mokers afgewisseld met vlaagjes nattigheid en stortbuien als in van die op en neer melodieën van klassieke muziek. ’s Morgens werd hij waker met zijn haar voor zijn ogen en keek de bergomgeving aan…het leek net of zijn haar een bos was dat één was met de bomen op de bergen. Het houten interieur van de camper had iets vredevols. Een poes zocht haar weg naar wat eetbaars en een paar kippen waren aan een dorpswandeling bezig, vroeg uit de veren en vroeg slapen was het devies dat ze aan de mensen gaven, maar een aantal snapte het duidelijk niet. Zolang ze voor het slapen gaan hun geesten niet vervuilden met negatieve emotionele windmolens en niet in dezelfde tredmolens bleven lopen of zich met het pulp gedeelte van onze cultuur bezig hielden, mochten ze gerust later slapen gaan. Bij mekaar komen op de terrassen gaf een gezellig gevoel van eenheid onder de mensen, al werd er soms ook wat gezeverd. Velen zonder werk hadden echt nood aan een bezigheid, al was het bijvoorbeeld zich weer meer voor kennis en cultuur gaan interesseren. Gotlev bood hen die mogelijkheid via zijn uitgebreide bibliotheek en zijn uitleg over elk domein van het bestaan. Ook over dingen uit het persoonlijke leven kon worden gepraat…en bij mensen die duidelijk op zoek waren naar het méér achter de dingen ook daarover…al moest het dan bij dingen blijven die niemand in verwarring konden brengen. Het dorpsleven in Guaechio was bijwijlen lyrisch. Een oude houten veewagen stond in een veld fruitbomen en naast wijngaarden en de bewoners er van, een paar dozijn kippen; ontsnapt aan de naburige grootschalige kippenkwekerij, omdat ze door een boer werden opgekocht, hadden een vogelvrij leven totdat ze voor hun gezegende ouderdom in de potten van de boer of anderen zouden belanden. Ze scharrelden onder de hoogstamfruitbomen en de krieken van de kriekenbomen waren ieder jaar heerlijk. Een storm had over het land geraasd en hier en daar stonden bomen er schuin of in stukken uiteengescheurd bij. Harde tijden voor de zelfstandigen wiens plantages waren vernield. Gewoonlijk hadden ze maar een klein pensioentje samen en vanaf de jaren negentienhonderdvijftig, zestig keihard gewerkt tot ze er scheef van gingen vaak. Het leven was veranderd, welstelling in handbereik gekomen of bereikt voor het merendeel van de mensen, terwijl de andere kleine meerderheid het zonder werk of met een karig inkomen moest stellen, zich elke maand afvragend wat er na de huur of de elektriciteit nog zou overblijven. De oudjes van het dorp hadden het geluk dat ze vaak bij mekaar konden zitten in de schaduwplekjes onder de bomen, ze wisten wel wie ze er bij moesten halen als iemand zich een beetje veel terugtrok. Soms ging Gotlev naar de plaatselijke kroeg, waar hij een pizza bestelde, die hij onder de aanwezigen verdeelde, die hem dan met de plaatselijke wijn of zo trakteerden. Er werd gepraat over de kleine boeren die in hun bestaan bedreigd waren door dat de grote plantages meer steun kregen dan de kleinere of van persoon tot persoon ook al eens over de niet-stoffelijke levensvoorwaarden. Bij wijlen ontving hij ook mensen bij zich thuis in zijn woonst en probeerde hij de dagelijkse dingen des levens in een ruimer kader te plaatsen. Hoe levenslijnen soms door anderen omgebogen worden en of waarom eigenlijk iedereen daardoor toch met zijn eigen levensopdrachten bezig is, of, én hoe door toedoen van de anderen eigenlijk iedereen op bepaalde wegen gezet wordt. Veel diepzinniger dan over het dure leven te praten, maar weinig aangeroerde onderwerpen. Als men er voor open staat kan je veel verwerven in ’t leven, niet zozeer tastbare bezittingen, maar wijsheid, inzicht, de kunst om te observeren en zich al of niet te uiten, voor 1 mens, voor 10 of voor 100, maakt niet uit op de duur…allerlei obstakels in het leven zijn er juist om je verder te brengen. Het geestesleven en de onbewuste mogelijkheden er van, was tot nog toe ontoereikend uitgelegd aan de mensen, daar waar het het waarnemen zelf betrof, de innerlijke dialoog met jezelf over jezelf en je observaties. Hoefde het wel uitgelegd te worden eigenlijk ? Je was niet alleen een embryo die de volledige cyclus van de evolutie van straling, atoom, eencellige tot lichaam had overgedaan, ook je geest ging in feite tot heel die steeds weerkerende misschien, big bang cyclus terug en je geest was in feite nauw verwant met al die sterren en toestanden daarbuiten, waar men precies niets mee te maken had. Het goede van eenieder die had geleefd, is een energie die blijft hangen en die je van binnen kunt voelen indien je niet zwaar emotioneel belast bent. Het negatieve deel van wie er niet meer was, zet zich door in de nog levende vervolgverhalen op de verhalen van de vorigen, geholpen door de positievere energie. Veel was er al neergepend in ‘new age- achtige boeken, veel verzonnen theorie die losstaat van wetenschappelijke achtergrond vaak... niet dat men met de rede alleen het geestelijke kan begrijpen, maar men heeft ze nodig. Verder moet men goed in zijn evenwicht zitten, om goed te kunnen observeren, niet overeten, variatie in het eten, niet te veel vlees, matig met alcoholische drank, sterke drank is iets voor bij zware verkoudheden vooral. Weten wie op welk moment welk deel van zijn zijn vertolkt en hoe je daar van dag tot dag kan op inspelen, voortbordurend op je ervaringen. Niet meer opnemen dan je aan kan en uit het zwaar emotionele blijven, je hebt er slechts ingezeten om te weten hoe het in mekaar zat. Eenvoudig fysieke dingen doen ook, het lichamelijke en zijn facetten beleven zonder er verslaafd aan te raken en ook door er soms afstand van te nemen als het het zwaar emotionele met zich brengt…geen kringetjes lopen en in schuldvragen verzinken en onnodig medelijden belanden indien je woorden en daden van uit het goede in jezelf vertrokken. Niets fouts toewensen aan anderen en geen negatieve gedachten uitzenden…als ze er zijn, vraag je af waar ze van komen en het waarom ervan, zal niet op zich laten wachten. Aannemer van haast onmogelijke werken Op een bepaald punt van bewustzijn is er voor een schrijver maar één manier meer, tijdelijk of niet, om iets van het grotere geheel van het bestaan, in relatie tot het detail en de ziel der dingen en mensen en hun verbanden, over te brengen : de eigen innercommunicatie. De eigen innercommunicatie wipt probleemloos van macro naar microtoestanden in flashes van een seconden van vroeger naar nu, inclusief projecties naar de toekomst toe, zonder dat je dat allemaal op papier met woorden kan uitleggen. Van abstract naar concreet en terug, levend of dood, geen probleem. Op vijf minuten schrijf je een heel innercommunicatieboek waar je al gauw maanden zou voor nodig hebben om het met pen of laptop te beschrijven en op de duur zou het zo ingewikkeld worden, dat geen mens er nog aan uit kon, maar alleen jij nog steeds. De strijd van de onzin om niet ten onder te gaan, draait op termijn altijd uit in het voordeel van het zin hebben, al lijkt dat niet zo. Kleiner of gelijk aan nul worden, kan nu eenmaal niet. Logika wint het van argumenten die geen steek houden. Je bent zelf een stuk oplossing voor de realiteit buiten je. Het komt er op aan je leren fijn af te stemmen op die mensen waar je de stukjes in vindt om je eigen vollediger te maken, dat je de situaties opzoekt waar jij nog ontbrekende ervaringen kunt opdoen. Als je er voor openstaat, komen ze soms zelfs op je af. Geest en materie, zijn ze niet één, met de zielen van mensen als afgesplitste individuele gevolgen met vertakkingen naar mekaar ? Wat moet een mens met zo'n academische uitspraak, hij die zich gewoon dagelijks probeert te oefenen in voelen en doen wat hij of zij ok vindt, moment per moment ? Net zoals een hart automatisch klopt, kan je er heel goed in worden. Om dichter bij het geestelijke te raken, moet je alle facetten van de ziel van het totale bestaan leren kennen. Door er over te schrijven en via reacties daaromtrent kom je zo stukje bij beetje verder bij het begrijpen van tot wat het menselijk bewustzijn in staat is . De blog http://dichterbijdeziel.skynetblogs.be en zijn linken, zijn er een goed voorbeeld van. Het systeem achter gebeurtenissen ontrafelen...Marx, Darwin, Freud, Einstein, ze probeerden het allemaal en toch ontbreekt er nog veel en waren een aantal dingen niet volledig en zullen dat ook nooit zijn, naarmate de grenzen van het aanvoelen en het denken zich via de eigen innercommunicatie steeds maar verleggen. Om een totaalbeeld van de mens te verkrijgen is de het verband tussen de eerste straling, de eerste cel en het eerste bewuste woord belangrijk. Makkelijker gezegd :je kan veel afleiden uit de eerste indrukken die je van iemand hebt en de laatste woorden van het laatste gesprek dat je aan het einde van een relatie met iemand had. Waarover de aannemer van haast onmogelijke werken het nog ging hebben, hij zou moment per moment wel zien naar waar dat brein van hem hem leiden zou...of was hij het die leidde...wie was hij in feite ? Zou hij beginnen met schrijven over die bijna-dood ervaring of eerder over de liefde. Welke zou dan zijn eerste zin zijn ? " In een relatie begint diegene die het meest confronterend bepaalde waarheden over zijn of haar leven te verwerken heeft, vaak het meest te verdringen en de ongemakken daarvan op de andere of anderen af te wentelen". Niet mis als doordenker. Of zou hij niet eerst beginnen met uit te gaan van een deel van zijn stellingen over hoe de menselijke geest werkt ? Ach, hij zou er eens een nachtje over slapen, zoals gewoonlijk werd de volgorde der dingen daarna evidenter. Iedere avond legde hij zich te rusten met één of andere begingedachte die zich dan ontspon, maar vaak kwam het hier op neer : 'de wereld, inderdaad een schouwtoneel ter observering, waarvan de meeste spelers niet de betekenis kennen van het stuk waar dat ze in spelen, noch de teksten op voorhand krijgen.' Een emotioneel gevaarlijke wereld voor goedhartige mensen die de medemens vanuit een te hevig optimisme tegemoet treden. Een wereld waar men massa's pillen produceert die je eigen lichaam ook produceren kan, maar dan zonder neveneffekten...en vaak alleen om kalmer door het leven te gaan en gelukkig te worden...terwijl je dat zelf ook kan als je niet door pijnen wordt geplaagd of één of ander virus hebt opgelopen natuurlijk, dan zal je ze wel echt nodig hebben. Een wereld van drukdoenerij die wel even simpeler zou kunnen worden geregeld door het stellen van andere prioriteiten dan non stop stijgende groei en winsten. Een wereld met meer tijd voor de ziel en de cultuur, voor het doorgronden van wat we hier met zijn allen eigenlijk lopen te doen in relatie tot mekaar en het proces van leven en sterven. Weten waar je vandaan komt en wie je bent en worden wil en het waarom daar allemaal van. Het boeiend, niet spijtig vinden dat eigenlijk niemand op voorhand aan het begin van je leven tegen je kan zeggen "die en die mensen ga je tegenkomen" en "je gaat dat en dat moeten ervaren en dat moet daarom en daarom zijn en daarom niet" of ook nog "die en die personen zullen je helpen en dat ga jij voor die en die doen". Co Bk HAGELANDLAND en de rest van de wereld Het Hageland, een geostreek van de regio Vlaanderen, die samen met nog twee andere regio's de staat België vormt. Een viertal steden en een negentiental grote landelijke gemeente vallen onder de Hagelandse noemer. Vanuit het oosten doorbeukt autobaanbeton de aarde en de welvende borsten van het landschapslichaam. Een enorm metaalmonster van lawaai, verkracht er iedere ochtend het gloren van weleer in de richting van Brussel, hoofdstad der werkzuchtige Belgen. . Het landschapslichaam koestert een helerlei reeks inplantingen van gegroepeerde huizen in allerlei stijlen. Bouwsels, gemaakt door wekershanden, gezellig tegen mekaar leunend of kreunend in sommige stadsdelen. Boerderijen en met groen omgeven woningen in het open landschap. Gehuurd of op twintig jaar en meer afbetaald aan een dikverdienende bank, hij woont er vanuit de lucht bekeken, veelal naar wens, de Hagelandmens. Vanuit de lucht bekeken hoor je wel zijn woorden niet en zie je niet wat het licht achter zijn ogen betekent. Hagelanders spreken in ieder dorp een eigen variatie op één van hun vier grote dialekten, al namen vooral de jongere generaties de uniforme Nederlandse taal op een paar decennia over. De Vlamingen voegden er een zuidelijke warmte aan toe. Sinds bijna altijd al was deze streek het slagveld waar de grote naties van Europa hun bezettingsdriften hadden gekoeld. Misschien was Brussel nu als hoofdstad van de Eurolanders wel een soort morele troostprijs daarvoor. De Eurolanders vochten militair niet meer tegen mekaar, hun politieke leiders hadden de naoorlogse , potentiëel revolutionaire gevaren wel begrepen. Daarom hadden ze hun werkvolkeren met allerlei sociale zekerheden hun eigen maatschappijomvorming doen vergeten De leiders van het bovenste deel van het noordelijke Amerikakontinent, de 'USers' daarentegen, ontpopten zich in de twee eerste jaren van het derde milenium, nog altijd als de grootste militaire strategen. Hoe weinig belang ze aan inhoudelijke verkiezingen hechten bleek nog laconiek toen bleek dat ze bij de presidentsverkiezingen nog altijd met ponskaarten werkten. Alhoewel de leidende klassen der Eurolanders hun eigen imperialistische agenda hadden; hield het oude continent zijn nazaten in de 'US-wereld' nog even tegen om weer direkt bloederig de Irakezen gaan te bestoken. Het begin van het derde milenium werd zichtbaar niet waar de gewone mens op gehoopt had. De Latino's van het zuidelijke Amerika-continent bleven voordat ze de linkerkant van het Venuzuela van Chavez uitgingen,met grootkapitaalsteun vervolgd en vermoord of onderdrukt worden. De Afroos van het kontinent waar de mensheid zijn wortels heeft, worden geteisterd door de lakeien van hun voornamelijk Westerse en Arabische grotegeldleermeesters, die mekaar en de inwoners veel militaire en andere rottigheid aandoen. Zullen de winsten en infrastructuurwerken uit China soelaas brengen ?Al een halve eeuw en langer beloofde het rijkere deel van de wereld hulp...die alleen kwam als die uitbuiting en afhankelijkheid verzekerd bleef. De leidende klassen van de Arabieren probeerden via het demagogisch gebruik van de religie ook zijn armen om de tuin te leiden, net zoals dat in de oude Westerse wereld eeuwenlang het geval was geweest. De Chinezen deden het met water in hun would-be rode wijn te doen materiëel beter dan de Indiërs wier leiders nog aan een aantal oude kwalen leden : kastevorming en nationale en religieuze tegenstellingen. Ook dat zal veranderen als de recessie geen roet in ’t eten gooit. De enige echte 'pseudonatie' , de 'Verenigde Naties', is daarom nog teveel een speelbal van al die gewichtige Staten en blokken die met alle middellen om de verovering van zoveel mogelijk vrije markt vochten. Totnutoe werd het wereldbeeld van de mens beheerst door zijn methode om economisch te overleven. De mens, ook de Hagelandmens, diende zich te onderwerpen aan het slaaf, lijfeigene of boer zijn, aan het gezag van de adel en hun staat. De onafhankelijke boeren vervoegden meer en meer het leger loonslaven van banken, fabrieken en handelsmastodonten. Zelfs een deel van de hele grote zelfstandige boeren zijn in feite echt loonslaven van de banken geworden. De filosofie moest wachten op de ontwikkeling van de wetenschappen alvorens zij de religie een gepast antwoord op een deel van de levensvragen bieden kon. Ondanks de door vrijzinnigen en religieuzen algemeen aanvaarde morele spelregel dat men zijn naaste niet mag schaden; bleef een belangrijk deel van de zin van het leven, namelijk datgene met betrekking tot de dood en het eeuwig leven, voor politieke verdeeldheid onder de werkende bevolking zorgen. Het aantal priesters kan je in ’t Hageland op 1 hand tellen. Afgezien van wat psychologische spekulaties en onbewijsbare hypothesen blijft het ervaren van de uiteindelijke zin van het 'eeuwigheidsvraagstuk' gelukkig een persoonlijk te beleven levensbeschouwelijke opdracht, een soms pijnlijke zoektocht waarvan men de betekenis ervan slechts soms op heldere, vaak niet beschrijfbare manier 'innerlijk' ervaren kan. Iemand die ook daar zijn hele leven lang via het dagelijkse leven en het woord en de pen mee bezig was, schreef er dus vanuit het vandaag mistig koude Belgische Hageland over. co-bk onverschillig evenwicht Droomloos kijk ik even voor me uit, van uit een onverschillig evenwicht. Betrachtend dat het positieve het negatieve wel in balans zal houden. Het uiteindelijk overwoekeren zal. Als een slingerplant of een kruipplant met prachtige, veelkleurige bloemen, waaraan alle carnivoren zich na het drinken van hun bronnen aan verzadigen. Als een boom die naar boven groeit met wortels die het levenssap zuiveren. Als struiken die ruiken naar geheimen en vragen die hun zaden werpen en het licht dat de kiemende antwoorden onder zijn hoede heeft. In mijn onverschillig evenwicht als een meetkundig labyrinth van wiskundige zekerheid, vertrouw ik op alle mogelijke vormen van intens geloof in de mens en de mensheid. Als in een gekleurde schelp die langzaam de tijd tot ringen schilderde. Als in de trage beweging van het weekdier, op zijn hoede voor ongepaste euforie en het wegzakken in nog maar het geringste spoor van te zware emotie Als in observatie van de sporen van het komen en gaan van generaties, deinend op eb en vloed van rust en onrust. co -bk Welk verhaal blijft er te vertellen ? Dagelijks paseren er tientallen in mijn geest. Net niet halen ze dit forum. De nachten brengen hun eigen surrealisme. Met of zonder boodschap. Het kaderen van mensen in bredere verhalen. Soms nauwelijks nog te achterhalen. Onbegonnen werk om in een roman te gieten. Alleen genieten van het dagelijks ontdekte. Van de vormen die het in je kreeg. De energieën die je roerde, duidde. Met geest, niet met inkt omschreef. De woorden, als geluidsgolven doorgegeven. De rol van jezelf in het leven van de anderen. Af en toe wat van betekenis kunnen veranderen. Alleen dat wat dat ooit vast en zeker doen zou. Dat allemaal, is al verhaal genoeg bij wijlen. co-bk de watertoren en het drinken In de eerste februari lentezon, staat hij in al zijn witte pracht de voorbijzwevende wolken gedeeltelijk aan het oog te onttrekken. Majestueus als hij is, geboren op de tekentafel en in de geest van een ontwerper met een stijl die wil bewijzen dat zo’n gewicht ook op een aantal zuilen kan staan. Enkele maanden vroeger, toen zijn voorganger de gewoon ronde, met rode bakstenen gemetste waterhouder, wolkenreiker, op een dag en binnen een paar dagen tegen de grond gekraand werd; vonden een deel onder ons dat nog sneu. Maar nu je de nieuwe daar zo alleen ziet domineren, ja, dat heeft toch wel wat minder druks. Het dorp is qua inwoners gegroeid en de grote hoge ronde buik van de waterdrager qua afmetingen evenzo. We hoeven dus maar de kraan open te zetten en het vocht komt in bacterievrije vorm tot ons. Je kan het dus drinken, toch is het een gewoonte van de moderne mens die niet dicht bij één of andere bron woont, van flessen te gaan halen met water van verre oorden in. Soms zie je zelfs op het kleine scherm dat over de wereld vertelt, mensen in dorpen die hun water rechtstreeks met een zeil via de lucht indoen of voor de bevloeiing van hun akkers rekenen op de mist die een stuk van de dag in de bergen tegen die zeilen aanbotst en condenseert. De drankwinkel ‘herbergt’ een arsenaal aan vochten die de meesten in vroegere generaties naast de deur hadden. Melk bijvoorbeeld van de één of twee koeien die men lopen had. Die kaas werd, op een hele primitieve manuele manier. Men brouwde zijn alcohol zelf of er kwam op tijd iemand met paard en kar om het plaatselijke bier aan de talrijker cafés dan nu het geval is, te leveren. Particuliere afnemers waren in die tijd ook vaak zelf brouwers van fruitciders of wijnen. Net als de oude watertoren ondergingen veel van de dingen uit die tijd hetzelfde lot…plaats maken voor andere visies op het dagelijkse bestaan. Dus, nu kan je honderden soorten frisdranken en hun meer graden rijkere branchegenoten aankopen…in glas en recycleerbaar plastiek dat er vaak ergens in grachten aan herinnerd dat niet iedereen even gevoelig met het milieu omgaat. Nee, vroeger was niet alles beter, maar toch, veel stemt tot nadenken en nog meer tot filosoferen. Naast de nood aan drinken heeft de mens ook behoefte aan contact en daarvoor heeft hij dan ondermeer het café als oord van buitenshuis uitwisseling en afwisseling uitgevonden. Met of zonder tijdelijk dialoog bevorderende middelen. In vroeger tijden, toen het leven niet bestond uit het volgen van de belevenissen van Bekende Vlamingen en iedere straat in het dorp minstens drie cafés had en mensen minder geïsoleerd leefden; minder vervreemd ook van hun werk; kende iedereen op de eerste plaats zijn eigen omgeving en de buitenwereld… van de gazet, de radio of van horen zeggen. Klamp je niet vast aan je eigen onheil onheil kan je overkomen in het geval van natuurrampen, maar je vastklampen aan diegenen die je onheil veroorzaken kan even rampzalig zijn, alhoewel de weg naar wijsheid soms daar langs geweest is er zijn natuurlijk ook mensen die zich al of niet vastklampen en er toch op tal van manieren in slagen van gelukkig en onafhankelijk te blijven, als dat ook al weer geen illusie is bij dit inzicht houdt de behoefte op om nog verhalen te vertellen en inzichten over te brengen op ...en is men geneigd om , in het belang van gezondheid en zo, alleen nog van stilte en natuur te genieten, in het besef dat ieder zijn eigen leefwereld te doorgronden heeft, iets waarin de meesten, jammerlijk genoeg; maar soms ook gelukkig genoeg voor hen, niet zullen slagen trots, achtenswaardigheid... men zou denken, ze slijten niet, maar ze kunnen ten prooi vallen aan het afbrokkelingsproces van de, niet altijd op 't eerste zicht, 'vergankelijkheid' die alles en vaak iedereen kenmerkt...het niet helder inzien, het verkeerd oordelen, de roddel, de negatieve emoties...ze maken slachtoffers, ook onder diegenen met de beste bedoelingen wees daarom in de eerste plaats maar lief voor jezelf, boor de eigen sterkte aan en weet ze te behouden...pas dan kan je delen met de andere. co-bk Over de maat. Overmaat Tot dat over de maat schaadt. De hoge heren aan de top cumuleren. Die beneden, wanneer gaan ze het leren. Andere keuzes te maken, zich engageren. De maat is iedereen een inkomen, werk... geen torenhoge verschillen, gewoon geluk ... maar wat lijkt er voor velen toe te nemen : ongeluk. Spiegelen ze hun behoeften aan al die reclame... zo dat ze zich voor anderen schamen ? Zet het systeem van nooit genoeg profijt ...hen al veel te lang in 't krijt ? Alle woorden die met 'te-' beginnen zijn ...ik ken er 1 ...waar je niet bang van hoeft te zijn : 'tevreden' Te veel, te weinig, te hoog, te laag... meer woordjes dan dit hoeven niet vandaag. co-bk De blogkunstenaar VRAGEN EN ANTWOORDEN; zinnen,zingeving Beste wensen en een zinnig 2010. Altijd bedankt voor een bezoekje en een vraag of een zin met inhoud. Indien ik niet thuis ben, laat gerust een bericht achter of surf naar de link en de zijlinken om inspiratie of opklaring op te doen. In verband met één van mijn stellingen op, kwam er een reactie, de stelling is de volgende : "is er een vorm van energie die onze reis tussen straling en cel niet heeft nodig gehad om ons bewustzijn te evenaren"? ("is there an energy that did not need that voyage between radiation and cel to reach the same consciousness as ours?" de reactie : "Ik leid af uit deze uitspraak dat energie = bewustzijn, ik vind dat energie = straling, dus vind ik logischerwijze dat bewustzijn = straling. We splitsen alles op en delen alles in, maar ons bewustzijn en lichaam zijn uiteindelijk dezelfde energie/straling in fijnere of grovere vorm.Wat denkt u ? Beste groeten nog." Antwoord : "Ben altijd blij met één van die zeldzame reacties van mensen die hun aanvoelen met het grotere geheel der dingen niet kwijt zijn. Ik begrijp je redenering. Bewustzijn is inderdaad straling en straling is energie. Het axioma van waaruit mijn eigen favoriete uitspraak vertrekt, is dat iets kleiner of gelijk aan nul niet kan bestaan, want dat ze de zinloosheid (iets zonder vorm, zonder inhoud benaderd) Dus daarom mijn uitspraak, datgene waarnaar zovelen zoeken en hetgeen ze 'god' noemen, is eigenlijk het tegendeel van wat nihilisten beweren : zinloosheid kan niet, je kan door het principe ' ZIN' zelf te verwerpen wel een pak absurde energie genereren en in stand en vermeerderen...maar die energie is uiteindelijk ook aan de wetten van 'zin', 'zijn' onderworpen en evolueert gedwongen naar zijn tegenpool of valt uiteen. Zijn er nóg vragen ? U kan mij steeds meer antwoorden helpen vinden ! nieuwe vraag : waarom heeft de gewone mens op politiek gebied zo weinig te zeggen ? antwoord : ondermeer omdat hem nooit gevraagd wordt van zich uit te drukken over een algemeen programma dat aan de noden van de hele wereldbevolking ten goede komt, de moderne telematika maakt zulk een stemming daarover mogelijk, en ze zou politiek bindend moeten zijn...in een tweede 'verkiezingsronde' gevolgd door internationale verkiezingen per projektlijst om de vorming van een wereldregering mogelijk te maken meer hierover op http://bloggen.be/conscience2008 nieuwe vraag : waarom is er zoveel eenzaamheid midden alle drukte, de dag van vandaag ? antwoord : vooral omdat er velen maar zo moeilijk los komen van een aantal negatieve emoties zowel als de media die te veel focussen op commercialiteit en sensatie, weinig met inhoud bezig zijn... Geen Genetisch Gepruts !GGG Stamcelonderzoek op basis van embryo’s mag weer in de VS…,Obama blijft een betere keuze dan een nieuwe, door vaak waanzinnig religieus rechts gesteunde republikein; maar is het wel zo aangewezen om mensen te proberen genezen op basis van therapieën waarbij je genetische intelligentie moet vernietigen of delen ervan in anderen moet overplanten ? Ruikt dit niet naar nieuwe winstgevende markten ? Zou men de ziel der eigenheid der wezens niet laten rusten, zoals we dat ook met onze doden doen ? Op gevaar af van voor een rechtse zak te worden versleten, durf ik in één adem ook gerust te stellen dat ik principiëel tegen vruchtafdrijving ben als daar geen medische redenen voor zijn…allerhande misvormingen , gevaar voor het leven van de moeder. Diegenen die toch voor abortus kiezen, buiten voornoemde gevallen van misvorming of levensgevaar, desnoods verkrachting; moeten dat onder de huidige wetgeving kunnen blijven doen; maar persoonlijk en filosofisch gezien ben ik tegen…hetgeen me hoegenaamd niet op één lijn zet met het door mij verafschuwde rechts extremisme. Het is niet omdat zij tegen het koningshuis zijn dat ze mijn stem ooit zullen mogen hopen te hebben. De tijd van het preken op de kansel en het in de ban slaan is gelukkig al op veel plaatsen verleden tijd. Je gaan laten afslachten in een oorlog mag trouwens nog altijd volgens de conservatieve denktanken, waar ik ook al niet toe behoor. Wat in dit artikel op het eerste zicht lijkt als een etisch conservatief standpunt, zou in feite wel eens progressiever kunnen zijn dan die houding die we alleen op basis van de logica van de paniek, gemakzucht of schrik voor derden aannemen. Allemaal menselijk begrijpelijke dingen, behalve de gemakzucht dan, en mij ga je niemand dienaangaande horen verwijten maken. Dingen om de verkeerde redenen doen, wel die kunnen in een aantal situaties tussen mensen, een levensfase lang, of een leven lang tot veel verstoring van de innerlijke rust bijdragen. Vraag me niet naar het waarom daarvan, dat heeft met té gevoelige aspekten uit het wezenlijke zijn en evolueren van mensen te maken. Met dit soort van etische zaken is het zo’n beetje als met het feminisme. Zonder afbreuk te willen doen aan het feminisme moeten ook de grootste auteurs en pleitbezorgsters ervan, na jaren strijd, ook toegeven dat het niet altijd een voordeel is dat opgroeiende kinderen zich te vaak aan de wisselende partners van hun ouders moeten aanpassen. Je kan dit soort van ‘verkeersregels’ niet met ‘gebod’ of ‘verbod’ oplossen. Als het uiteindelijke resultaat van complexe ‘zijns’ toestanden , ‘problemen’ ,zich via wederkerende confrontaties tussen mensen in evenwichtige positieve emoties en evoluties vertaalt; is er niks aan de hand, alhoewel er soms veel tussen mensen, al of niet klassieke familie, aan de hand lijkt. Wat heeft dit alles nog te maken met het uitgangspunt ‘geen genetisch geknoei GGG’, zal U zich afvragen ? De kracht die in onze genetische intelligentie verborgen ligt, zal er op termijn wel voor zorgen dat mensen door het leven zelf ‘gezonder’ worden, het is een kracht die mensen verliefd en gelukkig kan laten worden, of om andere redenen ongelukkig maakt en andere, daarom niet mindere wegen naar bewustzijn laat volgen. Prutsen met genetische intelligentie is eens te meer een ‘’handelswaar’ maken van de mens…en als het dat niet zou zijn, wel filosofisch is het een onetisch iets…een diploma van bloedgever heb ik nog ergens liggen, maar van cellen die je met anderen deelt blijft men best af als daar geen goede medische redenen voor zijn. Versta dit betoog niet mis en verdraai mijn woorden niet, ik ben in mijn leven ook met soms hele fijngevoelige gehandicapte mensen omgegaan, en vindt hen niet teveel in onze maatschappij. Daarenboven, zaken zoals euthanasie voor mensen met een niet meer te dragen lijden, dat zijn geen dingen die moeten verboden worden. De ‘vrije keuze’ is een veel meer filosofische dan wel een louter juridische keuze. Papier en wetten zijn verduldig. Iedereen die je op straat tegenkomt, heeft dankzij de genetische intelligentie al minstens één bigbangcyclus en 15 miljard jaar evolutie achter de rug, niet zomaar iets dat je zonder gegronde renden afbreekt of verstoort. Het kweken van genetisch gemanipuleerde gewassen heeft zijn nefaste nevenwerkingen (voedselveiligheid, vruchtbaarheid) reeds bewezen. Het draait in deze reeds om zoveel miljarden dat de veel politiekers om te kopen bleken. Zo ook met het clonen, ‘Dolly’ die dan toch niet zo gezond bleek. Arme miljardairs die zich laten clonen, ze denken de eeuwigheid zo ook al te kunnen kopen. Ze nemen niets mee dan hoogstens wat hun aan straling rest. Al menen breinchirurgen van wel, de mens zal hier nooit alles achterhalen. Octo 10/03/09 Karel Kompel's revolutie, 'referendumroman' herwerkt : Eigentijdse vormen van Meningsuiting zoeken In het dorp waar ik opgroeide, stonden twee soorten palen langs de openbare weg. Zwarte, doordrenkte sparren voor de toen nog bovengrondse telefoonlijnen...beklommen door indrukwekkende mannen met ijzers en kettingen getooid. Betonnen palen met voetgaten voor elektriciens, droegen de stroom. Voor de zoveelste keer dwingt het nut van 't algemeen me tot schrijven. Ergens op een kruispunt van m'n denklijnen ontstaat weer een symbolische vergelijking die ik niet verliezen wil. Die palen hebben in feite de richting van mijn leven be-'paald'. De telefoonpalen, omdat ik me vroeger in de telecomwereld opwierp als verdediger van de meest efficiënte aanpak van de telematica-uitdagingen. Ook van algemeen belang, de elektriciteitspalen, handig voor het aanbrengen van de affiches toen ik nog samen met anderen als vakbondsmilitant iets wilde veranderen. Al doende komt een mens ook op het sociale domein tot een reeks besluiten. Ik heb mijn idealisme en gedrevenheid door tegenslagen en leerzame ervaringen en tegenkantingen in bruikbare denkmodellen en alternatieven vertaald. Voortdoen zoals Atlas, die bijna onder het gewicht van de wereld bezweek, kon niet meer. Je moet dat allemaal noodgedwongen van je afwerpen en zelf op je eigen manier aan de praktijk van het moderne leven deelnemen. Over sociale problemen lezen , dingen inzien en begrijpen...op zich, was niet genoeg. Trouwens, hoe meer je las, des te meer gespecialiseerder bronnen je nodig had...en die bronnen bleken het niet altijd eens te zijn. Ik heb de groepen die deze bronnen vertegenwoordigen proberen doen inzien dat ze best aan een gemeenschappelijk alternatief zouden werken...en heb er op den duur zelf één ontworpen...en me daar bovenop in de filosofie verdiept, omdat die ook al aangegrepen wordt om de mensen 'op hun plaats' te houden. De tijd van twisten tussen atheïsten en anderen moet maar eens voorbij zijn. Ook de psychologie heb ik bestudeerd om er aan uit te kunnen waarom negatieve emoties de mens ook vaak verhinderden om zijn sociaal geweten te volgen. Ik probeerde dat alles door schrijven te vertalen, welwetend dat in onze cultuur, diegenen die daar mee bezig zijn, vaak prekerig overkomen als hun analyses te ver gaan voor de modale mens. Indien ik de bergen theorie die ik beklommen heb, moest willen overbrengen, dan had ik daar velerlei maanden voor nodig voordat ik aan de praktijk beginnen kunnen zou. Indien ik de evolutie in denken en ageren in mezelf moest schetsen, zou ik een stuk van mijn leven moeten beschrijven...maar dat is misschien niet nodig. U kent waarschijnlijk ook wel een paar mensen die zich in Uw bedrijf tegen tal van dingen verzetten, en die dat verzet proberen organiseren...en uitkomen op het feit dat diegene die het bedrijf bezit altijd het laatste woord heeft en daarbij nog vaak geholpen wordt door de top van partijen en bonden. Jarenlang al, probeer ik mensen uit te leggen wat 'nationalisme', fascisme', 'burgerij', economische 'democratie',enz...is. Het heeft jaren geduurd voor ik ten volle begreep dat toekomstgerichte veranderingen noodzakelijkerwijze niet alleen via de klassieke politieke denkbeelden en methoden kunnen tot stand komen...door in het klassieke en niet-klassieke politieke milieu te werken, kom je tot dergelijke besluiten die ik met tal van teksten aan mensen en groepen probeerde duidelijk te maken. " Er moet NU iets veranderen in onze betrokkenheid tot de vraagstukken die ons heden ten dage confronteren. Anders zullen we het blijven vanzelfsprekend vinden dat tegen 200?... nog altijd miljarden in armoede zullen leven. Waarom verliezen mensen hun vertrouwen in 'politiek' ? Omdat alles van bovenaf op een mistverspreidende manier uitgelegd en verzwegen wordt...voortdurend leert men ons dat bepaalde problemen onoverkomelijk zouden zijn...in plaats van de zaken op te lossen. Meer en meer produceren met minder mensen en steeds meer armoede...zal onvermijdelijk leiden naar het in vraag stellen van het systeem waarin wij draaien. Er moet iets in de plaats komen. We kunnen misschien een referendum per mail organiseren zoals het internet-Committee for New Simultaneous International Elections, Necessary to Create more Equality voorstelt. (conscience-link onderaan) Met het resultaat van deze stemming voor een wereldwijd eisenprogramma zouden we onze regeerders kunnen confronteren en hen door middel van alle mogelijke geweldloze manieren dwingen van andere initiatieven te nemen . De politiek en de bedrijfswereld 'herstructureren' ons al jaren, het wordt tijd dat wij de politiek helpen herstructureren. Tele-voting op TV binnenkort voor ’t Eurovisiesongvestival in Moskou, misschien zou men er beter één organiseren over gelijke lonen in heel Europa, inbegrepen Rusland, dat zou pas baanbrekend zijn, want we krijgen zo stilaan de indruk dat alle nobele doelstellingen ook tegen 2015 niet met de klassieke middelen gaan gehaald worden. Gisteren behield de linkse oppositie in het parlement in Nederland het vertrouwen in de regering (met de nodige meningsverschillen), alleen de rechtervleugel in dat parlement zegde het vertrouwen op (ps.die willen nog somberder crisismaatregelen). Na de verkiezingen valt te bezien hoe het kiezerspubliek welke houdingen gaat belonen. Winst voor de ruziestokers met de islamitische Nederlanders en voor de Nederlandse Tatcher van Trots op Nederland ? Andersglobalisten, grijp de kansen die de telematica jullie biedt. Andere vormen van eigentijds meningsuiting : zie ook de twee onderste linken, je kan er niet via de klassieke kranten en journaals aangeraken aan die info. Octo 27/3/09 en 80en90’er jaren enz http://bloggen.be/conscience2008 Mooie zinnen uit sommige van m’n kortverhalen of schetsen Sociale Pareltjes Uit ‘de familie Vandewerelt’ :"Terwijl het aantal gediplomeerde thuisblijvers toeneemt, zijn er nog altijd weinig symptomen van een daadwerkelijke lotsverbondenheid tussen de verschillende groepen werkvolk. Velen aanvaarden de haast instinctmatig aangevoelde nepnoodzaak om het gesofistikeerde verdeel-en heersspel draaiende te houden. Alsof het benadelen van anderen aan de eigen, vaak denkbeeldige voordelen ondergeschikt moest blijven". "Een tweehondertal werkloze bijen stonden in de rij voor het doplokaal. Teneinde de toelating om geen honing mogen binnen te halen, te verkrijgen, diende een dienaar van de 'staatskoningin' een stempeltje in het honingloze raster te smeren. Wat een verkwisting van talent ! ". Uit een science fiction story : "Wij hebben het vermoeden dat jullie, aardbewoners, jullie breinen niet voldoende benutten. Jullie gaan geen kommunikatie met het collectieve onderbewustzijn aan. Jullie leven in de schaduw van de eindigheid. Alles waarvan jij denkt dat je het vergeten bent, zit nog ergens opgeslagen. Jullie doen weinig beroep op jullie collectieve geheugen, jullie geschiedenis. Inzicht is onze grootste waarde. Dat is niet altijd zo geweest, wij hebben hier ook enorm veel onrecht en dwaze toestanden doorleefd. Wij hebben onze 'klassenstrijd' reeds lang overwonnen. We wensen je een verhelderend verblijf op Krito toe." "Hij schreef eerder uit noodzaak om de rondom hem heersende afvlakking en berusting tegen te gaan." "De brave, overrechtvaardige grootvader beschouwde de catechismusvragen als filosofisch en moreel hoogtepunt aller tijden. Toch wist hij dat er veel meer achter 't leven stak." "Het werd ons sinds generaties lang, de eeuwen door, ingepompt dat we ons niet teveel, rechtstreeks met de eigen levenssituatie verbonden vragen mochten stellen. 'Naar boven staren' was de haast romantische, goddelijke boodschap". "Finaal kom je tot het begrip dat je bepaalde wenselijke toestanden nooit zonder 'verlangen naar' én vaste afspraken én organisatie tot stand zult zien komen". "De waarheden die onder glitter, armoe en gedrag verborgen gaan. Personen en instellingen die zich in een kunststoffen onfeilbaarheid wikkelen...de leugens die de voeling met het oorspronkelijke, op de natuur gerichte samenlevingsverband helpen verduisteren". "Z'n moeder. Zeventien en aan 't eind van wereldoorlog twee, op 't platteland gewond door een granaatscherf die zich in haar zachte, bovenste dijvlees joeg. Een bloedend verwond meisje in paniek. Nooit opgenomen Viëtnamese beelden in Vlaanderen. Of onemotioneel uitgedrukt : een gevolg van waanzinnige imperialistische belangenbotsingen, gedirigeerd door Staat en Kapitaal en al hun aanhangsels waar wij tot in het naiëve blijven in geloven omdat het geheel niet begrepen wordt of de alternatieven niet helder en praktisch genoeg zijn". "De tijd dat m'n overgrootvader z'n beesten met van bij de kloosters opgehaald, rijkelijk afval vetmestte. De oude, lemen bakhoven, de centraal gelegen mestvaalt, de kleine pulpkuil, de grote aardappelkookpot, de hagelandse hagen, de kasseiwegen, de Brabantse trekpaarden... binnen een tijdspanne van tien jaar...folklore. Er schoten grotere en grotere vleesfabrieken uit de grond en dertig jaar later kon je het aantal boeren in het dorp op één hand tellen...terwijl de honger in de wereld groeide...werden diegene met welvaart in slaap gewiegd". "Zonder een gepaste, op het overkoepelende ingestelde mentaliteit, kan je niet tot een rechtvaardige en bekwame sociale organisatie komen. Ook niet als je toegeeft op de theorieën die je uit de praktijk geput hebt. Dan domineren de groepen die ten dienste van het grootkapitaal staan." "Een afvlakkingsproces doorboorde het denken”. "Een paar generaties later,waren de nieuwe baronnen de machtige partijpotentaten. Voor het bekomen van tijdelijke of vaste jobs of om uit het sociale doolhof wegwijs te geraken, werd een steeds groter deel van de maatschappij van hen afhankelijk. De belangrijkste politieke daad die de nieuwe lijfeigenen stelden, was het kleurloos blijven. Dit zolang mogelijk volhouden, had het voordeel dat je naargelang de politieke omstandigheden, op om het even welk politiek paard wedden kon. Nog anderen, de 'schatplichtigen' probeerden door allerlei leuke activiteiten te bewijzen dat de 'massapartijen' wel degelijk geen lege schelpen waren. Weinig was veranderd. Vroeger had je een paar belangrijke mensen of alleen de pastoor nodig als je naar werk zocht. Net zoals men vroeger de macht van een 'geestelijke' niet in vraag stelde, zo durfden de latere generaties dus ook nauwelijks aan de politieke macht van de op arrivisme berekende 'systeem intelectuelen' tornen. Het breken met die manier van denken zou eerst door een niet te stuiten ekonomische wereldkrisis in een stroomversnelling komen. De zwarthemden van vroeger droegen ondertussen maatpakken en mobiliseerden antifascisten omdat de burgerlijke demokratie weer moest worden gered. Weinigen zagen nog in waar het werkelijk om ging"... . Zij, waarvoor alle ellende in de wereld, geen reden was om hun onbezorgd bestaan door gewetensvragen te laten vertroebelen. Zij die, dankzij de klassieke strukturen hun rol in het drama van de wereldgeschiedenis niet kenden. Zij die vluchten en tot allerlei goden baden, doch niets ondernamen of niets ondernemen konden...stonden erbij en keken ernaar. Als onze wereld vergaat omdat men 'vergat'...is er geen eeuwigheid meer weggelegd voor onze kinderen". "Vast stond, dat er op het initiatief tot beginnen spreken, precies een hypotheek rustte". "Er waren er die alle dagen in dezelfde details verloren liepen. Er waren er die zochten. Er waren er die niet meer zochten". "OK, alles draaide rond fuktioneel zijn. Maar zich teveel afvragen waarom, voor wie en wat men eigenlijk funktioneel zat te zijn, was duidelijk geen gesprek meer waard". "De ontmanteling van de politieke rookmachine". ... "Waarom zou hij ook niet gewoon meedoen met de strijd om het meeste plaats onder de zon"? ..."Door tegenstellingen aan de oppervlakte te krijgen kon je nog iets bijleren". "Een toekomst die onopvallend een onderdeel van het verleden en het heden leek te zijn". "Ongebreideld individualisme en onoordeelkundig oordelen, leken Alfred soms zo onlosmakelijk met mekaar verbonden, dat je die maskers niet kon afrukken zonder als een ambetanterik beschouwd te worden. Ook dat moest hij leren verdragen, alhoewel hij van nature geen 'wringer' was". Uit ‘Kiezen voor Mensela’ : "Als je op zoek gaat naar de werkelijkheid, tracht dan binnen de werkelijkheid te blijven. 'Inzicht verkrijgen in', is de belangrijkste voorwaarde om vanuit jezelf aan een samenleving op ontwikkelder nivo kunnen mee te werken. Een samenleving die zich organisatorisch aanpast aan de noden van de gehele wereldbevolking". "Biologisch zijn wij hetgeen anderen ononderbroken lichamelijk doorgaven. Vermits de geest zich uit de materie ontwikkeld heeft en die materie ook geest is, zijn die anderen in een welbepaalde, stoffelijke betekenis...nooit gestorven. We kunnen alleen maar vaststellen dat 'zijn' 'zijn' is. De geschiedens wordt bepaald door de omstandigheden waarin men leeft en de stimulansen van zij die erover nadenken. De groei van het individuele welzijn hangt af van de uitbreiding en de verfijning van het kollektieve". "Er was, er is, er zou genoeg kunnen zijn. Ekonomisch sterken wilden, willen, zullen altijd meer willen. Wie leidt de strijd om 't bezit van geld en werk,van voedsel en oorlogstuigen? De zwaksten niet. De bezittenden dringen zich nu nog op, de afhankelijken organiseren is moeilijker. Zelfs de minst beklagenswaardigen onder hen die het uiterlijk goed hebben, zijn slachtoffer van de strijd om de sterkste winstsystemen. Hebzucht en doodsbesef baarden al te lang doodslag binnen de eigen soort". "Noem mij hier terstond duizend redenen om in de medemens ontgoocheld te raken...als je ze vanuit ojektieve invalshoeken ontleedt en op positieve ontwikkellingen richt, blijf je niet mopperren. We hebben erediensten en vedettencultussen tot in de poltiek toe. Bijna geen politieke vergaderingen waar het voornaamste besproken en gestemd wordt. Miljarden zijn tegen oorlogen en toch gaan ze door. Welke partijtop vraagt zijn leden zich voor of tegen een oorlog uit te spreken ?" "Samengekomen, onmondig...hopend op het aards of hemels gouden kalf...zien we de ezel in onszelf niet"..."Het a-sociale werkt nefast. De twijfel straft zichzelf totdat je alles hebt uitgezift en het voornaamste, de leiddraad overhoud". "Het geloof in de macht van de rede, de rechtvaardigheid en de verantwoordelijkheid."..."Er is een behoefte en men produceert niet. De grenzen van de adel waren te eng voor de burgerij. De adel 'had to go'. Het is tijd dat de burgerij ook ophoepelt indien ze de wereldproblemen alleen maar doet verergeren. De mogelijkheden onder een systeem van en voor werkenden...zijn veel boeiender en veiliger". Uit ‘Hoe tem je stieren ?’ "Niemand gaf leiding aan het feit dat mensen geen greep op hun leven hadden. Hadden partijen en vakbonden een passend strategisch antwoord, een wereldprojekt dat aan de kapaciteiten en zwakheden van tientallen faktoren beantwoordde" ? "De koppeling van inzicht hebben in en uitzicht hebben op...noemt men een programma...onontbeerlijk gewoon". "Na je diploma moest je nog steeds examens met duizenden deelnemers doorlopen". "De herinnering aan de vlotte manier waarop ze in hun jeugd kontakt maakten,was in de hoofden van volwassenen 'aangepast' uitgewist". "Ze hadden van marktmannen die Leuven en Diest te paard aandeden wel horen zeggen dat sommige socialisten daar tegen de oorlog waren...maar wat konden die mannen daar nu tegen beginnen ? Op dienstweigering stond de dood met de kogel. Het gros van de verkeerde voormannen der Duitse roden had de oorlogskredieten voor de eerste wereldoorlog goedgekeurd. Als de werkenden de oorlog van de burgerij niet vechten willen heb je een veralgemeende machtsovername en fabrieksbezettingen nodig. Als je patatten wil oogsten, moet je een patatteveld hebben. Heel velden schoon patatten zou Schille, de voetloze soldaat daar onder water zien lopen tijdens de oorlog aan de Ijzervlakte. Om te wenen...rotte patatten en kreveren van de honger. Hij bleef aan 't werk na de oorlog en versleet alle jaren een paar eiken invalidekrukken...terwijl hij als ouderling toezag hoe het Duits werkvolk zich in de jaren dertig en in de tweede wereldoorlog weer beetnemen liet...". "Tussen de neonlichten zat Fatima en haar kleine, in doeken gewikkelde baby, zich aan te passen...zonder geld". "Als ge niet gaat ophouden met je tegen de sluiting van jullie callcenter te verzetten, zal ik je uit deze zaal en het vakbondsgebouw laten zetten." ? Uit ‘inspiratiemap’. 'Een triestigaard uit de dertiger jaren, interpreteerde Nietzche op zijn manier tussen de loopgrachten van de eerst Wereldbrand. Hij hield er iets aan over. Het kereltje besloot dat alleen bepaalde bleken nog recht op ruimte hadden. Je kan die ruimten op de soldatenkerkhoven gaan overturen. Wij werden opgevoed in de overtuiging dat al die barbaarse offeranden (ter bestendiging van de macht van de burgerij) afgelopen gingen zijn. Nog nooit heeft de wapenmarkt betere vooruitzichten gehad". "De angst voor stilte, spreken en doordenken, gevoed door de media-hoempapa in de landen van welvarende en verpauperde 'demokraten'. Grootgrondbezit, fabriekopkoperij, sluitingen, reorganisaties, direkteurs van bergen papier,poltieke lieden, bezit, desinformatie, desorganisatie, blijft norm. Spekulatie enorm. Strategische spelletjes om schijndemokratieën te instaleren. Staten laten uiteenvallen. Wanneer schrijven we zelf onze programma's voor uitroeiing van armoede, oorlog en onwetendheid ? ". "Er is niets meer dan er is, maar alles veranderd voortdurend van uiterlijk, zielen van rijpheid, de maatschappij van toestanden, het kind in grootvader, grootvader in... . Help, ik ben een dichter...ik sta dichter". "Zolang de natuur verder leeft, eeuwig dus, zullen wij er ook zijn...onder dezelfde en andere vormen ". "Herinneringen moeten soms oud worden voor je ze nuchter beschrijven kan". "Alle mensen zijn buitenlanders". "Vroeger verklaarde de conservatieven onder de pastoors ook het waarom van alle sociale ellende, nu doet de klassieke rechtse politiek dat meer en maakt ze wijs dat ze tot 65 moeten werken en dat ze nooit concurrentiëel genoeg zijn". "Zogezegd religieuze of aan eicellen en sperma verbonden partijen gaan schijngevechten aan met liberale of sociaal-demokratische partijen, teneinde complete verwarring achter te laten. Kunnen wij echt geen objektiever samenlevingsvormen organiseren ? De oude politiek vermomt zich als 'nationale belangen', terwijl het begrip 'natie' meer en meer oorlogen baart". "Vroeger hadden ze weinig en werkten hard. Nu hebben ze veel en werken nog altijd hard". "Een stenen beeld van een aap met de arm ten hemel geheven, stond in een straat ergens tussen Israëlische en Palestijnse barricaden. Een veelzeggend beeld voor heel de mensheid. Ontelbare werklozen, al of niet opgehitst door zogezegde 'godsdienstige' groeperingen blijven de uitleg over 'een eigen staat' slikken; net zoals aan de overzijde de haat met iedere dode of gekwetste groeit; groeit hun afglijden in waanoplossingen. De symboliek van de aap, verklaart alles. Nog steeds is de mens grotendeels gebonden aan machtsystemen die miljarden dollars verprutsen en begrijpt hij weinig van z'n geschiedenis of filosofische rijkdom allerhande. Sinds Vietnam en vroeger staan wij al die vormen van waanzin toe en verzetten ons niet tegen een nog alle dagen absurder hoeveelheid op onze beeldschermen vergoten bloed. Het geld blijft de wereld op een strakkere manier dan ooit regeren. We hebben in meerderheid onze ziel aan het geld verkocht...want we werken ons te pletter en aanvaarden de dictatuur van de spekulatie die de produktie beheerst. Hebben wij nu echt dwang en geld en burgerlijke loonarbeid nodig om te werken ? De schoondochter van God Ontmoeting bij een kapelletje met plaats voor vier stoelen. Het regende een weinig en ik besloot ergens in Limburg een klein wandelingetje te maken. Toen ik wou gaan schuilen in een kapel, was er een dame van in de vijftig bezig met stoelen en attributen van Maria van ik weet niet welke sector in de zorgen om het dagelijkse bestaan af te stoffen. Haar natte vod gleed over de voor haar heilige attributen in de ruimte. Wederzijdse groet van mij naar haar, Weesgegroeten van haar naar mij waarschijnlijk. “Een goed werk aan het doen” ? “Ja, we hebben ze tegenwoordig heel hard nodig mijnheer”. Waarop ik : “ach ja, je kan op allerlei manieren bidden mevrouw”. Ik vertelde haar dat de wetenschap dicht bij het ontdekken van het oneindige van het leven stond, ook na de dood en dat we van straling en atomen voortkomen en er weer in uiteenvallen”. “Ga jij nog naar de mis mijnheer” ? “Ja, soms, zoals morgen naar de jaarmis voor mijn vader”, wat een wellicht ontoereikend antwoord was. “Er komen hier meer mensen dan je zou denken om te bidden, …komt U ook om te bidden” ? “Ik vraag gewoon om sterkte als dat echt nodig is, voor de rest probeer ik alleen heel goede gedachten te beleven en de juiste dingen te doen”. “Ja, maar onze lieve vrouw hebben we echt wel nodig”. Dat ze nu dat tegen mij moest zeggen, ik zat al lang zonder. “Als je alleen wil zijn om te bidden, ik heb bijna gedaan met kuisen en dan bid ik nog vijf minuutje voor ik vertrek”. “Doe als of je thuis en alleen bent mevrouw”, misschien kunnen we samen zonder woorden bidden”, wat ze naar zeggen ook soms deed. Ik stelde haar voor van voor de slachtoffers van de aardbeving in Japan te bidden. “Ja, verschrikkelijk wat die mensen overkomt”. Het was niet de moment om te vragen naar of God dat dan niet kunnen voorkomen had, zijn schoondochter misschien. Samen zaten we in stilte een tijdje te bidden dus. Geen verschuiving van continentale platen, maar toch een beetje energie van het ene naar het andere continent, zaten we daar te sturen. Ze stond op en nam haar fiets, fiedewiddewiets en we namen afscheid. Op internet zaten zij en haar man niet, vernam ik nadat ik haar had verteld van een uitgebreide lijst met originele kapelletjes in België. Nog even blijven zitten toen ze weg was. De nationale euromunt in een gleuf, begeleidde al het goeds dat ik iedereen wenste. De metalen klank stierf in een honderdste seconde uit en ik verder. Mensen geloven op talrijke manieren, in dit geval volgens een traditie overgeleverd van uit het midden oosten en in tal van interpretaties gegoten. Die oud collega’s toch, ze bestaan nog steeds Gelijktijdig met mij, arriveerde op de parking mevrouw Sindsdien, die nog altijd last had van haar haperende voet. Ik dacht dat ze Vrijheid noemde, maar die had ze wel nog steeds, maar ze had ze nog niet gevonden eigenlijk; al leek ze heel tevreden met haar wereld en het nog altijd streng gecontroleerde, jaar na jaar opgedreven werkritme op het callcenter. Zo kwam ze toch onder mensen en bewees ze iets aan te kunnen. We vonden het niet vervelend mekaars naam niet meer te weten…waar er 100 man volgens opgeklopte winstregels werken, ken je mekaar niet echt. De Idealist kwam er bij, nog voor we de parking hadden verlaten, iemand met een eerlijke en gemeende vorm van zijn. Als die man met iemand sprak, zag je echt hoe goed gemeend hij met mensen omging. Een binnencircuit voor racewagentjes vormde het decor voor de afgesproken reünie van nog steeds in het callcenter werkende mensen en ‘die van vroeger’, aangevuld met wat familie in sommige gevallen. De trap op naar waar de bestelde deegwaren zouden worden gegeten; na de ritten waar van een deel van ons zou aan deelnemen. Eén van de twee initiatiefnemers was er al, Adonis, iemand die nooit zorgen leek te hebben, gewoon bestond en deed…heb nooit geweten of hij al of niet gehuwd of zo was. Er zijn toch altijd mensen die de kar trekken als er iets georganiseerd moet worden. Later op de avond had hij zelfs een gedicht, als verslag van de vorige reünie klaar. Hij bleef me verbazen, niet zo zeer omdat hij een getalenteerd racer bleek; maar omwille van het feit dat hij veel socialer was dan de ietwat afstandelijke van vroeger. Ook in een systeem met ploegen kan je mekaar niet goed leren kennen waarschijnlijk. Ook de man met de mooiste glimlach van de afdeling was er al en een paar vrouwen waarvan ik het echt meende toen ik zei dat ze nog net dezelfde waren qua uiterlijk, al was er na enkele jaren van binnen wel het één en ander verschoven. Laat ik ze de Zweedse en de Spaanse noemen, dan kan de lezer er zich al wat bij voorstellen. Toen kwamen er nog twee vrouwen binnen, Brave en hele Brave, hadden me aangenaam verast door hun militante houding bij arbeidsconflicten. Het waren mensen met geen vast statuut die toch solidair waren met de statutaire werknemers, al moesten ze heel de tijd noest werken om telkens maar een verlenging van hun werktijd te krijgen. Statutaire werknemers konden ook al wel jaren vlugger ontslaan worden, maar dat lag toch anders. De stroom van voornamelijk vriendelijke Limburgers, werd groter. Moederhart één met man ‘laat maar waaien, ik ontsnap de dans wel’ en zoon ‘onafhankelijke mening, dichterlijk ingesteld’, kwamen binnen. Spontane mensen, vol positief ingestelde en energie. Natuurlijk kon ik het niet laten de zoon wat te motiveren. Nee, in een callcenter werken, dat wilde hij later niet, veel te ‘stressy’ voor hem…een eigen woord door hem uitgevonden, of ik die de jongerencultuur niet volledig kan bijbenen. Het is allemaal zo trendy geworden de dag van vandaag, de jongen achter de toog bijvoorbeeld, vlot en snel in aangepast racepak. Kwamen ook nog binnen, een andere familie, met een paar kinderen, het meisje dat goed voor haar kleine broertje zorgde en de heel vakbekwame Oosterse van Europa en haar militante man die zich ook zo maar niet door het moderne geld- verdien- systeem wou laten opslokken. Hij had een geweldige anekdote over een kunstenaar militant van de bond , die wegens te kritisch op het matje geroepen was. Eén van de bazen had de wegens bureaucratische en politieke omstandigheden, bijna levenslang vakbondshoofd benoemde nationale voorzitter gevraagd naar het gedrag van de overijverige militant, maar de voorzitter had geantwoord : “daar heb ik geen vat meer op, ‘dat’ is losgeschoten wild. Voor de rest ging alles nog altijd zoals vroeger, sluiting van afdelingen volgden op verkoop van gebouwen en alles werd altijd zo lang mogelijk geheim gehouden en in beperkte kringen stiekem besproken. De eerste koersen gingen van start. Een drietal snelle jongens, volgens de op de muur geprojecteerde uitslagen, gingen enkele vrouwen waarvan je het niet zou verwachten voor af. De Fruitteler in bijberoep, alhoewel al een jaar niet meer tot het leger van de loonslaven behorende, was er niet zo bij en trok nog af en toe aan zijn sigaartje. Iedereen leek zo zijn eigen problemen te hebben, zo vernam ik naar mate de avond vorderde. Maar het was hen niet aan te zien, het was echt een gezellige, stoom aflatende bende. Er werd nog gereisd, sommige kleine dingen wisten sommigen nog, omdat ze belangrijk waren voor dit en dat waarnaar je tot dan toe het raden naar had gehad. Ook Veggie, één en al energie, was weer fris en monter en tot open uitwisseling bereid. Weinigen die zeggen persoonlijk ongelukkig te zijn en altijd bezig, bekenden eigenlijk toch niet te oud willen te worden…wegens de toestand in de wereld zelfs niet aan kinderen begonnen te zijn. Laten dat nu allemaal onderwerpen zijn waar voor ik hen meer in de diepte toe wilde interesseren. Ah, ze doen het goed en wie bij wie zat, lichte een glimp van wie er op dezelfde, ja zelfs soms tegenstrijdige golflengten zat. Wat doe de gij de hele dag tegenwoordig Afhankelijk van het leven en het bewustzijn van de vraagsteller, kan het antwoord al een verschillen, ook in verhouding tot de toegemeten antwoordtijd en wie er meeluistert. Er was eens die man die zijn dagen als bruggepensioneerde openlijk beschreef, ik kende hem niet, maar herkende het leven van veel mensen in hem. De voormiddag, klusten hij en zijn ega wat en na het eten op de middag, was er het journaal, ze luisterden en zagen hetgeen de grote media aan hen kwijt wilden, hadden uiteenlopende, geen overkoepelende meningen over van alles, maar waren niet actief betrokken bij de besluitvorming, als we de op traditionele manier gehouden verkiezingen even buiten beschouwing laten. Dan wandelen, een van de fijnste dingen die je kan doen als men zichzelf boven de drempel van seizoen weet te krijgen…en dan weer tv, ook internet soms, maar alleen de ludieke en niet de kunstzinnige of wereldbeschouwelijke dingen zo zeer. Hoe leg je nu uit dat net dat twee belangrijke dingen zijn waar je jezelf mee bezig houdt. Buiten het van uit klassieke manier bekeken, onbezoldigde schrijven waar toe je oud en jong probeerde aanzetten en het lezen ook dus en de uitwisseling daar rond in de vorm van kunst of discussie en actie in de richting van meer bewustzijn. Wat al een heel stuk tot gezondheid bijdraagt en dan hebben we het nog niet over het proberen begrijpen van het eigen innerlijke en de persoonlijke relaties die daar een gevolg van zijn. Wie neemt er nog de tijd om zijn dromen te begrijpen en doorleven ’s morgens…past niet in de overproductie cultuur van goederen. Ja, er zit ook kunst in het verfraaien en bouwen of verbouwen van de stoffelijke levensruimte, maar minder mensen zijn bezig met de eigenlijke levensruimten tussen mensen. Voor velen is dit alles een te pijnlijk iets en dan krijg je te horen dat je te diep over de dingen nadenkt. Daar kan al iets van aan zijn en misschien moet ik maar eens ‘gewoner’ gaan leven, maar wat ‘men’ dannin vele gevallen mist, kan je zo maar niet uitleggen aan leken daar in. We zij allen om welbepaalde redenen bij mekaar. Of het nu is om aan te raden dat men beter wacht met het alleen aankopen van een huis tot men dat met twee samen kan doen of om te leren uit het ouder worden van mensen of kinderen duidelijk te maken dat er meer is in dit leven dan computerspelletjes, of om jongvolwassenen wat mee te geven over de gevolgen van generaties liefde en lijden…alles heeft zijn redenen. We ondersteunen mekaar. Als beloning af en toe een positief bericht, ‘zeg die zat er onderdoor maar woont nu daar en…’ . De legende van Roselinde Belevenis. Wachten en niet komen. Beloond worden, want daar is ze dan toch, zich niet bewust van het zomeruur, maar toch heel kort bij de natuur. We rijden naar Heuvel, haar geboortedorp, naar een tante, vanwege vroeger. De ontmoeting met de witloofstekers, de laatste echte van het dorp, geen watercultuur, maar nog verbonden met de grond. De eerder zwijgzame hardwerkende Brabander leeft zich uit in zijn arbeid vooral. Binnen bij de oude maar nog krasse moeder en de niet meer goed horende vader, de nichten, ieder vertelt door zijn of haar uiterlijk en zijn en praten een levensverhaal. De nichten lijken korter op de vaderlijke stam geënt. Eerlijke mensen allemaal, goedmenend, dat zie en voel je zo. Ook over- afscherming van de gevaarlijke dingen in ’t leven misschien, gevoelens bijvoorbeeld. De engelachtige vrouw op de foto van 60 jaar geleden kijkt me aan terwijl ze nu , in ’t echt gemoedelijk bezorgd over de dingen meepraat, soms gevoelsmatige onderwerpen lanceert. Over de dood van één van de eenzaten in de familie, hoe hij zijn eigen toch goed behielp en hoe de familie met kuisen hielp. Over het heengaan van haar zus en diens man, uitgewisselde woorden en gevoelens die noodzakelijke tranen wellen deden in Roselindes ogen, voor het zachte en de lach weer op het podium van haar aura kwam. In vele momenten zat meer inhoud en waarheid dan wie ook kon vermoeden, hoe bekend hij of zij ook bij deze mensen was. Het Jupiler bierflesje dat uiteenspatte toen de stille oom wegging of begroet zou worden…of was het zijn neef ? Op naar ‘het huis van de dode oom’. Op zich al titel genoeg voor een roman. Pracht van een boom in ouderdomsverval voor het huis met enig uitzicht op velden. Zo leefde men vroeger, huis, waterput, paardenstal, kolenhok, werkateliertje, houtkot, pattatenkot en oudsoortige rust vanbinnen door het licht van de motieven van het gekleurde glas en de prachtige oudbakken tegels. De man werd heel oud en weigerde een operatie die zijn leven nog met een paar jaar had kunnen verlengen. Buiten enkele percenten van het huis liet hij mooie herinneringen over de genoegens van het werk op het land aan Roselinde over. Eén uitspraak die hij betreurde ook, iedereen in ’t dorp was niet beter af met die vliegtuigen boven hun hoofd, zelfs al vielen ze niet of lieten ze niks vallen. Uitspraak uit eenzaamheid of uit inzicht in het waarom mensen hier levens met mekaar delen of moeten delen…wie zal het zeggen ? Het dorp op de heuvel die er eigenlijk niet is, heeft iets speciaals. Het herbergt enkele hele oude huizen die je eerder aan het zuiden van Europa doen denken. De zware stenen lijken wel een hele verre reis te hebben gemaakt om hier nu op dit moment van gisteren die indruk komen te wekken. De zon scheen en mooie herinneringen kwamen boven. Nee, de zandman rijdt niet op een moto en heeft geen lederen pak. Verhalen over onder meer kinderloze mensen en dominostenen die vallen, of je de dingen nu al of niet op een rijtje hebt, ze vallen en overvallen mensen met vragen rond het waarom van het leven. Elke zijstraatje heeft zijn eigen verhaaltjes en het leven blijft een mysterie van ontelbare waarheden en geheimen en gedeeltelijk onzichtbare informatie. Niet te veel het hoofd over breken, verder leven, bezorgdheid om vroeger is nutteloos, want al het onopgeloste is in het heden aanwezig en tergt een mens wel op tijd. Dus nog even genieten van de dorpsbezoekers van vroeger, de Zjef gitaar en die van ’t Kliekske die de dochter van de Jean op een pint trakteerde…de klanken ook van achter de bos van een gekend zanger van liederen die de levenspijn bij velen smelten deed of zin in het leven gaf. Nee, ze is niet het zwart schaap van de familie, men houdt van haar, het buitenbeentje ,dat wel…gewoon nog met herinneringen aan mooie stenen die ze tweeduizend kilometer verder weer opbouwen zou. Men houdt van haar omwille van de kleuren die ze aanheeft en die ze in hun iet wat minder kleurige wereld brengt. Men heeft haar graag omdat ze durfde te leven volgens haar intuïtie, zelf was men veel voorzichtiger met van tijd tot tijd de wil en de zin tot verandering van huis en mensen en banen te volgen. Het impliceert immers het risico van deksels op je neus te krijgen en niet meer durven lief te hebben, geen verzekerd inkomen meer te hebben, en veel gekwetste mensen tegen te komen…en op het einde niet meer durven te dromen. Je kan haar veel aandoen, maar één ding niet, ze opsluiten…want dan gaat het kleine meisje in haar om de zandman roepen. Ze houdt van eenzaamheid soms, het zijn met je eigen. Soms zit de zandman in een pint, in woorden van een vriend, in delen met vriendinnen. Ze zwerft tussen een netwerk van chalets en kamers, mensen uit het verleden duiken via via op, ze wil geven en houdt afstand, ze wil meer zen en zin en houdt zich daarom een beetje in, zoekt de ervaringen van velen in te passen in het verhaal waar ze zelf mee bezig is, opdrachten of toevallen of beiden, of opdrachten en nooit toevallen, dat zijn vragen die in haar buurt soms spontaan tipjes van antwoorden als vonkjes doen ontstaan. Tot men niets meer wil weten omwille van ‘genoeg ervaren’ en ‘te dichtbij’ de ziel het ontoevallige toeval Aart Tiest begreep die negentiende van de achtste maand in het tiende jaar van het derde millenium, dat al hetgeen hij vanmorgen niet had durven hopen zo rond dit uur uur van de late namiddag, ineens heel duidelijk voor hem was. Wie had kunnen denken dat zijn stukken over alle deelaspekten van het en zijn leven, vandaag tóch nog een praktisch vervolg zouden krijgen ? Reeds jaren had hij zitten hopen dat er een dag zou komen, die hij in al zijn details zou kunnen beschrijven. Vaak had hij geprobeerd om via het kort opschrijven van een aantal details, de dag, maar vooral de speciale samenhang der gebeurtenissen en hun eigenaardigheden; in het geschreven woord te vatten. Hij zou het nog eens proberen, lukte het niet...want per dag kon je wel 100 pagina's schrijven over hetgeen zich in je hoofd afspeelt; schrijven zelf bracht toch altijd een proces van concentratie tot stand, maar waarvan je de linken en besluiten in een verhaal kon gieten, omdat het allemaal te ver ging om nog te kunnen overbrengen. En de weinigen die het zouden kunnen begrijpen zouden toch teveel kennis en praktische ervaringen missen om het kunnen te begrijpen. Aart was eigenlijk voor een heel stuk uitgeschreven, in de zin van alles in het leven op een logische en etische manier te willen vertalen en verklaren en alternatieven willen aan te reiken. Was hij nu op dit moment bezig een poging te doen om zijn eigen innerlijke manier van interpreteren proberen neer te schrijven ? Het kon soms lijken als of hij alles geschreven had, wat hij de wereld wilde meegeven, doch hoe verder hij hier in vorderde, des te groter zou de afstand tussen hem en zijn lezerspubliek misschien worden. Aangezien aan de boom der muze in zomer en winter nieuwe scheuten kunnen ontluiken, was het vandaag niet de moment om te snoeien en de bestaande volgroeide takken alle ruimte en licht te laten, maar ook deze scheut die zich in de namiddag manifesteerde, een kans te geven. Vanmorgen was wel even anders. Nog maar net had hij besloten van iedereen met te zware emotionele problemen achter zich te laten en met een nieuwe blik op de oorzaken daarvan de wereld tegemoet te treden, of hij raakte 's morgens al niet goed uit zijn startblokken. Was het het gevolg van die dromen waar hij zich niks meer van herinnerde of van welke fysieke klacht of tekort ook ? De dag zou wel uitwijzen wat misschien al van in de nacht was gepland. Men leest wel eens, dat, indien je er in slaagt van een probleem 'los te laten', er zich makkelijker openingen naar oplossingen en vooruitgang aanbieden. Welke vooruitgang ? Nee, niet zo zeer die van de levensstandaard, wiens voornaamste doel het moet zijn van zoveel mogelijk welzijn mogelijk te maken; welzijn dat moet leiden naar het zich meer en meer met zinnige dingen gaan bezighouden, niet zo zeer qua produktie dan wel qua innerlijke groei en bevordering van de relaties tussen mensen. Eerder vooruitgang, niet zo zeer in zakelijke, dan wel in persoonlijke relaties en in de innerlijke relatie die je met jezelf hebt. 'Met welk doel dan wel' , had Aart zich al duizend maal bij kruispunten in het leven afgevraagd ? Wel, het doel van het leven was naast het kwalitatief leren genieten ervan, van wijzer te worden zeker en de verbanden tussen leven en dood beter en beter te begrijpen. Dat wijzer worden hield waarschijnlijk in dat je donkere kanten in het bestaan van anderen mee hielp verlichten. Al wil een mens wel vaak van dergelijke 'opdrachten' af, op de één of andere manier wordt hij er toch naar toe gezogen. Het leek Aart wel of ie via rechtstreeks beleven van stukken leven uit het leven van andere mensen wél door de lichte én donkere kanten van hun zijn heen moest om nog een andere groep mensen die hij onvoldoende kende van in het begin vlugger te kunnen duiden, inschatten waar ze zich in hun wezenlijke ontplooiing bevinden en wat hun situatie wel eens zou kunnen zijn. Toch, Aart voelde zich op zijn best midden de natuur met één of andere korte reflexie om over te mediteren, filosoferen en te vertalen in een gesprek of andere vormen van woorden, kort of lang; had niet zo een belang. Aart had de voorbije dagen nodig gehad om zijn vorige werk te af te ronden en te ordenen en tevens weer om wat afstand te nemen van de persoonlijke betrokkenheid in het leven van andere mensen. Alles had vanmorgen nog zo doods geleken, zo bijna op een nulpunt gestaan; zo een intens gevoel nochthans dat hij had gedacht 'dat veel van nu af aan wel weer vlotter zou gaan'. Af en toe wat vleugelslagen van eenden in het water van de vijver in zijn buurt, leken op momenten dat alles beter aanvoelde, het gevoel van golfslagen aan zee in het leven te roepen. Vijver werd dan zee. Misschien zat ook het aanhoudende, eerdere donkere weer er voor veel tussen, maar vandaag met een nieuwe volle maan in ontplooing leek de helderheid van haar maanlicht er op te wijzen dat het weer voor de volgende dagen beter worden zou. Het klopt volgens de meteorologische wetenschap misschien wel niet altijd, maar zo voelde het toch aan. Hij wist al van vroegere periodes in zijn leven, dat hij dan ook in mindere dagen energie vroeg van sferen die tijdens hun leven verdienstelijk bezig waren geweest en dat volgens Aart's eigenzinnig gevormde overtuiging nog steeds waren. Van die invalshoek van een soort geestelijke gelijklopende wereld, die eigenlijk tot een groot deel van de inhoud van de onze te herleiden is, is het verklaarbaar waarom je je soms in situaties begeeft die je puur rationeel en egocentrisch denkend, niet aangaan zou. En inderdaad, door sterkte te vragen en enkele aanpassingen aan de dagindeling, voeding of levensstijl, maar vooral door weer op een hoger niveau van denken en voelen te geraken, verdwenen altijd weer de pijnen of het te kort of te veel of te oud of te versleten langzaam aan of gewoon meteen, het bijna niets weer in. Iemands goed gevoel, een lach, een aanraking, een gevatte spirituele gedachte, ook allemaal varianten van dergelijke vormen van vernieuwende kracht die de wereld er weer interessanter en leefbaarder doen uitzien. Hoe meer Aart schreef, hoe verder hij af leek te geraken aan het beschrijven van zijn dag vandaag. De theoretische beschouwingen namen het weer over van de praktijk en hoe meer er op papier kwam, hoe verder de aanleidingen binst de dag die deze formele inzichten mogelijk hadden gemaakt. De aanblik van allerlei soorten verschijningen van menselijke wezens, had hem toen hij in de loop van de dag weer beter ging draaien en observeren, mild gestemd. Een stem ergens vanbinnen, of een verbinding van hemzelf met wie weet van welke sferen afkomstige energie; had hem ingegeven dat er speciale gebeurtenissen zaten aan te komen. Het hoefde eigenlijk niet voor hem, een paar zinnige conversaties in de wereld van het internet of daarbuiten en innerlijke rust, zou hem reeds tevreden stellen. Toch is er een verband tussen gebeurtenissen binst een dag en die innerlijke vrede. Aart had al vaak ervaren dat mensen echt willen dat hen bepaalde gebeurtenissen overvallen, zonder dat ze daar eigenlijk rijp voor zijn. Ze zijn weduwe en voelen zich toch oh zo allee en hopen op een nieuwe liefde...maar het moet dan wel iemand zijn die een auto bezit. Wat dat fenomeen liefde betrof, mensen trokken mekaar af en aan met hun versies over wat er allemaal in hun leven was gebeurd, maar als ze dan op termijn tot analyses kwamen die de andere niet wilde horen, was het vaak om zeep en dan ging men maar weer op zoek naar een nieuw punt om de verantwoordelijkheid van het negatieve deel van wat iemand overkomen was, bij een andere persoon te leggen. Zou Aart er toch nog in slagen om eindelijk iets over die dag te schrijven of weer in algemeenheden belanden die de toevallen in de loop van de dag weer naar de vergeetput der herinneringen zouden verdringen. Een vergeetput waar via flash-backs naar de toekomst toe, wel uit te geraken was. De ziel van een lichaam, in evenwicht met het spirituele, kon je op ieder moment van de dag aanreiken wat je nodig had. Op zo'n momenten wist je dat de begeleiding in je leven al die tijd goed zat, al snapt een mens dat niet altijd op die moeilijke momenten zelf. Gisteren had Aart tegen een tuinbouwster in het dorp verteld dat hij op de rekening voor hulp aan het overstroomde Pakistan had gestort. Vandaag stond ze daar met drie zakken netjes gewassen en gestreken kleren die zij en haar gezin niet meer nodig hadden, met de vraag ze naar het kringloopcenter te brengen. Het kringloopcenter had Aart op het idee gebracht van weer met de hand te gaan schrijven en het resultaat er van in die knappe lederen etui's te steken die men er voor 10 cent verkocht. Hij had er ook een boek gevonden, een nieuwe poging om de catechismus te herschrijven, aan de hand van een overzicht van alle religies en bestaande ideologiën. Via een bezoekje aan een plaatselijk café, waar de huisregel meer met de kwalitieit van het cafébezoek dan met de hoeveelheid drank die men achterover slaagt te maken heeft, raakte Aart op het spoor van een tentoonstelling rond 'devotie'...vandaar dat de aanblik van de stad en haar kerk vandaag, een halfuur eerder zo vol van verbondenheid met het meer tussen hemel en aarde had aangevoeld. 'Verbondenheid met... 'hetzelfde als religieusiteit eigenlijk, mocht het woord niet bestaan, het zou wel worden begrepen. De stad stond vandaag letterlijk op stelten, de kermis werd opgebouwd. Een gebeuren, intenser dan het lawaaierige kermisplezier zelf. Al die tuigen die kinderen en volwassenen in de lucht gingen gooien...eigenlijk een vrolijke roep om verhevenheid en verlichting van... . De dorpen waar hij zich in begaf, de steden, met al hun personages, de dingen van anderen die hij in nog anderen leek te herkennen. Er bestaan verschillende prototypes van wezens met allemaal hun eigen accenten en aanpak. Alles komt op zijn tijd en duikt tijdig op in het leven van iedereen...alhoewel er velen door te lang dralen en ploeteren hun evolutie naar innerlijke rust lijken te vertragen. Begrijpen welke rol je in het leven en hun leven en in jouw leven zelf speelt in functie van de onvergankelijkheid van eeuwige waarden...je inzichten in praktijk brengen, als het dan toch moet, middelen zoeken om dat alles proberen overbrengen. Aart besloot de boeken toe te doen voor vandaag. Welk grootschalig nieuws had de wereld vandaag uit de geschiedenis gedistileerd ? Na bijna 8 jaar trokken de gevechtstroepen zich uit Irak terug, het karma van jaren aanzetten tot oorlog in de streek, hopelijk definitief achter zich latend. Gemiste kansen om met inzet van middelen mooie dingen voor de mensheid te doen. Een stier in Spanje dook over de hekkens van de arena tussen het publiek in en verbeterde het record hoogspringen voor stieren. In Birma steekt de militaire kaste de opbrengsten van de gaswinning voornamelijk in eigen zakken en monniken en bloggers maken zich op om het tij te keren. En de wetenschap, welk pasje weer vooruit gezet ? Nog even wat theorie en dan zou Aart proberen om meer over zijn dagelijkse bestaan te schrijven en ja, daarin kwam hij ook Stephen Hawking tegen. Stephen Hawking zijn nieuwste boek is uit. De man die met zijn werk tot in de kleinste microdeeltjes van het bestaan wist te raken. Waar hij vroeger bij het ontstaan van de materie God niet onverenigbaar met de wetenschap vond, schrijft de man nu dat de schepping van de materie ook zonder Hem kon. Ware het niet eenvoudiger van te redeneren in termen van bestaan en niet-bestaan ? Niet bestaan kan niet, want kleiner of gelijk aan o kan niet, subjectiever gezegd 'iets dat de zinloosheid benaderd ontploft' en dan krijg je bigbang in 't groot en in 't klein...straling enz...maar geef ons toch maar streling om het makkelijker te houden.? Het leven wil gewoon niet zinloos zijn. Het zoekt steeds meer zin, van de evolutie van straling tot atoom en cel en...wij....waar nog steeds hetzelfde zinzoeken in huist... de zinzoekers die we zijn, zijn vaak heel cynisch en nihilistisch geworden...maar wat betekende dat allemaal ? Soms hoefde Aart maar een emmer water uit zijn regenton te putten om tot een inzicht te komen. Toemaatje: Je roerde alles tot diep in de kern, schreef het gebald neer, de noodzaak aan geconcentreerde vertaling, raak je niet kwijt. Hoe hoger je bewustzijn van andere mogelijkheden, hoe meer geduld om alternatieven leefbaar te houden, te organiseren. Ideeen laten groeien vereist naast het spontane, discipline en inzet, gekruid met passie en zelfkritiek,anderen met bewustzijn wapenen,streefdoelen vooropzetten. Het nieuwe dat doorbreekt geeft voldoening,'t einde ervan vaak door de ouderen niet meer meegemaakt.Het totale bewustzijn van overkoepelende kennis, blijft vrijblijvend indien er geen daden op woorden volgen. De synthese van iedere ontgoocheling werpt zijn onverwachte vruchten af en de rijpheid komt met de bereidheid om nieuwe vragen te stellen. Momenten dat je denkt genoeg gegeven te hebben, zijn de voorlopers van nieuwe initiatieven...zelfs al botst onoordeelkundigheid voor een langere periode tegen je op. Je geeft het niet op als andermans passiviteit,onbegrip,verveling,negatieve emoties...blijven steken in geestelijke tering. Daar waar het individualistisch snobisme de eenheidsstruktturen van het algemeen belang vergiftigen, daar is welvaart niet ok. OCTO Planetary News 2040 andere Engelse teksten, zie deel zeven http://hetvoortijdigtestament.skynetblogs.be My grandson Oliver, aged 24, was reading the international topics. “Next week, an adjustment to the planetary constitution program will be voted on worldwide. If it is accepted with a majority on a worldwide scale, it will be implemented at the start of next year, 2040. Since the world has evaluated to a place where everyone is entitled to a job or, a kind of basic income or both, and the ones who are working in production or services areas as well can freely chose in which period they can contribute to society or take some time off for personal development or whatever, and since the new constitution of 2024 has led to a completely other world; WOCOMAS, the world council for managing society after a number of debates in the regional world councils, REWOCO, has decided to finalize the process of the need to have armies. Since every war has being ended and all layers of humanity work together in harmony to produce what is needed and a place to live and public services are guaranteed, and there is no more hunger or ideological disputes, for 16 years now already; not a single military bullet was fired, only police forces war armed. From 2040 onwards the old military structures will only to be used to tackle nature disasters quickly and massively. The expectation is that people in mass will vote for the final reconversion of their armed military forces. Some years ago they already voted to end the production of guns and other large scale aggressive products; but now the process was in his last phase. “ Being nearly 84; there were times in the earliest years of this century and the one before I never would have thought ‘we’ would come this far. The world, by solving it’s economical and bureaucratic problems and financial barriers (the huge influence of speculators of all kind and the law of maximum profit) had completely changed in those perspectives. Every citizen was in a very telematics way administrated by one of the fifteen projects he belonged to. One is born and the local council project takes the dates from the health project over and automatically informs the other projects : education, work, housing, energy, telematics, transport, environment, agriculture, production, distribution, social security, culture and money. As one gets older, all the information about someone can be found in one of those 15 projects. This system had a different view on things. Money for example, was only used in an administrative way. In the project Telematics worked for example 100 million people, with the difference between income scales being 1 to 3…one could easily on the base of using one WOCU (world currency) calculated how much the total costs of making use of telematics would be, added with other costs. There were no phone bills any more even, because for each customer, the same amount of WOCU digits was taken each month automatically from his or her account. The same system was used in every other project of society, except for the things one buys in shops. The entire ministry of Finance of all kind of councils in the world, had a lot more easier job, because in fact each worker paid more or less paid the same taxes…and what was sold in the little shops, a fixed amount was taken in to account automatically. And since workers had a different life style with much more free time as before and jobs that they could easily switch, only small scale and middle scale enterprises were privately owned, the big multinationals, in great numbers had become collectively owned and managed by the whole population, by means of the councils, both on a world and local scale. People again could become farmers if they wanted to, after decades of practically 1per cent working on the land. Suddenly Oliver said : “so, tell me again when things really changed with this world that was pretty chaotic in your days grandpa Joseph”. I took a more comfortable seat. “Well, as I probably told you before, you will often think on occasions you will hear me talk about those matters; it was about the end of the 20th century when ideologies started taking another path. Collectivism was a bit slower than the severe discipline in capitalistic production units…one could not loose one’s job not as easily in the Sovjet Union in those days…but less goods were produced and due to imperialist tensions between the greatest countries, the USSR fall apart. A lot of people thought it was the end of history; but the war tensions became even greater in and between nations. There was not only the divide between each new emerging nation, like the Chinese one, who had understood that the way forward was combining it’s one party system with a great deal of collective ownership with individual enterprises and responsibility; there also became a religiously masked movement, politically orientated, with the same imperialistic projects as its rivals. The age of terrorism and wars, was not what people had hoped for when they celebrated the new 21th century. Now it was the turn of the capitalistic system to fall apart, after his stage of globalization, when there were to many who believed the neo liberal profits would have no ending and no obstacles to overcome. The turning point, was the year 2008 when stock markets fell and the value of money and state defaults began to have crisis effects on employment, profits and so on. More and more wars for oil in fact and more and more places were as soon as elections were held, the results were rejected by as well the ruling layers of bourgeoisie or segments of the mass of people. It became more and more different amid social unrest to even form a government that good find a way out of thos difficult international issues. Finally, the going and acting together of a lot of progressive groups resulted in the demand that people should have the right to have another kind of elections as the one based on the Greek democracy some thousand years ago…more and more the demand to vote by approving a global program first and then in a second round appointing the people responsible on project lists, not party lists, was heard. Finally the United Nations took control of this new democratic process…and people were paid the same digits for driving a truck in Polen a in Brussels as in Katmandu. The success of these this kind of democracy grew as hunger and wars were stopped. A huge campaign to make those changes acceptable and to encourage people to take part in them was put in place by the progressive groups and parties who had started the change; or rather all those kind of different changes who had become necessary. I myself worked in the department of education.”…to be continued geloven is een zoektocht fb868575@skynet.be Zij, de miereneters, wij de mieren 1 "De famillie Vandewereldt" 2 Tussen Allerzielen en Euroshima 2 Kiezen voor Mensela" 4 Hoe tem je stieren"? 4 'Inspiratiemap' 5 Karel Kompel's revolutie, 'referendumroman 9 Waarom Kerk, Kapitaal en Kuisheid 10 de groene draden 11 eeuwige ontwikelingen 13 ik wens u allen 13 16778 dagen 14 mesages fram call center 16 Religion revised 17 aan het moment verbonden observaties allemaal angst om dood te gaan en lief te hebben 19 boekbespreking pillenpsychologie 21 We zijn hier om mekaar te troosten, omdat we niet altijd weten dat we eeuwig zijn. 22 Middeltjes om iets te onthouden 22 Ik dacht in deze week even. 23 al dertig jaar schrijf ik 24 en toen en toen en toen... 24 vandaag zal al wel genoeg zijn om mee te beginnen zeker ? 28 Innerlijke dialogen.28 axioma's ' 32 het geloof, moderne versie 34 'GOD', dat zijn de anderen...plus 'troost...' 35 de verborgen stukjes van de puzzel van het waarnemen, WOI en WOII-bompa 36 jijzelf bent alleen diegene die je 'zijn' soms helemaal zelf bepaalt 35 de vader 42 doodsgeluiden 43 de dag dat vader helemaal vertrok 44 de verborgen stukjes van de puzzel van het waarnemen, WOI en WOII-bompa 36 het leven is een eindeloze test 39(niet te verwarren met filosofisch 'zwaluwen-artikel) Het geloof, moderne versie...zet zich door 38 Liefdesaxioma 39 de vader 42 doodsgeluiden 43 de dag dat vader helemaal vertrok 44 Een dag zit altijd zo vol met allerlei 46 Tijd voor weer een lading theoretische praktijk 52 het heden is de proefbuis waarin het verleden de toekomst baart 54 ieders verhaal trekt lijnen door het onze 56 de echte details, geheimen voor eenieder 56 Denk nooit dat je sterker bent dan tranen. 58 Droomopbouw 59 Bezoek aan het begijnhof 60 Kloosters, tuinen en Augustus-onthullingen 61 Tora, Bijbel, Koran...voor een deel steunend op dezelfde profeten 61 Dromen met een hele tikkel meer dan andere dromen 62 Een andere plaats, dezelfde voortzetting van vroeger 62 Met z'n allen één voortdurend uit mekaar vallend wezen. 62 de passende partner, een evoluerend of statisch gegeven ? 64 vanaf 2006-citaten 64 overwegingen 65 theo-logisch gissen 65 Nog wat bijzondere energie 65 bijzondere ervaring 67 scenario 67 the way our mind works in a spiritual way 151 -Onverschillig Evenwicht 68 - maar vooral ook dagboekpoetry 2007 er is 69 kerstborrelbabbel 69 kunst kan niet anders...70 De 'rode draden' 70 Notaboek-bedenkingen 71 De wijsheid in pacht 72 Loving live is the greatest art 73 Over energieen als 'geluk' en 'vrijheid' 73 de duizendjarige eik 73 iedere dag kan je als een eindeloze energie aanvoelen 74 Verveling 74 Ze noemen me soms een dromer 75 "Wat deed jij op oudejaarsavond"...? 76 Wie dagelijks schrijft, kan dag na dag vertellen wat er 77 In 47 jaar getrouwd zijn 77Start 77 Voyage to the sources of our 78 the bridge over the old history collapses 78 AL SPREEK JE VELE TALEN 79 bondige schets der leiddraden ener menschenziel 80erkennen 80 geloof of wanhoop 81 Laat ons de prehistorie afsluiten.82 De brug vd geschiedenis stort in83 Op weg naar de 21 ste eeuw. 86 Politiek hoeft niet vies te zijn 87 ter verdediging vd internationale tendenzen89 Procosit-voorstellen91 ter verdediging vd internationale tendenzen89 /Procosit-voorstellen91 / 'Ach ja, de liefde-epos' onafgewerkt(voorlopig 400tal pagna's)niet op net (psychology & special energies) Zij, de miereneters, wij de mieren Een fabel rond de wereldpolitiek Hun hoofdwet was : denk niet na over het feit waarom je zoveel stresserende produktieve arbeid moet leveren terwijl op een heel groot deel van de nietwerkende Mieren, jacht word gemaakt om ze te kunnen betrappen op werk. Het was een soort ekonomisch kanabilisme. Gelukkig waren er nog Mieren die zich minder vlug bewogen en die niet zo blindelings gehoorzaamden aan de Mierenwetten. Het erendeel van de mieren liet zich vangen aan de strikt-pro-Mierenetersmedia en zolang de Miereneters ergens nog wat suikergeld voor ze hadden, haasten ze zich naar hun werkplaatsen. Waar dan ook ergens anders mieren kreveerden of voor minder suikergeld moesten werken...een geslaagde poging om de Miereneters van de commandoposten te krijgen, kwam er niet; ondanks vele goed bedoelde pogingen in die richting.Een andere wet was dat je je ook niet moest afvragen waarom er zo’n groot verschil bleef bestaan in de verloning en behandeling van de verschillende soorten kantoor- of fabrieksmieren. Een Mier uit Afrika bijvoorbeeld , plukte in ‘het zwart’ appelsienen voor de helft van ’t geld. De meeste, militair best uitgerustte groepen Miereneters hadden hun tegenstellingen tijdelijk aan de kant geschoven en zich verenigd in een soort van wereldwijde brandweer die eerst alle pyromanen die graag met vuur speelden, van vuurstokjes voorzag : pyromanen zoals daar waren : extreme nationalisten, fanatieke religieusen; die nog altijd niets van de menselijke inhoud van het woord ‘religie’ begrepen hadden; de maffia, …of bevriende regeringen en hun legers. Van zodra dan iedereen voldoende opgehitst was en de eerste branden een feit ;landden dan altijd de onderhandelaars van de Mierenetersbrandweer om de branden te blussen…’lees’, aan te wakkeren, of in een hun genegen regeringsvorm te gieten. Uiteindelijk kwamen de brandweerploegen overal zogezegd ‘humanitair’ tussen om overal ter wereld hun militaire basissen te kunnen vestigen…zeker voor ’t geval dat er nog meer brand zou te verwachten zijn. Want er waren toen zo’n soort imperialistische brandweeroefeningen tussen de verschillende soorten verenigingen van internationale Mierenetersbendes aan de gang. In die tijd werden de Mierenetersbendes ingedeeld alnaargelang de plaats van afkomst van hun sponsors. Zo waren er de petroleummiereneters uit de halfdorre zandvlakten die vaak op de fanatiekste hunner Midden-Oosten- geloofsgenoten gokten bij het besteden van hun overvloedige winsten…en nog andere op hun beurt verdeelde groepen en bendes die ook de Miereneters van hun vroegere kolonies van vuurstokken voorzagen om hun plaatselijke Mieren armoedig en onderdanig te houden en hun voor rekening van de rijkste der oorspronkelijk koloniserende Miereneterslanden blijven uit te buiten. Nooit mocht er worden gezegd of geschreven dat het allemaal om grondstoffen en ekonomische en bijgevolg politieke machtsspelletjes ging…nee…er waren overal wel ergens branden die moesten worden geblust…overal moest ‘humanitair’ geholpen worden…wie dat tegensprak was een Mier onwaardig. Ook al werd de toestand in de brandende bijkantoren van de Miereneters zo uitzichtloos dat de plaatselijke Mieren totaal aan de maffia waren overgeleverd…de grote Miereneters kon je geen verwijten maken. Trouwens, ze werkten toch ook maar voor de anonieme kartels van de grote Mierenhouders die via de Mierenmanagers het leven van miljoenen Mieren in goede, want winstgevende banen hielden. Steeds bezorgd om markten en groei leidden de Mierenstaten hun legers vechters, werkers en werklozen in de richting van het meeste opbrengst van het geld : in de richting van onder andere wapenproduktie, krisis, groei en oorlog. Grootvader Octo werd een tiental jaar na de tweede wereldoorlog geboren. Ruth snuffelde verder in de teksten die hij had nagelaten. De stukken die over ’t ontstaan van ’t leven gingen, over hoe het stoffelijke leven biologisch ‘werd’; dan artikels en pamfletten en poezie die met geschiedenis en sociaal-politieke strijd te maken hadden... en tenslotte studies en literatuur rond al die energiën die met de innerlijke en intermenselijke kant van het ‘zijn’ te maken hebben. Het stond voor een deel op zijn homepage, waarvan Ruth het adres op zijn grafschriftgedenkplaat had gezet. : users.skynet.be/octo 1 Octo's grootvader Franciscus langs vaders kant, werd eind achtienhonder-in- de -negentig geboren en was een jongeman toen de eerste wereldoorlog uitbrak. Zijn zoon Bonifaas was ook zo'n zeventien toen de tweede wereldoorlog ook België teisterde. Toen Octo's zonen zeventien werden zat de mensheid volop in een periode van vermenigvuldiging van politieke konflikten , oorlogen : Joegoslavië, Irak, een aantal deelgebieden van de voormalige Sovjetunie, het Midden-Oosten, Rwanda, Kongo en andere grote gebieden in Afrika. Ook in grote delen van Zuid-Amerika waren er konflikten en als je de onderontwikkeling en honger en armoede meetelt was er ook in grote delen van Azië zoals het Indisch continent, Indonesië en de Fillipijnen, 'oorlog'. Ook in het welvarender stuk van de wereld, was er een soort oorlog bezig, enerzijds stresserende werktoestanden en anderzijds miljoenen werklozen met een pover inkomen. Ruth begon te bladeren in een stapeltje geschriften die ze nog niet gelezen had. Ze ontdekte dat Octo het idee opgevat had van een 'referendumroman' te schrijven. Een roman waarin hij uitlegde hoe hij aanvankelijk door het schrijven van sociaal bewogen werken zijn medemensen had willen attent maken op al die armoede en oorlog in de wereld. Die roman werd op 't einde gevolgd door een kompleet internationaal verkiezingsprogramma waarvoor of waartegen zijn lezers zouden kunnen stemmen. Hij drong er bij zijn lezers ook op aan dat ze hun traditionele vertegenwoordigers massaal zouden schrijven of mailen om de voorstellen voor 'internationale projektverkiezingen' in de praktijk in te voeren. Natuurlijk had hij liever gehad dat ze op allerlei manier zelf in aktie zouden komen en zich organiseren zouden. Ruth werkte zich doorheen het overzicht van zijn literaire pogingen om de wereld te verbeteren. "De famillie Vandewereldt" Dit verhaal ging over de lotgevallen van een gezin waarin de verschillende sociale standpunten en stellingnamen van de gezinsleden via persoonlijke gebeurtenissen of verkiezingen of stakingen geschetst worden. "Terwijl het aantal gediplomeerde thuisblijvers toeneemt, zijn er nog altijd weinig sympomen van een daadwerkelijke lotsverbondenheid tussen de verschillende groepen werkvolk. Velen aanvaarden de haast instinktmatig aangevoelde nepnoodzaak om het gesofistikeerde verdeel-en heersspel draaiende te houden. Alsof het benadelen van anderen aan de eigen, vaak denkbeeldige voordelen ondergeschikt moest blijven". "Een tweehondertal werkloze bijen stonden in de rij voor het doplokaal. Teneinde de toelating om geen honing mogen binnen te halen, te verkrijgen, diende een dienaar van de 'staatskoningin' een stempeltje in het honingloze raster te smeren. Wat een verkwisting van talent ! "Tussen Allerzielen en Euroshima" Een science-fiction verhaal over het een planeet waar men de aardse problemen overwonnen heeft. "Wij hebben het vermoeden dat aardbewoners jullie breinen niet voldoende benutten. Jullie gaan geen kommunikatie met het kollektieve onderbewustzijn aan. Jullie leven in de schaduw van de eindigheid. Alles waarvan jij denkt dat je het vergeten bent, zit nog ergens in je brein opgeslagen. Jullie doen weinig beroep op jullie kollektieve geheugen, jullie geschiedenis. Inzicht is onze grootste waarde. Dat is niet altijd zo geweest, wij hebben hier ook enorm veel onrecht en dwaze toestanden doorleefd. Wij hebben onze 'klassenstrijd' reeds lang overwonnen. We wensen je een verhelderend verblijf op Krito toe." "Hij schreef eerder uit noodzaak om de rondom hem heersende afvlakking en berusting tegen te gaan." "De brave, overrechtvaardige grootvader beschouwde de catechismusvragen als filosofisch en moreel hoogtepunt aller tijden. Toch wist hij dat er veel meer achter 't leven stak." 2 "Het werd ons sinds generaties lang, de eeuwen door ingepompt dat we ons niet teveel, rechtsstreeks met de eigen levenssituatie verbonden vragen mochten stellen. 'Naar boven staren' was de haast romantische, goddelijke boodschap". "Finaal kom je tot het begrip dat je bepaalde wenselijke toestanden nooit zonder 'verlangen naar' én vaste afspraken én organisatie tot stand zult zien komen". "De waarheden die onder glitter, armoe en gedrag verborgen gaan. Personen en instellingen die zich in een kunststoffen onfeilbaarheid wikkelen...die voeling met het oorspronkelijke, op de natuur gerichte stammenverband helpen verduisteren". "Vader's moeder. Zeventien en aan 't eind van wereldoorlog twee, op 't platteland gewond door een granaatscherf die zich in haar zachte, bovenste dijvlees joeg. Een bloedend verwond meisje in paniek. Nooit opgenomen Viëtnambeelden in Vlaanderen. Of onemotioneel uitgedrukt : een gevolg van waanzinnige imperialistische belangenbotsingen, gedirigeerd door Staat en Kapitaal en al hun aanhangsels waar wij tot in het naiëve blijven in geloven omdat het geheel niet begrepen wordt of de alternatieven niet helder en praktisch genoeg zijn". "De tijd dat m'n overgrootvader z'n beesten met van bij de kloosters opgehaald, rijkelijk afval vetmestte. De oude, lemen bakhoven, de centraal gelegen mestvaalt, de kleine pulpkuil, de grote aardappelkookpot, de hagelandse hagen, de kasseiwegen, de Brabantse trekpaarden... binnen een tijdspanne van tien jaar...folklore. Er schoten grotere en grotere vleesfabrieken uit de grond en dertig jaar later kon je het aantal boeren in het dorp op één hand tellen...terwijl de honger in de wereld groeide...werden diegene met welvaart in slaap gewiegd". "Zonder een gepastte, op het overkoepelende ingestelde mentaliteit, kan je niet tot een rechtvaardige en bekwame sociale organisatie komen. Ook niet als je toegeeft op de theorieën die je uit de praktijk geput hebt. Dan domineren de groepen die ten dienste van het grootkapitaal staan. Als in een lichaam de groepen (organen) het geheel domineren, krijg je kanker". "Een afvlakkingsproces doorboorde het denken. De Kritiskers waren veelal die individuen die daar het hevigst weerstand tegen opbouwden". "Een paar generaties later,waren de nieuwe baronnen de machtige partijpotentaten. Voor het bekomen van tijdelijke of vaste jobs of om uit het sociale doolhof wegwijs te geraken, werd een steeds groter deel van de maatschappij van hen afhankelijk. De belangrijkste politieke daad die de nieuwe lijfeigenen stelden, was het kleurloos blijven. Dit zolang mogelijk volhouden, had het voordeel dat je naargelang de politieke omstandigheden, op om het even welk politiek paard wedden kon. Nog anderen, de 'schatplichtigen' probeerden door allerlei leuke aktiviteiten te bewijzen dat de 'massapartijen' wel degelijk geen lege schelpen waren. Weinig was veranderd. Vroeger had je een paar belangrijke mensen of alleen de pastoor nodig als je naar werk zocht. Net zoals men vroeger de macht van een 'geestelijke' niet in vraags stelde, zo dierven de latere generaties dus ook nauwelijks aan de politieke macht van de op arrivisme berekende 'systeemintelektuellen' tornen. Het breken met die manier van denken zou eerst door een niet te stuiten ekonomische wereldkrisis in een stroomversnelling komen. De zwathemden van vroeger droegen ondertussen maatpakken en mobiliseerden antifascisten omdat de burgerlijke demokratie weer moest worden gered. Weinigen zagen nog in waar het werkelijk om ging"... . "Zij, waarvoor alle ellende in de wereld, geen reden was om hun onbezorgd bestaan door gewetensvragen te laten vertroebelen. Zij die, dankzij de klassieke strukturen hun rol in het drama van de wereldgeschiedenis niet kenden. Zij die vluchten en tot allerlei goden baden, doch niets ondernamen of niets ondernemen konden...stonden erbij en keken ernaar. Als onze wereld vergaat omdat men 'vergat'...is er geen eeuwigheid meer weggelegd voor onze kinderen". "Vast stond, dat er op het initiatief tot beginnen spreken, precies een hypotheek rustte". "Er waren er die alle dagen in dezelfde details verloren liepen. Er waren er die zochten. Er waren er die niet meer zochten". "OK, alles draaide rond fuktioneel zijn. Maar zich teveel afvragen waarom, voor wie en wat en men eigenlijk funktioneel zat te zijn, was duidelijk geen gesprek meer waard". "De ontmanteling van de politieke rookmachine". ... "Waarom zou hij ook niet 3 gewoon meedoen met de strijd om het meeste plaats onder de zon"? ..."Door tegenstellingen aan de oppervlakte te krijgen kon je nog iets bijleren". "Een toekomst die onopvallend een onderdeel van het verleden en het heden leek te zijn". "Ongebreideld individualisme en onoordeelkundig oordelen, leken Alfred soms zo onlosmakelijk met mekaar verbonden, dat je die maskers niet kon afrukken zonder als een ambetanterik beschouwd te worden. Ook dat moest hij leren verdragen, alhoewel hij van nature geen 'wringer' was". "Kiezen voor Mensela" ...was opa's eerste theaterdialoog. "Geachte medemaatschappijer, een 2OO-tal sociale organisaties uit onze streek en ander kontreien kregen deze uitnodiging voor de eerste voorstelling van 'Kiezen voor Mensela'. De elf theatermonologen van 'Mensela' (=de aarde als gemeenschappelijke woning) zijn filosofisch en sociaal bewogen en zeer ruim van inhoud. Ze worden telkens door een ander personage gebracht. Ze gaan over de oneigenlijke onmacht van het individu ten overstaan van oorlog, honger, armoede, vervuiling en een 'krisis' die er geen hoeft te zijn...en andere soorten onderontwikkeling. Ook over het doorbreken van de onmacht om als groep aan dat alles niets fundamenteels kunnen te veranderen. De eerste voorstelling zal ter ere van alle oorlogsslachtoffers in Meensel-Kiezegem, opgevoerd worden. Hoe komt het dat er heden ten dage nog meer gemeenten bestaan die onder de oorlog te lijden hebben dan nu ? Weinigen staan er bij stil...kameraden, broeders en zusters en alle andere mogelijke bondgenoten". "Als je op zoek gaat naar de werkelijkheid, tracht dan binnen de werkelijkheid te blijven. 'Inzicht verkrijgen in', is de belangrijkste voorwaarde om vanuit jezelf aan een samenleving op ontwikkelder nivo kunnen mee te werken. Een samenleving die zich organisatorisch aanpast aan de noden van de gehele wereldbevolking". "Biologisch zijn wij hetgeen anderen ononderbroken lichaamelijk doorgaven. Vermits de geest zich uit de materie ontwikkeld heeft en die materie ook geest is, zijn die anderen in een welbepaalde, stoffelijke betekenis...nooit gestorven. We kunnen alleen maar vaststellen dat 'zijn' 'zijn' is. De geschiedens wordt bepaald door de omstandigheden waarin men leeft en de stimulansen van zij die erover nadenken. De groei van het individuele welzijn hangt af van de uitbreiding en de verfijning van het kollektieve". "Er was, er is, er zou genoeg kunnen zijn. Ekonomisch sterken wilden, willen, zullen altijd meer willen. Wie leiddt de strijd om 't bezit van geld en werk,van voedsel en oorlogstuigen? De zwaksten niet. De bezittenden dringen zich nu nog op, de afhankelijken organiseren is moeilijker. Zelfs de minst beklagenswaardigen onder hen die het uiterlijk goed hebben, zijn slachtoffer van de strijd om de sterkste winstsystemen. Hebzucht en doodsbesef baarden al te lang doodslag binnen de eigen soort". "Noem mij hier terstond duizend redene om in de medemens ontgoocheld te raken...als je ze vanuit ojektieve invalshoeken ontleed en op positieve ontwikkellingen richt, blijf je niet mopperren. We hebben erediensten en vedettencultussen tot in de poltiek toe. Bijna geen politieke vergaderingen waar het voornaamste besproken en gestemd wordt. Miljarden zijn tegen oorlogen en toch gaan ze door. Welke partijtop vraagt zijn leden zich voor of tegen een oorlog uit te spreken ?... Samengekomen, onmondig...hopend op het aards of hemels gouden kalf...zien we de ezel in onszelf niet"..."Het a-sociale werkt nefast. De twijfel straft zichzelf totdat je alles hebt uitgezift en het voornaamste, de leiddraad overhoud. Het geloof in de macht van de rede, de rechtvaardigheid en de verantwoordelijkheid."..."Er is een behoefte en men produceert niet. De grenzen van de adel waren te eng voor de burgerij. De adel 'had to go'. Het is tijd dat de burgerij ook ophoepelt indien ze de wereldproblemen alleen maar doet verergeren. De mogelijkheden onder een systeem van en voor werkenden...zijn veel boeiender en veiliger". "Hoe tem je stieren"? Over de lotgevallen van een vakbondsmilitant en een leraar zedenleer ...en Achille, de voetloze wereldoorlog 1-veteraan...en Fille die door Brussel wandelt en er de bedelaars helpt. 4 "Niemand gaf leiding aan het feit dat mensen geen greep op hun leven hadden. Hadden partijen en vakbonden een passend strategisch antwoord, een wereldprojekt dat aan de kapaciteiten en zwakheden van tientallen faktoren beantwoordde" ? "De koppeling van inzicht hebben in en uitzicht hebben op...noemt men een programma...onontbeerlijk gewoon". "Na je diploma moest je nog steeds examens met duizenden deelnemers doorlopen" "De herinnering aan de vlotte manier waarop ze in hun jeugd kontakt maakten,was in de hoofden van volwassenen 'aangepast' uitgewist". "Ze hadden van marktmannen die Leuven en Diest te paard aandeden wel horen zeggen dat sommige socialisten daar tegen de oorlog waren...maar wat konden die mannen daar nu tegen beginnen ? Op dienstweigering stond de dood met de kogel. Het gros van de verkeerde voormannen der Duitse roden had de oorlogskredieten voor de eerste wereldoorlog goedgekeurd. Als het proletariaat de oorlog van de burgerij niet vechten wil heb je een veralgemeende machtsovername en fabrieksbezettingen nodig. Als je patatten wil oogsten, moet je een patatteveld hebben. Heel velden schoon patatten zou Schille, de voetloze soldaat daar onder water zien lopen tijdens de oorlog aan de Ijzervlakte. Om te wenen...rotte patatten en kreveren van de honger. Hij bleef aan 't werk na de oorlog en versleet alle jaren drie paar eiken invalidekrukken...terwijl hij als ouderling toezag hoe het Duits werkvolk zich in de jaren dertig en in de tweede wereldoorlog weer beetnemen liet...". "Tussen de neonlichten zat Fatima en haar kleine, in doeken gewikkelde baby, te assimileren zonder geld". "Als ge niet gaat ophouden met je tegen de sluiting van jullie callcenter te verzetten, zal ik je uit deze zaal en uit ONS vakbondsgebouw laten zetten. Hoe is het mogeljk." ? Ruth vond een map met een aantal artikels en notities en begon erin te bladeren. 'Inspiratiemap' stond op er op de farde. Haar grootvader had het er precies 'in het wilde weg' met een stift op neergeschilderd. Uit 'Inspiratiemap' "'Adolf H.', valse zak uit de dertiger jaren, interpreteerde Nietzche op zijn manier tussen de loopgrachten van de eerst Wereldbrand. Hij hield er iets aan over. Het kereltje besloot dat alleen bepaalde bleken nog recht op ruimte hadden. Je kan die ruimten op de soldatenkerkhoven gaan overturen. Wij werden opgevoed in de overtuiging dat al die barbaarse offeranden (ter bestendiging van de macht van de burgerij) afgelopen gingen zijn. Nog nooit heeft de wapenmarkt betere vooruitzichten gehad". "De angst voor stilte, spreken en doordenken, overwonnen door de media-hoempapa in de landen van de welvarende en verpauperde 'demokraten'. Grootgrondbezit, fabriekopkoperij, direkteurs van bergen papier,poltieke lieden : bezit, desinformatie, desorganisatie, blijft norm. Spekulatie enorm. Wij mogen kiezen uit de demokratie richting Kroatië begin jaren negentig. Wanneer schrijven we zelf onze programma's voor uitroeiing van armoede, oorlog en onwetendheid ? ". "Er is niets meer dan er is, maar alles veranderd voortdurend van uiterlijk, zielen van rijpheid, de maatschappij van toestanden, het kind in grootvader, grootvader in... . Help, ik ben een dichter...ik sta dichter". "De oude, gerimpelde man stapt naar de lottovrouw tussen de pulpse en wulpse lektuur. Altijd sparen en werken, nooit de grote poen. Hij kijkt in de ogen van de jonge vrouw achter de toog en straks alleen maar naar haar borsten en de rest in zijn pornoblad...als een pendel die naar water zoekt". "Zolang de natuur verder leeft, eeuwig dus, zullen wij er ook zijn...onder dezelfde en andere vormen misschien. We weten dat allemaal maar soms, zoals nu vandaag met jou in het hoge gras en de rest". "Herineringen moeten soms oud worden voor je ze nuchter beschrijven kan"./"Alle mensen zijn buitenlanders"./ "Vroeger verklaarde de conservatieven onder 5 de pastoors ook het waarom van alle sociale ellende, nu doet de klassieke rechtse politiek dat in plaats van de mensen en maakt ze wijs dat ze tot 65 moeten werken en dat ze nooit concurrentiëel genoeg zijn". "Zogezegd religieuze of aan eicellen en sperma verbonden partijen gaan schijngevechten aan met liberale of sociaal-demokratische partijen, teneinde complete verwarring achter te laten. Kunnen wij echt geen objektiever samenlevingsvormen organiseren ? De oude politiek vermomt zich als 'nationale belangen', terwijl het begrip 'natie' meer en meer oorlogen baart". "Vroeger hadden ze weinig en werkten hard. Nu hebben ze veel en werken nog altijd hard". "Een stenen beeld van een aap met de arm ten hemel geheven, stond in een straat ergens tussen Israëlische en Palestijnse barricaden. Een veelzeggend beeld voor heel de mensheid. Ontelbare werklozen, al of niet opgehitst door zogezegde 'godsdienstige' groeperingen blijven de uitleg over 'een eigen staat' slikken; net zoals aan de overzijde de haat met iedere dode of gekwetste groeit; groeit hun afglijden in waanoplossingen. De symboliek van de aap, verklaart alles. Nog steeds is de mens grotendeels gebonden aan machtsystemen die miljarden dollars verprutsen en begrijpt hij weinig van z'n geschiedenis of filosofische rijkdom allerhande. Sinds Vietnam en vroeger staan wij al die vormen van waanzin toe en verzetten ons niet tegen een nog alle dagen absurder hoeveelheid op onze beeldschermen vergoten bloed. Het geld blijft de wereld op een strakkere manier dan ooit regeren. We hebben in meerderheid onze ziel aan het geld verkocht...want we werken ons te pletter en aanvaarden de dictatuur van de spekulatie die de produktie beheerst. Hebben wij nu echt dwang en geld en loonarbeid nodig om deze maatschappij draaiende te houden" ? "Hoezo...gevaar voor 'fascisme'...er is nog nooit zoveel fascisme geweest". "Het valt niet mee om in 't Westen voor de werkmens op te komen. Zijn politiek bewustzijn wordt door de werkomstandigheden en de dreiging met ontslag en zo meer...vernauwd gehouden...terwijl de media het spel over 't algemeen meespelen...iedereen zit gevangen in regeltjes en heeft bazen..weet je wel. In het geval van kranten en TV is dat erg. Hoe welvarend en welzijnd, hoe verburgerlijkt, zijn wij en wat doen we eraan ? Je bent werkloos en hebt tijd om je af te vragen waarom je geen werk hebt ? Je werkt al teveel en moet alle maanden meer produceren ? Je vindt dat het onderwijs je de wereld niet voldoende verklaart heeft ? Je ziet de zin van het werk dat je doet niet zitten ? Je relaties zijn niet gebaat met al die sociale omstandigheden ? Zoek dan contact met anderen om eens uit te vissen hoe dat allemaal komt en hoe dat duren blijft : fa092640@skynet.be "Ontwaakt, gehypnotiseerden der aarde ! De werkers werken en geven uit en betalen ondertussen via hun Staat voor mijnen die overal ter wereld doden en verminken. Sommige mijnen worden zelfs zo 'intelligent' ontworpen dat ze voor het ontploffen tot buikhoogte of bij kinderen tot gezichtshoogte, omhoogspringen, alvorens ze hun kriminele, maar door onze wapenproducenten en regimes gesteunde 'opdrachten' kunnen uitvoeren. Aangezien mijnen moeten ontmijnd worden, ontwierpen de door winst en niet door logika en menselijkheid gedreven aandeelhoudersvergaderingen en de door hun bezoldigde denktanken van de woekergeldekonomie een markt aan absurd-vernuftige, kleine, zowel als grote, tankachtige machines om de wereld weer eens te ontmijnen, terwijl er op veel plaatsen weer andere oorlogen in mekaar geknutseld worden. Vermits ook het ontmijnen geld kost en de staat meer en meer geld tekortkomt zetten liefdadigheidsorganisaties steunkampagnes op om de werkers en de aandeelhouders van een inkomen te blijven voorzien. Het absurde systeem hierachter, wordt niet afgeschaft. Het kannonenvlees en de woekergeldekonomie blijven bestaan. 'Een rijstveld ontmijnen kost vijftig cent per vierkante meter'...zo kunnen we nog jaren doorgaan. De gruwelen die de planeet ontsieren blijven voortduren en riskeren toe te nemen. Een bomaanslag op een kerkhof of kinderarbeid en een miljoen mensen met de dood bedreigd...het kan allemaal in één journaal. En wij maar braaf witte-marsen in België" ! "De mensheid verbindt zijn lot nog altijd met de waarde van het geld." "Het imperialisme wil geen systeem instaleren met wereldwijd gunstige arbeidsvoorwaarden...en de aan die logica verbonden burgerlijke partijen ook niet...ze 6 durven zelfs de grote ondernemingen niet 'onverkoopbaar' te maken en kunnen geen sluitingen verhinderen...omdat ze een positie binnen het Staatsapparaat of het Supermanagment te verdedigen hebben ? Indien we ervan uitgaan dat het grootkapitaal krisis en oorlog zal blijven produceren, heeft het geen zin om nog alleen maar looneisen en abeidsduurvermindering naar voor te schuiven...we moeten minstens wereldwijd gelijke lonen eisen...en daarrond desnoods een televoting organiseren". "Het is ronduit absurd, al die Supermanagers die in naam van de heilige Competitie de konkurrerende bedrijven tot de vijand uitroepen...en hun 'onderdanen' tot de strijd...ja zelfs letterlijk tot de 'ekonomische oorlog' oproepen. De partijapparatendemokratie mag dan nadien de stuiptrekkingen van het kapitalisme na een zoveelste herstrukturering gaan oplappen. De personeelsadviesburo's zoeken dan uit de verslagen generaals en soldaten de beste krachten om terug de oorlog in te sturen". "Hoe gaan we die oorlogen niet stopzetten ? Als we de vakbondsbonzen volgen gaan we sektor per sektor of bedrijf per bedrijf af en toe eens staken...en alles blijft bij het oude. Alternatieven dringen zich op. Wie zal er de werkers in heel deze tragikomedie verdedigen ? De vakbondstussenkomsten beperken zich tot een aantal overadministratieve eisen die met de kern van de zaak niet veel te maken heeft. De kern van de zaak : het weigeren van uitbuiting en armoede en oorlog hier en elders in de wereld". "Een hele reeks tests wachten de werkmens, alhoewel hij en zij reeds zoveel hebben doorstaan en alhoewel een relatieve welvaart hem en haar op een steeds kleiner deel van deze aarde, tijdelijk 'toegestaan' lijken te zijn. Hoe gaan we reageren op de verdere verrechtsing van de maatschappij, zeker nu alle openbaar bezit verpatst wordt en de ontmenselijking van de arbeid ons als een doodgewoon iets opgedrongen wordt. Er komt een dag dat bepaalde machtsverhoudingen in vraag zullen moeten worden gesteld. Zoniet gaan allerhande basisgroepen nog decenia lang ijveren voor hulp aan slachtoffers van mijnen of om ergens een politieke gevangene uit de cel te krijgen of doodseskaders of werkeloosheid of vervuiling te stoppen...of de schuldenlast van de armere landen te schrappen...enz...zonder dat er veel verandert. Temidden van een zich uitbreidende oorlogschaos die een teken van een decadent kapitalisme lijkt te zijn, of je het nu Staatskapitalisme of wat dan ook noemt, het is wereldwijd een systeem in krisis, een systeem gebasseerd op loonarbeid , handel en spekulatie...een systeem dat zich bedient van een burgerlijke partijendemokratie die schermt met humanistische waarden terwijl de helft van de wereld wegzinkt in oorlog en armoede. Het fascisme lanceert zich de dag van vandaag opnieuw en is weer geen oplossing voor de moeilijkheden waarin het systeem is verzeilt...het wordt alleen gebruikt als dreigmiddel door andere, minder rechtse partijen die zich minder openlijk anti-sociaal en voordoen. Wat zitten ze toch allemaal gezellig in het salon wat te keuvelen terwijl de kogels om de oren van zovelen vliegen. Alsof de werkmens nog niet genoeg verdeelt is, laat hij zich nog maar eens op de werkvloer verdelen tussen elkaar en de ploegbaas of werknemer met een voordeliger contract voor hetzelfde geld...of in kwaliteitscircels, bedoeld om het werk zelf meer en meer uit te schakelen...om het eens tegelijk sarcastisch en humoristisch te zeggen. Verder zijn er dan nog al die andere geestelijke en fysieke en gezondheids-en relatieproblemen waarnaar zoveel energie gaat...zodat er na de pletwals van pers-en consumptiemaatschappij geen ruimte meer voor analyse overblijft. Gelukkig zijn we op de werkvloer nog niet rascistisch geworden. "Tisten aller landen verenig jullie, zou... oh 'Marx bidt voor ons' zeggen als hij ons bezig ziet. De enen hebben teveel vertrouwen in organiseren zonder hierarchie. Anderen verwachten dan weer alles van de leiding van een beweging alleen. Nog anderen denken dat ze hun kar uitsluitend aan de burgerlijke of de radenistische demokratie moeten hangen...zo hebben de Britten de oorlog in Irak ook niet kunnen voorkomen. Er moet een geweldloze manier zijn om al die aan onze maagzweren nijpende wereldproblemen aan te pakken. "Het gevoel van zich één en solidair te voelen met z'n klasse, zoals een boer zich met de natuur verbonden weten kan...is dringend aan een herleving toe. Zelfs voor de 'kansarmen' is door fortuinlijker klassegenoten weinig positiefs kunnen bekomen worden...al wordt er al wel eens iets voor de deftigheid georganiseerd. Als 7 iedereen eens op de werkvloer zou komen en zeggen zou "dat dat toch niet bedoeling kan zijn dat wij hier zo ons kas moeten afdraaien en dat er zoveel aan den dop staan"...en dan eens allemaal tegelijk zorgden dat ze zelf volk konden bijaannemen". "Nog niet in de krant gelezen : Alle eerst ministers ter wereld kwamen samen in één zaal en kozen een voorzitter voor de eerste wereldvergadering aller landen. Na de stemming begaf deze uitvoerende wereldmacht zich aan de arbeid. Eerste punt op de vergadering : hoe tot één niet-speculatieve wereldmunt overgaan ? Bij hun thuiskomst zullen alle eerste ministers hun ministers voor financien opdragen van allen naar de startvergadering voor een nieuwe, op administratieve basis gebruikte wereldmunt te gaan. Alle ministers voor financien en alle directeurs van de nationale banken zullen op die vergadering tevens vergezeld zijn van de ministers van ekonomische zaken die de maandelijks te bepalen wedde voor elke wereldburger zullen vastleggen, rekening houdend met het feit dat zo'n wedde voldoende moet zijn om iedereen via een automatisch van het loon af te houden abonnementensysteem toegang te verschaffen tot alle vervoer-en telekommunikatiëinfrastruktuur en voldoend ook om de overige, ecologisch verantwoorde levenskosten te kunnen betalen. Als leidraad om dit nieuwe geld in een numerieke waarde uit te drukken wordt de gemiddelde wedde van de middenklasse uit het meest welvarende land genomen. De ministers van ekonomische zaken zullen ook een kontrolesysteem uitwerken dat toeziet op de regel dat voor éénzelfde produkt, éénzelfde prijs betaalt wordt; via een systeem van de wereldwijd gestandardiseerde weddes. Alle ministers van Binnenlandse Zaken zullen de nodige maatregelen uitwerken opdat de weddes via de staten en de banken aan de wereldbevolking uitbetaald worden. De ministers van tewerkstelling zullen alle werklozen tewerkstellen in die sektoren waar zo'n tewerkstelling het meest het algemeen belang dient. Aangezien het argument 'konkurrentie' wegvalt is zulks financieel geen probleem, temeer omdat de kostprijs van een produkt gewoon aangepast wordt aan het aantal werknemers dat een bepaalde sektor komt vervoegen. De tewekstellings-ministers zullen ook via de direkte verantwoordelijken in de bedrijven en instellingen kunnen reageren tegen mensen die zich niet aan een billijke verdeling van het werk kunnen aanpassen. De ministers van sociale zaken, onderwijs en andere 'gratis-diensten' zullen de kostprijs van hun sektor doorverrekenen onder de vorm van een percentage van de kostprijs van elk produkt (hetgeen nog bijkomende belastingen overbodig maaakt). De ministers van buitenlandse zaken zullen samen met de minisiters van Landsverdediging wereldwijd de ombouw van alle legers begeleiden : op termijn zullen ze enkel nog voor taken van algemeen nut ingezet worden : versterken dijken, bestrijding natuurrampen, aanleg bossen en kinderboerderijen enz.. . De ministers van milieu en volksgezondheid zullen op termijn niet-schadelijke energiebronnen algemeen goed maken. De ministers van justitie zullen wereldwijd de wetgeving aanpassen aan het volledige programma voor een gemeenschappellijk wereldbeleid. dat op aanvraag verkrijgbaar is en dat ter goedkeuring wordt voorgelegd. Via een wereldwijd referendum zal dit programma ten gunste van iedereen goedgekeurd moeten worden, waarna de eerste internationale verkiezingen kunnen worden georganiseerd. Deze verkiezingen zullen zodanig worden opgevat dat de te verkiezen politieke verantwoordelijken zich niet langer per partij, maar op 'projektlijsten' (wonen, werken, telekommunikatie, financien,...)aan de kiezer voorstellen. Zodoende zal men voor het eerst echt van een uitvoerende macht kunnen spreken. De nieuwe, internationale verkiezingen zullen alleen op gemeentelijk, provinciaal, landelijk en continentaal vlak worden georganiseerd, zodat door afvaardiging uiteindelijk de 'wereldregering' kan worden samengesteld. Einde persmededeling van het agentschap Keuters". "De bewuste keuze. Ik wil me best inzetten voor een betere wereld, zonder armoede, oorlog, werkloosheid en allerhande vervuiling. Als die wereld dan maar niet wordt zoals het rijke gedeelte van de wereld nu. Afgejakker op het werk, teveel gebrek aan interesse voor de rest van de wereld. Plat imbeciel vermaak, sensatie voor alles. Carrièrebeesten, shows over hoe men mensen elimineert, zodat jij overblijft en met de poen gaat lopen...een bestudering van de menselijke psychologie om er geld mee te verdienen...hoer-a, hoer-a...wat amuseren we ons binnen het kader van het geldimperialisme. Valse spanning opbouwen om nog meer reklame in 8 onze hoofden te jagen. Quizen met belangrijke leiders die als bonbon-bons worden verkocht...en in feite alleen de dienstdoende bedienden van het uitzuigersapparaat zijn. Ik wil dan ook geen wereld waar, als er over politiek gepraat wordt, waar men dan goochelt met halve waarheden en bedrog, het beschermen van machtsposities indachtig. Ik wil dan ook geen wereld waar men het rijke filosofische erfgoed achter woorden zoals religie, god, natie, socialisme enz... misbruikt. Maar een wereld waar je uiteindelijk niks moet kopen, waar je niet moet werken voor loon of winst. Waar je gewoon mag 'zijn'. 'Zijn' is er altijd geweest...maar nier zoals dat er nu soms uitziet of aanvoelt. We hebben ten slotte niet voor niks al zoveel geschiedenis overleefd. Laat ons het werk van de geschiedenis op een etische manier afmaken...voor de geschiedenis ons afmaakt. Karel Kompel's revolutie, 'referendumroman' '...is een werkstuk vol praktische ervaringen uit grootvaders verleden' "In het dorp waar ik opgroeide, stonden twee soorten palen langs de openbare weg. Zwarte, doordrenkte sparren voor de nog bovengrondse telefoonlijnen...beklommen door indrukwekkende mannen met ijzers en kettingen getooid. Betonnen palen met voetgaten voor elektriekers, droegen de stroom. Voor de zoveelste keer dwingt het nut van 't algemeen me tot schrijven. Ergens op een kruispunt van m'n denklijnen ontstaat weer een symbolische vergelijking die ik niet verliezen wil. Die palen hebben in feite de richting van m'n leven be-'paald'. De telefoonpalen, omdat ik me opwerp als verdediger van de meest efficiënte, naar het gemeenschappellijk nut gerichtte aanpak van de telematika-uitdagingen. De electriciteitspalen, omdat ik als politiek geïnspireerd gewezen vakbondsmilitant vaak op plaktocht geweest ben en ik ook op dat domein tot een reeks besluiten gekomen ben. Ik heb mijn idealisme en gedrevenheid door tegenslagen en leerzame ervaringen en tegenkantingen in bruikbare denkmodellen en alternatieven vertaald. Voortdoen zoals Atlas, die bijna onder het gewicht van de wereld bezweek, kon ik niet. Je moet dat allemaal van je afwerpen en je in de praktijk gooien. Over sociale problemen lezen , dingen inzien en begrijpen...was niet genoeg. Trouwens, hoe meer je las, des te meer gespecialiseerder bronnen je nodig had...en die bronnen bleken het niet altijd eens te zijn. Ik heb de groepen die deze bronnen vertegenwoordigen proberen doen inzien dat ze best aan een gemeenschappellijk alternatief zouden werken...en heb er op den duur zelf één ontworpen...en me daar bovenop in de filosofie verdiept, omdat die ook al aangegrepen wordt om de mensen 'op hun plaats' te houden. Ook de psychologie heb ik bestudeerd om er aan uit te kunnen waarom negatieve emoties de mens ook vaak verhinderdt om zijn sociaal geweten te volgen. Ik probeerde dat alles door schrijven te vertalen, welwetend dat in een onze kultuur, diegenen die daar mee bezig zijn, vaak prekerig overkomen. Indien ik de bergen theorie die ik beklommen heb moest willen overbrengen, dan had ik daar velerlei maanden voor nodig voordat ik aan de praktijk beginnen kunnen zou. Indien ik de evolutie in denken en ageren in mezelf moest schetsen, zou ik een stuk van m'n leven moeten beschrijven...maar dat is misschien niet nodig. U kent waarschijnlijk ook wel een paar mensen die zich in Uw bedrijf tegen tal van dingen verzetten, en die dat verzet proberen organiseren...en uitkomen op het feit dat diegene die het bedrijf bezit altijd het laatste woord heeft en daarbij nog vaak geholpen wordt door het vakbonds-en staatsapparaat. Jarenlang al, probeer ik mensen uit te leggen wat 'nationalisme', fascisme', 'burgerij' 'demokratie',enz...is. Het heeft jaren geduurd voor ik ten volle begreep dat toekomstgerichtte veranderingen noodzakelijkerwijze niet via de klassieke politieke denkbeelden kunnen tot stand komen...door in het klassieke en niet-klassieke politieke milieu te werken, kom je tot dergelijke besluiten die ik met tal van teksten aan mensen en groepen probeerde duidelijk te maken. " Er moet NU iets veranderen in onze betrokkenheid tot de vraagstukken die ons heden ten dage konfronteren. Anders zullen we het blijven vanzelfsprekend vinden dat tegen 2000... nog altijd miljarden in armoede zullen leven. Waarom verliezen mensen hun vertrouwen in 'politiek' ? Omdat alles van bovenaf op een mistverspreidende manier uitgelegd wordt...voortdurend leert men ons dat bepaalde problemen onoverkomelijk zouden 9 zijn...in plaats van de zaken op te lossen. Meer en meer produceren met minder mensen en steeds meer armoede...zal onvermijdelijk leiden naar het in vraag stellen van het systeem waarin wij draaien. Er moet iets in de plaats komen. Surf dus naar users.skynet.be/octo en breng je stem uit voor of tegen het voorgestelde programma van de CONSCIENCE-comitees . (Committee for New Simultaneous International Elections, Necessary to Create more Equality). Met het resultaat van dit referendum zullen we onze regeerders konfronteren en hen door middel van alle mogelijke geweldloze manieren dwingen van initiatieven te nemen die een organisatie van wereldwijde verkiezingen op basis van projekten in plaats van 'partijen' , mogelijk maakt. De politiek en de bedrijfswereld 'herstrukturen' ons al jaren, het wordt tijd dat wij de politiek gaan herstruktureren. Als ze met onze eisen geen rekening houden zullen onze mensen die op de tv-zenders werken eens tegen de orders van hun managment in een televoting voor of tegen gelijke lonen in West en Oost-Europa organiseren bijvoorbeeld. Anderglobalisten, grijp deze kans ! Waarom Kerk, Kapitaal en Kuisheid soms een blok aan ons been kunnen zijn, en waarom het Kollektivisme nog steeds ondergewaardeerd wordt. In Kerken vindt je mensen die voor hun levensonderhoud afhankelijk zijn van een hierarchie die de meest pessimistische idealen in de mensen hun geest pompt. Om te beginnen zeggen zij dat wij geen band met de materie, de natuur hebben. Dat het geestelijke 'apart' en'zwevend', vormloos bestaat. Kerken gedragen zich als 'kerkers'. Ze willen de mens van zijn intuitieve manieren van denken afhouden en misbruiken daardoor de rijkdom die in sommige bijbelse teksten ligt...ter verdediging van andere rijkdom. Omdat men niet onder ogen kon zien dat het leven door de kennis en de lust om zich samen te voegen ontstond,gebruikte men het verhaal van Adam en Eva als didactisch materiaal. Omdat sexualiteit taboe was en omdat de totstandkoming van nieuw leven als alleen een mechanisch proces gezien werd, moest zonodig ook de 'maagd' Maria uitgevonden worden. Verder maakten men de mensen wijs dat ze voor hun geestelijke zorgen alleen bij de eredienstenleiders terrecht konden ...of ieder bij z'n engel...weer zo'n geslachtsloos iemand...dat niemand kon definieeren. De Kerken onderdrukten de mensen. De mannen onderdrukten de vrouwen...en de kinderen werden opgevoed in angst. Men leerde ons niet hoe je in mekaar en in jezelf kracht vinden kon...en gaf dat generatie op generatie door. Angst voor de dood, angst voor de eindigheid van het leven,angst omdat het hemels alternatief even fabelachtig als het maagddom leek. Een filosofie die op dit moment van de menselijke kennis eindigheid en hemelse, niet-materiële 'steriliteit' predikt, is gedoemd om te verdwijnen. " Oneindig goed, oneindig wijs, oneindig...was God",onderwees men. 'God' kon ook niemand definieren. Je zou in de 20ste eeuw voor minder je geloof verliezen.De Kerktheologen verloren alle oog voor de samenhang met de andere disciplines van de kennis :ekonomie, sociologie, fysica,chemie,biologie pshychologie,en 'fysische, chemische en etherische vormen van energetisch bewustzijn bewustzijn' Intiutief weet iedereen dat alles een grote eenheid vormt, en de andere 9 geboden ...dat verstaat ook iedereen. Alhoewel het geestelijk aspekt van het ' zijn' heiligen dag houden ('de dag des heren heiligen')meer met kennis en vaardiger kommunikeren te maken zou moeten hebben ; dan met erediensten die aftandse manieren om aan bewustwording te doen geworden zijn. Het doemdenken, het denken in termen van straf en beloning , heeft de menselijke geest gekoloniseerd. Verdienen deze methoden als produktiestimuli enige bestaansreden, al geestelijke groeimiddellen kan je er weinig mee aanvangen.Bewustzijn, onderbewustzijn en onbewuste en bovenbewuste...herbergen dergelijke mogelijkheden tot exploitatie 10 en bewustzijnsverrijking van jezelf en je medemensen...en toch wordt de beschouwing en de kennis van die dingen verwaarloosd. Dromen en gedachten, verlangens...allemaal zijn zij taboe in de wereld van de ortodoxe denkers. Alleen rekenkundige uitingen zijn toegelaten.De schoonheid van de samenloop van omstandigheden telt niet mee in het oordeel dat men Kerks vakkundig over iemand velt. Het Kerks bewustwordingsproces is nog altijd een rechte lijn van de papschool naar de paphemel na de dood, ver weg van de hemelse tijdloosheid die in het midden van de anti-materiehemel tussen de anti-materie van materie en eterie te vinden is. Al wat van het klassieke, geïsoleerde paphemelmodel op zich, afweek, dat waren (en' zijn' in kerkse ogen) de slechte voorbeelden...nooit beschouwd als de echte weg naar de geestelijke pap. De God waar men ons deed in geloven was een vormeloze God, een god die niets kon misdoen, een god die zelf geen groeiproces achter de rug had,een god die alles op onze 'zondigheid' stak ,een god die met onmondigheid en klassestrukturen geen rekening hield...dat is niet de god van het leven ...het leven vertrekt uit het kleine en groeit...en sterft af...en vertrekt als een rijpere energie naar de anti-materie ...van waar die energie naar 'beneden' hunkert, zoals wij naar 'boven', 1 lichaam, het benedenlichaam en het bovenlichaam zijn er de symbolen van...het hart het midden, het achtvormige bloedsomloop het transportmiddel, de angsten uit de materie...voor diegenen die nog angst nodig hebben om te groeien, de vreugden, voor diegenen die vanuit hun hart al vanboven door de etherie breken kunnen, het zien, horen en spreken voorbij.Dat is de ware betekenis van het woord hoop. Als je de waardevolle onder de spirituele teksten opnieuw leest, zal je ze nu beter verstaan...of mankeert het je nog aan levenspraktijk om het ware hiervan in te zien . de groene draden ,OVER GEESTRIJKE ENERGIEEN In deze geschriften ontdekt de auteur samen met een aantal mensen dat de klassieke opvattingen over 'eeuwigheid', en dood gaan en geboren worden aan herziening toe zijn. Eerst geloven ze bepaalde baanbrekende literatuur rond allerlei bewustzijnsenergie niet. Maar wanneer ze ontspannen over hun eigen levens gaan beginnen nadenken en hun eigen manier van waarnemen beginnen te analyseren, merken ze dat hun leven ineens veel 'rijker' aan waarnemingen en ervaringen wordt. Ook hun manier van waarnemen verandert.Hoe meer ze zichzelf transformeren en meer openlijk zichzelf worden, des te meer breken de mensen rondom hun hen af...of breken zelf op een of andere manier 'open'. Sommigen ontdekken dat liefde in feite ook een zoektocht naar het uitstijgen boven negatieve emoties is. Anderen beginnen maaar al te goed te beseffen dat gelukkig worden wel eens genetisch bepaald zou kunnen zijn...en dat kinderen altijd weer moeten afrekenen met de eigen onverwerkte emoties van henzelf en de ouders en de geestelijk onvervulde betrachtingen van hun voorouders. Nog anderen beginnen te snappen dat hun 'ziek' zijn wel eens aan hun denken of hun relaties gekoppeld zou kunnen zijn en dat hun lichaam hen dwingt van hun geest te zoeken en volledig zichzelf te leren zijn...hun denken en voelen tot hun intuitieve 'derde oog', hun geest te brengen. Wat denk jij er zelf van ? Wie ben jij eigenlijk ? Beheers jij al de kunst van je dromen te kunnen verklaren, of denk je dat je niet 'droomt', en hoe komt dat dan ? Versta je de kunst om het wezenlijke achter beelden of gedachten die je binnenkrijgt te snappen ? Zeg je wel wat je wil zeggen, of vindt je dat je soms teveel zegt, of zou je het soms niet kalmer en anders willen formuleren ? Voel jij dan de essentie en de gevolgen van woorden, zinnen en dialogen soms al aan ? 11 Voel je soms ook dat je bewustzijn je subtiel dwingen wil om het te verrijken ? Heb je in je lijf al eens zo'n zalig brandend, warm gevoel van gelukzaligheid 'getast' ? Heb je al eens een soort magnetisme door je lijf voelen gaan ? Alsof alle cellen weten dat ze je bewustzijn dragen en uitstralen. Heb jij al iemand of 'iets'als 'iets' na een verASing magnetisch door je lijf voelen trekken om er vanboven als een versneld wegflitsende, lichtende pyramidevorm uit te gaan ? Wist je dat wij eigenlijk zeer gevoelige elektro-magnetische antennes zijn en ons door overbezorgd of jaloers... te zijn... energie laten aftappen ? Weet je hoe je op zeven met de lichaamszones verbonden levensvlakken een soort 'onverschillig evenwicht' hanteren kan ,waardoor je veel beter waarneemt ? Ken jij soms ook iemand waarbij je heel uitzonderlijk merkt dat er precies een soort energie boven zijn (of haar) kruin hangt ? Of merk jij ook dat mensen soms meer 'uit hun ogen stralen' dan anders ? Op welke manier heeft dat dan met onze chakra's en aura's te maken en hoe houden we hen (ons) gezond en welke essentiele rol speelt de liefde, de levensbeschouwing en het sociale hierin ? Heb je al eens iemand zo bezielend liefgehad dat je zijn (haar) veranderingen van aura duidelijk merken kunt ? Weet je hoe het komt dat je niet met iedereen evengoed dialogeren kunt ? Weet je eigenlijk wel in welke verhouding jouw geluk vandat van anderen afhankelijk is ? Heeft de gevestigde medische industrie schrik voor alternatieve geneeswijzen ? Zou het niet kunnen dat wanneer mensen in mekaars nabijheid komen dat ze dan op een elektro-magnetische manier al informatie doorgegeven hebben voor ze met praten beginnen ? Op welke manier kunnen wij mekaars energie zuiveren en welke gevolgen heeft dit voor de klassieke geneeskunde die nog aarzelt te geloven dat een gemis aan levensbeschouwelijk denken en onomgepoolde negatieve gemoedstoestanden de eigenlijke kiem van veel symptomen zijn ? Sommigen beweren dat vooral de waarheid omtrent 'iemands leven temidden van zijn omgeving' geneest...aan wat denk jij bij het horen van deze vraag ?Anderen peilen nog verder en proberen het verband met de eeuwigheidsduur van het atomaire na te gaan. Als onze geest zich 'materieel' op de anti-materie van elektronen,protonen en neutronen bevindt, dan is onze geest wellicht ook onsterfelijk en ook gedreven door de wetten van voortdurende ontwikkeling en verandering :'alles verandert, niets gaat verloren' . Vervalt je lichaam uiteindelijk in onafbreekbare elektronen die nog iets van jouw vibraties bevatten en die een heel nieuw evolutieavontuur aanvatten,(ja,logisch)en neemt het geestelijke een andere vorm aan na het fysische overlijden,(ja,kleuren en vormen al gezien)...kan het al of niet reinkarneren ?Wat is er vanaan ? Waarschijnlijk zijn al je vorige levens genetisch gesublimeerd in dit leven en is teruggaan (onder de vorm van beelden) in het verleden onmogelijk. Je kan er natuurlijk wel grappige dingen rond verzinnen. Wat er met de in jouw NU aanwezige bewuste energie gebeurdt is van belang. Eens je de kontrole over je energiestromen verworven hebt, kan je onder andere via zeven verschillende bewuste manieren van elektrisch 'onverschillig evenwicht'je manier van waarnemen en bewustzijn verrijken. Deze 7 bewustheidstoestanden komen overeen met 7 zones in je lichaam. De mens heeft geen 'tempels', maar zichzelf en zijn omgeving nodig. Hij moet leren begrijpen in welk een immense totaliteit die omgeving ingekaderd is.Je kan beter en beter leren voelen welk 'materiaal' er in iemands aura zit.Het aanleren van het beleven en aanvoelen van het NU-moment is de beste manier om het eigen aura te sterken. De kunst om zich 'jong' te houden betekent zich te kunnen vrijwaren van energieen die met oude, niet meer passende,overbodige,ongelouterde delen geladen zijn, of de kunst om deze ondermeer door middel van energieen als observeren,beelden, gedachten en liefde gezuiverd terug buiten te laten gaan.Nogmaals, daartoe moet men op zeven verschillende terreinen leren wat er met een energetisch 'onverschillig evenwicht' bedoeld wordt. 12 EEUWIGE ONTWIKKELINGEN Het KOLLEKTIEF ALTERNATIEF of de richting van de geschiedenis Het AANVOELEN EN BEHEERSEN VAN ENERGIEEN 88888888888888888888888888888888888888888888888888888888 Het ERVEN VAN DE BEKWAAMHEID TOT GELUKKIG ZIJN 8888888888888888888888888888888888888888888888888 Het WEZENLIJKE ACHTER BEELDEN EN WOORDEN 8888888888888888888888888888888888888888888 Het DROMEN ALS speciale UITING VAN DE ZIENSKRACHT VAN DE GEEST 88888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888 Het BEZINNEN EN BESPREKEN VAN KULTUUR DIE ZELF CREATIEF MAAKT 8888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888 Het BELEVEN VAN DE LIEFDE OM NEGATIEVE EMOTIES TE BANNEN 888888888888888888888888888888888888888888888888888888888 Het handelen of niet-handelen vanuit het onverschillig evenwicht, is de nieuwe kunst. Graag leven is de grootste kunst, maar systemen en mensen maken het mekaar moeilijk . Onze kinderen verwachten van ons dat wij het allemaal weten...maar de ouders van onze generatie zaten ook al met die uitdaging. Geloof of wanhoop, Liefde of haat, Werk of vernietiging. Ik wens U allen Bovenmenselijke krachten toe.Het enige wat je daarvoor moet doen, is ze vragen. Van binnenuit naar buiten toe...en er wat ook...in blijven geloven.Die krachten bestaan. Ze draaien rondom ieder atoom, en zijn even onvergankelijk en eeuwig als hun dragers, deelektronen dat zijn. Net zoals in de natuur en in de mens zijn ze het water, de wind en het vuur van het leven.Ik geloof niet in dood. Alleen in het leven...dat een energievorm is die altijd in andere vormen overgaat... Sommigen blijven maar kort en vertrekken naar oorden rondom ons, waar kleine slapende babies in hun zalige dromen korter-bij-zijn, dan volwassennen die vaak de voeling met de intuitie van dat nochthans,ook -stoffelijke-bovenmenselijke verloren hebben. Hun energie gaat niet verloren, want die energie, die liefde onder al zijn bewustheidsvormen is, wil altijd uit liefde om anderen terugkomen.Maar op dit moment moet je die liefde die jullie verloren, proberen loslaten, want ze wil zich hoedanook verderzetten. Indien iedereen zozeer om mekaar zou geven , dan een moeder die haar nog niet geboren baby koestert; dan zou interesse en verandering pas tot het geboren worden van ieders eigenlijke wezen kunnen leiden. Oh krachten van een andere dimmensie, vanuit deze andersstoffelijke wereld, vindt ik m'n middelpunt niet meer, van waaruit de werelden 1 worden, . Alhoewel ik hier naar niets grijp, wordt ik naar beneden getrokken...door een teveel dat ik weer op m'n schouders nam...ik , die de fout van atlas meende te hebben doorzien. Nog steeds wil ik strijden tegen onwetendheid, tegen allerlei soorten taboes in politiek, liefde en filosofie...maar ik ben moe vandaag...ik kan geen zinnig web meer weven...want ik ben zelf weer te zeer met andere levens verweefd geraakt. Ik ben m'n rode, groene en blauwe draden even kwijt, en alleen als ik dat voor mezelf toegeef en er voorlopig in berust, kan ik hier uitraken. Ik weet het, misschien hef ik in plaats van velen, en krijgt iemand niet meer dan hij aankan...maar ik hunker naar die materie van heel fijne kwaliteit die iemand in z'n middelpunt voelen kan. 13 OP 01 AUGUSTUS 2001 ZAL IK 16778 DAGEN GELEEFD HEBBEN 16778 01/08/2001 de na,na ontslagdag Iemand, sympathiek en rebels zijn ging van ons heen, voor de topadministratie van het 'geldzijn' een blok aan het been. Al azen nu een paar op promotiekansen, de meesten zagen hem graag op zijn manier door de buro dansen, al lag hij met enkelen overhoop, voor hem is vertrekken misschien ook een soort doop. Ondertussen gebeuren een aantal dingen versneld in het leven van X en anderen maar of je je genetische kode van bestemming kan veranderen ? We blijven voor mekaar die rol spelen die het evaluatiespel van onze bezielde genen met ons delen, van managers met geen oog voor het verborgen schoon der te observeren dingen; tot al diegenen die mekaar proberen ringen. We kuisen onze huizen en beginnen steeds opnieuw met het krijgen onder de knie...van al die levenstukken die mekaars wezen en ontplooiing versterken, wat we daarvoor ook moeten doen, gaan werken of ons afzonderen of familiaal dialogeren, wat we leren moeten zullen we leren...dat zal niet mankeren. Van het doorgronden van allerlei persoonlijke achtergronden, raak je meer met de kollektiviteit van eenieders leven verbonden. Vanuit de 'tears' over de etische schoonheid van het leven als drama en blijspel, leer je snel vanuit onverschillig evenwicht genieten. Zo is een oude moerbeiboom die alle jaren machtig veel celstruktuurachtige vruchten produceert iets wat de volgende vergelijking kreeert : die van de halfverlamde oude man, nooit veel stilgezeten, altijd enorm gewerkt, nu wijze woorden sprekend tot diegenen overwerkt. Of het gevoelen na het aanschouwen van een volle maan op een kruispunt in je leven, je gegeven als symbolische parabel over je volle sterkte, als je wordt 'kapabel'. Iemand opende een Cubaans café 'Ernesto' en X wenste hem moed, niet met het woordje 'sukses', maar met de woordjes veel 'Plezier' ermee...want niet altijd zit het de moderne goudzoekers zo maar mee. In de hierarchie der wetmatigheden zit de emotionele versterking nog altijd te primeren op het gestresseerde of anderssoortig onmenselijke sociale leven van velen. Het leren praten brengt niets dan baten. Welke ook de pijnlijke achtergronden, communikatie en beslist en op zijn eigen tijd handelen heelt alle wonden. Zo krijgt men iedereen on his road, wellicht nog tot ver na ones dood. 16779 twee aug 01 Middenoostenkinderen °°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°Van ' s morgens pissen tegen de pruimenboom in de tuin, krijg je gegarandeert een goede luim. Van al die goeie lucht, verjaag je meteen alle eventueel nachtelijk gezucht. De beelden van geterroriseerde middenoosten kinderen verdwijnen op rekening van Sharon, Arafat, Hamas en de hunnen, die van mij de pot opkunnen. Wat zijn ze u gebaat met een zelfstandige Staat erbij, nu de wereld zich verenigen gaat Al de daardoor veroorzaakte ellende van al de geldheersers en hun benden, moeten we voorgoed naar 't groot vuil zenden.Geprevel van beurswaarden en veilingtoestanden vervangt de echte waarde van goederen en ideeen, laat zakken en dwalen en doet ons werkenden in stresstoestanden verdwalen. Vroeg ik bij de conference-call een minuut stilte voor iemands ontslag, daarna droomde al een kollega dat hem aan het strand van Bredene lag. Ik pulk wat neusstofslijm uit m'n neus en rol het tot een rots samen, keil het in de kartonnen papierwand en hoor het dreunen tegen 't karton...m' n neus is een paar ton lichter en de lucht komt in dikke drommen dichter en dichter binnen en buiten, er is weer ruimte in m'n kanalen en ik adem weer lucht met volle zalen...lang leve de Walen en andere nationaliteiten...'t chauvinisme van 't eigen volk doet ons... bleiten. Over dingen die 't verdriet niet verminderen °°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°° We lagen lekker naast mekaar als kleine gezworen kameraden en wie van ons zou er iets willen doen dat onze huidige emotionele dingen zou schaden. 14 Want zonder spontaniteit verdwijnen in al te dichte aardse biologie lag me nu nie. M'n door m'n isolatie gekreëerde ruimte zou zich achteraf heel intuitief vermoedelijk tegen mij keren , want het spelen zonder kleren zou zeker een aantal instinkten doen vibreren...en door het hersmeden en hersmeden van de biointieme band raken we tegenwoordig niet meer vanzelf in die andere intimiteit aan land. Kon ik haar nu maar overtuigen dat ook zonder likken, zuigen en kussen alle zware emoties zich zoetjes laten blussen. Al keek ze dikwijls verwonderd hoe ze met tientallen mondelinge, inmiddels vergeten verzen blij werd overdonderd, deze verzen kwamen voor het fijne sneetje dat ik heb bewonderd. Had ik me door andere aura's van beneden laten inpalmen, had ik nu zeer zeker niet dat hele trage hersengolve kalme, maar zou m'n geest zich via 't lichamelijke hebben laten verbinden als de aarde aan de linde. Gelukkig zijn we gewoon dikke vrienden die niet veel meer hoeven leren en weten hoe alles kan verkeren als emoties ons dreigen te deren. Tot slot van dit gedicht eet ik nu, niet van haar perzik, maar van eentje die ze meebracht uit de winkel; en al vindt ze me misschien een kinkel die niet vrijen wou, ze weet hoe veel ik van haar hou. 16780 ZODANIG ZOT ZCHEPSELKE ZODANIG ZONNIG ZOMERS ZOENDE ZIJ ZIJDELINGGS M'N ZIJ. ZODANIG ZIMPEL ZOOG ZE ZOMAAR ZOMER BOVEN IN HIJ. ZULKSE ZALIGE ZEGENINGEN ZITTEN ZEKER HEEL ZIEP IN HAAR. ZONDER ZORGEN ZEGEVIERT DE ZEVENDE ZEMEL IN ELK GEBAAR. HOOG BOVEN ELK TE ZWAAR ZWOEL VERLANGEN NAAR, WENKEN AL DIE DINGEN VAN ROND JE EIGEN EVENAAR. VER BOVEN HET OVEREMOTIONEEL BESTAAN , TROONT AL HETGEEN JE EENS OP JE BEST HEBT GEDAAN. ROND DE DONKERSTE VAN ONS AURA's CIRKELEN IN WIJZERE KRINGEN AL DIE WOORDEN DIE JE BINNESTE WEER LATEN ZINGEN. TEGEN ELKE CEL VAN ONZE HUID , BOTST ZOWEL NOORD, OOST, WEST als ZUID. ZO KOMT IEDER ALLES EN IEDEREEN IN HET LEVEN TEGEN, ZO LIGGEN ALLE KAARTEN ANDERS GAAN WE TOCH IEDER EIGEN WEGEN ZO ONTDEKKEN EN ONTGINNEN WE ALLEMAAL DIVERSE DINGEN ZO ZIJN WE ALLEN TOCH OOK NIET DEZELFDE VANBINNEN. ZE WEET DAT ZE WEER VERJAART EN HAAR JONGOGEN BEWAART ZE WEET VAN EEN KAMERAAD DAT ZULK EEN ETHIEK NIET VERGAAT ZE VOELT DAT ZE BESTAAT EN SPEURT NAAR DE TWIJFEL IN M'N GELAAT IK HOOP DAT HET HAAR TOT VOLGENDE FEESTDAG WEER GOED GAAT DAG 16781 HOOFDSCHMERTZ VERJAGEN °°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°Man hat so van die dagen dat men niet de kracht heeft om wat dan ook voor nobels na te jagen. Iets onbestemd trekt dan je circuits naar beneden, net of je geest van al het lekkers in het bloed is afgesneden. Hoe je het dan ook draait of keert 't lijkt of je innerlijke fijne communikatie niet meer weerkeert. Wat mist men op zo'n uitgedroogde momenten dan : de uitwisseling van eros of een te weinig aan cholesterol, of wordt je dan zo dof in je bol omdat er ergens een maat is vol ? Ik hoef het niet echt te weten waarom vandaag en houdt me in voor ik me iets afvraag, want ben ik niet fit naar ljf en leden, raak ik toch te moeilijk bij het waarom van het heden. Ook heb ik nog een aantal dingen ineen te knutselen, zo'n pleziertjes laat ik me zelfs door vermoeidheid niet ontfutselen. Af en toe wat rusten en niet dromen over waarmee men nog zowel kan puzzelen. De goei lucht in en misschien de fiets op. DAG 16781 DE VLIEG OP M'n laptop Ze heeft er geen benul van, maar ze loopt op de abstrakte samenvatting van het leven...wat men al dan niet met die tekens kan doen...zij herkent vooral 't gezoem. Wil ik mailen ...wat kan haar dat schelen, zij wil alleen wat rondhangen en zich niet door spinnen laten vangen. Wil ik m'n box leegmaken...daar kan zij zeker geen nest voor haar larven van maken. 15 messages from THE CALL CENTER Een meisje zit gehurkt tegen de cafégevel van het kleine tussenstraatje, haar fototoestel in aanslag, gemikt op de uit het fietsenrek gevallen fiets voor het postgebouw. Ze is heel gypsy gekleed, zo met een veelkleurig soort tulband rond haar hoofdje gedraaid. Ze ziet me wachten om haar shot niet te bederven, maar doet teken dat ik rustig doorwandelen kan. Ik hou even halt, want binnen vijftien minuten moet ik beginnen werken. Ik vertel haar van het enthoesiasme op de Gentse betoging tegen het Europese deel van de imperialistische oorlogmachine en van de knappe beelden daarvan die ik via Indymedia, Internationaal Verzet en anderen reeds binnenkreeg; en het korte filmpje dat ikzelf van die manifestatie schoot. Ze wist ook dat een dichte betoging van bijna vijf kilometer 3x meer dan de 8OOO in de gevestigde media genoemde mensen omvatte. We praten nog een beetje over een paar kunstfoto's die we hadden gemaakt en ze wenste me veel nieuwe inspiratie. Ik pikkelde verder door naar 't werk. Vanachter m'n bureau las ik een nota over de 150.000 telefoonnummers per dag die onze dienst op nationaal gebied gaf. Ik zette me aan 't rekenen en werd me weer bewust van het feit dat men de mensen op die dienst makkelijk tot tweemaal meer kon betalen voor de vaak meer dan 700 oproepen per dag die ze per man te verwerken hadden. Bovendien becijferde ik dat mits een administratieve herstrukturering meer mensen voor het geven van inlichtingen zelf zouden kunnen worden ingeschakeld...en zodoende de huidige werkdruk zou kunnen worden gehalveerd. Een operatie die na de volledige privatisering van ons nog semi-overheidsbedrijf ook zal worden doorgevoerd, maar met dien verstande dat de te 'duur geworden statutairen' er wel zullen uitvliegen...of ze nu administratief werk doen of operator zijn. Onder een compleet privéregime zal men met een maximum uitgebuitte kleine groep kontraktuele operatoren en een klein administatief kader verderwerken. Voorlopig werkt men verder met een kleine groep operatoren (een kleine 400 tegenover een grotere groep louter administratieven en probeert men het de eigenlijke opbrengers van meerwaarde het zo onhoudbaar mogelijk te maken...misschien omdat ze binnenkort van miserie de veelsoortige afvloeiingsplannen toch zouden aanvaarden ? Ik kan me moeilijk voorstellen dat het managment zich menselijkerwijze goed voelt in dit soort opdrachten...maar ook zij weten dat het zwaard van de afvloeiingen ook boven hun hoofden hangt, en daarom putten ze zich zo uit om hun vooropgestelde cijfers te halen. Ook managers zijn conkurrenten van mekaar. Ze roepen mensen die luttele minuten te weinig ingelogd zijn op het matje (ja zelfs diegenen die teveel ingelogd zijn passeren de revue, want ook dat schaadt de inlogcijfers. Ze maken statistieken en vergelijken het percentage toillettijd van de verschilende callcenters in toch oh zo knap ontworpen grafieken. Heimelijk hopen ze dat er een konkurrentie ronde het minste 'pistijd' ontstaat tussen de verschillende werkzetels. Kwestie van achteraf op één van hun vergaderingen te kunnen gaan dwepen met de 0,9 percent van die zetel waarvoor zij of hij verantwoordelijk is. Ik wil geen groepen werkers tegen mekaar opzetten, maar waarschijnlijk praten sommigen in de hoge regionen over diegenen van beneden als over een soort kleuters die ze moeten indoctrineren...terwijl de meerderheid van de operatoren-snelheidsduivels niets meer willen dan mensen op een sociale manier aan een telefoonnummer te helpen. Maar de tijd dat men al eens een kwinkslag in een gesprek kon lassen is al lang voorbij. Telkens ik de uitroep "it's time for a revolution " ergens opvang denk ik bij mezelf : 'wanneer gaan we cijfers die met geld te maken hebben anders kunnen gaan gebruiken' ? Gelukkig zijn er al stakingen geweest in callcenters in Italie en Berlijn en ...het werkvolk houden zelfs de LISTIGSTE imperial i s t e n niet klein. auteur : zie www.geocities.com/Athens/Olympus/9799 (later : users.synet.be/octo) ...of ik vlieg buiten (via nieuwe wet die men in 't reglement gestoken heeft) het voorspelbare van een levensloop Wat moet gebeuren gebeurt. Zoals een ster eens door onhoudbare druk ontploft, zo is ook het leven voor een groot stuk gebonden aan de mogelijkheden die het biedt. Die mogelijkheden zijn dan weer verbonden aan zoveel toestanden en levens van andere 16 mensen dat er in tijd en ruimte altijd maar één ding tegelijk mogelijk is, namelijk datgene wat op een bepaalde dag of een bepaald moment gebeurdt. RELIGION REVISED In Dutch the word for Religion is ‘godsdienst’, a totally abusive term for ‘religion’. Because the French word ‘relier’ means ‘connect’ …with each other…’combinate’. ‘verbinding’ (combination-connection) would be a better word. Combinate what ? Connect who ? ‘Combinect’ would be a nice new word to express The ‘chemical’ combinate and the electrical ‘connect’. If one wishes to understand the meaning of life, one can try to have a lot of knowledge. If you study the HIstory of fysical and chemical Sciences and Biological and Economical Life (the objective HISBEL-factors) you will find an amazing evolution of social and political conduct (the subjective SOCPOLfactors) and an ever changing psychological kind of behaviour once biology is born out of fysical and chemical combinations. Life’s parents are the mechanisms of the fysical laws combined with the chemistery of the elements. Where do the grandparents of Life come from ? Ask the scientists if you are clever enough to understand their explanation. Everything that exists has a material explanation…because something with a space smaller then zero ‘explodes’ according to scientifical laws. Even ‘spiritual’ things, ‘spiritual’ energy can be explained in a material way as for one part of the story, the HISBEL-SOCPOL-part. If one thinks of it logically the spiritual energy is the child of material evolution. A stone or an atom or a molecule already originally had some kind of energy…and energy is a potentially spiritual thing. So if you’re danswerk to the question : where does the source of energy comes from is :’God’ …for you this might be true…but my answer would be to invent another word for it : the ‘O-energy’ : the original energy. It’s important to use a new word, because in the name of the old one so many lies have been told. Aldough based on the HISBEL-SOCPOL(short ‘HIS’-factors )‘religion’ has more to do with the factor ‘relations’. You know them all, the different kinds of relationships : Social relations at work or in a club, economical relations in a shop,political relations in a union or party; friendship familly- relations, platonic -relations, love- relations. But aren’t we forgetting one kind of relation ? Let’s call it the INNER-RELATION…the center of our own analyses and feelings. Like the ‘HISBEL’-factors and their ‘child’ the ‘SOCPOL’-factors, which abreviated we shall call HIS, we can invent an abreviated word for the ‘relational’-factors , the subjective factor : the’ IFFPLoSEP’-factors : But that word is to long also, let’s call it HERRS. So now we have two big factors : HISS and HERRS.(to make the difference between ‘his’ and ‘hers’ I added a letter. Try to understand what they Stand for : yes, knowledge and relations. The result of a good Innerrelation can lead to good famillyrelations,Friendship ,Platonic Relations as well as to Love-relations, but very often ones social and economical relations do not contribute in a positive way to them…but that is to be analysed by our innerrelation also and the IR has also to take a good aproach towards are socio-economic relations…to take good attitudes towards our political relations…f we have any…and we have because we aren’t living on self-providing farms any more. 17 It is clear that the human beiing is evoluating in the direction of more consciousness….more spiritual matter. So far we have mentioned things like KNOWLEDGE and RELATIONS. Which are the TOOLS our innerrelation is using to analyse and feel all day and night long ? Which tools can be used to work with that subjective spiritual matter ? For the elemements that composed us ; earth, water, air, light…we use certain Tools to work with, you can put a spade in the ground, but which tools do we use to help understand our subjective relations for example…or ourselves ? Again we have an abreviated wor for them : DAWITTTSIPAFEP. What it stands for : D for dream, A for Art,W for Word(spoken), I: Image (outside and inner), T: Taught (and ‘planning’), T: Tune, T:TIME, S:SPACE, I:Information, PA: Passing in it all, F: Food, E: Emotions, P:Policies. Let’s call them ‘ITT’all together : because DAWITTTSPIPAFEP is only to remember. Later on we will talk about this in detail. Let us first continue to put out the Big lines. In each situation of the development of the different kind of relations, There are a number of contradictions that the innerrelationship (IR) must resolve Therefore it looks for the solutions offered by HISS, HERS and ITT. If the IR cannot grow to it’s full capacity in a certain environment…he or she will look For other situations to benefit of…and maybe meet the same difficulties if he hasn’t Grasped the old opportunities. Let’s put together again the old abreviations of hiss, herrs and itt: And take the first letter of the original abreviation : H I D KNOWLEDGE : HISBEL-SOCPOL / HISS: H RELATIONS : IFFPLOSEP / HERRS : I TOOLS : DAWITTTSPAFEP / ITT: D+ Now let us add two more factors that make the picture of life complete: DEATH : ??????? D- ???(original energy, once fallen apart, or enriched)? : D- NATURAL ENERGIES OF A SPECIAL KIND : N ??????genetical heritage, sexual power, and things like magnetism, intuition, inspiration, illusion, forfeeling…(see later on) If one puts the letters together, you get HIDDN. And indeed, it sounds like The truth about life is hidden in al those factors. Maybe we will return just to the consciousness of the elements that created us (just plain earth, water, air and fire again) or maybe : there is a common space we share with death: our innerrelation , our IR; both on an individual and a collective scale. We continiously analyse, observe and judge… and we do not judge if the problem is to big for us (then we have to trust in the collectiveIR Maybe the meaning of life is that ones you are dead you keep on functioning And make others function…like we do here, but in another dimmension (the common space Of the IR ? Or : Our biological cells we enherited, the spiritual part of us is one with those cells, we can pass them on as well. That statement would mean that spiritual energy can Only exist IN biological energy…maybe both statements in this alinea are true. In fact all things that are and all things that happen and all beiings that exist, Share one purpose : the evolution of the SOUL and the souls you are related to when you are alive …and the evolution of the SPIRIT and the SPIRITS you are related with, when you Are dead ! WHEN OUR SOUL DIES, OUR SPIRIT IS BORN. Our spirit is the essential part of the message we symbolically represented by living. 18 Definities, beschouwende bedenkigen,storietjes(2004-2007) P.S. niet strikt chronologische weergave aan het moment verbonden observaties -ochtendanalyse : de zelfvernietigingsdrang van sommige mensen, doordat ze hun geest en lichaam niet volgen, sleept anderen voor een stuk of totaal met zich mee...in het laatste geval is het ook vernietiging op afstand...elke dag van niet-liefdebeleving ondermijnt en takelt dan af...soms kan het zijn in 't leven dat je geen beloning verdient of neemt...dan wordt het leven inderdaad meer straf -iemand echt graag zien is lijkt op termijn wel een straf als je mekaar isoleert -hoe noem jij ? Het is al laat...het wordt de laatste maanden alsmaar later. 't Is al laat dus en 'k weet niet meer je naam, hoe je heet...hoe je noemde. Was het nimf of tang of hemels gezang...of liefste of zwaarmoedigheid. Vroeger heette je gewoon, niet zomaar één uit een reeks. Stuurde je warrige handelen al je namen in m'n hoofd wandelen ? 't Is al laat en 'k weet niet meer jou naam. -onkreukbaar Ofwel vanwege de jeugd en de volgehouden aard. Ofwel vanwege al teveel barmartig en dan de peer. Het heden, gedetermineerd door het verleden, afgesneden van elke mogelijke andere...indien ik me kan bewegen om opnieuw achter een wonder te zoeken...ben jij de eerste die het weten zal...extra spanning kan je missen in verval.Het wordt binnenkort weer voor de 12de maal lente. Ik, m'n hond en alles daarond op wandel...de kernmotivatie 's morgens en 's avonds...waar zit die weer ? -dwang : Dwang is geen Chinees. Dwang is vrees. Vlees met teveel lood in 't bloed en schoenen. Dwang is boeten. Dwang is wroeten. -zich niet laten doen : Je hebt dus dit en dat en nog etwat. Het doet zus en zo en je krijgt je kop niet stil. Maar je pakt die en die en dan die andere pil.Gekruid met wat getril, kinesiste, spiritiste? en allerlei vitamienen...wanneer ga je eindelijk eens bemiennen, wanneer nog een vrijen om te bevrijen ? Misschien bestaat voor alles dan toch een te laat. -wat mij rest : het blad vrijt met de bik. Ik heb in het alleen zijn weer een blad met niks gevonden. Wat vrijen met de kop van de stift zodat de vloeistof het vrouwelijke zachte papier doordrenkt. -dagen geniet van elke dag...ge krijgt er genoeg...maar doe ze niet naar de vaantjes...zoek niet alleen naar de verschillen en de moeilijkheden, maar ook naar de gelijkenis -scherp : Ik moet m'n eigen scherp en helder kunnen zien...weten wie ik ben...waar ik voor sta...welke rol ik voor wie spelen wil..of moet. De spiegel binnen en de spiegels van alle anderen...voortdurend proper houden...op tijd het vette weer laten blinken. -de energie van landschappen van een paysage wordt je sage, laat alles rond je in je dringen en voel ineens de ruimte vanbinnen, zuig je longen vol goeie lucht en wandel zonder zucht van het ene perspektief naar het andere...je zal zien...alles in je zal veranderen -de bibliotheek in m'n hoofd : Bevat alles wat ik ooit heb geloofd, het leven zij geloofd, zit alles redelijk op orde daarbinnen. M'n kritische zin ruimt op tijd op. M'n fantasie is de olie. Mijnheer Ratio die domineert leeft er samen met mevrouw Logika. M'n gevoelens ontdoe ik op tijd van negatieve emoties. Binnen. De spiegel van buiten. allemaal angst om dood te gaan en lief te hebben Het bos aan de vijver wacht weer op mij. Gisteren 'wandelden', niet-'marcheerden' naar verluid 80.000 mensen door Brussel om hun ongenoegen tegen een brutale (zijn er andere?) moord kenbaar te maken. Goed dat ze wandelden tegen zo'n 'zinloos' geweld...is er soms 'zinnig' geweld ook ? Voor mijn part mochten er politieke slogans meegedragen worden, maar dan alleen in de zin van 'verbied het belachelijk geweld in tv-feuilletons, films en computerspelletjes' en zeker geen nationalistische of racistische praat. 'Computerspellet-jes' noemen ze ook die 'onschuldige' brood en spelen waar de jeugd al van vroeg geleerd wordt om te messteken en schieten...verkleinwoordjes gebruiken, dan is het zo erg niet. Moordjes. Ik ben niet mee in de mars opgestapt, mijn dag zag er anders uit. Sinds mijn en onze vader vorig jaar vóór Pasen stierf, ben ik bijna één op twee zondagen naar de mis geweest omdat er een door iemand betaalde mis voor hem of een kennis was. Een alternatief om iemand gezamenlijk te herdenken is er nog niet, vandaar dat ik tegen m'n natuur in een beetje met de heersende geplogenheden meedoe. Beter is natuurlijk iemand individueel of in kleine groep te herdenken. De mis. Het werd een gewoonte...vermits mensen de dag van vandaag zelfs in een dorp, zo weinig voeling hebben met mekaar, was het zelfs aangenaam zo eens in stilte tussen muren als hoge strukturen met mekaar aanwezig zijn, af en toe toch een zinnige lezing of preek...aan de uitgang wat met mensen babbellen na de mis. Nu was het weer Pasen geweest vorige week en voor de verandering 19 was ik toen naar de basiliek van Koekelberg geweest...prachtige architektuur en wijds panorama vanboven. Er liep een zwart nonneke rond met één van de meest prachtige glimlachen die ik ooit gezien heb. Ze hinkte een beetje...misschien verborg ze een dikke voet onder haar wit-blauwe pij...of misschien was haar één been korter. Gisteren dus, nieuwe zondagmogen, de eerste na Pasen 2006. Het ontwaken...geen zin om naar de dorpsmis te gaan. Verdorie, waarom altijd die klemtoon op Jezus als bovennatuurlijke zoon van God en niet gewoon als mens en dan die brave vrouw Maria als toonbeeld van maagdelijk laten geboren worden...dat dat allemaal zo letterlijk opgenomen moet worden. Ik zou naar een evangelische dienst van de protestanten in 't stad kunnen gaan, maar ja, daar is het ook al 'ons Here van hier en van daar misschien'...zou ik daar bijvoorbeeld als kerkbezoeker zelf eens iets poetisch dat ik in de bijbel vond, van Sirach bijvoorbeeld, mogen voorlezen of het hebben over een commentaar op het Evangelie van Thomas door Barend van der Meer ? Ik was echt in zo'n stemming waarin je voor je eigen goesting en overtuiging wil opkomen. Toch besloot ik eerst nog van in een naburig dorp naar de mis te gaan.De ruimte en stilte als je binnenkomt, vind ik altijd geweldig. Er zaten alleen oudere mensen in de kerk, een twintigtal, een vijftal oude mannen stonden buiten wat te praten. Ik had de sfeer opgesnuifd en verkoos mijn eigen thuis in het chalet aan het bos aan de vijver. Ik ben zo'n mens die als de zon schijnt precies een zonnepanneel wordt dat het licht in energie omzet...ook dat vindt ik religieus...zo te zitten aan de waterkant en te filosoferen over al die mensen die in de mis zitten...of over een eekhoorn die door de bebloemde kersenboom vliegt. Ik had gisteren al besloten om niet naar de mars tegen zinloos geweld te gaan, toch knipte ik een foto van een knappe Ethiopische ingenieur uit die in Duitsland door neonazis in de coma geklopt was...en ik hing de foto aan de muur van m'n huis met zicht op bos. Misschien is religie ook wel gissen of dat zoiets op afstand ook helpen kan ? Ah ja, nu weet ik weer waarom ik besloot van niet naar Brussel te gaan...ik moest met ons moeder naar een oude, demente dame in een rusthuis en we zouden ook nog een tante meenemen. Ik liet dit dus aan een kameraad die wel naar de mars ging per mail weten en bezon mij over waar de rest van de dag weer allemaal goed ging voor zijn. In het aannemen van de meest onsensationele dingen ligt vaak achteraf de waarheid en het inzicht dat je zocht, verborgen. Dementie, wat was 'dementie' eigenlijk ? De ene helft van m'n grootouders waren de laatste paar jaar van hun leven, 'dement' geweest...de gruwel van de twintigste eeuw, waarin ze twee oorlogen meemaakten, de zorg om de kinderen, het overleven...of wordt je nog om andere redenen dement...en als er leven na de dood is...hoe kom je daar dan aan ? Volgens een kameraad bewaren die demente mensen het kernstukje in henzelf...misschien is dat kernstukje reeds eventjes wandelen...wie zal het zeggen ? We vroegen de weg aan wat groene mensen en een zondags nonneke en vonden het rusthuis. De namen van de bewoners hingen in lijsten naast mekaar...per vleugel van het gebouw gerangschikt onder een poëtische naam. Zaten de homebewoners in funktie van hun verschillende geestesvermogens afgescheiden van mekaar en was zoiets wel bevorderlijk. Sommige fittere konden de meer in zichzelf opgeslotene misschien wel helpen hun isolement een beetje te doorbreken. Om te beletten dat een al te fysiek bekwame dementerende bejaarde zou kunnen ontsnappen waren de deuren met kontrolesystemen voorzien. We vonden de dame in kwestie, een nicht van m'n vader. De uitstraling harer 'zijn' was wel een stukje van de lijn van m'n vader en de vader van zijn nicht in kwestie. Sommige trajekten in schedellijn en huidlook ook. Haar woorden verbonden met het dialekt van het landschap en dan specifiek dat van de streek rond Kapellen, Molenbeek, Waanrode en ook een stukje meer naar Linter op. Ik was blij bij één van de laatste getuigen hiervan te kunnen zijn. Eigenlijk worden we eens allemaal bijna een laatste stukje getuigenis van een bepaalde periode in het leven van een bepaalde streek en z'n mensen. De dame had dan wel deels een kalme uitstraling, toch was ze wat zenuwachtig ook...lijk als gedreven om ergens te geraken waar ze nog niet was...een bang vasthouden van het leven ook. Ze is 86 en weduwe toch al enkele jaren. Raak je door een stuk eenzaamheid en vertwijfeling over wat er na je leven volgt ook niet een stukje dement ? Haar dochter had het geweldige idee om het rusthuiskamertje met de toch enigszins professineel verdoezelde niet-buitenlucht geur voor het terras met de eerste echte warme lentezon te ruilen. Ik gaf haar moeder een arm en we wandelden ernaar toe. Ze was er niet graag, zei ze. Eerst bij mijn vertrek zou ik begrijpen waarom. Waarom gaan mensen mekaar bezoeken ? Soms zijn ze zo onwennig met mekaar als ze daar dan zo bij elkaar zitten. Dan doet iedereen op zijn eigen manier pogingen om het ijs te breken. De ene haalt een tafeltje en stoelen en wat drank uit de cafétaria, de andere polst naar de gezondheidstoestand waarop er dan al of niet geklaagd wordt...een derde stelt voortdurend vragen aan de dame. Een vierde durft ook al eens zwanzen en haar aanraken. Soms herinnert ze zich veel en diep en lacht heel bewust. Soms voelt ze zich moe en gaan haar ogen even dicht of zegt ze dat ze het koud heeft of dat er regendruppels vallen...alhoewel er geen wolkje aan de lucht is."Heb je kou gehad in de winter" ? "Heb je hier ook geburen"? "Wat zie je graag op TV", "Is hier goed eten" ? Ze antwoordde er kort en soms weinig vinnig maar beslist op. Het diepste antwoord kwam er toe ze 20 vernam dat Julia dood was...daar stond ze echt bij stil door bijna driemaal ongelovend "Is Julia dood" te vragen. Ze had haar gekend...nooit geweten dat ook zij dement geworden was waarschijnlijk. Dan moet je natuurlijk vragen of ze met Julia vroeger naar de kermis geweest was en zo. Moet ze lang over nadenken en toch zie je in haar "ja" dat ze er nog iets van weet, dat ze voeling met Julia heeft...al twijfelt het cynisch beestje in een mens wel eens even of niet iedereen geleerd is van te vragen of "Julia dood is" van zodra iemand zegt dat ze dood is. Nee, m'n intuitie zegt dat ze er voeling mee had. Raar voeling hebben met bepaalde mensen. 'Herinnner me zoals ik was...ben...wordt', zou de laatste boodschap van eenieder voor eenieder moeten zijn. Maar ja, over al die diepe dingen kunnen wij mensen niet zomaar praten...we hebben schrik dat er dan met ons gelachen wordt. Zoals ons ma nog gisteren zei toen ik suggereerde van eens een mis voor de volgende generatie of niet-spiritueel geïnterresseerde mensen te doen..."jaja en dan de mensen die met jouw gaan lachen zeker". In 't dialekt klinkt dat natuurlijk in een andere kleur. Tussen de persoonlijke vragen en antwoorden door, de uitwisselingen over hoe het met de gekende mensen is en wat ze doen kwamen ook nog de gewijzigde zeden aan bod enzoverder. Het 'verkeren' dat vroeger met zedig handje vasthouden begon en zo. Eigenlijk wou de dame met regelmatige tussenpozen 'naar huis'...ze dacht dat ze niet 'thuis' was...ah ja, ze had weer gelijk als demente eigenlijk want in haar oude eigenlijke huisje woonde ze niet meer. Nog een reden waarom sommige mensen niet dement worden...ze zitten altijd maar met zeer aardse zaken bezig misschien en kunnen alleen hun verstand en minder hun gevoel gebruiken ? Nog een derde kategorie wordt niet dement maar eindigt enigszins verdwaasd, afwezig. Toen ik de dame naar de etenstijd begeleidde en door de hele groep heen wandelde...overviel me hun angst en afwezigheid...het gebrek aan lach...een paar uur eerder nog gekompenseerd door de vrouw die orgel speelde of de bangelijk enthoesiaste dame achter de toog. Ach, goed dat we niet perfekt zijn...en mekaar aanvullen. De een heeft bijna geen geheugen meer maar geen pijnlijke voeten, de ander juist omgekeerd. De een kust graag, de ander geeft dat niet zo toe. Inmiddels, op deze regenachtige morgen na gisteren, in dit bos met lentegeuren erdoor ontwaakt, hangt de foto van de Ethiopische Europeeër in de boom wiens kelken maar een kleine week bloeien, z'n gezicht naar de vijver gekeerd nu...maar omdat het krantenpapier nu nat is zie ik vanbinnen vanachter deze ook door evolutie van de natuur geschapen laptop van en voor mij, zijn stralend gezicht en reggaehaar... nog net al zappend vernomen gisteren op de Duitse tv, dat het beter met hem gaat... méér bestaat ?! Zeker...al zit ik er liefst voor zo weinig mogelijk tussen...vooral in periodes dat er alleen donkere tekens des levens zijn. Er viel een grote Aziatische kersenbloemkelk af toen ik vanmorgen de natte foto in de boom hing...loodrecht met puntje raakte ze de grond...'weer willen aarden' zou dat moeilijk zijn vanuit een coma ? Hopelijk lukt het. Hier brandt alvast boven de kelk in water, een kaarsje...het idee is vast besmettelijk, want ik zit hier niet zo ver van het bedevaartsoord Scherpenheuvel. De kelk in 't water binnen houdt z'n schoonheid langer dan die daarbuiten aan de boom denk ik. Welk een symboliek hieraan weer te verbinden ? Kortdurige schoonheid duurt het langst afgescheiden van de stam ? Zoals men bijvoorbeeld ook niet de hele tijd met z'n neus op z'n familie moet zitten om 'stralend' te kunnen blijven...soms wat afstand nemen van de grootste uitdaging. boekbesprekingMM IN ESSENTIE GAAT HET HIER OOK OM FILOSOFIE...wat was er eerst, de kip of het ei, de materie of het idee. MM heeft, indien hij met zijn medikatie-voorschriften meer dan de aangehaalde suksessen bereikt, zeker de verdienste van alle chemische, hormonale... hoofdrolspelers en hun funkties in verhouding tot bepaalde tekorten of tevelen te schetsen. In het geval van fybromyalgie neurotransmitters die in aantal toenemen(waardoor pijnsignalen van verdere gebieden worden versterkt) Daar er veel sorten neurotransmitters en pijnreceptoren zijn moeten patienten veel combinaties medicijnen uitproberen soms) Slaapgebrek één vd onderliggende faktoren...hoe komt het dat men slecht slaapt ? Bij depressie geen daling van drie aminozuren die energie aan de spieren geven,by fybromyalgie wel. Hij wijst vooral infekties en zo (zelfs banale keelinfekties) en zo aan als opstarters van depressie,cvs, fybromyalgie(in mindere mate),...enz. Ook een overaktivering van het immuunsysteem.(psychisch vertaald :zo radeloos dat men teveel troepen(afweercellen) mobiliseert. Inhoud van tandvullingen, ongevallen (whiplash voor fybro.)enz zouden ook oorzaak kunnen zijn van tekorten of tevelen. Ook 'triggerfaktoren' (rouwproces, overlijden, stress, relatieproblemen...) kunnen een ondermijning van het immunsysteem in gang zetten en het stoffen-evenwicht verstoren. (Dus MM, moet je Freud niet te vlug afschrijven...in je voorbeelden geef je ook aan dat mensen tot gunstige beslissingen komen die deze stressfaktoren uitschakelen eens hun evenwicht hersteld) Maar MM niet en niemand niet kan bewijzen dat alle stoffelijke verschuivingen in het lichaam geen uitstaans hebben met de psyche van de mens...die in grote mate mee die verschuivingen bepaald. Soms schrijft hij in 't begin ook de dingen voor die psychiaters voorschrijven. Ik voor m'n eigen 21 ben intuitief tegen kunstmatige medikamenten zolang je geen felle pijn hebt en geloof dat leren weten wat men wil en waar men van komt en wat men maar aankan en waar je plaats en taak ligt sterkere hulpmiddellen zijn. Ik kan niet 60 voor anderen oordelen of omega3 enzoverder hen meer kan helpen dan de kracht die ze in hun eigen en anderen vinden. Welke mensen in onze omgeving veroorzaken stress voor ons, voor welke mensen veroorzaken wij stress...? Dat soort stress is voor een groot deel door geven en nemen op te lossen. Indien niet is samenwonen moeilijk en stresserend. Maar : Is niet het opgefokte haasten en consumeren en produceren de belangrijkste stressverwekker ? Het op de lange baan schuiven van beslissingen die goed voor iemand zouden kunnen zijn is ook niet gezond, evenmin als mekaar in een onevenwichtige emotionele toestand aandoen door tees of 't geen. Bloed-en urine-ontledingen wijzen op veel en testen weten welke produkten welke wijzigingen met zich meebrengen...en dan zal je je beter voelen...iemand die depressief is raad ik zelfs aan hierin te geloven...geloven in iets op zich helpt iemand al vooruit...zeker als je niet meer weet wat te geloven of te doen als de klachten blijven. Het is natuurlijk mogelijk dat de volgorde is 1.virusinfektie bijvb. 2.verzwakking immuunsysteem door overreaktie3.depressie ...indien het virus blijft sluimeren. Raar is dat het immuunsysteem ook zo overdreven kan worden gestimuleerd dat het voor het lichaam schadelijke stoffen gaat aanmaken (is dat psychisch geen proces van overdreven angst dat dit proces in gang zet ?) Raar is ook dat depressief zij in die mate gezond zou zijn omdat het lichaam de rust vindt om zijn stoffelijke onevenwichten recht te zetten. Raar is dat Cytokines-molekules- (bij stijging door ontstekingen én een overreaktie van het imuunsysteem)depressies veroorzaken. Is dit in mensentaal uitgedrukt niet hetzelfde als dat je kalm moet blijven en niet overreageren...(onder stressfaktoren en anderen). Stoppen met werken, minder werken, ander werk, andere interessen... HET IS spijtig DAT EEN PROF IN DE PSYCHIATRIE CARL JUNG BELACHELIJK MAAKT OP PAGINA 25. De droomwereld bevat soms belangrijke elementen die niet iedereen voor een ander interpreteren kan. Hij denkt dat alleen zijn biologische psychiatrie zaligmakend is...maar het is de ziel die voor een groot deel de stoffen in ons lichaam dirigeert (ook externe faktoren als het werkritme enz...) Vóór zijn geweldige molekulen en stoffen delen de genen, de ziel en de omgeving volgens mij de lakens uit. Ok, daling serotinen, stijging cytokines, overaktivering immuunsysteem...depressie...wat mij interesseert zijn de menselijke-psychische faktoren die eraan voorafgaan...als die tegelijk verbeteren met het innemen van de voedingssuplementen kan hij niet bewijzen dat hij mensen geneest...het zou kunnen ingeval van depressie als eindresultaat van ontstekingen en tekorten en tevelen dat zijn produkten wel helpen...maar wie gaat dat aantonen welke depressie nu juist bij een bepaald iemand het gevolg was van die en die bepaalde ontsteking...niet te vroeg viktorie kraaien MM. Omega3 remt ontstekingen af Omega 6 bevordert ze omdat ze de aktivering vh immuunsysteem aanwakkert, indien teveel Omega zes :overaktivatie immunsysteem en teveel cytokines, te weinig serotines... .Zou evenwichtig en intuitief eten niet beter zijn dan deze ingewikkelde konstruktie (zeker als het hier niet om virusinfekties gaat...kan ik niet over oordelen). Leve de vis, hoe meer vis hoe minder depressies(visolie-omega 3) Dus dat zit niet alleen in pillen. Zijn er ook mensen die dat MM en branchegenoten in Duitsland niet kunnen helpen hebben. Staan niet in de boek. We zijn hier om mekaar te troosten, omdat we niet altijd weten dat we eeuwig zijn. Troosten kunnen we op velerlei manieren doen. Het voorzien in ons levensonderhoud, het leren van talen, het liefhebben van allerlei, van onszelf tot de ander, tot en met de vele kunstvormen. Troost me omdat ik voor de moment wel inspiratie heb, maar ze niet kan uitdrukken. Het lijkt wel of de literatuur en paranormale vergelijkingen die in m'n hoofd tot stand komen aan de hand van wat ik beleef en denk daar alleen maar voor een reeds gestorven,genetisch nog levend, vertakt 'lezerspubliek' tot stand komen. Heden en verleden blijven prachtige konstrukties opleveren, zelfs gecombineerd met de toekomst...er zit natuurlijk ook drama en pijn en onmacht om wat er aan barbaars in de wereld gebeurd tussen, maar daar moet je dan telkens weer proberen van af te geraken door je inzicht in de realiteit van het geheel der dingen op tijd voor ogen te blijven houden. Niet iedereen is even politiek met onrecht bezig bijvoorbeeld, daarom zijn onze politiekers maar het resultaat van onze omstandigheden en onze wil, niet van ons idealisme. Troost me die dagen van donker en nattigheid en koude, zonder dat de zon eens piepen komt en het ergens in m'n lijf soms stram aanvoeld. Troost me, muziek, als ik de door m'n maagzweren teweeg gebrachtte vermoeidheid wegrust. Troost me vrouw, met het reizen naar en beleven van de sex. Troost me liefde. Middeltjes om iets te onthouden In de namen van alles en iedereen zit al ingebakken welk een symboliek ze vertegenwoordigen. Het zonnestelsel bijvoorbeeld : Hoe help ik de volgorde van de planeten rond de zon te onthouden : aan de buitenkant PLUTO : PLUs is meer, meer dan alles (O), is er niet,' O' is verzameling. Dan volgt NEPTUNES. NEP is vervanging, niet echt. URANUS (UR, 'tijd') is ook zo iets onechts, waar we ons laten aan vangen. Dan komt JUPITER, zoals het bier JUPILER...na de tijd, nog meer illussie door de drank : als we genoeg 22 verwaring opgebouwd hebben, komt MARS, god van de oorlog, en dan is het tijd voor verandering, want de planeet daarachter,is, de AARDE. Volgende stap is de liefde, versymboliseert door VENUS...na de liefde zou de heling moeten hebben plaats gevonden : MERCURIUS...'CURED', genezen van de oorlog... dan zijn we als mensheid weer rijp voor het licht, de ZON. Ik vergeet er toch één, maar zoek die zelf maar op en geef er een betekenis aan. Alle krachten van de zon en de planeten zitten in ons en we moeten ze in een evenwicht houden...we moeten dat volhouden tot ons sterrenstelsel verdwijnt...zelfs nadat wijzelf als individu zullen verdwenen lijken te zijn. Toen in de tweede wereldoorlog de nazi-bezetters de plaatselijke administratiesopdracht gaven van de Joden, communisten, zigeuners... op te sporen en ze administratief klaar te maken voor transport naar vernietigingskampen werkten overal ambtenaren mee aan deze taak. In mijn land waren de twee betrokken ministers 'De Schrijver' en 'De Vleeschauwer'...eerst de administratie, dan het uitroeien...what's in a name again. ik dacht in deze week even ...aan een dorpsvrouw die toch al enkele jaren dood is, gestorven na haar man. Ik vertelde aan m'n moeder dat ik een beeld van haar opgevangen had en vroeg haar gewoon, 'hoe zou dat komen' ? Ze moest even zoeken. Hij overbeschermde haar...zij kon weinig mee op aktiviteiten met andere vrouwen. Na zijn dood kon ze ineens alles. Na het vertrek, op welke manier dan ook, van overbezorgde mensen...blijken die mensen ineens meer aan te kunnen dan men zou kunnen denken. Steunde de overledene zijn ex-beschermelinge of was de beschermelinge van zijn overbemoeizucht bevrijdt ? In de week zag ik een documentaire over de eerste cellen die zich alleen aangetrokken voelden tot cellen met een andere inhoud dan de hunne. De bedoeling van het leven lijkt te zijn van door contradiktie tot nieuwe eenheden te komen die niet alleen een optelsom van de vorige twee zijn, maar ook een nieuw gegeven of nieuwe gegevens in zich besloten houden...wat tot nieuwe aantrekkingskracht en nieuwe tegenstellingen leidt, waardoor de oude uitgezuiverd worden en de toekomstige zich aan de wijzigende omstandigheden kunnen aanpassen. De scenarioschrijvers van het leven, de geaardheid van de elementen, het 'goede', of noem het zoals je wil, houdt van een beetje spanning allerhande. Ik heb eens een muziekleraar gehad, die zijn lessen nogal meetkundig, houterig, bracht. Een paar weken terug, kreeg ik een beeld van hem binnen, en de boodschap dat muziek een soort wiskunde was. Zelfs het meest estetische is kind van dezelfde grondverhoudingen dacht ik dat het betekende. Ik voelde aan wat hij daarmee bedoelde en wist dat ik me ook daarom aan mijn droom van de gemetste put rond mijn pomp in de tuin moest houden... er is niks dat zonder vorm kan bestaan, al wat kleiner of gelijk aan nul is, het zinloze,...ontploft toch vroeg of laat...of het nu om maatschappelijke systemen of menselijke relaties of rotsen gaat. 't Leven gaat voort. Een grootmoeder hoopt stilletjes op een ongecomliceerd leven voor haar kleinkinderen en kinderen. Houden van, trouwen, kindjes. Geen alleenstaande moeders en zo. Wat indien er in haar familiesituatie toch eensituatie moest ontstaan waar haar kleinkind alleenstaande moeder is ? Socale weetjes. De ene betaalt z'n vakbond niet meer, niet zozeer wegens de collaboratie van de vakbondsleidingen met het kapitalisme en z'n ingewikkelde juridische wetten om iedereen verdeelt te houden, maar vanuit een 'waarom is dat allemaal nodig'-houding. Hij mist dan al eens een maand werkloosheidsgeld. De andere maakt gebruik van de praktische voordelen die een aansluiting kan bieden. Indien beiden een geschiedkundig bewustzijn hadden, eisten ze het recht op een inkomen. Zoals men dagelijks in armoedige omstandheden zonder sociale vangnetten in het armste deel van de wereld probeert te overleven, zo blijven we hier ook maar doorwerken zonder ons over de eenheid van alles te bekommeren. We bekommeren ons misschien soms, maar de initiatieven om de kaders van het oude denken te doorbreken, hebben nog geen navolging. Tadzijikistan-documentaire. Mensen gezien die geleken op tante Bertha en Everard-zaliger (grootoom en groottante). We komen van ver. Hun kleindochter heeft trekken van één van de kinderen die in Ossetie(Beslan)vermoord werden...en waarvan een foto aan één van m'n muren hangt. Om achter een bepaalde waarheid te komen over iets of iemand waar je mee bezig bent krijg je soms een beeld van iemand binnen of weet je intuïtief naar wie je toe moet of droom je of redeneer je met al die dingen, zonder vooraf te weten waarom je dat doet. Alles lijkt altijd door een andere gebeurtenis te worden aangekondigd...je snapt het eerst achteraf. Op termijn wordt alles duidelijker. Buiten praktische dingen kon ik niet goed met m'n vader kommunikeren. In mezelf wist ik dat wanneer ik ooit kinderen zou hebben, dat dat dan wel het geval zou zijn. Alhoewel je dan niet verwacht dat daar scheidingen en vanalles nog aan te pas gaan 23 komen, besef ik wel dat ik die gedachte, of dat gevoel van destijds wél uitgekomen is...voor een deel althans, het kan nog altijd veel beter, maar iedereen moet eerst zijn ervaringen opdoen...en van zijn illussies afraken...alhoewel die illussies soms zijn nodig geweest en er altijd gesofistikeerder op je afkomen. Het belang van dat sommige dingen tussen sommige mensen moeten blijven en soms ook niet...het waarom van het niet kunnen zwijgen...ben ik aan het achterhalen. Zoals een schrijver geniet van te schrijven of afziet van te schrijven en de lezers daarvan kunnen genieten, zo genieten diegenen die dood zijn ook bij het meebeleven der gelijkgestemden hun levens, leren nog bij door ons geprobeer misschien. Zij en wij één. Ik geef de signalen van de noodlijdenden en gelukkigen aan hun door. De liefde en de biljart, wie duwt wie naar wie ? Gisteren zag ik de eerste keer de maan (de halve) door m'n sterrekijker, de toppen aan de bovenhoek, keken me verleidelijk aan...het universum bestaat...er werd nog iets meer echt geboren tussen ons...is zijn geld en getaffel toch waard geweest. Ontwaken, de ontwaakfase is elke dag weer vergelijkbaar met een geboorte... op een rij zetten wat de betekenis van je dromen was en wat je vandaag te doen staat. Zag in beeld tijdens ontwaakfase geest van Indiaan uit Nevada 1840 Nowan Warior of zoiets. Ook het beeld van een vrouw uit 1929... vergezellen ze me vandaag ? Wij zijn zielen, zij al geesten...zolang de genetica ons voortzet zal dat zo zijn...tot alles weer geest zal zijn. ??? In de droom was de dochter van m'n jongste oom was een Indiaanse, of beter gesteld, vergezeld van een Indiaanse. M'n oudste oom wou eindelijk m'n werk lezen.Heerlijke namiddag vader-zoon in bos. In de mate van mijn mogelijke hem af en toe gehopen. AL DERTIG JAAR SCHRIJF IK IN M'N VRIJE TIJD OVER ALLES WAT MET OORLOG/ ARMOEDE/ WERKELOOSHEID /WERKSTRESS/ RELATIES OF DE ZIN VAN HET LEVEN IN ZIJN BREEDSTE BETEKENIS TE MAKEN HEEFT. IK GOOT DAT ALLES IN EEN VORM : POEZIE/ESSAYS/THEATERMONOLOGEN/KORTVERHALEN/PAMFLETTEN/CITATEN enz IK OBSERVEERDE DE GESCHIEDENIS VAN DE MENSHEID VANUIT EEN FILOSOFISCHE INGESTELDHEID EN MAAKTE ER LITERATUUR VAN. VERMITS IK TOTNOGTOE NIET VIA BOEKVORM PUBLICEERDE MAAR ZO'N 500 pagina's van mijn werk OP HET INTERNET GEZET HEB, KWAM IK ONDER ANDERE OP DIE MANIER SOMS IN KONTAKT MET GROEPEN EN INDIVIDUEN DIE OOK IN DERGELIJKE DINGEN GEINTRESSEERD ZIJN. NU IK GESTOPT BEN MET SCHRIJVEN? REGEL IK SOMS ONTMOETINGEN TUSSEN MENSEN OF NODIG IK HEN UIT OM _IN _EEN MIDDEN DE NATUUR GELEGEN LOKATIE delen van MIJN WERK TE KOMEN LEZEN OF MIJN UITGEBREIDE DOCUMENTATIE ALLERHANDE TE KOMEN RAADPLEGEN, wat al eens tot vraag en antwoord en diskussie leidt. WE hebben het gewoonlijk opzettelijk minder over de gevolgen van allerlei toestanden waarover de media berichten, MAAR MEER over oorzaken en mogelijke alternatieven (zoals de promotie van een internationaal syteem van verkiezingen in twee ronden, eerst de goedkeuring van een de basisnoden van de wereldbevolking aangepast programma, daarna de verkiezing van de verantwoordelijken, rechtstreeks op projektlijsten ipv partijlijsten te kiezen of over het afdwingen van gelijke lonen voor hetzelfde werk in heel de wereld) OP DIE MANIER PROBEER IK VIA DE FILOSOFIE EN DE KUNST ANTWOORDEN AAN TE REIKEN AAN DIEGENEN VOOR WIE IN DE POLITIEK of zelfs in de RELIGIE ONVOLDOENDE ANTWOORDEN VINDEN.DOOR OP DIE MANIER TE WERKEN KWAM IK ERACHTER DAT DE MENSEN DIE IK ONTMOETTE VAAK ZELF MET EEN OF ANDERE KUNSTUITING BEZIG WAREN. IK BEN DAN OOK CONTENT DAT IK HEN KAN AANMOEDIGEN OF HEN EEN SOORT NIET-COMMERCIEEL PODIUM voor vrienden onder mekar KAN AANBIEDEN. Onze kontakt email kan je vinden via de homepage van : users.skynet.be/octo of http://groups.msn.com/octo-poetryMensen die vinden dat wat er nu met de wereld gebeurdt niet meer kan kunnen ook voor een afspraak op 0472/759 268 terrecht. Voedsel voor de Geest verstrekken is de dag van vandaag meer dan nodig zou ik zeggen. Niet alleen door uitleg geven en kunst als je dat niks zegt maar ook door het vertonen van documentaires over natuur en mens overal ter wereld, zorgvuldig geselekteerd te midden van veel nonsens. en toen en toen en toen...was de dag van gisteren weer geschiedenis En toen...na het lezen van de woensdageditie van de Morgen...besloot hij zelf nog eens iets te schrijven.Over de krant die hij meer dan twintig jaar geleden via een Hagelandse benifiet nog mee hielp te overleven ? Over de andere, meer linkse pers ? Over bepaalde nummers van Willem Vermandere ? Over de kopers van een oud huis gisterenavond ? Over de ultieme geheimen van het liefdesleven in tachtig percent van zijn verschijningsvormen (was niet 1op vijf niet-hetero) ? Over mogelijk leven tijdens en na het leven ? Over de zin van het leven ? Over het recept waarop familie 24 -en vriendschapsbanden gebasseerd zijn ? Over brandende Franse auto's ? (20percent werklozen, hoeveel percent oma's en opa's zijn dat ?)Ach er werd en wordt al zoveel over geschreven. Had hij daar al niet honderden filosofische en andere bladzijden in alle literaire stijlen op zijn wereldverbeterende internet-thuispagina's over staan ? Had hij al niet honderd zaken uitgeprobeerd om 's mensen interessen en geweten op te wekken ? Hij wandelde door een straat die in Tienen op de Koeimarkt uitgeeft. Die markt verwarde hij altijd met naam met de Hennenmarkt...als die daar al bestond. Hij heeft mij pijn gedaan", zei een peuter tegen de kleuterleidster over een jongen als had hij haar een levensles gegeven ? Wie weet welk een decennialange herinnering ontstond er in het hoofd van die enkele jonge mensjes wiens jeugdige geestjes van duizenden eeuwen oud, toch al zoveel anders op te slagen hadden Er was daar op die markt op de hoek van de straat een café met vele heiligenbeelden voor het raam. Het was negen november in het vijfde jaar van na 2000. De winter leek een stuk van de uitzonderlijk mooie herfst te hebben opgekocht om zich een entree aan te meten. De jonge cafébaas had enkele maten opgevorderd om de terrasstoelen naar een overwinteringsoord te voeren. De okkasionele werkgasten moesten natuurlijk vóór- en nadat ze boegeerden hun drank hebben gehad. De vriendin van de cafébaas, een toonbeeld van alle deugden, verenigd in een eenvoudige en vriendelijke uitstraling, modereede de gesprekken. Af en toe klonk er een met overdreven mannelijke hormonen gekruide, gezamenlijke lachaanval die de geoefende observeerder van dit alles even uit zijn onverschillig evenwicht bracht. In een andere hoek van het café zat een dertiger een lijvig boek te lezen. "De waanzinnige twintigste eeuw". Het bleek een schilder-restaurateur te zijn die momenteel een kerk in Meerbeek of zo, bij Ninove in ieder geval aan 't restaureren was. Iemand is natuurlijk veel veel meer dan wat hij om den brode doet...en vóór ik naar hem toe ging om over het boek te praten...waren er al een aantal afwegingen op mijn weegschaaltje gepasseerd. Het extraverte ik van de schrijver won het van zijn 'overschillig evenwicht'- kant...ook omdat de sfeer rond de tafel naast hem er één van komplete platte verlamming was. Een hoogbejaarde man, zat er eerst aan tafel met een ouderdomscollega en toen was er daarna een nog niet-uitgebluste blanke vrouw van een generatie lager mee aan hun tafel komen aanzitten. De aurahemel boven haar mediterane-afkomst bruine balkon verried dat alhoewel de tijd van droogte rond het gebied van Venus was aangebroken...er zeker nog veel elektriciteit uit de geconcentreede zenuwcellen daar hoog boven, moest te verwekken zijn. De hoogbejaarde man had daar duidelijk geen boodschap aan...vond hij haar misschien een 'gevaarlijke' vrouw ? Zo keek hij alleszins...zeker nadat zijn buur uit het dekor verdween, het dekor dat ook dit café, deze plaats op aarde, vandaag weer werd. Een tweede vrouw van nog een generatie jonger, kwam aan tafel zitten...ergens deed ze de schrijver aan een Turkse buurvrouw van zijn jaren in de stad denken. Deze vrouw echter, had niet het malse van zijn buurvrouw destijds...of werd dit malse niet ook tegengehouden door de stroeve houding van de bejaarde man ? Bijna geen woord werd er gewisseld. Was er een geldprobleem of een emotioneel konflikt tussen de vrouwen ? Uiteindelijk stond de bejaarde man op en warempel...hij kon ook goedgemutst praten...in het buitengaan, tegen een paar bejaarde mannelijke kenissen van hem... zijn boodschap, na enkele clichés over het weer en 't leven : 'optimistisch blijven'. Hoe het met de achterblijvende vrouwen afliep ontging de schrijver, omdat hij ondertussen aan de tafel van de lezer-schilder gaan zitten was. Eindelijk nog eens iemand die zich op een hogere frekwentie van het leven bewust was. Zo'n kans tot een meerwaarde-babbel was altijd een geschenk van wie weet waar. De schrijver had ook niét naar zijn tafel toe kunnen gaan, bijvb.om niet te storen, maar de man leek toch uitgelezen. De schrijver had direkt in de gaten dat deze mens een kunstenaar was. Soms heeft iemand genoeg aan zijn eigen binnenpretjes...soms wil er een rechtstreekse ontmoeting plaats vinden. De schrijver 's laatste binnenpretje kon tellen. Gisteren had hij naar een cd van Vermandere geluisterd, één nummer daarop ging over een pater bij de Tobasco-indianen in Canada...welnu, de kerel die in 't kortste zichtveld van hem zat, had een slip met het woord 'tobasco' aan...zoals z'n afgezakte jeans vertelde. Alzo ging het alle dagen maar door in het hoofd van de schrijver die schreef terwijl hij niet schreef en als ie schreef meestal enkel en alleen de grote lijnen van zijn gedachtenbomen kon schetsen alhoewel hij in zijn geest tot de diepste nerven van de bladeren van het wezenlijke rondom hem doordrong. De sprong terug naar de wortels van z'n gedachten en de wezens en gebeurtenissen die hem omringden, leidde hem altijd te ver terug in het verleden van al die verschillende feiten en hun personages. Eigenlijk moest hij het verleden als één met het heden kunnen zien...en de toekomst als uitdaging van een nooit voltooid aktueel verleden. Welke karaktereigenschappen in een bepaald personage hadden nog een toekomst...welke eigenschappen zouden een gevecht met eigenschappen van anderen moeten aangaan om daar ergens positiever uit te komen ? Welke toekomst had deze op geld gebaseerde samenleving nog ? Waarom liepen mensen met dikke lagen vernis op hun huid geplakt rond ? Waren de politiekers die de wereld regeerden het gevolg van hun onderdanen hun visie op het leven, gekoppeld aan het negatieve deel in hen ? Is het daarom dat men geld nog niet afschaffen kan ? Het verleden, nooit helemaal voorbij. 25 Via het gesprek met de schilder kwamen er antwoorden uit beider perspektief. Al was de schilder minder optimistisch over de toekomst van de mensheid, het licht in z'n ogen of welk een energie dan ook, deed me denken aan de lichtinval van een schilderij van Pieter Vermeer aan een raam met een dienstmeisje. Dezelfde dag nog, kwam de schrijver op een andere plaats iemand uit z'n verleden tegen. Iemand die hij ooit eens het boekje 'Lenin voor beginners' gegeven had. De man had een heel verhaal klaar. Dat de schrijver kontent moest zijn dat hij op het bedrijf waar ze vroeger samen werkten op één van de gangbare manieren buitengestruktureerd werd...want dat de sfeer binnen het bedrijf nog verder in de richting van de robotisatie van de werknemers evolueerde. Ze hadden het over de tijd van toen, toen de schrijver via de solidariteit van zijn collega's, de vakbonden en bedrijfshierarchie gedwongen had van meer mensen aan te nemen. Dat was al jaren geleden...net vandaag staakte het bedrijf waar hij vroeger werkte tegen het verplicht thuiszetten van mensen. Sommige mensen werden de dag van vandaag haast gek of depressief bij die gedachte...niet alleen omdat ze er financieel en materieel slecht voorstonden, maar omdat ze niet de hele tijd bij hun partner wilden zijn, de gedachte alleen al...of omdat ze geen sociaal leven meer zouden hebben...net of er op de meeste bedrijven nog echt aan sociaal leven kan gedaan worden...de dag van vandaag. De schrik voor verveling hield een aantal mensen in de tred van het overproduktiedenken. Die mensen moesten dringend leren lezen en zelfstandig denken, dacht de schrijver. En toen, de morgen na een nieuwe dag, nadat de boodschappen van de vorige dag 's morgens bij de ochtendbeschouwing nog duidelijker geworden waren, zette de schrijver zich weer achter zijn tweedehandsburo. Het was gisteranavond Sint Maarten-vuursverbranding in de gemeente geweest, niet dat hij daar was, het tv-debat over het vuur in Frankrijk 's straten leek hem belangrijker. Het vuur in Frankrijk heeft niets te maken met het 'oude' te verbranden, zoals we ook in onze hoofden op tijd eens moeten doen. Het zal rechts eerder versterken, waardoor we weer met z'n allen een aantal stappen terugzetten en het risiko op een bondgenootschap met de us-dollarstaat in dit of dat putchavontuur weer groter wordt. Hopelijk belanden we niet ooit in een toestand waarbij, vergeleken met het stenen tijdperk de situatie toen nog paradijselijk was. Men zegt wel dat we onszelf terug naar het stenen tijdperk kunnen bombarderen...maar in dit geval, we zien het trouwens al op veel plaatsen in de wereld...verkiezen we toch maar best het echte stenen tijdperk indien we konden kiezen. Ook intelektueel lijkt men een sprong terug in de geschiedenis te willen maken, daar waar men de evolutieleer in vraag stelt voor de zogenaamde theorie van het intelligent ontwerp...alsof de evolutietheorie geen intelligent ontwerp zou zijn. Het is niet zozeer dat bepaalde mensen geen fantasie genoeg zouden hebben om zich de ontwikkeling van een cel naar een organisme en een lichaam in te beelden...nee, er zit weer een komplot tegen het linkse denken achter...we moeten weer nog meer in de pas van het grote geld gaan marcheren. Is er niet een revolutie mogelijk in de zin van...op tv niet meer naar onzin kijken, trager gaan werken en bewust minder kopen...meer sociaal en politiek bewustzijn opdoen...totdat de machthebbers ons programma voor werk voor iedereen en inzet van het verenigd wereldleger alleen bij natuurrampen of armoedebestrijding aanvaard ? Zoniet moeten we maar zelf internationale verkiezingen organiseren, eerst voor de goedkeuring van ons eigen programma, daarna verkiezingen per projektlijsten in plaats van partijlijsten... . 'Wat schrijf je nu weer', dacht de schrijver...'ik dacht dat je van het wereldverbeteren bekomen was', zei hij zonder woorden tegen zijn eigen. Teveel mensen zitten gevangen in hun emotionele problemen, dat weet je toch. Sommigen lijken wel op van die Indische mytische figuren die hier zogezegd op aarde gekomen zijn om een leven lang 'mede te lijden' met het verdriet van persoon x of y...zonder dat die persoon zelf het belachelijke van zijn emotioneel verdriet of negatieve emotie inziet. Als dat allemaal belangeloos is, wel, proficiat, chapeau (hoed). Maar hoe zit het met de uiteindelijke zin, vertaald die zich gewoon via de levens van hen die om bepaalde redenen genetisch gelinkt zijn met mekaar of nemen sommige mensen het beste van zichzelf of alleen het beste va hopeloos lijdende medemensen met zich naar een geesteswereld na de dood en gebeurt de opbouw daarvan al niet tijdens dit leven zelf ? Komt iedereen die hier beneden moet rondlopen niet tot stand door zo'n met de dagelijkse wereld verbonden symmetrische processen in de geesteswereld ? Je kan die dingen alleen op heel heldere kruispunten van details en hoofdzaken van voorvallen begrijpen, waarna ze weer vervliegen maar 's anderendaags toch weer een vervolg aan het geheel 'breien'...zoals we al vanin de 'brij' en lang daarvoor, begrepen. Daar ging hij weer...hij was het ontstaan tussen niet NUL willen worden en ontploffen en als straling het eerste atoom ontwerpen en dan de eerste cel en zo weer aan 't beschrijven. Alle dagen gebeurden er dingen waardoor je alles veel scherper en langs alle kanten bekeken leerde zien.Soms meende hij zelfs bepaalde vormen van ongekende energie te ontdekken. Als hij bijvoorbeeld het bewust niet had over de opleiding tot bakker van een persoon...begon één van zijn twee gespreksgenoten plots wel over een bepaalde bakker die met verlof was. Hij zou nog maar eens zijn collektief en individueel verleden op een rijtje zetten en herbekijken.In een poging de mensheid, waaronder hemzelf, nog meer bij te brengen over zichzelf en de zin van zijn bestaan, zal ik proberen, dacht hij, een diepere benadering van het psychologische leven de dag van vandaag in kaart te brengen. Ik ga proberen 26 hetgeen ik reeds met mijn homepage 'users.skynet.be/octo' (zie filosofische essays) begon, verder uit te werken. Zoals alle grote vernieuwers verstaan in 't begin weinigen waar je mee bezig bent. Aan mij om te blijven bewijzen dat er meer achter het leven zit dan we vermoeden.(zie ook http://be.msnusers.com/octo-poetry) Ditmaal ga ik niet vertrekken met eerst een filosofische uitleg over het go(e)dheidsbeginsel en het ontstaan van het leven, de atomen en de moleculen, de eerste cellen en de 'intuitie' van de eerste afgestorven cellen die de zich nieuw uit de natuur vormende cellen, leerden van zich te delen en alzo de sex deden ontstaan. Die uitleg was bedoeld voor al diegenen die op een fanatieke manier een uitleg over het leven alleenlijk in de godsdiensten blijven zoeken. Godsdiensten zijn een poging om enerzijds, een deel waardevolle uitgangspunten in een vorm te gieten en anderzijds om de twijfelende en zoekende mens te misleiden en te overheersen. Diegenen die zich laten overheersen, vragen er trouwens gewoon om, op alle gebieden van het leven. Het overheersd worden, is een stap in de groei; of het nu om de werkende mens of de emotioneel gebonden mens gaat. Omdat niet iedereen in zijn ontwikkeling even ver staat, zijn het ook diegenen die die overheersing niet meer nodig hebben die toch ook nog overheerst worden door de anderen. Vandaar dat het moeilijk is om zowel werkloosheid, uitbuiting, armoede, oorlog...als individuele emotionele problemen tussen mensen op te lossen. Alles is zo door het verleden bepaald dat de toekomst soms al lijkt vast te liggen.De holbewoners moesten wel landbouwgemeenschappen beginnen om te overleven. De eerste stammen konden er niet buiten van zich in grotere strukturen te verenigen en later de adel en de clerus als hun leiding te nemen, ze waren niet rijp voor een alternatief; ondanks de vele pogingen in die richting. De burgerij; een woord voor die klasse die door de zich ontwikkellende industrie aan het feodale probeerde te ontsnappen, en daarvoor een nieuwe klasse van moderne slaven ontwikkelde...niet de slaven van de adel (pachters, lijfeigenen..); maar de loontrekkers. Op hun beurt ging dat proletariaat zich 68 organiseren om zoveel mogelijk voordelen af te dwingen...maar hun vertegenwoordigers, partijen en vakbonden waren al zo nauw met de superstam 'Staat' verweven dat de macht in de handen van die Staat en de ekonomische machten die die Staat beheersten en beheersen ...bleef...en blijft. Nog altijd is een deel van dat proletariaat zo zot om zich in Irak gaan laten op te blazen. De volgende stap in de geschiedenis van de mensheid zal er één zijn van gewoon produceren en verdelen in funktie van de noden en gewoon administratief in plaats van spekulatief met geld omgaan. Ook de burgerlijke manier van verkiezingen organiseren is aan vervanging toe. Omdat we de moed niet hebben om daarmee bezig te zijn, kan dat nog wel tot 2040 duren. (zie' Rode Kermis') Ook op het persoonlijke vlak ligt de toekomst voor een deel vast. Vanuit een bepaald punt in hun ontwikkeling ontmoeten mensen mensen tot wie ze zich meer of minder aangetrokken voelen; hetzij lichamelijk, hetzij emotioneel, hetzij intellectueel of kunstminnend. De soorten energie die mensen bezitten bepaald hun aantrekkingskracht zowel tot dezelfde als andere dan hun soort enegie. Naargelang het verleden en het levensverloop kan men zich zowel tot gelijke als verschillende soorten menselijke energie aangetrokken voelen. Zelfs de meest oerlijke energie, de sexuele energie, is verschillend naar gelang het soort mens dat je vertegenwoordigt. Terwijl men die periodes vroeger streng door huwelijken inbond; kwam er de laatste decennia meer een verschuiving naar lossere verhoudingen op gang. Die lossere verhoudingen zouden geen probleem mogen zijn, ware daar niet de sterke emotionele reakties van derden op het feit dat twee of meer mensen het goed met mekaar kunnen vinden. Het zijn niet alleen de hormonen die dit spel dirigeren. Er is meer aan de hand. De verhaallijn van de voorouders trekt zich door in de volgende generaties, en wel dusdanig dat er steeds een soort tegenstelling 'in het leven geroepen' wordt, die al van voor de geboorte van iemand in de twee ouderlichamen tot stand komt. Het punt van de verwekking van de eersteling is nooit hetzelfde als dat van de volgende spruiten. Waarom verschillen we van onze ouders en willen we de dingen anders aanpakken...? Omdat we een nieuwe kombinatie zijn van twee vroegere zelfstandige lichamen die op hun beurt weer. We zijn eigenlijk als mensen-en dierenrijk één verbonden geheel dat zich tot in het oneindige verleden doortrekt...en het 'Nu' is slechts een bushalte naar de toekomst toe. Vermits die toekomst ook al voor een stuk vastligt; telt elke dag weer het NU mee; als een verbinding tussen verleden en toekomst. Hoe beter je dit snapt, hoe meer je de toekomst aanvoelen kan. 27 vandaag zal al wel genoeg zijn om mee te beginnen zeker ? innervoice-registratie :welke instrumenten reikt de geest ons aan om onze innerlijke stem te verstaan ? wat vraagt die stem niet allemaal van mij, soms echt om verward van te worden : Ik besluit m'n gedachten, beelden, gevoelens, verbanden enz duidelijker te noteren en er dagelijks verslag van te doen, om de wetmatigheid ervan proberen te achterhalen. Ook van maar één bestand voor alle schrijven te gebruiken. Ga proberen langzamer te leven en niet vooruit te lopen op de dingen, zoals of ik nog wel bekwaam ben om te gaan werken of wat te doen met alle plannen die ik nog heb. Ik ga een onderscheid maken tussen de praktische dingen die een mens dagelijks moet doen en de grotere plannen zoals : -projekt A: weer gaan samenleven met een vrouw in kombinatie met de platonisch geworden vriendschappen met vrouwen en de enkele, voornamelijk mannelijke kunstenaarsvrienden die ik heb. Moet ik echt zoveel alleen zijn om te kunnen schrijven en vorsen ? Moet het ook iemand zijn die wie weet ooit trekkend wil reizen ? Als internet multimediareporter ? -wat met het projekt B.'levensenthoesiasme' via kunst en filosofie, ...lanceer ik hier een telefoonlijn voor? Dichtavonden ? Humor, cabaretvorm ? -wat met projekt C.' Een internationale beweging voor inhoudelijke programmaverkiezingen' ? Moet ik al de rest laten vallen en me daarop toespitsen ? Of volg ik m'n kontakten en de media op en probeer ik hier en daar wat van m'n ervaring door te geven ? -wat met projekt D, dit 'dagboek' eigenlijk, m'n onderzoek naar de BE (bijzondere energiën)?, gewoon in m'n geest opvolgen zonder noteren; uitleg hoeft niet, men verklaart je toch maar gek...of blijven noteren en uitleggen. Gedichten in die zin schrijven, is ook een oplossing...zoals voor ieder projekt natuurlijk. -projekt E. een roman beginnen, al kan ik dit ook als een roman beschouwen -projekt F. gewoon filosoferen en mediteren ... zonder veel te schrijven. In kombinatie met m'n klassieke om-den-brode-werk of niet...zal moeten blijken. Waar ik niet op m'n plaats ben, zal ik wel gek worden en moeten vertrekken. -projekt G.getting vocal : In Real Art Rillaar lezingen geven en media-watchen en uitleggen wat er met de wereld aan de hand is. De verrechtsing aanpakken door met mobilhome op pleintjes info te geven ?,in kombinatie met een paar kamers te verhuren -projekt J.. de ideale combinatie (van de vorige, een deel op reis, een deel thuis en in lezing-cabaretvorm de vorige 7 uitdragen, observeren, 'doorgeven', handelen...en vooral : innervoiceregistratie, geschreven of niet. Innerlijke dialogen. Soms kan er in de liefde iets met iemand niet doorgaan omdat andere mensen en aktiviteiten op je dagprogramma staan, zelfs zonder dat je dat zelf op voorhand weet. Soms heb je beiden geen zin om naar het op een andere plaats gelegen liefdesnest te gaan omdat er iemand van de kinderen juist die avond, zonder dat we het weten,onze aanwezigheid nodig heeft. Het moment waarop je vindt dat niets meer je kan ergeren, hou je dan maar vast voor wat er op je afkomt en geniet er eerst maar van. Zonder schuldgevoel is veel mogelijk in liefdebeleving, maar buiten het paar valt het praktisch te moeilijk uit voor iedereen goed te doen en geen negatieve emoties op te wekken...we stammen zoals gezegd misschien af van die tweeslachtige vissen die mekaars zaadlozer afbijten om zelf de eieren van de andere kunnen te bevruchten. Door anderen constant iets willen laten in te zien, ben ik zelf wijzer geworden. de evolutie van de wijsheid : natuurlijke levensbeschouwing/ religieuse levensbeschouwing/ filosofische lb/ energetische lb. Net zoals de volgorde bewustzijn-/fysica/chemie/biologie/bewustzijn + Of de volgende : straling, materie en eterie en hun gast : esoterie Of deze : Instinkten, Emoties, Gevoelens, Verstand, Intuitie,Liefde, Energetisch innerlijke rust Hoe meer je iets probeert echt te doen , des te verder verwijder je je er soms van, als het niet echt de bedoeling is dat je het doet. Hoe meer bladeren er nog op een boom staan voor de eerste zware storm, hoe meer kans dat hij omvalt, omdat hij meer wind vangt, al is z'n bladeren lang kunnen houden, ook een bewijs van kracht en zal het dus nog wel meevallen. De materie heeft ons geschapen om als fijnste instrumenten te getuigen van de geest die langzaam in haar en uit haar straling is gegroeid en er weer naartoe keren zal. Dit proces van bewustzijn is nu op een hoogtepunt gekomen . De veelzijdigheid aan interesse, maakt soms periodes van lezen, docu's, films nodig; ook omdat het gebrek aan vooruitgang van anderen op de gebieden waar ik mee bezig ben toch tot perioden van óók entertainment leidt, noopt, dwingt. 28 Sterven is weten wanneer je geen hout meer bij op het vuur moet gooien, omdat je weet dat de nacht begint en je de slaap in gaat onder de warme deken van de barmhartigheid, warmachtigheid. Bij het uitdoven van de vuurkrikken dacht ik aan alle continenten, mensen, dieren, doden, levenden en toekomstigen, zielen en geesten en zond m'n goede energie naar hen uit. De zin van het leven is het beleven van de zin van het leven. Geschreven naar aanleiding van een ervaring op de Pico de Nieves.(eiland Las Palmas) Nieves betekent in mijn dialect : nieuw en nergens(in 't spaans 'sneeuw', wit) De evolutie van het onhoudbare naar het leefbare persoonlijk en sociaal. Ik heb een soort alfabet voor de soms abstrakte, soms konkrete symboliek waarmee de geest werkt, nodig, In funktie van inzichten die door gebeurtenissen en waarnemingen allerhande,niet altijd in rechte lijn groeien, perfektioneer je alle dagen je visie op de werkelijkheid. Zal ik nog eens even een filosofische theorie- tekst schrijven ? Nee, voor ik daaraan begin, moet ik nog een aantal dingen op een rijtje zetten, de oerzin en de beweging van de zin van het leven door kunst en alleenlijk waarneming vertalen...en dan kunnen we proberen korter bij de heel gewone dingen, maar mysteries van onze geest proberen te geraken...en zo raken we dan weer korter bij de theorie. Wondere scheppingskracht. Enkele uren na het schrijven van een gedicht over onze gestorven kater, dacht ik er ineens aan dat ik nog een duivennest moest repareren. Terwijl ik dit deed, ontdekte ik dat er onder een kartonnen doos waar een gat in was gemaakt een kattekop kwam kijken. Het was eeen kat met zes jongen van allerlei kleuren. Had ik me niet zo ingeleefd in dit gedicht, had ik ze waarschijnlijk niet ontdekt, of ligt alles toch op voorhand vast ? Ik ben vandaag ziek thuisgebleven, omdat ik met een paar ontstekingen zit en het werkritme niet meer aankan. Mijn gemiddelde per stuk werk,per inlichting, moet van 36,5 sekonden naar 31 sekonden voor een nationaaltelefoonnummer en voor een internationaal van 89,5 sekonden naar 6O, terwijl men op m'n kwaliteit niets aan te merken heeft. Beter kan ik niet, zelfs als ik nergens last van heb dan van de verwarring die m'n fysieke klachten soms meebrengen...of is het andersom ? Of zijn beiden waar ? Dwaze kapitalismeplaneet. Omdat wij bijvoorbeeld 600 in plaats van 500 inlichtingen per dag moeten geven...zijn wij en soms ook de klant de dupe. Het komt er op neer dat als de klant niet direct de nodige informatie 'binnenvalt' dat we hem dan 'beleefd' afwimpelen en hem niet teveel bijkomende vragen mogen stellen. Binnenkort worden wij dan ook nog eens in de helft van de gevallen volledig door een stemkomputer vervangen...waarbij de klant nog minder waar voor zijn geld zal krijgen. Ook mag je van een tiental buitenlandse telecombedrijven geen nummers meer opvragen, zogezegd omdat die landen moeilijk te bereiken zijn...maar waarom schrijft men hen niet aan met de vraag hoe we hun nummers dan wel kunnen verkrijgen...desnoods via de internationale unie van telecommunicatie. Het duurt te lang en kost te veel geld is altijd het klassieke bezwaar van het kapitalisme, naast dat van 'onze conkurrentiepositie'. Nog dezelfde avond sms-bericht 'bangelijk schoon' over het gedicht voor 'Stimp' gehad. Tijdens avondwandeling paar bloesems geplukt om huis te belentenen; wat ik één keer zeker per jaar doe. Vreemd was ook de volgende namiddag-annekdote : de sympa-dochter van de oude cafébaas en de zonnebril die ik op weg naar het fritkot vond. Ik legde hem op haar brievenbus en wist dat ik ze ging tegenkomen als ik terug zou komen. 'Haar tegenkomen',wat in een heel jaar niet gebeurd, dus nu wel. Wi slecht geslapen door docudrama... of heb ik 'doorgegegolfd hoe fijn het zou zijn samen te reizen na het zien van een reportage over de Cookeilanden, ik heb die idee nochthans direkt los gelaten. Miss Awie wil komen rusten en de platonische Miss Brasil-Helenita van op de trein wil waarschijnlijk bellen om te komen wandelen. Wat voor volgende week zal zijn. Later is dit allemaal niet of later doorgegaan. Allemaal illussies, gebruikt om me te laten overleven in deze voor gevoelige mensen harde, onvruchtbare en dan toch vruchtbare wereld. Wat ben ik blij dat ik me voor de moment platonisch opstel. Als er iets tussen twee mensen uit is, mag diegene die losgelaten heeft, niet te hevig naar d'andere verlangen of de andere heeft een slapeloze nacht...zo dacht ik vandaag na rondvraag. Uiteindelijk alleen bezoek van een sportieve roeier gehad, hij gaat misschien iets bijstuderen. Twee geweldige verhalen gehoord na de witloof bij Paula in de chalet aan de busstatie. Over een wijfje-Mechelse scheper die in den tijd alle katten die op de boerderij kwamen doodbeet...tot er ergens een katin gejongd had die bij de bevalling gestorven was; toen haalde zij de jongen naar haar nest en vermits de hond schijnzwanger was, heeft zij ze gezoogd en allemaal grootgebracht. Haar eigen jongen die ze samen met een Duitse scheper had waren vroeger aan mensen in de Walen gegeven, maar die hebben de jonge honden ook moeten afmaken omdat ze van jongs af aan al beten, hier én ginder dus. Ik vraag me af of dat niet in de tijd was dat Paula haar man nog vijf varkens per dag overal ging slachten...je kan hier veel energetische en symbolische dingen achter zien. Marrokaan die zich geen Marrokaan zoals z'n vader voelt ontmoet...(vsp astra nova ?) ook zij hebben soms echtelijke problemen . Ook koppel sukkelende mensen die mekaar recht houden...zaten daar. Morgen regen. Een paar weken terug door bloemenboomgaarden gewandeld met wens om met ega die zou willen inwonen, samen door de velden te wandelen...een projektie gebruikt om mij thuis aan 't schrijven te krijgen ? 29 zo18/04/04 Toogannekddote : Ik ben net aan m'n tweede vruchtenkorf bezig en een man van ongeveer 50 met een rond werkmanspetje, een weinig krullend haar dat eronder door komt vanachter, brede handen; zet zich naast me; precies een beetje stijfachtig. De cafébazin weet dat ze een pintje moet tappen. Het is stil tussen ons. Gewoonlijk spreek ik al eens een tooggebuur aan...de rare keren dat men mij in een café ziet. Maar hij begint met te vragen of ik een Harley Davidson heb. Een kennis van me wel. Met zo'n priemende halfgesloten ogen en niet geremd in spreken omdat hij al van een andere café kwam, zegt hij dat tegen me dat hij denkt dat ik een artiest ben, nen denker, ene die meer weet dan hij, maar hij kan herkennen wat mensen doen omdat hij dat aan de huid kan zien. Zij huid is wel merkwaardig gaaf, in tegenstelling tot z'n handen, ik vermoedt dat hij metser is, en dat is hij ook, hij zet wel 2OOO facadestenen per dag , als hij geen deur of venster tegenkomt, en als ge gaat metsen dan moet ge metsen en ge kunt niet anders, want dat zit in 't bloed. Wee ook diegene die hem komt vertellen dat hij niet metsen kan. Ik zeg hem dat ik eens een gedicht geschreven heb in de zin van 'wandel door de dorpen en steden en kijk rond, alles wat ge ziet is kunst door werkmanshanden tot stand gekomen'. Hij geeft me gelijk, 'een architekt zonder metser' is niks, zegt hij. In de krant heeft iemand het over vermoeidheid als drug. De metser herhaalt teveel dat iedereen 2000 stenen per dag kan metsen, net zoals de roeier van gisteren weer iets zou willen gaan studeren in plaats van altijd hetzelfde bandwerk te doen. Maar ja jongens, de staat en das capital stelt zijn grenzen. DR. Ik droomde dus van twee gouden promediagidsen en één nieuwe gids...misschien sinds ik annekdotes over mensen schrijf bedoelde de droom dat mensen méér dan namen in een telefoonboek zijn en ik een nieuw telefoonboek aan 't schrijven ben. Het telefoonboek van de aarde in de hemel. Dan droomde ik nog dat ik uit een gebouw moest raken en ik vroeg de weg aan een vrouw, maar zei het woord 'madame' op een boerse toon, en herpakte me met 'mevrouw'...eens uit het gebouw legde ik in het park de symboliek van beeldhouwwerken aan kinderen uit, de beeldhouwerken stelden aldus hun eigen voor. In mijn wakker worden nam het idee in mij vorm aan dat het met iedereen in m'n omgeving 'goed ging' en ik eigenlijk geen zorgen hoefde te maken. Chinees eten gaan halen voor GV en KZoonA . Met andere klanten gepraat. Eerst die oudere Rillaarse dame die er zelf Chinees uitzag. Dan de moeder met de twee kinderen en de man alleen en man met zoon. De woorden waarmee ik hen tot een dialog uitnodigde, kan ik me niet herinneren, ze zijn als humor. Drie soorten soep laten proeven aan Gvader en Kzoon. Voor het eerst vragen gehad over mijn scheiding, mijn antwoorden gingen veel verder dan het simplisme van hun moeder. Mijn besluit : iedeeen verdringt een aantal zaken om verder te kunnen, en de stand van zaken van relaties is niet gebaat om teveel in het verleden te blijven pluizen, eens dat dat je duidelijk is. De derde generatie moet wel weten dat een aantal onverwerkte dingen uit het verleden van vorige generaties zich ook voor hun kunnen aandienen...in die zin zijn die vorige generaties niet dood. De kinderen die niet losraken van het negatieve deel van hun ouders, kunnen bijvb.ook kinderen hebben die dat ook niet gaan kunnen, of juist wel kinderen hebben die dat wel kunnen. Met mensen is het soms zoals met vliegtuigen...plak wat tape op het radaroog dat de snelheid en de hoogte aan de boordapparatuur doorgeeft en de piloot, de mens dus zal verkeerde gegevens doorkrijgen en crashen. Eenieder moet zien dat de ander zijn manier van observeren niet belemmerd. Sommige dingen in het Onder-wijs en sommige media-momenten en monumenten doen dat soms al genoeg. MA19/04/04 Vandaag een auto gezien, met de sticker Save Our Souls,SOS, iets dat betekent dat ingeval van ongeval een priester er moet bijgeroepen worden om de ziel te redden. Doet me denken aan de hindoe-filosofie dat de laatste uren in je leven belangrijk zouden zijn, bepalend voor wat komen zou. Mijn eerste gedacht daarvan is, 'als het dan nog moet gebeuren'; en mij eerste gedacht is er niet veel naast. DI 20/04/O4 Tegengekomen, de dorpspolitiekers die CDV naar de toekomst toe van uitzenden troepen gaat behoeden. Teksten vertalen naar 't Engels, soms verbeter je de teksten dan en moet je blijven vertalen. Vissen uit laagvijvertje geschept , twee donkerode en één ander goudvis geselecteerd voor Rillaar en er evenveel laten zitten. De zusjes vd buur hebben ze willen te water laten, en graag eieren dat ze rapen,een plezier om te zien WO21/04/04 Deze houdt zich dees week tussen het moe zijn door bezig met kleine klusjes buiten en binnen. Sommigen komen op hun weg mensen tegen met een verleden waardoor mensen soms echt verminkt raken als ze niet sterk kunnen blijven, incest, 'overspel', driehoeksverhouding met kind van iemand anders... noem maar op. Zij weten, zij dragen, zij zwijgen...omdat anderen niet zouden moeten dragen. Zij boeten onterecht, gewoon omdat zij famillie of andere relatie zijn . Laat het verleden dan snel het verleden zijn. Deze wereld wordt niet alleen verziekt door de geldzucht maar ook door de halfdierlijke prutsers dat aan hun kinderen of aan jongens of meisjes van zoveel jaar jonger zitten. Soms trekken hun prooien met ongeveer dezelfde achtergrond mekaar aan en hebben ze door de moeilijkheden en omstandigheden heen iets op te bouwen...of zijn bepaalde wegen nu eenmaal ondoorgrondelijk. 30 Dus vandaar ...zijn behoedszaamheid misschien...hoe groter de liefde, hoe dieper het dal. OK, 't moet soms zo zijn en oprakelen heeft geen zin. De echte zin is dat iedereen er achteraf wijzer uitkomt en dat de volgende generatie in de psychische omgang niet te goed wil zijn, meer rationeel, ja zelfs meer egoistisch durft te zijn. Wat echt ondraagelijk soms is, is het journaal. In het kattengedicht dat hij voor iemand aan telefoon voorlas, zit het woord 'mensenjournaal'. Toen hij het uitsprak, brak er iets in hem...en moest even ophouden. Waarschijnlijk ligt zijn taak in de politiek, want vooral dat maakt hem ziek. Misschien moet hij nog een stuk politiek, cultureel en emotioneel isolement door...voor hij het volgend stuk van de weg vindt. Je denkt waarschijnlijk, 'klassiek probleem, nog niet los van, kan z'n eigen niet vinden'...we zijn mensen en slagen daar maar met perioden in, definitief overwinnen, dat weet hij nog zo niet. Hij daagt het lot niet meer uit...hem zal je niet veel meer horen zeggen : dat niet of dit niet. Misschien denkt men, 'ach hij verschuilt zich voor de emotionele problemen achter z'n werk'. Hij denkt het omgekeerde: omdat hij echt helemaal met politiek en zo zou kunnen bezig zijn...moet hij het zo te verduren krijgen dat hij het emotionele, de esoterie, het dichten,...helemaal laat schieten. De mens O is een rebel, een kind dat de volwassenen appelleert van niet zomaar 'geleefd' te willen worden. Overal waar hij komt en waar een vreemde stilte hangte, als tussen levenslang veroordeelden voor iets dat ze zelf niet weten , breekt hij de stilte en laat iedereen loskomen, ook mailsgewijs. O laat zowel mondhoeken uit grimmige of teruggetrokken posities loskomen alsdat hij de mensen op een subtiele manier met hun bestaan of niet-bestaan confronteert. Hij wil afstand omdat hij zich niet meer in de pijn van anderen inleven wil en hij wil niet dat anderen zich omgekeerd inleven in alle mogelijke vormen van zingeving waar hij mee bezig is. Hij kent voor de moment vier vrouwen waarmee hij vriendschappellijk mee omgaat, één méditerane(de dichteres), één afri-indojane, één rode uitgebuite Indiane (die dreigt te ver'blanken'in commerciële zin) maar gelukkig knappe tekenigen blijven maakt. Als hij zou willen, hij zou ze allen kunnen verleiden, of herverleiden, maar dat doet hij bewust niet. Hij ziet ze nog heel zelden, zal zelf niet als eerste kontakt opnemen, hetzij hij iets over d'een of d'andere droom wil weten. De, vierde vrouw en nu bedoelt hij jou, komt uit het noorden, van boven zijn hoofd, kwam op een één april (humor, hoogste trap van intelligentie)in z'n leven binnenvallen. Ze analyseert heel helder, haar stromen komen veel meer overwegend van boven en van het midden. Hij heeft niks tegen stromen van beneden, maar 'overwegend' van beneden da's op termijn geen zegen. Om het plaatje kompleet te maken, hangt er op z'n kamer nog een foto van de Aziatische die voor non studeerde : "I'll go to China tomorrow, hope to see you one day in China" een kaartje uit 1995 . Zo is zijn wereldkaartbeeld dah-gesteld...hij heeft het niet gepland, het is hem 'overkomen'. Zoete dromen. NB. Alleen als er iemand mij een tijd nodig heeft is mijn eerste indruk van iemand niet echt diegene die het meeste met de realiteit overeenkomt. Vandaar dat ik me laat foppen...zowel door de Noordelijke kalmte alsook door de Zuidelijke, op hol kunnen slagende passie...soms wordt het Noorden even passioneel als het zuiden en kan het zuiden even beredeneerd zijn als het noorden...met man en vrouw idem dito...man en vrouw, tegelijk noorden en zuiden en mengeling. M'n laatste inlichting, die volksmens die me bedankte en zei dat ik het rap gevonden had, is het een aanwijzing dat het mijn laatste inlichting was...of een spiegelprojektie van m'n evaluatierapport waar ik zogezegd te traag werk ? DO22/04/04 Wandeling gisteravond deed me goed, naar Kapellen en terug via tramspoor. Teveel dingen om een verslag of bijzonderheden van te schrijven Ga er mee stoppen. Eens zien of ik m'n historische roman kan voortschrijven. ZA24/04/04 de onvoorkoombare fouten van het Trotskisme en Stalinisme enz Z025/04/04 revo Portugal, toch knap in één dag,maar... ma26/04/04 goe geslapen, niet getwijfeld over al of niet verlengen, ben gewoon niet bekwaam om weer te klas-ziek te werken Na theatermonoloog paar uur aan gewerkt weer vreselijk moe. Wat rusten,wat richting zoeken. Enorm veel dikkopjes in water naast boot zien zwemmen, zat juist midden de spermatozoiden. WOE28/04/04 tot nu toe altijd gedacht dat een stuk van de wereld gek was en hij niet...dit is een wereld waar de zachtaardigen, de rebellen en kunstminende naar rechtvaardigheid strevenden het moeten afleggen tegen zij die alleen de rede en het eigenbelang volgen...vanuit welke hoek dat eigenbelang ook komt Radionieuws : 36O mensen staken bij Tupperware tegen afschaffing plaspauze in Aalst...is hem bij zijn laatste poging niet gelukt...omdat hij op 't eind wel wist in welke bereidheidsstaat z'n collega's waren. De fietstocht naar de notenberg ------------------------------------------------ Helder, zonnig weer, de benen doen alleen in 't begin zeer. De fiets, hij kraakt zelfs niet meer op de terugweg. Glijdend door de bries tussen de bloesems van appellen en peren elk een andere kleur en geur en tijdstip dat de bloesems ontkelken 31 Bloesems van fruit lijken niet te verwelken, ze ontkelken, hun blaadjes vallen af naar gelang de wind of de vrucht die in de bloem is gevormd. Typische notenbergsteen gevonden, door maaimachine in twee gekliefd, groen vanbuiten, blauw vanbinnen, denk ik althans, ik zal het eens vragen aan iemand die het beter weten kan. In gras gelegen, nagedacht ...of hoe heet zoiets bij mij over dementie en allerlei wereldproblemen Poezie in m'n hoofd : ik zal geen pisbloemen 'paardebloemen moet je zeggen' hun zaad meer rondblazen laat de wind dat maar doen ik zal geen mensen meer proberen overtuigen laat het leven en de geschiedenis dat maar doen ik zal niet meer geloven dat ik soms gek aan 't worden ben laat de anderen dat maar doen ik zal geloven dat wat iedereen op een warme manier wenst ooit op de een of de andere manier toch eens uitkomt al is die persoon al lang gestorven, al is het met andere mensen ik zal geloven dat ik gewoon een transmitter ben die een piepklein stukje van dat alles mogelijk maakt...een mens terwijl ik het schrijf fietst er iemand al fluitend onder mijn raam voorbij als we met z'n allen moesten geloven dat vrede mogelijk is, dat bewustzijn mogelijk is, dat verzet mogelijk is, was het overmorgen met oorlog en armoede gedaan Opeens was de zon weg, de fiets op naar huis dit even neerpennen De rest van de dag mijn rol tussen mensen weer gespeeld. En achteraf weer veel te veel overbodige(?) en nodige verbanden moeten verwerken. samenvatting vervlogen dagen niet meer te doen, iedere dag is een roman op zich hoewel er schijnbaar niks gebeurdt 1/07/04-31/07/04AXIOMA'schouwtoneel' : via de elementen zijn diegenen met een andere stoffelijke dimmensie één met hun gelijkgezinden of tegenpolen/ze krijgen een schouwspel aangeboden, misschien 'zien ze het wel mee', een schouwspel dat wij opvoeren...al wat voor hen verborgen bleef en wat zij nog moesten leren wordt nu voor hen ook duidelijk in dingen die ons overkomen...realiseren we die toekomst bij leven dan ziet onze aardse toekomst er ook beter uit. Waar of niet waar ? Wie zal 't zeggen. Een voorbeeld. Voor de dood van haar moeder stond een bepaalde vrouw haar eens zo passionele verhouding op een nulpunt. Na de dood van haar moeder begon de hele cyclus van haar verhouding opnieuw : vriendschap, literaire interessen,uitstapjes, reizen, passie...en terug naar af omwille van andere lessen te leren in dit leven... in enkele weken tijd. DE OVERLEDEN MOEDER HAD NOOIT VAN DIE RELATIE GEWETEN. voor wat nu juist op welke dag gebeurde, zie mijn dagboekschriften die ik vanaf 2007 leesbaarder ga proberen bijhouden. achter het gebeurde, gedachte, gevoelde, waargenomene zit altijd veel meer dan het op z'n eigen zegt, de kunst is van niet vermoeid te worden van je innerkommunikatie AXIOMA 'vierlijnen' : 1.de aarde is een theater voor het geestenrijk (de ziel is diegene die NU is, de geest diegene die was en samen zijn ze wat wordt). 2.Er is een wisselwerking tussen de zielen onderling en 3.de innercommunikatie van de ziel zelf (die communikatie valt uiteen in praktische en intuitieve dingen) 4. het inhoudsloze kan geen stand houden (of het nu een struik is die niet genoeg licht krijgt of iemand wiens rol op aarde als ziel is uitgespeeld. Ook een ziel kan net als een struik niet genoeg 'licht' meer krijgen en overschaduwd worden...soms zoekt hij of zij het zelf...tegenstrijdig genoeg om zijn eigen groei mogelijk te maken. Wat je jezelf als opdracht geeft gebeurdt. AXIOMA 'voorbestemdheid' Alles ligt op voorhand vast, als je zelf 'vast' zit...dan kan je niet sturen en ingrijpen. Dit speelt allemaal mee bij 'psychoanalyse'. AXIOMA 'ouwe dag' soms worden mensen heel oud omdat ze hier voor enkelen nog een rol te spelen hebben, soms omdat ze nog niet klaar zijn om het theater van de anders-levenden mee te beleven AXIOMA 'uitvindingen' elke nieuwe bijna-uitvindingen wordt door intuitie na het leven van de would-be-uitvinders aan anderen doorgegeven De julidagen daarop. De ontdekking van een soort gelaten rust in m'n eigen. Was het alleen die zalige warmte ? 32 de stilte is allen wie niet meer klassiek bestaan want zij zijn zogezegd stil, wind, water, aarde, licht en golf de dood doet ons vergaan en overgaan; terug naar onze essentie in beelden blijven we voor de levenden achter al wat we onszelf en anderen wijsmaakten verdwijnt wat blijft, onze menselijke waarde die met z'n licht in het licht doorschijnt, in lucht kan ingeademt worden licht is ook die er niet meer zijn lucht doet niemand pijn alleen zij die in de zwaarte van het leven op de duur zelf weer licht en lucht en stilte willen zijn stilte, lucht en licht doen niemand pijn omdat ze zijn wie de heengeganen waren Ik was dus thuis in mei en juni en nu ook juli. Bijna bezweken onder het gewicht van m'n persoonlijke en de wereld. Opgetornd tegen de praktische overlevingsvereisten van deze wereld. 360 maanden bijna ononderbroken als volwassene gewerkt en nog een zeker maanden als kind en dan nog de school niet meegerekend. Opgetornd tegen de kontrole op de zieken en het donkere in die politieke wereld van ons. Langzaam weer sterker worden, durven...moeten rusten in de dag. M'n filosofische opdracht hervat. Heb ik dan uiteindelijk geleerd de zware emoties van anderen te kounteren ? Moet ik dit niet leren ? Kan ik ze niet gewoon vermijden door zelf emotioneel gelukkig te zijn ? Ik werk aan vertalingen van m'n veelzijdig werk (niet teveel ineens) om naar groepen en individuen die bezig zijn met wat ik bezig ben door te sturen...of ben ik niet de eerste die daar zo allesomvattend en diepgaand mee bezig is ? De response is bedroefend, maar dat zal na de publikatie van m'n advertentie begin september, misschien beter zijn...(noppes zal achteraf in september blijken, zelfs na een radiointerview van tien minuten op de vlaamse radio. Maar nu zijn we nog begin augustus. Augustus begon met het verhaal van iemands vader die voor de oorlog in Duitsland aan de spoorwegen gewerkt had en die op de plaatselijke tramlijn tegengehouden werd als machinist door een drietal Duitse soldaten, waarvan één hem herkende als vroegere werkmakker. Hij mocht doorrijden. Internationale solidariteit. vrije liefde' Wat is de bedoeling: van zij die jaloers zijn het eten van de verboden vrucht en het zwaar-emotionele af te leren ? Lokken ze daardoor hun eigen miserie uit ? Kan een vrouw die de man waarop ze verliefd is en die voor haar kiezen wil...wel nog emotioneel gelukkig worden als ze hem niet volgt of 'bedriegt' ? ' Vrije liefde' kan die ook wel een duurzaam lichamelijk verlengstuk hebben ? Of kan dit niet omdat het waarom van bepaalde symbolische tegenstellingen tussen de aantrekkingskracht tussen wezens van mensen dan duidelijk worden ? Als een man zijn vrouw verstoot, kan ze dan naar een andere man als de zielsreden voor haar verstoting bij haar ligt , zal ze dan nog gemakkelijk meer gelukkig worden ? Is een zielsreden niet een iets dat niet zozeer met de praktische maar symbolische psycholigische dingen in het leven te maken heeft ? Ik weet het 'niet graag eten meer maken voor iemand' is ook al symbolisch. In gelukkig worden speelt de genetica ook een rol ...zelfs voor de opvoeding in huis en school begint. Als je licht en sterk genoeg bent spring je wel over de hindernissen der genetika denk ik. In hoeverre leven wij via de tegenstellingen in onze genetische erfenissen verder ? De positieve emoties moeten het op de negatieve emoties halen en die kunnen van alle kanten komen. DRIESPEL Soms komt men( over als een kermend iemand Soms als een leeuw,soms als een tornado Soms in een kluwen van objektief niet te achterhalen zijnsstromen De scheppende kracht der natuur...noemt theatergenie. Zoals een boom zijn sap omhoogtrekt, trek ik de gedachten naar boven en beneden, omdat de wereld kan verderbestaan.De echte details ... geheimen voor eenieder...in 't beste geval even vasthouden en dan weer weg. Onze gemeente haalt vijf sterren : een wereldkaart op blauwe plasitik op een voetbalveld met een vierduizend man. Een reproduktie van een 15-tal gekende wereldbouwwerken. 1OO klaargemaakte gerechten uit heel de wereld. 100 kado's vanuit heel de wereld naar ons gestuurd. 100 typische klederdrachten. 33 De opening en sluiting van de Olympische Spelen in Griekenland, was ook heel mooi. Terwijl het geweld in de wereld voortduurd, hoop ik op de eerste Olympische Spelen zonder dat er ergens nog honger of ellende of oorlog is. Er is zelfs een uitzending over het schilderij 'déjeuner sur l'herbe' , waar ik in 't school een stuk over schreef... het zal één van die levensbepalende herinneringen zijn. De avond van het vuurwerk in Aarschot was ook heel ok...zonder het te hebben gezien veel energie gekregen. Er is maar één ding dat niet bestaat en het is krachtiger dan alles : tijd.. meisje in kiosk meisje van een jaar of zeven leuk rokje, bloesje, krantenkiosk knietjes totaan het domme wereldnieuws starend naar de grote mensen daarboven blote mannen , maar vooral veel vrouwen op die photo's blikken die ze niet begrijpt, stout uitgeworpen tongen, ogen die stout kijken en die ze niet begrijpt ze zal het haar mamma vragen en horen dat die alleen maar kijken om geld... niet lief kunnen zijn Op 't internet een site van een Japanse die aan het wereldgeweld en ook persoonlijke dingen lijkt ten onder te gaan, maar zich weer hersteld. In september vooral m'n dromen kort genoteerd...daarover niks, zou dit schrijven veel te ver leiden. Welke bijblijven : de waterput die ineens rond mijn pomp stond :mijn eigen ivertuigingen blijven volgen. Die week las ik de drie boeken van Neale Donald Walsch, die een goed geslaagde roman zijn, maar de werkelijkheid is niet zo simplistisch...het slechte wordt ook nergens bestraft dan op aarde...dat zie ik ook niet zitten. Documentaire Elias Chacour die als christen scholen voor alle religies oprichtte in Israel, mag er tussen al die miserie daar, ook zijn. De periode van het vragen om een droom met een antwoord op iets, lijkt voorbij...alles nu volledig op eigen kracht ...omdat ik energie heb ? het geloof, moderne versie Ochtendwandeling op het oktoberplatteland. Zacht weer met een wind die naar de zee ruikt, alhoewel 150 maal duizend meter verwijderd. Ik kom Euafi, een meisje van achtien tegen. Beetje Berbers, beetje Vlaams, haar overgrootvader was nog onderwijzer en gelegenheidsschrijver en spreker op feesten, terwijl mijn grootvader er dan zong of liet dansen. Vannacht is ze naar het concert van de jongerengroepjes geweest. Metal, Punk, Hardcore...maar spijtig genoeg niets tussen Beethoven en alles sindsdien. Rauwe, moeilijk verstaanbare kreten, 'why must we die', liefdespijn in de standaardtaal, maar geen contestatie...soms een dansen dat aan videospelletjes met geweld doet denken. Ook haar ding niet...maar ook de nieuwe generatie moet leren het onderscheid tussen massaconsumptie en kunst te maken. Ik vertel haar dat sommige groepen uit de arme dorpen van het zuiden misschien voor een vernieuwende inbreng kunnen zorgen...en waar ze hun optredens via het internet kan vinden. Je moet ze gaan zien...niet alleen downloaden. "Oh ja", zegt ze..."mama en ik hebben op jouw site proberen geraken, maar het lukte niet". "Dan zal ik mijn programeur er bij ons thuis er eens moeten laten naar kijken", zeg ik...niets vermoedend van de latere astra nova-fenomenen. Terwijl ik dan alleen langs de leeggeplukte fruitboomgaarden wandel en voel dat land en zee één zijn, maar het ene gewoon zonder zeewater, bedenk ik dat ik Euafi misschien een kopie van m'n filosofisch werk en gedichten en zo kan geven...of m'n teksten die een inzicht in geschiedenis proberen geven...dat heeft de jeugd; en niet alleen de jeugd; dringend nodig. Soms hangt er uitzonderlijk nog een aan de boom rijp geworden peer van de ene of andere zeldzame soort, verleidelijk te zijn. Van in het veld heb je een mooi zicht op het dorp met al z'n huizen en levensverhalen. Alle verhalen gaan heel lang terug, toch is het alleen het NU dat je voor ogen moet houden...als je het niet te moeilijk maken wil. Er is de ekonomische toestand van de mensen en de zieletoestand van de mensen. Indien ze een gegarandeerd inkomen hadden, zouden ze dan niet geruster zielen zijn ...of hebben ze die uitdaging 'om er te komen' nodig ? De kleine boeren van na de vijftiger jaren en nog een paar decenia's later zijn bijna verdwenen. Voor akker en veeteelt schieten er nog een paar over. Op nog enkele grote fruitboeren en enkele kleinere na zijn de meeste tot het leger loon- of vervangingsinkomens gaan behoren...als je sommige vrije beroepen buiten beschouwing laat. Iedere dag speelt het klimaat een klein 34 stukje van een seizoen met de wind, de zon en de regen. Eng is het pas als de nattigheid langer dan enkele dagen voortduurdt. Niemand slaapt er nog onder de blote zolderpannen zoals m'n grootouders in de tijd. De Europeanen vechten niet meer onder mekaar en de wegen zitten vaak vol auto's. De kerktoren domineert het dorpsbeeld en lokt alleen bij begrafenissen nog vrij veel volk. Er zijn nog wel huwelijken maar zeker zoveel relaties vallen na enkele jaren uiteen. Het is een voorrecht mensen te kennen binnen een dorpsgemeenschap. Te zien hoe ze toch er proberen er het beste van te maken. We zijn hier om mekaar te troosten, omdat we niet altijd weten dat we eeuwig zijn. Troosten kunnen we op velerlei manieren doen. Het voorzien in ons levensonderhoud, het leren van talen, het liefhebben van allerelei, van onszelf tot de ander, tot en met de vele kunstvormen. Troost me omdat ik voor de moment wel inspiratie heb, maar ze niet kan uitdrukken. Het lijkt wel of de literatuur en paranormale vergelijkingen die in m'n hoofd tot stand komen aan de hand van wat ik beleef en denk daar alleen maar voor een reeds gestorven 'lezerspubliek' tot stand komen. Heden en verleden blijven prachtige konstrukties opleveren, zelfs gecombineerd met de toekomst...er zit natuurlijk ook drama en pijn en onmacht om wat er aan barbaaes in de wereld gebeurd tussen, maar daar moet je dan telkens weer proberen van af te geraken door je inzicht in de realiteit van het geheel der dingen op tijd voor ogen te blijven houden. Niet iedereen is even politiek met onrecht bezig bijvoorbeeld, daarom zijn onze politiekers maar het resultaat van onze omstandigheden en onze wil, niet van ons idealisme. Troost me die dagen van donker en nattigheid en koude, zonder dat de zon eens piepen komt en het ergens in m'n lijf soms stram aanvoeld. Troost me, muziek, als ik de door m'n maagzweren teweeg gebrachtte vermoeidheid wegrust. Troost me vrouw, met het reizen naar en beleven van de sex. Troost me liefde. GOD', dat zijn de anderen... jijzelf bent alleen diegene die je 'zijn' soms helemaal zelf bepaalt 24FEB.2005 Donderdagochtend. Totnogtoe ging ik om het gegeven 'God', te duiden, uit van de door m'n eigen geformuleerde vraag of er ' een stof bestaat die de hele evolutie niet heeft nodig gehad om te komen tot het soort bewustzijn dat wij hebben ?'. Het niet met klassieke middellen bewijsbare antwoord hierop is misschien nee. Gevolg is dat er vele 'stukjes' van 'God', van 'bewustzijn' in alles wat leeft en waar het vandaan komt, zitten. Ik vroeg het aan mezelf vóór ik slapen ging. Laat me nu eens dromen van wie diegene is tegen wie je soms als kind meent te moeten praten. Het kind-zijn, de tijd dat men je bestookt met romantische foto's en beelden van oude wijze mannen met lange baarden die ofwel te streng of te lief kijken. In je ziel nestelt zich ondertussen wel een beeld van God. Niet de grootouders, ouders enz..., maar 'God als een perfekt, almachtig iets'...dat je voordurend oordeelt en bedreigt en waar je toch steun moogt aan vragen in je binnenste. Wel, ik geloof in het evolutieverhaal en de bewuste reis naar meer en meer bewustzijn, begeleid door bewustzijn die onder mijn vorm verderging van toen ik verwekt werd...die verwant is met de rest van de menselijke genetica en naast de mineralen en het licht, de golven enz. waarin je uiteenvalt daarin verder zal bestaan. De droom die ik had ging over 'de anderen' in een stuk van hun politieke dimmensie. Een heel pak volk van het bedrijf waar ik voor werkte en anderen ook, zaten in een soort arena samengepakt. Hun bedrijfsmanagers kondigden een soort ontslagplan af en door allerlei beloften en truuks werd het ontslag beperkt tot diegenen die daar in die arena openlijk tegen protesteerden waaronder mezelf en iemand van een kleine linkse partij. Er waren zelfs bekenden die me openlijk aanvielen, waarvan ik dat niet gedacht zou hebben. Toen ik wakker werd, was de link vlug gelegd...diegenen waartegen je soms praat binnen jezelf...eigenlijk zijn dat de anderen...je eigenlijke zelf, dat is alleen die innerlijke rust in je zelf...de rest zijn referentiepunten...is 'god', verzamelwoord voor alle anderen die je leven bepalen. Al had ik liever gehad dat het 'goede' dat je vanbinnen kan voelen zijn weg langs de materie gezocht had en zoekt...om zich daarin te uiten. Alle schepselen die uit dat verhaal voortgekomen zijn vormen één grote geest waarbinnen eenieder aan verfijning van zijn bewustzijn zou moeten werken. Hoe meer mensen hun bewustzijn verfijnen en hoe dichter het bij het oorspronkelijke en eeuwige goede komt, hoe meer geluk er voor iedereen mogelijk wordt...op persoonlijk en politiek vlak zowel als cultureel. Hoe mijn gezoek in die richting afliep lees je in het filosofisch essay 'in den beginne was er het woord én de wetenschap' 28FEB.05 Maandag, een nieuwe week wenkt. Ochtendwandeling. Sneeuw en ijs op de landwegen onderweg. Rust in het hoofd. De zon op alles. Alles op een rijtje zetten. Scherp proberen zien. Vrouwen en mannen, ze laten soms goede en brave mannen en vrouwen zitten omdat die te goed en te braaf en te breed zijn...of hun genen of ervaringen zo in mekaar zitten, dat ze niet anders kunnen. Om zeer bezitsgebonden redenen ook 'natuurlijk'...als dat al 'natuurlijk' is...maar je zoiets niet alleen op de natuur steken om een alibi te hebben. Daar moeten toch nog andere redenen voor zijn dan de hormonale...de hormonen zijn misschien de scenaristen die mensen andere wegen opsturen om nieuwe inzichten over relaties op te doen...om hen uiteindelijk doen te beseffen dat ze eerst en vooral de rust in hun eigen moeten zoeken...en eigenlijk in hun aanvankelijke relatie de onrust binnenlieten. 35 Onze gedachten brengen zonder dat we dat altijd klaar inzien veel van die dingen tot stand.Verlangen naar iemand anders bijvoorbeeld ? Waarom ? Misschien is dit voor sommige mensen niet tegen te houden, daar ze misschien in een evolutie zitten waarbij ze de konfrontatie met de lessen uit een andere genenkombinatie aan moeten gaan. Vaak begint zoiets met de liefde, rechtstreeks in zijn romantische of lichamelijke context. Beide contexten zijn onafscheidelijk maar hun graad van vertegenwoordiging in het geheel kan nogal ver uiteenliggen. Reizen, mijn drang om te reizen in de natuur, door dorpen...af en toe een contact met iemand, oppervlakkig en toch voldoende, niet van hun persoonlijke diepe gronden wetend willen. Nog te vlug moe, ik voel het als ik thuiskom van m'n wandeling, ik voelde het ook al even opkomen na de weldaad van de ochtendrust. Morgen begint een nieuwe maand...weer 6OOinlichtingen en meer per dag gaan geven, zal niet gaan. Waar licht het gedicht van gisteren, dat ik het hier even overtyp...of in het bestand recente poëzie zet. 01MAA.05 Dinsdag. Fijne ochtendsneeuw verborg de bevroren plassen op het wandelpad. Vandaar dat ik in de bergaf onderuit ging. Een mooie slidetekening als gevolg. De blauwe en groene steentjes op de zandkleur van het pad waren fraai gedecoreerd met het wit. Je zou zo moeten elke dag een foto van dezelfde vierkante meter trekken en die dan na elkaar leggen. Geen zonneschijn vandaag. Gisteren nog gepraat met iemand die binnen een maand via een brief weet hoe lang hij nog te leven heeft, kaal geworden, trekt het zich niet meer aan...zou hij dat wel moeten doen en zou hij dan beteren ? Zal hij de vijftig halen...had er niet minstens één vrouw in z'n leven moeten zijn ? Is hij niet gewoon té zachtaardig voor een man. Zou het niet beter geweest zijn indien hij niet zijn hele leven bij z'n ouders gebleven was ? Is het Tsjernobil ? Honderden vragen kan je je zo stellen...ze delen hun leven met mekaar...de vader met de blauwe ogen en het zwarte, zuiderse haar, de oorlogsweduwe die de tweede helft van haar leven veel ziek geweest is. De dochter die haar in de oorlog gebleven vader nooit heeft gekend. Het is in ieder geval altijd het imperialisme van de wolven van het geld dat oorlogen...en ook ziekte... uitlokt. Ons persoonlijk omgaan met ons lichaam en onze ziel natuurlijk ook. Om onze negatieve emoties uitgezuiverd te krijgen gebeuren er de raarste dingen in ons leven. Voor we echt rust vinden worden we soms nogal rondgesmeten in onszelf, terwijl we in onze kern eigenlijk één en al rust zijn. Vinden sommigen in hun kern dan helemaal geen rust meer terug ? de verborgen stukjes van de puzzel van het waarnemen ZA20/12/2004 Inleiding. België. 't Nederlandstalige deel. Een vrouw, een oorlogsweduwe in 't dorp, wordt in het dorp begraven. Net op de dag dat er in een Franstalige stad in dat land een herdenking van de eindgruwelen van de tweede wereldorlog plaatsvindt. Ze had geen mooiere dag kunnen kiezen om de eenheid van haar leven en haar land uit te drukken en het nationalisme een vuist te maken. Weduwe van twee mannen. De eerste als eerste in een verre oorlog op grond van het dorp zelf gevallen. De tweede zijn schoonzuster tot zijn vrouw makend. Het mislukken van de Duitse revolutie na de eerste wereldoorlog was het begin van het proces dat tot het aan de macht komen van het nazisme leidde. Het rechtsstreekse gevolg daarvan, was dat het leven van tientallen jonge mensen in het dorp in de zomer van 1944 helemaal overhoop gegooid werd...zoals zo dikwijls in de geschiedenis van de mensheid daarvoor. De overlevenden troosten mekaar of verscherpten hun vetes, de latere, welvarender generaties begrepen niet goed soms wat er tussen een aantal mensen aan de hand geweest was. Teveel werd alles toegespitst op wie wat had gedaan en niet op het ekonomische en politieke waarom van een oorlog. Sommigen vragen zich wel af waarom er zestig jaar later in de wereld meer dorpen met burgerlijke oorlogsslachtoffers zijn dan toen. Waarschijnlijk ben ik in het dorp de enige die het antwoord weet en op mijn homesite ook de remedie verspreid. Iedereen met een zekere ouderdom hangt wel één van de versies van een stuk waarheid aan, maar voor de jongere generaties is dat allemaal gedaan...ze leven nu in een vredig Europa. Ik hoop voor hen dat dat echt zo blijven mag. Destijds, toen m'n grootvader ongeveer dezelfde halve-eeuw leeftijd had als ik, had hij als boer en fruitteler ook een café waar je ook aan volksspelen zoals kegelen en wipschieten kon doen. Hij was ook keizer van de volksdansgroep en onafhankelijk gemeenteraadslid. Alhoewel hij een Engelse piloot het leven redde door hem te verbergen of al eens iets deed voor mensen die niet in de aanvallende Staat wilden gaan werken, was de boodschap die van hem in z'n café uitging duidelijk zowel voor de weinigen die openlijk of verdoken met de collaboratie betrokken waren als voor de velen die het verzet genegen waren : HOU JULLIE GEDEIST, de oorlog is bijna gedaan. Bompa werd opgepakt en verhoord en wist de bezetter en z'n trawanten op z'n eigen filosofische manier ervan te overtuigen dat ze op een moment waarop de gealiëerden voor hun deur stonden hun tijd niet in het onbeduidende van het verzet in zijn dorp moesten steken. Hij moet niks hebben veraden, net zoals niemand wist dat hij een 36 Engels piloot en een paar weerstanders verborg. Van een andere in het dorp verborgen piloot wisten teveel mensen dat hij daar verborgen was, die werd dan ook bij een razzia een tijd later na de desastreuze moord op de leider van de collaboratie mee opgepakt. Waarschijnlijk kwam grootvader ook vrij door toedoen van een vrouw die mijn oudste tante kende en die daar werkte waar de patrioten ondervraagd én of gefolterd werden. Soms komen dingen raar tot stand : m'n oudste tante was in de kliniek voor een apendix en leerde daar een andere jonge vrouw kennen die later in 't verzet zou gaan...langs die weg zond men onder andere een piloot naar m'n grootvader. Tijdens de razzia vondt men ook zijn ook in de hofgrond of elders ingegraven zonen of hemzelf of zijn collega-verzetsman-gebuur niet. Niettegenstaande grootvaders eerlijke bedoelingen, waren er in het dorp wel enkele mensen met dode mannen of kinderen die bompa als verzetsman verdachten van gegevens over het verzet te hebben doorgegeven. Dat sleet wel na een tijd want op den duur komt de waarheid toch altijd bovendrijven. Die kinderen van m'n grootouders die in het dorp bleven zaten ergens met een gevoel van te willen bewijzen dat een andere wereld dan die waarin zij geboren waren, mogelijk was...zonder dat ze zich daar zelf bewust van waren eigenlijk. Van in de jaren zestig voerden zij het fruit van de streek die door de bezetter zo was aangevallen...uit naar het land van die bezetter. Als om te zeggen dat oorlog geen oplossing is, altijd een gevolg van beetgenomen krijgers die de burgers onder hen enorm veel schade berokkenen. Het leven ging verder. Bompa werd nog altijd bij gestorven dorpsgenoten geroepen om hen 'af te leggen' of om twisten bij te leggen. Eén van zijn zonen die geen werk vond en de koloniale school gevolgd had,ging uiteindelijk niet naar Kongo en begon een handelszaak in fruit van de streek, waaronder ook het hunne. Hun vader, mijn grootvader dus, had op zijn beurt een vader die z'n eerste vrouw verloor. Later, na lange tijd alleen met z'n zoon, m'n grootvader langs vader's kant, geleefd te hebben, hertrouwde hij met een weduwe uit 'Kumtich' (ich kummere mich um dich) Het lijkt er soms op dat oorlog de genetische intelligentie van 'wievindt wie' om zich (en de lijnen vóór hen) voort te planten, roet in het spel gooien komt...toch is dat niet zo...want wie iedereen die hier moet rondlopen komt hier waarschijnlijk uiteindelijk toch door een hergroepering der genen op de wereld en deze wezens zijn geen genetische zieleresultaten die ergens afwijken van wat normaal in de lijn der scenarioverwachtingen lag, omdat bijvoorbeeld de oorlogsweduwen aan andere mannen beginnen. Hetzelfde verhaal gaat met gelijkaardige personages verder, zo lijkt het mij. Dit is een gigantisch dominospel dat al zo oud als de mensheid en ouder is. Een andere grootvader, langs ma's kant had voor een stuk meer noordelijke roots en werkte met z'n schoonbroer in de zaak van z'n vader. Ze maakten van maïs en zo veevoeder aan de kanten van Keerbergen en Kampenhout. Zo leerde bompa II zijn vrouw kennen, want die haar vader was beestekoopman uit Stok, een dorp tegen 't begin van Limburg. 't Moet wat geweest zijn in die tijd. Men keerde het hooi nog manueel...het moest zo dikwijls rondgesmeten worden dat een bekend gezegde in die tijd was : 'het hooi moet op de vork drogen'. Een zeker Viktor nam dit eens letterlijk en terwijl hij rustte en wat hooi op z'n vork legde, zei hij "onze pa heeft gezegd dat het hooi op de vork drogen moet". Liefdesverhoudingen, het gevolg van voorgeschiedenissen die over de generaties heen voortduren Twee zusjes groeiden voor Wereldoorlog twee op. Hun ouders, de vader, een Noorderlijk type met grijze ogen, de moeder met een Siberisch-Indiaans uiterlijk. Hun oudste dochter Nathalie, beetje mediteraan voorkomen, de jongste dochter Emilie grijze ogen, olijker dan de oudste. In de tak langs moederskant hadden beide zussen nichten van de Siberisch-Indiaanse lijn met duidelijk veel passie in het bloed. Eén van de nichten, Helena, trouwde en haar man bezweek nog voor zijn pensioen op de wc-pot aan een hartaanval. Na enkele jaren schikte de vrouw zich in een minaares-rol...uit noodzaak om de passie in haar alsnog kwijt te raken. De vrouw van haar minaar vond de driehoek wel in orde, zolang haar man bij haar bleef wonen, wat hij ook deed. Na een tijd ging die toestand voor Helena niet meer en iedere avond bad ze 'God' om een oplossing. Die oplossing kwam er ook, want een andere, vrije weduwenaar begon interesse voor Helena te tonen. Toch zat ze weer met keuzes die haar moeilijk vielen. Voor haar nichten en hun dochters was het een simpele kwestie...'ze had maar niet met een getrouwde man iets moeten beginnen'. Opmerkelijk was dat een paar jaar terug, de dag nadat Helena's begraven werd, de man van haar nichtje Emilie een hersenberoerte kreeg die hij overleefde, maar waar hij niet helemaal van herstelde. Misschien leefde in de rustige,olijke maar nuchtere Emilie die haar man nu al zestig jaar kent, via de genetica dat verlangen naar veel passie in het leven,alhoewel je het haar andere kant niet zou nageven. Misschien verlangde ook haar meer op passie ingestelde man ook naar die soort energie die mensen hevig naar mekaar doet verlangen zonder dat hun verstand in de weg staat. Daarom ook dat één van haar kinderen die passie wél onder de vorm van driehoeksverhoudingen en andere tegenkwam...en daarom ook eerst iemand warmbloedig, maar toch overwegend zakelijk ingesteld iemand tegenkwam. Wat niet wordt opgelost, werkt zich op een andere manier uit...vaak door andere verwanten of hun nakomelingen. Ieder is zo een stukje van het geheel van anderen. Een andere nicht van Emilie was dan iemand die 'ja...maar' tegen de passie zei, waarop haar lief haar een brief schreef...'als je nieuwe schoenen koopt wil je ze toch eens passen'. 37 het leven is een eindeloze test (niet te verwarren met filosofisch 'zwaluwen-artikel) Zoeken naar mogelijkheden. Versmelten van cellen met tegengestelde inhoud. Scheppen van organismen, daarna planten en organen en door ons, door de natuur dus, bezielde wezens. Daarna de mens, de stammen, de koninkrijken, de republieken en ooit één wereld zonder grenzen. Eerst moet het bewustzijn van de mens zich van de geldspekulatie en de negatieve emoties ontdoen. Groeien naar een nieuwe politieke organisatievorm toe. Een hierarchie die niet op het bezit gebaseerd is, dringt zich op. Het verval van dat geldspekulatiesysteem zal de nodige stimulansen aan de bewustzijnsverhoging geven. Intussen blijven we voor een flink stuk ingedommeld, gevangenen van levensgewoonten, gebonden aan de strijd om het ekomische overleven van het oude systeem en het emotioneel onrijp reageren. We worden dus tegengehouden om zowel sociaal als persoonlijk te groeien. We moeten allerlei filosofische inzichten doorgeven zowel als rijp worden om de verwarring die onze geslachtsdrift met zich meebrengt op te lossen. Ook onze lichamelijke sterfelijkheid mogen we niet langer meer als iets onbegrijpelijks en angstaanjagends ervaren. Alleen in theorie begrijp je dit niet, je moet alles ervaren, de ene wat meer dan de andere...zodat je er achteraf op terugkijken kan Het geloof, moderne versie...zet zich door EENS GOED BEZINNEN ROND DE TSUNAMI MENSHEID ! De wereld was één continent en ging en gaat uitéén...maar de mensheid moet één worden. Ze toonde ook dat ze één kon worden. Een dinsdag in de week overliep ik wie er al wat gekregen had van m'n oude collega's. Vier dagen later hoor ik dat de AA-voorzitter en ex-collega een infarkt gekregen had. Hij was er bijna aan. Uit een gesprek de avond na een begrafenis van de grootmoeder van een vriendin vernam ik dat de ene mens langer in de kamer waar hij in overlijdt blijft hangen dan de andere. Haar grootmoeder was vrij vlug weg, zei ze. De man wiens broer in de oorlog bleef zei dat een op jouw afstormende hond gestopt kon worden door stokstijf te blijven staan. Mijn taktiek is in zijn richting te gaan en veel autoritaire geluiden in zijn richting te maken, zelfs als hij na een keer afdruipen weer terugkomt. Of je verstoppen...zoals voor de nazi's in den tijd. Lezen en leven is zoals wanneer je leerde schrijven of rekenen, oefenen, veel oefenen, altijd oefenen om steeds opnieuw helderder leren te observeren. Observeren in de direkte omgeving. Ze heeft er zovelen zien gaan, ze heeft er zovelen geholpen, wat zwaar was maakte ze licht. Ze is een levende encyclopedie die heel veel weet van mensen die in de tijd hun fruit op het bedrijf kwamen leveren. Ze werd er door de genetische voorzienigheid gedropt om voor veel mensen veel te betekenen omdat ze alles zo goed aanvoelden...ons ma. Hij bijt geen katten dood, hij gaat geen zwaardere en hogere mannelijke rashonden uit de weg als zwerfstratier...en iemand met goede bedoelingen doet hij geen kwaad...onzen hond. Een droom kan een voorspelling, een lied gekomponeerd met de noten van de verwarring en de inzichten van de dag zijn, of telepatische liefdesontmoetingen zonder de plichtplegingen van de dag. Een psychiater is een soort moderne pastoor...maar ik weiger hun vakjesdenken...er is meer. De filosofie kan het nieuwe uit de samenhang van de oude bundeling ontdekken...alleen vanuit het geheim van de juiste attitude. Is iedereen wel gemaakt om alle dagen met mekaar te slapen. Ook daar kan je geen gestandardiseerde lijn in trekken. Dat ligt nu eenmaal voor sommigen mensen anders. Bepaald het geestelijk leven ook de hormonen, vraag ik mij nu ineens af...in plaats van omgekeerd. Mensen denken in termen van wettig en onwettig, ook in de dimmensie van het gevoelen. Voor Sirach, die van 170vr Christus zijn plaats in de Bijbel bijeenschreef was het gewoon een wit-zwart iets, dit kon en mocht man en vrouw en dat niet...chapeau als ge dat allebei kunt...maar zo loopt het met bepaalde bedoelingen niet altijd...vrees ik. AUGUSTUS SEPTEMBER ? Kan de zon voor de wolken staan ? Nee, voor alles is maar één uiltleg, alhoewel het leven complex in mekaar zit. Beelden van vroeger. Hardwerkend familiedespoot, weinig tijd voor persoonlijke dingen. Biologische aanleg voor herseninfarkten of zieleroerselen met hun bron nog in de stamboom en door hem nog niet onschadelijk gemaakt ? Moet ik dat dan soms doen ? Hij, altijd opgejaagdheid vertalen in werken. 't Had zijn zin, ik weet het. Ik, mee in dat ritme, maar me afvragend waarom. Dat alles maar een onderdeel van de som. Ik heb me wel emotioneel leren uiten. Ik heb geleerd dat het niet alleen de schuld was van anderen, alles wat me overkwam, maar noodzakelijk voor eenieder, omwille van ik weet niet altijd waarom. Spijtig voor hem,want zonder de gestresseerde kanten was,is hij de goedtigheid zelf. Eén raad over de liefde van hem, zal ik nooit vergeten 'Speel niet met dat maske haar voeten' en toen ik eens uitzonderlijk teveel gedronken had 'zijt gij wel mans genoeg om getrouwd te zijn'. Het ene leven is het andere niet pa.' In het leven is het zo dat je maar één keer iets moet gedaan hebben dat, onafgezien van de omstandigheden niet past en je wordt er soms lang op nagekeken. 38 Achteraf bekeken kon het gewoon niet anders...al kan ik hier niet alleen tot mijn eigen verwijt dan toch wel eens mis zitten, nietwaar Sirach ? Angst krijg je nooit helemaal weg uit iemand. Een peerwesp wou van mijn boterham met verse kaas en konfituur meeëten...alsof dat nu niet een wesp uitdagen is. Toch reageer je dan nog verschrikt en windt je op : 'trap het af of ik maak je dood'. Volgende keer eens testen of ze niet gewoon meeëet en het aftrapt. Het lijkt wel alsof in alle mensen meerdere figuren schuilen. De ene vrouw als voorbeeld hoe passie kan verscheuren en die dan toch in feite een poëtische aanleg van de zuiverste grond bezit. Een andere als symbool voor de kultuur die de voeling met de natuur en menselijke psyche is kwijtgeraakt en daardoor wat ze te bieden heeft, niet kwijt kan. Een derde als symbool van de oerrust van vroeger, van waar we komen, zonder veel gelettertheid of franjes...onthecht maar toch verknocht aan de stof. Voeg daarbij het raadsel van de aantrekkingskracht van wat je in onbekenden denkt te vinden en je hebt een heel skala van tegenstellingen die een spel met mensen spelen. Mensen kunnen schaduwen over elkaars leven werpen waardoor er onvoldoende licht voor je eigen doorkomt. De gemeente waar ik woon gaat een internationale uitdaging aan : 100 mensen en recepten van overal ter wereld verzamelen. Ik kan er misschien met een affiche van Oxfam naartoe gaan. Mailresultaat naar Wi, het telefoneren is gestopt. Enerzijds uitleg rond zich oud voelen en ziek zijn en niets aankunnen, anderzijds de herinnering aan twee nachten in Andalusië waar ze helemaal niet oud was. Iemand met verhuizen geholpen... enorme literatuurkennster...hele goeie gesprekken...ze heeft te lang geen lichaamelijke liefde meer gehad, opgeslorpt door zoonverplichting...ze zit eronderdoor...zullen we verder gaan of niet, het is allemaal zo veelbelovend...maar velen durven er gelukkig niet meer aan beginnen of het op dagelijkse basis met meer dan één vriend of vriendin delen. Weer iemand goede raad geven en ze zien achteruitaan omdat ze hem niet opvolgd ?Gelukkig redt Awie me dan weer ook nog met haar rustgevende onvoorwaardelijkheid. Drie eenzame vrouwen op tijd gelukkig maken , zal dat wel blijven lukken ? Dezelfde houden lijkt het ongecompliceerdst. Aangezien ik me voor de moment toch nergens echt thuisvoel en er voor m'n kultuurprojekt weinig of geen reaktie zal zijn, zal ik misschien toch beter beginnen reizen of alles combineren, werken, reizen en al de rest. Alhoewelook reizen op zich, trekken...werken is. Ik zal ooit nog eens mijn verslag van m'n solotrip naar Noorwegen moeten uittypen...dan zal je dat wel verstaan...U die dit waarschijnlijk nooit lezen zult ? Goede muziek, gedichten,verkennende aanrakingen allerhande...goed onstuitbaar gevoel, heel volle ero-auro, koesteren goedvoelen...alleen slapen, vermoeid opstaan, hunkeren naar lichamelijke liefde. Vermoeiende dromen gehad ? Meer zin om te beleven dan tot in detail te beschrijven, gaat te diep. AW vond antioorlogssite voor gedichten voor me. Vriendin, ex-geliefde ? Vandaag vraagt ze me van haar in haar soep te laten koken (in haar karma ?). Gisteren liet ik iemand haar lichaam herontwaken. Vandaag blijkt dat de situatie door voor mij onbekende faktoren geblokkeerd zit, want ik zie of hoor ze niet meer om de liefdeshymmne voor het eerst voluit te spelen. Weet maar al te duidelijk dat een vrouw en alles wat ze te bieden heeft me veel energie geven kan...en dat 'open' met iedereen zijn...zijn grenzen heeft. ik val in herhaling, maar... : Liefdesaxioma : Is het niet de bedoeling van het leven van zij die fysiek of geestelijk jaloers zijn dat af te leren...of is dit een genetisch bepaald iets en kan dat niet anders ? Tegenaxioma : Zit een mens niet zo in mekaar dat indien hij of zij, goedmenend iemand lief heeft en dat wederzijds is, dat dan 'bedrog' ...of niet volledig voor mekaar kiezen afgestraft wordt door het niet meer of moeilijker kunnen gelukkig worden van diegene die de boot afhouden blijft ? Is vrije liefde niet alleen mogelijk onder niet-jaloerse bissexuelen ? Voor hetero's heeft dat eigenlijk niet veel zin, zeker niet als het om meer dan sex gaat en de ene klaar komt als een leeuw en de minder in de wereld van de andere ingeleefde, of gekwetste als een lichaam met pijn. De natuur heeft als echt geniaal theaterschrijver toch zijn best gedaan om drama voort te brengen. Kan als een man zijn vrouw verstoot om redenen die niet alleen bij haar liggen , maar ook bij hem, kan die man dan nog wel emotioneel gelukkig worden? En omgekeerd. Kan een derde, mensen met dergelijke menselijke ervaringen nog wel helpen gelukkig maken ? In welke mate speelt de genetica hier een generatieoverschrijdende rol in ...en duiken de problemen in een andere 'mensenvorm' op ? Zou het niet allemaal simpelder zijn indien we werden als kinderen in onze buiten man-vrouwrelatie ? Mag men z'n kinderen achterlaten bij iemand die je onterecht of voorbarig verlaten heeft ? Misschien moeten die kinderen in dat stadium eerst met het nieuwe koppel wel de voor hun verdere leven nodige ervaringen opdoen. In hoeverre is dit alles duidelijk voor de gemiddelde mens ? Mannen ondereen en vrouwen ondereen hebben duidelijke visies over het vreemdgaan van de andere sexe. Waarom wekt 'geestelijk bedrog' (beter kunnen praten met iemand anders) soms nog meer jaloezie op ? 39 Kinderen van nu die vroeger met de volledige liefdesbeleving beginnen hebben duidelijk al vroeger problemen met hun ex-geliefden los te laten. Langzaam groeit er een kultuur waarover daar meer en meer gepraat kan worden. Zelfwaarde, geloven in goede toekomst, kracht vragen aan iets sterkers in je, niet blijven analyseren, vooruit denken, werk en vrouw vinden...of tijdje alleen blijven. Het verleden niet blijven analyseren is zo makkellijk niet, je moet de juiste lessen trekken. Welk voorbeeld hun te geven. Een platonische vriendin en ook een lichamelijke ...een moeilijk haalbare kaart ? Ieder situatie is anders en toch hetzelfde. De veranderde man-vrouw-relatie brengt nieuwe uitdagingen en bekwaamheden met zich mee. We moeten onze kinderen alle dagen proberen een aanzet voor ZIN in het leven te helpen vinden meegeven. Het hoeft niet altijd met veel woorden daarom. Misschien heeft m'n geschrijf over de liefde toch voor iemand zin...als het maar niet als een alibi voor banale vrijpostigheid gezien wordt. Het antwoord op de vraag naar de plaats van man of vrouw, bij de kinderen of bij de geliefde...laat ik aan iedereen individueel over te beoordelen nadat de schade en de voordelen door elke partij opgemeten zijn. Soms is het goed voor de zelfkennis dat men ziet dat niet alles in het leven koek en ei is. Grootvader Frans had in 'den' tijd ook café. Een bezoeker vroeg hem om raad ivm zijn lief dat in verwachting was van iemand anders. "Ach jong,ge gaat er misschien dan toch een goei vrouw aan hebben". Een andere keer vroeg iemand z'n lief of hij niet met haar wandelen wou. Haar vriend trakteerde m'n grootvader later een pint omdat hij nu wist dat ze niet te vertrouwen was . Straf verhaal van die tijd. Ook nog gisteren 23/11/04. Bezoek aan vriendin-psycholoog om haar door mijn ervaringen beter doen te begrijpen hoe de menselijke geest werkt en hoe de lijdende maar ook de heldere geest in mekaar zit. Heb een paar definities van verwarring en uitputting gegeven en gespecifieerd met vergelijkingen. Kunnen gevolg zijn van teveel lijden en teveel tobben en denken omdat de geest voor een deel aan lichamelijke beperkingen gebonden is...kan voor een deel verslijten, maar toch altijd weer genezen...ook door z'n leven en z'n dromen te gaan begrijpen en door het lichte het zware te doen verjagen. Ik zou met haar mijn bestand 'dromen-op-aanvraag' eens moeten bespreken. Themäavond Kaukasus op Arte, wat een ellende zich aan het nationalisme en krijgsheren te laten vangen...als we naar één wereld gaan ooit... hoeft het niet langs weer kleinere stukjes...begeleid door de anachronistische rol van de godsdienst in de politiek. We zijn ver weg van de sovjet-volkeren-eenheid. 24NOV04 'smorgens op weg naar Rillaar kreeg ik beelden van vogels met een heldere blik binnen, vogels die me met hun ogen echt bekeken. Een uur later achter m'n kachel komt er iemand van natuurpunt binnen om te vragen of hij geen vogelkastjesmag komen hangen. Hij kwam enkele keren langs. Eens vroeg hij me een gedicht te schrijven voor z'n tante nonneke. Ik vraag me tot op nu af waarom hij niet meer afkwam. Omdat ik er weken niet was wegens ziekte en m'n vader die diezelfde winter stierf ? Andere visie op politiek of liefde ? Later diezelfde dag ook nog bezoek dichteres met jonge bordercollihond, machtig wezen. Bij bezoek bibliotheek gestuit op nieuw boek 'een klein dorp,een grote tol met ook rond pagina 59 TOT 62 iets over het filosofische en verzoenende rol van m'n grootvader aan pa's kant met z'n landbouw, fruit, cafe en cafespelen. Z'n ondervaging in de oorlog, z'n vrijlating en achteraf na een zinloze moord door iemand van buiten het dorp, de represailles op het dorp die hij ditmaal niet meer afwenden kon. M'n grootmoeder werd geslagen en ging schuilen in Kapellen, ze sliep er in de trog van de beesten in de stal omdat de collaborateurs m'n grootvader zochten, z'n zonen verstaken zich onder de prei in de hof en in het stro. De laatste paar jaar van hun leven eindigden die dierbare grootouders dement, kan men niet dement worden van teveel afzien en zich schuldig voelen omdat men iets niet heeft kunnen tegenhouden ? 25NOV04wo. Volledig boek over 'klein dorp, grote tol gelezen. Werden de schrijvers daarvan destijds gespaard om dit te kunnen schrijven, soort blauwdruk van wat er tijdens oorlog, collaboratie, verzet en repressie gebeurd. De verhoudingen tussen mensen in een dorp voor, tijdens en na de oorlog zijn goed weergegeven. Niet volledig akkoord sommige met omschrijvingen. Er staan ook een paar dikke fouten in...zie 'Rode Kermis.'-verhaal deel I. Ochtendbuffet trein, eenzame mollige met punch. Trein dappere moeder met kleine met ogen vol vragen. Eenzaam wandelende aziaat. Twee Belgen zonder dak boven het hoofd. Vanin de boogy waarin hij zit rijdt de kleine met z'n arm over de grond mee met het autotje dat hij in z'n handen houdt. Ambtenaren in alle uitvoeringen. Eindejaarspremie en uitzicht op moeten derven. Warmte, problemen vergeten, muziek, mekaar eens goed goed doen zonder dan van wat dan ook bang te zijn. Dialoog tussen twee grootmoeders over een kleinzoon z'n ex-lief : "ze had al iemand anders voor hij het afgemaakt heeft" ,"zo zie je maar dat zelfs indien een meisje de dag van vandaag kookt en kuist, dat dat dan nog geen garantie is voor een goei te hebben". Toen grootvader in de veertig was, was z'n oudste zoon ziek en vocht drie jaar tijdens die vervloekte oorlog om in leven te blijven, sinds 1940 al. De zoon was pas genezen of zijn vader zat midden in een storm om zijn dorpelingen van de collaboratie te behoeden. 40 In België zou een nieuwe Belgische wel willen dat haar enige kind dat niet bij haar in 't noorden leeft het goed zou gaan. Ik beloofde voor hem te bidden...op mijj manier, bijvoorbeeld een stukje van een heel mooi landschap aan of twee stieren voor een ondergaande herfstwinterzon...aan hem opdragen van hieruit. Het heeft soms geen zin dit allemaal in een verhaal te gieten...dat alleen maar aan gebeurtenissen zou opgehangen zijn. Soms wel, dan denk je er klaar voor te zijn...en doe je het toch niet, je energie verdwijnend naar anderen die er wel meer mee kunnen doen dan alleen maar van genieten ? Zuidbrusselvroegmarkt op zondag. Je moet niet ver om de hele wereld te ontmoeten. "Zet je voeten eens tegoei madameke" zei een moeder tegen haar dochtertje op de fiets. Waarom werken ? Om dure auto's te kunnen kopen...hou toch eens op. Soms is alles heel helder hoe het is en kan je creativiteit alle kanten uit en toch wordt die heel speciale waarheid achter de dingen altijd weer overschaduwd door de hardnekkigheid van de realiteit die de dingen weer donkerder en onherkenbaarder maakt. Weer rusten en dromen en ontwaken, helderheid opbouwen , handelen en goed proberen zitten...zodat er geen bewolking in je hoofd komt. Daarna tevreden naar zonsondergang toewandelen. Verhaal van oude vrouw met maagzweren,daarna maagbloeding en als remedie elke dag een glas paardemelk drinken, na periode kon je terug alles eten. Toen ze jong was verloor ze haar ouders en vier broers en zusters aan tbc na ze te hebben verzorgd. Haar latere man dwong haar voor hem te kiezen voor ze het ook zo krijgen. Haar nog in leven zijnde broer drinkt teveel en zit in kliniek. De AAbegeleider en zijn financiele zorgen en pendelliefde ontmoet. Op het perron in de grote stad. Een duif pikt hier en daar een minuskuul stukje kruimel. Ik heb één maiskorrel op zak. Ik goei het en ze loopt er naartoe, maar kent het niet en spuwt het uit. De stad, niks voor duiven ?...daarom dat ze mankte misschien. Socialisme, communisme en 'christenen' zijn de woorden die het meest misbruikt werden in de geschiedenis. In 't Spaans is het 'doel' : el fin. In een programma over arbeidsinvaliteit sprak er een Heselmans (Herstelmans) In de wereld hierachter zijn de kinderen misschien de hoogste hierarchie. Clémence was een volksvrouw die thuis nog gewerkt heeft om fruit te sorteren en zo. Op een dag bij de koffie en de spekulaas na 't eten 's noenens zei ze tegen mijn ma : "Hebt ge dat gezien ? Die vent die z'n vrouw laten zitten heeft voor die donkerharige dat straks bij hem was 'ja choeke, es 't goe choeke' en zij maar smoren en koeken eten...en wij dat de hele dag moeten werken en als 't ni goe is nog op tijd tegen ons voeten krijgen van ons mannen" Dat ons ma dat nog weet, da's misschien veertig jaar geleden en 't schijnt dat die madam en hare vent ons van toen nog 2000frank moeten. Soms is een boek pas goed als de lezer de dingen die de schrijver zelf niet helemaal doorheeft, beter begrijpt. Op Tv een docu gezien over een proef met een man in een winkelstraat. Hij had een plakkaat waarop stond "Dump me niet meer, laat me niet in de steek ...en dan de naam van een vrouw".Natuurlijk vond negentig percent van de mannelijke voorbijgangers het maar flauw en zwak...terwijl er veel meer vrouwen positief tegenover stonden. In teorie kan je achter de mannelijke opinie staan, in de praktijk laat je goede inborst of je ijdelheid zich toch vaak vangen aan het spel van afgewezen worden, zich alleen voelen, de andere weer sterken en zo verder. Iedereen gebruikt iedereen wel eens...als troost. Het enige spijtige is dat mensen die door en door bij mekaar passen en zouden verder kunnen toch niet voor mekaar kiezen...gewoonlijk ligt dat aan één van de twee. In sommige gevallen blijkt het wel zo te zijn dat ze toch apart blijven wonen en toch kiezen voor mekaar. We sterven eigenlijk alleen als we niet voor onszelf of mekaar kiezen...op termijn blijkt toch altijd of het dan tooch uiteindelijk al of wel niet de bedoeling was. Gelukkig samenleven is zoals alle dagen thee met honing drinken en ook mede daardoor nooit verkouden worden...als je dan toch verkouden wordt moet ge die goede gewoonte niet stopzetten...je moet niet ophouden met gelukkig samenleven als er eens haar in de boter is. Mop : Opiniepeiling. "Bent U voor of tegen het verbieden van herdenkingen van oorlogsmisdadigers" "Tegen. Van zodra de manifestanten verzameld hebben mogen ze van mij worden opgepakt en een paar jaar het leven in Auswitsch naspelen voor één of ander TV-programma. Als bewakers mogen ook geestesgestoorde sadisten worden ingezet". Mop: Op het buro 'voor evaluatie van het stemgedrag tijdens het leven' in het hiernamaals, kreeg men van de afdeling 'helmanagment' de vraag binnen wat milder te zijn voor overleden Bush-stemmers, want dat er bijna plaatsgebrek in de hel was. Mop: Hertrouwde weduwe tot pastoor : " hoe zal dat met ons moeten gaan als ik nu kom te sterven en mijn vent in den hemel tegenkom en dan mijnen huidige vent ook daar gaat bij mij willen komen ? 41 Chinees vriendinnetje in den tijd. Ze brak glas en van de stukken leerde ze me in m'n chalet in de bos het chinese woord voor boom schrijven. Waarom dit allemaal neerpennen ? Zal iemand het ooit lezen. Ik neem hetgeen ik er van nodig heb toch mee na m'n dood. Het schrijven dient misschien vooral om je nog meer bewust te worden van al die gevoelens en gedachten in je hoofd, zoals wanneer je een droom in geschreven taal vertaald en er zodoende veel meer van die droom terugkomt zodat je op 't eind met zo'n gedetailleerde assocciaties en ondergronden zit dat je bewustzijn weer tijdelijk een enorme 'boost' krijgt. de vader Iemand genaamd ik, wou onze vader op wat misschien z'n sterfbed zou kunnen zijn, iets voorlezen, want de tv hoefde voor hem niet meer. Het was een stuk uit een nieuw testament dat hij in de kliniek vond. Hij wou eigenlijk misschien niet meer dat ik iets voorlas en echt van mens tot mens kunnen klappen lukte tijdens zijn leven weinig. Aan stilte had hij vaak genoeg...gevolg van niet-uiten kunnen ...of gevolg van teveel weten...het grootste deel van z'n leven had hij teveel werk en draaide haast alle gesprekken om het werk. Daarna was er misschien de ontgoocheling dat hij geen opvolger voor z'n groothandel had en één van z'n kinderen gescheiden raakte. Hun gesprekken gingen veelal alleen over het bedrijf, de fruitteelt, de fruithandel...en dan bleef het gewoonlijk bij bevelen, niet veel complimenten en als de één zelf al eens initiatieven pakte...was het nogal eens verkeerd want de plukkers bijvoorbeeld moesten niet aan de oostkant maar aan de westkant van de boomgaard beginnen plukken hebben bijvoorbeeld. De zoon was hem nog altijd dankbaar voor de manier waarop hij was...anders had hij in het bedrijf gebleven en nooit geschreven wat hij al heel z'n leven geschreven heb. De mens had het gewoon te druk om rustig te zijn. Het stuk dat de zoon had willen voorlezen ging over de echtscheiding, onder 'Korintiers' geloof ik. Waarom wou hij juist dat stuk voorlezen ? Omdat hij het enige gescheiden kind in de familie was ? Je mocht een vrouw alleen als echtgenoot verstoten wegens 'hoererij' stond in de bijbel. Mozes had nog wel andere redenen toegestaan, maar dat was volgens de grote meester omwille van het harde gemoed van de mens. Er blijken wel een aantal raadsels in dat testament te staan, ook omtrent de man - vrouw -relatie. Zo vroegen de apostelen of iemand die z'n vrouw wegens wat men 'hoererij' noemt, verstoten had weer iemand anders mocht nemen...het antwoord was ja... maar de apostelen waren er niet tevreden mee...dus zei de leermeester : iets in de zin van " er zijn drie soorten gesnedenen...de eerste worden gesneden geboren, de tweede worden door de mens gesneden en de derde snijden zichzelf omwille van het koninkrijk Gods. Wat wilt dat zeggen...bedoelt men dat de filosofen toen dachten dat er mensen zijn die vanaf hun geboorte geen behoefte hebben aan sex, dat er zijn die na hun huwelijkservaringen daar geen behoefte meer aan hebben en dat er ook zijn die er zich vrijwillig van onthouden ? Subtiele uitdrukkingsvormen hadden de nog niet in de huidige religies verdeelde Arabieren toen. Als ik een evangelie zou moeten schrijven rond de man-vrouw-relatie zou daar instaan dat 'Sommige mannen hun vrouw geschikter voor hun volgende man maken ' (zie m'n roman 'ach ja, de liefde')...al weet ik dat zij die hierin een vrijgeleide voor 'doe-maar-aan-vrije-liefde zien'...zich achter zo'n uitspraak zullen verschuilen om hun ego-streven te kunnen botvieren. Vroeger reed hij 's nachts met z'n vrachtwagen volgeladen met het fruit van door de seizoenen heen of terug met de lege bakken door de nacht van het buitenland. Bij avond keerde hij eens voor de laatse maal terug van de dokter van het hart die hem niet veel goeds te melden had. Hoe lang was het geleden dat hij nog een in een auto gezeten had 's avonds ? Ik zag dat het hem goed deed, alleszins toen hij van het doktersbezoek af was en we terugkeerden. Misschien zegt hij in 't vervolg wel eens ja als ik hem overdag wat van zijn buitenzijnkamerwereld wil laten zien. Zelden was hij norse de gevangene van het idee 'een rolstoel, dat had mij niet mogen overkomen, ik ben toch een goed mens'. Hij nam z'n situatie overwegend positief op. Hij is een goed mens. Maar de jacht van soms in iemands hoofd heeft heel veel redenen van voorbijgaande aard...en wordt eens op welke manier dan ook...gestopt. Als je 21 bent en je moet je verstoppen om niet door fascisten naar oorlogskampen versleept te worden terwijl je net temidden van die waanzin in de vochtige sluipkelder opgelopen tbc overwonnen hebt...ga je keinuchter tegen de wereld aankijken, geen tijd voor romantiek, kunst...je wil blijven overleven. Iets graag doen is dan niks...het is je werk dat telt om het werk, geen tijd om over het leven te filosoferen. Een dag werd het duidelijk dat de oude man stervende was. Je zegt hem dat hij geen schrik mag hebben...wat gebeuren gaat gaat gebeuren...je stuurde me toch naar kerk en school ook om te leren dat er leven na de dood was...iets waarvan ik de ware toedracht later zelf ontdekte...en nog ontdek...ook nu je lijkt te gaan sterven...ook in februari zoals jouw vader ? Als je rechtstreeks met doodgaan geconfronteerd wordt is de eerste indruk van 'daar is niet aan uit te kunnen dat mensen van de wereld vertrekken...' geboortes liggen me veel beter. Zelf kiezen, nadat je het verleden doorhebt, ik begin erin te geloven. Na iedere oorlog weer heropbouw, de geschiedenis van de dwang, is niet mijn weg. Het politieke wordt door het biologische en psychologische bepaald, voor het door het ekonomische bepaald wordt...met alle mogelijke negativiteit vooraf ingebakken. Een avond terug op m'n oude jongenskamer. M'n oude meubilair vervangen door dat van oma en opa van ma's kant. Wat gitaar proberen spelen, geneusd in doodsprentjes. Waar zijn ze allen naartoe ? Vertakt in genetika. Voorgoed verdwijnen kan niet.(zie m'n filosofische artikels). 42 Doodsgeluiden Men weegt méér met water op de longen. Men is echt fataal moe. Het hart heeft moeite met de wil om nog verder te leven, om niet dood te gaan. Vandaar het borrelend protest van keel en neus...zoals een pomp die het water in een ondergelegen kelder probeert leeg te trekken en pruttelt omdat er teveel lucht op zit. Ook als een motor die moeilijk start...weer iets waarbij ik later aan hem denken zal. Hij die sterft is in ons...maar laat hem alleen in ongeschonden, stralende, lachende vorm toe...niet in zijn pijnkanten en moeilijk zijn. Een man sterft. Een man lijdt. Nu niet meer wakker maken als hij dit door slapen vergeet. De overkant lijkt niet te wenken. De overkant is in ons. Nog zoveel te bespreken ?Nee. Alles is gespeeld, gezegd, gevoeld, voltrokken om in de nog levenden doorgetrokken te worden. De oude leeuw, zijn vel nog bijna jong. De laatste kwinkslag, een paar dagen geleden toen ie aan z'n schoonzuster vroeg of ze dat nog kon 'kaasvla' maken, zoals ze voorgesteld had. De eindgeluiden kabbellen intussen door als een te dikke vloeistof op een verroeste bedding. In de nabijheid van sterven lijkt het leven soms zo onbegrijpelijk als makkelijk, zo zwaar als licht. Niets heeft nieuwswaarde meer. Alles is. Krant ? Journaal ? Who cares...even respectvol stilstaan bij het uitbollen van dit unieke leven dat aan zovelen zoveel heeft gegeven...tot en met deze zin van hem en van m'n eigen. Wat hebben we gemeen ? We zijn eigenlijk zowel gelijken als tegengestelden. Of gelijken met een andere levensloop. 's Morgens. De lege kliniek. Zoals heel laat en heel vroeg op eender welk ander werk. Veel minder drukte. Fijn, we zijn in de dag met teveel overbodige dingen bezig. Vliegen de jaren eigenlijk, zoals ze zeggen ? Zeker als je terugkijkt op een leven, op levens. Zeker als je het geheel van de opdrachten beseft en de oneindigheid in verbindingen tussen mensen. Geen illusies. Nee. Dat zijn het niet. De droom vermomd als dag of nacht...als slaap of wakker verklaart zich 24 uur lang opnieuw en opnieuw tot de eerste indrukken bij 't ontwaken echt begrepen worden, herdacht, hervoeld, herleefd, INGEZIEN. Vandaaruit bestel je dan de bouwstenen voor de nieuwe dag. Opeens een herseninfarkt, de dag na een begrafenis in de aangetrouwde familie. Niet meer, moeilijk, beter en weer niet meer kunnen stappen. Van niet meer kunnen wandelen en praten naar stappen en spreken...hij zette een geweldige prestatie neer. Na het terug vooruitgaan, het weer achteruit gaan als men het leven op allerlei manieren leren doorleven heeft. Vragen bij het sterven. Doodsgeluid en z'n variaties. Ineens het geluid van een bijtje in z'n neus, zacht gezoem...waarvoor is leven vandoen ? De weg naar de eerste cel is dezelfde als de weg naar de eerste natte zoen. Het leven, zich herhalend en verrijkend. Proces van trachten en waardigheid. Zacht vel, oud hoofd als het niet lacht. Bijgeloof. Alles wat na de tand des tijds geen herinnering meer is. Werken en leven. Het is niet zozeer dat werken dat we hier komen doen, maar wel de indrukken die we opdoen en nalaten...of wie weet meenemen. Alleen het positieve heeft hierin belang. Blijft de zachte mens uiteindelijk over...bevrijd van al dat wantrouwige opgejaagd zijn door 't systeem en door negatieve emoties ? Streng-strong...maar de andere kant kan ook sterk zijn. Men stelde ons kinderen een God voor, streng...zoals Pa's soms met al hun angsten streng zijn...gezegend zijn dan een aantal ma's die niet alleen streng maar zacht kunnen zijn. Klinisch. Alle dagen bloed pakken en tests blijven doen, moet dat wel ? Met mijn verse paardemelk als symbool, komt hij de tunnel beter door...en ik heb de luxe van hem gewoon pa te noemen , de verplegers en dokters zeggen altijd mijnheer X. Behalvelater op de palliatieve afdeling van de eindbestemmingvan het leven. Dames, heren zo'n infarkt, komt die niet ook door al die pillenbrol ? In de kamer met het kruisje, mee wachten op dood...een barst in het bezetsel van al die keren dat het leven hier reeds kapotbarstte, de lijdenden bevrijdend ? Zijn schoenen staan nog warm aan de radiator, zal hij er nog ooit mee vertrekken ? "Ik hou het niet meer vol", zei hij maar toch nog dankbaar om de luchtmatras die men hem gegeven had. "Trek het je niet aan. Je krijgt zeker een hoge post in de hemel". Er komt een moment dat men de strijd wel moet opgeven, tegen dat moment heeft hij altijd gevochten. De mens wikt...,je eigen conditie en veel iemanden beschikken. Een neutrale filosofie en een sociaal-politiek systeem in evenwicht...en inzicht in ons gevoelsleven en dat van anderen...en er zou veel minder vermijdbare onrust zijn. Een afdeling in het hiernamaals 'stemgedrag bij verkiezingen' zou moeten bestaan...idee voor een roman. In realiteit zal het wel zo zijn dat de nazaten altijd weer een tijd met dezelfde dingen gaan gekonfronteerd worden...waartegen de optimistische ik al van bij het typen protesteert en hier bij een nalezing in volhard. Als iemand zelf niet aangemoedigd wordt, ga je later de mensen meer aanmoedigen... . Dank aan de kinesist die de fluimen zacht kon lossen en het spuitje waardoor hij weer zichtbaar van z'n slaap genoot. "Ga je werk maar doen, ga maar weg", tegen teveel maseren kon hij ook niet meer, nooit gewoon geweest veel lichamelijk 43 kontakt te maken. Als ge vertrekt Pa, niet kwaad vertrekken...want in feite zit in U een beminnelijke mens. Niemand moet iemand iets verwijten...want hoe het komt dat je zo of zo bent, dat is een veel te lang verhaal. Een vrouw voelt hoe het haar man en kind gaat en zal daar ook geen enorm lange uitleg aanhangen. "Da ne beminnelijke mens zo moet afzien...betekent misschien dat de beminnelijke mens zelf al vertrokken is...terwijl de moeilijke mens zijn bevende arm probeert tot rust te brengen. Geen schrik hebben , ne mens kan ni sterven en zeker gij niet ". "Als ik je niet meer moest zien is't de laaatste keer zeggen ze altijd...maar ik zal je blijven zien, denk daar maar eens over na." "Is er nog iets dat je geire had willen doen en dat ik in jouw plaats kan doen ?" "GEIRE is NIKS" ? antwoordt hij, waarmee mijn geduld met hem op is...altijd heeft alleen wat je MOET doen, het werk voor hem geteld...geen plaats voor mijn filosofie... . Hij mag z'n nuttige kijk op het leven hebben , ieder vlucht wel voor iets anders. Alle laatste dagen in de kliniek brengen een ander facet van 'onze vader' zijn zijn naar boven. Heeft hij zichzelf wijsgemaakt dat anderen hem door hun gedrag mede immobiel maakten...of is dat zo ? Ik besef het en durf er aan denken...da's tochal iets. VRIJDAG 18 MAART 2005, de dag dat vader helemaal vertrok 's Morgens te negenen, het hele dorp ineens zonder electriciteit na enkele minuten wereldnieuws. Ontbijt. Ik maak ook wat fruitsap voor m'n jongste. Hij geeft me wat van de konfituur van z'n moeder's moeder. Martyllen, gemaakt door de vrouw van iemand getrouwd met het geslacht Tillen. Groeit deze boom van het familiebos in de richting van de kant van de ex-ega ? Hij neemt afscheid en gaat werk zoeken want men wil hem in 't zwart doen werken, daar waar hij vorige week soliciteerde. Dag zoon, wat zal de dag van vandaag brengen" ? Voor hem werk en een lief, voor mij, mijn vader bij het sterven bijstaan...al wist ik dat nog niet. Bijna alle vensters van het huis eens opengezet. Met de kat en de hond wat bijgepraat. "Vraag niet wat je baas kan doen voor jou, maar wat jij kunt doen voor je baas". De hond leek er niet mee akkoord en de kat keek heel onverstoord. Gaan eten bij ons ma...de afwas en het praten over de toestand van pa in de kliniek. Uitzonderlijk zou ze in de namiddag niet met mij naar de kliniek rijden maar met de man van m'n oudste zus. Ik zou eerst om 1600uur arriveren...na ook in mijn filosofenchalet wat opgeruimd te hebben. Ik nam er ook twee hele mooie cd's met klassieke gitaar en vogelgeluiden mee. Gehad van een lieve dichteres een door haar genen en omstandigheden soms verscheurde vrouw. Nadat ons ma weer een aantal verhalen over vroeger had verteld naast het bed van haar man, bleef ik alleen met pa. Gisteren nog was hij bediend. Met Lucas de pastor hadden we over het leven van onze pa en ons moeder zijn partner sinds 62 jaar, verteld. Toen de pastoor zei 'we zullen nu samen het kruisteken maken 'vertrok' vader's hand omhoog tot z'n voorhoofd...hij hoorde nog alles wat we zeiden. Moeder of de pastor, ik weet het niet meer, bracht z'n hand naar de rest van de windrichtingen. Heel mooi, ze was blij dat ze daar was om het te beleven...ook al was het soms zwaar voor haar. De eerste paar uur toen ik daar 's anderendaags was,van vier tot zes, sliep hij heel rustig, al zag je dat hij het soms moeilijk had. Hij legde z'n rechterhand op z'n hart en bleef zo heel lang liggen...met de mooie muziek op de achtergrond. Op een bepaald moment werd hij meer en meer wakker. Ik vertelde hem dat toen ik en ons ma en m'n schoonbroer daar rond vieren zaten, ik van hem een heel mooi beeld binnen gekregen had, van toen hij nog jong was en op z'n kamion stond in z'n marktkleding...zo met z'n marktportefeuille met allerlei bonnen en papiertjes van bestellingen en zo in. Dit was achteraf misschien het teken dat hij vandaag volledig hersteld zou zijn. Telkens als ik nog zo'n beeld zal krijgen, zal ik misschien weten dat hij kortbij is. Al wat je hoeft te doen is misschien warm aan hem te denken...of hoef je dat niet te doen en komt die nog rondzwevende energie van hem... vanzelf binnen ? Z'n jongste dochter en haar man en m'n jongste zoon waren al geweest en men middelste zoon kwam ook binnen nadat ik vader had verteld van het treineindstation, waar afstappen ook nog mogelijk is. Een eindstation ligt gewoonlijk aan zee, aan het begin van een andere materie dus. "Jij zult afstappen en ook in een eindstation is er nog iets...jij zal vóór ons weten wat." Door het onstuimige adolescentenverleden van de middelste zoon, en de omstandigheid dat ik moest profiteren van het wakker zijn van m'n vader en hem al lang nog een aantal dingen probeerde mee te geven, kwamen er tranen bij me op die me nadien nog makkelijker deden praten. Ook m'n middelste zoon begon te praten en we hadden een gesprek waaruit bleek dat onze stervende voorzaat zich om hem geen zorgen moest maken. Wat later zou ik met m'n zoon vertrekken want ik zou de nacht met ons vader komen doen. M'n oudste zus en haar man zouden me voor een viertal uur aflossen. M'n tweede zoon zou nog eens bij z'n bomma binnengaan en ik wat rusten. M'n jongste was in de dag geweest. Ik was nog maar een halfuur terug thuis of ik kreeg telefoon dat ik en m'n zus toch maar best zouden opkomen. Zo beleefden we toch nog het laatste halfuur van het moedige gevecht van vader. Het leek of hij op ons had gewacht. 44 Ook m'n oudste zoon was aanwezig bij dit heel mooi gevecht dat eindigde in een overwinning van een veel kalmer gelaatsuitdrukking dan de kalmte zelf. Wij, drie kinderen, hadden ieder een hand op hem en ik streelde voordurend z'n linkerslaap. De mannen bleven traanloos, (bij déze gelegenheid dan toch) de vrouwen moedigden hem onder hun tranen aan nu niet meer te vechten en zacht te gaan. Ineens de voorlaatse adem...het luchtzuigen stopte...het leek z'n laatste adem, maar hij herpakte zich nog eenmaal, nog één teug, nog één hartklop....en dan de rust, het helemaal overglijden naar het vervolg, de afstap in het eindstation. In stilte zaten we lange tijd rondom hem...en later wisselden we onze gevoelens en praten ook nog met hem alsof hij er nog was...de rest is niet zo belangrijk, praktische zaken.Hij was heel mooi, de laatste keer aangekleed op z'n best, met z'n sportschoenen...als je z'n been aanraakte leek het wel weer een jongen. Onze jongen. De dans van het lijden ontsprongen. 82 en nog bijna geen rimpels. Nu ik dit herlees realiseer ik me dat het herseninfarkt dat hij negen jaar eerder heeft gemaakt aan zijn linkerkant gebeurde, de kant van zijn denken, de emotionele wereld, waar hij weinig tijd voor maakte was nog niet versleten...eerst sinds dan heeft hij vooral de eerste paar jaar daarna kunnen wenen telkens hij iets te emotioneels zag of hoorde. Nee,hij was niet naar Congo gegaan. Hij had hier in België zijn strijd gestreden. 19MAA.2005. Zaterdag. Droom vader, zonen, kleinzonen, ridders. Dag. Mekaar weer ontmoeten als familie en te vlug tot de praktische dingen moeten overgaan. Het proces van wie moet worden verwittigd en het waarom ervan. Ook hoe feilloos iedereen bepaalde taken op zich nam. De figuur 'manager' van een begrafenisondernemer die taktvol was, een viertal uur later de drukker al, daarna de pastoor. De pastoor met een Aziatisch uitzicht, een oude 75er die, het siere hem, nog dienst deed. Alhoewel hij m'n pa niet was kunnen komen bezoeken gedurende die negen jaar dat hij ziek was, was hij vol lof voor de zorg in de klinieken en hun pallitatieve afdelingen...die nog maar enkele jaren door een nonnetje gesticht waren. Weer het praktische gepraat over vanalles maar niets over de preek die hij voor de overledene ging houden. We gingen naar de man die heel zijn leven de broer en zakenvennoot van m'n vader geweest was. Die mannen namen al hun beslissingen op fruitkisten voor de muur van het bedrijfshuis, overleggend met mekaar. Toen ik hem alleen in de keuken had en tegen hem zei " dat wij,hij en ik, onze pa toch echt goed gekend hadden, zag ik hem als tachtiger voor het eerst wenen. "Je moest dat al eens meer doen", zei ik hem. Ik vertelde hem over hoe z'n broer 'vertrokken' en niet 'gestorven' was. Hij had dat wel nodig. Hij sukkelde namelijk zelf met zijn gezondheid en zijn vrouw nog harder. 20MAA05 Droom. Een meisje, 'Sandra Masa' zat op een schoolbank les te volgen. Dag. Wandelen met de hond in een landschap met fruitbomen waarvan de peren hier en daar hun eerste spuitbeurt gehad hadden. Het leek wel een witte namaakwinter, bomen in hun kerstpak. Dan schrijven, eindelijk een soort vorm vinden waarin ik hetgeen ik nog niet schreef in zijn verscheidenheid kan bundelen. Middageten met ma en zonen 's zondags. Eerste keer sinds pa vertrok. Er werden goede raad en ervaringen uitgewisseld en toch zal ieder zelf zijn leven moeten gaan. Ze moesten weer lachen met m'n schoenen waar 'speed-king' opstaat, toen de oudste zei "alzo sprak speed-king", nadat ik weer eens iets filosofisch gezegd had...en niet omdat de hunnere modieuser zijn maar waarschijnlijk omdat ik me meestal trager dan zij voortbeweeg. Ons ma is dan een tikkel ongerust dat ze met mij lachen. 't Schijnt dat m'n grootvader, de pa van m'n pa nogal streng was voor z'n kinderen. Ik zal eens even iets over hem vertellen : 19/03/05ZATER Praktische voorbereidingen begrafenis.Adressen zoeken. Tekst Augustinius over hoe dat die van de andere kant er nog gewoon zijn. Iedereen vond het een mooie tekst...waarom moest ik dan weer zo nodig het woelige leven van die schrijver toelichten ? M'n oudste zus maakte vloeiende tekst van haar eigen in combinatie met inbreng de rest van de rest van de famillie. 'Oosterse' oudere pastoor., begrafenisondernemer enz. 20/03/05ZOND Brievenbedeling voor de uitvaart, we rijden door ma's geboortedorp...we moeten de huizen waar ze een brief instak misschien onthouden voor als het ons ma haar beurt is...of ze zal ze wel zelf opschrijven...iemand die iets moet weten komt het trouwens te weten. Ik kan me dat weer niet inbeelden dat het ooit eens haar beurt zal zijn als ik ze zo naar TV zie kijken en ze voor het welzijn van de goede personages zit te supporteren. 21/03/05MAAN. De man met vier vriendinnen, één voor de akademische literatuur (die hij bijna nooit ziet), één voor het vleugje exotisme, één voor de poezie van het moment en de schoonheid die in ongeluk en geluk verborgen licht en één voor de dans en het genieten van warmte...voor hij weer alleen of met de dichteres wil kunnen reizen. Hij weet nog niet dat zijn combinatiecapaciteiten dra, waarschijnlijk weer voorlopig...verleden tijd zullen zijn. Twee lege bierglazen, die van de danseres en de 45 mijne, die fris gewassen klaar stonden, sneuvelen door een plank die er op valt. Ze symboliseerden onze volgende ontmoeting. 46 Einde van het ontmoeten van de 'vlinderende?krullebol' die vanmorgen de deur uitging ? 's Avonds een kruisje gegeven in familieverband. Verscheurde broer van pa wordt het te machtig. Hij schudt de handen van z'n broer intens. Daarna ben ik aan de beurt, geef een zeer langzaam kruisje en hou z'n dode handen een tijd rustig vast. Iets dat m'n moeder en een viertal andere mensen meer ook nog zullen doen. Heb vandaag een dorpsgenoot, kankerpatient in zijn pruimenboomgaard met kippen van speciale rassen en duiven van allerlei vorm en pluimage ontmoet en vooral hem laten praten. Toen we schoolkinderen waren verzamelden we de omhooggekomen teer uit de voegen van de beton,hij wist het nog. Morgen weet hij of hij nog een kans heeft. 22/03/05DINSD 's avonds waren er een kerk vol mensen in de moderne rozenkrans-uitvoering (vroeger was dat meer een eentonige litanie) Daarna een kruisje geven, eerst de familie, daarna schudden we de hand van een hondertal dorpsgenoten en daar zouden er morgen drie keer zoveel bijkomen tijdens de begrafenis. 23/03/05WOEN. Begrafenis. De kinderen groeten de kist. Ik pak een bloem van de grond die blijft liggen als men met de kist en de kransen vertrekt. Voor later in het open graf, maar dat weet ik nog niet. We volgen de witte lijkwagen in twee auto's ,de rest van de familie wacht. Onderweg de wielrenner die een kruisteken maakte. Pa was een verwoed wielerfan vanin zijn rolstoel in z'n laatste jaren. Toen we te voet de kist volgden kwam er een kamion voorbijgereden (met 'globbetrotter' opgeschreven...iets wat ik ook nog wil doen ) Alhoewel ik niemand van 't werk verwittigd had was er toch een delegatie en een pak geschreven 'innige deelnemingen' zo bleek achteraf...hun zicht boorde een ander soort verdriet van mijn militante inzet voor hun en hun 'eigen-belang-eerst' mentaliteit aan, waar ik tranenvrij, even tegen vocht..De mooie mis met de mooie tekst over de trouw van m'n vader aan z'n gezin en werk (had de familie zelf gemaakt). Het uitgaan uit de kerk, ik gun niemand tranen, het leven wordt te zwaar gemaakt door zij die hun goedehartleefgenoten danig pijn kunnen doen. Ik moet er wel verschrikkelijk moe en getekend uitgezien hebben besef ik later bij de begrafeniskoffie waar ik een heel goed gesprek heb met de man van m'n nicht, een Kongolees, die een paar Belgische progressieve auteurs over Congo, goed kent. Het ware gelaat van Kongo zag ik destijds in de eenvoudige rust en dorpsgeaardheid van zijn twintig jaar geleden al bejaarde ouders. Er zal nog veel gebeuren voor die rust over Afrika zal weergekeerd zijn. "Verkiezingen of revolutie", beide en van diverse aard. Ik vroeg stilte aan de deelnemers van de koffietafel om een gebed voor het eten te zeggen, men had me gevraagd een weesgegroet te zeggen...dat zei ik dan ook, gevolgd door het beginstuk...achteraf begreep ik waarom ik een blackout had voorhet stuk 'heilige maria, moeder gods, bid voor ons arme zondaars...ik kon mezelf en heel de zaal toch niet voor zondaars gaan uitmaken'. Ik hield wel van 'gezegend is de vrucht van U lichaam Jezus...wiens moeder wel met de geest van...omging. Een zus van me en ons ma hadden de poetische vriendin van hun zoon meegevraagd...ineens leek het of hij nu ook een vriendin had, terwijl hij bijna nooit met iemand gezien werd. Zo werd de man misschien weer behoed voor plannen met met ander vrouwen die niet in zijn levensloop lagen. Een dag zit altijd vol allerlei 24/03/05DONDER Mobilhome van begin maart op de grote éénmalige tweedehandsbeurs gekocht gaan afhalen. 25/03/05VRIJ VEEL moeten rusten in de dag. Op 't gemak gerekupereerd. Naar ouders geweest van iemand geweest die zo graag met m'n vader tussen de bomen werkte in zijn schooltijd...hij leerde tolk en ging daarna nog voor advokaat en kan acht talen. Hij en onze pa verstonden mekaar goed, het waren echte raswerkers met weinig woorden nodig om mekaar te verstaan. Zijn ma kan onderhoudend vertellen terwijl haar man, reeds vier jaar te bed na een herseninfarkt meer en meer op een stervende begint te lijken...hij is ook iemand dat vroeger altijd zo streng keek...het is me opgevalllen dat die mensen en zij die zich door anderen laten overwoekeren precies vlugger iets krijgen. Al rustend, mooie documentaires gezien over Corsica en over het dagelijke rondkomen van werklozen in Duitsland. 's Avonds na uitgerust te zijn nog tijdens een wandeling langs ons ma geweest. Ik had gezegd dat ik haar het nieuws ging komen uitleggen, dat ze die miserie meer begrijpt. Misschien wil die broer van Bush via die show rond die vrouw die al 15 jaar in coma ligt, binnen vier jaar een gooi naar de presidentsstoel doen. Die daar zo tegen die eutanasie betogen, zouden daar geen voorstanders van de oorlog in Irak tussen zitten ? 26/03/05ZATER Prachtige ochtendwandeling terwijl de zon zich een weg door de mist zocht. Tussen de mistwolken op de akkers en de fruitbomen wenste ik de vermoeidheid op m'n maag weg. De laatste week, na de weken kliniekbezoek voor vader is het terug heel erg. Ik zal nog fel moeten rusten voor ik al eens langer op reis kan. Een goei fles borstsiroop zou ook niet slecht zijn. Onnavertelbare indrukken over mensen, dieren en toestanden...of gewoon vergelijkingen tussen de dingen die ik zag en de geestelijke dingen. Het willen leven bijvoorbeeld, geillustreerd door een gevallen boom die nog in bloei wil staan. Het onbezorgd geluk van de hond en vanmorgen de subtiele verschillen in karakter tussen ons huidige kat en de vorige. Maar vooral de wetenschap dat 'trouw en niet verlangen naar een ander noodzakelijk zijn als je van iemand houdt. Voor de enen niet makkelijk vanwege erfelijke faktoren en 46a teveel zwaar dingen gebeurd in hun leven. Voor de meesten absoluut noodzakelijk. Terug thuis, dit alles beginnen schrijven in bed met laptop op knieën want nog te moe. Bij ons ma gaan eten. Zus1 had veel volk in de winkel. Zus 2 zag er wat moe uit. De zon deed me goed, zodat ik in de namiddag wat kon klussen. En nu ga ik m'n gazet lezen. Daarna Wi's gedichten voor een stuk herlezen. Toen ik later op de avond terug in 't dorp kwam vloog er na het voorpaselijk avondlijk bezoek aan pa's graf een uil uit de toren. Opgeschrikt door de mensen die de kerk verlieten ? 27/03/05ZON PASEN Een nacht met van drie tot vijf in de morgen verhelderende dingen over uitspraken en gebeurtenissen van de vorige dag. Van vijf tot acht muziek van radia classique 21 ('when rock also becomes classic') Heel ontspannend. Nagedacht over het feit dat Noord-Amerika eens aan Europa vastgezeten heeft, zoals heel duidelijk gemaakt in het jeugd-wetenschap-programma van de rtbf. De plaat die onder Afrika vertrekt heeft de Alpen destijds omhoog gestoten en brengt Afrika ieder jaar twee mm korter bij Europa. Madagascar was eens een stuk van India dat vertrok om tegen Azie te botsen en de Himalaya doen te ontstaan. De mount Everest groeit naar 8888meter toe, ook een drietal mm per jaar. Dat is pas echt geloof dat bergen verzet. We moeten weer meer als kinderen vragen gaan stellen over het waarom van alles. Net zoals ik me vragen stel wanneer ik de liturgieën op de verschillende zenders volg...ik herken mezelf en de wereld onvoldoende in sommige uitdrukkingen die men daar gebruikt...daarom in de namiddag dat ik m'n eigen filosofische teksten eens in m'n chalet ging herlezen. Daar bezoek gehad van Wi, die haar zwaarte afpraatte terwijl we naar de muziek met de vogels en de gitaar luisterden, muziek waarop onze pa vertrokken is de dag dat ik die muziek speciaal voor hem meenam vanuit het chalet. Ook de Griekse muziek deed ons deugd. Toen was het tijd voor de stilte... Na een paar uur zette er zich een revival op alle vlakken in tussen Wi en mij, ingeluid door het lichamelijke gemis...de gezonde toestand waarin ze daarna terechtkwam bewees eens te meer wat ik haar al jaren zeg. Reisplannen en andere plannen en dialogen over wat er nu van ons vanuit de hemel gezegd werd vulden de kamer met de spiegel boven het bed. Haar aura was weer zoals bij het begin van onze literaire en filosofische ydille in het vorige chalet aan het woud. Zal dit wel blijven duren ? Nee, naturlijk niet Sirach. 28/03/05Hopelijk erven de onbaatzuchtigen de aarde meer en meer. In zuid-Amerika is er meer verzet tegen de privatiseringen van gas en olie dan in de ex-USSR. 29/03/05 VOOR ' T VERVOLG ZIE GESCHREVEN DAGBOEK met sommige gebeurtenissen en gedachten of beelden WAARVAN IK DENK dat ze heel niet-toevallig mooi zijn...zoals bijvoorbeeld toen ik en Wi in Brussel het boek over Congo gingen kopen dat mijn Kongolees famillielid me aangeraden had. In een modern café in het Brusselse Zuidstation gingen we nog even iets drinken vóór we onze trein terughadden. Tegen één van de muren stonden allemaal oude fruitbakken alsdekoratie...heel veel bakken die in een vroegere periode in het bedrijf van m'n pa en z'n broer gebruikt werden. Ik legde me de volgende dagen toe op de studie van wat er in Congo de laatste vijftien jaar gebeurd is. In m'n politieke analyses zal je de volgende maanden wel een verslag vinden van dit pionierswerk van L.M. in Kongo. Omdat die mens tot één van de uit de media gehouden partijen behoort wordt er geen publiciteit gemaakt voor dit boek dat enorm veel imperialistische intriges ontmaskert en het waarom van het voorlopig niet van de grond komen van een alternatief verklaard. Zolang men niet in funktie van eerst verkiezingen voor een programma en dan verkiezingen per projektlijst voor de verantwoordelijken van het programma gaat denken...gaat men de partijbelangen en de intriges niet kunnen tegenhouden denk ik. Toen ik pralines naar de palliatieve afdeling waar men vader stierf bracht...zat er op zijn kamer 204 een man niet veel ouder dan ik, die z'n bed naar het magistraal uitzicht op Leuven geschoven had. Ik die zo dikwijls liggen denken had van 'als ik onze pa zijn bed nu eens tot tegen de venster mocht schuiven'. De dagen daarachter herlas en herschikte ik m'n werk...het genas me ergens en het deed me, overtuigd van wat me hier op de wereld nog te doen staat, meer geloven dat het geen zin heeft om nog een paar jaar proberen het ritme op het werk te volgen en dan buiten te vliegen. De dag toen de brief kwam waarin de dokters van de pensioencommissie me afkeurden om nog te 'werken', had ik gedroomd dat ik dit op het werk aankondigde...het was wel de buro waarin ik vroeger werkte, begin jaren tachtig, toen ik tussen allemaal mensen zat die al eens een depressie hadden gehad...en ik kende dat nog niet. De wolken schoven voorbij m'n raam...het zonlicht reflekteerde m'n gezicht af en aan op de ruit...het had geen zin om tegen die brief in beroep te gaan...zei de sjamaanse zekerte op m'n gezicht tot mij. Een begaafd iemand die veel moeten afzien heeft en niet meer geschikt is voor bandwerk...zo stond het niet in de brief, wel 'draagkracht ernstig verminderd, blijft hardnekkig voortduren waardoor veel rust nodig is'. Ik slaagde er voor de eerste keer langzaam in te rekupereren en geraakte nog maar voor de tweede keer dit jaar te voet in het andere dorp van de kleine deelgemeente...wel driekwartier te voet verder op een plaats die ik de Notenberg noem. De kleuren van de eerste lentevreugde, lachten me tegemoet. Ieder graad hoger op een heuvel gaf een ander uitzicht. 47 Enkele dagen later ging Wi mee voor een wandeling met de hond. Het was sinds Qi geleden dat ik nog zo een lange lentewandeling met een vrouw erbij in mijn streek gedaan had. De nacht tevoren had ik gedroomd van een reizend toneelgezeldschap en iets van een camper. Zal ik dan toch nog eens met Wi op reis vertrekken ? Nee, natuurlijk niet Sirach. 't Mag niet zijn. Ook naar de tentoonstelling rond Einstein en z'n tijdgenoten geweest in die eerste aprildagen. Hoe meer men een metaal opwarmt, hoe meer het van rood naar geel over blauw enz...tot wit gaat...of hoe meer men weet hoe meer men zwijgt ? (en symbolisch extrakt daaruit : hoe ouder men wordt...tot en met men sterft...op de duur weet je zoveel (sommigen althans) dat men zwijgt. Of het dan nog van belang is van te weten of het heelal uitdeint of niet...moet je dan maar eens aan Lemaitre of Einstein vragen als je ze tegenkomt. Nu het al of niet op pensioen gaan beslist is...op 1mei ...zoals op een helder moment na een droom enkele maanden geleden iets mij voorspelde...kreeg ik eindelijk een politieke droom...geen, soms amusant gezeur meer over het werk en zo. Ik droomde van een palet anti-imperialistische boeken in Afrika en op de boeken bovenaan stond de naam Luanda (de stad), verder van iemand met een T-shirt met de foto van Mulele op. Na tien dagen die Congoboek intensief telezen,droom ik daar toch wel over zeker. Zoals de avond voor ik het Congo-museum bezocht ik droomde van magere vogels en ze 's anderendaags als geraamten in het museum zag hangen...waarop ik me mijn droom herinnerde. 11/04/05MAAN. Droomde van een twintigtal soldaten die een 150jaar terug uitrusten tegen een donkere kathedraal. Ineens kwamen daar slachters een aantal varkens slachten en verstoorden de rust van de soldaten. Op een avondlijke wandeling naar ons ma, dacht ik na over een mail die ik vandaag verstuurde en waarin dat ik een vriend-zanger schreef dat er misschien maar zeven zielen waren, net zoals er zeven noten zijn...maar duizenden liederen...en zeven grote muziek-genres ? Zo wandelde ik verder en ik eindigde in gedachten bij één van m'n kernideën : de vraag of er een stof is die niet de hele evolutie heeft nodig gehad om tot hetzelfde bewustzijn te komen als wij...indien JA...dan noemt die stof het GOEDE (zie m'n filosofisch artikel over 'het oorspronkelijke' 12/04/05DINS. Al wat je hierboven leest eens nagelezen en aangevuld, onderbroken door de fysieke en ziellijke aanwezigheid van het bezoek van de boezemvriendin. 13/04/05WOEN. 's Morgens...stuk twijfel...zal je wel toekomen met je pensioentjeals je dat papier morgen tekent ? Toen een gedachte...van waar ? ' Je goesting om te werken zal wel overgaan als je nu de tv eens even opzet'. Gedachte eens gevolgd. De minister van sociale zekerheid stond uit te leggen dat de pillen tegen maagzweerleed weer alleen verkrijgbaar zouden worden na een bewijs dat je verkrijgtdoor één maal per jaar via jemond met een kabel tot in je maag te filmen...alsof éénmaal niet genoeg is. Mijn intuitie over m'n maagzweren zit dus goed...weer gaan werken...nog meer last van maagzweren...enz. Ik moet terug met mijn studie over het verband tussen wetenschap, filosofie en geloof beginnen. Ik hoorde uitleggen dat het in de katholieke eredienst gemeend wordt, wanneer men zegt dat je met de hostie ook het lichaam van Christus tot je neemt. Consecratie noemt men dat. (zie mijn wetenschappelijke filosofische teksten). Misschien is dit alles vertrokken met een etentje dat de apostelen gaven ter herdenking van Christus en roepen ze hem aan telkens ze hem herdenken...en misschien is hij daar dan wel, ...maar ook in de hostie ? Reizen geesten per lucht en licht ? Ook de erfzonde is een speciaal iets...ik heb nooit geloofd dat een kind van bij de wording al belast is met een erfzonde...ik heb dat eigenlijk nooit in die zin begrepen...misschien is dit best uit te leggen via het feit zoals ik al vaak trachtte in m'n artikels te omschrijven, dat sommige negatieve emoties waar de ouders of verder terug, last van hadden, ook doorgegeven worden...om in een volgende generatie uitgepolijst te worden. De keuze van de partner waarmee je door het leven gaat...is een mysterieus iets. Daar was eens een vrouw die van drie broers er twee heel aardig vond en toch scheep ging met de iets minder aardige toen in de tijd. De vrouw kreeg suikerziekte en niet lang na de bevalling van haar zoon problemen met de baarmoeder. Haar zoon werd als puber niet lang na de oorlog door een ziekte verlamd. Zijzelf en haar man ontsnapten tijdens de oorlog nipt aan deportatie. Onrechtstreeks psychosomatische slachtoffers van de oorlog ? Van enorme onverwerkte spannning ? Mensen wiens humeur daardoor al wel eens totaal de mist in ging...als tijdbommetjes dat nog dagelijks ontploffen. Met een zoon naar spoedopname geweest voor z'n ogen...hij had zonder lasbril zitten lassen en zag bijna niks meer. De atmosfeer bracht me terug in de tijd bij het laatste bed, de laatste dag van vader. Ik en diezelfde zoon een drietal uur voor zijn dood..."als ge in de hemel aankomt, rust dan maar eerst, en als ge tijd hebt en ge kunt iets voor ons doen als wij aan 't knoeien zijn...geef ons dan maar een steuntje." 48 In 't dialekt klonk dat natuurlijk heel anders. We gaven hem toen een zoen vóór we later reeds terug opgeroepen werden. M'n zoon en ik hadden vandaag in de kliniek een goed gesprek over jonge mannen en teveel risiko's pakken en 's anderendaags 's morgens was ik zo moe dat ik er niet meer aan twijfelde m'n aanvraag voor het pensioentje te tekenen. Eindelijk melde men mij het bedrag dat ik zou trekken. Ik was kontent dat de sociaal assistente langs kwam om me administratief uit te waaien...beter dan altijd die zakelijke brieven op afstand. Vandaag was er een herdenkingsmis voor m'n vader, betaald door de gepensioneerden van het dorp. Als jonge gepensioneerde zat ik tussen al die ouwe rakkers aan één kant en de vrouwen aan de andere kant. De priester die een boek over oorlogsverleden van het dorp geschreven had,loofde onze pa als een wijs man die niet veel sprak...maar als hij iets zei...had het een speciale betekenis. Volgende zondag viert men zijn vijftigjarig priesterschap...hij die ook ternauwernood aan de dood in het concentratiekamp ontsnapt was. Misschien gespaard om het verhaal van het dorp te schrijven , alhoewel er een paar kemels instaan? Gebeurtenissen dwingen mensen soms om wegen in te slaan die ze achteraf eerst begrijpen. Het was uiterst menselijk van al die oude vrouwtjes en mannen bijeen te zien en voelen zitten...een betere inleving in het gevoel van onze eindbestemming af te wachten...kan je moeilijk vinden. Staf had een mooie tekst ter huldiging van de pastoor klaar. Zijn stem brak even toen hij het in één zin over het oorlogsverleden van het dorp had. Vreemd dat onze pa en de pastoor op dezelfde dag eigenlijk 'herdacht' werden. Ooit kwamen ze eens samen vanwegen m'n mindere resultaten op school...in die tijd dat ik kritischer en kritischer werd en vragen had bij hun rituelen in 't leven...hun uitleg van wat oorlog was. (zie 'Rhode kermis' onder politieke teksten van 'onderzoek naar de geschiedenis' ) als je sterft wordt je naar een andere ster gestraalt? Dat was de kern van m'n droom in de nacht van 21 op 22 april 2005. Vooraleer een droom me aan het schrijven krijgt, moet hij echt sterk zijn. Vooraleer je terug in een periode komt waar je als filosoof weer dromen op niveau binnenkrijgt...daar kan een hele tijd overgaan...een tijd om de dingen te laten rijpen. Dat kan een sekonde zijn, een minuut, een uur, een dag, dagen, maanden... dat kan winter en zomer zijn. Daar liggen boeken en nieuwsberichten en documentaires en de evoluties tussen de mensen waarmee je omgaat tussen. Ik zal vandaag proberen van dezelfde voorwaarden die gisteren de droom van vandaag mogelijk maakten, vandaag terug te scheppen...al weet ik uit ervaring dat dat niet altijd lukt. Gisteren was een prachtige dag. Het begin van 2005 is koud en vochtig geweest in België. We zijn bijna eind april en totnutoe kan je de zomerse dagen op één hand tellen. In de winter uitwijken is een optie. M'n kleine mobilcar staat klaar...maar er komt nog een stuk lente en zomer en herfst voor het zover is...met ook nog donkere dagen om eens naar andere landschappen te vertrekken...zoals de prachtige wegels naar het Eifelgebergte via de Ardennen...het adembenemende van de Moesel en zijn wijngaarden aan beide kanten. De koude deert je minder als je op reis bent en je goed voelt. De koude en nattigheid deert je ook minder als je bezig bent met wat je graag doet...maar als de zon van 's morgens warm schijnt...breek je soms door een grens binnen je eigen. Je begint een lenteschoonmaak, smijt een aantal dingen weg, je bevrijdt je van de opgehoopte sleur...het lijkt wel of je een zonnepanneel geworden bent dat bundels sturingsenergie binnenkrijgt. Onder het kuisen door, krijg je vele gedachten. 'Hoe pak ik het vandaag aan' ? Hoe wijk ik niet af van m'n leitmotiv 'van de wereld een plaats zonder oorlog en armoede maken, een plaats waarin de filosofie en de kunst belangrijker dan produkten produceren wordt'. Na enkele dagen de problematiek in Congo bestudeerd te hebben en uitzonderlijk aan een paar onafgemaaakte romans begonnen te zijn is wandelen en fysiek bezig zijn iets dat me tegen de middag doet herleven. Met m'n gedwongen pensioen voor de deur en het goede weer heb ik vanaf de namiddag weer de kans om te genieten van de rust...en een zalige rust in m'n eigen toe te laten. In de kano rond de vijver aan de chalet diep ik die rust nog meer uit terwijl ik me al drijvend tussen het ontluikende groen in het bos naast de vijver drijven laat. Ik wil een poster met de namen van tal van vogels op het chalet plakken...maar vindt geen plaklint en berg hem in een lade. Ik lees de krant die weer vol pausnieuws staat...samengevat zou het kunnen zijn dat de nieuwe paus ons misschien wil verplichten van terug allemaal witte onderbroeken gaan aan te doen of zo. Hoe dat geweld in de wereld stoppen...ik probeerde het al op allerhande zuiver politieke manieren...van bestudering van de politieke krachten in de maatschappij...tot het schrijven van een alternatief verkiezingsprogramma...van religieuse twistpunten via de filosofie te ontzenuwen tot het blootleggen van het waarom van verscheurde menselijke emoties. Alleen aan dat laatste raak ik soms alleen uit door heel dat soms hulpeloze emotionele gedoe met een dikke korrel zout te nemen en maar te denken dat je niet meer toelaat dat je door toedoen van iemand anders zelf emotioneel op de sukkel raken wil. 49 Een noodlotvriendin belde me met de boodschap dat Honing dood was. Honing was een gescheiden man die gedurende jaren dezelfde getrouwde ' bij' al eens bij hem op bezoek had. Haar man wist ervan en tussen haar en haar man werd er niet over gepraat. Honing kreeg vroeg kanker en moest ergens tussen 50 en 60 euthanasie aanvragen. De paar laatste weken van z'n leven had hij de bij alleen voor zich. Ondanks het hemelse dat zo'n driehoek soms hebben kan, bedank ik wel voor de helse kanten ervan...wat doorklonk in m'n boodschap naar de noodlotvriendin die zich niet te best voelde : "zie dat je je maar verzorgt, want ik heb geen zin om naar bij jouw thuis te komen en je de laatste weken van je leven te verzorgen". In feite had ik het omgekeerd moeten zeggen want ik ben diegene die leeft zoals Honing. Al de dingen die ze zei rond het serene van sterven en de dochter van 'Bij' die nogal afwijzend tegenover de relatie van haar moeder met Honing stond en die Honing de laatste dag toch bedankte voor zijn rol in het leven van haar moeder, voor de goeie momenten enz... konden me die moment gestolen worden. Ik wilde ook niet met de nooTlotvriendin mee naar het concert en zei zonder dat ik 1 mei in Brussel zou kunnen gaan vieren. Ik trok me van haar gevoelens daaromtrent op dat moment niks aan...was het daardoor dat er tot een paar uur tevoren zo'n rust in me geweest was...was het de voorspelling van mijn kordaat gedrag ? Was het misschien een boodschap die de geest geworden Honing me gaf ? In ieder geval met al dat gedoe was m'n rust weg. Ik hervond ze doordat ik iets uitvond met langs een in een buis afglijdende maïs voor kieken en niet voor muizen uit te vinden. Of was dat vóór de telefoon ? Na de zekerheid besluipt je de onzekerheid. Ik had de telefoon buiten op de gsm gekregen. Had ik niet opgenomen en haar rustig binnen gaan bellen, had ik de druk niet gevoeld die dat dure bellen met zich bracht enz enz...allemaal gedoe in je kop waar je niks mee doen kan. Ik slaagde erin het voorval te klasseren en niet te oordelen over de noodzaak van het al of niet juist zijn van het gaan samen wonen van Honing en Bij. Het was mijn zaak niet, de 'groei' of de gezondheid van mensen die ik nauwelijks kende. Of was het mijn zaak wel, want mijn naam was ook voor een deel honing en m'n relatie met het noodlot en tegelijkertijd de nooTlotvriendin (waar niet alleen pijn maar ook muziek in zat) vertoonde sommige, dezelfde kenmerken. Een verschil was dat er wél gepraat werd over het waarom en de haalbaarheid tussen alle drie elementen van de driehoek en later van de uitgebreide driehoek...een fase waar je door moet, maar die toch weer uitmondt in het verlangen naar de monogamie...omdat mensen zich toch zo vlug ergens buitengesloten voelen. Als ik sterk en kordaat blijf kom ik nog wel een andere geestesgenoot dan de nooTlotvriendin tegen...zoniet...het zij zo...achteraf bekeken heeft het toch altijd ergens zin gehad. Ik wil in ieder geval niet eindigen zoals Honing. Van de mensen met kanker die ik ken, waarvan er sommigen al dood zijn is de meerderheid emotioneel alleen of ongelukkig of bedrogen od vol verdriet om een verlies. Zeer ingewikkelde zaken. Je kan geen voor iedereen gelijke oordelen vellen over het waarom van hun trouw of ontrouw. Soms moeten dingen gebeuren omdat het dominoëffekt dat al generaties bezig is...zou stilvallen. Geef mij maar lucht en landschappen. Ik liet het allemaal bezinken en ging m'n Eifelzaden in m'n hofje planten. Op de kleine zakjes met verschillende soorten zaad, stonden de zaaitijden en de afstand die je bij het planten moest laten. In de natuur gaat dat allemaal spontaan...dus ik heb ze meer intuitief in hun kuiljes gelegd, de diepte op de zakjes voorgeschreven, wel enigszins volgend. 's Avonds prachtige BBC-documentaire gezien. Over het ontstaan van ruggegraat, ledematen, vingers, ogen, oren,...via wormachtigen en reptielen enz... . De volgende keer moet ik die documentaire zeker opnemen voor m'n kollektie. Er zit een prachtige geest-dirigent achter het hele verhaal van de talrijke manieren om bijvoorbeeld eitjes aan land te krijgen en ze niet te laten uitdrogen. Wat me bij m'n droomboodschap terugbrengt...'als je sterft wordt je naar een andere ster gestraalt'. Je bent dan geen elektron meer die rond de kern draait, maar gaat deel uitmaken van de kern zelf. En ik die altijd dacht dat je zelf bij leven de 'onverschillig-evenwicht'-neutronhouding of de aktie-protonhouding van de atoomkern aannemen kon. Toch weet ik dat dat bij leven al mogelijk is...misschien omdat er geen verschil is tussen de mikro en de makrowereld...net zoals ' tijd 'niet bestaat...en toch bestaat...of leven en dood één is. 'Als je sterft wordt je naar een andere ster gestraald' kan misschien ook eicel of zaadcel betekenen...die zijn ook een soort ster...of is de zaadcel ook een ster ? Of een planeet ? Tijdens een wandeling in de voormiddag zag ik een boer voor de tweede maal ploegen op een pas geakkerd veld. Vóór zijn traktor maalden scherpe schijven het verleden week . Achter z'n ploeg hingen weer schijven met metalen knobbels om de aarde nog fijner te krijgen. Daarachter hing een zaaibak met het zaaigoed...in enkele oogwenken wist ik welke symboliek hier achter zat... : het veld klein krijgen was de evolutie...het zaaigoed de mens. Halverwege de wandeling rustte ik uit op een stapel dakpannen naast het oude vervallen platen kot op de Notenberg. 50 Een oase van niet willen en alleen 'zijn' opende zich voor mij. Ik liet me ook op het gras liggen toen het droog was en de hond kwam soms onder m'n handen stooten om zijn door het gras nat geworden pels te strelen, wijl hij m'n vingertoppen likte. Op de terugweg schoten er weer hier en daar patrijzen en fazanten en hazen weg. Even zat ik op de gesnoeide knotwilg aan één van de beken die naar mekaar toelopen en af en toe in de grond verdwijnen daar waar de mens ze in buizen verder laat open om van het ene veld op het andere te kunnen rijden. De fruitbomen hun bloemen, verschillend van kleur per soort, stonden er weer adembenemend en ademgevend bij tegen de hellingen en in de dalen. Het werd middag en ik zou bij het oude vrouwtje dat m'n moeder is, gaan eten. Al wandelend in 't buitenland is me dat maar eens overkomen, een boerderij tegenkomen waar je uitgenodigd wordt om te eten. De buurvrouw, wiens moeder ik soms bezocht om haar over de oorlog horen te vertellen, was er ook. Er waren weer een paar vrouwen van hun man weg en omgekeerd. 'We kunnen daar niet over oordelen' was mijn repliek. In één van de twee gevallen ging het om een koppel waarvan geen van beiden een ander had. De vrouw die verhuisd was kwam gewoon nog bij haar man aan huis..."Eén van de dagen wordt hij misschien weer vader als ze zo voortdoen, maar van wie is het kind dan", zei de buurvrouw ? Eén van de tafelgenoten merkte op dat een zesvoudig tourwinnaar nog een zevende keer ging proberen winnen. Ze hoopte dat het hem niet zou lukken want hij had z'n vrouw en kinderen voor een andere vrouw in de steek gelaten..."hij laat die vrouw in de steek die hem bijgestaan heeft toen hij kanker had", klonk het. Hingen de elektronen van het niet vertelde verhaal van 'Honing en de bij' misschien in de lucht ? Ik vouwde m'n krant bijeen en vertrok met het nieuws onder m'n arm. Vijf ecologisten krijgen een soort Nobelprijs voor hun werk op vijf verschillende continenten. In Alsaka zijn drie miljoen meren. 's Avonds door m'n sterrekijker naar de volle maan gekeken. Wat een streling...en niet alleen voor het oog. In de lente staat de volle maan precies al lager dan in de herfst en in de winter...van het vast punt waar ik kijk. Ook groette een ster me van heel ver...en ik haar terug. Is een ster zoals een eicel dan toch vrouwelijk ? En wij mannen om haar cirkelende planeten ? Observerend valt een mens toch veel binnen. Net zoals de eerste sterrekundigen neem ik me weer eens voor door observatie van m'n omgeving uiteindelijk te weten hoe de geest in mekaar zit. 'Observerend' vanuit mezelf als vast punt is een goed uitgangspunt. Als schrijver kan ik me natuurlijk ook verplaatsen en vanuit het standpunt van m'n hond vertellen. De dag erna. In het bos waar ik schrijf stond een boom waar een viertal houten richtingaanwijzers op aangebracht waren. Ze wezen naar bepaalde gedeelten van het bos waar ofwel filosofische, sociale, psychologische of teksten uit nog een vierde dimmensie, de 'innerkommunikatie' aan de bomen hingen. Eigen kreaties,essays,gedichten, kortverhalen en zo. Ik deed de plakaatjes af omdat niet alleen de belangstelling van de welvarende westerling miniem en niet blijvend was. Ook de boom was dor en had zijn tijd gehad. M'n jongste heeft de boom omgehakt en in mootjes gehakt en ik heb hem vandaag naar hier getransporteerd om onze kachel mee te plezieren. De natuur zij dank dat er hier toch nog wat gebeurd in de streek. Morgen hebben hier drie georganiseerde wandelingen plaats. Eén van de gezinsbond, één van de wandelclub en één van toeristen met honden, een paar dorpen verder ook één van Natuurpunt. Vanavond is er ook een cocktailavond of zoiets van de jeugdbond om hun kas te spijzen. Zouden ze er zoals wij in de tijd bijvoorbeeld mee naar een betoging tegen de staatsgreep in Chili in 1973 durven gaan ? eind april 2005 Vermits het leitmotiv van de rest van m'n leven zal zijn dat ik het nog wil meemaken dat er geen oorlog en armoede meer is in de wereld, ben ik benieuwd welke gebeurtenissen me in de volgende dagen me in die richting gaan duwen. De laatste zondag van april herontdekten de dichteres en ik een deel van de gedichten die ik voor haar bijgehouden heb...zal ze ze publiceren ? Ik heb ze op computer gezet en haar toegestuurd, nu is het aan haar. Thuis heeft er ene zijn huissleutel verloren en een andere is graag op z'n gemak alleen met z'n lief thuis, merk ik. Ik las een boek met een goede uitwerking van hoe je de negatieve dingen die je naar anderen stuurt, terug op je dak kunt krijgen en welk een symboliek er in de praktijk achter gebeurtenissen kan zitten. Goed beschreven, weer iets waar ik me mee bezig houdt en iets dat ik niet meer moet doen, al ben ik het niet eens met de klassieke in plaats van de genetische verklaring van reïnkarnatie. De dichteres had een droom dat ze in een supermarkt een bospaadje volgde en zo met haar waren buiten kwam te staan...en aangesproken werd voor winkeldiefstal. Vermits ik in bossen woon zal dat wel te maken hebben met haar vrees dat als ze zich te nauw met mij verbind dat ze dan financiëel wel eens onder water zou kunnen gaan. Mijn Nederlandse corespondente die wél in de klassieke reïnkarnatie geloofd,laat op een flauwe manier van zich horen. Bovendien moet ze me nog een boek teruggeven...waar ze niet over rept. Soms kunnen anderen wél in plaats van niet zoals ik in een boek lees, schuld hebben aan jouw toestand en dan hebben ze ook macht over jouw leven. Bovendien is het niet altijd noodzakelijk dat 'echte liefde' 'onvolmaaktheid' altijd omarmt en accepteert. 51 Sirach zou een hekel hebben aan vrouwen of mannen waarvan je geen verwachtingen mag hebben en zeker aan hen die hun schoonheid en maatschappelijke zekerheid belangrijker vinden dan hoe ze met mekaar omgaan. In een uitzending over Congo zie ik onder een mikroskoop een wormachtige bacterie of virus die slaapziekte veroorzaakt. Vermits het leven, voordat het botten had, 'wormen' waren wijst het niet uitgeroeide van die ziekte misschien symbolisch op het qua ontwikkeling blijven hangen in de sociale evolutie...waar wij de welvarende wereld, mede door ons gebrek aan belangstelling voor de armere wereld 'medeschuldig' aan zijn. Ons ma is 81 en heeft als weduwe die haar man niet meer moet opletten op z'n ziektebed de tijd om te wandelen...al raakt het menske niet ver meer. Ze heeft nu ook ontdekt dat notenbomen en eiken het laatste hun bladeren ontplooien. Noten staan symbool voor hersenen en eiken voor taaiheid en duurzaamheid. Symbolisch heeft ze m'n filosofie begrepen...het doel van de evolutie is de ontwikeling van het enige echte duurzame...'het spirituele'. In de Sint Germanuskerk brande ik een kaarsje ter ere van de vernietiging van het fascisme. Een vrouw zei me dat ik het kaarsje niet mocht zetten waar ik het gezet had. Ze toonde me de weg naar waar de kaarsjes stonden...op een metalen tafel...die net toen belicht werd door het zonnelicht dat van achter de dikke wolken door het kleurrijke rozet van het glasraam binnenscheen. M'n wens was zeer diep...die moet ooit eens uitkomen...zeker omdat ik weet dat ik een samenlevingsmodel en taktieken ontworpen heb om zonder burgeroorlog naar een betere wereld te gaan. Op 't ex -werk blijkt men een subtiele taktiek gevonden te hebben om iedere statuair aangeworvene buiten te wippen, na alles wat men daarvoor al geprobeerd heeft...uiteindelijk beland je op de dop natuurlijk. Er zijn meer en meer tekenen dat er meer arbeidsplaatsen naar landen met lage lonen verhuizen en dat goedkopere produkten de klassiek sterke ekonmiën 'bedreigen'. Wij westerse loontrekkers betalen nu voor al die jaren dat we niet gestaakt hebben tegen de lage lonen in de rest van de wereld of tegen oorlogsvoering of werkeloosheid en uitsluiting in onze eigen rangen...we krijgen het deksel op onze kop. Verder heb ik de één of andere slimme uit de bankwereld horen zeggen dat het twintig of dertig jaar gaat duren voordat men in het oostblok op ons loonpeil gaat zitten. Kan het kapitalisme zich dan toch niet meer redden en sleurt het ons mee in zijn ondergang of is er nog een overgangsoplossing zoals de mijne mogelijk ? Al deze tekens bepalen misschien mee de beslissing van het koppeltje dat morgen komt zien of ze m'n natuurstulp en bos en vijver misschien kunnen kopen of huren. Blijf ik plaatselijk m'n filosofie uitdragen of moet ik meer de rest van de wereld in. Ik ben vol vertrouwen in m'n lot zoals ik mensen lijk te helpen door vol vertrouwen in hen te zijn...meer dan door te zeggen wat ze best kunnen doen. Een sleutel laten bijmaken. Als vrouw en man slot en sleutel zijn hoeft er aan de sleutel maar één klein stukje verschillend te zijn en de sleutel past niet in het slot. Drie vissen van iemand met een kapot aquarium in m'n vijver gelaten..."die kunnen er misschien niet bij" grapte ik...terwijl ik daarna in m'n eigen weer een nieuwe vergelijking liet geboren worden : als alles niet zo onder de heerschappij van het geld zuchtte...was er veel meer mogelijk op de wereld. Maar een andere vergelijking verdrong die eerste : voor liefde is er altijd tijd genoeg...de vissen hebben plaats zat, de oceanen zijn groot genoeg...laat maar vloeien die liefde. Als je een sterke binding hebt met iemand en er dus veel koorden, draadjes of touwen...wie weet kettingen tussen mensen bestaan...is het natuurlijk moeilijk losraken. Eigenlijk zijn deze verbindingen voor het oog gedeeltelijk onzichtbaar en zal de kamera die ze kan zien nooit uitgevonden worden. Tweemei05. Mondaymorning. Donder in de lucht...de hond blijft kort bij me, want donder betrouwt hij niet...hij kijkt alle kanten uit, maar kan niets zien dat de donder voorstelt. Zoals wij ook moeilijk omkunnen met al die dingen die je niet zien kan. In Mons was de laatste dag van mijn burgerlijk arbeidend leven (30/05/05) een tentoonstelling over de geschiedenis van alle soorten 'anarchisme'. Ik ga aan de hand van het programmaboek en de internetadressen eens zien wie allemaal een bijdrage geleverd heeft aan de het anarchistisch deel van de zoektocht naar een betere samenleving en een beschouwing van wat geloof en de man-vrouw-verhouding filosofisch betekent. Als je de reuzengrote affiches van de jaren dertig leest waarmee men bijvoorbeeld in Frankrijk de proleten verwittigd van niet in dezelfde val van de eerste wereldoorlog te lopen...dan sta je toch wel even stil bij de vraag naar onvermijdelijkheid of vermijdelijkheid van de dingen. Terug buiten...al zijn de anarchisten nog niet aan de macht, hetgeen ze per definitie niet willen...de burgerij heeft toch mede onder druk van de anarcho's toegestaan dat de ellende van vroeger voor de meesten althans in het rijkere deel van de wereld werd verlicht. Om hen van de nodige solidariteit met de onderdrukten in de armere wereld af te houden (ook met de armere wereld in de rijke wereld), organiseert men allerhande brood en spelen met soms veel decibels lawaai en journalistiek van een zogezegde onpartijdigheid. Ook rekent men op de biologische instinkten van de onderdanen : het ik of wij- 52 eerst gevoel. Met m'n mobilhometje reed ik van Mons ook lans Quaregnon, plaatsje waar een etappe in het 'vierkantig'-socialisme geschreven werd...non quaré, het socialisme, de ronde aspecten ervan, het subjectieve, telt ook mee...en die moeten we ook onder de knie krijgen...de objektieve wetmatigeden zijn nu al lang genoeg. Ik voelde me geweldig, alleen reizend onderweg...ik kreeg er een enorme rust van die zelfs niet vernietigd kon worden door een gekwelde Wi die ik op m'n terugweg zal ik maar zeggen tegenkwam. Ik miste een conférence over Congo, maar ik zal het boek wel kopen. De socialisten, kommunisten, anarchisten en al hun onderverdelingen...begrijpen één ding niet, en dat is dat we een programma en taktieken moeten uitdragen die én burgeroorlog vermijd én een verdere opsplitising in -ISTEN van allerlei aard onmogelijk maakt. De piknik aan de zoetwaterkapel in 't Meerdaalwoud was ook mooi. maand.09/05/05 De voorbije dagen is m'n innerkommunikatie gekelderd door weer eens een bronchitis denk ik, na drie jaar niks nu ineens al drie keer op enkele maanden dit jaar. Hopelijk duurt deze geen weken zoals de twee vorige. Ik weiger dokters en pillen en bijt door. Tijdens het doorbreken van de aanval van mijn buiten-lichaam-deeltjes een beetje sterke drank (die ik anders niet gebruik) om me niet compleet kapot te hoesten en beroerd te vinden...enkel de eerste paar dagen tot mijn verdediging goed losgekomen is. En zeggen dat ik me op dertig april nog zo goed voelde...'op mijn weg', één mei ging nog, twee mei ging er een ontmoeting in de namiddag niet door...de ontmoeting werd naar de derde verschoven, maar toen was het verlangen er niet meer. Ik had het al moeten weten van mijn I.K. (innercommunicatie) die voormiddag op de knotwilg boven de beek. Vóór m'n studie van de brochure over de tentoonstelling van het anarchisme dacht ik zeer sterk aan Ernest VN , een overleden kameraad van me. Onverklaarbaar. Een voorspelling van de week 'onder de voet zijn' die zou volgen of iets met mijn studie van de rtbf-brochure die voor me lag ? Pa zijn is veelal naarmate je ouder wordt een beetje Vatikaan worden...het been stijf houden zodat men niet te veel afwijkt van de regels...teveel ruimte geven is niet altijd voordelig voor persoonljke ontwikkelling. Veel vertouwen blijven hebben ...helpt. Misschien zijn er wel krachten bezig die hetzelfde met mij voor hebben...(in de 'hemel' en op 'aarde'). Met hemel bedoel ik bijvoorbeeld aanwezigheid van lucht en licht en golven...van gelijkgeaarde 'heengegane' energieën of onuitgesproken zaken waarover in een gesprek iemand anders begint omdat jij ze vergeten was...ze hingen in de lucht. Naar de mis voor mijn voorouders en die van anderen geweest. Als de pastoor niet meezong in de mikro, dan zou de mis mooier zijn...omdat de koster zo schoon zingen kan. Ne zachte mens de koster van ons dorp, wordt alleen kwaad als de rechtvaardigheid het vereist. Onze pastoor doet eigenlijk ook z'n best. Goed dat er tijdens deze vaak bewolkte donker-weer-dagen goede documentaires op tv waren, want mijn creativiteit of lang kunnen lezen staan op een laag pitje. Zijn de benamingen die we gebruiken wel passend bij hun werkelijke inhoud ? 'Mijn vrouw' = iemand waarmee je kinderen hebt. 'Mijn echtgenote' = iemand waarmee je een kontrakt hebt. 'Mijn minaares'= iemand waarmee je al dan niet buiten het medeweten van haar man of echtgenoot een hopelijk meer dan erotische relatie mee hebt. 'Mijn vriendin' = een platonische verhouding. Mijn vrijvriendin : een erotische verhouding met een niet gebonden iemand. De zon ziet al de elektronen die rond haar draaien heel graag. De zon bezoekt de aarde tweemaal daags en al is het op veel plaatsen koud en nat overdag...de wolken hangen in haar weg. Misschien moet ons weer wel ons weer zijn om het leven in stand te houden op aarde ? Toen er nog geen mikroskoop uitgevonden was bestond er al misschien een tuinder die gewoon was om met verschillende soorten plantenzaden om te gaan en die ook het leven in het water observeerde en toen hij de kikker-dikkopjes in het water zag de vergelijking naar het uitzicht van het mannelijk sperma doortrok. Zo iemand voel ik me met al onze huidige kennis, wanneer ik achter de ontbrekende inzichten tussen leven en dood probeer te komen, wanneer ik dingen lees of sterrenstelsels op tv bezig zie of in een oude tronk een kolonie van 't één of 't ander ontdek enz enz... . Nog te vertalen dromen van mezelf en anderen -Brigitte op bezoek in de wittebroodsweken. Te gevaarlijk om uit te leggen. -De koe die grootmoeder als kind opslokte(droom gehad door GVC als kind. Voorspellende droom. Op hoge leeftijd weet ze hem nog(ondanks tweetalig geschoold en op gemeenteadministratie werkzaam zowel bij ouders als schoonouders aanvankelijk op de boerderij ingeschakeld, later in fruitteelt en handel en ouderenverzorging) -Vervolgdromen : 1.vader wil weer kunnen gaan 2.verjongde vader blij pikketten aan 't maken Tijd voor weer een lading theorie Te volgen methode. Dagnotities in 't rood in een schrift. Gebeurtenissen. Dromen. Gedachten. Beelden. Dialogen. Woorden. Aan de andere kant in 't blauw in 't kort de theorie die er uit te distileren valt. Dan het allemaal opschrijven waardoor er weer diepere 53 inzichten en verbanden geboren worden. Heel je omgeving speelt al van toen de personages ervan mekaar nog niet kenden, generaties lang al een rol in de zich steeds ontwikkelende toekomst. De volgende vondsten vloeien voort uit een reis naar Noorwegen, alleen met m'n mobilcaartje en gaan de verderzetting van het NU-dagboek vooraf. Sommige vondsten zijn al in het voorafgaandelijke stuk over een grootvader van mij verwerkt...als resultaat van de dagen na de reis. Een praktisch verslag van de reis heb ik in geschreven vorm aan een groot ruitschrift toevertrouwd. Het is lektuur voor diegene die me niet wenst gek te verklaren. Dit is andere koek. Het regent te lang, 'wat een weer zou je zeggen'. Bedenk dat de totstandkoming van het biologische leven een veelheid van verschillende weersgordels nodig gehad heeft. Bij een temperatuur van twintig graden overal was het misschien niet gelukt. Het genie der schepping voorzag ook meerdere soorten geografische omstandigheden opdat de biologische soorten en de mens verschillende soorten weerstand zouden kunnen opbouwen...nuttig in geval van nieuwe ziekten en wijzigingen in voedingspatronen. We zitten in de fase dat de dorpsgrenzen en hun combinaties opengebroken worden naar de rest van de wereld toe. De genetica beleefd nu al een tijd één van zijn revoluties die mede door de geschiedenis tot stand gekomen is. Als de mensheid één geest is, één met de rest van het heelal, één en verbonden...dan is de immigratie van de kontinenten waar de mensheid vandaan komt naar de kontinenten met het blanke deel van het ras, niet alleen een gevolg van ekonomische en amoereuse omstandigheden, maar ook een bewuste zet van de genetische wijsheid en alle daarmee verbonden zieleroerselen. De kontinenten dreven uitéén terwijl de jonge mensheid zich van het ene kontinent naar het andere haaste...de mensheid doet pogingen om weer van alfa bij omega te raken. Van het begin tot het einde. In de vroegste perioden van de geschiedenis, gebeurden zulke bewegingen binnen één kontinent of een gedeelte daarvan. Vanaf 600na C tot de elfde, twaalfde eeuw landen de Vikingen bijvoorbeeld op delen van Groot-Britannië, Ierland en heel Noord Europa en verder. Ze zijn niet in vrede gekomen en we hebben ze niet kunnen verwelkomen. Teveel drift moest nog worden uitgezuiverd. Dus kon de geschiedenis moeilijk in een humanere zin verlopen hebben. Ondertussen is die vrede wel min of meer bereikt en is er een gemeenschappelijke wereldtaal uit voortgekomen. Als tegengewicht en andere manier van uiten zijn er gelukkig ook nog het Frans en het Spaans en alle andere talen en dialekten overgebleven. Misschien daarom dat de Vikingen in Zuid Europa een blauwtje opliepen. Heerlijk hoe een aantal verwante talen op mekaar lijken en anderen totaal verschillend zijn. Boeiend om over heel Europa bijvoorbeeld mensen proberen te verstaan...ik hou dan van die mensen die voor de gelegenheid traag praten willen. Laat ons in 's hemelsnaam iets doen aan ons filosofisch en sociaal bewustzijn zodat we oorlog en armoede uitschakelen kunnen en ons meer met onze ware bestaansredenen kunnen bezig houden. Onze politiekers zijn het resultaat van ons bewustzijn, dus is er nog veel werk aan de winkel. Laat ons niet teveel dromen over 'zo zou het moeten zijn' en ook niet teveel in 't verleden blijven steken; maar er de lessen uit trekken en het NU ontleden en een strategie ter verbetering van toestanden uitwerken. De ruimte draagt de aarde, deze draagt de zee, deze draagt het schip. Ons lichaam onze kajuit in het heelal. Genetisch is er van vele anderen in ons iets terug te vinden. Onze stamboom loopt langs dezelfde lijnen als die van de geschiedenis. Het is een waterloop met watervallen die alles en iedereen meesleurden...met uitzonderingen op die plaatsen waar een schuine steen tegen de richting van de waterloop omhoogstak, waardoor het water er in een boog overheenstroomde...een plek met alleenlijk lucht scheppend...een oase voor denkers wiens gedachten al wat meegesleurd werd bestudeerden. Zo zit ik hier ook in mijn chalet met zeventig percent water en 30 percent aarde en bos errond. Met een bibliotheek en digitaal en kabeluitzicht op de wereld waarin ik al in tal van situaties vertoefde. Na mijn scheiding ging ik eens alleen op reis en ontdekte de verschillende genetische achtergronden in mezelf : de artiest, de wereldverbeteraar, de liefhebbende mens... Bij de start van m'n pensioen deed ik hetzelfde en ontdekte dat de alles relativerende schoonheid van de natuur slechts de vonk van de verborgen geesteswereld is en dat de psychologie en geneeskunde alleen de kapitein van ons schip zien, niet wie er nog allemaal genetisch aan boord is. De kapitein moet weten naar waar de reis gaat en waar de klippen liggen...loopt het verkeerd helpen geen pillen maar inzicht in relaties, in de maatschappij en in het goede in de mens de ziektebeeldoorzaken weg. Zowel de platonische als de goed lopende monogame als alle andere soorten relaties, zijn afhankelijk van iemands in de genen ingezalfde zieleroerselen en allerlei omstandigheden...die de voltooiing van de innerlijke zoektocht naar rust als einddoel hebben. Of je nu in een driehoek funktioneert of helemaal alleen door het leven gaat...je kan er niet aan ontkomen. Hoe je je voelt en wat je achter de rug hebt valt uit de spanning van je pezen, je stem, je handdruk en honderden anderen tekenen af te lezen...om van je woorden nog maar te zwijgen. Er zijn wel aanrakingen en woorden en ervaringen die die pezen, stem, woorden...tijdelijk in form kunnen brengen...maar de echt blijvende aanrakingen heeft ieder door middel van anderen in zichzelf te ontdekken...schreven al mijn talenten op deze hoogdag van goedvoelen samen. Talenten al door tal van levens uit de grote stamboom der genetika en verder verzamelt. Al die dingen opgebouwd door het goede in ons, oorsprong van de mikro-en makrowereld...einde en begin van elk verdienstelijk leven. 54 Zet je ergens rustig en beeld je jezelf in relatie tot dat goede in en stel je vragen over alles waar je mee zit en probeer de antwoorden laten binnen te stromen...neem je een aantal gezonde levensgewoonten voor zodat je fysiek in form komt om meer kennis over de wereld op te doen. Als je voor al je problemen een overgangsoplossing of meer dan dat gevonden hebt beeld je dan de zon in en de planeten die er ronddraaien...ken je de volgorde al vanbuiten ? Denk aan het goede, wens het goede, wordt het goede. Denk aan hen die je omgeven en wil het goede voor hen. Zodoende 'leeggemedideert en toch boordevol goed gevoel...krijg je misschien een beeld binnen waarover je je verwondert en dat je niet zozeer moet verklaren maar waar je uit putten kan...misschien een fantasie of iemand waarvan je ooit genetisch deel van uitmaakte. Als je reist kan je onderweg heelder landschappen in gedachten aan mensen opdragen...soms denk je zelf eerst aan iemand en dan staat daar plots een landschap voor je dat met die persoon z'n symboliek overeenkomt...'een afgezonderde chalet met een ketting voor de oprit met daarop nog een verboden-toegang teken bijvoorbeeld'. Elk makrogegeven heeft ontelbare mikrogevens als je ze naar kleinere punten leidt...de menselijke geest is tot geniale metaforen allerhande in staat. Tot geniale misleidingen of omleidingen ook natuurlijk. . Ik zong 'alle Menschen werden Brüder op zeven verschillende manieren' op één van de mooiste tochten door Noorwegen...toen ik die dag een franstalige Belg per fiets tegenkwam...een filosoof die ooit op dezelfde camping gewoond had als ik, maar dan voor mijn tijd. Hij had meer dan 2000km op zijn kilometrik staan. Het was de dag dat ik een roodgeelzwart belegde boterham at. Rode choco, gele honing en zwar te siroop...eerst achteraf toen ik aan 't eten was viel mijn oude Belgische frank. Mensen die mekaar moeten ontmoeten zullen mekaar ontmoeten al moeten ze ervoor tot in Congo gaan. De wijsheid van de genen lost dat allemaal via zijwegen op. Mede door toedoen van de vele plannen ontredderende oorlog gingen mijn ouders dan toch niet naar Congo. Ondertussen heeft een nicht van mij via haar man en kinderen en kleinkinderen wel een twintigtal direkte connekties in Afrika opgebouwd. Ik vertelde iemand dat het toch wel een straffe moet geweest zijn die Jezus in den tijd. Geen letter geschreven, kameraden die weinig gestudeerd hadden en den heilige geest die hij beloofde...en die mannen die de grootste schrijvers van hun tijd werden. Alles is taal. Van de oerkreet tot het Latijn en Grieks en verder tot wat de ijsvogel ons allemaal leren kan. Je moet alleen leren luisteren. Dan zegt de vuilbak internationaal 'garbidge' zowel als 'poubelle' als je hem dichtklapt en betekent hetzelfde woord een ander zieleroersel in een andere mond, in een andere zin, in een andere kontext. Je moet ook leren observeren en interpreteren...dan versta je dromen en stemmen die je iets aankondigen, niet alleen buiten, maar ook in jezelf. Je moet leren van als je een echt goed standpunt of gevoel hebt dat te koesteren...begin je te twijfelen dan nodig je de telepathie in de lucht uit om bij je binnen te dringen en je uit koers te brengen of te verzwakken. Je moet niet altijd motten krijgen om je onderuit te krijgen...agressie werkt ook op afstand. Als je dat genoeg oefent werkt dat zoals bij een waarschijnlijk heel vervelende gsm-oproep die je niet wenst op te nemen. Echt bedreven mensen in die dingen nemen bijna altijd op, behalve als er iemand in een bepaalde situatie voor zich nodig heeft dat er niet opgenomen wordt. De geest is inderdaad onpeilbaar vertakt en zit vaak verrassend mooi in mekaar...als je geloof maar groot genoeg is. Op 't einde van m'n reis, bezocht ik een uitroeiingskamp en riep er heel hard 'smeerlappen' voor al wie dit destijds niet had gekund. Terug in m'n dorp, bezocht ik ook het kerkhof ter hunner ere. Ik verliet het met in m'n hoofd hun stil gefluister...niet in 't verleden blijven steken, lessen leren, het NU ontleden, strategie plannen, geduld hebben...kordaat zijn. Toen kwam ik het echtpaar tegen dat de graven delft. "Jullie hebben één van de speciaalste beroepen", zei ik . "Dat van jullie en dat van vroedvrouw". "Misschien schaffen ze het op een dag ook af en laat men ons in proefbuizen geboren worden en schiet men onze asse de ruimte in". Ze vertelden me veel van wat er aan hun beroep te pas kwam. Ik hun over noordelijker kerkhoven met veel groen en minder steen op de heengegaanen. Zijn de heengegaanen het volk op de boot en niet de kapitein op het schip van hun nog genetisch levende afstammelingen, vroeg ik me af . Bestaan die heengegaanen wel afzonderlijk in een Hiernamaals en is dat hiernamaals slechts een proefperiode om het Daarnamaals te bereiken ? Kwam vandaag iemand tegen wie ik de 'eerste progressieve vrouw van het dorp noemde' omdat ze vergaderingen tegen vanalles en nogwat bijeenriep. Al heeft iedere generatie zijn eigen progressieven, dertig en meer jaar geleden ging het tegen de aankoop van gevechtsvliegtuigen en staatsgrepen in Chili en zo. Dat progressieve zat ook in haar zus en broer en de mensen met wie die mensen scheep gingen. Hun ouders, waarvan één koster met hemelse stem en zijn pronte vrouw waren er ook. Hun grootvader werd een uur na mijn opa begraven. In hun naam verborgen 'sta'...sta op voor recht, tegen onrecht. Anderen met die naam in andere 55 takken van de famillie vulden dit natuurlijk in met 'sta alleen op voor je eigen recht'. Een afstammeling daarvan zei me ooit dat een bepaald iemand me graag zag...aan de domino's daarvan terugdenken is boren in de ondoorgrondelijkheid met een boor die nooit lang genoeg is. Het was zijn tip, maar het was wel mijn keuze...omdat het lot toch perfekt verklaarbaar maar ook veelal ondoorgrondelijk is. Van al de duizenden mensen die ik leerde kennen kan ik me niet de namen herinneren. Als ik hun namen lees kan ik er wel altijd een gezicht en belangrijke annekdotes bij bedenken. Van alle dromen die ik had herinner ik me er weinig, maar als ik in m'n droombestand kijk en ze herlees, komen ze bijna allemaal terug. Alleen de voor je koers belangrijke blijven je altijd zonder schrijven bij. het heden is de proefbuis waarin het verleden de toekomst baart De zondagsmis ----------------------- Graag had hij zovele andere woorden gebruikt om het geloof in het leven uit te drukken. Meer communikatie inbouwen tussen de tempelbezoekers zou ook niet slecht zijn want ieder trekt zich in zijn op familiebanden gebasseerde stulpen terug, eens de hostie die Christus zou meebrengen geconsumeerd. Hij zette na zijn moeder nog een buurtvrouw bij haar huis af. Eens trotse kleine boerin...nu levend in de reuk van het grootschalige zwijnenfabriek. Zonder dat ze het weet klaagt ze ook de grootschaligheid van een ander bedrijf aan. Haar voordeurbel op pillen dreef op het water van de overstroming...eigenlijk woonde ze daar niet meer. Storm over het Hageland ------------------------------------ Vrijdagnamiddag. Een oud vrouwtje die ergens temidden veel beton in het groen woont. Al het water van de omgevende daken vloeit naar het lager deel waar ze woont. Haar ene dochter in 't buitenland. Haar tweede dochter op verplaatsing voor familie. Dus legde ze zelf de zandzakjes, want veel buren zijn er daar niet te bekennen...begon ze zelf wat water weg te keren. Dag na dag andere en dezelfde maar nooit dezelfde gebeurtenissen. Aan zee, goed weer, binnenland overstroming net zoals de zee dagelijks overstroomt. Onze levens bestaan uit ontelbare andere kanten. Het blonde meisje --------------------------- Van acht. Woonde bij haar vader in. Vroeger verdiende haar vader veel centjes toen hij nog bij zijn eerste vrouw getrouwd was. Hij werkte hele lange dagen lang en één keer de week ging hij uit en bleef hij hangen. Zo kreeg hij het idee dat er toch nog meer in't leven was en dat een huwelijk met weinig sex geen huwelijk meer is. Een Tenerifiaanse schone veroverde toen zijn hart, haar mamma. Drie jaar werkten papa en mamma in de frituur samen. Het voortdurend Spaans in de te snelle en te hevige vorm gebruiken, was er eigenlijk te veel aan met twee tantes en oma ook in huis. Zo bleef ze uiteindelijk alleen met pappa over. Papa heeft nu een vriendin die niet bij hem woont...omdat ze veel te jaloers is, zegt pappa zelf. Laatst kwam er een mijnheer een frietje halen...omdat de toog gesloten was, tilde hij me erover want papap was bezig. Toen deed pappa zijn verhaal aan die man...ik denk dat hij een schrijver was...hij heeft zeker gezien dat mijn broek vuil was en gefantaseert hoe en waar ik die dag overal met mijn kameraadjes gespeeld heb. Papa vertelde ook nog over mijn halfbroer die al groot is...misschien ziet diens mamma pappa ook nog wel graag. Oude beroemdheid in Tienen ----------------------------------------- Hij had net de woensdagkrant gekocht en dacht een paar uur in de wagen onder een boom te gaan lezen. Er kwam een statig serieus kijkend figuur in m'n richting...hij stapte zuur en permantig door, zonder naar Jan en klein pierke te kijken...dus ook naar hem niet. Hij kende hem toch van ergens...ah ja, toen hij gepasseerd was, wist ik het...die omroeper van de televisiejaren stillekes. Waarschijnlijk geen grote afscheidspremie gehad. Wat is beroemd zijn toch zielig. In plaats van in de wagen zette hij zich deze keer met z'n krant op het verlaten terras van een café...een half uur voor het open ging. Sommige dagen staan er voor twintig minuten interressante dingen in de krant...andere dagen voor twee uur. Laten we voor vandaag onthouden dat de helft van de mannen van 25 nog bij hun thuis wonen. Het café ging open. Binnenin na een tijdje twee maal twee mensen die een praatduo vormden en drie enkelingen. Hij aan de toog. 'Mensen die mekaar niet kennen mogen mekaar in een café niet aanspreken', zo'n atmosfeer hing er in de kroeg...en 't was nog wel een theaterkroeg...echt theater dan. Na een tijdje ging hij naast een man van 58 zitten. Vanop het terras had hij hem zien aankomen en hij vroeg zich af waarom iemand zo zuur kon zijn...zo tegen zijn goesting bestaand. Hij lanceerde een aantal onderwerpen. De vlooienmarkt in Tienen. 56 "Sinds die vreemden hier rondlopen ga ik er niet meer naar toe, mensen van hier die op de dop staan worden van de markt geweerd en die vreemde van de ocmw mogen hier staan". "Is dat wel zo jong?" Hij zei hem dat hij iemand kende wiens dochter een prachtfamillie met kinderen en kleinkinderen had al sinds ze als jonge maagd met een Congolees getrouwd was". Tegen Congolezen had hij niets. "Het zijn die van daar en van daar die...". Het ging ook nog over op pensioen gaan, waarbij hij zich weer afvroeg hoe het mogelijk is dat mensen denken dat ze geen macht hebben om af te dwingen dat ze vroeger op pensioen zouden mogen gaan. Sommigen zouden ze best langer laten werken want die weten toch niet wat doen met hun tijd dan zuurheid te verspreiden...of anders zou je ze naar een herscholingsprojekt moeten sturen. Hij had beter bij die oude warm lachende vrouw gaan zitten. Net als de man vertrok ze. "Je vriendin is zeker met vakantie", zei hij en passant. "Ja, met ne karavan...en da's niks voor mij", zei ze toen hem duidelijk werd dat er toch ook een stroef iemand achter dat uiterlijk schuilging. Zij ging in september op hotel. Hij betaalde de magere invallende cafévrouw met het punkkapsel en vertrok na een babbel met iemand die er als een gediplomeerde Sikh uitzag maar vloeiend Tiens dialekt praatte. Op het T-shirt van de cafébazin ? stond in 't Engels 'Ik ben nog altijd maagd'...met één regel erbij...'dit is wel een heel oud T-shirt'. Ze was wel héél vlijtig, maar moest zijns inziens toch geen schrik hebben om meer met de klanten te dialogeren...zeker als je zo een bloesje durft dragen...het was misschien haar eerste stap naar het aanleren van communiceren met mensen...ze had eens iets gedurfd. Iedereen z'n verhaal trekt lijnen door het onze Zelfs de man vóór hem in de krantenwinkel, die dat pak sigaretten voor z'n vrouw ging kopen trok een lijntje door z'n leven : "Zit ze weer zonder ?" , zei de verkoper..."Ja, en zeggen dat ik zo achter haar gelopen heb...en ik ga nog regelmatig naar Scherpenheuvel om die kaars uit te krijgen die ik daar vroeger voor gebrand heb". Tot daar voorbeelden van kleine lijnen die een dagelijks leven doorkruisen...de grote en grotere lijnen zijn die die mensen ongeacht grenzen van landen en echtelijke status toch zo'n leven doen leiden dat ze uiteindelijk mekaars pad kruisen. Je eigen lijn loopt altijd alleen...net zoals je sterft...iets wat je ook alleen doet. Soms lopen lijnen een tijdlang samen maar uiteengaan doen ze toch... als ze niet vrijwillig samen verder willen doorlopen...zoals je met de ene bik over de andere schrijft. Welk is de ideale tijd om samen als lijn te lopen...dat zal voor iedereen anders zijn en afhankelijke van de kinderlijntjes die de lijnen zelf ontwerpen. Afhankelijk ook van 'instelling' tegenover 'de andere' en het leven, een instelling die het resultaat is van zoveel deelleventjes die men langs genetische weg meestal onbewust beleefd heeft. Verbetering van dingen die ongelukkig maken komt er alleen als de mensen, de 'domino's', die NU aan 't leven zijn de kracht hebben om te blijven staan...en de domino's die zij uitkiezen om aan te tikken, zelf uitkiezen...in zoverre dit al mogelijk is en de regels van het spel al dan niet bepaald worden door een hierarchie van wetmatigheden binnen de verbondenheid van bepaalde groepen van mensen... met ieder hun eigen funktie. Net zoals de elektrische draden van een chauffageketel maar op één manier de onderdelen ervan verbindt...kunnen mensen onder mekaar ook voor kortsluiting zorgen...ze moeten alleen weten wat ze moeten doen om dat te vermijden...als ze warm en aangenaam willen blijven. De echte details ... geheimen voor eenieder... in 't beste geval even vasthouden en dan weer weg. Het water rimpelde, zonder dat de wind de oorzaak was. De eenden stonden op misschien wat brood te wachten. 't Was een karper die door het wateroppervlak uitkwam. Als protest tegen de massale vissterfte in Noord-Frankrijk. Het lijkje van het lelijke eendje dat bovendien niet kon slikken, aan de geurige bosgrond toevertrouwd. Aan de rand van het water gaan zitten. Ik heb wat ik een PIA noem, passing it all,diepe analyse en indrukken volgen mekaar op opgaan in de natuur terwijl al de rest in vrede de revue passeert. De eekhoorn op tien meter van, komt nog altijd dichter bij. Als het gedeelte lucht en licht...dat na m'n dood overblijft ook zo'n bewustzijn heeft, zo'n zalig gevoel geeft, wil ik daar voor tekenen. 't Lijkt op zoiets als na zalige sex, maar anders...NOG STERKER. Wat me met m'n geliefden bindt is het genieten van haast kinderlijke dingen.Die zo vluchtig zijn dat je ze zelfs niet kunt onthouden. Zoals ware speciale energie ook moeilijk bereikbaar en vluchtig is. Weet je nog onze kinderen, die waren ook vindingrijk in uitspraken. Eerst kakken in het bos, dan terug een PIA-gevoel opbouwen en wat zwemmen. Misschien voor de eerste keer dit jaar, de kachel aan na 't zwemmen. Erzonder is eerst koud hebben en dan toch beginnen gloeien, zonder kachel. Benieuwd welke gedachtengang er tijdens het zwemmen zal zijn. 57 Moet ik die of die auteur geen mail meer sturen ? 'Als je gekakt hebt kan je beter ademen en stroomt er precies weer licht je ogen binnen', dacht de sjamaan. 'Sjamaan' : op bepaalde tijdstippen in welbepaalde ruimten bepaalde aardgebonden zaken doen waar men z'n handen en de rest van z'n ziel moet voor gebruiken ten einde de nodige rimpels in het telepatisch netwerk te brengen. Twee takken van één boom in het water. De rest heeft nu meer kans om overeind te blijven. Eén stuk van de berk gaf het vertikaal zijn op. Het met de zaag onder water zagen, een totaal nieuwe ervaring voor mij en de zaag. De berk liet zich blij op het water trekken en in de winter blij opbranden. Zoals vroeger, toen hij trots in de lucht stond en naar het licht reikte, kan de berk nu weer naar boven gaan; terwijl z'n asse beneden zal blijven. Hij die vroeger uitstraalde zal zich nu laten uitstrooien. M'n vegetarisme heeft z'n grenzen, als de oude hond Porto hier een eend pakt, zal ik ze wel opeten. Wel raar dat sommige honden katten doodbijten en anderen er mee kunnen leven. Een domme vis die bijt, doet dat misschien omdat er beneden eentje te veel zit. Net terug van het zwemmen. Twee achten van elk honderd meter gezwommen en in 't midden aan de koorden over de vijver gehangen en me voortgetrokken om het koude water nog meer te voelen. De herfst begint zijn mooie vergankelijkheid in steeds heller en donkerder kleuren tentoon te stellen. Uit het water komend, heb je geen kou, scherpte van zien en bewustzijn is heel helder. Nu regende het en ik ging binnen in m'n blote thee zetten. Nu zou ik heerlijk willen gaan slapen, maar het werk om den brode wacht. Ze ziet er extra mals uit. Heeft waarschijnlijk veel zin in me. Denkt ze dat ik het met Awi gedaan heb ? Nee, het komt van die andere vorm van natuurbeleving meisje. Ik heb het met de natuur gedaan, vandaar. Wat gebeurd er met de energie van niet-uitgesproken zinnen : zoals : "Een vrouw aankunnen is niet zozeer een kwestie van potentie, maar van invoeling...er komen geen dwaze fantasmen bij kijken". "Dwaze fantasmen duiken vaak vanuit onvoldoende inleving op...of uit tijdelijke of definitieve onevenwichten tussen mensen"...”of uit absoluut toch willen klaarkomen ,“Stresseerd allemaal jullie eigen, niet meer met mij...mijn maagmieren ontwaken als dit te lang duurt". "Haar mimiek wordt weer als honing, maar deze jonge heeft er voorlopig geen zin meer in". Kringlopen der liefdebeleving. Denk nooit dat je sterker bent dan tranen. Prelude. Dinsdagavond. Gebedswake. Geen tranen. Zelfverzekerdheid, Blije uitstraling. Verdeeldheid tusssen zussen overledenen. De dode, nog altijd merkbaar het verschieten van wat hem plots overkwam. Twee van z'n zonen. De oudste en jongste condoleerden mee. Rustige onbewogenheid. Het harde deel van m'n schoonmoeder in die oude vrouw haar ogen. Jongensachtigheid in die van haar man. Verdwijn oh alle last van vroeger. Neven en nichten van z'n ex begroet. "Dat morgen alle duiven een keer langs de toren mogen vliegen. En dat de fanfare spelen mag...want het was toch een duivenmelker en muzikant...zowel als één die tussen de fruitbomen toefde"...zei hen de gescheiden man. Begrafenis. Een kaartje geschreven : Aan de rouwenden : Zoals een duif niet kan stilstaan terwijl ze vliegt. Zoals de muziek van de fanfare niet even bevriest...zo zal ook de dode z'n zachtaardigheid niet verdwijnen". Aan wie het kaartje geven ? Aan een zoon om het voor te lezen aan de weduwe ? Aan de ex ? Aan een begrafenisbediende ? De familie kwam de kerk binnen...al minder verdeeld dan gisteren. Slechts één zus zat achteraan in de kerk in haar sinds kort...invalidenstoel. Hij zag ook twee van z'n zonen...de twee jongsten...de jongste naast z'n moeder. Haar achterkant. Lange lichtdonkere haren. Haar ogen zag ik niet...maar ze wandelde zoals ze wandelde toe mekaar zien nog gewoon was...met de lichte gang van het onschuldige meisje...met de blijheid en het speelse in haar gang waar hij werd op verliefd. Z'n ogen werden door het vocht van de weemoed...of was het de ontroering of was het zoveel meer anders dat al onze levens bevindt bevangen. Hij herstelde en werd weer nuchterder. Zette z'n licht gekleurde glazen op en weer af. Communiegang. Wandelend met de armen naast het lichaam...rust en evenwicht in z'n blik. De hostie...teruggaan...handen vouwen...niemand aangekeken. De mis ging verder...het groeten van de dode. Hij zag z'n moeder in haar terugkomen de hande van een paar oude vrouwen uit de opgaande rij schudden en ook de ontroerende nuchterheid van z'n oudste zus zoals het oprechte medevoelen van z'n jongste zus gisteren. M'n verwekster monsterde m'n heldere? blik en even zag ik haar twijfelen of dit wel goed voor me was. Hij bewoog zich verder als vertegenwoordiger van zichzelf en van de 58 zoon die er niet was. Hij legde z'n hand op de kist aan de voeten. Serene buiging met het hoofd aan het hoofd. Terugaan. Een hand op de schouder van schoonmoeder...ontroerd ditmaal. Toen de blik waar je onbewust en vandaag bewust drie jaar op wacht. De ex, ditmaal niet de hardheid van haar moeder in haar ogen van toen ze van communie weerkeerde...maar het vocht dat ik al eerder schetste. Toen werd het heel erger om het mijne tegen te houden...toch raakte hij niet verwaterd op z'n stoel om de rest van de mis uit te zitten. Daarstraks had hij nog in de wereld van de poëzie vertoefd...op het kunstwerk van de Onze Lieve Vrouw...nog de ROUW in het woord VROUW gelezen. Toen wist hij het zeker...tranen zijn voor vrouwen. Of voelde hij ook de rouw in de ogen van de z'n vrouw ...of deed de aanraking van haar moeder haar iets...of...of. Hij dacht, nee hij voelde in een milisekonde dat ze beiden het onuitsprekelijke voelden. Het moet zijn dat hij ook een gedeelte rouw in zijn blauwe hemel zitten heeft, want het regende vanuit z'n blauw. Hij die gedacht had van na de mis haar nog te kondoleren...stond op en vertrok...hij kon daar toch niet met de hand voor het hoofd blijven zitten. Hij stak z'n gedicht in de kartonnen tas met rouwbetuigingen en vertrok naar zijn tuin waar hij pas echt voluit echt snikkend kon rouwen...terwijl de hond hem trooste met z'n kop en dan zich spelend in het gras vleidde...alsof om hem te tonen dat er niks aan de hand was. Hij plukte een conducta van z'n pruimenboom en zette zich aan het schrijven...de diepste wortelen van dit bestaan met z'n haast onverklaarbare wegen beroerend. Is het leven niet zoals hij al lang geleden heeft geschreven... een echt gemeend theater dat we met elkaar spelen. De liefde gemeend, de haat ...oude overgeërfde angst. We proberen geometrisch en sterk te zijn en perfekt als de vormen van de zon en maan...maar zitten soms nodeloos, soms verplicht gevangen in duistere emotionele poelen en donkere wolken...die eigenlijk door toedoen van die objektieve geometrische vormen (het denken) en het subjektieve stoffelijke (de aarde, het water, ons lichaam) verwekt worden. 'Men maakt ons verliefd opdat de volgende generatie er telkens sterker uitkomt. Plus en min...aantrekking en afstoting met wederzijdse voor-en nadelen...maar tesamen de sleutel om alle kodes te verklaren. Hij dankte allen voor pijn en genot, voor vriendschap en haat...overtuigd dat hij boven alle stoffelijke drijfveren stond en juist daarom zo kwetsbaar was...daarom is het onverschillig evenwicht voor hem nog de grootste kracht. Pure observatie en de hoop dat er in anderen ook in stuk van zijn eigen overvloedige liefde zit...die het ijskoude in ogen soms ook nodig doen lachen en wenen kan...als is dat niet altijd nodig'. Droomopbouw Hij had gisteren in de namiddag van de dag van z'n tranen nog gedacht aan wat het oude vrouwtje over de 'speech' van de pastoor gezegd had ('preek' is een mooi oud woord maar dat heeft een betuttelende bijklank gekregen). "Niemand verdiend het om ziek te worden. Ziekte is een even normaal iets als gezond zijn". Het oude vrouwtje haar overleden man was de laatste jaren van z'n leven wel ziek geweest...misschien troosten de woorden haar...spijtig dat de pastoor deze woorden nooit aan haar en haar man komen uitleggen was. Misschien bedoelde de pastoor dat ziek zijn van genetische gegevens afhangt, van in het verleden gebeurde dingen waar we slechts voor een klein stukje verantwoordelijk voor zijn. 'Maar als we gezond zijn', zo vroeg hij zich af, 'kunnen we ons eigen toch ook ziek maken'...'als we zonder en met pillen geen rust in ons eigen vinden'. Ook anderen kunnen ons ferm belasten natuurlijk...maar zelfs al ben je een goedzak, je blijkft altijd de hoofdverantwoordelijke voor je eigen gezondheid. Zo ging zijn gedachtengang maar verder. Hij moest na de dreun van gisteren wat vermoeidheid wegrusten...maar zelfs om te kunnen rusten moet je eerst rust vinden. Hij had de rust niet in z'n krant gevonden. Misschien wat verder doen met de zijn weer opgenomen studie van religieuse teksten. Het evangelie lag veregent op de grond waar hij het gisteren verloren was. Daarom dat iemand er ooit een plastieken kaftje overgetrokken had...net voor die ene dag van gisteren ? Daar het een schoolboek van z'n oudste zoon was, die had er tenminste z'n naam in geschreven... misschien wel z'n ex-vrouw ? Toch fascinerend dat er tweeduizend jaar geleden mannen rondreizden om over vanalles hun gedacht te geven en dit soms op een diep dichterlijke manier konden. Hij kreeg er weer sterkte van. 's Avonds op TV was er een documentaire over sommige nadelen van het Chinese experiment met socialisme ten tijde van de grote en op de duur zoals iedereen versleten roerganger van voor en na de tweede wereldoorlog. 'Hopelijk zendt men die dingen niet uit om ons schrik van 'de' Chinezen doen te krijgen zoals men ons jarenlang schrik voor de 'Russen' inboezemde'. Hij zag in het wezen van de non-fiktie akteurs dezelfde diepmenselijke zielen die zich gewoon soms een beetje op een andere manier uiten dan hier. Verder was er ook nog een parrallel te trekken tussen een terreuraanslag van de CCC op 1 mei, waarbij een familielid van z'n ex omgekomen was en de vraag van een Nederlandse vrouw op de TV om een Duitse vrijgelaten terrorist die twintig jaar in Duitsland gebromd had ook voor de moord op haar man nog twintig jaar in Nederland te laten uitzitten. Net op de dag dat hij z'n ex na drie jaar terugzag.Als dat maar geen politieke droom zou worden...vroeg hij zich voor het slapen gaan af...zeker nadat hij een vredesmars tegen atoomwapens gezien had, waar iemand van de 'derde internationale' vertelde dat een atoomoorlog nog wel bijna niet onvermijdelijk was, maar toch.Zou de droom onze 'hem' hier niet even wat meer duidelijkheid kunnen over geven ? In de 59 droom van gisteren moest hij een examen doen waarbij z'n eigen en teksten van anderen gewogen werden. De droom van gisteren was nog net niet weggedeemsterd...hij had hem nog net te pakken...maar een droom waar je lang kan van nagenieten was het niet geweest.Vanmorgen wel. Iemand van de 'vierde internationale' ging z'n buro inrichten in een woning waar de dromer in verbleven had...hij ontving er jonge gasten die met de vrede in de wereld bezig waren...een vrede waarbij de meer linkse sociaal ingestelde mensen aan belang gingen inwinnen. Atoomoorlogen zouden tegengehouden worden.. " Zoek eerst de liefde en bekwaam U dan in de profetie", las hij gisterenavond nog in het evangelie. Over de liefde had hij gisteren ook nog met zonen gepraat. "Hoe was het van na al die jaren je ex terug te zien"...daar moet je wel op antwoorden. Hij had een niet macho-antwoord klaar. Durven toegeven dat hij niet in de mis kunnen blijven was gisteren...mooi toch ? Eens was hij in Portugal geweest en had er de TV aangezet...op het journaal was net iemand van zijn dorp die in een autofabriek ontslagen was aan 't wenen...die man was nog met z'n ex bij de lijst van de tweede internationale opgekomen. Zoveel jaar later was het dus gisteren zijn beurt geweest als lid van de internationale zonder nummer, om een traan weg te pinken toen hij samen met de bruggepensioneerde arbeider(toch gemeenteraadslid geraakt) een traan weg te pinken. Bezoek aan het begijnhof De oude vrouw had honderden mensen leren kennen sinds ze getrouwd was en een groot deel van het fruit van het Hageland de hele dag lang in boeken genoteerd had als het in de groothandelszaak geleverd werd. Zo wist ze enorm veel dingen goed te vertalen en vertellen over al die mensen al die jaren. Ze wist met wie ze getrouwd waren, uit welke boerderijen afkomstig, hoe iemand aan z'n eind was gekomen en vele honderden tientallen leuke en minder leuke dingen die er gebeurd waren. Ze had heel de evolutie van de verschuiving naar vijftig jaar getrouwd geraken en al na enkele jaren uiteengaan meegemaakt. Op haar best was ze als ze haar zakelijker kant even kon afleggen en met leuke annekdotes voor de dag kwam...of de dag door de blije dingen die er gezegd of gebeurd waren aan anderen doorgeven kon. Ook hij was daar goed in. Het was een speciaal iets met haar ook over dood gaan te kunnen praten en de mogelijke verklaringen van het waarom van leven en dood met haar wereld en visie te vergelijken. Voor haar was geloof voldoende...voor hem uitleg en geloof...en door uitleg dingen doen te veranderen. Als er geen vraag naar uitleg komt lijk je soms echter vast te zitten en begin je te geloven dat ook het positieve en negatieve voorbeeld dat elk van ons op zijn eigen manier geeft...soms zelfs bijna niet-waarneembaar tot stichting bijdraagt. Het dichterlijke dat zo maar gebeurd, draagt ook tot verlichting van het bestaan bij, zoals het groepje jonge kinderen die over de grafgedenkstenen van de begijnen dansten : "Als dat niet de doord overwinnen is". Hij stond naast deze weduwe op de plek waar een gedenkteken voor de twee laatste begijnen van het hof stond . Van in 1923 waren er al geen meer. Dus was de oude vrouw eigenlijk ook reeds in een progressief tijdperk geboren. Alles is relatief. Begijn zijn kan je ook als progressief uitleggen. Vrouwen die in gemeenschapszin leven. Opmerkelijke dingen -sommigen mensen hun hoofden zitten zo vol cijfers en wetteksten dat ze soms even heel lang met gesloten oogleden spreken kunnen -sommigen hebben het veel te druk met de strijd om het 'kastje' van de tv om nog te leren lezen en praten en mediteren -anderen zijn in situaties waar ze te gast zijn veel te vrolijk en inventief om anderen toch maar los te krijgen -een foetus met een moeder die in coma ligt kan overleven, (krantenbericht 'hersendode moeder', drie maand) Zoals ik al dacht komt de ziel niet in het lichaam bij de geboorte eerst zoals men in sommige religies denkt, maar wordt ze onophoudelijk doorgegeven, komend van een immens vertakt netwerk van ontwikkeling naar geboorte toe. -Als takken van een overleden iemand zonder kinderen over het fietspad groeien, zullen de buren niet zelf die takken afknippen. De fietsers vinden het plezant ermee over de haren worden te gestreeld of zich even te bukken. -Dat de mensheid toegelaten heeft dat er atoombomproeven gebeurden. Sinds 16mei1956 is er ni weten hoeveel radioaktiviteit en strontium de atomsfeer in gekomen. Geruststellend zegt men ons nu dat we er allemaal kleine hoeveelheden van in onze botten enz...zitten hebben...die ongevaarljk zouden zijn. De Australische onderzoeker Marson, die op de dag van zijn pensioen stierf en vele andere niet-politieke wetenschappers wisten wel dat het aantal kankergevallen in de proefregios en daarbuiten onrustwekkend toenam. En wij maar vrolijk niet-politiek 'kom op tegen kankeren'. -Dromen over hoe je in een mijnenveld overleven kunt. -dat sommigen zo jachtig zijn dat ze hun werk echt nodig hebben...zelfs schrijvers -dat tijdens een gesprek tussen één of meerdere personen alles wat zich in levens of in een jaar of een maan of een dag of een uur of een sekond heeft voorbereid ...al wat tijdens dat gesprek nodig en mogelijk is...bovenkomt -'stort massaal voor de honger in Afrika' staat nergens op een spandoek in 't westen te lezen -met iemand in een taverne in het begijnhof zitten en er kapelmuziek beluisteren en er luistert naar het verhaal van een weduwe die daar vroeger met haar man zat 60 -de krekel die op m'n nachtkast kwam zitten toen ik na het ochtendlijk bezoek van die twee mensen in blauw uniform die tekst over het wegzenden van de onvrije vrouw en haar zoon las (onvrij : een niet trouwe-vrouw, zou Sirach misschien zeggen) Kloosters, tuinen en Augustus-onthullingen A-verbode. Tonger(enlo. (a)Postel. Norbertus was rond1030 naar rijkdom strevende sommige hogere en lagere geestelijken moe, sticht naar theorie Augustus (400) kloostergemeenschap, gemeenschap van goederen. Trok zich tijdeljk op berg Premontrer(voorspellen) terug (departement Aisne) ...Prémontrer koos bij schisma links en rechts in kerk voor links. Er heeft ook een zekere Maarten Groenvingers of zo, afkomstig uit Linter en door de nonnen verkozen als raadgever boven een andere typ een boek van een 500-tal bladzijden daarover geschreven...onder de schuilnaam Marten de Linter natuurlijk...als je je kop niet wil verliezen moet je soms omwille van de vooruitgang...pseudo doen. Averbode. Salomon...destijds koning in Israel...wilde verrijking met andere culturen...de halstarigen onder de Joden waren tegen. Boeken ter bestudering en vergelijking godsdiensten gekocht...variaties en tegenstellingen tussen dezelfde lijnen. Belang van woorden en hun betekenis, bijvoorbeeld 'slaven'...leven volgens wereldse wetten, 'vrijen' leven volgens hemelse wetten. Over de liefde oordeelt men best niet te fundamentalistisch...mensen die zich vrij en gelukkig voelen en tevreden met wie ze hebben-niemand is volmaakt, 'volmaakt'zijn wordt ons opgedrongen...gaan minder problemen hebben dan mensen die met een gedeeltelijk genetische ballast uit het verleden zitten en anderen nodig hebben om er van af te geraken...kan soms niet anders en lijkt wel genetische predestinatie...een taak die je via de liefde en later de tegensstellingen die daaruit groeien, op je neemt. Mensen die een binding hebben en ze niet kunnen onderhouden en in hun band verslappen...kunnen nooit volledig van nul beginnen. Niemand kan van nul beginnen. Nul is het enige dat niet bestaat. Nul is iets of iemand zonder voorgeschiedenis. In Postel staat een prachtige kruidentuin met honderden verschillende soorten genezende en ziekte -voorkomende planten, waarvan er slechts een beperkt deel in kunstmatige medicijnen verwerkt worden. Misschien is het soms beter ze op te eten dan te koken...misschien helpt er aan denken al. De plant die ik enkele dagen voor het bezoek aan de tuin opknabbelde, Kamille, denk ik dat hij heet, is goed tegen maagzweren, zo las ik in de tuin. Tora, Bijbel, Koran...voor een deel steunend op dezelfde profeten Drie godsdiensten met veel gelijkenissen en gemeenschappelijke profeten en toch nog al die ambras om theoretische verschillen rond geld, gebruiken en vrouw-man verhouding enz... . David's son, niet de compagnon van Harley maar de vader van Salomon (Soelayman voor de Arabieren) wilde de Joodse kultuur met een aantal andere kulturen verrijken en haalde ze naar zijn hof. De fundamentalisten onder de Joden vonden dat maar niks. Voor de Islamieten is Christus een hele belangerijke profeet, voor de christenen iemand die gekomen is om de zonden van de wereld op zich te nemen. Christus wordt in de Koran meer vermeld dan Mohammed. Voor Christenen is er een laatste oordeel (voor katholieke althans), voor Islamieten een laatste uur ('als sombere kamelenherders zich in paleizen misdragen'...slaat misschien op die duizend superrijke sjeiks dat voor de winning van petroleum herders waren(?) en als het slavinnenmeisje haar meester zal baren...(de volgende generatie die weer meer met echte spiritualiteit dan met wereldlijke macht bezig wil zijn...of slaat het op de Islamitische visie dat de profeet Jezus nog eenmaal terugkomt om het laatste profetisch rijk te leiden ? De Islam is qua richtingen zo verdeeld geraakt dat men vergeten is dat het als basisregel heeft dat het geloof niet met dwang mag worden opgelegd. In de Koran geeft 'God' 'Satan' de toelating de afstammelingen van de profeet Adam te beproeven (en men geeft toe dat de zondeval in het paradijs ook de schuld van Adam was)... en ook de beloning of straf heeft met het ongenuanceerde goed en kwaad te maken : hemel of hel. Genetische predestinatie of erfzonde, bestaat niet voor de Islam. Wel is men qua hoofdstromingen verdeeld in Soennieten (die niet noodzakelijk afstammelingen van de profeet willen laten regeren ...en Sijieten die daar wel een punt van maken. In zijn origine staat zowel de christelijke leer als de Islam dicht bij de Westerse aanpak van een systeem van sociale zekerheid...die volgens de teksten meer inbreng van diegenen die te rijk zijn vraagt. Woekerwinsten en rente zijn zelfs uit den boze. Als vrouw moet je in de Islam wel kunnen wachten tot je grootmoeder bent...dan heb je veel over familiekwesties te zeggen...althans naar hetgeen auteur Omar Luc Van Den Broeck er in zijn boek over zegt. De perfecte mens, 'Insan-al-Kamil', de gelijke aan Allah, is één van de jongste twistpunten. Wat er ons doet aan denken dat we daar als kind proberen naar te streven, maar hoe ouder men wordt,hoe minder haalbaar dit lijkt. Liturgie en Bijbel-of Koranteksten alleen maken iemand nog geen spiritueel mens...de dagelijks praktijk van het leven in al zijn facetten, van wat groeit en bloeit of vervalt tussen mensen in hun sociale omgeving zijn eerst na de inzichten die daaruit voortvloeien de inspiratie voor zo'n teksten. Waren en zijn en worden. Er staat vanalles in de Bijbel...voor de liefhebber van krijgskunst zowel als voor de liefhebber van gedichten en stichtende verhalen uit die tijd en tijdeloze dingen. Als je de Bijbel zo eens overloopt zijn de meeste dingen die de hedendaagse mens eventueel nog zouden aanspreken, naast het 61 Nieuwe testament, vooral sommige passages uit de Psalmen van David en de spreuken van zijn zoon Salomon (2, 7...10, 22, 25 . Daarnaast ook sommige delen van Job en Prediker (wel aparte stijl...een debat met vrienden over hoe een rechtvaardig leven ook met nare dingen kan gepaard gaan) , Hosea 1,2, Sirach,2de deel vanaf 23, het Hooglied...en nog wel een deel. Vooral de wijsheidsliteratuur uit het oude testament. Vele dingen die als door en door negatief en onvergeefelijk bestempeld worden...zouden later na het leven van Christus milder en vergeefelijker omschreven worden. Gisteren de selektie gemaakt. Vandaag alles eens op m'n gemak BEGINNEN lezen. Midden de fruitbomen onder een grote aan-de-rand-van-de-weg boom op een pak fruitpalen die als bank dienstdeden. Ergens waar je de geluiden van het dorp beneden goed en toch niet-storend hoort. Hierbij valt nog te bedenken dat de teksten die wél de Bijbel haalden geselectioneed zijn door de toenmalige aartsbisschop van Alexandrie (Athanisus :'Ah da niet dus'295-373na Christus) Dromen met een hele tikkel meer dan andere dromen Ik heb een heel bestand met dromen, gedurende lange tijd bijgehouden...te moeilijk voor de buitenwereld om te publiceren of je zou de auteur moeten kennen zoals hij zich kent. -8/8/2005 Je kan zo'n periode hebben dat je weer zo van die symbolische dromen krijgt. Iemand probeert onder water houten palen te kliefen en door het feit van het water dat zijn bijl van koers doet afwijken, brengt hij er niks van terecht. Water symboliseert emoties...emoties brengen je daadkracht uit de richting. De tweelingsdroom van die droom ging over het met een beitel losmake van gemetste stenen...dat lukte beter. Elke steen van de muur (die eigenlijk ingevallen was), symboliseerde een letter en er ontstond in de droom een parrallel met de cellen in ons lichaam die ook bouwstenen zijn. Onwillekeurig dacht ik aan de Kabala...de betekenis van woorden en letters enz... . Onze lichamen, ontstaan uit het metselwerk van diegenen die ons genetisch voorafgegaan zijn. Als je een beroemde bv-kop hebt mag je in de krant allerlei onzin verkopen...zoals die bourgeois exvu,exvld en eigenlijk 'vlaams'(hier een belediging voor vlamingen)-blokker die het socialisme de oorzaak van het fascisme noemt...zelf denkt hij dat hij een liberaal is. Hij heeft ook nog een parlementaire vriend die nog niet bij de liberalen is buitengesmeten, een aantal bedrijven heeft en ook nog de dikste post najaagd en die ook denkt dat het nazisme links was...terwijl miljoenen gratis voor de grote bedrijven moesten werken. Hoe blind kan een stuk van de bevolking zijn, dat ze zoiets blijven slikken ? Velen in 't parlement zouden stuk voor stuk buizen voor geschiedenis...ze zuigen hem liever tot eigen voordeel zelf uit de duim. Bij de post was er vandaag een stuk waarin het neerslaan van 'opstanden' besproken werd vanuit de eerste stap naar oogluikend toegestane doodseskaders in geval de ekonomische toestand in het Westen nog eens voor situaties zorgt zoals tijdens de eerste wereldoorlog en daarna, toen de proleten genoeg van mistoestanden hadden en de macht wilden grijpen, maar bij duizenden gedood werden...waarna verrechtsing die naar 't nazisme leidde, doorzettenkon. Een andere plaats, dezelfde voortzetting van vroeger Haar eerste man dronk. Ik weet niet waarom. Soms denkt ze "was ik er maar bij gebleven" Hij stierf, z'n tijd was gekomen. Er moest nu alleen voor hun zoon worden gezorgd. Ze werd verliefd op een student die zijn statuut boven dat van kostwinner verkoos. Toen kwam ze de vader van haar drie volgende kinderen tegen. Haar tweede man schonk haar drie kinderen... Opnieuw moest ze beginnen...eerst een hele zware man die nog onder moeder's sloef lag...daarna een denker die eeuwig studeren wou...en nooit voor lange tijd voor een monogamie met haar koos...maar haar nooit beloog en nooit iets beloofde...zo iemand moet je op de duur wel het deksel op de neus geven...zeker als je 'vooruit' wil in 't leven...in de betekenis van dat 'vooruit' willen, verschilden ze...daarom bleef het niet duren. Nog een andere vrouw had een brave man, ze koos voor een andere en had er op de duur zo'n spijt van dat ze, ditmaal, hopeloos naar nog zo'n brave zocht. Nog een andere werd de slavin van haar zoon. Wat je niet allemaal hoort. Met z'n allen één voortdurend uit mekaar vallend wezen. Uit dezelfde bronnen van opbouwen. Atomair wezen. Biologisch wezen. Altijd weer het vermogen om iets op een andere manier uit te proberen. Als we in een ander wat meer deeltjes van ons eigen zagen, zouden we wat meer in mekaar geïnteresserd zijn. Boeren uit Mali die bijna niets voor hun katoen krijgen, zijn verwant met de Amerikaanse boeren die voor hun katoenwinning op subsidies aangewezen zijn. Fabrieksarbeiders uit het Westen hebben gemeenschappellijke belangen met de onderbetaalden aller landen. Zelfs de symboliek die we door onze woorden kunnen laten ontstaan heeft een vorm...gemaakt uit de stoffenwaar wenaar wederkeren. Taal is niet een louter verstandelijk fenomeen. Tijd en ruimte. Teruggegooid worden is niet mogelijk. Alles is progressieve beweging, al is tijdelijk in het oude hervallen mogelijk. Wetten weerspiegelen altijd een beperkte poging om buiten het geloof in het goede om bij meer rechtvaardigheid te raken. Wetten 62 blijven nodig. Het geloof is onontbeeerlijk. Geloof ligt overal in verscholen...in wetenschap, in gerechtigheid, in vredes-streven, in wijsheid, in dagdagelijkse dingen. 'Ooievaars zijn zes maand op vakantie', las ik. Toen ik die dag aan m'n ouderlijk huis kwam zag ik eerst het plankje dat nog door een voorvader aan het dak gemaakt was om de zwaluwnest van weleer te ondersteunen. 'Voor een dier is het leven een les in overleven', las ik,...voor de mensheid zou het ook meer een les in goedheid en belangeloosheid moeten worden. Zelfs de armen zijn in het rijke Westen georganiseerd opgegaan in strukturen die hen in hun armoede houden en hen af en toe wat meer minimum toegooien. Kom verdorie op voor volledige rechten : recht op werk en al de andere mensenrechten ! Het paterke van Hasselt en andere verschijnselen Rond zijn crypte hing net van hetzelfde als rond het sterfbed van m'n vader...of de plaats waar hij opgebaard lag. Misschien gewoon mensen die bezinnend tesamen zijn-energie. Aan zijn graf voel ik dat niet zo. De intensiteit ervan is niet even groot bij alle personen van diegenen die ik al heb weten dood zijn vóór het begraven worden. Soms hangt er in de dag bij momenten ook zo'n gevoel over de natuur. Natuurlijk...want ze zijn toch ook in het lucht en het licht opgenomen. We kunnen ze bereiken zoals we onze radio op één of ander station afstemmen. De zon ziet één van haar elektronen heel graag, maar ze kan maar één maal per dag langskomen. Zo zal altijd kontakt hebben niet altijd volledig mogelijk zijn. Alles heeft zijn tijd nodig. Vóór de uitvinding van de mikroskoop konden we nog niet weten hoe zaadcellen er uitzagen...al heeft er al wel eens iemand het toen geweten bij het observeren van dikkopjes. Wij zijn allemaal zon die één of meerder van onze elektronen om diverse redenen allemaal graag zien. De 'Maagd' in Banneux, liet zeggen dat ze vooral de armen graag zag...oh gelovigen zoudt gij U niet meer sociaal engageren ? Wederom Opmerkelijk Ieder heeft z'n eigen datum om te 'gaan'. Arafat op de dag van de wapenstilstand, maar niemand heeft het begrepen. Een andere op de dag met het cijfer van de geboortedag van de kleinzoon die in tegenstellingen het meest op hem lijkt..of hebben ze juist het minste aantal tegenstellingen ?. Zelfs hun voornamen lezen bijna van links naar rechts en omgekeerd. In de liefde kunnen vergeven heeft soms geen grenzen dan het eigen lichaamelijk draagvermogen. Soms lijkt er weinig te veranderen, maar iedere dag zit boordevol veranderingen. In het begin van de maand kan je nog zittend vanin de kaalgeschoren knotwilg de beek en het landschap bewonderen...enkele maanden later is ie al zo weer uitgeschoten dat je niets meer van zijn kaalheid ziet en alleen de vogels er nog in kunnen om te nesten. In alles zit een boodschap, niet alleen in die film met die onbaatzuchtige kinderen die de mensen in hun dorp rond het treinstation hielpen, maar ook in de tranen van geluk die over de kaken van de kijker lopen. Alles werkt voortdurend op mekaar in en is één. Dus zie wat je zegt, wat je eet, wat je wenst, waarover je wil dromen...als die al niet zomaar tot je komen. De complexiteit van waar en niet waar, van schuld en onschuld...is alleen voor diegenen met het geoefend innerlijk gehoor, de geoefende innerlijke blik en het geoefend verstand...hoorbaar, zichtbaar, verstandelijk verstaanbaar...maar vooral...voelbaar. Genoteerd na niet uitlegbare omweg : - 'Geniet elke dag zo min mogelijk staat makend op de volgende'. -''Weet dat BEGRIP soms in het woord zelf niet ligt' -'Wat wil je in de liefde m'n jongen ? Een jongen blijven of jongleren. Weet hoeveel een mens dragen kan' -'Je kunt niet voorkomen wat op je weg ligt' -'Geef toe dat het leven je altijd te vlug af is' -'Waar wij ons bevinden'? Wij zijn een geestelijke aanleg...met jullie verbonden' -'Als onze en jullie tijd rijp is, komen we jullie ontvoeren'. Wij zijn het openbaar ministerie...jullie je eigen verdediging...het onuitsprekelijk geheel van alles is als toekomst rechter. Alles is altijd voorbereiding en uitvoering tegelijk. De drie delen voegen zich tesamen en alles leeft. Alle negatieve emoties, jaloezie, angst, wantrouwen, hebzucht...moeten worden gezuiverd. Alles ligt vast, de kinderen die komen, de stervensdag, de jaren van vrede voor de oorlog...de definitieve vrede, waarmee niet de dood wordt bedoeld. Grosso Modo 2000-2100 ?... zoveel mogelijkheden en toch blijft de mensheid slabakken in de aanpak van de grote wereldproblemen ...tegen 2040 zou er serieuze verandering moeten gekomen zijn...maar niet zonder groeipijnen ...een algemene consensus volgens het CONSCIENCE-plan ? Stap één : Het goede en kennis goed gebruiken. Stap twee : weer meer verbonden met de natuur en het overtollige van de winstkultuur laten vallen. Stap drie...luisteren naar een goede tekst die oproept tot verandering'. -Joeri GAGA ER IN, in de ruimte (eerste mens) SHEP art (schep kunst)(de aarde vanuit een ruimteschip voor tweede maal door mens gezien) 63 -citaten -Echt geloof is weten wanneer je om kracht mag vragen. Geloven is ook een innerljke sprong wagen...of je nu een godsdienst volgt of niet. -Een geslaagd leven heeft niet zozeer met goud te maken maar meer met het overwinnen van alle illussies ie je op je weg zult tegenkomen -Praten met iemand gaat beter als er wederzijdse interessen en aanvaarding is...van zodra het aspekt 'goedkeuring' opduikt...wordt het al wat moeilijker. -Laat het in een relatie nooit zover komen dat je om jezelf te beschermen de andere of mekaar in gradaties moet beginnen haten om jezelf of de andere of beiden te beschermen. -Er zij duidelijk twee luiken in het schilderij van het leven : het ene wat er in de dag gebeurdt, gezien, gedacht, gezegd, gegeten, gedronken, gehoord wordt en het andere wat er 's nachts en 's morgens herbegrepen, herzien, herzegd, herhoord en herpland wordt. Is het niet onze taak om het waarom van dit alles op een hoger nivo dan van de angst om te leven te krijgen en ons naar de blijheid, billijkheid en verwondering en nieuwsgierigheid om dat alles te richten ? -Net zoals bij een reis en kaartlezen willen we ook voortdurend weten waar we ons in het leven bevinden...op welk punt in de wereldgeschiedenis, op welk punt in ons persoonlijk leven ? Net als op de kaart heb je de grote lijnen en de kleine deelgebiedjes van iedere streek van de kaart. We maken al sinds altijd deel uit van die kaart van het leven. -overwegingen -goed dat geld bestaat en slecht dat geld bestaat, goed, want anders zouden we onszelf uitsloven om te bewijzen dat we evenveel terugdoen voor iemand (als we al zouden werken)en slecht omdat grote spekulaties met geld veel kapot maken -theo-logisch gissen Na alle mogelijke door de ontketende natuurkrachten aangerichtte schade en menselijk leed, herziet de alleen in God gelovige mens zijn mening nog niet...vaak denkt hij dat aardbevingen en zo hem straffen...de natuur heeft ook z'n onvolkomenheden...het was al een wonder genoeg dat wij tot stand kwamen...hoe erg het ook is natuurlijk Voor te velen onder ons is het woord 'mirakel' echter iets dat met bijvoorbeeld een 'onverklaarbare' genezing te maken heeft. Zag Bernadette in Lourdes echt een stralende vrouw of was ze niet eerder zelf een stralend meisje dat zich van haar kameraadjes onderscheiden wou ? De rots van Massa-bi-elle, was het de materie die voor een stuk straling liet zien of niet eerder de massa die meende twee soorten Bernadette te zien ? De massa-bij-haar groeide inderdaad dag na dag...maar het meest sexy meisje van de streek werd het kloosterleven ingeduwd...waar ze onder de 'lijdenssymboliek' van de kerk in die tijd...wegkwijnde. Lijden...ondergaan...subir...Soubirous...noemde ze...toch schiep ze ook een mythe. de passende partner, een evoluerend of statisch gegeven ? Sommige mensen blazen zelf hun kaars vroeger uit, anderen minder...maar dan zorgen nog anderen er wel weer voor dat ze bijna uitgaat. Best is er zelf voor te zorgen dat ze niet bijna uitgaat. Laatst las ik een citaat van Multatuli. "De hoogste wijsheid is levend te doen wat we stervend zouden wensen gedaan te hebben". Inderdaad...maar om welbepaalde redenen loopt het leven niet altijd zo...en ligt niet altijd alles wat we zouden wensen...binnen onze mogelijkheden. We kunnen onze mogelijkheden aanzienlijk vergroten als we boven onze dagdagelijkse beslommeringen uit de tijd zouden nemen om ons ook met filosofische zaken bezig te houden...een beetje intellektueel en wijsgerig gebruik makend van de mogelijkheden van onze geest...zou ons opliften en die dagdagelijkse beslommeringen in hun ware licht zien. We verwijten mekaar de oorzaak te zijn van spanningen die we zelf opwekken en voor de oorzaken zelf vinden we geen oplossing. Als we eens begonnen met gelukkig te zijn met een ander gelukkig te zien en onze eigenwaarde optrokken in plaats van jaloers op mekaar te zijn. Van de vele ontwikkelingen die er met mensen gebeuren en hoe je ook hun woorden en gedragingen leert interpreteren; zelfs hoe wat ze zeggen antwoorden geeft aan wat er zich eigenlijk in je eigen hoofd als vragen vormt...de eigenlijke betekenis snap je eerst in de loop van de tijd...ook omdat je je telkens vanuit een goed bedoelde liefde al eens in de maling laat nemen. Relaties tussen mensen werken ook volgens het principe 'these', 'antithese' en 'synthese'...de eigenlijke betekenis van die verschillende evoluties snap je eerst in het verloop van de tijd. Er zijn veel mensen die terugvallen in een these, nadat ze de synthese al onder ogen hebben gezien...zo'n mensen laten anderen die op eigen kracht in hun eigen kracht moeten komen van hun energie eten zonder er vaak iets voor terug te krijgen. Tussen die drie verschillende fasen zijn er nog een aantal tussenlagen van niet altijd rechtlijnig groeiend inzicht in je eigen emotionele situatie en die van anderen. Hoe beter het met de totaalsom daarvan gaat...hoe beter je de stap van emotionele naar 'geesteswereld' zetten kunt. Al zijn we chemisch gezien allen van dezelfde oorsprong, één en hetzelfde element kan zwaarder of 64 lichter gebouwd zijn, het heeft niet zozeer met mager en dik te maken maar met het kunnen loslaten van negatieve emoties of niet. Waterstof kan één of meerdere elektronen in de baan rond z'n kern hebben...hoe meer elektronen hoe zwaarder het atoom. Hoe meer relaties de kern (jezelf) te onderhouden heeft...des te zwaarder de struktuur dreigt te worden...alhoewel je wanneer je met één iemand in relatie bent die zelf in negatieve zin emotioneel nog aan vele anderen vasthangt...dezelfde zwaarte te dragen kunt hebben. Je gaat nooit een relatie aan met een persoon zelf, maar ook met de kwaliteit van alle mogelijke relaties van die persoon (famillie e.a.). Hoe zelfstandiger of des te meer eigenwaarde de twee componenten van een relatie hebben...hoe minder negatieve gevoelens een kans krijgen. Veel meer energie in een relatie stoppen dan je terugkrijgt is zelden een goeie zaak voor iemands eigen weg...maar zo'n zaken zijn niet altijd even objektief meetbaar...maar geweldig ondoorgrondelijk vanwege het samenspel met anderen die in dezelfde ontwikkeling betrokken zijn. Uiteengaan van relaties...of bijeenkomen van relaties...beide voortdurend voorafgegaan of gevolgd door een soort aftasten aan de hand van gebeurtenissen (beweging), woorden en andere energie. Soms is de 'taktiek' af-is-af-uit-is-uit of 'monogamie of niks' voor één of twee van de betrokkene de beste, vanwege het feit dat twee mensen zich heel rustig en gelukkig tegenover mekaar kunnen gedragen en gewoon geen complikaties nodig hebben om verder te evolueren of vanwege het feit dat een te grote confrontatie met de ware achtergronden uit iemands leven...niet wenselijk is...zoals het neuron in de kern van een atoom een houding van onverschillig evenwicht inneemt...reageren dan ook wij. Soms is nog een beetje schipperen heilzaam voor één van de twee of meerdere betrokken 'partijen'...zo'n beetje zoals de protonkernen van een atoomkern die naar een evenwicht met de elektronen trachten. Men is nog niet zeker over al of niet uiteengaan of samen iets beginnen of herbeginnen. Eén persoon, kan zoals een politieke partij een deel van de bevolking vertegenwoordigt in 't klein een ganse verzameling genetische voorouderlijke en ouderlijke komponenten vertegenwoordigen...(...behalve in 't geval die vertegenwoordiger het eigenbelang laat primeren...hetgeen in sommige situaties een juiste keuze is, een keuze om iets dat nog in het verleden wortelt recht te trekken of iets dat nog in het verleden wortelt een positieve invloed op het nu te laten hebben. Zo kunnen de negatieve eigenschappen van een grootvader door het kind of kleinkind verbeterd, verslechterd of gewoon genegeeerd worden...alnaargelang de personages die ze in hun leven tegenkomen, vanuit hun eigenschappen met hen gaan interageren...net zoals neutronen, protonen en elektronen een elektromagnetisch atomair doorgegeven spel spelen...doen personages ook verhalen ontstaan. Het alleen-zijn heeft vele kanten. Je kan je op je kunst koncentreren. Je kan iemand missen als je thuiskomt. Er is het 'had ik toch nooit zo intens liefgehad-gevoel'...het raken aan herinneringen...dat een mens zijn neutronen verplicht van heel koel te blijven en geen Valentijnverwachtingen naar iemand toe te hebben...en de nog okassionele ontmoetingen als puur platonisch of uitsluitend lichamelijk te zien...terwijl je de laag emoties mijdt zoals een eend het water van haar pluimen afschudt. Zelfs als een geliefd iemand er om een bepaalde reden niet meer zal zijn, kan je de vreugden van vroeger (landschappen, vrijpartijen...)nog altijd in je 'hart' met iemand delen...maar naar anderen toe is het aangeraden alles opnieuw met de eigen ogen enz...leren waar te nemen. Een vrouw, een man, ze kunnen zo dodelijk voor mekaar zijn als een oorlog. Hun teloorgang kan doorgaan of ze kunnen zich herpakken. Als andere alternatieve mensen in hun leven gradaties van illussies blijken te zijn, zijn ze wel op mekaar aangewezen om hun inzichten af te maken. Soms past niet elk deksel op elke pot. Wat belangrijk is is de graad van echtheid en eerlijkheid in iemands aanvoelen en handelen...je kan moeilijk tegen je gevoel ingaan zonder jezelf te schaden. Fakegedoe is een stom en belachelijk iets. Wat is er mooier dan een bende spelende peuters en kleuters voor wie alles nog zo spontaan en simpel is. Wat is er mooier dan een moeder die haar kinderen naar school brengt en een boer die naar zijn veld rijdt en een arbeider die niet uitgebuit wordt. -bijzondere energie -ergens loopt een tam konijn in 't wild rond, m'n hond ziet het niet, ruikt het niet (de oorzaak : windrichting, zijn desinteresse voor konijnen...ik heb er al andere gehad...of 'konijnenchance') -als de damp van het warm water in de moor fluit, dan het fluiten verzwakt...moet je hout op de kachel bijdoen -als je al een stuk gereist heb en je kijkt thuis in een boek naar beelden van Noord-Amerika en je weet dat continenten ééns één waren...voel je de stukjes Noorwegen in Canda, waar je nog niet bent geweest -roman schrijven over de andere mogelijkheden dan het geleide leven, beleefd door anderen -dromen -een rijke amerikaan met lange sigaar gevolgd door beelden van m'n pa en z'n broer die me vroegen hun zaak over te nemen en dan begonnen lachen 'omdat rijk worden toch niet de eigenlijke bedoeling van het leven was'...en eigenlijk was ik , ben ik toch met die zaken die wel tellen bezig...ook dankzij hen...in het verlengde van huninspanningen ////dromen, soms symbolische boodschappen 65 gemaakt van tijdloos materiaal...verleden, heden,toekomst, gescheiden of door mekaar of één...geen probleem -nog te schrijven gedichten mijn vier soorten notenkrakers/warme voeten in de sofa/machineke zendt door de koude nacht een warme groet naar m'n ex-reisvrindinneke/het leven is als een gitaar(zie blauwe agenda 9/2/06)/zien blindgeborenen beelden ?/de kern van een gedachte overhoude -familie-en dorpskronieken -Een zwaarmoedige vrouw zei toen ze na de kerkdienst het mooie nieuwe, zelfgemaakte pakje van m'n grootmoeder Hermelinde zag '...dat is te jong voor jou.' Vanuit de materie afgunstig op het door m'n blije grootmoeder omarmde kleurige zomerlicht tussen de linden. Een gevoelig 'lichtdragend' iemand moet leren tegen zo'n zwaarmoedigheid te kunnen. -gehoord -"een braaf meisje leent haar gsm al eens uit" -meegemaakt -de documentaires van David Attenborough over insekten : prachtig in beeld gebrachtte psychische instellingen van insekten : vaak dom-genadeloos, soms mooi revancheus...soms uitbuiting, soms samenwerking, soms bondgenoot, soms vijand...de vlinders en olv-heersbeestjes en bijen kwamen er nog het beste uit...en de prijs voor de humoristische maar ook sadistische instelling gat naar die woestijndabber waar ik de naam niet meer van weet : eerst wuiven met z'n schaartjes naar mieren, dan hen lokken met een soort zoete stof waarachter die mieren liggen zoeken, dan op de achterpoten staan zodat de mieren de tap waar de zoetstof uitkomt kunnen zien...van zodra ze aan z'n borstkas beginnen likken, klapt de val toe. polsoceconoom -het 'laatste nieuws' meer en meer de mediamotor voor de verrechtsing in Vlaanderen plat, platter, platst -hoe dom kan je zijn als je alleen op rijkdom aast : eerst fundamentalische gekken die zich durven moslim noemen betalen om tegen Iran en de Russen in Afghanistan enz. te vechten, dan keert dat zich natuurlijk tegen het Westen zelf...en achteraf de USA en GB en enkele bondgenoten die in dezelfde stomiteiten volharden en hun eigen verkiezingssysteem introduceren om er terug fundamentalisten aan de macht te brengen. -ook hier moeten we een ander systeem van verkiezingen gaan invoeren om extreem-rechts en zogezegde 'godsdienstige' fundamentalisten te stoppen : eerst verkiezingen voor een bindend programma : recht op een degelijk inkomen voor iedereen,gelijk werk gelijk loon-wereldwijd, rechtvaardig belastingssysteem...enz...daarna rechtstreeks per projekt ipv per partij verkiezen. -als men in New-York kan staken in de metro voor sommige sektoriele voordelen, waar niks mis mee is...waarom staakte men dan niet in 2003 tegen de nakende Irak-oorlog...de enige manier om die oorlog tegen te houden -het is eigenlijk stom dat er om olie gestreden wordt...veilige kernfusie (niet-kernsplitsing waarbij radioaktiviteit vrijkomt) is onuitputtelijk -de reportages van 'zwerfroute' en andere zeggen vaak veel meer dan onze politieke debatten om punten en komma's van lapmiddellen -soms moet je vaststellen dat er over veel Europese en niet-Europese sociale strijd niet wordt bericht terwijl het journaal soms doet of het boulevardpers is. Rare streken. -het is pervers een system te willen behouden dat alleen kan bestaan als er een bepaald aantal goederen worden geproduceerd en verkocht -oprichting filosofische partij : nieuw verkiezingssysteem eerst verkiezingen voor een bindend programma : recht op een degelijk inkomen voor iedereen,gelijk werk gelijk loon-wereldwijd, rechtvaardig belastingssysteem...enz...daarna rechtstreeks per projekt ipv per partij verkiezen. /// legers omvormen tot andere taken : armoedebestrijding, bouw, ///hoeveelheid werk onder iedereen verdelen/// -een deel vd Europese rechterzijde wil de komm.partijen buiten de wet stellen...12percent vd stemmen kregen ze hier in Belgie na de oorlog omwille van hun verdiensten in de strijd tegen het fascisme/miljoenen werden er in ZAmerika en Indonesie en overal wereldwijd uit de weg geruimd omdat ze de stijd tegen de uitbuiting en armoede aangingen... . Aan de andere kant ijveren sommige van die rechtse zakken voor de rehabilitaite van de meest rechtse zakken van voor en na de tweede wereldoorlog -elke dag bereiden de verschijnselen van de volgende dagen zich al voor -waarom worden die huizen die door Israel ontruimd worden...afgebroken ? Hou toch op met die onzin gebouwd op het verleden. Wordt één land oh wereld... . Laat het verleden los. De Palestijnse boeren betaalden pacht aan het Ottomaanse rijk dat hun gronden 66 later dan aan 250 rijke famillies verkocht waraan de Palestijnse boeren dan weer moesten betalen. Ook de Joden werden rond die tijd van 1800 tot ver over 1900 vervolgd ...ze kochten de Palestijnse grond over en raakten vanaf de tijd dat er Britten dan weer baas waren in Palestinia, slaags met de Palestijnen...alsof zij de bloedige wraak voor al hun tegenslagen moesten ondergaan. Iedereen in de geschiedenis is al wel eens genoeg slachtoffer geweest. Begraaf het verleden en begin opnieuw...als het niet anders kan ...'omwille van uw hardheid' met één staat, dan maar met twee...alhoewel hij op een kaas met gaten zal gaan lijken(zie map Lucas Cathérine:'Palestina' -het doet goed dat enthousiasme en die informatie en inzet op een derdewereldfeest te zien -zeven en één ze was weer niet op tijd, wat haar 's avonds een parkeerboete kostte toch haalden we nog net met z'n vieren de trein in Brussel waren we met bijna dertig om te horen vertellen van de vrije metselaars vrij om te vertrekken, als de bouwheren dwarslagen niet als lijfeigenen toenertijd zon en toerisme onder de laatste zomerzonnen de magie van zeven en één, witte en zwarte magie over het wel en wee van dogma's zoals 's avonds in de tv-films... over het vaderschap van wie en iemand met een manisch-depresieve psychose -bijzondere ervaring De wetenschap leert ons onder andere dat zowel fotonen (straling), atomen en later cellen bepaalde dingen gemeen hebben. Ze schikken en herschikken en vormen voortdurend nieuwe combinaties. Al die combinaties hebben een voorgeschiedenis. Al die combinaties waren en zijn en zullen voortdurend afhankelijk van bepaalde levensomstandigheden zijn. Onze genen zijn een actueel dossier van alles wat er daarvoor al meegemaakt is. Ook onze huidige zielsgesteldheden zijn aan dezelfde wetten onderhevig. Als je je eigen familie en omgeving bestudeert dan lijkt het wel of sommige eigenschappen van mensen al voor hun geboorte voorgeprogrammeerd in de genen van hun ouders moeten zijn ingeprent, afhankelijk van de toestand van de verwekkers destijds. De energie van licht en andere stralingsenergie ontwierp het leven en waarschijnlijk verworden we terug tot die bron, voegen we ons bij het licht, worden we licht dat stroomt daar waar het binnengelaten wordt...letterlijk en figuurlijk...zoals de kracht vervat in het WOORD...dat niet alleen een klank, een trilling maar ook een betekenis is. Alles is betekenis...en een drang naar voortdurende herstabilisatie van verbroken symmetrie. het individueel wezen is een tot stand gekomen kollektief, tot stand gekomen door zij die geleefd hebben en leven het individuele wezen is een progressieve, voorgeprogrammeerde inkarnatie doorheen de tijd als noten die je onder een boom zoekt, zo wordt gevonden alles wat je je maar afvraagt, als je maar aandacht hebt SCENARIO BEELDENGROEP(B) 1 : een travelbeeld van heuvelachtig landschap...uitkomend bij boomgaard B2: een jong koppel, man en vrouw plukken fruit van hoogstam. Zij staat op de ladder en komt naar beneden. Hij tegen haar (HTH) -vanonder aan de ladder- "we gaan binnenkort laagstammen planten zoals in Engeland waar ze fruitbomen zelfs in potten zetten" ; Zij tegen hem (ZTH) -benedengekomen- : "We zullen wel moeten nu we toch niet naar Congo uitwijken" . B3: Ze wandelen beiden met hun mand fruit weg en we krijgen beelden van haar en zijn onderbuik. B4: Tekenfilm : Een zaadcel en een eicel temidden van anderen, bellen naar mekaar met een gsm. HTH :(jongensstem) "Heb je dat nu gezien en gehoord, hij denkt alleen aan z'n werk in plaats van onder haar rok te kijken, zo ga ik hier niet uitgeraken". ZTH (meisjesstem)"Toch zal het vannacht gebeuren...maar daar snap jij natuurlijk niks van". HTH : "Ik zit hier in twee overvolle kamers met niks dan jongens en wil hier zo snel mogelijk weg. Trouwens die cellen met 46 chromosomen willen wij die er maar 23 hebben op tijd buitenshotten, op zoek naar die 23 stukjes van jullie". ZTH "Ja, uitleggen kan je het wel, maar gewone dingen snappen niet".B5: Beelden van slapend jong koppel in bed B6: Beelden van spermacellen op weg naar een eicel, commentaar van jongensstem "amaai, er 67 zijn er hier die sterker en slimmer zijn, 't grappige is dat het allemaal variaties van m'n eigen zijn...ga ik haar mijn variatie van mezelf kunnen geven ? Ik weet dat haar variatie van deze maand mij heel goed ligt. Eindelijk ben ik uit die twee hangende bergen op weg naar haar poel des levens. B7. Het is zichtbaar hoe nog enkele zaadcellen in aanmerking komen voor de bevruchting...Jongensstem "ik weet zeker dat het niet de sterkste of de slimste is die hier binnengeraakt. Ik weet gewoon dat ze op me wacht. Ik zal haar even bellen." HTH. "Je gaat toch mij binnenlaten niet ?" ZTH "Ah, je bent geariveerd : diegene die het antwoord weet op de vraag wie ik op dit moment het liefste heb, mag binnen...is dat de sterke, de slimme, de grappige, de bescheidene, de overmoedige...en wie zie ik daar nog...komen aanzwemmen...de woeste...nee, die heb ik in m'n overovergrootmoedersversie als ééns gehad. Denk er niet te lang over na, want ik ben nogal wispelturig en binnen vijf minuten kan ik van gedacht veranderd zijn. B8. Je ziet duidelijk hoe één zaadcel de eicel binnendringt. HTH. "Ik wil jou, je mag je verzetten zoveel als je wil, we hebben toch genoeg gebeld en gelachen met mekaar en ik ben al wat je wenst in één, ik zal nog eens even stoten zie...als jij me naar binnen zuigt wordt ik zeker een meisje, als ik zelf jouw weerstand overwin blijf ik een jongen...nog even, nog even... ZTH "kom maar gast, ik zal je leren voelen en plaats van alleen te denken". B9. Beeld van een draaikolk. Jongensstem "Waw, da's nog heviger dan dat orgasme, ik verlies precies een stuk van m'n eigen en krijg er een ander deel voor in de plaats. B1O dna-stuktuur. Jongensstem. "Precies een autostrade waarvan men de rijvakken in mekaar vervlochten heeft en alle verkeer in lussen gebeurd terwijl er hier en daar een eigenschap een afrit neemt". B11. Beelden van vrouw die alsmaar dikker wordt terwijl ze achtereenvolgens de koeien melkt in een boerderij van het type halfweg de jaren negentienvijfig. Ook beelden van diezelfde vrouw de oude Magirus Deutsch helpt laden voor de markt of fruit en aardappellen trieert en bomen snoeit. Als medepersonages een inwonend koppel grootouders en haar man die haar helpen...met een beeld van de grootmoeder in de keuken. B12. Beelden van zich ontwikkelende foetus. J-stem. "Ik ben benieuwd naar wat die geluiden daarbuiten allemaal betekenen. Eigenlijk raar hierbinnen. Ik ben een jongen maar waar is dat stuk van dat eicelletje van enkele maanden geleden naartoe ? Is het die warmte die ik vanbinnen in mijn eigen nog voel...dat gevoel dat ik geduld moet hebben in mijn willen weten ?" B13 .Zet maar beelden bij alles wat je onder users.skynet.be/octo vindt B14. beelden van de inmiddels oud geworden man die sterft(pak liefste een man van dik in de tachtig) stem oude man "de reis zit er op...ik ga terug naar de mikrowereld waarik uit voortkwam (beelden draaikolk, overgaan...plus omgekeerde beelden dna-kolk) "In deze wereld die ik nu verlaat, kan je niet terechtkomen zonder een versmelting...in de wereld die ik binnen ga treden wordt ieder terug tot z'n essentie plus z'n nieuwe bagage herleid...die heel ver teruggaan kan. Einstein en Bohr hadden allebei een stuk gelijk . Een stuk is voorspelbaar, een ander stuk niet". Tip voor volgend scenario : filosofische gesprekken met onzen hond the way our mind works in a spiritual way Wish I could write this in every language and dialect ; each with it's own charm. 'Charm' is already French...we are one big family with the same roots. One morning, a million years ago, the descendants from 'African Lucy in the sky with diamonds', saw the sun rising in the east and went to Asia. Then people followed the sun towards the West, and discovered Europe and America . Everything is always on it's way to expression. Nature, since the very beginning worked endlessly on a system of reproduction and finer and finer communication...not only bussines-communication. People learn to express who they are and what they have with each other. In order to understand themselves they have to observe how their mind works. The system even works without words and has many different forms of expression. Everything is experience and expression. The most difficult or complicated experiences will have to sink to the bodem of the river of life...in order to keep on feeling strong enough to continue ones road in life. On such moments we can think positive again... on such moments we can write again for example. The muse is then bigger then the a-muse. One must always pick the best words to express something; when one writes a birth card to a new born one does not put on it : 'welcome to the world, come and collect your scars'. If we really discover the beauty in ourselve, no one ever shall go and fight wars or nobody will get emotionally hurt. Onverschillig Evenwicht -wil energetisch niet zeggen dat ik niets met jullie inzit Astra's en proletariërs aller landen wil wel zeggen -a) in politiek : objektief intern verkiezingssysteem b)filosofisch : o.a.bigbancyclussen met steeds verijkter energetisch begin c)emotioneel zware innerlijk kunnen counteren door niet mee te lijden .er is 68 er is de vogel die zingt , de vogel die niet meer zingt, de stilte er is de vogel die vliegt , de vogel die niet meer vliegt, de lucht er is de vogel die ziet, de vogel die niet meer ziet, het licht wij geven wij geven wat licht aan mekaar door om kunnen blijven verder te leven van dat licht, verwant met glans in ogen die door onze woorden en aanrakingen worden geboren wij geven wat lucht aan mekaar door om ons blijvend fris te houden van die lucht, verwant met een sprong naar boven die graag ook weer naar beneden komen wil wij geven te weinig of te veel, stilte aan mekaar door om onze kalmte te bewaren van die kalmte, verwant aan het alles , verstrikt in niets Zoeken naar mogelijkheden. Versmelten van cellen met tegengestelde inhoud. Scheppen van organismen, daarna planten en organen en door ons, door de natuur dus, bezielde wezens. Daarna de mens, de stammen, de koninkrijken, de republieken en ooit één wereld zonder grenzen. Eerst moet het bewustzijn van de mens zich van de geldspekulatie en de negatieve emoties ontdoen. Groeien naar een nieuwe politieke organisatievorm toe. Een hierarchie die niet op het bezit gebaseerd is, dringt zich op. Het verval van dat geldspekulatiesysteem zal de nodige stimulansen aan de bewustzijnsverhoging geven. Intussen blijven we voor een flink stuk ingedommeld, gevangenen van levensgewoonten, gebonden aan de strijd om het ekomische overleven van het oude systeem en emotioneel onrijp reageren. We worden dus tegengehouden om zowel sociaal als persoonlijk te groeien. We moeten allerlei filosofische inzichten doorgeven zowel als rijp worden om de verwarring die onze geslachtsdrift met zich meebrengt op te lossen. Ook onze lichamelijke sterfelijkheid mogen we niet langer meer als iets onbegrijpelijks en angstaanjagends ervaren. Alleen in theorie begrijp je dit niet, je moet alles ervaren, de ene wat meer dan de andere...zodat je er achteraf op terugkijken kan Vorige volle maan, toe ik op m'n sterkst was, wist ik dat alles in een stroomversnelling zou komen. Ik heb m'n sterkte het voorbije jaar en vooral deze zomer door wilskracht, voldoende opgebouwd om nu door te breken, lijkt het...ik weet aan wie en wat en aan welke toestanden ik me zou kunnen ergeren, maar ik doe het niet meer. Ik kan me niet meer geven in wat ik niet meer aanvoel en beoordeel alles naar de energie die ik op het moment zelf aanvoel...in overeenstemming met m'n opties naar de toekomst toe. Met iedereen eerlijk kunnen zijn, betekent voor sommigen een ondraagelijk iets...zeker als het met lichamelijke liefde te maken heeft. Waarschijnlijk wordt m'n huidige niet-sexuele verlangen nog verlengd...voor het weer overspringt naar een nieuwe monogame relatie, of de huidige weer ontvlammen. Waarom neigen bedrogen mannen (en bedrogen vrouwen )er naar ofwel hun liefde te verdelen of extra trouw te zijn ? Waarom vaak die spijt en toch geen spijt om het verleden(de momenten of perioden dat je beseft dat je dankbaar moet zijn voor ál je ervaringen (negatief en positief) om dingen waarvan duidelijk werd dat men ze niet had moeten doen...omdat men er achteraf emotioneel niet beter aan toe was ? Is dit een experiment in nieuwe vormen van samenleven of ...afgang ? Echte oude bomen hebben door veel te verduren te hebben gehad, jarenlang overleefd...en daarom zijn ze zo sterk en zo breed en wijs geworden...dat men op een dag vindt dat ze in de weg staan. Tweedekerstbabbel met borrel Iemand nodigde me uit voor een kerstborrel. Wij thuis noemen hem allemaal met z'n familienaam. Blijkt dat hij een hekel aan z'n vader heeft. Die zou hem eens niet zijn zoon niet genoemd hebben. 69 Heeft zijn kleindochter nog niet gezien. Gaf hem een voorbeeld van een gelijkaardige situatie bij mensen die hij toch niet kent...om het stomme daarvan leren in te zien. Beklemtoonde het belang van over generaties doorgegeven konflikten leren te begrijpen...soms doorgaan...soms breken. Niet te vlug iemand opgeven. Het gaat immers niet om politieke besluiten, maar om mensen. De eigenkennis ook van belang.Indien we onze persoonlijke konflikten niet overwinnen, verrechtsen we bovendien. Kunst kan niet anders dan links, progressief, de ethiek dienend zijn. Zelfs de godsdiensten hebben het sociale voor een stuk mee helpen ontwikkellen, zowel als tegenhouden. De dag van vandaag, nu de filosofie en de wetenschap de oneindigheid hebben verklaard, het belang van niet niets te willen worden als wetmatigheid numéro uno van materie en geest...komt het belang van wat mensen met mekaar hebben meer op de voorgrond als leitmotief van ons leven...het zoekt zich een weg doorheen alle komnsuptiekitsch van onze tijd. Z'n eigen te leren kennen loopt altijd via het leren begrijpen van anderen om. Kinderen zijn nog altijd het vervolg van de verhoudingen tussen hun voorouders. Zeg nooit nooit...voor je al die dingen tussen mensen en jezelf doorhebt. Al zijn er krisissen tussen mensen, en denk je voor altijd met hen te breken, vóór de bedoeling van een band met iemand volledig is uitgewerkt, verandert de intensiteit tussen mensen niet zomaar. De klassieke scheidingsregelingen tussen partners zullen mits een gunstige evolutie meer opschuiven naar het meer 'dulden van anderen in iemands leven'. De klassieke scheidingsregelingen rond woonsten, waarbij de kinderen van de ene partner naar de andere verhuizen gaan minder voorkomen daar de nieuwe partners ook meer in het huis van hun nieuwe geliefden meer thuis kunnen leren zijn. De vader of moeder van de kinderen kan er ook gewoon als oude vriend worden ontvangen. Wat niet makkelijk is soms, maar achteraf beter voor de groei van iedereen. Je moet met niemand konflikt zoeken, maar soms lijken de konflikten in relaties wel ingebouwd om te groeien...groeien...het is delikaat iemand te adviseren over wanneer daar ook breken bij hoort. Iemands mimiek, uitstraling, woorden ...zijn niet altijd even energierijk bij ieder samenzijn...alleen diegenen die intiem met mekaar omgaan zouden moeten weten in welke fase van hun ontwikkeling ze zitten...en vaak weet eerst één van beiden dit bewust na een bepaalde tijd. Soms is een mens in perioden dat er te veel tijd in uitleg wordt gestoken, alleen al blij dat hij of zij eens gewoon in stilte van de ander z'n evenwicht kan genieten. Dan kan je weer gewoon een lijn in je relatie krijgen, gewoonten inbouwen...als je al zo in mekaar zit dat je heel de tijd met één iemand samen wil wonen natuurlijk. Tevelen die bij mekaar wonen, spelen gewoonlijk een spel van Domino en Submido. Een spel dat sommigen met wisselend aanvoelen spelen kunnen, anderen zijn er eenzijdiger in...teveel van het ene verstikt het andere en houdt alle groei tegen. Soms stormen sommigen met volle kracht en alle vertrouwen door het leven,...de rest van demand is het dan een geleidelijk opbouwen dat de overhand haalt...allemaal beter dan deprimerender reakties op het leven. Koud- en warmbloedig, zit hem niet zozeer in het bloed...maar in het willen bezitten en het kunnen loslaten. Op het eerste zicht zachtaardige mensen worden soms zo door hun soms teenpolige partners overschaduwd dat je er soms dingen van hoort vertellen die van die 'eerste zachtaardige indruk' afwijken.Een eerste indruk is niet vaak verkeerd als je op het moment vd waarneming 'goed' 'zit '('ziet'). 'Een maske dat het geire heeft'...kun je na een downperiode weer tot leven wekken. Alleen de geest die banden boven de dood uit doorleefd en doorstaat, stort zijn geest uit over de materie. Laat ons eenvoudig en blij proberen blijven, een leven lang...leren doen wat we kunnen en geen te hoge verwachtigen aan een ander opdringen. Vaak probeerde iemand ons in 't verleden zelf hoge verwachtingen op te dringen en blijven we dit gewoon maar op een ander uitwerken. De 'rode draden' -lees ook Het KOLLEKTIEF ALTERNATIEF :Deze pennevruchten peilen naar onze sociaal-ekonomische relaties anno eind 20ste eeuw. Waarom zijn onze politiekers het resultaat van ons bewustzijn ? Net als U vindt de auteur dat een samenleving moet voorzien in alles wat te maken heeft met : Samenlevingsbeheer/ Telematika/Veiligheid/ Voedsel/ Wonen/ Werk/ Energie/ Onderwijs/Gezondheid/ Milieu / Goederenproduktie/ Goederendistributie/Transport/ Ontspanning/ Geld ...en alle objektieve relaties die hieruit voortvloeien. Dit alternatief samenlevingsbeheer vangt aan met een bondige schets over hoe we als mensheid tot onze huidige wereld met zijn vele obstakels en mogelijkheden geevolueerd zijn. Allerlei voorbijgestreefde strukturen lijken aan radikale veranderingen toe. De sterk verdeelde hoofdpersonages (de Werkers), vinden veelal dat ons doen, laten en denken voor een belangrijk deel door een uitgediend systeem bepaald worden...maar de heersende ideologie is nog veel beter georganiseerd. Een aanrader voor iedereen die nog gelooft dat het op internationale basis best mogelijk is om op een ekologisch aanvaardbare wijze in het materieele welzijn van de mensheid te voorzien. ' Kollektivisten aller landen... verenig jullie'! 'Oorlog, verspilling van menselijke talenten , armoe en verontreiniging', ...het is nu wel geweest...het kollektiefbewustzijn leeft. 70 Notaboek-bedenkingen 71 -Gedachten, woorden, beelden , emoties, droombeelden,aanrakingen, ervaringen, sociale strukturen,zijn allemaal middellen om ons bewust te worden van het feit dat een deel van de werkelijkheid ook langs de rust in je innerlijke zelf gevonden kan worden. Vanuit de rust in jezelf ga je die instrumenten heel anders gebruiken en bekijken, ga je anders gaan gewaarworden. Jezelf en anderen observeren wordt dan een hele kunst. Iedereen heeft ergens af te rekenen met hetgeen zijn voorzaten om de een of andere individuele, relationele of sociale redenen dienden te onderdrukken. Al wat niet wordt opgelost, dient zich soms onder dezelfde of een tegengestelde vorm terug aan. -Pak sommige mensen hun schrik weg en ze kunnen eerst dan echt naar iemand verlangen. -"oproerkraaier" wordt hij genoemd die de werkgelegenheid verdedigt, enkele maanden later wordt hij wel aangeduid omdat niemand in de zaal een vraag beantwoorden wil" -"indien je een kind van iemand anders wil, ben je dan als vrouw wel bij de juiste partner" -"als test is 'ontrouw' een hele zware", -"neem mij weg , misschien valt er dan wel een huwelijk in duigen" -"ben ik niet nog altijd "later zal ik leven" aan 't zeggen" -"liefde kan tot medelijden evolueren als je niet genoeg bij mekaar kunt zijn" -"laat ieder zijn eigen leven leiden, maar wat ze ontwijken zullen ze blijven tegenkomen" -"welke is jouw godsdienst pa :zelfverkenning aan die van anderen toetsen" -"ik wens dat ik kan blijven benaderen wat ik aan energie kan voelen, 'waarnemen' wordt dan een zalig openbaren van dingen die zo diep zijn dat ik het schrijven zal moeten opgeven" -"sommige mensen wonen inderdaad beter niet bij mekaar -"nog zelden tijd om te schrijven" ,"observeren eist me helemaal op" -"ik had de laagste elektrische weerstand in de klas, daar kan het meeste energie door passeren" -"dag vriendin, totdat je weer m'n vrouw bent" -"klassebewustzijn verdwijnt door teveel opslorping door werk en verkeerd mediagebruik, overkonsumptie...interesseloosheid" -"kennis en ervaringen op gebied van bijzondere energieën dienden om deze te leren beheersen, om echt jezelf te blijven als je boven de stroom bent" "om niet af te wijken van eigen uitgangspunten" "de ervaring leert DAT IEDEREEN DIE JIJ PERSOONLIJK WIL HELPEN HET TOCH UITEINDELIJK ALLEEN MOET DOEN, IEDEREEN EN ALLES MOET JE KUNNEN LOSLATEN EN ER UITSLUITEND OBSERVEREND OP REAGEREN...dan vindt je je weg"" -"SCHRIJVEN IS MISSCHIEN ALLEEN MAAR EEN MIDDEL OM EEN NOODZAKELIJKE HOEVEELHEID TELEPATIE OP EEN BEPAALD MOMENT VRIJ TE MAKEN ("zoals bidden in de tijd") -de spekultatieve kapitaalbewegingen zijn 60 tot 100 maal belangrijker geworden. -"ik droomde dat een stalen neushoorn (symbool voor vervreemdende geldkultuur) op 'de mens' afstormde -"systeem werking motor = 1 vast punt heb je nodig" -3de maal vibrerende kleuren rond m'n ogen gezien" -"SOMS MOET JE ECHT IEMAND GEKEND HEBBEN OM IETS KUNNEN DOOR TE GEVEN AAN EEN ANDER alles is licht, donker is slechts schijn, donker is een illusie... donker is de zon die aan de andere kant voorbijtrekt, het DUIs t e r is niet de DUIvel. de duivel noemt ILLusie, een illusie is een waanvoorstelling. ill is ziek waan is wijsheid met teveel of teweinig emotie en verstand. er zijn duizenden duivels die nog moeten verbranden. door materie te verbranden of te splitsen ,maken wij licht, dat zoals het zonlicht slechts instrument is. het leidende licht, is niet zoals donker en zonlicht, De wijsheid in pacht, zonder erover te hebben nagedacht 72 Sommige mensen kunnen liegen en bedriegen alsof ze gewoon een bijrolletje in een gangsterfilm spelen. Abeltje niet. Hij vatte het leven heel ernstig op. Het leven was immers een geschenk. Iets dat je van God en je ouders en zo verder gekregen had. Iets vol geheimen en dingen die je diende te eerbiedigen. Iets dat niet zomaar vanzelf kwam, maar waarvoor men zich op alle mogelijke manieren inzetten moest. Ook iets dat bij gebrek aan goede wil, via een straf naargelang het vergrijp ...'bijgestuurd' werd. Al van toen Abel de eerste keer de borst kreeg, was het voor iedereen ,behalve hemzelf, duidelijk welke levensfilosofie hij aannemen zou : 'het leven was er, het werd je aangeboden... alles wat je nog hoefde te doen...was je goede wil te laten zien...en te zuigen of...af te sterven'. Zoals ook de vrouw het zaad van de man uitzuigen moet om vrucht te verwekken. Abel's karakter ontwikkelde zich in de richting van teveel goede wil (hij bleef te graag lang en dikwijls zuigen) en te grote stoute schoenen. Hij ontdekte namelijk dat er naast melk nog andere dingen in het leven waren. Al van in zijn kleutertijd werd hij door het katholieke kerkaparaat opgemerkt en uitgepikt om een belangrijke rol in allerlei rituelen te gaan spelen. Het was een helestruisgebouwde non met sandalen© maat 45© die hem 'ontdekte'. De dag na de nacht dat Sinterklaas was langsgeweest wou Abel maar wat graag Indiaan zijn. Dat trok hem toen al aan. Hij tooide zich met de veren die de man met de witte baard waarschijnlijk via een Broederlijk Delen©aktie van de paters buitgemaakt had; en begon in het kleuterklasje rond te hollen. Kreten jubelend op zijn Indiaans. A la cowboyfilms van op de TV bij de overburen;de familie Overstein, die als eersten in het dorp een beeldbuis hadden. Niet dat tabaksgigant Belga veel betaalde, maar Andre had na zijn uren poten aan zijn lijf en eenthuiswerkende vrouw. Op het platteland kan dat tellen. Door toedoen van de overgrote dosis energie die hem toen al kenmerkte kwakte dus de mooiste vaas van de klas aan diggelen. Hij zou geweten hebben dat het zijn fout wel weer eens was. De non met de mannelijke naam ,die anders zo lief lachen kon, trapte verwoed in de richting van zijn kleuterkont. Hij, Abeltje , rende voor zijn leven. Kon hij het helpen dat dat in 't zwart ingekapselde mens de kleuterstoeltjes zo dicht bij de kasten met breekbare dingen erop zette? Ja : "Vooruit gij z'n duvel, kom hier kleine rappe pallieter...wanneer ga jij nu eens leren stilzitten...onbeschoft stukske zoon van ne marchanderende groenteboer". Had Abel toen twintig jaar ouder geweest, dan had hij misschien het volgende geantwoord : "Hoe is het mogelijk dat de opvoeding van kinderen toevertrouwd wordt aan vrouwen die geen kinderen willen krijgen ! Van toen af lag Abel's lot al vast. Deze rebel moest misdienaar worden. Zuster Michael gaf de beslissende tip aan eerwaarde heer Robert, pas 'ingehaald' priester van de nieuwe lichting in zwarte maatpakken geklede zieleoversten, die de oude lichting zwartrokken kwam vervangen. Hun filosofie was er geen van 'geniet maar van het leven'... alhoewel dat henzelf toch wel duidelijk lag. Geen gezinslast, Hun ingesteldheid was er eentje die duidelijk verried dat zij dachten dat zij 'alles beter wisten'. Velen geloofden dat. Ook Abeltje aanvankelijk. Bezorgde de Roomse kerk onder de vleugels van de jonge dynamische Managers Michael en Robert hem niet zijn eerste inkomen : Een deeltje van het kleingeld dat bij de enkele trouwpartijen in het kerkelijke mandje viel. De enige manier om als kinderen van plattelandsmensen die enigszins met de boerenstiel te maken hebben aan het werk op het land te ontsnappen was ofwel zeggen dat je teveel huiswerk had, ofwel zeggen dat je iets voor de pastoor moest rondragen of zo. Niet dat Abel en kornuiten dat werk niet graag deden . Maar de kinderen van arbeiders die de boerenaktiviteiten financieel niet meer nodig hadden, konden de hele week sjotten, ravotten of zich vervelen. Daarmee susten Willy en Abel zich op momenten dat ze zogezegd aktief ten dienste van school of pastoor stonden. Iedere namiddag in de helft van de week dronken ze stiekem een paar glazen wijn. Hun onbevangenheid bracht hen dan tot menige konstatie die de verbeelding aan de realiteit onttrekken kan. "Een engel...wat is dat voor een beest Abel ? Een mens met vleugels, zoals dat schilderij in 't school ? Je weet wel van dat kind dat in de afgrond dreigt te vallen. 't Schijnt dat wij allemaal ergens zo'n beest rondlopen hebben" "N'en engelbewaarder da's geen beest jong , volgens mij is dat een soort kompas binnenin ieders kop. Een stuur om jezelf uit domme situaties te houden en uit iedere situatie het beste voor iedereen te halen. Onthoud 1 ding joeng. We zijn hier allemaal om gelukkig te worden op deze wereld. Alles wat belet dat iedereen het hier op deze wereld naar zijn zin heeft zal geen lang leven meer beschoren zijn denk ik. Iedereen eten en drinken, werk en een schoon dak boven z'n hoofd en dan nog veel natuur en kultuur in de geburen. Meer moet dat niet zijn ! Sante!" "Gij hebt gemakkelijk zeggen manneke...en de 'duivel' dan, die bestaat toch ook ," "Gij zeveraar. Dommerik. Hebt ge nu nog niet gesnapt waarom ik in de cathechismusles voor mijn plechtige kommunie buitengevlogen ben ? Natuurlijk kon de pastoor daar niet mee lachen toen ik zei dat er in het aards paradijs vroeger geen duvel was. Er was genoeg van alles en alles werd onder mekaar verdeeld kadee. De eerste mensen hun 'kompas' was nog niet ontregeld, dat kwam later pas toen ze begonnen badderen om 't bezit van den overschot waarvoor dat ze weer andere dingen konden krijgen. Afgunst, haat en jaloezie krijgt ge elk goed menselijk kompas kapot en sleept ge nog ander mensen mee manneke" "Feitelijk zou gij eens ne preek moeten houden Abel jong. Van wie wette gij dat allemaal ?" 73 "Da's toch niet moeilijk om dat te weten. Ge gelooft gewoon zo weinig mogelijk van waar dat iedereen die 't beter weet mee afkomt. Alleen wat echt kan zijn houdt je over. Als je je dan nog afvraagt waarom en voor wie dat ze daar eigenlijk staan te liegen, dan hebde al half gewonnen. De pastoors willen blijven wijn drinken en deken worden. De onderwijzers zijn ons na enkele jaren allemaal moe en willen direkteur of inspekteur worden. Daar hebben ze dan weer de politiek voor vandoen. Waarom denk je dan dat ze in de geschiedenislessen niet juist uitleggen hoe dat 't komt dat de politiekers er altijd in slagen van de mensen naar den oorlog te sturen ! De mensen mogen de waarheid niet weten jong, of het systeem valt in." "Maar in God, daar geloofde toch in eh Abel ?""Ach joeng. Laat menne kop gerust ! Gij met Uw vragen altijd. God da's gewoon de optelsom van iedereen zijn kompas... en staat dat kompas op 't verdedigen van 't grondgebied in plaats van 't verdedigen van de pree dan hebben ze de werkman bij z'n gelee. Dat zegt m'n grootvader altijd. Die is nog mijnwerker geweest voor hij kasseien voor de gemeente begon te leggen. Loving live is the greatest art. Living together also. Een enorm bewustmakend gevoelen zal je deel worden eens je via studie en ervaring ontdekt en beleeft welke band, jezelf en de kollektiviteit rond je, met de geschiedenis van het ontstaan en die van het zijn en die van het worden deelt. Scheiding tussen verleden (ontstaan), heden (zijn) en toekomst (worden) , heeft echter geen zin. In het heden zit immers zowel 'wat was' als het alternatief vervat. Dat leren zien is leren met andere ogen kijken of...dimmensionaal leren begrijpen. Het gaat er in 't leven om van te leren hoe je met je verstand en je andere antennes kunt leren aanvoelen wie wat en WAT wat eigenlijk betekent. Hoe passen wij daar NU echter individueel in...in dat kollektieve verhaal dat zich op deels identieke, deels verschillende manier in ons vertaald ? Hoe beweegt en werkt en herwerkt onze, onder bepaalde omstandigheden zo soms zo negatief beinvloedbare en soms zo konservatieve geest ? Welke invloed heeft dat op onze individuele en kollektieve besluitvorming ? Onder welke voorwaarden zijn wij bereid ons echt voor iets kollektiefs of voor individuele relaties in te zetten ? Hoe zwaar weegt het bewustzijn van vergankelijkheid op ons ? Waarom ervaren sommigen het bestaan als zinloos : omdat zij de link met de wetenschappelijke en intuitieve kennis daarrond niet willen of kunnen opnemen...of gewoon omdat biologische, ekonomische en andere kulturele verschijnselen nog teveel op ons psychologisch gedragspatroon drukken ? Korter gezegd : hij of zij die de vrijheid van denken en de liefde niet ontwikkellen kan...piekert teveel. Over energieen als 'geluk' en 'vrijheid' Je kan maar echt gelukkig zijn als je geen pijn en negatieve emoties als onvermijdelijk leraar meer nodig hebt. Wees je ervan bewust dat je deel uitmaakt van 1 grote energie die in grotere en kleinere delen tussen wezens en objekten onderling beweegt. Alles wat je denkt en zegt is een mengeling van energie en verlaat je gedeeltelijk onder de vorm van weer een andere kompositie als die mengeling die op een of andere manier door je aura drong...jij en niemand anders moet dit proces leren sturen. Jouw persoonlijke geluk hangt samen met de graad en verscheidenheid aan soorten van bewustzijn in jouw omgeving. Liefde is een energie die iedereen die ervoor open staat dwingt van steeds nieuwe dingen over haar te leren...indien je je kan leegmaken van al de oude ballast, overstroomt ze je met voelbare gelukzaligheid. Laat niemand zomaar over je beslissen. Net als jij is de samenleving voortdurend in evolutie, zelfs als de oude strukturen lijken vast te zitten. Alles wat je ziet is 1 geest die zijn liefde op zeer verschillende, soms schijnbaar shokerende manieren probeert duidelijk te maken. OP zoveel mogelijk manieren als er kombinaties tussen het aantal wezens en objekten mogelijk zijn. Iedereen vindt er altijd wel een bondige samenvatting in zijn omgeving van. Er is niet zo zeer 'goed ' of 'slecht' , alleen verschillende stadiums in evolutie naar meer en meer energie. De meest aangewezen manier om relaties te verdiepen is de onbevangen konversatie tussen mensen die onbevangen in mekaars ogen durven kijken. de duizendjarige eik Duizelingwekkend veel momenten lang, vreet deze rust zich diep in de grond en schraagt zijn stam het open gewelf van de zacht ruisende vertakkingen der wijsheid. De kracht van deze onopgemerkte explosie biedt een woonst aan zijn verscheiden bewoners. Een verpozing aan zijn bezoekers. Steek je hoofd eens in het door wegrotting geamputeerde stamstukje van de steeds kolossaal©stille olifant. Het ruikt er naar een huis met oude, doorleefde meubelen, doorleefde levens. Ik zocht naar woorden om de realiteit vast te nagelen ,ik vond ze. Ik balde ze samen in 'een waarheid over God' (later 'voedsel voor de Geest). Ik voorzag de toekomst van een alternatief. Ik schreef over een liefde. Ik blijf met sommige verstarden aan de versleten wetten van NU gebonden....tot hun ware sterkte uit hun oude harnassen breekt 'Wat betekent mijn aanwezigheid hier', is een vraag die je op alle gebieden moet blijven bezighouden. Niet iedereen heeft evenveel bewustzijn. Niet iedereen heeft de tijd, de middellen en de gewoonte om zich 'beschouwend' (filosofisch) met het totaalbestaan bezig te houden. Niet iedereen slaagt erin om zich blijvend over de totstandkoming en het zijn en worden van het leven te verwonderen. Voor anderen blijft het bij onderzoeken en begrijpen en raakt men niet aan het stadium van beleven en uitdragen toe. Waarom niet ? Omdat de vraag naar de zin van 't bestaan( gelukkig) geen marktwaarde heeft. Onze samenleving steekt geen tijd in zich afvragen wat nu wel de bedoeling van dit dagelijkse samenleven is...er wordt ons alleen gevraagd van te funktioneren. Mijn aanwezigheid hier, betekent voor mij, groeien naar meer en meer bewustzijn van het feit dat men leeft om te ervaren welke soort energieen me dagelijks proberen verrijken. Of dat nu beelden, dromen, woorden,kleuren, klanken gedachten of andere soorten materie en andere gewaarwordingen zijn of of dat nu mensen zijn...we mogen ons niet laten vangen door al die strukturen en mensen die ons bewustzijn vernauwd houden willen. Bewustzijn is meer dan als mens en maatschappij weten waar je vandaan komt, waar je staat en waar je naar toe wil...eenmaal je die kennis verworven hebt komt er meer ruimte voor het dialogeren met het bovenbewuste vrij. iedere dag kan je als een eindeloze energie aanvoelen Voor je nachtrust aanbreekt, vertrek je vanuit de gedachte dat je zeker 1 symbolische droom *zou willen hebben en dat de nieuwe dag zeker weer vol energierijke ervaringen zal zitten. De materieel bestaande geestelijke energiebron die we best als' inspirerende liefde' beschrijven, wil zich op honderden manieren tonen...hoe meer we ons daar van bewust zijn, hoe meer onze energiecircuits(1) geaktiveerd worden...hoe beter je ook iemands aura aanvoeld......hoe zuiverder de energie van de ene mens in de andere kan overlopen...hoe minder energie er door 'medelijden' met de tijdelijk minder energierijke mens verloren gaat. Indien je ergens ter hoogte van een bepaalde chakra een tijdelijke energieblokkering hebt, zal je minder goed kunnen ontwaken : je dromen zweven in stukken en brokken voor het beeldscherm van je geest. Ze vormen geen geheel en je kan ze moeilijk interpreteren. Droominterpretatie laat iemand volop genieten van het soort bewustzijn dat hij 's nachts beleefde. Je zet je wekker zolang je die nog nodig hebt, best een uur voordat je aan je 'uitbedse' leven begint. Verveling Het lijkt wel, in feite is het ook zo, dat enorm veel mensen met een ongeloofelijk ONBESTEMD, doelloos gevoel in hun wezen zitten. Ze trekken zich aan hun medemensen op om te kunnen voelen wie ze eigenlijk zijn. Ze kunnen niet meer stil worden en zich rustig voelen...zonder dat ze met iets bezig zijn. Bezig zijn is een vorm van meditatie, maar moet toch ergens zonder feitelijke inhoud aangewend. Zo hebben veel mensen een ongeloofelijke nood om voortdurend 'weg' te zijn, opzich niets mee aan de hand, als dit maar niet duid op een vlucht van de innerlijke konfrontatie met zichzelf. Anderen vluchten uren en uren in soap-feuilletons en geweldfilms, vol 'aktie', terwijl ze zich voor hun 'innerlijke' aktie verstoppen. De minderwaardigheid dat het vluchten voor zichzelf meebrengt, wordt doorgeschoven en uitgewerkt op de omgeving. Alles is voortdurend niet de eigen schuld, maar diegene van de omgeving. Natuurlijk, struktureel is dit waar als je bijvoorbeeld zonder job zit, of je moet te hard werken. Maar gaat het over opruimen of opgeruimd zijn of zich goed voelen, dan vinden veel te velen dat ze konstant 'bemoederd' moeten worden om zich gelukkig te voelen. Wie wil er de dag van vandaag nog iets aan zijn onwetendheid doen ? Welk een rijke wereld is er op politiek of spiritueel gebied bijvoorbeeld nog niet ontdekt ? Men beseft helemaal niet dat men niet gewapend is tegen het nieuws dat alledagen op ons afkomt. Men raakt gedegouteerd, zonder dat men nog interpreteerd, omdat men het gewoon niet meer kan opbrengen. Het systeem stort al zijn ellende in woord en beeld over ons uit en maakt ons bewust moedeloos omdat er toch geen geen alternatief voor een systeem dat vervreemding en oorlog produceert bestaan zou. Laat ons ons in dit essay beperken tot 1 vorm van vervreemding : de vervreemding van de mens met zijn eigen innerlijk : gevangen tussen emoties, media en verstand, zich niet bewust dat er zoiets als intuitief kontakt met je eigen bestaat. Als je genoeg wilskracht hebt, en je kan je eigen losmaken van allerlei vormen van onbewust leven, dan kan je je onderbewustzijn zo stimuleren dat het je alle antwoorden geeft die je vanuit je binnenste diep vraagt..Intuitief kontakt heeft niets met zweven, maar alles met zich op je eigenste trilling kunnen houden. Een punt van waaruit je de anderen kunt helpen door ze kompleet als wezens die hun eigen kunnen helpen te beschouwen, in plaats van als hulpbehoevend. Je kan iemand wel 'dorstig' naar kennis of overstijging van het verstandelijke en emotionele maken, maar 'helpen' begint vanuit het innerlijk van iedereen zelf. 74 Ze noemen me soms een dromer 75 Ik werd in 1956, dus 16 jaar na het begin van de derdewereldoorlog geboren. In de tweede wereldoorlog viel er een granaat op het dorpskafee waar mijn moeder toen met haar tante was. Mijn draagster hield er een eigrote krater in haar bovendijbeenvlees aan over. Een paar centimeter meer naar links had het kanaal langswaar ik(?) (toen al?) gekozen had van op deze wereld te komen, voorgoed verminkt. Een jong zwaarbloedend meisje werd nipt van een Vietnamees of Irakeesachtige oorlogsdood gered. De man die , afgaande op de vibraties van mijn moeder, mijn verwekker is, leefde in een dorp dat qua burgerlijke slachtoffers het derde zwaarst door de tweede wereldoorlog getroffen werd. In die tijd had men in die vredige dorpen niet alleen veel kafees en boeren, maar ook veel jonge en oudere mensen die aan tuberculose bezweken. Sommige vorsers zeggen hedetendage dat gevoelige mensen soms vatbaarder voor ziekten zijn, andere wetenschappers gaan zelfs verder. Feit is dat mijn vader in die oorlog drie jaar zwaar ziek werd, en niet zoals de helft van de mannelijke dorpsbevolking naar het concentratiekamp Neuengamme afgevoerd werd. Hij overleefde nipt, en leeft sindstoen op 1 long verder. Ik begrijp nog altijd niet hoe hij later nog zo'n enorme werkkracht kunnen aan de dag leggen heeft of waar hij, die normaal zacht praat, de lucht vandaan haalde wanneer hij zich luidkeels kwaadmaakte. Nadat het imperialisme van de geallieerden voorlopig tegen het imperialisme van de nazigeallieerden gewonnen had, vonden beide 'oorlogsgewonden' mekaar. Ze 'verkeerden' 6 jaar lang, en 'huwden'. Toen bepaalde levenswillen die eicel en die zaadcel, anwaar dan ook in hun lichamen binnengedrongen waren , en rond de tijd van de zomerse zonnewende versmolten, was de kans groot dat daar een explosieve mengeling van voortkomen kon. Ik was er dus, en trok me behalve van wat maagkrampjes na het zogen, niets van pijn aan. Heelder dagen genoot ik van een slaap, waarvan ik nu, bijna 40 jaar later, eerst de inhoud besef. Je kan dat echter meteen vatten als je een baby van slapen genieten ziet...de vibraties die je dan tegemoet komen lijken dan als vanuit een verborgen wereld te komen. Soms vraag ik me af of een deel van mij reeds al dan niet 'gewond' werd toen mijn moeder die granaatscherf tussen haar benen kreeg, nog voor ik verwekt ben dus... of of dat dat ander deel van mij, toen tijdens de oorlog misschien in mijn vader, die in ' zo'n' wereld leefde, niet meer leven wilde. Als dat zo is, is er nog hoop voor diegenen die nu nog steeds door oorlog verminkt worden. Als dat zo is hebben de wetenschappelijke vorsers nog bergen werk voor de boeg. Ik heb alle theorie en praktijk overleefd. Aansluitend op deze laatste zin wordt dit verhaal in de eerste plaats geen gedetailleerde beschrijving van 'wat en met wie er wat gebeurde', maar eerder een zoeken naar welke invloeden een mens aan oude denkbeelden gekluisterd houden...en welke faktoren een mens van zijn 'intuiviteit' proberen af te houden. Net zoals andere volwassenen praten ma en pa nooit over die oorlog die in feite niet de hunne, maar die van de machthebbers was. Ik heb dat allemaal eerst op latere leeftijd vernomen. Ook dat er toen alweer gauw nog een keer weinig werk was, of dat er toen, zoals grootmoeder zei, "witten en zwarten in de oorlog waren" leerde ik niet van de schoolboeken, of vernam ik niet uit volwassenemonden. Volwassenen hadden op elk mogelijk gebied hun zorgvuldig afgeschermde taboes. Hoe die 'witten en zwarten', die fascisten en anti-fascisten' de 'redders-in-nood' van een stervend systeem waren, begrepen ze niet. Hoe mannen en vrouwen lichamelijk en emotioneel in mekaar zitten begrepen ze niet. Wat ze met hun 'God' en hun 'Kerk' bedoelden begrepen ze niet. Daar wou ik allemaal wel achterkomen, maar dat wist ik toen eigenlijk nog niet bewust. Hoe dat ik dat wel meer en meer bewust wilde, zal ik je uitleggen. Als kind zat ik in een zelfstandigenmilieu, waar keihard moest gewerkt worden om te overleven en vooruit te komen. De zelfstandigen waarbij de veer uit ekonomische(zogezegd verstandelijke) , emotionele, of lichamelijke omstandigheden 'brak' vervoegden de klasse van niet-middenstandwerkers. Nog anderen werden na zware investeringen de loonslaven van banken. Ik heb me dat als kind keihard leren werken nooitbeklaagd. Als zoon van een fruitkweker en groothandelaar in fruit en kleinzoon van een boer met alle soorten beesten en plantaardige organismen deed ik allerlei soorten werk. Van schapen scheren, op markten werken en transport tot en met alles wat met fruit behandelen te maken heeft. Ik was 'vroedjongen' bij het werpen van varkensbiggen...en heb nog koeien gemolken. Ik leerde wat metsen en wat elektriciteit. Ik genoot van de omgang met de loonarbeiders op het familiaal bedrijf. Ik kwam op binnenlandse en buitenlandse groenten©en fruitmarkten. Toch trok het spirituele, meer bepaald het schrijversschap me sterker aan. Niet omdat ik dat fameus humanioradiploma behaalde, maar omdat ik toen al intiutief vond dat er iets met die ekonomische -en menswetenschappen mis was. Het onderwijs vond Christus een superheilige, maar vergat dat de betekenis van dat woord niets met de klassiek 'vrome' mentaliteiten te maken had, maar alles wat met echt 'helende', gezondmakende dingen te maken had. Ze snapten gewoon niet dat het spirituele ook iets materiëels is. Ze snapten wel hoe ze de mens schuldgevoelens en onderdanigheid aan een uitgediend systeem moesten aanpraten. Dat onderwijs was van mening dat een man als Marx van de mensen een soort robotachtige werkezels maken wilde...maar liet ons nooit iets van zijn teksten lezen. De geschiedenis van de twintigste eeuw sprak nochthans bloedige boekdelen. Datzelfde onderwijs huldigde de stelling dat het lichaamelijke en het emotionele (o.a.datgene wat men dacht dat liefde was) strikt gescheiden moesten blijven en veroordeelde de eerste schuchtere pogingen tot nader inzicht, van psycho-analysten als Freud en Jung, tot pervers geexperimenteer . Van de materiele krachtvelden die menselijke relaties verbinden en die in een primitief stadium tot verschillende vormen van jaloersheid en ongezonde wedijver leiden, kon men toen ,zelfs na drie theorieen van Einstein en de quantumtheorie nog niets weten. De enige manier om orde , discipline en vooruitgang in de maatschappij te houden liep langs de overgankelijke wegen van Staat, Kapitalisme ,Gezin en Kerk. Het systeem als rem op de maturiteit of liever op het rijpingsproces van zijn onderhorigen. Blind vertrouwen op de Staat en zijn heilige burgerlijke demokratie die oh toch zo onbegrijpelijk weer in een andere vorm van burgerlijke diktatuur lijkt om te slaan. Algehele gehoorzaamheid aan het Kapitalisme en al zijn zegeningen die de mens meer tijd geven om zich te ontwikkellen tot UNO-konvooihelpers, Artsen zonder Grenzen, gestresseerde werkers, doppers, migranten en vluchtelingen. Alsof de kollektivisten geen uitleg en geen alternatief zouden hebben... . Ik heb altijd al geweten dat het leven ergens zin had, ik zat namelijk met het gevoel dat ik ergens een opdracht had tegenover mezelf en de samenleving. Voor dat je die opdracht aankan moet je die twee laatsten via kennis en ervaringen doorgronden en je ijdelheid overwinnen...anders wordt je een karrierejager of een opgeblazen intellektueel die zijn plaatsje bemachtigd heeft. Ook als je je ontvette emotionaliteit en je spiritualiteit blindelings aan overdreven komsumptie opoffert, hou je op je eigen bewustzijn te ontwikkellen. Over het kollektieve bewustzijn het volgende : Naast macht is Onbegrip ook oorzaak van het in stand houden of verergeren van achteruitgang. Kennis , Liefde tot diegenen voor wiens persoonlijke ontplooiing we instaan (of we er al dan niet biologisch kort bijstaan) of Liefde tot het geheel van alle soortgenoten en daadwerkelijke Inzet; zijn de remedies waarvan echte vooruitgang zich soms op een bijna ondoorgrondelijke manier bedient. Die kennis, die liefde en die inzet moet zich echter in woord en daad leren vertalen. Onze instinktieve roots hebben bepaalde organische funkties, maar mogen ons denken en handelen niet overheersen. Hoe meer we erin slagen van iedereen op een zinnige manier en in een zinnige mate van het materiële te voorzien...hoe meer tijd er voor onze individuele en dus kollektieve bewustwording vrijkomen zal. De materiele mogelijkheden tot verandering zijn reeds aanwezig...maar zitten gevangen in oude machtsstrukturen omdat Inzicht , Lef en Methoden achterop hinken. "Wat deed jij op oudejaarsavond"...? ...is een van de vele inleidingen tot gesprekken die je op de eerste dag van het jaar hebt. Ik zou als volgt antwoorden : Vorige oudejaarsavond zat ik al lezend en schrijvend na te denken over de vraag wanneer men via de drie relativiteitstheorieen en de quantumtheorie eens zal kunnen bewijzen dat de geest de lichtste MATERIE uit het universum is. Alle materie bestaat uit onsterfelijke elektronen, dus is de geest ook eeuwig. Het is alleen maar de vraag of er uit de elektronen van iemands asse na miljarden jaren evolutie terug intelligent leven kan ontstaan of de vraag of de geestelijke materie apart en ononderbroken kan bestaan. (zie ganse reeks artikels daarover na dit artikel...tussen 1991 en 2006) Op termijn zullen dergelijke vragen misschien wel door onze natuur- en scheikundigen opgelost worden. Misschien is het voor de wetenschappers beter dat vragen in verband met de geest nooit wetenschappellijk opgelost worden, want anders kunnen deze zich misschien niet over hun ontdekkingen blijven verwonderen. Je hoeft trouwens geen geleerde te zijn om te begrijpen waardit over gaat. Gisteren vroeg Sunnyboy mij welke 'godsdienst' ik had. Ik had kunnen antwoorden dat priesters overal ter wereldtegen hun kerkgangers zeggen dat de geest niet iets stoffellijk zou zijn en dat ik dat niet geloof en dus een ateist of een niet-aan-'God'gelovige ben. Maar ik dwong mijn eigen binnen de tien sekonden een allesbeantwoordend woord uit te vinden. "Ik heb geen godsdienst, ik ben een ZELFVERKENNER", zei ik. Een 'zelfverkenner' observeert alle mogelijke energie van hemzelf en van anderen in, en buiten zichzelf...op alle mogelijke terreinen van het leven. Hoe bewuster en spontaner je het leven durft beleven, des te intenser kun je van jezelf en de mensen rondom je genieten. Hoe meer je de gevolgen van de oorzaken scheiden kunt, hoe meer tijd en energie er voor de beleving van de mensen rondom je vrijkomen kan. Twee jaar geleden, oudejaarsavond schreef ik in 1 van m'n korrespondenties met mensen die zich IN DE PLAATS VAN de arbeidende mensheid met politiek bezighouden, dat die arbeidende mensheid zich best zelf met de politiek bezig zou houden,buiten versleten instellingen en mentaliteiten om. Het 'Kollektivistisch Alternatief' dat ik toen vanuit mijn politieke ervaringen beginnen ontwikkellen was, leunde aan bij de bevindingen van een internationaal ingeplante groep mensen, nog minder talrijk en nog minder bekend dan andere groepen, maar met een analytische geest die deze eeuw overleven zal, zelfs al werd en wordt die geest deze eeuw als nooit tevoren vervolgd. Het is het soort geest dat zich niet aan enge belangen bindt. Iedereen die op een klassieke manier met politiek bezig is, is bezig met illusies uit het verleden en geeft voedsel aan de hel van allerlei soorten achteruitgang. Net zoals iemand die illussies in een toekomst zonder onbaatzuchtigheid koestert , de 76 enige realiteit, het heden, niet veranderen kan. De politiekers die het voor het zeggen hebben zijn het resultaat van ons op velerlei wijzen afhankelijk gehouden bewustzijn...en helpen een hele reeks absurde toestanden in stand houden. Het is soms niet makkelijk om de objektieve, de theoretische helft van de bol van nieuwe inzichten met de subjektieve helft ,de praktijk, te laten versmelten,maar als je dat kan, LEEF je. Wie dagelijks schrijft, kan dag na dag vertellen wat er allemaal 'gebeurde'. Van tal van voorvallen die aan bepaalde relaties gekoppeld zijn, vertrekken een hele reeks naar verscheidene richtingen lopende rode denkdraden die nauw met groene gevoelstakken verweven zijn. Elke dag is dit kluwen van denken en voelen verschillend, maar velen onder ons ervaren dit op een heel oppervlakkige manier. Het denken en voelen verwerken de energieen die vanuit de buitenwereld in het lichaam stromen uiteindelijk via de linker en de rechterhersenhelft, en stralen na verwerking ook een deel intuitieve' energie de ruimte in. Hoe zelfstandiger deze 'intuitieve' energie van het door externe persoonlijkheden beinvloedde denken en voelen geraakt, hoe sterker iemands inwendige energiecircuits worden,...des te meer positieve uitstraling je via je aura en het proces van auravermenging voor anderen produceert...zonder dat je je energie 'uitzuigen' laat. Als je voor je eigen een positie van 'elektrisch neutraal' 'onverschillig evenwicht' leren hanteren hebt,kan je aldus verschillende soorten niet© alledaagse energieen leren aanvoelen. Zodoende realiseren de 'elektronen van de geest'hun doel : bewustzijnsverruiming via allerhande haast onnavolgbare, ondoorgrondelijke wegen. Hierover is al op uiteenlopende akademische en prozaische manieren geschreven en gefilmd... . Mijn bedoeling is het om een aantal 'dingen des levens' op een intuitieve manier 'samen' en 'over' te brengen. "In 47 jaar getrouwd zijn niet zien wenen" zei ons ma.” Hij was 15 in 1938. Enkelen van zijn kameraden in het dorp kregen TBC, hij ook. Hij overleefde, was een tweetal jaren ziek, ademde voortaan met 1 long en ontwikkelde een groter hart. De oorlog brak uit en hij moest zich onder prei in de hof in de grond verschuilen om ook niet naar Duitsland te worden gedeporteerd. Pas hersteld, werkte hij weer keihard in het boerenbedrijf van z'n vader, om na de oorlog een eigen handelszaak en een fruitkwekerijbedrijf uit te bouwen. Bijna was hij naar Afrika vertrokken om er een plantage op te zetten; omdat de boerderij volgens de vrijemarktnormen eigenlijk te klein was voor 3 broers. Hij huwde eerst op latere leeftijd met zijn meisje, dat bijna aan een granaatscherf tijdens de oorlog bezweek. Er bleef weinig tijd voor ontspanning, want de zaak mocht niet overkop gaan en er moest maandelijks een inkomen voor al zijn arbeiders op tafel liggen. Zijn zoon had geen 'commercegeest'en onderzocht het verband tussen oorlog en armoede en de dochters belanden in de zaak, zij het dat dezen het kleinschaliger konden aanpakken Grootvader begon zich in boeken te verdiepen en was de kalmte zelf, hij straalde een ongeloofelijke kranigheid uit en probeerde sommige mensen van het belang van in hun eigen te geloven te overtuigen. Hij bezat een bewonderenswaardige kalmte, ondanks alle onrust die hij als bedrijfsleider vaak te trotseren had. Dat kon echter niet beletten dat hij op z'n 73 een lichte beroerte kreeg. Weer wil hij bewijzen dat de geest sterker dan het lichaam is, maar de man heeft nog teveel verdriet om wat HEM nu overkomen is...hij moet eerst berusten voordat hij weer zijn rust en innerlijke weg vinden zal. Voor wijze mensen is veel praten niet meer nodig, maar toch had ik graag dat hij weer zo verstaanbaar als vroeger worden zou. Ik zou hem nog veel willen vertellen over het genetisch doorgeven van emoties en kracht, over onsterfelijke materie. Start Een blauwzwarte duif pikt tussen de steentjes naar de kleinere mineralen die als bouwstenen voor z'n volgende eieren moeten dienen. Nu broedt hij al half-time op de door hem bevruchte eieren van zijn ega en voederen ze samen tussendoor twee van hun opgeschoten telgen. Het om het overvloedige eten vechten met de andere koppels en enkelingen en het verzorgen van zijn te respekteren pluimage behoren tot de grootste geneugtens zijner duivenbestaan. Waarschijnlijk beseft hij niet dat wij ook wel zouden willen vliegen. Een snelle wagen met zoveel snelheid als 'house-decibels', vertraagt nochthans, want zijn robotbestuurder nadert het 't kruispunt waar de blauwzwarte duif zijn laatste zwarte steentjes van de aarde plukt; voordat de rijdende fabrieksmuziekbox, hem met een klein zwenkinkje van het stuur nog even de blauwe lucht inknalt. Met een schedelbreuk belandt hij op het beton. Een paar centimeter van een jeepband, die nog nooit van een veldweg proefde, duwt wat later het simpele duivenhartje en zijn lever waar zo weinig oplag, naar het licht toe. Een baardige veertiger met een rood wagentje, komt thuis van een 1mei- feest in Keulen. Hij begraaft de duif en zet wat gemalen mais en water bij de twee jongen van de weduwe die de nieuwe embryos waarschijnlijk koud zal laten worden.De baardige man staat ook in voor jongeren, maar hij zal op zijn eieren, op zijn geschreven woorden blijven broeden tot ze klaar zijn voor de buitenwereld... 77 maar ja, zijn zoons hebben al hun pluimen al. 78 De veertiger heeft iets tegen de 'stress' en het 'zich niet meerkunnen verwonderen om het leven' van deze tijd, hij heeft iets tegen het werken voor anonieme aandeelhouders en ook iets tegen overbodig werk. Hij stelt zich vragen over de oorsprong, de evolutie en de eindigheid van het leven en al zijn mogelijke relaties en wil de antwoorden die hij overal bij verschillende individuele mensen en groeperingen vond, maar die tenslotte atijd het resultaat van een soort kollektief gebeuren zijn; aan zijn praktische ervaringen toetsen...wat resulteert in het jonge 'kuiken', dat eerst nog groeien en vliegen leren moet, maar het heeft al een naam : 'een kollektief alternatief'. Hij schotelt het je voor onder de vorm van een monoloog, een monoloog ter bevordering van het innerlijke leven en de woorden , de beelden en de handelingen die vandaaruit in de buitenwereld geboren worden. Het eerste deel brengt een aantal filosofische benaderingen van diverse sociaal, ekonomische en politieke standpunten tot mekaar , in het tweede deel overwegen de overige relaties tussen mensen en de innerlijke spiritualiteit. Voyage to the sources of our mind Imagine nothing, no thing, no stars, no planets, no image only the force of the uncombined elements of nature, that had to built all those structures of which they already carried the micro-atomary blueprint. There were already undestroyable everlasting electrons circling around the nucleon of each atom. Each kind of atom already had his own weight. Nobody invented this game that would lead to a series of combinations that gave birth to the cells where all biological live comes from. So what gave birth to the game of © and + in the atoms ? Pressure . A quantity of matter, wanting to take a volume equal to nul ...explodes,bursts, divides...big bangs continue, even in our cells that renew. Nihilisme doesn't exist...something without a form cannot be, is an illusion. Illusions lead to suffering, suffering sometimes is necessary for someones. Only light exists. Dark doesn't. Why should explaining where our spirit came from, be any more difficult then explaining what happens when we die ? We came from the elements and we will go back to them. We were every element you can find in earth, water, air and light, and we'll accordingly again join them, to fertilize them with our atoms. The consciousness we will then have is the one of the pure elements again, who are and feel, but don't know about the trap called 'time'. We don't just die the last day of our life, we die every day, every day we give back the elements we take in nature. We were and are a process of burning, an atomic fire that produces high quality atoms. This chemical and fysical process reaches a spiritual level when this result of mineral, vegetative and biological awareness becomes more than just a calculating mind that has to plan and fight in order to biologically survive. Our mind deals with knowledge, our spirit tries to feel and love and contemplate. We should more wonder about that enormous voyage that our 'intelligence' made, starting from the 'intelligence' that is present in the raw materials untill we as an individual part of that collective unity. It's useless trying to understand the world from one point ofview, there are severals : there isn't any 'God', there is only 'energy' and if we understand that 'energy', that 'energy' will take care of us if we take the right steps towards it. If we understand why we must put an end to the exploitaion of men and nature, we will try to find out what we can do to improve our relations with them. All the atoms off our cells all their nucleons and electrons continuously search to find an indifferent equilibrium between - and +, a kind of rest, a 'not wanting any more'...but they cannot keep this condition, because they play a part in a collective game. So that's why life basicly is about rising and descending. Only when we give up the old ideas about 'loving life and living together' the new ones , the alternatives, can have a chance. We must find real independence and strength in ourselves, before we can survive in this money guided world of ours. The bridge over the old history collapses ...we have to move on . That bridge should have had it's use. The past and the present should lead us to the collective conciousness of the fact that for decades now already, it is possible to feed and to cloth and to lodge everybody in a comfortable way and to make more time to discover and develop the real human needs in us. Our money minded rulers don't see things this way. Before the religions changed the word 'healing' in 'holy', some primitive tribes considered the water, the air ,and everything that contributed to our existence as 'holy'. Nowadays everything and everyone has his price, the right to work isn't considered as an healing thing any more. In our descisions towards the outer world we can take an attitude of solidarity or we can follow our instinct, the individual need to take as much as possible for our own sake, without sharing too much of what we took as our part. People who gave guidance to the proces of exploitation of others always have surrounded themselves with loyal servants. Exploitation has always been the motor of technological progress, but especially this centaury also of more and more of destruction of lives and jobs. Our money©-ominated system cannot develop the world without the destruction of jobs any more. AL SPREEK JE VELE TALEN 79 EN AL KEN JE ALLE TAKKEN VAN WETENSCHAPPEN ,RELIGIES EN andere SPIRITUELE UITINGEN... AL BEDRIJF JE EENDER HETWELK BEROEP of studie EN HEEFT DESAMENLEVING VOOR JOU GEEN POLITIEKE EN SOCIALE GEHEIMEN MEER...AL BELEEF JE HET LEVEN VIA 1 VAN DE 7 KUNSTEN...AL HEB JE BERGEN ,RAVIJNEN EN VLAKTEN AAN ERVARINGEN MET ALLE MOGELIJKE MENSELIJKE RELATIES OPGEDAAN... AL BESEF JE HEEL GOED WAT JE 5 zintuigen en het zesde zintuig(organenzintuigen :pijn, goedvoelen...) je vertellen, over WAT HET ZEVENDE, innerlijke (lichtmaterie-ZINTUIG) JE OVER je totaalbewustzijn leert...daar is nog weinig om te doen. AL DAT is hetzij buitenwereld, hetzij inwendig,(mineraal of organisch) is zintuigelijk, is maar een deel van de stof, is een stuk van de vastmaterie en de etermaterie. Een diepere dimmensie van de materie ,is de antimaterie... miljoenen graden vuur per kubieke millimeter. Anti©stof, maar nog altijd stof. Alleen bereikbaar door atoomsplitsing. Of door brug tussen materie en anti©materie te zijn :lichtmaterie..of individueel beleefd kollektief bewustzijn. Elke cel in ons lichaam heeft een andere aard van bewustzijn. Het bloed brengt alle 7 soorten bewustzijn tesamen, en het hoofdkantoor van het bloed...is het hart, de liefde. Bewustzijn geeft richting, overstijgt, uit zich langs daadkracht, die soms alleen gewoon 'aanwezigheid' is...vereniging van mineralen, water, lucht, bloed, licht, geluid en vuur...niet materieel, niet anti©materieel, maar in 't midden...in de lichtroes van de lichtmaterie.BEWUSTZIJN IS TEGELIJK ONTHECHT EN GEBONDEN, tegelijk leegte en volheid, strevend naar echte vragen en antwoorden...totdat uiteindelijk alles gewoon 'beleving' wordt. ALLES IS ENERGIE, is TRILLING DIE VERSCHILT IN DICHTHEID. De dichtheid van alle lagen en tussenlagen van mineraal, plant en dier, is niet dezelfde dichtheid als die van het vuur van het atomaire. Elke cel is zich in meer of mindere mate bewust van alle lagen van het atomaire bestaan. Samen voorzien ze de dirigerende cellen van een organisme van een kapaciteit die iemand of iets toelaat voortdurend de AKTUELE SOORT ENERGIE VAN EEN BEPAALDE SITUATIE TE ERKENNEN. Een voorbeeld. Komt het vrijen alleen uit de onderbuik en de bovenbuik, dan is het zuiver sexueel, emotioneel en verstandelijk, dan is het paren. Verstandelijke bespiegelingen vermengen zich dan met een aantal emoties die ook in niet sexuele relaties een mens 'den duvel aandoen' (=met illussies opzadelen). Welke emoties :driftlust,angst, jaloezie,ijdelheid hebzucht, egoisme, onwetendheid. In plaats van een nuttig werkinstrument verzwakt het verstand het lichaam en zijn bewustzijn dan. Vrijt men vanuit het hart, dan maakt men zich voor ook andere stromen toegankelijk ...beekjes, rivieren en stromen die ontspringen bij de bron van woorden en verbeelding en die kleine kameraatjes op de vingertoppen toveren. De mens kan niet meer bij zijn levensvreugde omdat hij zich niet openstelt voor het ontdekken, voor het verruimen van zijn bewustzijn. Wie wil groeien moet soms tegen pijn kunnen en moet in de eerste plaats zichzelf overwinnen. Er komt een punt in je leven waarop groeien geen pijn meer doet. Dit punt valt samen met de momenten waarop je je energie niet uitsluitend meer uit de materie haalt, maar ook uit het bewustzijn over die materie en het 'bewustzijn' van die materie zelf;individueel en kollektief bewustzijn overlappen mekaar dan. Dit punt is het punt waarop je geen roofbouw op de energie van anderen meer pleegt. Vanuit dit punt HERKEN je de aard en afkomst van alle krachten rond je en ERKEN je uiteindelijk de gloed die dat wezen in en buiten jezelf probeert uit te stralen. Aarde, water,vuur (buiken)en lucht (ademhaling),geluidsgolven (spreken en luisteren), lichtgolven (zien)...we hebben ze allen nodig om te kunnen stralen en spreken en tot IN©zicht komen. 7 dagen en de weelde van tijdloosheid ,.. de beweging der planeten schenkt ze ons 7 kleuren en de kracht van intens innerlijk licht,...de lichtatomen stralen ze ons 7 klanken en het comfort van de stilte ...'tonen' ons telkens weer een andere expressie 7 kunsten en het orgasme van het scheppen ...gebracht door artiesten in zielelijf en in materie7 chakras versmelten met het hart ...in 't bijzijn van het intuitieve voorhoofdsoog. 5 zintuigen brengen aldus het zien, het horen, het ruiken, het smaken, het tasten,... het zesde HET I N W E N D I G E ,ORGANISCHE AANVOELEN VAN PIJNEN en GlOEDEN als gevolg van de wisselwerking van positieve en negatieve emoties, vermengd met het' verstand' dat altijd weer de nodige rust en onrust veroorzaakt. De + emoties (moed,durf, opgewektheid,blijheid,vreugde, openheid, KENNIS) en de -emoties (ANGST, driftlust , jaloezie, hebzucht, ijdelheid, egoisme,ONWETENDHEID zijn materiele emoties en willen hun etherisch gelouterde tegenkrachten in het hart ontmoeten , om van daaruit via andere woorden en andere ogen en oren hun oude ballast op te branden en zo door te stoten naar het voorhoofd, de intuitie, die , niet zoals het hart verenigt, die niet zoals het verstand plannen 'beraamt' en uitvoert, maar die VOORUITZIEN en leiden wil. Terwijl het hart het midden van materie en etherie is, is het 'derde oog' de individuele spiegel ' de spiegel die het totale wezen van een mens integreert en 'hemhaar' voor het overige kollektieve, voor andere mensen openstelt en beschermt. als zevende zintuig brengt HET I N N E R L I J K E GEESTESLEVEN bondige schets der leiddraden ener menschenziel 80 Is er een kracht die evenveel of meer bewustzijn heeft dan wij...en die heel die weg van atoom tot cel en mens niet heeft moeten afleggen om dat bewustzijn te verkrijgen ? Waarom is er nog geen samenlevingsmodel zonder oorlog en armoede enzomeer ? Hoe komt het dat de uitkomst van iets altijd op voorhand lijkt vast te liggen ? Waarom is de relatie tussen mannen en vrouwen soms meer problematisch vanaf een bepaald punt na het punt waarin vriendschap en liefde met de sexuele beleving ervan aangevuld worden ? God, geschiedenis, geld, gebeurtenissen, genot. De mens heeft het er moeilijk mee. Wat ik er nu van weet, en op het internet gepubliceerd heb, weet ik niet alleen uit geschriften vanuit verschillende invalshoeken, maar ook door me in het soms helse van de praktijk van het dagelijkse leven te wagen. Ik wou antwoorden en ze kwamen, soms zelfs via wegen die ik logischerwijze niet zou bewandeld hebben. Voor iedereen staan er een aantal gelijkaardige dingen op het menu van het leven. Wat je voorgeschoteld krijgt is voor een deel wat je besteld...en te vaak zitten er teveel resten van vroeger bij...dit vroeger is dan een mengsel van onze individuele emotionele leefwereld en onze kollektieve geschiedenis. Meer bestellen dan je aankunt, is dom...maar zo moet het zijn, want anders raak je niet slimmer. Ik wist niet dat deze gedachten, zonder dat ik ze toen als kind, zo kon vertalen; in feite het hoofdmotief van mijn leven zou worden. Als kind wilde ik het 'goede' doen, het was evident dat je mee hielp planten, bemesten, snoeien, plukken, bewaren, verhandelen en zo veel meer verder. Ik had met niemand ruzie en kon met iedereen om en was een nieuwsgierig kind. Wat gebeurde er als je stierf ? Adam en Eva, was dat wel waar ? Die verhalen over die Christus die veel te goed was waren wel inspirerend, maar zonder die verhalen was me misschien een hoop leed bespaard gebleven en had ik me veel terughoudender tegenover de lijdende mens opgesteld. Ik heb eigenlijk altijd al geloofd dat ik uit mijn eigen wist wat goed en slecht was, dat ik daar; alhoewel ze natuurlijk nut heeft , geen school voor vandoen had. Onderwijs heb je nodig, maar de interpretatie van de filosofie achter het leven laat je best niet over aan scholen alleen en zeker niet aan kerken. Op dit punt van deze tekst, zou het handig zijn om mijn boek VOEDSEL VOOR DE GEEST te lezen. Tenminste als je een mens bent die nog geïntresseerd is in filosofie, geschiedenis, samenleving, psychologie. Als je nog de moeite wil doen om al die zaken via essays, poëzie, citaten, proza en uitleg te willen begrjpen tenminste. Indien je nog geen mens geworden bent die zijn kop in het zand steekt en jammert over alles en zegt dat niks zin heeft en dat je toch nergens iets kan aan doen...dan vindt je een deel van de antwoorden die ik zocht op : users.skynet.be/octo Dus zoals gezegd, ging ik zelf op zoek naar antwoorden . Erkennen. Een woord uitvinden voor een toestand waarin je je alleen kan voelen als je je je eigen innerlijk tegelijkertijd volledig op zijn scherpst, hardst , zachtst en fijnst kan tunen. Een aangepast , gekend woord, zou 'leegte' kunnen zijn. Maar dan een leegte die niet zinloos is, maar een voelbare fysische ruimte ,nodig om tot schepping van zingeving over te gaan. Woorden als 'intuitie' en 'inspiratie' zijn niet geschikt, want ze zijn op die momenten waarvan ik spreek, slechts de voorboden van de kracht van de rust en omwoeling die ik bedoel. Die kracht is iets waar iedereen op een andere manier naar hunkert, maar zonder juist te weten wat ze eigenlijk is en hoe ze eigenlijk aanvoelt. Sommigen staan korter bij die kracht en hebben precies al een moeilijk in tijd uit te drukken voorsprong op anderen. Liefde is slechts de voorbode van die kracht, liefde drukt zich uit als een uitnodiging tot beminnen , een invitatie tot het noodzakelijke opzoeken van roes tot het penetreren van elkaars geest. Als de liefde op medelijden en eigen onzekerheid moet groeien, moeten eerst het lijden en de haat en nog andere kinderen van allerhande emoties hun werk kunnen doen. Een dier kan ook emoties hebben, kan ook jaloers en egoistisch zijn...maar niet hebberig...dat is alleen de mens overkomen...omdat hij zich van dier tot mens ontwikkellen zou. En nu ? Hoevelen van diegenen met vervulde stoffelijke behoeften weten al dat ze kort bij de ongekende kracht die ik bedoel kunnen komen te staan, in zover deze mensen zich al niet door oude , maar in nieuwe kleedjes verpakte strukturen en parasitaire relaties laten 'begraven' hebben. 'Parasitair' is maar altijd progressief (vooruitstrevend, bevorderlijk voor het kwitatievere tot op een bepaald punt, Het parasitaire profiteert alleen tot het bewuste het vernietigd, of er zelf door medelijden of domheid of slapte aan ten onder gaat. Soms lijkt het wel dat , om te groeien, iedereen zijn eigen parasieten nodig heeft. Dat besef brengt me tot de vaststelling dat ik nog altijd geen woord gevonden heb voor die soort van kracht die iedereen hebben wil en die afgunstig en parasitair maakt als mensen die zich in die kracht willen voelen ze onafgeschermd uitstralen. Eigenlijk zal het uiteindelijk een woord moeten worden dat veel met het erkennen van al die dingen te maken heeft. Als je dit nog niet snapt, trek het je niet aan ,het heeft ook allemaal met ervaring en bewustzijn en zoeken en durven aan je innerlijke te vragen vandoen. Geplaatst door combination op 20:08:00 G The latest testament,part VII http://hetvoortjdigtestament.skynetblogs.be English edition, essays, poems, stories They said he would send us the holy spirit 1 INNERVOICE 2 Light on our life. Light up our life 3 Some words to consider 5 In the beginning The energy of consciousness plays a telepatical game with our telepatical and other exchanges The heat is gone 6 New couple Left my wood one day 7 Back in my wood not easy to be a messenger 9 Between soul and spirit ‘In the Light of Truth’ 13 Quotes 15 Losing loves 18 Men is his own captain of the boat 20 Bio-jealousy This is I 21 Little trips Looking for a religious experience 21 Living in Belgium the 12 commandments 24 People 25 To everyone, who is open for ‘it’ So there really was life after death. 28 Some important notions about love 50 Closer to the soul intro 53 A 400 year jump 58 to be or not to be, but what is 'to be' ? That morning 61 EVERYBODY HAS A NAME 62 Everything is recent 65 Strange developments between human beings 66 I.Ties needing to be purified (A-H : http://achjadeliefde.skynetblogs.be ) 68 J. Love and the spiritual world 71 K. Further personages in the ancestral and present telepathy sphere 73 L. Island with a symbolic meaning 76 M.Ancestral telepathy 77 N. Closer to the spirit 83 P.some words to consider 97 A few English : http://talespoemsessays.blogspot.com/ The trouble with being very conscious and writing 98 PHILOSOPHICAL INTRODUCTION NEW SERIES First serie : http://deblogfilosofen.skynetblogs.be 1. introduction 103 2. how providence works 3. As my father used to say 104 how to create a Collective Conscious Union movement 105 Economy’s daughter Social married a guy named Politics 112 you call yourself a president ? 106 (poems) while it is so silent here... disarmement to the new generation Middle East Madness Detroit's protest against the invasion questions for workers INNERVOICE-EVERYBODY HAS NAME Planetary News 2040 112 LESSONS FROM HISTORY 114 OPAA : Octo's Politcal Analyses & Alternatives +++THE IMPORTANCE OF DEVELOPING AN IDEOLOGICAL METHOD +++REVOLUTIONS SO FAR WERE OF A REFORMIST NATURE +++WORKERS ADMINISTRATIAN AND HIERARCHY VERSUS BOURGEOIS STATE AND BOURGEOIS DEMOCRACY +++A CHANGE IN ATTITUDE C.O.N.S.C.I.E.N.C.E. , the Committee for New Simultaneous International Elections ,Necessary to Create more Equality PROPOSES YOU TO VOTE ON A COLLECTIVE ALTERNATIVE Peace will come in the hart of the one with the honnest soul. 135 Philosophy 136 English poems & new quotes 137 Intro-octo politico madness voting SONG FOR THE WORKER text for the worker http://filosofischverzet.skynetblogs.be 500artikels,essaysto be continued on facebook and in a new novel and practice Het voortijdig testament http://hetvoortijdigtestament.skynetblogs.be Deel O Bijzondere Energie Simpel als een stilstaand beeld in een emmer water p2 STUDIE BIJZONDERE ENERGIE Er was dus toch leven na de dood 4 Gedichten -Citaten 15 De tekenen overleven hen 19 Lezersreactie op bewustzijn als straling 20 Leren beseffen wat de geest is 21 Naar de kern van het wezenlijke 22 Vanwaar we komen 23 Zegen het nieuwe jaar ook zelf 26 Aan onze depressieve medemensen Waar de bisschop wel en niet een punt heeft 27 God, dat zijn de anderen 29 Morgen kan ze er niet meer zijn 30 Het verdriet om zijn broer 32 Je ziel zit ook bij wie je ze gaf, geeft, zult geven 33 Spreken met ouderen Celibaat en andere praat Baltimore-tekst (niet van octo) 34 Vliegen zonder vleugels Genetische wijsheid 35 Telepathie Weer tussen het vorige schrijven en dat van nu 36 Gewoon wat mensen ondereen, meer moet niet 38 Dennenwezens in de sneeuw 40 Symbolische fantasieën 41 Kreta 2012 42 A. PARANORMAAL ROMANIDEE B. STARTDOCUMENT (1-44 axioma’s ) 49 C. INNERCOMMUNICATION TOOLS (240) 51 how to create a Collective Conscious Union movement 61 D. Filosofie, engagement en alle literaire stijlen 62 Everyone has a name E. Bijzondere Energieën 65 New set of statements 68 Some words to consider 71 In the begining 72 The energy of consciousness plays a telepathic game 73 not easy to be a messenger 75 Between soul and spirit 76 ‘In the Light of Truth’ 79 Quotes 81 Losing loves 85 Men is his own captain of the boat 86 Bio jealousy 87 This is I Little trips Economy’s daughter 87 Looking for a religious experience 90 Living in Belgium 92 Hello, I’m a blogartist 92 THE 12 COMMANDEMENTS 93 People 94 To everyone who is open for it 95 Some important notions about love 97 Closer to the Soul, intro 100 A 400 year jump 104 To be or not to be, but what is to be ? 106 That morning 108 Ties needing to get purified 109 Everything is recent 113 Strange developments between human beings 115 Afscheid van het zoeken 116 Een andere catechismus 118 Planetary News 122 Huanchen Daoren,400 years ago 124 Met licht spelen 125 Je roerde alles tot dicht in de kern 128 Eindelijk erachter gekomen Korter bij het leven en de dood 130 Uit archief (nog te rangschikken plus studiewerk) 132 The saviour of the Dios-image, but not in the same way 149 Who are we and what are we doing here ? 152 Nieuwe bevindingen 153 PHILOSOPHICAL INTRODUCTION NEW SERIES First serie : http://deblogfilosofen.skynetblogs.be 1. introduction 2. how providence works 3. As my father used to say 156 vriendschap-liefde 158 linken Positief onverschillig evenwicht 157 onverschillig evenwicht 161 Welk verhaal blijft te vertellen Klamp je niet vast aan eigen onheil 162 Over de maat, overmaat 163 Het voortijdig testament -linken : 158-160 HET VOORTIJDIG TESTAMENT DEEL 1 :filosofische achtergronden hoe ' filosoferen' zingeving wordt 1--de filosofie staat weer voor een revolutie. pagina 2 2--filosofie, geschiedenis en kunst als voedsel voor de geest. 6 3--filosofisch voorspel, de geest één met de stof. 7 4--de hoofdreden waarom wij bestaan. 9 5--het leven is een eindeloze test (overzicht geschiedenis filosofie)12 6--de zin van m'n levenskrachten. 21 7--wie we waren. 21 8--nu. 24 9--het positieve dat het negatieve niet voeden mag. 25 10--het oorspronkelijke in ons. 26 11--waarom nog schrijven. 27 12--het heden als proefbuis. 29 13--leren door uitwisseling. 29 14--vijftig geworden. 34 15--de snelheid van licht en de mikrikosmos. 35 16--het bewijs van het eeuwige leven. 35 17--in den beginne was er het woord en de wetenschap. 40 18--het bestaan. 41 19--de symboliek in gebeurtenissen, woorden en beelden is materie-verwant.42 20--woorden als tekens van een teken. 42 21--handleiding tot het begrijpen van de werkelijkheid. 44 22--over verschillen tussen godsdiensten. 45 23--evolutie in het bewustzijn. 49 24--ach mens. 49 25--'t is niet makkelijk om hier nu boodschapper te zijn.teatermonoloog51 26--theatermonoloog 'hier staan we dan'. 52 27--ook jij kunt de wereld veranderen. 57 28--vanwaar we komen. 57 29--doodongewoon. 60 30--er was dus toch leven na de dood. 62 31--roman voor de rode man. 75 32--geen slaven van negatieve emoties blijven. 85 33--innerlight 1 :degrees. 87 34--innerlight 2 : everything = evolution of energy. 88 35--sallaam camerades frères. 90 36--against fanatism. 91 37--the way life operates. 92 38--special kinds of observations. 93 39--you can change the world. 95 40--were we come from. 96 41--there was life after dead. 98 42--innercommunication-tools. 99 43--we were also family, friends and lovers. 106 44--hello humanity 114 45--vous pouvez changer le monde. 115 46--d'où on vient 11647 47--.het lijkt soms verboden om verliefd te worden 48--spiritueel theoretische dingen Het voortijdig testament : deel III http://filosofischverzet.skynetblogs.be (op blog ook per steekwoord opvraagbaar en per link) Enkele voorbeelden ARCHIEF • Google + paus=onfeilbaarheid ? • Leidt ze niet in bekoring ! • Geen Genetisch Gepruts ! GGG. • Gedichten Filosofisch Verzet • Populistische Populaire Partijen PPP • Blogvrienden,Belangrijke Buurtwerkers • Tegenwoordige & Toekomstige Testament.TTT • Negatieve Emotionele Energie. N.E.E.-tips ! • Onverwachte Vormen van Crisisverzet • Oude gedachten blijven opdringerig bezig • Jan Decleir in Slumdog 2 !! • Droomgesprek bij keukentafel. Voor Jaap • Heil de 'economische' oorlog ??! • Partnerkeuzen, adviseren de leuze ? • Het zoekend wezen achter de sluier • Schrootpremies en andere tekens des tijds • Filosoferen over hoofdwaarden van geld • De mens en z'n blote angsten • de vader en het einde • Israëlische kiezers niet goed bezig. • de duizendjarige eik • Fabel van mieren en miereneters • Nieuwe verboden in crisistijd • Vertelsels uit oude geschriften • Dementie, oorzaken ? • Uw buur de andere cultuur • Leven liefhebben, grootste kunst • Ontwaakt gehypnotiseerden der aarde ! • Familiebedrijfsaga zonder foto's • Bewondering en Afkeer voor... • Oud en Nieuw in Politiek. • Wereld Economisch versus Wereld Sociaal Forum • Geschiedenis via jaartallen 718-1984 • Hagelandland en de wereld • We leerden huizen bouwen,schrijven, boeren(2) • Van Grot tot mobilhome(1) • Gevaarlijke zever die U betaalt. • Gevaarlijke,ideale &werkelijke wereld • Een liedje voor de andersglobalisten • Boekentips voor Obama • Toespraak tot wereldgenoten, plus gastauteurs • • • Sociale kinderen in actie ! • Zalig 'de' progressieven want... ! • De intenties van mevr.Clinton • Belemmering inzichten & inspraak • Het leven is een totaalcompositie • De toekomst van betogingen • Té dicht voor dichter • Mail van Bush in mijn mailbus • Lot & Tol & kinderen • Meer oorlogsonheil op til ? • Tips voor neoliberale economen • Oorlogsverzet beschoten in Israël ! • Krijgt SPA-rood verkiesbare plaatsen in Juni ? • Paramilitair extreemrechts Tsjechië Hongarije • why voting to let madness survive ? • 2009 Vieren :Wat Waar met Wie ? • Nu reeds jaarverslag 2009 bij filosofisch verzet! • evaluatie familie&vrienden bijeenkomsten • gastauteurs ivm Bombardementen Palestina : vrede vzw,l.e.f. en andere • Soappersonages geen politieke mening? • Andere soort bezinnig • Kan iemand drie vaders hebben ? • de 2de dag na Stille nacht • Waar is bestuurlijke elite mee bezig ? • Tijd, relativiteit en liefde • Mijn verderste verserste vers • Oorzaken kruisweg vdheer Leterme Y • for englisch readers • Laatste kerstboodschap koning Albert • Democratie : gevaren en kansen • Even opa mailen ! • Genoeg stof om even bij stil te staan • Toespraakje voor de parochianen • Mag ik U om uitleg vragen ? • 2gedichten op weg naar mooiere wereld • Bloggers versus krantenlezers. Meer uitwisseling • Koop een krant lees geen walgblad! • Terreur stoppen KAN. Yes we must ! • gastauteur :Michael Moore's visie op carmaking • Internetles in tussen de regels lezen. • Filosofisch tegengewicht voor geknoei en rotzooi • Alternatieve aanpak vluchtelingenbeleid • Lotgevallen van Luchtmachtpiloten • Brandstichters gaan weer blussen ! • Infostand De Crem misstond op herdenking • Licht op ons Leven, Licht ons leven op. • Tijd voor filosofische bezinning • afscheid van een goed man • Chantagepraktijken in de bankwereld • Doodsgeluiden (afle4romanblog) • Eén been in 't graf, een ander in de 'hemel'? • Herberg 't Heelal(Romanblog aflev.2) • ROMAN : MEER dan het OPPERVLAKKIGE (1) • Hoe effektief zijn stakingen nog ? • Film die men laat durfde vertonen! • Hun hebzucht tast onze vruchtbaarheid aan ! • staat er iets je niet aan?doe er dan wat aan! • Vorm je een eigen mening ! • Meer sociale mensen aan de top ! • vele problemen hangen samen • Door de ogen van een nieuwgeborene : • gastauteurs aktiegroep STOP CASINO • Spiritualiteit is ...*** • Zijn er al wapenfabrikanten failliet ? • Ren voor je leven boertjes,ze vergaderen weer • Ongewone vragen voor de gewone man. • Eerst deze film bekijken Barack! • Homo Sapiens Politico • de nieuwe presidenten • gastauteur : actie zwarte parachutes • Beschouwende Citaten Octo • LISTEN TO YOUR INNER VOICE • Voor de oorlogsdoden na Allerheiligen.Congo. • drie dichterlijke definities • drie allerzielengedichten • toekomstig verkiezingsprogramma • ode aan een punt • rechtvaardige belastingen(gastauteurs)L.E.F. • 2008 wereldwijde stroomversnelling history • Even terug naar de oorsprong • Hoe we de verrechtsing betalen. • "Ben ik links of rechts mijnheer"? • Beton.Goud.Schulden.Holywood.Wij.Toekomst • Hebben we 't ditmaal goed begrepen? • Het leven heeft ons in zijn greep • Orissa, godsdienstrellen of klassenstrijd ? • Houdingen die prijzen goedkoper maken • Arme anti-progressieve politiekers • Blijft failliete Ijsland een unicum ? • Vergaderen om revolutie te voorkomen • Nog meer verarming te verwachten ? • Beursspekulatie leidt tot fascisme • moeilijkste berekening ever:NU-moment • Ook U kan de wereld verbeteren. • Kabaret:'eeuwig oud en jong.' • Liefdesrecept • Beminde gelovigen anno2008 • Woorden en andere aanrakingen • Het objektieve bewijs van eeuwig leven • Tijd bestaat niet, de bus missen kan wel • Lied van de zwaluwen • Tussen leven en dood:goed voelen • het verhaal achter het denken • het verhaal achter het denken • Filosofie in het dagelijkse leven • Toeristen aller landen, vertrek op tijd eens • inderdaad,tijden veranderen mr president • Wat deden USpresidenten na1929? • eerste radio in 't dorp en nu • Bush-kruit kan er weer niks aan doen • Hé hallo, hoe is 't ginder ? • Wreedaardige spelletjes • inzichten in liefde • Piraten regeren wereld,meer en meer • geld waardeloos? Stamkroegvergadering ! • Profetisch Artikel over Crash (januari08)van IKS • 't einde van alle soorten terroristen • intern.dag vd Vrede vandaag(16/09/08) • gastauteur :Michael Moore's Free Movie • NVA Dewever Gezever,ça suffit maintenant • België tart atoommachten met kop in 't zand • ZuidAmerika,herkolonisatie?n.500j uitzuigerij? • meer internationale afspraken=minder oorlog • KIP & EI en WIJ • de échte 2012-uitdagingen • Aan Iedereen • Stop gefop! China?koopt onze?luchtvaart niet. • Geweten. Wereldbeeld. Ideologie. • mogelijke VRT-boodschap voor de kosmos • gastblog voor culturele uren • Knettergekke hutsepot van belangen. • Militaire strategen tegen sociale mensen • de nieuwe baronnen en Obama • Inplanting van patriotische gevoelens • m'n theatermonoloog, een ode aan de mens • Het grappige aan onze evolutie • Het denken daagt U uit ! • Echt gebeurde callcenter humor 1207! • ONBEKEND GASTAUTEUR UIT 1692 • OPGEPAST VOOR INTERNETFABELS • Michael Moore's waarschuwingen ! • Het boek dat 'Leven' noemt. • Liefde en verzet in oorlogstijd • FILOSOFIE KAN POLITIEK REDDEN ! • Dichter wreekt oorlogsslachtoffers ! • Verdomde pretbedervers der wereldvrede ! • Wall Street 1929-crash bis ? Nee toch ! • vier f-eetjes op culinaire trektocht • gastauteur willeke : religieus ochtendgloren • TERRORISME IN OPDRACHT VAN ?????? • Barack's Berlijnse Beloften • hoe ziek zijn sommige midden-oosten leiders? • 2008,jaar van de stroomversnelling van de geschiedenis • wat aan de bigbangreeksen voorafgaat • KAMPEREN IN BRUSSEL • verbonden levens • er valt zoveel te vertellen • hypokriete solidariteit • LICHT OP ONS LEVEN. LICHT ONS LEVEN OP • wereldfeest 08 leuven • james petras en chloorkippen • heeft er daar iemand honger ? • belang standpunten buitenland • antwoord op -welvaartwatcher- • poltical theory number one • parlementen die dwaze oorlogskredieten stemmen • drie gedichten • some important notions about love • the more you look for sucre...the more ... • realistische pooweezie • poging tot inzicht in liefde • handleiding werkelijkheid • reisroutes • 2008 verw8tingen • big brother-berichten • mekaar graag blijven zien • investeringen en openbare werken • pour lecteurs français • for english readers • multicultuur • relativeren 'belgische' problemen • rand-burgemeester-kwestie en vlaams blok • priester françois • the twelve commandments • about direct democracy • belangrijk ivm Iran-hetze anno 2007/09 • octo's poetry • octo's politieke observaties • octo's filosofische essays • alternatieve media • belgie voorbeeldland ? • hoe dom gaan we deze keer reageren ? • wapenaankopen • het kiezen in de politiek • één procent-demokratie • deelname aan klassieke verkiezingen • uitmonding evoluties op lange termijn • een verjaardagsgedicht en andere • een andere soort bezinning • social poetry • de zin vh leven :uit alle mogelijke onzin geraken • a new (international) voting system • verhoging energieprijzen ondanks liberalisering • dorpsfeest • tips om te lezen • de details en de grote lijnen • schetsen uit de spreekkamer van 't dagelijkse • leren van mensen • poezie en wetenschap tegen waanzin • cacaobonen • 'wij en de toendra" • voedsel • wereldgenoot http://deblogfilosooftheblogphilosopher.skynetblogs.be/archive/2014/07/22/geloven-is-een-zoektocht-8240516.html Deel II Heerlijk over liefde pennen In hoeverre passen we bij mekaar ? 1 Liefde,een beperkt en onbeperk begrip 2 Hoe ex is ex ? 3 Sfeervolle eindejaarsfeesten en sabotage 4 Iedereen wachten zijn eigen wegen, terugkeren en weer inslaan 5 liefde, een biljarttafel met cols 7 Omkunnen met partners in een put 7 Heerlijk of cynisch over liefde pennen ? 7 Bio-jealousy 8 Relatieproblemen. Methodes van vroeger en nu 9 Aan mekaar vastgemaakt 13 Ach ja, de liefde, prehistorie 15 Ik intiem me, ik intiem jou. Het beleven van het bewuste wezen in jezelf, ben je zelf 18 cirkels zijn rond, driehoeken soms onvermijdelijk 21 Some of Willekes Writings 24 .A.T open of L.A.T. toe ? 28 Looking for a religious experience Levenswijsheden, het internetcircuit 29 Herinnering aan een éénmalig gesprek 31 Laat maar komen ! 32 Liefde, tegenovergestelde van lijden en wanhoop Zanguur of Klaagmuur. Intens gedicht 34 Huidnood 36 De ene sex is de andere niet. 36 Vanuit de diepte van jaren afwezigheid 37 Erotisch ballet in dicht in acht delen 40 Liefdes verliezen en zielen die heengaan 48 ach ja, de liefde A.Harmpie 56 B.Harm en Martina 67 C. het leven, genoegens en strikken 106 D. Ach ja, de liefde 109 deel 1. dromen van 1 en voor altijd op weg naar een ex ? °de pubervriendinnetjes °het instituut huwelijk °Martin en Martina °de LAT-relaties deel 2. Willeke °prelude °de niet-klassieke driehoek °het houten ruimteschip °Wil Willeke ? °Roman voor de blauwe man °De zomer van 1994 was ondertussen al voorbij °voor mevrouw B deel 3. met welke woorden zal ik je ziel verblijden °met welke email- woorden zal ik je geest wat verlichten ? °het lijkt soms wel of het verboden is van verliefd te worden °tijd, relativiteit en liefde °de aarde, strafkamp of gelukoord ? E.deel 4. Astra Nova 225 de kern Het lichtje in de vijver 227 Geachte Lezeressen 230 Wat brengen ons scheidingen ? 232 Indonesian night 235 literature critic for the Daily Post 238 Nacht van de oorbellen met ogen, bij het weerzien 240 Wandeling door de Hagelandse Provence 244 Een intieme relatie kan zowel met als zonder erotica. 248 F. voorspelen en epilogen 265 Wat zijn samenlopende levenslijnen ? 284 Hoe leden en lijden en verblijden we ons toch allen. 287 brief aan een afwezige 289 Vriendenraad 295 Een nieuw hoofdstuk, liefst niet met de oude ingredienten 303 Het beleven van het bewuste wezen in jezelf, ben je zelf 313 G. moeilijke partners, ideale uitdagingen Atlas ? 316 H. Nood aan vrouw 318 I. Ties needing to be purified 321 J. Love and the spiritual world 324 K. Further personages in the ancestral and present telepathy sphere 326 L. Island with a symbolic meaning 327 M. Ancestral telepathy 330 N. Closer to the spirit 335 O. So there really was life after death; life it self 350 P. some words to consider 359 Q. Levens en Verbanden 359 R. TELEPATIE –genetische wijsheid-vliegen zonder vleugels (uitleg ZIE DEEL NUL HET VOORTIJDIG TESTAMENT) 360 S. Het probleem (zie ook Z ‘paranormaal romanidee voortijdig testament deel nul vooral en zeven) 361 T. The trouble with being very conscious and writing http://talespoemsessays.blogspot.com U. Afscheid van het zoeken _afstand van het voelen 369 V. citaten 375 W over de platonische en andere liefde tussen mensen 382 X. Verbonden Verboden 393 Y Positief onverschillig evenwicht 393 Z Welk verhaal blijft er te vertellen ? 395 Klamp je niet vast aan je eigen onheil Over de maat. Overmaat “Wat doe je” ? Aan mekaar vastgemaakt ‘notebook’ Zijn Boek-Eindelijk er acht-er gekomen ! Het voortijdig testament Deel IV kortverhalen Tussen Allerzielen En Euroshima 1 Dichter bij de geest 42 De Blogfilosofen 95 Zoveelste romanidee 131 BLOGKUNSTENAAR. BLOGNOVELLEN 138 Gotlev en het te schetsen leven 151 Karel Kompel's revolutie, 'referendumroman' 170 Planetary News 2040 185 Ach ja, de liefde :zie http://achjadeliefde.skynetblogs.be Loving life, is an art http://lovinglifeanart.blogspot.be/ Het voortijdig testament deel VIII -theatermonologen DE MENS EN ZIJN BESTEMMING 1 Aan iedereen 2 Ach mens ! 4 theatermonoloog 'kiezen voor Mensela' GEACHTE MEDEMAATSCHAPPIJER 8 aan de verdeelde kinderen der natuur 18 in verband met je vraag naar deelname aan gemeentelijke verkiezingen 20 Boodschap van de planeet Krito 25 het leven is een eindeloze test (theatermonoloog over de geschiedenis van de filosofie) 29 hier staan we dan, eeuwig oud,voor altijd jong (kabaret) 41 Wereldgenoot 45 Enkele belangrijke notities over liefde 47

Geen opmerkingen:

Een reactie posten